Трябва да ви призная нещо - пристрастен съм към приключенията. Като момче предпочитах да наблюдавам през прозореца птиците по дърветата и в небето, вместо да гледам двуизмерната и изписана с тебешир черна дъска, върху която времето спираше и дори замираше. Учителите си мислеха, че нещо не бе наред с мен, защото не внимавах в час. Не откриха нищо особено, освен че имам лека форма на дислексия, защото съм левичар. Но не провериха моето любопитство. За мен човешкото любопитство е нашата връзка със света и с Вселената. То те води отвъд следващия корал, отвъд следващото дърво учи ни все повече не само за нашата околна среда, но и за самите нас.
I have a confession to make. I am addicted to adventure, and as a young boy, I would rather look outside the window at the birds in the trees and the sky than looking at that two-dimensional chalky blackboard where time stands still and even sometimes dies. My teachers thought there was something wrong with me because I wasn't paying attention in class. They didn't find anything specifically wrong with me, other than being slightly dyslexic because I'm a lefty. But they didn't test for curiosity. Curiosity, to me, is about our connection with the world, with the universe. It's about seeing what's around that next coral head or what's around that next tree, and learning more not only about our environment but about ourselves.
Моята най-съкровена мечта е да изследвам океаните на Марс. Но преди да стигнем до там, мисля, че океаните все още крият някои свои тайни от нас. В действителност, ако приемете нашата планета за оазис в космоса и го разделите по хабитати, обемът на океана ще представлява над 3,4 милиарда кубични километра, от които ние сме изследвали под 5%. Замислям се върху това и си казвам - имаме техниката за проучване на по-големи дълбочина, разстояние и време: подводници, дистанционно управлявани роботи, дори скуба дайвинг. Но ако ще изследваме последната граница на тази планета, то трябва да живеем на нея. Ще трябва да си построим колиба, ако щете, на дъното на морето.
Now, my dream of dreams, I want to go explore the oceans of Mars, but until we can go there, I think the oceans still hold quite a few secrets. As a matter of fact, if you take our planet as the oasis in space that it is and dissect it into a living space, the ocean represents over 3.4 billion cubic kilometers of volume, within which we've explored less than five percent. And I look at this, and I go, well, there are tools to go deeper, longer and further: submarines, ROVs, even Scuba diving. But if we're going to explore the final frontier on this planet, we need to live there. We need to build a log cabin, if you will, at the bottom of the sea.
Бях завладян от огромно любопитство, когато посетих отличена с наградата на TED беседа, водена от д-р Силвия Ърл. Може би сте чували за нея. Преди две години бе проследено нейното спускане до последната подводна морска лаборатория в опит да я спаси и да ни помоли да не я превръщаме в скрап на дъното, а да я върнем обратно на сушата. Имали сме над 10 научни лаборатории на морското дъно. В цял свят е останала само една от тях - на 15 километра от брега и на 20 метра дълбочина. Нейното име е "Водолей". Според някои вярвания Водолей е динозавър, древно чудовище, оковано на дъното на морето, морски дракон. За други - той е наследство. След тази беседа осъзнах, че ми остава много малко време, за да изпитам, какво е да си акванавт.
And so there was a great curiosity in my soul when I went to go visit a TED [Prize winner] by the name of Dr. Sylvia Earle. Maybe you've heard of her. Two years ago, she was staked out at the last undersea marine laboratory to try and save it, to try and petition for us not to scrap it and bring it back on land. We've only had about a dozen or so scientific labs at the bottom of the sea. There's only one left in the world: it's nine miles offshore and 65 feet down. It's called Aquarius. Aquarius, in some fashion, is a dinosaur, an ancient robot chained to the bottom, this Leviathan. In other ways, it's a legacy. And so with that visit, I realized that my time is short if I wanted to experience what it was like to become an aquanaut.
Когато след толкова усилия и двугодишна подготовка вече плавахме към този хабитат, очакващ да ни приеме, се чувствах като в новия си дом. Главната задача на мисията в спускането и живота в този хабитат бе да не стоим вътре. Целта не бе да живеем в капсула с размерите на училищен автобус. Мисията бе да разполагаме с много време извън нея, за да изследваме и да научим повече за тази последна граница в океана.
When we swam towards this after many moons of torture and two years of preparation, this habitat waiting to invite us was like a new home. And the point of going down to and living at this habitat was not to stay inside. It wasn't about living at something the size of a school bus. It was about giving us the luxury of time outside to wander, to explore, to understand more about this oceanic final frontier.
Разнообразието на мегафауната ни посещаваше често. Този петнист скат не се среща често в океаните. Но защо в действителност той е толкова важен, защо ви показвам тази снимка? Защото точно този приятел доведе своите приятелчета и вместо да си бъдат обикновени морски обитатели, започнаха да проявяват любопитство към нас. Преместиха се при нас и новите ни съседи започнаха да си играят с планктона. Изучавахме различните видове животни, а скатовете се приближаваха все повече към нас и благодарение на дългото време заедно тези животни - обитателите на кораловия риф - започнаха да привикват с нас и вместо както обикновено да преминават, се установиха при нас. Този приятел тук обикаляше край нас цели 31 дни от нашата мисия. Мисия 31 нямаше за цел да поставя нови рекорди. Нейната цел бе връзката между човека и океана.
