Μπριν Φρίντμαν: Είπες ότι τον 20ό αιώνα, η παγκόσμια εξουσία ήταν στα χέρια της κυβέρνησης. Στην αρχή αυτού του ψηφιακού αιώνα, μεταφέρθηκε στις επιχειρήσεις και ότι στο μέλλον θα μεταφερθεί στους ανθρώπους. Πήρα συνέντευξη σε πολλούς ανθρώπους, και λένε ότι κάνεις λάθος, και στοιχηματίζουν πάνω στις εταιρείες. Γιατί εσύ έχεις δίκιο, και γιατί οι άνθρωποι θα υπερισχύσουν;
Bryn Freedman: So you said that in the 20th century, global power was in the hands of government. At the beginning of this digital century, it really moved to corporations and that in the future, it would move to individuals. And I've interviewed a lot of people, and they say you're wrong, and they are betting on the companies. So why are you right, and why are individuals going to win out?
Φαντί Σεχάντε: Γιατί οι εταιρείες ικανοποιούν τους ανθρώπους, κι εμείς ως πολίτες πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε έναν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της κυβέρνησης του κόσμου, γυρίζοντας σελίδα. Ναι, πράγματι, η διελκυστίνδα τώρα βρίσκεται μεταξύ των κυβερνήσεων, οι οποίες έχασαν μεγάλο μέρος της εξουσίας τους από τις εταιρείες διότι το διαδίκτυο δεν είναι δομημένο γύρω από ένα σύστημα έθνους κράτους, όπου οι κυβερνήσεις έχουν εξουσία. Το διαδίκτυο είναι υπερεθνικό. Δεν είναι διεθνές, ούτε εθνικό, και επομένως οι εταιρείες έγιναν πάρα πολύ ισχυρές. Διαμορφώνουν την οικονομία μας, την κοινωνία μας, οι κυβερνήσεις δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αυτή τη στιγμή αντιδρούν. Και φοβάμαι ότι αν εμείς ως πολίτες,- οι οποίοι, κατά την άποψή μου, είμαστε ο πιο σημαντικός στύλος- δεν λάβουμε υπόψη τον ρόλο μας, τότε έχετε δίκιο. Οι επικριτές ή οι άνθρωποι που σας λένε ότι θα επικρατήσουν οι επιχειρήσεις, είναι σωστοί. Θα συμβεί.
Fadi Chehadé: Because companies cater to individuals, and we as the citizenry need to start understanding that we have a big role in shaping how the world will be governed, moving forward. Yes, indeed, the tug of war right now is between governments, who lost much of their power to companies because the internet is not built around the nation-state system around which governments have power. The internet is transnational. It's not international, and it's not national, and therefore the companies became very powerful. They shape our economy. They shape our society. Governments don't know what to do. Right now, they're reacting. And I fear that if we do not, as the citizenry -- which are, in my opinion, the most important leg of that stool -- don't take our role, then you are right. The detractors, or the people telling you that businesses will prevail, are right. It will happen.
ΜΦ: Λες δηλαδή ότι οι άνθρωποι θα αναγκάσουν τις επιχειρήσεις ή οι επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να ανταποκριθούν ή υπάρχει ένας φόβος ότι δεν θα το κάνουν;
BF: So are you saying that individuals will force businesses or business will be forced to be responsive, or is there a fear that they won't be?
ΦΣ: Πιστεύω ότι θα το κάνουν. Kοιτάξτε πριν από δύο εβδομάδες, μια μικρή εταιρεία ονόματι Skip κέρδισε την Uber, τη Lyft και όλους για να πάρει την άδεια για τo εμπόριο πατινιών στο Σαν Φρανσίσκο. Αν διαβάσετε τον λόγο που κέρδισε η Skip, είναι γιατί η Skip άκουσε τους ανθρώπους του Σαν Φρανσίσκο, οι οποίοι κουράστηκαν με τα πατίνια να αφήνονται παντού, και πήγαν πράγματι στην πόλη και είπαν, «Θα υλοποιήσουμε την υπηρεσία, αλλά θα ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των ανθρώπων ώστε να οργανωθούμε γύρω από ένα σύνολο κανόνων». Aυτοδιοίκησαν τη στάση τους, και κέρδισαν το συμβόλαιο πάνω σε κάποιες πανίσχυρες εταιρείες.
