I have a confession to make. I am addicted to adventure, and as a young boy, I would rather look outside the window at the birds in the trees and the sky than looking at that two-dimensional chalky blackboard where time stands still and even sometimes dies. My teachers thought there was something wrong with me because I wasn't paying attention in class. They didn't find anything specifically wrong with me, other than being slightly dyslexic because I'm a lefty. But they didn't test for curiosity. Curiosity, to me, is about our connection with the world, with the universe. It's about seeing what's around that next coral head or what's around that next tree, and learning more not only about our environment but about ourselves.
Я хочу де в чому зізнатися. Я схиблений на пригодах, і коли я був хлопчиськом, мені більше подобалось заглядати у вікно на птахів на деревах і в небі, ніж дивитися на плоску, записану крейдою дошку, на якій час застигає, а іноді й зовсім завмирає. Вчителі думали, що зі мною щось не так, тому що я був неуважний на уроках. Вони не знайшли в мене особливих відхилень крім легкої дислексії, так як я лівша. Але вони не перевіряли мене на цікавість. Цікавість для мене - це наш зв'язок зі світом, із всесвітом. Це бажання зазирнути за кораловий риф або за найближче дерево, дізнатися нове не лише про природу, а й про нас самих.
Now, my dream of dreams, I want to go explore the oceans of Mars, but until we can go there, I think the oceans still hold quite a few secrets. As a matter of fact, if you take our planet as the oasis in space that it is and dissect it into a living space, the ocean represents over 3.4 billion cubic kilometers of volume, within which we've explored less than five percent. And I look at this, and I go, well, there are tools to go deeper, longer and further: submarines, ROVs, even Scuba diving. But if we're going to explore the final frontier on this planet, we need to live there. We need to build a log cabin, if you will, at the bottom of the sea.
Тепер моя заповітна мрія - дослідити моря на Марсі, але поки ми туди не добралися, я думаю, наші океани все ще зберігають предостатньо таємниць. Власне кажучи, якщо уявити Землю оазисом і поділити її на середовища проживання, океан займе 3,4 мільярди кубічних кілометрів обсягу, з яких ми дослідили менше 5 відсотків. І я задумався, адже є прилади для занурення глибше і на довгий час: підводні човни, апарати дистанційного керування, навіть акваланги. І якщо ми хочемо дослідити останній рубіж на цій планеті, ми повинні там жити. Потрібно побудувати хатину на дні моря.
And so there was a great curiosity in my soul when I went to go visit a TED [Prize winner] by the name of Dr. Sylvia Earle. Maybe you've heard of her. Two years ago, she was staked out at the last undersea marine laboratory to try and save it, to try and petition for us not to scrap it and bring it back on land. We've only had about a dozen or so scientific labs at the bottom of the sea. There's only one left in the world: it's nine miles offshore and 65 feet down. It's called Aquarius. Aquarius, in some fashion, is a dinosaur, an ancient robot chained to the bottom, this Leviathan. In other ways, it's a legacy. And so with that visit, I realized that my time is short if I wanted to experience what it was like to become an aquanaut.
Сповнений у душі цікавості, я відвідав лауреата премії TED доктора Сільвію Ерл. Можливо ви про неї чули. Два роки тому вона працювала в останній підводній лабораторії, намагаючись її врятувати, клопочучись про те, щоб станції не утилізували, а повернули на сушу. У нас було лише близько десятка наукових лабораторій на дні океану. Нині у світі залишилась тільки одна: за 14,5 км від берега на глибині 20 метрів. Вона називається «Акваріус». У деякій мірі «Акваріус» - це динозавр, древній робот, прикутий до дна ланцюгами, такий собі Левіафан. Іншими словами, це наша спадщина. Після того візиту я зрозумів, що маю мало часу, щоб випробувати як це - бути акванавтом.
When we swam towards this after many moons of torture and two years of preparation, this habitat waiting to invite us was like a new home. And the point of going down to and living at this habitat was not to stay inside. It wasn't about living at something the size of a school bus. It was about giving us the luxury of time outside to wander, to explore, to understand more about this oceanic final frontier.
Коли ми пливли туди після багатьох місяців тортур і двох років підготовки, це підводне житло, що чекало на нас, стало нашим новим домом. Спускаючись в цей підводний будинок, ми не ставили мети залишатися всередині. Сенс був не в проживанні в оселі завбільшки зі шкільний автобус. Сенс був у набутті безцінного часу, який можна проводити зовні, досліджуючи, дізнаючись все більше про останній рубіж на океанському дні.
We had megafauna come and visit us. This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans. But why this is so important, why this picture is up, is because this particular animal brought his friends around, and instead of being the pelagic animals that they were, they started getting curious about us, these new strangers that were moving into the neighborhood, doing things with plankton. We were studying all sorts of animals and critters, and they got closer and closer to us, and because of the luxury of time, these animals, these residents of the coral reef, were starting to get used to us, and these pelagics that normal travel through stopped. This particular animal actually circled for 31 full days during our mission. So mission 31 wasn't so much about breaking records. It was about that human-ocean connection.
