I have a confession to make. I am addicted to adventure, and as a young boy, I would rather look outside the window at the birds in the trees and the sky than looking at that two-dimensional chalky blackboard where time stands still and even sometimes dies. My teachers thought there was something wrong with me because I wasn't paying attention in class. They didn't find anything specifically wrong with me, other than being slightly dyslexic because I'm a lefty. But they didn't test for curiosity. Curiosity, to me, is about our connection with the world, with the universe. It's about seeing what's around that next coral head or what's around that next tree, and learning more not only about our environment but about ourselves.
Ik moet iets bekennen. Ik ben verslaafd aan het avontuur. Als klein jongetje keek ik liever naar buiten, naar de vogels in de bomen en naar de hemel, in plaats van naar het tweedimensionale, met krijt besmeurde schoolbord, waar de tijd stilstaat en soms zelfs doodgaat. De onderwijzers dachten dat ik iets mankeerde omdat ik niet oplette. Maar ze konden niks vinden, behalve dat ik dyslectisch was omdat ik linkshandig ben. Ze vroegen zich alleen niet af of ik nieuwsgierig was. Voor mij staat nieuwsgierigheid voor onze verbondenheid met de wereld, met het universum. Dat je ziet wat zich achter een stuk koraal of een boom bevindt. Dat we nieuwsgierig zijn naar onze omgeving en ook naar onszelf.
Now, my dream of dreams, I want to go explore the oceans of Mars, but until we can go there, I think the oceans still hold quite a few secrets. As a matter of fact, if you take our planet as the oasis in space that it is and dissect it into a living space, the ocean represents over 3.4 billion cubic kilometers of volume, within which we've explored less than five percent. And I look at this, and I go, well, there are tools to go deeper, longer and further: submarines, ROVs, even Scuba diving. But if we're going to explore the final frontier on this planet, we need to live there. We need to build a log cabin, if you will, at the bottom of the sea.
Het is mijn ultieme droom om de oceanen van Mars te onderzoeken. Maar zolang we nog niet naar Mars kunnen, denk ik dat onze oceanen nog steeds heel wat geheimen herbergen. Het komt erop neer dat, als je de aarde beschouwt als een oase in de ruimte, waarvan maar een deel bewoonbaar is, de oceanen 3,4 miljard kubieke kilometer ruimte innemen, en daarvan hebben we nog geen 5% verkend. Ik kijk ernaar en denk: we hebben de instrumenten om dieper, langer en verder te duiken, onderzeeboten, onderwater-robots en scuba-duikuitrusting. Maar als we het laatste onontdekte gebied op aarde willen verkennen, moeten we er gaan wonen. We moeten een boshut bouwen op de bodem van de zee.
And so there was a great curiosity in my soul when I went to go visit a TED [Prize winner] by the name of Dr. Sylvia Earle. Maybe you've heard of her. Two years ago, she was staked out at the last undersea marine laboratory to try and save it, to try and petition for us not to scrap it and bring it back on land. We've only had about a dozen or so scientific labs at the bottom of the sea. There's only one left in the world: it's nine miles offshore and 65 feet down. It's called Aquarius. Aquarius, in some fashion, is a dinosaur, an ancient robot chained to the bottom, this Leviathan. In other ways, it's a legacy. And so with that visit, I realized that my time is short if I wanted to experience what it was like to become an aquanaut.
Nieuwsgierigheid dreef me ertoe om een TED-prijswinnaar op te zoeken: Dr. Sylvia Earle. Misschien kennen jullie haar. Twee jaar geleden postte ze bij het laatste diepzeelaboratorium in een poging om het te redden. Ze begon een petitie om het te behouden en niet aan land te brengen. Ooit lagen er zo'n 12 wetenschappelijke laboratoria op de zeebodem. Daarvan is er nog maar één over. Het ligt 15 kilometer buiten de kust op een diepte van 20 meter. Het heet Aquarius. In zekere zin is Aquarius een dinosaurus, een oude robot, vastgeketend op de zeebodem, een watermonster. In zekere zin is het een erfenis. Door mijn verblijf besefte ik dat ik niet veel tijd heb om te ervaren hoe het is om een aquanaut te worden.