FC: I think they will be. Look at two weeks ago, a small company called Skip winning over Uber and Lyft and everyone to actually get the license for the San Francisco scooter business. And if you read why did Skip win, because Skip listened to the people of San Francisco, who were tired of scooters being thrown everywhere, and actually went to the city and said, "We will deploy the service, but we will respond to the people's requirements that we organize ourselves around a set of rules." They self-governed their behavior, and they won the contract over some very powerful companies.
ΜΦ: Σχετικά με τις οδηγίες και την αυτοδιοίκηση, πέρασες μια ολόκληρη ζωή στη δημιουργία κατευθυντήριων γραμμών και κανόνων για το διαδίκτυο. Πιστεύεις ότι πέρασαν αυτές οι μέρες; Ποιος θα καθοδηγήσει, ποιος θα ελέγξει, και ποιος θα δημιουργήσει αυτούς τους κανόνες;
BF: So speaking of guidelines and self-governance, you've spent an entire lifetime creating guidelines and norms for the internet. Do you think those days are over? Who is going to guide, who is going to control, and who is going to create those norms?
ΦΣ: Οι κανόνες που κυβερνούν τα επίπεδα της τεχνολογίας του διαδικτύου είναι εφαρμοσμένοι πλήρως αυτή τη στιγμή, κι εγώ δούλευα πολύ για μερικά χρόνια στον καθορισμό αυτών των κανόνων γύρω από ένα κομμάτι του διαδίκτυο που καθιστά το διαδίκτυο ένα δίκτυο. Η υπηρεσία ονοματοδοσίας τομέων, τους αριθμούς IP, όλα αυτά είναι στη θέση τους. Ωστόσο, καθώς εισχωρούμε στα άνω στρώματα του διαδικτύου, τα ζητήματα τα οποία επηρεάζουν εμένα κι εσάς καθημερινά- η ιδιωτικότητα, η ασφάλεια, κτλ.- το σύστημα για να δημιουργήσει κανόνες γι' αυτά δυστυχώς δεν έχει εφαρμοστεί. Οπότε, όντως έχουμε ένα πρόβλημα. Έχουμε ένα σύστημα συνεργασίας και διακυβέρνησης το οποίο πρέπει πραγματικά να δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή έτσι ώστε οι εταιρείες, οι κυβερνήσεις κι οι πολίτες να συμφωνήσουν στο πώς θα προοδεύσει αυτός ο νέος ψηφιακός κόσμος.
FC: The rules that govern the technology layers of the internet are now well put in place, and I was very busy for a few years setting those rules around the part of the internet that makes the internet one network. The domain-name system, the IP numbers, all of that is in place. However, as we get now into the upper layers of the internet, the issues that affect me and you every day -- privacy, security, etc. -- the system to create norms for those unfortunately is not in place. So we do have an issue. We have a system of cooperation and governance that really needs to be created right now so that companies, governments and the citizenry can agree how this new digital world is going to advance.
ΜΦ: Άρα τι δίνει σε μια ψηφιακή εταιρεία οποιοδήποτε κίνητρο; Ας πούμε -το Facebook μου έρχεται στον νου- θα έλεγαν ότι θα νοιάζονταν για το καλό των χρηστών τους, αλλά πιστεύω πολλοί άνθρωποι θα διαφωνούσαν με αυτό.
BF: So what gives a digital company any incentive? Let's say -- Facebook comes to mind -- they would say they have their users' best interests at heart, but I think a lot of people would disagree with that.
ΦΣ: Ήταν πολύ δύσκολο να βλέπουμε πώς οι τεχνολογικές εταιρείες αντέδρασαν στην απάντηση των πολιτών για τις τεχνολογίες τους. Και ορισμένες από αυτές, πριν από δύο ή τρία χρόνια, βασικά το αγνόησαν. Ο λόγος που ακούω σε πολλά διοικητικά συμβούλια είναι, «Είμαστε μόνο μια τεχνολογική πλατφόρμα. Δεν φταίω αν η τεχνολογική μου πλατφόρμα αναγκάζει τις οικογένειες να σκοτώνουν τις κόρες τους στο Πακιστάν. Δεν φταίω εγώ. Είναι δικό τους πρόβλήμα. Εγώ έχω απλώς την τεχνολογική πλατφόρμα». Τώρα, πιστεύω ότι μπαίνουμε σε μια φάση όπου οι εταιρείες συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν είναι πλέον βιώσιμο, και αρχίζουν να βλέπουν την αντίδραση που έρχεται από τους ανθρώπους, τους χρήστες, τους πολίτες, αλλά και τις κυβερνήσεις οι οποίες αρχίζουν να λένε, «Αυτό είναι αδύνατον».
