Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι. Είμαι εθισμένος στην περιπέτεια και όταν ήμουν μικρός, προτιμούσα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα πουλιά πάνω στα δέντρα και στον ουρανό, αντί για τον δισδιάστατο μαυροπίνακα όπου ο χρόνος σταματάει ή ακόμη και πεθαίνει. Οι δάσκαλοί μου πίστευαν πως έχω κάποιο πρόβλημα γιατί δεν πρόσεχα στην τάξη. Δεν βρήκαν κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, εκτός από το ότι ήμουν λίγο δυσλεξικός γιατί είμαι αριστερόχειρας. Αλλά δεν έκαναν κάποια μέτρηση της περιέργειάς μου. Η περιέργεια, για μένα, αφορά τη σχέση μας με τον κόσμο, με το σύμπαν. Είναι να δούμε τι υπάρχει πίσω από τον επόμενο κοραλλιογενή ύφαλο ή το επόμενο δέντρο και να μάθουμε περισσότερα, όχι μόνο για το περιβάλλον μας αλλά και για τον εαυτό μας.
I have a confession to make. I am addicted to adventure, and as a young boy, I would rather look outside the window at the birds in the trees and the sky than looking at that two-dimensional chalky blackboard where time stands still and even sometimes dies. My teachers thought there was something wrong with me because I wasn't paying attention in class. They didn't find anything specifically wrong with me, other than being slightly dyslexic because I'm a lefty. But they didn't test for curiosity. Curiosity, to me, is about our connection with the world, with the universe. It's about seeing what's around that next coral head or what's around that next tree, and learning more not only about our environment but about ourselves.
Το απόλυτο όνειρό μου, θέλω να εξερευνήσω τους ωκεανούς του Άρη, αλλά μέχρι να μπορέσουμε να πάμε εκεί, πιστεύω ότι οι ωκεανοί ακόμα κρατούν αρκετά μυστικά. Η αλήθεια είναι ότι αν δεις τον πλανήτη μας σαν μια όαση στο διάστημα και τη χωρίσεις σε ζωτικό χώρο, ο ωκεανός καταλαμβάνει πάνω από 3,4 δισεκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα όγκου, από τα οποία έχουμε εξερευνήσει λιγότερο από πέντε τοις εκατό. Το βλέπω, λοιπόν, αυτό και λέω, υπάρχουν εργαλεία για να πάμε πιο βαθιά, πιο μακριά, πιο πέρα: υποβρύχια, ROV, ακόμα και οι υποβρύχιες καταδύσεις. Αλλά αν θέλουμε να εξερευνήσουμε το «τελευταίο σύνορο» στον πλανήτη αυτό, πρέπει να ζήσουμε εκεί. Πρέπει να φτιάξουμε μια καλύβα, αν θέλετε, στον πυθμένα της θάλασσας.
Now, my dream of dreams, I want to go explore the oceans of Mars, but until we can go there, I think the oceans still hold quite a few secrets. As a matter of fact, if you take our planet as the oasis in space that it is and dissect it into a living space, the ocean represents over 3.4 billion cubic kilometers of volume, within which we've explored less than five percent. And I look at this, and I go, well, there are tools to go deeper, longer and further: submarines, ROVs, even Scuba diving. But if we're going to explore the final frontier on this planet, we need to live there. We need to build a log cabin, if you will, at the bottom of the sea.
Υπήρχε, λοιπόν, μεγάλη περιέργεια μέσα μου όταν πήγα να επισκεφτώ μια νικήτρια του βραβείου TED τη Δρ. Σίλβια Ερλ. Ίσως να την έχετε ακουστά. Πριν από δύο χρόνια, ήταν υπεύθυνη για το τελευταίο υποθαλάσσιο εργαστήριο και έκανε προσπάθειες να το κρατήσει, προσπάθησε να συγκεντρώσει υπογραφές ώστε να μην κατεδαφιστεί και να μην το ξαναφέρουμε στην ξηρά. Παλαιότερα είχαμε περίπου δώδεκα επιστημονικά εργαστήρια στον βυθό της θάλασσας. Έχει μείνει μόνο ένα στον κόσμο: είναι 15 χλμ απ' την ακτή και σε βάθος 20 μέτρων. Ονομάζεται Υδροχόος (Aquarius). O Υδροχόος, κατά κάποιον τρόπο, είναι ένας δεινόσαυρος, ένα αρχαίο ρομπότ δεμένο στον πυθμένα, ένας Λεβιάθαν. Αλλά είναι και μια κληρονομιά. Και αυτή η επίσκεψη μ' έκανε να καταλάβω ότι ο χρόνος πιέζει αν θέλω να ζήσω την εμπειρία ενός υδροναύτη.