We had megafauna come and visit us. This spotted eagle ray is a fairly common sight in the oceans. But why this is so important, why this picture is up, is because this particular animal brought his friends around, and instead of being the pelagic animals that they were, they started getting curious about us, these new strangers that were moving into the neighborhood, doing things with plankton. We were studying all sorts of animals and critters, and they got closer and closer to us, and because of the luxury of time, these animals, these residents of the coral reef, were starting to get used to us, and these pelagics that normal travel through stopped. This particular animal actually circled for 31 full days during our mission. So mission 31 wasn't so much about breaking records. It was about that human-ocean connection.
Благодарение на времето, с което разполагахме, имахме възможността да изучаваме животни като акули и групери в непознати ни до този момент състояния. Все едно да наблюдаваш котки и кучета да се държат добре едни с други. Можехме да общуваме с тези животни, много по-големи от нас като например застрашеният от изчезване гигантски групер, който обитава само кораловия риф Флорида Кийс. Разбира се, както всеки съсед след известно време, ако се изморят, груперите започват да реват към нас и този рев е толкова мощен, че зашеметява своята плячка преди да я погълне за частица от секундата. За нас това е знак да се върнем в хабитата и да ги оставим на спокойствие.
Because of the luxury of time, we were able to study animals such as sharks and grouper in aggregations that we've never seen before. It's like seeing dogs and cats behaving well together. Even being able to commune with animals that are much larger than us, such as this endangered goliath grouper who only still resides in the Florida Keys. Of course, just like any neighbor, after a while, if they get tired, the goliath grouper barks at us, and this bark is so powerful that it actually stuns its prey before it aspirates it all within a split second. For us, it's just telling us to go back into the habitat and leave them alone.
Това не бе просто приключение. То има своите важни постижения. Извършихме много научни изследвания и заради дългия период имахме възможността да се справим с трите години работа само за 31 дни. В този случай използвахме PAM - или нека го назова със цялото наименование - импулсно амплитудно модулиран флуориметър. Нашите учени от Международния университет на Флорида, Масачузетския технологичен институт и от Североизточния университет имаха възможността да научат, какво правят кораловите рифове, когато не сме край тях. Импулсно амплитудно модулираният флуориметър или т.нар. РАМ изследва флуоресценцията на коралите и нейното изменение спрямо замърсяването на водата и последици от изменението на климата. Използвахме върха на технологиите, като например сонда или както я наричам гъбеният проктолог, защото тя изследва метаболитния обмен на един особен вид гъби - секвоите на океанското дъно. Това ни дава солидни знания какво се случва под водата в следствие на климатичните промени и как динамиката на тези процеси засяга нас тук, на сушата. И накрая наблюдавахме поведението между хищник и плячка. То е много интересно явление, защото когато махнем някои от хищниците от кораловите рифове по света, тяхната плячка - стадните риби - действат различно. Това, което научихме, е че те не само спират да се грижат за рифа, нахлуват в него и грабят малко водорасли, след това се завръщат по родните си места, размножават се и изчезват от тези коралови рифове. За тези 31 дни успяхме да напишем над 10 научни доклада по всяка една от тези теми.
Now, this wasn't just about adventure. There was actually a serious note to it. We did a lot of science, and again, because of the luxury of time, we were able to do over three years of science in 31 days. In this particular case, we were using a PAM, or, let me just see if I can get this straight, a Pulse Amplitude Modulated Fluorometer. And our scientists from FIU, MIT, and from Northeastern were able to get a gauge for what coral reefs do when we're not around. The Pulse Amplitude Modulated Fluorometer, or PAM, gauges the fluorescence of corals as it pertains to pollutants in the water as well as climate change-related issues. We used all sorts of other cutting-edge tools, such as this sonde, or what I like to call the sponge proctologist, whereby the sonde itself tests for metabolism rates in what in this particular case is a barrel sponge, or the redwoods of the [ocean]. And this gives us a much better gauge of what's happening underwater with regard to climate change-related issues, and how the dynamics of that affect us here on land. And finally, we looked at predator-prey behavior. And predator-prey behavior is an interesting thing, because as we take away some of the predators on these coral reefs around the world, the prey, or the forage fish, act very differently. What we realized is not only do they stop taking care of the reef, darting in, grabbing a little bit of algae and going back into their homes, they start spreading out and disappearing from those particular coral reefs. Well, within that 31 days, we were able to generate over 10 scientific papers on each one of these topics.