До нас завітали представники мегафауни. Такі орляки плямисті є звичним явищем в океанах. Чому ж це так важливо, чому я показую це фото? Тому що цей орляк привів друзів, і замість того, щоб вести себе як морські організми, вони зацікавилися нами, чужинцями, які прибули в ці околиці і щось витворяють з планктоном. Ми вивчали різноманітну живність, і вони ставали для нас все рідніші, а так як ми нікуди не поспішали, ці тварини, мешканці коралового рифу, почали до нас звикати, і ті, хто зазвичай плив повз, зупинялись. Цей орляк кружляв біля нас протягом 31 дня нашої експедиції. Метою нашого 31-денного спуску було не встановлення рекорду. А побудова зв'язку між людьми і океаном.
Because of the luxury of time, we were able to study animals such as sharks and grouper in aggregations that we've never seen before. It's like seeing dogs and cats behaving well together. Even being able to commune with animals that are much larger than us, such as this endangered goliath grouper who only still resides in the Florida Keys. Of course, just like any neighbor, after a while, if they get tired, the goliath grouper barks at us, and this bark is so powerful that it actually stuns its prey before it aspirates it all within a split second. For us, it's just telling us to go back into the habitat and leave them alone.
Маючи достатню кількість часу, ми змогли вивчити тварин, таких як акули і окунь в групах, яких ми ніколи не бачили раніше. Це наче кішки і собаки стали жити дружно. Ми змогли поспілкуватися з тваринами, набагато більшими за нас, як цей зникаючий гігантський окунь, якого можна знайти тільки у Флоріда-Кіс. Звичайно, як і всі сусіди, втомившись від нас через якийсь час, гігантський окунь гавкає на нас, і це гаркання настільки потужне, що може оглушити жертву, перш ніж вона зробить вдих за долю секунди. Для нас це було сигналом повернутися додому і залишити їх у спокої.
Now, this wasn't just about adventure. There was actually a serious note to it. We did a lot of science, and again, because of the luxury of time, we were able to do over three years of science in 31 days. In this particular case, we were using a PAM, or, let me just see if I can get this straight, a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. And our scientists from FIU, MIT, and from Northeastern were able to get a gauge for what coral reefs do when we're not around. The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM, gauges the fluorescence of corals as it pertains to pollutants in the water as well as climate change-related issues. We used all sorts of other cutting-edge tools, such as this sonde, or what I like to call the sponge proctologist, whereby the sonde itself tests for metabolism rates in what in this particular case is a barrel sponge, or the redwoods of the [ocean]. And this gives us a much better gauge of what's happening underwater with regard to climate change-related issues, and how the dynamics of that affect us here on land. And finally, we looked at predator-prey behavior. And predator-prey behavior is an interesting thing, because as we take away some of the predators on these coral reefs around the world, the prey, or the forage fish, act very differently. What we realized is not only do they stop taking care of the reef, darting in, grabbing a little bit of algae and going back into their homes, they start spreading out and disappearing from those particular coral reefs. Well, within that 31 days, we were able to generate over 10 scientific papers on each one of these topics.
Все це не було просто пригодою. Насправді, все було серйозно. Ми займалися наукою, маючи вдосталь часу, ми змогли зробити трирічний обсяг досліджень за 31 день. В даному випадку ми використовували апарат, який називається амплітудно-імпульсний модульований флуориметр. Колеги з ФМУ, MТУ і Північно-Східного університету змогли оцінити, що відбувається з рифами, коли нас немає поруч. Імпульсний флуориметр, або ПАМ, вимірює флуоресценцію коралів, що випромінюється забрудненнями у воді і пов'язані зі зміною клімату. Ми застосовували й інші новітні прилади, наприклад, цей зонд - я його називаю проктолог для губок, адже він вимірює швидкість метаболізму в даному випадку, у бочкоподібної губки чи у морської секвої. Це дає нам змогу краще оцінити рівень того, що відбувається під водою по відношенню до кліматичних змін і те, як їхня динаміка впливає на життя на суші. І ми вивчили відносини хижака і жертви. Це дуже цікава штука, бо коли ми винищуємо хижаків в коралових рифах по всьому світу, здобич чи риба-корм веде себе по-іншому. Ми прийшли до висновку, що вони не лише перестають дбати про рифи, забиратися всередину, хапати водорості і повертатися в свої оселі - вони розповзаються і зникають з таких коралових рифів. За 31 день ми змогли написати понад 10 наукових робіт по кожному з цих питань.