And so there was a great curiosity in my soul when I went to go visit a TED [Prize winner] by the name of Dr. Sylvia Earle. Maybe you've heard of her. Two years ago, she was staked out at the last undersea marine laboratory to try and save it, to try and petition for us not to scrap it and bring it back on land. We've only had about a dozen or so scientific labs at the bottom of the sea. There's only one left in the world: it's nine miles offshore and 65 feet down. It's called Aquarius. Aquarius, in some fashion, is a dinosaur, an ancient robot chained to the bottom, this Leviathan. In other ways, it's a legacy. And so with that visit, I realized that my time is short if I wanted to experience what it was like to become an aquanaut.
Όταν πια κολυμπούσαμε προς τα εκεί μετά από ατέλειωτες περιπέτειες και προετοιμασίες αυτός ο χώρος που περίμενε να μας καλωσορίσει ήταν σαν το νέο μας σπίτι. Και ο λόγος που πήγαμε εκεί κάτω και ζήσαμε εκεί δεν ήταν για να μείνουμε κλεισμένοι μέσα. Δεν ήταν να ζήσουμε σε ένα μέρος με μέγεθος σχολικού λεωφορείου. Ήταν για να έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να περιπλανηθούμε εκεί έξω, να εξερευνήσουμε, να καταλάβουμε περισσότερα γι' αυτό το τελευταίο ωκεάνειο σύνορο.
When we swam towards this after many moons of torture and two years of preparation, this habitat waiting to invite us was like a new home. And the point of going down to and living at this habitat was not to stay inside. It wasn't about living at something the size of a school bus. It was about giving us the luxury of time outside to wander, to explore, to understand more about this oceanic final frontier. We had megafauna come and visit us.
Δεχτήκαμε την επίσκεψη της μεγαπανίδας. Αυτό το σαλάχι εμφανίζεται συχνά στους ωκεανούς. Αλλά ο λόγος που ήταν τόσο σημαντική αυτή η επίσκεψη, που ανεβάσαμε αυτήν τη φωτογραφία, είναι γιατί το συγκεκριμένο ζώο έφερε και τους φίλους του και, αντί να φέρονται σαν θαλάσσια ζώα, άρχισαν να δείχνουν περιέργεια για μας, τους νεοφερμένους που κινούνταν στη γειτονιά τους, και έκαναν διάφορα με το πλαγκτόν. Μελετούσαμε κάθε είδους ζώο και πλάσμα και άρχισαν να μας πλησιάζουν όλο και περισσότερο. Λόγω της πολυτέλειας χρόνου, αυτά τα ζώα, οι κάτοικοι του κοραλιογενούς υφάλου, άρχισαν να μας συνηθίζουν και αυτά τα πελαγίσια πλάσματα που συνήθως απλά περνούν στο δρόμο για αλλού, σταματούσαν. Το συγκεκριμένο γυρνούσε γύρω μας για 31 μέρες κατά τη διάρκεια της αποστολής μας. Έτσι, η αποστολή 31 δεν είχε σκοπό να σπάσει κάποιο ρεκόρ. Σκοπός της ήταν η σύνδεση ανθρώπου-ωκεανού.
