I have a confession to make. I am addicted to adventure, and as a young boy, I would rather look outside the window at the birds in the trees and the sky than looking at that two-dimensional chalky blackboard where time stands still and even sometimes dies. My teachers thought there was something wrong with me because I wasn't paying attention in class. They didn't find anything specifically wrong with me, other than being slightly dyslexic because I'm a lefty. But they didn't test for curiosity. Curiosity, to me, is about our connection with the world, with the universe. It's about seeing what's around that next coral head or what's around that next tree, and learning more not only about our environment but about ourselves.
Be kell vallanom valamit. Kalandfüggő vagyok, és kisiskolásként szívesebben néztem az ablakon keresztül a madarakat, a fákat és az eget, mint azt a kétdimenziós krétás táblát, amin az idő lelassul, sőt, néha teljesen megáll. A tanáraim azt hitték, valami gond van, azért nem figyelek az órán. De nem találtak semmi különöset egy enyhe diszlexián kívül, amit a balkezességem okozott. A kíváncsiságomat viszont nem vizsgálták. A kíváncsiság pedig nekem a világgal, az univerzummal való kapcsolatot jelenti. Megtudni, mi van a következő korall, vagy a következő fa körül, és többet megtudni nem csak a környezetünkről, de saját magunkról is.
Now, my dream of dreams, I want to go explore the oceans of Mars, but until we can go there, I think the oceans still hold quite a few secrets. As a matter of fact, if you take our planet as the oasis in space that it is and dissect it into a living space, the ocean represents over 3.4 billion cubic kilometers of volume, within which we've explored less than five percent. And I look at this, and I go, well, there are tools to go deeper, longer and further: submarines, ROVs, even Scuba diving. But if we're going to explore the final frontier on this planet, we need to live there. We need to build a log cabin, if you will, at the bottom of the sea.
Az álmaim netovábbja a Mars óceánjainak felfedezése, de amíg nem juthatunk oda, a földi óceánok is tartogatnak még pár titkot. Ami azt illeti, ha bolygónkat egy űrbeli oázisnak tekintjük, és egy élettérként kezeljük, az óceán több, mint 3,4 milliárd köbkilométert tesz ki, aminek eddig kevesebb, mint öt százalékát fedeztük fel. Ezt nézve arra gondolok, hogy vannak eszközök, melyekkel még mélyebbre, előrébb és távolabbra juthatunk: tengeralattjárók, kutatórobotok, vagy akár a búvárkodás. De ha fel akarjuk deríteni a bolygónak ezt a határvidékét, akkor ott kell élnünk. Építenünk kell egy kunyhót, ha úgy tetszik, a tenger fenekén.
And so there was a great curiosity in my soul when I went to go visit a TED [Prize winner] by the name of Dr. Sylvia Earle. Maybe you've heard of her. Two years ago, she was staked out at the last undersea marine laboratory to try and save it, to try and petition for us not to scrap it and bring it back on land. We've only had about a dozen or so scientific labs at the bottom of the sea. There's only one left in the world: it's nine miles offshore and 65 feet down. It's called Aquarius. Aquarius, in some fashion, is a dinosaur, an ancient robot chained to the bottom, this Leviathan. In other ways, it's a legacy. And so with that visit, I realized that my time is short if I wanted to experience what it was like to become an aquanaut.
És ezért hatalmas kíváncsisággal vártam, hogy találkozhassak TED [Díjnyertes] Dr. Sylvia Earle-el. Talán hallottak róla. Két évvel ezelőtt őt jelölték ki az utolsó tenger alatti laboratórium megmentésére, a felszámolás megakadályozására, és a felszínre hozás kérelmezésére. Mindössze alig egy tucatnyi tenger alatti tudományos laborunk volt. És mindössze egyetlen egy maradt: tizenöt kilométerre a parttól, 20 méteres mélységben. A neve Aquarius. Aquarius bizonyos értelemben egy dinoszaurusz, egy ősrégi robot a fenékhez láncolva, egy vízi szörnyeteg. Más tekintetben viszont egy hagyaték. Ezen látogatásom döbbentem rá, hogy nem sok időm van, ha meg akarom tapasztalni, milyen is volt aquanautának lenni.