When we swam towards this after many moons of torture and two years of preparation, this habitat waiting to invite us was like a new home. And the point of going down to and living at this habitat was not to stay inside. It wasn't about living at something the size of a school bus. It was about giving us the luxury of time outside to wander, to explore, to understand more about this oceanic final frontier.
Toen we er na maanden zwoegen en twee jaar voorbereiding naartoe zwommen, lag Aquarius op ons te wachten. We voelden ons welkom, alsof we een nieuw huis betraden. We waren niet naar Aquarius gegaan om er te wonen en binnen te blijven. We wilden niet in een soort schoolbus gaan wonen maar ervaren hoe het is om alle tijd te hebben om buiten op onderzoek te gaan en meer over het laatste pioniersgebied op Aarde te weten te komen.
We had megafauna come and visit us. This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans. But why this is so important, why this picture is up, is because this particular animal brought his friends around, and instead of being the pelagic animals that they were, they started getting curious about us, these new strangers that were moving into the neighborhood, doing things with plankton. We were studying all sorts of animals and critters, and they got closer and closer to us, and because of the luxury of time, these animals, these residents of the coral reef, were starting to get used to us, and these pelagics that normal travel through stopped. This particular animal actually circled for 31 full days during our mission. So mission 31 wasn't so much about breaking records. It was about that human-ocean connection.
We kregen bezoek van megafauna. De gevlekte adelaarsrog komt veel voor in de oceaan. Waarom is dat zo belangrijk? Waarom laat ik deze foto zien? Omdat hij zijn vrienden meenam. Stuk voor stuk diepzeedieren die nieuwsgierig naar ons waren: vreemdelingen die in de buurt waren komen wonen en dingen met plankton deden. We bestudeerden allerlei soorten dieren. Ze kwamen steeds dichter bij ons. Omdat tijd geen rol speelde, begonnen de bewoners van het koraalrif aan ons te wennen. Diepzeedieren zijn meestal onderweg, maar nu stopten ze. Dit dier in het bijzonder zwom 31 dagen lang rond de Aquarius. Missie 31 ging niet zozeer over het breken van een record, als wel over de relatie tussen de mens en de oceaan.
Because of the luxury of time, we were able to study animals such as sharks and grouper in aggregations that we've never seen before. It's like seeing dogs and cats behaving well together. Even being able to commune with animals that are much larger than us, such as this endangered goliath grouper who only still resides in the Florida Keys. Of course, just like any neighbor, after a while, if they get tired, the goliath grouper barks at us, and this bark is so powerful that it actually stuns its prey before it aspirates it all within a split second. For us, it's just telling us to go back into the habitat and leave them alone.
Omdat we alle tijd hadden, konden we dieren als haaien en baarzen in scholen bestuderen, zoals we nog nooit hadden gezien. Het waren net honden en katten die goed met elkaar omgingen. We konden zelfs contact maken met dieren die veel groter waren dan wij. Zoals deze met uitsterven bedreigde reuzenbaars, die alleen nog voorkomt in de Florida Keys. Net als elke buurman die na een tijdje moe wordt, blafte de reuzenbaars naar ons. Het geblaf is zo hard dat zijn prooi erdoor wordt verdoofd voordat hij in een oogwenk wordt opgezogen. Voor ons een teken om terug te keren naar ons woonverblijf en hem met rust te laten.