This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans. But why this is so important, why this picture is up, is because this particular animal brought his friends around, and instead of being the pelagic animals that they were, they started getting curious about us, these new strangers that were moving into the neighborhood, doing things with plankton. We were studying all sorts of animals and critters, and they got closer and closer to us, and because of the luxury of time, these animals, these residents of the coral reef, were starting to get used to us, and these pelagics that normal travel through stopped. This particular animal actually circled for 31 full days during our mission. So mission 31 wasn't so much about breaking records. It was about that human-ocean connection. Because of the luxury of time, we were able
Λόγω της πολυτέλειας χρόνου, μπορέσαμε να μελετήσουμε ζώα, όπως καρχαρίες και ροφούς, σε συγκεντρώσεις που δεν είχαμε ξαναδεί. Είναι σαν να βλέπεις γάτες και σκύλους να συνυπάρχουν ομαλά. Ήταν και η επικοινωνία με ζώα πολύ μεγαλύτερα από μας, όπως αυτός ο γιγάντιος ροφός, που είναι υπό εξαφάνιση και ζει μόνο στο αρχιπέλαγος Φλόριντα Κις. Φυσικά, όπως κάνουν όλοι οι γείτονες, μετά από λίγο, αν βαρεθεί, ο γιγάντιος ροφός μας γαβγίζει, και αυτό το γάβγισμα είναι τόσο δυνατό που ουσιαστικά ακινητοποιεί το θύμα του πριν το καταπιεί σε χρόνο μηδέν. Για μας, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσουμε στον χώρο μας και να τους αφήσουμε ήσυχους.
to study animals such as sharks and grouper in aggregations that we've never seen before. It's like seeing dogs and cats behaving well together. Even being able to commune with animals that are much larger than us, such as this endangered goliath grouper who only still resides in the Florida Keys. Of course, just like any neighbor, after a while, if they get tired, the goliath grouper barks at us, and this bark is so powerful that it actually stuns its prey before it aspirates it all within a split second. For us, it's just telling us to go back into the habitat and leave them alone.
Όλα αυτά, λοιπόν, δεν ήταν απλώς μια περιπέτεια. Υπήρχε κι ένας σοβαρός σκοπός. Κάναμε πολλές επιστημονικές παρατηρήσεις και, λόγω της πολυτέλειας χρόνου, μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε τρία χρόνια μελετών σε 31 ημέρες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, χρησιμοποιήσαμε ένα ΠAM ή, αν το πω σωστά, ένα Φθοριόμετρο Διαμόρφωσης Πλάτους Παλμού. Και οι επιστήμονές μας από το FIU, το ΜΙΤ και από το Πανεπιστήμιο Northeastern πήραν μια ιδέα για το τι κάνουν οι κοραλιογενείς ύφαλοι όταν δεν είμαστε εμείς εκεί. Ο μετρητής αυτός, ή ΠAM, μετράει τον φθορισμό των κοραλιών σε σχέση με την ύπαρξη ρύπων στο νερό καθώς και με την κλιματική αλλαγή. Χρησιμοποιήσαμε και άλλα εργαλεία τελευταίας τεχνολογίας, όπως αυτόν τον αισθητήρα, ή όπως τον λέω εγώ, πρωκτολόγο σφουγγαριών, όπου ο αισθητήρας ελέγχει τον ρυθμό μεταβολισμού σε ένα σφουγγάρι Xestospongia muta, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ή στις σεκόγιες του ωκεανού. Αυτό μας δίνει μια καλύτερη ιδέα για το τι συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια σε σχέση με την κλιματική αλλαγή και πώς αυτή η δυναμική μας επηρεάζει στην ξηρά. Tέλος, εξετάσαμε τη συμπεριφορά θηρευτή-θηράματος. Έχει πράγματι πολύ ενδιαφέρον, γιατί όταν απομακρύνουμε κάποιους θηρευτές από τους κοραλιογενείς υφάλους στον πλανήτη, τα θηράματα, ή τα μικρά ψάρια, συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά. Δεν συνειδητοποιήσαμε μόνο ότι παύουν να φροντίζουν τον ύφαλο, ορμώντας και αρπάζοντας μικρά κομμάτια από φύκια και επιστρέφοντας στις φωλιές τους, αλλά αρχίζουν να διασκορπίζονται και να εξαφανίζονται από τους συγκεκριμένους υφάλους. Μέσα στις 31 αυτές ημέρες, λοιπόν, μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε υλικό για 10 επιστημονικά άρθρα πάνω σε κάθε ένα από αυτά τα θέματα.