When we swam towards this after many moons of torture and two years of preparation, this habitat waiting to invite us was like a new home. And the point of going down to and living at this habitat was not to stay inside. It wasn't about living at something the size of a school bus. It was about giving us the luxury of time outside to wander, to explore, to understand more about this oceanic final frontier.
Amikor úsztunk felé, sok-sok hónapnyi szenvedés és két évnyi előkészület után, ez a ránk váró lakhely olyan volt, mint egy új otthon. A merülésnek és a lenti életnek az értelme azonban nem az volt, hogy bent töltsük az időnket. Az egész nem arról szólt, hogy egy iskolabusznyi térben éljünk. Ellenkezőleg: arról, hogy a lehető legtöbb időt töltsük odakinn barangolással és felfedezéssel, hogy minél többet tudjunk meg erről az óceáni határvidékről.
We had megafauna come and visit us. This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans. But why this is so important, why this picture is up, is because this particular animal brought his friends around, and instead of being the pelagic animals that they were, they started getting curious about us, these new strangers that were moving into the neighborhood, doing things with plankton. We were studying all sorts of animals and critters, and they got closer and closer to us, and because of the luxury of time, these animals, these residents of the coral reef, were starting to get used to us, and these pelagics that normal travel through stopped. This particular animal actually circled for 31 full days during our mission. So mission 31 wasn't so much about breaking records. It was about that human-ocean connection.
Állatok hihetetlen tömege jött hozzánk látogatóba. Ez a foltos sasrája mindennapos látvány az óceánokban. Amiért mégis fontos számunkra, amiért mégis itt van a képe, annak oka az, hogy magával hozta a barátait, és ahelyett, hogy a nyílt vízben maradtak volna, elkezdtek érdeklődni irántunk, a szomszédjukba költözött, és a planktonnal vacakoló idegenek iránt. Mindenféle tengeri lényt tanulmányoztunk, ők pedig egyre közelebb és közelebb merészkedtek, és a rengeteg időnek köszönhetően ezek az állatok, a korallzátony lakói kezdtek megszokni bennünket, és ahelyett, hogy elhaladtak volna mellettünk, megálltak. Ez az állat például az expedíció 31 napja alatt végig ott keringett körülöttünk. A 31 napos expedíció célja nem rekordok megdöntése volt. Ez az ember és az óceán kapcsolatáról szólt.
Because of the luxury of time, we were able to study animals such as sharks and grouper in aggregations that we've never seen before. It's like seeing dogs and cats behaving well together. Even being able to commune with animals that are much larger than us, such as this endangered goliath grouper who only still resides in the Florida Keys. Of course, just like any neighbor, after a while, if they get tired, the goliath grouper barks at us, and this bark is so powerful that it actually stuns its prey before it aspirates it all within a split second. For us, it's just telling us to go back into the habitat and leave them alone.
A bőséges időnek köszönhetően alkalmunk volt cápák és fűrészes sügérek korábban nem látott csoportosulásait tanulmányozni. Ez olyasmi, mint kutyák és macskák békés egymás mellett élése. Még nálunk sokkal nagyobb állatokkal is kapcsolatba kerültünk, mint például a Florida Keys-nél élő, veszélyeztetett góliátsügérrel. Természetesen, ahogy minden szomszéd, a góliátsügér is kifárad egyszer, és ugatni kezd ránk, olyan erőteljes ugatással, amitől az áldozata a másodperc töredéke alatt még lélegezni is elfelejt. Nekünk ezzel azt üzente, hogy térjünk vissza a helyünkre és hagyjuk őt békén.
Now, this wasn't just about adventure. There was actually a serious note to it. We did a lot of science, and again, because of the luxury of time, we were able to do over three years of science in 31 days. In this particular case, we were using a PAM, or, let me just see if I can get this straight, a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. And our scientists from FIU, MIT, and from Northeastern were able to get a gauge for what coral reefs do when we're not around. The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM, gauges the fluorescence of corals as it pertains to pollutants in the water as well as climate change-related issues. We used all sorts of other cutting-edge tools, such as this sonde, or what I like to call the sponge proctologist, whereby the sonde itself tests for metabolism rates in what in this particular case is a barrel sponge, or the redwoods of the [ocean]. And this gives us a much better gauge of what's happening underwater with regard to climate change-related issues, and how the dynamics of that affect us here on land. And finally, we looked at predator-prey behavior. And predator-prey behavior is an interesting thing, because as we take away some of the predators on these coral reefs around the world, the prey, or the forage fish, act very differently. What we realized is not only do they stop taking care of the reef, darting in, grabbing a little bit of algae and going back into their homes, they start spreading out and disappearing from those particular coral reefs. Well, within that 31 days, we were able to generate over 10 scientific papers on each one of these topics.
