In 1956, during a diplomatic reception in Moscow, Soviet leader Nikita Khrushchev told Western Bloc ambassadors, "My vas pokhoronim!" His interpreter rendered that into English as, "We will bury you!" This statement sent shockwaves through the Western world, heightening the tension between the Soviet Union and the US who were in the thick of the Cold War. Some believe this incident alone set East/West relations back a decade. As it turns out, Khrushchev's remark was translated a bit too literally. Given the context, his words should have been rendered as, "We will live to see you buried," meaning that Communism would outlast Capitalism, a less threatening comment. Though the intended meaning was eventually clarified, the initial impact of Khrushchev's apparent words put the world on a path that could have led to nuclear armageddon. So now, given the complexities of language and cultural exchange, how does this sort of thing not happen all the time? Much of the answer lies with the skill and training of interpreters to overcome language barriers. For most of history, interpretation was mainly done consecutively, with speakers and interpreters making pauses to allow each other to speak. But after the advent of radio technology, a new simultaneous interpretations system was developed in the wake of World War II. In the simultaneous mode interpreters instantaneously translate a speaker's words into a microphone while he speaks. Without pauses, those in the audience can choose the language in which they want to follow. On the surface, it all looks seamless, but behind the scenes, human interpreters work incessantly to ensure every idea gets across as intended. And that is no easy task. It takes about two years of training for already fluent bilingual professionals to expand their vocabulary and master the skills necessary to become a conference interpreter. To get used to the unnatural task of speaking while they listen, students shadow speakers and repeat their every word exactly as heard in the same language. In time, they begin to paraphrase what is said, making stylistic adjustments as they go. At some point, a second language is introduced. Practicing in this way creates new neural pathways in the interpreter's brain, and the constant effort of reformulation gradually becomes second nature. Over time and through much hard work, the interpreter masters a vast array of tricks to keep up with speed, deal with challenging terminology, and handle a multitude of foreign accents. They may resort to acronyms to shorten long names, choose generic terms over specific, or refer to slides and other visual aides. They can even leave a term in the original language, while they search for the most accurate equivalent. Interpreters are also skilled at keeping aplomb in the face of chaos. Remember, they have no control over who is going to say what, or how articulate the speaker will sound. A curveball can be thrown at any time. Also, they often perform to thousands of people and in very intimidating settings, like the UN General Assembly. To keep their emotions in check, they carefully prepare for an assignment, building glossaries in advance, reading voraciously about the subject matter, and reviewing previous talks on the topic. Finally, interpreters work in pairs. While one colleague is busy translating incoming speeches in real time, the other gives support by locating documents, looking up words, and tracking down pertinent information. Because simultaneous interpretation requires intense concentration, every 30 minutes, the pair switches roles. Success is heavily dependent on skillful collaboration. Language is complex, and when abstract or nuanced concepts get lost in translation, the consequences may be catastrophic. As Margaret Atwood famously noted, "War is what happens when language fails." Conference interpreters of all people are aware of that and work diligently behind the scenes to make sure it never does.
