I want you now to imagine a wearable robot that gives you superhuman abilities, or another one that takes wheelchair users up standing and walking again. We at Berkeley Bionics call these robots exoskeletons. These are nothing else than something that you put on in the morning, and it will give you extra strength, and it will further enhance your speed, and it will help you, for instance, to manage your balance. It is actually the true integration of the man and the machine. But not only that -- it will integrate and network you to the universe and other devices out there.
از شما میخواهم که تصور کنید یک روبات قابل پوشیدن دارید که به شما تواناییهای فوقبشری میدهد، یا روبات دیگری که ویلچرنشینها را بلند کرده، میایستاند و راه میبرد. ما در "برکلی بایونیکس" به این روباتها اگزو اسکلت (اسکلت بیرونی) میگوئیم. اینها چیزی نیستند جز وسیلهای که صبح آن را میپوشید، و این وسیله به شما قدرتی مازاد میبخشد، و علاوه بر آن سرعت شما را افزون می کند، و به شما برای مثال، در حفظ تعادل کمک میکند. در واقع این وسیله یک یکپارچگی واقعی بین انسان و ماشین است. اما این تمام توانایی دستگاه نیست، بلکه این روبات شما را متصل و یکپارچه با با تمام جهان و دیگر دستگاههای موجود در آن میکند.
This is just not some blue sky thinking. To show you now what we are working on by starting out talking about the American soldier, that on average does carry about 100 lbs. on their backs, and they are being asked to carry more equipment. Obviously, this is resulting in some major complications -- back injuries, 30 percent of them -- chronic back injuries. So we thought we would look at this challenge and create an exoskeleton that would help deal with this issue. So let me now introduce to you HULC -- or the Human Universal Load Carrier.
این فقط یک بلند پروازی و تخیل نیست. برای نشان دادن چیزی که ما بر روی آن کار میکنیم شروع به صحبت میکنیم دربارهی سرباز آمریکائی، که به طور متوسط باید 100 پوند بار بر پشتشان حمل کنند، و حالا از آنها خواسته میشود که تجهیزات بیشتری هم، حمل کنند. بدیهی است که این امر باعث ایجاد مشکلاتی اساسی خواهد شد، (مثلا مصدومیت کمر، که 30 درصد آنها دچار کمر دردهای مزمن میشوند). بنابراین ما فکر کردیم که میتوانیم این چالش را در نظر بگیریم و یک اگزواسکلت (اسکلت بیرونی) بسازیم که بتواند به حل این مشکل کمک کند. بنابراین اجازه دهید HULC را به شما معرفی کنم که مخفف کلمهی "حامل بار فراگیر انسانی" است.
Soldier: With the HULC exoskeleton, I can carry 200 lbs. over varied terrain for many hours. Its flexible design allows for deep squats, crawls and high-agility movements. It senses what I want to do, where I want to go, and then augments my strength and endurance.
سرباز: من با اگزو اسکلتِ HULC توانایی حمل 200 پوند بار در شرایط متفاوت برای چندین ساعت را دارم. طراحی منعطف دستگاه امکان چمباتمه زدن، سینهخیز رفتن و حرکات با سرعت بالا را ایجاد میکند. HULC حس میکند که چه کاری میخواهم انجام دهم و کجا میخواهم بروم، و سپس قدرت و پایداری مرا بالا میبرد.
Eythor Bender: We are ready with our industry partner to introduce this device, this new exoskeleton this year. So this is for real. Now let's turn our heads towards the wheelchair users, something that I'm particularly passionate about. There are 68 million people estimated to be in wheelchairs worldwide. This is about one percent of the total population. And that's actually a conservative estimate. We are talking here about, oftentimes, very young individuals with spinal cord injuries, that in the prime of their life -- 20s, 30s, 40s -- hit a wall and the wheelchair's the only option. But it is also the aging population that is multiplying in numbers. And the only option, pretty much -- when it's stroke or other complications -- is the wheelchair. And that is actually for the last 500 years, since its very successful introduction, I must say. So we thought we would start writing a brand new chapter of mobility. Let me now introduce you to eLEGS that is worn by Amanda Boxtel that 19 years ago was spinal cord injured, and as a result of that she has not been able to walk for 19 years until now.