Mindez nem csak a kalandról szólt. Voltak nagyon komoly oldalai is. Rengeteg kutatást végeztünk és ismét csak a bőséges időnek köszönhetően három évnyi munkát végeztünk el 31 nap alatt. Itt éppen egy PAM-ot használtunk, vagy, hogy érthetőbben fogalmazzak, egy Impulzus-Amplitúdó Modulált Fluorométert. Így kutatóink a FIU, a MIT és a Northeastern egyetemekről akkor is méréseket végezhettek a korallzátonyon, amikor mi nem voltunk ott. A PAM nevű műszer méri a korallok fluoreszcens-szintjét, ami összefügg a víz szennyettségével, valamint klímaváltozási kérdésekkel. Sok egyéb korszerű eszközt is használtunk, mint például ezt a szondát, vagy ahogy hívni szoktam, a szivacs-proktológust, mivel a szonda az anyagcsere szintjét méri, ez esetben hordószivacsoknál, vagyis az óceán vörösfenyőinél. És ezzel sokkal pontosabban mérhetjük, hogy milyen hatása van a víz mélyén a klímaváltozásnak, és hogy ennek dinamikája hogyan hat ránk a szárazföldön. Végül pedig vizsgáltuk a ragadozó-áldozat viselkedést. Ez egy igen érdekes dolog, mivel ha a ragadozók egy részét eltávolítjuk e korallzátonyokról, akkor az áldozat, vagy eleséghal, egészen másként viselkedik. Azt vettük észre, hogy nemcsak, hogy felhagynak a zátony tisztogatásával, az ugrálással és alga csipegetéssel és hazamennek, hanem szétszélednek és eltűnnek ezektől a korallzátonyokról. Nos, ez alatt a 31 nap alatt tíznél több tudományos cikket írtunk ezen témákban.
But the point of adventure is not only to learn, it's to be able to share that knowledge with the world, and with that, thanks to a couple of engineers at MIT, we were able to use a prototype camera called the Edgertronic to capture slow-motion video, up to 20,000 frames per second in a little box that's worth 3,000 dollars. It's available to every one of us. And that particular camera gives us an insight into what fairly common animals do but we can't even see it in the blink of an eye. Let me show you a quick video of what this camera does. You can see the silky bubble come out of our hard hats. It gives us an insight into some of the animals that we were sitting right next to for 31 days and never normally would have paid attention to, such as hermit crabs. Now, using a cutting-edge piece of technology that's not really meant for the oceans is not always easy. We sometimes had to put the camera upside down, cordon it back to the lab, and actually man the trigger from the lab itself. But what this gives us is the foresight to look at and analyze in scientific and engineering terms some of the most amazing behavior that the human eye just can't pick up, such as this manta shrimp trying to catch its prey, within about .3 seconds. That punch is as strong as a .22 caliber bullet, and if you ever try to catch a bullet in mid-flight with your eye, impossible. But now we can see things such as these Christmas tree worms pulling in and fanning out in a way that the eye just can't capture, or in this case, a fish throwing up grains of sand. This is an actual sailfin goby, and if you look at it in real time, it actually doesn't even show its fanning motion because it's so quick.