But the point of adventure is not only to learn, it's to be able to share that knowledge with the world, and with that, thanks to a couple of engineers at MIT, we were able to use a prototype camera called the Edgertronic to capture slow-motion video, up to 20,000 frames per second in a little box that's worth 3,000 dollars. It's available to every one of us. And that particular camera gives us an insight into what fairly common animals do but we can't even see it in the blink of an eye. Let me show you a quick video of what this camera does. You can see the silky bubble come out of our hard hats. It gives us an insight into some of the animals that we were sitting right next to for 31 days and never normally would have paid attention to, such as hermit crabs. Now, using a cutting-edge piece of technology that's not really meant for the oceans is not always easy. We sometimes had to put the camera upside down, cordon it back to the lab, and actually man the trigger from the lab itself. But what this gives us is the foresight to look at and analyze in scientific and engineering terms some of the most amazing behavior that the human eye just can't pick up, such as this manta shrimp trying to catch its prey, within about .3 seconds. That punch is as strong as a .22 caliber bullet, and if you ever try to catch a bullet in mid-flight with your eye, impossible. But now we can see things such as these Christmas tree worms pulling in and fanning out in a way that the eye just can't capture, or in this case, a fish throwing up grains of sand. This is an actual sailfin goby, and if you look at it in real time, it actually doesn't even show its fanning motion because it's so quick.
Але сенс пригод не лише у вивченні нового, це також можливість поділитися знаннями зі світом, і завдяки інженерам з МТІ, ми змогли скористатися прототипом камери Edgetronic для сповільненої зйомки до 20 000 кадрів в секунду за допомогою невеличкої коробки, що коштує 3 000 доларів. Це доступно кожному з нас. Ця камера дає нам змогу побачити те, що роблять звичні нам тварини, але чого не побачиш за одну мить. Я покажу вам коротке відео, зняте на таку камеру. Ви бачите, які бульбашки струменять з шолома скафандра. У нас з'явилась можливість побачити тварин, що перебували прямо під нашим носом 31 день, але яких ми б ніколи не зауважили, наприклад, раків-самітників. Використовувати новітнє обладнання, не призначене для океанів, не завжди легко. Іноді нам доводилось перевертати камеру, затягувати назад в лабораторію і вести управління звідти, з самої лабораторії. Це дало нам можливість прогнозувати і аналізувати з точки зору науки та інженерії разючі типи поведінки, невидимі оку людини, такі як спроба рака-богомола зловити свою жертву, триває менше 0,3 секунди. Цей удар могутніший кулі 22 калібру, і помітити таку кулю в польоті неозброєним оком неможливо. Тепер ми можемо спостерігати, як ці ялинкові черв'яки стискаються і розпускаються так швидко, що око цього не помічає, або можемо подивитися на рибку, яка випльовує піщинки. Це вітрильний бичок, і спостерігаючи за ним в реальному часі, неможливо побачити, як він розпускає плавник, настільки швидко це відбувається.
One of the most precious gifts that we had underwater is that we had WiFi, and for 31 days straight we were able to connect with the world in real time from the bottom of the sea and share all of these experiences. Quite literally right there I am Skyping in the classroom with one of the six continents and some of the 70,000 students that we connected every single day to some of these experiences. As a matter of fact, I'm showing a picture that I took with my smartphone from underwater of a goliath grouper laying on the bottom. We had never seen that before.
Під водою неоціненною річчю для нас була наявність бездротового інтернету, протягом 31 дня ми могли тримати зв'язок зі світом з морського дна в реальному часі і ділитися нашими враженнями. На цьому відео я спілкуюся по скайпу з класом на одному з шести материків. Це частина з тих 70 тисяч студентів, яким ми щодня розповідали про нашу роботу. До речі, тут я показую фото, зроблене моїм смартфоном під водою. Це гігантський окунь, який лежить на дні. Ми такого ніколи раніше не бачили.
And I dream of the day that we have underwater cities, and maybe, just maybe, if we push the boundaries of adventure and knowledge, and we share that knowledge with others out there, we can solve all sorts of problems. My grandfather used to say, "People protect what they love." My father, "How can people protect what they don't understand?" And I've thought about this my whole life. Nothing is impossible. We need to dream, we need to be creative, and we all need to have an adventure in order to create miracles in the darkest of times. And whether it's about climate change or eradicating poverty or giving back to future generations what we've taken for granted, it's about adventure. And who knows, maybe there will be underwater cities, and maybe some of you will become the future aquanauts.
Я мрію про той день, коли у нас будуть підводні міста, і можливо, якщо ми розширимо межі того, що ми можемо пізнати і на що зважитися, і поділимося цими знаннями з іншими, ми зможемо розв'язати безліч проблем. Мій дід казав: «Люди оберігають те, що люблять». Мій батько питав: «Як можна оберігати те, чого не розумієш?» Я думав про це все життя. Немає нічого неможливого. Потрібно мріяти, бути винахідливими, нам всім потрібна пригода, щоб творити чудеса у найважчі з часів. Чи то боротьба зі зміною клімату, чи викорінення бідності, чи повернення майбутнім поколінням речей, прийнятих нами як належне, це все пригоди. І хтозна, можливо, в нас будуть підводні міста, і можливо хтось із вас стане акванавтом майбутнього.
Thank you very much.
Щиро дякую.
(Applause)
(Оплески)