Но целта на приключението не е само познанието, а споделянето на знанието с целия свят. Благодарение на няколко инженери от Масачузетския технологичен институт имахме възможността да използваме прототип на камера, наречена Еджъртроник, която снима видео на забавен каданс с 20 000 кадъра в секунда - в малка кутия, която струва 3 000 долара. Всеки може да си я позволи. И точно тази камера ни дава погледа към това, което често срещаните животни правят, но не можем да видим просто с очи. Нека ви покажа накратко какво прави тази камера. Виждате как излизат копринените мехурчета, които излизат от шлемовете ни. Камерата ни дава по-дълбок поглед към някои от животните, с които съжителствахме 31 дни и никога не бихме забелязали като например раците отшелници. Но използването на върха на технологията, която не е предназначена за океаните не е толкова лесно и просто. Понякога се налагаше да обръщаме камерата, да я носим обратно в лабораторията, или да я управляваме дистанционно от лабораторията. Но това, което ни предоставя тя, е задълбоченият поглед и анализ в научните и инженерни понятия към част от най-възхитителното поведение, което човешкото око не може да долови, като например скаридата, която улавя своята плячка само за 3 секунди. Този удар е мощен колкото 22-милиметров куршум и ако се опитате да проследите куршума с поглед, ще разберете, че е невъзможно. Но днес вече имаме възможност да виждаме неща като червеите Коледна елха, свивайки се и разтваряйки се като ветрило, което с просто око не може да се улови или както в този случай рибата хвърля зрънца пясък. Това е драконова рибка и ако я наблюдавате в реално време, няма да забележите ветрилообразните движения, защото те са изключително бързи.
But the point of adventure is not only to learn, it's to be able to share that knowledge with the world, and with that, thanks to a couple of engineers at MIT, we were able to use a prototype camera called the Edgertronic to capture slow-motion video, up to 20,000 frames per second in a little box that's worth 3,000 dollars. It's available to every one of us. And that particular camera gives us an insight into what fairly common animals do but we can't even see it in the blink of an eye. Let me show you a quick video of what this camera does. You can see the silky bubble come out of our hard hats. It gives us an insight into some of the animals that we were sitting right next to for 31 days and never normally would have paid attention to, such as hermit crabs. Now, using a cutting-edge piece of technology that's not really meant for the oceans is not always easy. We sometimes had to put the camera upside down, cordon it back to the lab, and actually man the trigger from the lab itself. But what this gives us is the foresight to look at and analyze in scientific and engineering terms some of the most amazing behavior that the human eye just can't pick up, such as this manta shrimp trying to catch its prey, within about .3 seconds. That punch is as strong as a .22 caliber bullet, and if you ever try to catch a bullet in mid-flight with your eye, impossible. But now we can see things such as these Christmas tree worms pulling in and fanning out in a way that the eye just can't capture, or in this case, a fish throwing up grains of sand. This is an actual sailfin goby, and if you look at it in real time, it actually doesn't even show its fanning motion because it's so quick.
Един от най-ценните подаръци под водата бе безжичният интернет и в продължение на 31 дни имахме възможност да се свързваме със света в реално време от морското дъно и да споделяме тези преживявания. Съвсем буквално тук говоря по скайп с един клас в един от континентите и свързвахме около 70 хиляди ученика всеки ден с нашите приключения. Показвам ви снимка, която направих под водата с моя смартфон на гигантски групер, лежащ на дъното. Не сме виждали преди подобно нещо.
One of the most precious gifts that we had underwater is that we had WiFi, and for 31 days straight we were able to connect with the world in real time from the bottom of the sea and share all of these experiences. Quite literally right there I am Skyping in the classroom with one of the six continents and some of the 70,000 students that we connected every single day to some of these experiences. As a matter of fact, I'm showing a picture that I took with my smartphone from underwater of a goliath grouper laying on the bottom. We had never seen that before.
Мечтая за времето, когато ще имаме подводни градове и може би, ако разширим границите на приключенията и знанията и споделим тези знания с другите, ще можем да разрешим много проблеми. Дядо ми обичаше да казва: "Човек защитава това, което обича." А баща ми питаше: "Как може човек да защитава това, което не разбира?" Цял живот разсъждавам над това. Няма невъзможно. Необходимо е да мечтаем, да творим, да се впускаме в приключения, за да можем да създаваме чудеса в най-трудните моменти. Независимо, дали става въпрос за климатични промени, премахване на бедността или връщане на това, което сме взели за даденост на идните поколения - всичко това опира до приключението. И кой знае, може би ще има нови подводни градове и може би някои от вас ще станат бъдещите акванавти.
And I dream of the day that we have underwater cities, and maybe, just maybe, if we push the boundaries of adventure and knowledge, and we share that knowledge with others out there, we can solve all sorts of problems. My grandfather used to say, "People protect what they love." My father, "How can people protect what they don't understand?" And I've thought about this my whole life. Nothing is impossible. We need to dream, we need to be creative, and we all need to have an adventure in order to create miracles in the darkest of times. And whether it's about climate change or eradicating poverty or giving back to future generations what we've taken for granted, it's about adventure. And who knows, maybe there will be underwater cities, and maybe some of you will become the future aquanauts.
Много ви благодаря. (Аплодисменти)
Thank you very much. (Applause)