De a kaland lényege nem csak a tanulás, meg is kell tudnunk osztani a tudást a világgal, és ebben sokat segített - köszönet az MIT mérnökeinek - az Edgertronic kamera prototípusa, amivel lassított felvételeket készíthettünk, 20 000 képkocka/másodperc sebességig, ebben a 3 000 dollár értékű kis dobozban. Ez mindannyiunk rendelkezésére áll. Ezzel a kamerával betekintést nyerünk ismert állatok életének részleteibe, amiket nem láthatunk, mert egy szempillantás alatt történnek. Hadd mutassak önöknek egy felvételt, ami ezzel a kamerával készült. Láthatják a sisakunkból felszálló selymes buborékokat. Ráirányította a figyelmünket néhány olyan állatra, amelyek ott voltak körülöttünk ebben a 31 napban, de amelyekre ügyet sem vetettünk volna, például a remeterákokra. Nos, ezzel a csúcstechnológiával, amiket nem igazán óceáni használatra találtak ki, ez nem mindig egyszerű. Néha felfordítva kellett kiraknunk a kamerát, hozzákötve a laboratóriumhoz, belülről vezérelve a kioldó szerkezetet. Ezzel lehetőségünk nyílt tudományos és műszaki szempontból megvizsgálni és elemezni olyan lenyűgöző viselkedéseket, melyeket az emberi szem nem képes érzékelni, például, ahogy ez a garnéla megpróbálja elkapni áldozatát mindössze 0,3 mp alatt. Az ütés ereje azonos egy 0,22-es lövedékével és ha próbáltak már egy repülő lövedéket a szemükkel követni - hát, lehetetlen. Most már láthatunk dolgokat, mint például ezek a karácsonyfaférgek, melyek előbújnak és kiterülnek, szemmel nem érzékelhető módon, vagy ahogy itt ez a hal homokszemcséket dobál fel. Ez itt egy vitorláshal, amit ha valós időben nézünk, észre sem vesszük ezt a legyező mozgását, mert annyira gyorsan történik.
One of the most precious gifts that we had underwater is that we had WiFi, and for 31 days straight we were able to connect with the world in real time from the bottom of the sea and share all of these experiences. Quite literally right there I am Skyping in the classroom with one of the six continents and some of the 70,000 students that we connected every single day to some of these experiences. As a matter of fact, I'm showing a picture that I took with my smartphone from underwater of a goliath grouper laying on the bottom. We had never seen that before.
Az egyik legértékésebb ajándékunk a víz alatt a WiFi volt, ami segített 31 napon keresztül, valós időben a tenger fenekéről kapcsolatban maradni a világgal, és megosztani a tapasztalatokat. Itt szó szerint a hat kontinens egyikével Skype-olok, a 70 000 online hallgató egy részével, akikkel nap mint nap megosztottuk tapasztalatainkat. Éppen egy képet mutatok, amit a telefonommal készítettem a víz alatt a tengerfenéken fekvő góliátsügérről. Ilyet azelőtt soha sem láttunk.
And I dream of the day that we have underwater cities, and maybe, just maybe, if we push the boundaries of adventure and knowledge, and we share that knowledge with others out there, we can solve all sorts of problems. My grandfather used to say, "People protect what they love." My father, "How can people protect what they don't understand?" And I've thought about this my whole life. Nothing is impossible. We need to dream, we need to be creative, and we all need to have an adventure in order to create miracles in the darkest of times. And whether it's about climate change or eradicating poverty or giving back to future generations what we've taken for granted, it's about adventure. And who knows, maybe there will be underwater cities, and maybe some of you will become the future aquanauts.
Az az álmom, hogy egy napon lesznek majd víz alatti városaink, és lehet, csak lehet, hogy ha a kaland és a tudás határait feszegetjük, és ezt a tudást másokkal is megosztjuk, akkor képesek leszünk mindenféle problémát megoldani. Nagyapám szavai szerint "Az emberek megvédik, amit szeretnek." Apám szerint: "Hogyan tudnák az emberek megvédeni, amit nem értenek?" Sokszor gondolkodtam ezen életem során. Semmi sem lehetetlen. Legyenek álmaink, legyünk kreatívak, és legyen részünk kalandokban, hogy a legsötétebb időkben is csodákat alkothassunk. És legyen szó akár a klímaváltozásról, a szegénység felszámolásáról, vagy arról, hogy visszaadjuk az utódainknak, ami számunkra magától értetődő, ez mind a kalandról szól. És ki tudja, lehet, hogy lesznek majd víz alatti városok és önök közül kerülnek ki a jövő aquanautái.
Thank you very much.
Nagyon köszönöm!
(Applause)
(Taps)