In 1956, during a diplomatic reception in Moscow, Soviet leader Nikita Khrushchev told Western Bloc ambassadors, "My vas pokhoronim!" His interpreter rendered that into English as, "We will bury you!" This statement sent shockwaves through the Western world, heightening the tension between the Soviet Union and the US who were in the thick of the Cold War. Some believe this incident alone set East/West relations back a decade. As it turns out, Khrushchev's remark was translated a bit too literally. Given the context, his words should have been rendered as, "We will live to see you buried," meaning that Communism would outlast Capitalism, a less threatening comment. Though the intended meaning was eventually clarified, the initial impact of Khrushchev's apparent words put the world on a path that could have led to nuclear armageddon. So now, given the complexities of language and cultural exchange, how does this sort of thing not happen all the time? Much of the answer lies with the skill and training of interpreters to overcome language barriers. For most of history, interpretation was mainly done consecutively, with speakers and interpreters making pauses to allow each other to speak. But after the advent of radio technology, a new simultaneous interpretations system was developed in the wake of World War II. In the simultaneous mode interpreters instantaneously translate a speaker's words into a microphone while he speaks. Without pauses, those in the audience can choose the language in which they want to follow. On the surface, it all looks seamless, but behind the scenes, human interpreters work incessantly to ensure every idea gets across as intended. And that is no easy task. It takes about two years of training for already fluent bilingual professionals to expand their vocabulary and master the skills necessary to become a conference interpreter. To get used to the unnatural task of speaking while they listen, students shadow speakers and repeat their every word exactly as heard in the same language. In time, they begin to paraphrase what is said, making stylistic adjustments as they go. At some point, a second language is introduced. Practicing in this way creates new neural pathways in the interpreter's brain, and the constant effort of reformulation gradually becomes second nature. Over time and through much hard work, the interpreter masters a vast array of tricks to keep up with speed, deal with challenging terminology, and handle a multitude of foreign accents. They may resort to acronyms to shorten long names, choose generic terms over specific, or refer to slides and other visual aides. They can even leave a term in the original language, while they search for the most accurate equivalent. Interpreters are also skilled at keeping aplomb in the face of chaos. Remember, they have no control over who is going to say what, or how articulate the speaker will sound. A curveball can be thrown at any time. Also, they often perform to thousands of people and in very intimidating settings, like the UN General Assembly. To keep their emotions in check, they carefully prepare for an assignment, building glossaries in advance, reading voraciously about the subject matter, and reviewing previous talks on the topic. Finally, interpreters work in pairs. While one colleague is busy translating incoming speeches in real time, the other gives support by locating documents, looking up words, and tracking down pertinent information. Because simultaneous interpretation requires intense concentration, every 30 minutes, the pair switches roles. Success is heavily dependent on skillful collaboration. Language is complex, and when abstract or nuanced concepts get lost in translation, the consequences may be catastrophic. As Margaret Atwood famously noted, "War is what happens when language fails." Conference interpreters of all people are aware of that and work diligently behind the scenes to make sure it never does.
У 1956 році під час дипломатичного прийому в Москві лідер Радянського Союзу Нікіта Хрущов сказав послам Західного блоку: "Мы вас похороним!" Його перекладач озвучив це англійською так: "We will bury you!" Це твердження сколихнуло західний світ і стало причиною зростання напруги між Радянським Союзом та США, які знаходились в розпалі Холодної війни. Вважається, що цей випадок нівелював прогрес у відносинах Сходу і Заходу. Виявляється, коментар Хрущова переклали надто буквально. Відповідно до контексту, його слова потрібно було перекласти так: "Ми доживемо до вашого похорону", тобто комунізм існуватиме довше капіталізму. Це менш грізний коментар. Не зважаючи на те, що врешті-решт ситуацію прояснили, перше враження від слів Хрущова направило світ на шлях, що міг призвести до ядерної катастрофи. Тож яким чином, беручи до уваги складнощі мовного та культурного обміну, вдається уникнути таких ситуацій? Багато залежить від навичок та вмінь усних перекладачів долати мовні бар'єри. Упродовж тривалого часу усний переклад був послідовним: оратор та перекладач по черзі робили паузи, щоб інший міг говорити. Проте після винайдення радіо зв'язку на початку Другої світової війни розробили нову систему синхронного перекладу. У синхронному режимі перекладачі миттєво перекладають слова оратора у мікрофон під час того, як він говорить. У безперервному режимі члени аудиторії можуть обрати мову, яка їм підходить. На поверхні все бездоганно, але за лаштунками перекладачі безупинно працюють, щоб безпомилково донести думку оратора. А це непросте завдання. Професіонал, який вільно володіє двома мовами, повинен приблизно 2 роки працювати над розширенням вокабуляру та розвитку необхідних навичок, щоб стати синхронним перекладачем. Говорити і слухати одночасно - непросте завдання, тому спочатку студенти копіюють оратора, повторюючи кожне слово мовою оригіналу. З часом вони починають перефразовувати почуте, потрохи змінюючи стилістичне забарвлення. На певному етапі вводять другу мову. Такі вправи створюють нові нейронні шляхи в мозку перекладача, а зусилля під час перефразовування поступово стають його другим "я". З плином часу та завдяки важкій праці, перекладач набуває значну кількість хитрощів, щоб встигати за мовленням, розбиратися в складній термінології та розпізнавати різноманіття акцентів. Вони можуть використовувати акроніми, скорочувати довгі назви, замінювати видові терміни родовими, або застосовувати слайди та інші засоби наочності. Вони навіть можуть залишити термін в мові оригіналу, тим часом шукаючи найбільш вдалий відповідник. Усні перекладачі також вміють зберігати спокій у хвилюючий момент. Варто зазначити, що вони не можуть впливати на те, хто що скаже, чи наскільки чітко звучатиме оратор. Завжди потрібно бути готовим до несподіванки. Вони часто виступають перед тисячними аудиторіями в умовах високого тиску, наприклад в Генеральній Асамблеї ООН. Щоб тримати емоції під контролем, вони ретельно готуються до завдання: заздалегідь створюють глосарії, інтенсивно вивчають предметну складову та переглядають попередні промови на вказану тему. Врешті-решт, перекладачі працюють в парах. Тоді як один з них зайнятий перекладом в реальному часі, інший підстраховує його, шукаючи відповідні документи, незнайомі слова та важливу інформацію. Через те, що синхронний переклад вимагає неабиякої зосередженості, кожні 30 хвилин пара міняється ролями. Успіх значною мірою залежить від вдалої спрівпраці. Мова - це складна річ, тому коли під час перекладу упускаються певні нюанси, наслідки можуть бути катастрофічні. Цитуючи Марґарет Етвуд: "Війна виникає тоді, коли мова програє". Синхронним перекладачам це відомо, як нікому іншому. Тому вони сумлінно працюють за лаштунками, щоб це ніколи не трапилось.