FC: It's been very difficult to watch how tech companies have reacted to the citizenry's response to their technologies. And some of them, two or three years ago, basically dismissed it. The word that I heard in many board rooms is, "We're just a technology platform. It's not my issue if my technology platform causes families to go kill their girls in Pakistan. It's not my issue. It's their problem. I just have a technology platform." Now, I think we are now entering a stage where companies are starting to realize this is no longer sustainable, and they're starting to see the pushback that's coming from people, users, citizens, but also governments that are starting to say, "This cannot be."
Γι' αυτό πιστεύω πως αρχίζει να διαμορφώνεται μια ωριμότητα, ειδικά στην περιοχή της Σίλικον Βάλεϊ, όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να λένε, «Έχουμε έναν ρόλο». Όποτε μιλάω σε αυτούς τους ηγέτες λέω, «Κοίτα, θα μπορούσες να 'σαι ο πετυχημένος διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας, αλλά θα μπορούσες να είσαι κι ένας διαχειριστής». Κι αυτή είναι η λέξη κλειδί. «Θα μπορούσες να είσαι ένας διαχειριστής από τη δύναμη που έχεις για να καθορίσεις τις ζωές και τις οικονομίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Ποιο από τα δύο θέλεις να είσαι; Κι η απάντηση είναι, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό είναι που μας λείπει αυτή τη στιγμή. Όταν ένας ενήλικας όπως ο Μπραντ Σμιθ, ο πρόεδρος της Microsoft, είπε πριν από λίγους μήνες, «Χρειαζόμαστε μια νέα σειρά συμβάσεων της Γενεύης για να διαχειριστούμε την ασφάλεια του ψηφιακού χώρου», πολλά από τα εξέχοντα στελέχη στη Σίλικον Βάλεϊ στην πραγματικότητα αντιτάχθηκαν στα λόγια του. «Τι εννοείτε, σύμβαση της Γενεύης; Δεν χρειαζόμαστε συμβάσεις της Γενεύης. Αυτορυθμιζόμαστε». Αλλά αυτό το κλίμα αλλάζει, και αρχίζω και βλέπω πολλούς ηγέτες να λένε, «Βοηθήστε μας». Αλλά εδώ έγκειται το κρίσιμο ερώτημα. Ποιος θα βοηθήσει αυτούς τους ηγέτες να κάνουν το σωστό;
So I think there is a maturity that is starting to set, especially in that Silicon Valley area, where people are beginning to say, "We have a role." So when I speak to these leaders, I say, "Look, you could be the CEO, a very successful CEO of a company, but you could also be a steward." And that's the key word. "You could be a steward of the power you have to shape the lives and the economies of billions of people. Which one do you want to be?" And the answer is, it's not one or the other. This is what we are missing right now. So when an adult like Brad Smith, the president of Microsoft, said a few months ago, "We need a new set of Geneva Conventions to manage the security of the digital space," many of the senior leaders in Silicon Valley actually spoke against his words. "What do you mean, Geneva Convention? We don't need any Geneva Conventions. We self-regulate." But that mood is changing, and I'm starting to see many leaders say, "Help us out." But here lies the conundrum. Who is going to help those leaders do the right thing?
ΜΦ: Ποιος θα τους βοηθήσει; Επειδή θα μου άρεσε να σου παίρνω συνέντευξη για μια ώρα, αλλά μετάδωσέ μου τον μεγαλύτερο σου φόβο και την καλύτερη ελπίδα για τον τρόπο που θα λειτουργήσει αυτό.
BF: So who is going to help them? Because I'd love to interview you for an hour, but give me your biggest fear and your best hope for how this is going to work out.