Now, this wasn't just about adventure. There was actually a serious note to it. We did a lot of science, and again, because of the luxury of time, we were able to do over three years of science in 31 days. In this particular case, we were using a PAM, or, let me just see if I can get this straight, a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. And our scientists from FIU, MIT, and from Northeastern were able to get a gauge for what coral reefs do when we're not around. The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM, gauges the fluorescence of corals as it pertains to pollutants in the water as well as climate change-related issues. We used all sorts of other cutting-edge tools, such as this sonde, or what I like to call the sponge proctologist, whereby the sonde itself tests for metabolism rates in what in this particular case is a barrel sponge, or the redwoods of the [ocean]. And this gives us a much better gauge of what's happening underwater with regard to climate change-related issues, and how the dynamics of that affect us here on land. And finally, we looked at predator-prey behavior. And predator-prey behavior is an interesting thing, because as we take away some of the predators on these coral reefs around the world, the prey, or the forage fish, act very differently. What we realized is not only do they stop taking care of the reef, darting in, grabbing a little bit of algae and going back into their homes, they start spreading out and disappearing from those particular coral reefs. Well, within that 31 days, we were able to generate over 10 scientific papers on each one of these topics.
Αλλά μια περιπέτεια δεν έχει σκοπό μόνο τη μάθηση αλλά και το να μοιραστείς αυτή τη γνώση με τον κόσμο. Χάρη στη συμβολή δυο μηχανικών από το ΜΙΤ μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα πιλοτικό μοντέλο κάμερας, την Edgertronic, για να καταγράψουμε υλικό σε αργή κίνηση, μέχρι 20.000 καρέ το δευτερόλεπτο σ' ένα μικρό κουτί που στοιχίζει 3.000 δολάρια. Το υλικό είναι διαθέσιμο σε όλους. Αυτή η κάμερα μας δίνει μια εικόνα για τις συνήθειες σχετικά κοινών ζώων, που δεν μπορούμε να δούμε λόγω ταχύτητας. Να σας δείξω ένα γρήγορο βίντεο για το τι κάνει αυτή η κάμερα. Βλέπετε τη μεταξένια φούσκα που βγαίνει
But the point of adventure is not only to learn, it's to be able to share that knowledge with the world, and with that, thanks to a couple of engineers at MIT, we were able to use a prototype camera called the Edgertronic to capture slow-motion video, up to 20,000 frames per second in a little box that's worth 3,000 dollars. It's available to every one of us. And that particular camera gives us an insight into what fairly common animals do but we can't even see it in the blink of an eye. Let me show you a quick video of what this camera does. You can see the silky bubble come out
από το σκάφανδρό μας. Μας δίνει μια εικόνα για ορισμένα από τα ζώα που ήταν δίπλα μας για 31 ημέρες και κανονικά δεν θα τους δίναμε καμία σημασία, όπως τα καβούρια ερημίτες. Αλλά η χρήση μιας τεχνολογίας αιχμής που δεν φτιάχτηκε για τους ωκεανούς δεν είναι πάντα εύκολη. Ορισμένες φορές έπρεπε να βάλουμε την κάμερα ανάποδα, να τη συνδέσουμε με το εργαστήριο και να τη χειριστούμε ουσιαστικά από το εργαστήριο. Αλλά αυτό που μας δίνει αυτή η κάμερα είναι η προνοητικότητα να κοιτάξουμε και να αναλύσουμε επιστημονικά και μηχανικά παραδείγματα της πιο καταπλητικής συμπεριφοράς που δεν μπορεί να αντιληφθεί το ανθρώπινο μάτι, όπως αυτή η γαρίδα μάντις που προσπαθεί να πιάσει τη λεία της σε περίπου 0,3 δευτερόλεπτα. Αυτό το χτύπημα είναι αντίστοιχο με μιας σφαίρας 22 χιλιοστών, και αν προσπαθήσεις να τη δεις την ώρα που βρίσκεται στον αέρα είναι αδύνατον. Αλλά τώρα μπορούμε να δούμε πράγματα, όπως αυτό τό σκουλήκι Spirobranchus giganteus, να κινούνται με τρόπο που δεν μπορεί να πιάσει το μάτι. Ή, σ' αυτήν την περίπτωση, ένα ψάρι που ξερνάει κόκκους άμμου. Πρόκειται για ένα σπάνιο είδος γωβιού, και αν το παρατηρήσετε σε πραγματικό χρόνο, δε φαίνεται η κίνηση βεντάλιας γιατί είναι εξαιρετικά γρήγορη.