Eythor Bender: ما به همراه شریک صنعتیمان آمادهایم که این دستگاه، (این اگزواسکلت جدید) را در سال جاری معرفی کنیم. بنابراین این دستگاه جدی و واقعی است. حالا بیائید سرمان را به سمت کاربران ویلچر بچرخانیم، چیزی که من به طور خاص به آن علاقه دارم. تخمین زده شده است که 68 میلیون نفر در جهان بر روی ویلچر باشند. که این چیزی در حدود یک درصد کل جمعیت دنیا است. و در واقع این تخمینی محافظهکارانه از جمعیت واقعی است. ما داریم دربارهی افراد خیلی جوانی که از مشکلات نخاعی رنج میبرند صحبت میکنیم که در قسمت مهم زندگیشان -20سالگی، 30سالگی یا 40سالگی- به دیوار یا مانعی برخورد میکنند و ولیچر تنها گزینهی موجود برای آنها است. اما جمعیت سالخورده نیز هستند، که تعدادشان در حال افزایش است. و تقریبا تنها گزینهی موجود برای آنها، وقتی پیری و یا مشکلات دیگر فرا میرسد، ویلچر است. یعنی در واقع برای 500 سال اخیر از زمان معرفی این اختراع (که باید بگویم موفقیتآمیز بوده) تا کنون. بنابراین ما فکر کردیم که میتوانیم شروع به نوشتن فصل جدیدی از "حرکت" کنیم. اجازه دهید eLEGS را به شما معرفی کنم این دستگاه توسط Amanda Boxtel پوشیده شده است کسی که 19 سال پیش دچار آسیب نخاعی شد، و در نتیجهی آن قادر به راه رفتن از 19 سال پیش تا کنون نبوده است.
(Applause)
(تشویق)
Amanda Boxtel: Thank you.
آماندا: ممنونم
(Applause)
(تشویق)
EB: Amanda is wearing our eLEGS set. It has sensors. It's completely non-invasive, sensors in the crutches that send signals back to our onboard computer that is sitting here at her back. There are battery packs here as well that power motors that are sitting at her hips, as well as her knee joints, that move her forward in this kind of smooth and very natural gait.
همان طور که گفتم آماندا eLEGs را پوشیده است. این دستگاه دارای حس گرهایی است این حس گرهای کاملا غیرتهاجمی (در درون بدن قرار ندارند) که در عصای زیر بغل قرار دارند، سیگنالهای دریافتی را به کامپیوتری که اینجا، بر پشتش قرار دارد میفرستد. در اینجا بستههای باتری نیز قرار دارند که به موتورهایی که بر روی کپل و همچنین مفاصل زانو نصب شدهاند، نیرو میدهند، که این او را به جلو میبرد. بدین صورت از "راه رفتن" که کاملا نرم و طبیعی است.
AB: I was 24 years old and at the top of my game when a freak summersault while downhill skiing paralyzed me. In a split second, I lost all sensation and movement below my pelvis. Not long afterwards, a doctor strode into my hospital room, and he said, "Amanda, you'll never walk again." And that was 19 yeas ago. He robbed every ounce of hope from my being. Adaptive technology has since enabled me to learn how to downhill ski again, to rock climb and even handcycle. But nothing has been invented that enables me to walk, until now.
آماندا: 24 سالم بود و در اوج ورزشم بودم که یک پشتک وحشتناک در حالی که اسکی میکردم فلجم کرد. در کسری از ثانیه، تمام حرکات و حسهای از لگن به پائینم را از دست دادم. مدت کمی بعد از این اتفاق دکتری وارد اتاقم در بیمارستان شد و گفت: "آماندا تو دیگر هیچ وقت نمیتوانی راه بروی." و این واقعه مربوط به 19 سال پیش است. او (دکتر) ذره ذرهی امید را از وجودم غارت کرد. فنآوری انطباقی اما به من این توانایی را داده که یاد بگیرم چگونه دوباره اسکی کنم، از صخره نوردی کنم و حتی دوچرخهی دستی را پدال بزنم. اما هیچ چیز تا کنون اختراع نشده بود که توانایی راه رفتن را به من برگرداند، تا این لحظه که اینجا هستم.
(Applause)
(تشویق)
Thank you.
متشکرم.
(Applause)
(تشویق)
EB: As you can see, we have the technology, we have the platforms to sit down and have discussions with you. It's in our hands, and we have all the potential here to change the lives of future generations -- not only for the soldiers, or for Amanda here and all the wheelchair users, but for everyone.
Eythor Bender: همان طور که میبینید، ما فنآوریای لازم را داریم، ما تریبون لازم برای نشستن و بحث کردن با شما را داریم. این در دستان ماست، و ما تمام قابلیت های لازم برای تغییر زندگی نسلهای آینده را داریم-- نه تنها برای سربازها، یا برای آماندا که اینجاست و یا برای همهی ویلچرنشینها، بلکه برای همهی انسانها.
AB: Thanks.
آماندا: متشکرم.
(Applause)
(تشویق)