ב 1956, במהלך קבלת פנים דיפלומטית במוסקווה, המנהיג הסובייטי ניקיטה חרושצ'וב אמר לשגריר הגוש המערבי, "מיי ואס פוקהורונים!" המתרגם שלו תרגם את זה לאנגלית כך: "אנחנו נקבור אתכם!" ההצהרה הזו שלחה גלי הלם בעולם המערבי, והגבירה את המתח בין ברית המועצות וארצות הברית שהיו במעמקי המלחמה הקרה. יש המאמינים שתקרית זו לבדה דחפה את יחסי מזרח / מערב עשור אחורנית. מסתבר, שההערה של חרושצ'וב תורגמה מילולית מדי. בהתחשב בהקשר, צריך היה לתרגם את מילותיו ל: "אנחנו עוד נחיה כאשר יקברו אתכם," מה שאומר שהקומוניזם ישאר יותר מהקפיטליזם, הערה פחות מאיימת. למרות שהמשמעות המכוונת הובהרה לבסוף, ההשפעה הראשונית של המילים של חרושצ'וב הכניסה את העולם למסלול שיכול היה להוביל לארמגדון גרעיני. אז בהתחשב במורכבויות של שפה וחילופין תרבותי, איך דברים כאלה לא מתרחשים כל הזמן? חלק ניכר מהתשובה נמצא בכישורים ובהכשרה של המתרגמים המאפשרים להם להתגבר על מחסומי השפה. במשך רוב ההסטוריה, תרגום נעשה בעיקר ברצף, כשהדוברים והמתרגמים עושים הפסקות כדי לאפשר לאחר לדבר. אבל אחרי הגעת טכנולוגיות הרדיו, מערכת תרגום סימולטני חדשה פותחה במהלך מלחמת העולם השניה. בדרך הסימולטנית המתרגם מתרגם את דברי הדוברים מיידית לתוך מיקרופון בעוד הם מדברים. בלי הפסקות, הקהל יכול לבחור את השפה אחריה הוא רוצה לעקוב. על פני השטח, הכל נראה זורם, אבל מאחורי הקלעים, מתרגמים אנושיים עובדים בלי הרף כדי להבטיח שכל רעיון מועבר כמו שהתכוונו. וזו לא משימה פשוטה. לאדם מקצועי שמדבר שוטף בשתי שפות נדרשות כשנתיים של הכשרה כדי להרחיב את אוצר המילים שלו ולשלוט בכישורים הנחוצים להפוך למתרגם בכנסים. כדי להתרגל למשימה הלא טבעית של דיבור בזמן האזנה, סטודנטים עוקבים אחרי דוברים וחוזרים על כל מילה שלהם בדיוק כמו שנשמעה באותה שפה. במשך הזמן, הם מתחילים לנסח מחדש את מה שנאמר, ועורכים שינויים סגנוניים תוך כדי. בנקודה מסויימת, שפה שניה מוצגת. אימון בדרך זו יוצר דרכים טבעיות חדשות במוח המתרגם, והמאמץ הקבוע לנסח מחדש הופך בהדרגה לטבע שני. במשך הזמן ולאחר הרבה עבודה קשה, המתרגמים שולטים במערך רחב של טריקים כדי לשמור על המהירות, להתמודד עם מינוח מאתגר, ולהתמודד עם מגוון מבטאים זרים. הם אולי ישתמשו בראשי תיבות כדי לקצר שמות ארוכים, יבחרו במונחים כלליים על פני ספציפיים, או יתייחסו לשקופיות ועזרים ויזואליים אחרים. הם יכולים אפילו להשאיר מונח בשפה המקורית, בעודם מחפשים את המקביל הכי מדוייק. מתרגמים מוכשרים גם בלשמור על קור רוח מול פני הכאוס. זכרו, אין להם שליטה על מי יגיד מה, או כמה רהוטים הדוברים ישמעו. הפתעה יכולה להגיע בכל רגע. כמו כן, הם הרבה פעמים מבצעים לפני אלפי אנשים ובנסיבות מאוד מאיימות, כמו הכינוס הכללי של האו"ם. כדי לשמור על הרגשות שלהם, הם מתכוננים בקפידה לכל משימה, בונים אוצר מילים מראש, קוראים ברעבתנות על הנושא המדובר, וסוקרים הרצאות קודמות בנושא. לבסוף, מתרגמים עובדים בזוגות. בעוד קולגה אחד עסוק בלתרגם נאומים נכנסים בזמן אמת, האחר תומך באיתור מסמכים, חיפוש מילים, ומעקב אחרי מידע חיוני. בגלל שתרגומים סימולטניים דורשים ריכוז עז, כל 30 דקות, הזוג מתחלף בתפקידים. ההצלחה תלויה מאוד בשיתוף פעולה מיומן. שפה היא מורכבת, וכשרעיונות מופשטים או מעודנים נאבדים בתרגום, התוצאות יכולות להיות קטסטרופליות. כמו שמרגרט אטווד העירה, "מלחמה היא מה שקורה כששפה נכשלת." מתרגמי כנסים מודעים לזה יותר מהשאר, ועובדים בשקדנות מאחורי הקלעים כדי לדאוג שזה לא יקרה לעולם.