of our hard hats. It gives us an insight into some of the animals that we were sitting right next to for 31 days and never normally would have paid attention to, such as hermit crabs. Now, using a cutting-edge piece of technology that's not really meant for the oceans is not always easy. We sometimes had to put the camera upside down, cordon it back to the lab, and actually man the trigger from the lab itself. But what this gives us is the foresight to look at and analyze in scientific and engineering terms some of the most amazing behavior that the human eye just can't pick up, such as this manta shrimp trying to catch its prey, within about .3 seconds. That punch is as strong as a .22 caliber bullet, and if you ever try to catch a bullet in mid-flight with your eye, impossible. But now we can see things such as these Christmas tree worms pulling in and fanning out in a way that the eye just can't capture, or in this case, a fish throwing up grains of sand. This is an actual sailfin goby, and if you look at it in real time, it actually doesn't even show its fanning motion because it's so quick.
Ένα από τα πολυτιμότερα δώρα στον βυθό ήταν ότι είχαμε ασύρματο ίντερνετ. Και τις 31 ημέρες μπορούσαμε να συνδεθούμε με τον κόσμο σε πραγματικό χρόνο από τον βυθό της θάλασσας και να μοιραστούμε όλες αυτές τις εμπειρίες. Εδώ συνδέομαι μέσω Skype με μια σχολική αίθουσα σε μια από τις έξι ηπείρους και κάποιους από τους 70.000 μαθητές που φέρναμε σε επαφή κάθε μέρα με κάποιες από αυτές τις εμπειρίες. Εδώ είναι μια φωτογραφία που τράβηξα με το έξυπνο κινητό μου κάτω από το νερό ενός γιγάντιου ροφού στον πυθμένα. Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο.
One of the most precious gifts that we had underwater is that we had WiFi, and for 31 days straight we were able to connect with the world in real time from the bottom of the sea and share all of these experiences. Quite literally right there I am Skyping in the classroom with one of the six continents and some of the 70,000 students that we connected every single day to some of these experiences. As a matter of fact, I'm showing a picture that I took with my smartphone from underwater of a goliath grouper laying on the bottom.
Και ονειρεύομαι τη μέρα που θα έχουμε υποβρύχιες πόλεις και ίσως, αν πιέσουμε τα όρια της περιπέτειας και της γνώσης, και μοιραστούμε αυτή τη γνώση με άλλους θα μπορέσουμε να λύσουμε πολλά προβλήματα. Ο παππούς μου έλεγε «Οι άνθρωποι προστατεύουν ό,τι αγαπούν». Ο πατέρας μου, «Πώς μπορεί κάποιος να προστατεύσει όσα δεν καταλαβαίνει;» Και το σκεφτόμουν αυτό σ' όλη μου τη ζωή. Όλα είναι δυνατά. Χρειαζόμαστε το όνειρο, χρειαζόμαστε τη δημιουργικότητα και όλοι χρειαζόμαστε την περιπέτεια για να δημιουργήσουμε θαύματα στις πιο σκοτεινές περιόδους. Είτε πρόκειται για την κλιματική αλλαγή, την εξάλειψη της φτώχειας, το να δώσουμε στις μελλοντικές γενιές όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα, όλα αυτά συνδέονται με την περιπέτεια. Και, ποιος ξέρει, ίσως υπάρξουν υποβρύχιες πόλεις, και ίσως κάποιοι από εσάς να γίνετε μελλοντικοί υδροναύτες.
We had never seen that before. And I dream of the day that we have underwater cities, and maybe, just maybe, if we push the boundaries of adventure and knowledge, and we share that knowledge with others out there, we can solve all sorts of problems. My grandfather used to say, "People protect what they love." My father, "How can people protect what they don't understand?" And I've thought about this my whole life. Nothing is impossible. We need to dream, we need to be creative, and we all need to have an adventure in order to create miracles in the darkest of times. And whether it's about climate change or eradicating poverty or giving back to future generations what we've taken for granted, it's about adventure. And who knows, maybe there will be underwater cities, and maybe some of you will become the future aquanauts.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)