Now, this wasn't just about adventure. There was actually a serious note to it. We did a lot of science, and again, because of the luxury of time, we were able to do over three years of science in 31 days. In this particular case, we were using a PAM, or, let me just see if I can get this straight, a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. And our scientists from FIU, MIT, and from Northeastern were able to get a gauge for what coral reefs do when we're not around. The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM, gauges the fluorescence of corals as it pertains to pollutants in the water as well as climate change-related issues. We used all sorts of other cutting-edge tools, such as this sonde, or what I like to call the sponge proctologist, whereby the sonde itself tests for metabolism rates in what in this particular case is a barrel sponge, or the redwoods of the [ocean]. And this gives us a much better gauge of what's happening underwater with regard to climate change-related issues, and how the dynamics of that affect us here on land. And finally, we looked at predator-prey behavior. And predator-prey behavior is an interesting thing, because as we take away some of the predators on these coral reefs around the world, the prey, or the forage fish, act very differently. What we realized is not only do they stop taking care of the reef, darting in, grabbing a little bit of algae and going back into their homes, they start spreading out and disappearing from those particular coral reefs. Well, within that 31 days, we were able to generate over 10 scientific papers on each one of these topics.
Het was ons niet alleen te doen om het avontuur. Onze missie had ook een serieuze kant. We deden wetenschappelijk onderzoek, en omdat we alle tijd hadden, konden we in 31 dagen meer dan drie jaar onderzoek doen. We maakten gebruik van een PAM: --even kijken of ik het juist heb-- een Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. Onze wetenschappers van FYU, MIT, en Northeastern University, konden ermee meten wat koraalriffen doen als we er niet bij zijn. Een PAM-fluorometer meet de fluorescentie van koralen in relatie tot vervuilende stoffen, en ook zaken die met klimaatverandering te maken hebben. We gebruikten de allernieuwste instrumenten, zoals deze sonde, die ik de 'sponsproctoloog' noem. De sonde bepaalt het tempo van de stofwisseling van in dit geval een vaasspons, een van de oudste sponssoorten in de oceaan. Hij laat ons zien wat er onder water gebeurt op het gebied van klimaatverandering, en wat voor gevolgen dat voor ons heeft. We keken ook naar het gedrag van roofdieren en hun prooi, een interessant onderwerp. Als we sommige roofdieren die op de koraalriffen leven, weghalen, gedragen de prooidieren zich heel anders. We observeerden dat ze het koraal niet langer schoonhielden door vlug stukjes alg te pakken en dan weer in hun hol te kruipen, maar dat ze zich gingen verspreiden en van het koraal verdwenen. In die 31 dagen schreven we 10 wetenschappelijke artikelen over elk van deze onderwerpen.
But the point of adventure is not only to learn, it's to be able to share that knowledge with the world, and with that, thanks to a couple of engineers at MIT, we were able to use a prototype camera called the Edgertronic to capture slow-motion video, up to 20,000 frames per second in a little box that's worth 3,000 dollars. It's available to every one of us. And that particular camera gives us an insight into what fairly common animals do but we can't even see it in the blink of an eye. Let me show you a quick video of what this camera does. You can see the silky bubble come out of our hard hats. It gives us an insight into some of the animals that we were sitting right next to for 31 days and never normally would have paid attention to, such as hermit crabs. Now, using a cutting-edge piece of technology that's not really meant for the oceans is not always easy. We sometimes had to put the camera upside down, cordon it back to the lab, and actually man the trigger from the lab itself. But what this gives us is the foresight to look at and analyze in scientific and engineering terms some of the most amazing behavior that the human eye just can't pick up, such as this manta shrimp trying to catch its prey, within about .3 seconds. That punch is as strong as a .22 caliber bullet, and if you ever try to catch a bullet in mid-flight with your eye, impossible. But now we can see things such as these Christmas tree worms pulling in and fanning out in a way that the eye just can't capture, or in this case, a fish throwing up grains of sand. This is an actual sailfin goby, and if you look at it in real time, it actually doesn't even show its fanning motion because it's so quick.
