In 1956, during a diplomatic reception in Moscow, Soviet leader Nikita Khrushchev told Western Bloc ambassadors, "My vas pokhoronim!" His interpreter rendered that into English as, "We will bury you!" This statement sent shockwaves through the Western world, heightening the tension between the Soviet Union and the US who were in the thick of the Cold War. Some believe this incident alone set East/West relations back a decade. As it turns out, Khrushchev's remark was translated a bit too literally. Given the context, his words should have been rendered as, "We will live to see you buried," meaning that Communism would outlast Capitalism, a less threatening comment. Though the intended meaning was eventually clarified, the initial impact of Khrushchev's apparent words put the world on a path that could have led to nuclear armageddon. So now, given the complexities of language and cultural exchange, how does this sort of thing not happen all the time? Much of the answer lies with the skill and training of interpreters to overcome language barriers. For most of history, interpretation was mainly done consecutively, with speakers and interpreters making pauses to allow each other to speak. But after the advent of radio technology, a new simultaneous interpretations system was developed in the wake of World War II. In the simultaneous mode interpreters instantaneously translate a speaker's words into a microphone while he speaks. Without pauses, those in the audience can choose the language in which they want to follow. On the surface, it all looks seamless, but behind the scenes, human interpreters work incessantly to ensure every idea gets across as intended. And that is no easy task. It takes about two years of training for already fluent bilingual professionals to expand their vocabulary and master the skills necessary to become a conference interpreter. To get used to the unnatural task of speaking while they listen, students shadow speakers and repeat their every word exactly as heard in the same language. In time, they begin to paraphrase what is said, making stylistic adjustments as they go. At some point, a second language is introduced. Practicing in this way creates new neural pathways in the interpreter's brain, and the constant effort of reformulation gradually becomes second nature. Over time and through much hard work, the interpreter masters a vast array of tricks to keep up with speed, deal with challenging terminology, and handle a multitude of foreign accents. They may resort to acronyms to shorten long names, choose generic terms over specific, or refer to slides and other visual aides. They can even leave a term in the original language, while they search for the most accurate equivalent. Interpreters are also skilled at keeping aplomb in the face of chaos. Remember, they have no control over who is going to say what, or how articulate the speaker will sound. A curveball can be thrown at any time. Also, they often perform to thousands of people and in very intimidating settings, like the UN General Assembly. To keep their emotions in check, they carefully prepare for an assignment, building glossaries in advance, reading voraciously about the subject matter, and reviewing previous talks on the topic. Finally, interpreters work in pairs. While one colleague is busy translating incoming speeches in real time, the other gives support by locating documents, looking up words, and tracking down pertinent information. Because simultaneous interpretation requires intense concentration, every 30 minutes, the pair switches roles. Success is heavily dependent on skillful collaboration. Language is complex, and when abstract or nuanced concepts get lost in translation, the consequences may be catastrophic. As Margaret Atwood famously noted, "War is what happens when language fails." Conference interpreters of all people are aware of that and work diligently behind the scenes to make sure it never does.