ΦΣ: Η μεγαλύτερή μου ελπίδα είναι ότι ο καθένας μας θα γίνει διαχειριστής σε αυτόν τον νέο ψηφιακό κόσμο. Αυτή είναι η μεγάλη μου ελπίδα, επειδή πιστεύω θέλουμε να ρίχνουμε συχνά την ευθύνη στους άλλους. «Οι γενικοί διευθυντές φέρονται έτσι». «Αυτές οι κυβερνήσεις δεν κάνουν αρκετά». Αλλά τι γίνεται με εμάς; Πώς ο καθένας από εμάς αναλαμβάνει την ευθύνη να γίνει διαχειριστής στον ψηφιακό χώρο που ζούμε; Και ένα από τα πράγματα που πιέζω του πρυτάνεις είναι ότι χρειαζόμαστε φοιτητές των θετικών επιστημών και της πληροφορικής, ο οποίος θα γράψει την επόμενη γραμμή κώδικα ή θα σχεδιάσει την επόμενη συσκευή ΙοΤ για να τους εμφυσήσουμε μια αίσθηση ευθύνης και διαχείρισης σε ό, τι δημιουργούν. Πρότεινα να δημιουργήσουμε έναν νέο όρκο, όπως τον Όρκο του Ιπποκράτη, ώστε κάθε φοιτητής που μπαίνει σε ένα πρόγραμμα μηχανικής να παίρνει έναν όρκο γνώσης ή τεχνοκρατικό όρκο ή κάποιον όρκο αφοσίωσης στους υπόλοιπους από εμάς. Αυτή είναι η ελπίδα μου, ότι όλοι θα ανταποκριθούμε. Γιατί οι κυβερνήσεις και οι επιχειρήσεις θα παλέψουν σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας, Πού είμαστε όμως εμείς; Εάν δεν παίξουμε εμείς σε αυτό το παιχνίδι δυνάμεων, πιστεύω ότι θα καταλήξουμε σε μια άσχημη θέση.
FC: My biggest hope is that we will become each stewards of this new digital world. That's my biggest hope, because I do think, often, we want to put the blame on others. "Oh, it's these CEOs. They're behaving this way." "These governments are not doing enough." But how about us? How is each of us actually taking the responsibility to be a steward of the digital space we live in? And one of the things I've been pushing on university presidents is we need every engineering and science and computer science student who is about to write the next line of code or design the next IoT device to actually have in them a sense of responsibility and stewardship towards what they're building. So I suggested we create a new oath, like the Hippocratic Oath, so that every student entering an engineering program takes a technocratic oath or a wisdom oath or some oath of commitment to the rest of us. That's my best hope, that we all rise. Because governments and businesses will fight over this power game, but where are we? And unless we play into that power table, I think we'll end up in a bad place.
Ο μεγαλύτερός μου φόβος; Ο μεγαλύτερός μου φόβος, για να είμαι πολύ επιδέξιος σήμερα, αυτό που με κρατάει ξάγρυπνο είναι ο τρέχων πόλεμος μεταξύ της Δύσης, τον φιλελεύθερο κόσμο, και της Κίνας, στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης. Γίνεται ένας πραγματικός πόλεμος, και για εκείνους από εμάς που έζησαν την εποχή της μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων και είδαν πως οι λαοί συμφώνησαν να αποσύρουν από το τραπέζι κάποια πολύ επικίνδυνα πράγματα. To Ίδρυμα Κάρνεγκι μόλις ολοκλήρωσε μια μελέτη. Μίλησαν σε κάθε χώρα που κατασκεύασε πυρηνικά όπλα και τους ρώτησαν, «Ποιο ψηφιακό "όπλο" θα βγάζατε από το τραπέζι ενάντια στα σχολεία ή τα νοσοκομεία κάποιων άλλων;» Και η απάντηση- από κάθε πυρηνική δύναμη- σε αυτή την ερώτηση ήταν, κάνενα. Αυτό είναι που με ανησυχεί. Η οπλοποίηση του ψηφιακού χώρου, και ο αγώνας για να φτάσουμε εκεί.
My biggest fear? My biggest fear, to be very tactical today, what is keeping me up at night is the current war between the West, the liberal world, and China, in the area of artificial intelligence. There is a real war going on, and for those of us who have lived through the nuclear nonproliferation age and saw how people agreed to take some very dangerous things off the table, well, the Carnegie Endowment just finished a study. They talked to every country that made nuclear weapons and asked them, "Which digital 'weapon' would you take off the table against somebody else's schools or hospitals?" And the answer -- from every nuclear power -- to this question was, nothing. That's what I'm worried about ... The weaponization of the digital space, and the race to get there.
ΜΦ: Ακούγεται σαν να έχεις πάρα πολλή δουλειά να κάνεις, όπως και οι υπόλοιποι από εμάς. Φάντι, σε ευχαριστώ πολύ. Το εκτιμώ πραγματικά.
BF: Well, it sounds like you've got a lot of work to do, and so do the rest of us. Fadi, thank you so much. I really appreciate it.
ΦΣ: Σας ευχαριστώ.
FC: Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)