Bij 'avontuur' draait het niet alleen om kennis vergaren, maar ook om het delen van die kennis. Dankzij enkele ingenieurs van het MIT hadden we een prototype van een camera, de Edgertronic, om videobeelden in slow-motion vast te leggen: met een snelheid van 20.000 beelden per seconde. Met een klein doosje, dat 3000 dollar kost. Iedereen kan er een kopen. Zo'n camera geeft ons een inzicht in het gedrag van gewone dieren, wat voor ons niet waarneembaar is. Ik zal met een filmpje laten zien wat de camera allemaal kan. Je kunt de zijdeachtige luchtbellen uit onze helmen zien opstijgen. Het geeft ons een beeld van dieren waar we 31 dagen lang vlak naast leefden, en waar we normaal gesproken geen acht op zouden slaan, zoals heremietkreeften. Het is niet altijd makkelijk om een stukje techniek dat niet voor de oceaan is ontworpen, te gebruiken. Soms moesten we de camera ondersteboven houden, of hem naar het laboratorium terughalen, en de aan-en uitknop vanuit het laboratorium bedienen. Wat levert het ons op? Het vooruitzicht op een wetenschappelijk en technisch onderbouwde analyse van het meest wonderbaarlijke gedrag dat door het menselijk oog niet te zien is. Bij voorbeeld van de bidsprinkhaankreeft, die zijn prooi probeert te vangen in ongeveer 0,3 seconden. Met de kracht van een .22 kaliber kogel. Het is onmogelijk om met het blote oog een kogel in de lucht te zien. Nu kunnen we dingen zien, zoals deze kerstboomwormen met uitwaaierende tentakelkronen, wat het oog niet kan waarnemen. Of zoals hier, een vis die zand uitbraakt. Dit is een zeilvindoktersvis. Als je er zonder de camera naar kijkt, kun je het wuiven van de vinnen niet zien, omdat hij zo snel beweegt. Een van de kostbaarste geschenken onder water
One of the most precious gifts that we had underwater is that we had WiFi, and for 31 days straight we were able to connect with the world in real time from the bottom of the sea and share all of these experiences. Quite literally right there I am Skyping in the classroom with one of the six continents and some of the 70,000 students that we connected every single day to some of these experiences. As a matter of fact, I'm showing a picture that I took with my smartphone from underwater of a goliath grouper laying on the bottom. We had never seen that before.
was dat we over WiFi konden beschikken. 31 dagen lang waren we vanaf de zeebodem zonder tijdvertraging met de wereld verbonden, en konden we onze ervaringen delen. Hier ben ik aan het Skypen met een van de 6 continenten en enkele van de 70.000 studenten met wie we dagelijks in contact stonden. Deze foto heb ik onder water met mijn smartphone genomen. Het is een reuzenbaars op de bodem van de zee. Zo iets hadden we nog nooit gezien.
And I dream of the day that we have underwater cities, and maybe, just maybe, if we push the boundaries of adventure and knowledge, and we share that knowledge with others out there, we can solve all sorts of problems. My grandfather used to say, "People protect what they love." My father, "How can people protect what they don't understand?" And I've thought about this my whole life. Nothing is impossible. We need to dream, we need to be creative, and we all need to have an adventure in order to create miracles in the darkest of times. And whether it's about climate change or eradicating poverty or giving back to future generations what we've taken for granted, it's about adventure. And who knows, maybe there will be underwater cities, and maybe some of you will become the future aquanauts.
Ik droom van de dag dat we onderwatersteden hebben, en dat we heel misschien, als we de grenzen aan kennis en avontuur kunnen overschrijden, en als we die kennis met anderen kunnen delen, allerlei problemen kunnen oplossen. Mijn opa zei altijd: "Mensen beschermen waar ze van houden." En mijn vader zei: "Hoe kunnen mensen iets beschermen wat ze niet begrijpen?" Ik denk daar mijn hele leven over na. Niets is onmogelijk. We moeten dromen en creatief zijn, en we hebben avontuur nodig om in de donkerste dagen wonderen te verrichten. Of het nu gaat om klimaatverandering, het uitroeien van armoede, of het teruggeven aan nieuwe generaties van wat wij vanzelfsprekend vinden. Het gaat om het avontuur. Wie weet, misschien komen er onderwatersteden, en misschien zijn sommigen van jullie de toekomstige aquanauten. Hartelijk dank.
Thank you very much.
(Applaus)
(Applause)