Năm 1956, trong một buổi giao tiếp ngoại giao ở Moscow, Vị lãnh đạo của Xô-viết Nikita Khrushchev nói với các đại sứ của khối phía Tây, "My vas pokhoronim!" Người thông dịch viên của ông dịch nó qua tiếng Anh là, "Chúng tôi sẽ chôn bạn!" Câu nói đó gây sốc toàn bộ thế giới phương Tây, làm gia tăng căng thẳng trong quan hệ giữa Liên Xô và Mỹ khi mà hai bên đang ở hai bờ Chiến tranh lạnh. Nhiều người tin rằng sự cố đó đã đẩy lùi quan hệ Đông-Tây thêm một thập niên. Hóa ra, lời bình của Khrushchev được dịch ra quá sát nghĩa đen. Dựa theo ngữ cảnh, câu nói của ông đúng ra nên được dịch là, "Chúng tao sẽ sống để chứng kiến các ngươi bị chôn vùi," nghĩa là chủ nghĩa cộng sản sẽ bền vững hơn chủ nghĩa tư bản, một bình luận ít đe dọa hơn. Dù cho ý nghĩa ban đầu đã được đính chính lại, tác hại ban đầu của câu nói của Khrushchev đã đặt thế giới vào con đường có thể dẫn đến một cuộc tàn sát hạt nhân. Dựa vào sự phức tạp của ngôn ngữ và trao đổi văn hóa, làm thế nào để những sự cố như thế này không xảy ra thường xuyên? Câu trả lời nằm ở kỹ năng và sự đào tạo của những thông dịch viên để có thể vượt qua rào cản ngôn ngữ. Đa số các trường hợp, sự thông dịch được diễn ra liên tục, với người nói và người dịch dừng lại để người còn lại nói. Nhưng sau sự ra đời của công nghệ vô tuyến, một hệ thống thông dịch đồng bộ mới được thiết kế vào đầu Thế Chiến II. Ở chế độ đồng bộ thông dịch viên có thể dịch ngay lập tức lời của người nói vào micro khi ông ta nói. Không cần dừng lại, những người nghe có thể chọn ngôn ngữ mà họ muốn theo dõi. Bề ngoài, nó trông có vẻ đơn giản, nhưng đằng sau, các thông dịch viên làm việc liên tục để đảm bảo rằng các ý tưởng được truyền đạt đúng ý nghĩa. Và nó không phải là công việc dễ dàng. Bạn cần được đào tạo hai năm thậm chí khi đã thông thạo 2 ngôn ngữ để mở rộng vốn từ và trau dồi kỹ năng để có thể trở thành một thông dịch viên hội nghị. Để làm quen với công việc kỳ lạ là nói ngay khi họ nghe, các học sinh dõi theo người nói và lập lại chính xác từng từ họ nghe trong ngôn ngữ gốc. Dần dần, họ bắt đầu diễn giải những gì được nói, thay đổi cho phù hợp với ngữ cảnh. Đến một thời điểm nào đó, ngôn ngữ thứ hai được đưa vào. Tập luyện theo cách này tạo ra một lối mòn thần kinh trong đầu thông dịch viên, và nỗ lực liên tục để tái thiết lập dần trở thành bản năng thứ hai. Qua thời gian và sự tập luyện, thông dịch viên thành thạo nhiều mánh khác nhau để bắt kịp tốc độ, giải quyết các vấn đề về thuật ngữ, và xử lý những ngữ điệu vùng miền khác nhau. Họ có thể sử dụng từ viết tắt để làm ngắn những tên dài, chọn những từ ngữ chung chung thay vì cụ thể, hoặc sử dụng hình chiếu và các công cụ hình ảnh khác. Họ có thể bỏ một từ trong ngôn ngữ gốc, và thay thế bằng một từ khác chính xác tương đương. Thông dịch viên còn giỏi giữ bình tĩnh trước bất ngờ. Nhớ rằng, họ không biết trước ai sẽ nói gì, hay người nói sẽ nói rõ chữ không. Điều bất ngờ có thể xảy ra bất kỳ lúc nào. Hơn nữa, lời dịch thường đến với hàng ngàn người trong một không gian rất đáng sợ, như cuộc họp thường niên của Liên Hiệp Quốc chẳng hạn. Để làm chủ được cảm xúc của mình, họ chuẩn bị kỹ lưỡng cho buổi họp, xây dựng trước bảng từ điển thuật ngữ, đọc miệt mài về đề tài, và xem lại những bài nói trước về chủ đề đó. Cuối cùng, thông dịch viên làm việc theo cặp. Trong khi một người đang dịch những lời thoại đang tới, người còn lại hỗ trợ bằng cách tìm tài liệu, tra cứu từ vựng, và tìm những thông tin liên quan. Bởi vì thông dịch đồng thời đòi hỏi sự tập trung cao độ, cứ 30 phút, cặp thông dịch sẽ đổi vai. Sự thành công phụ thuộc vào sự phối hợp nhịp nhàng và có kỹ thuật. Ngôn ngữ rất phức tạp, và khi những khái niệm trừu tượng và ngữ nghĩa bị nhầm lẫn khi phiên dịch tai họa khôn lường dễ xảy ra. Như Margaret Atwood từng nói, "Chiến tranh xảy ra khi không còn dùng lời nói nữa." Thông dịch viên hội nghi là người hiểu điều đó rõ hơn cả và làm việc chăm chỉ đằng sau hậu trường để đảm bảo không có sơ suất gì xảy ra.