Καλημέρα. Νομίζω, σαν δύστροπος Ανατολικοευρωπαίος, μου ανέθεσαν το ρόλο του πεσιμιστή αυτό το πρωί. Υπομείνετε με λοιπόν. Προέρχομαι από την πρώην Σοβιετική Δημοκρατία της Λευκορωσίας, που, όπως ίσως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, δεν είναι ακριβώς μία όαση φιλελεύθερης δημοκρατίας. Γι'αυτό το λόγο είμαι πάντοτε εντυπωσιασμένος με τον τρόπο που η τεχνολογία μπορούσε να μεταπλάσει και να ανοίξει αυταρχικά καθεστώτα όπως το δικό μας.
Good morning. I think, as a grumpy Eastern European, I was brought in to play the pessimist this morning. So bear with me. Well, I come from the former Soviet Republic of Belarus, which, as some of you may know, is not exactly an oasis of liberal democracy. So that's why I've always been fascinated with how technology could actually reshape and open up authoritarian societies like ours.
Τελειώνω το πανεπιστήμιο και, νιώθοντας πολύ ιδεολόγος, αποφάσισα να συμμετάσχω σε μία ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) που χρησιμοποιούσε νέα μέσα επικοινωνίας για να προωθήσει τη δημοκρατία και αλλαγές στα μέσα ενημέρωσης σε μεγάλο κομμάτι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, προς έκπληξή μου, ανακάλυψα πως οι δικτατορίες δεν πέφτουν τόσο εύκολα. Στην πραγματικότητα, κάποιες από αυτές επιβίωσαν της πρόκλησης, και κάποιες έγιναν ακόμα πιο καταπιεστικές.
So, I'm graduating college and, feeling very idealistic, I decided to join the NGO which actually was using new media to promote democracy and media reform in much of the former Soviet Union. However, to my surprise, I discovered that dictatorships do not crumble so easily. In fact, some of them actually survived the Internet challenge, and some got even more repressive.
Τότε ήταν που εξαντλήθηκε ο ιδεαλισμός μου και αποφάσισα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου στη ΜΚΟ, και πραγματικά να μελετήσω πώς το διαδίκτυο μπορούσε να παρεμποδίσει τον εκδημοκρατισμό. Τώρα, πρέπει να σας πω πως αυτό δεν ήταν ποτέ ένα πολύ δημοφιλές επιχείρημα. Και πιθανώς εξακολουθεί να μην είναι για κάποιους από εσάς που κάθεστε στο ακροατήριο. Δεν ήταν ποτέ δημοφιλές με πολλούς πολιτικούς ηγέτες, ειδικά εκείνους στις Ηνωμένες Πολιτείες που νόμιζαν πως τα νέα μέσα επικοινωνίας θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν οι πύραυλοι. Δηλαδή, να προωθήσουν τη δημοκρατία σε δύσκολα μέρη όπου ο,τιδήποτε άλλο έχει ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει. Και νομίζω πως το 2009 αυτά τα νέα έχουν πια φτάσει στη Βρετανία. Θα έπρεπε λοιπόν μάλλον να προσθέσω και το Γκόρντον Μπράουν σε αυτή τη λίστα.
So this is when I ran out of my idealism and decided to quit my NGO job and actually study how the Internet could impede democratization. Now, I must tell you that this was never a very popular argument, and it's probably not very popular yet with some of you sitting in this audience. It was never popular with many political leaders, especially those in the United States who somehow thought that new media would be able to do what missiles couldn't. That is, promote democracy in difficult places where everything else has already been tried and failed. And I think by 2009, this news has finally reached Britain, so I should probably add Gordon Brown to this list as well.
Εντούτοις, υπάρχει ένα υφέρπον επιχείρημα για αριθμούς, που συντηρεί το μεγαλύτερο μέρος αυτής της συζήτησης. Σωστά; Αν το κοιτάξετε από αρκετά κοντά, θα δείτε πως το μεγαλύτερο μέρος αφορά τα οικονομικά. Οι ουτοπιστές του διαδικτύου λένε πως, όπως το φαξ και τα φωτοτυπικά τη δεκαετία του '80, τα μπλογκ και τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεταμορφώσει ριζικά τα οικονομικά της διαμαρτυρίας. Έτσι οι άνθρωποι αναπόφευκτα θα ξεσηκωθούν. Για να το θέσω απλά, η υπόθεση μέχρι τώρα είναι ότι αν δώσεις στους ανθρώπους αρκετή συνδετικότητα, αν τους δώσεις αρκετές συσκευές, η δημοκρατία θα ακολουθήσει αναπόφευκτα.
However, there is an underlying argument about logistics, which has driven so much of this debate. Right? So if you look at it close enough, you'll actually see that much of this is about economics. The cybertopians say, much like fax machines and Xerox machines did in the '80s, blogs and social networks have radically transformed the economics of protest, so people would inevitably rebel. To put it very simply, the assumption so far has been that if you give people enough connectivity, if you give them enough devices, democracy will inevitably follow.
Και για να σας πω την αλήθεια, ποτέ δεν πίστεψα αυτό το επιχείρημα, εν μέρει γιατί δεν είδα ποτέ τρεις Αμερικανούς προέδρους να συμφωνούν για ο,τιδήποτε άλλο στο παρελθόν. (Γέλια) Αλλά, ξέρετε, πέρα από αυτό, αν αναλογιστείτε τη λογική πίσω από αυτό, είναι κάτι που αποκαλώ φιλελευθερισμός του iPod. Κατά τον οποίο υποθέτουμε πως κάθε Ιρανός ή Κινέζος που τυχαίνει να έχει και να αγαπά το iPod του θα αγαπά και τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Και ξανά, νομίζω πως αυτό είναι λάθος.
And to tell you the truth, I never really bought into this argument, in part because I never saw three American presidents agree on anything else in the past. (Laughter) But, you know, even beyond that, if you think about the logic underlying it, is something I call iPod liberalism, where we assume that every single Iranian or Chinese who happens to have and love his iPod will also love liberal democracy. And again, I think this is kind of false.
Αλλά νομίζω πως ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτό είναι πως αυτή η λογική -- ότι θα έπρεπε να ρίχνουμε iPod και όχι βόμβες -- εννοώ, θα έκανε ένα σπουδαίο τίτλο για το επόμενο βιβλίο του Τόμας Φρήντμαν. (Γέλια) Αλλά αυτό σπάνια είναι καλό σημάδι. Σωστά; Το μεγαλύτερο πρόβλημα λοιπόν με αυτή τη λογική είναι πως μπερδεύει την προσδοκούμενη χρήση της τεχνολογίας με την πραγματική. Για όσους από εσάς νομίζουν πως το διαδίκτυο θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να μας βοηθήσει να αποτρέψουμε μια γενοκτονία, δεν χρειάζεται να κοιτάξετε πιο μακριά από τη Ρουάντα. Τη δεκαετία του '90 ήταν δύο ραδιοφωνικοί σταθμοί που ήταν υπεύθυνοι για την τροφοδότηση του εθνικού μίσους από την πρώτη στιγμή.
But I think a much bigger problem with this is that this logic -- that we should be dropping iPods not bombs -- I mean, it would make a fascinating title for Thomas Friedman's new book. (Laughter) But this is rarely a good sign. Right? So, the bigger problem with this logic is that it confuses the intended versus the actual uses of technology. For those of you who think that new media of the Internet could somehow help us avert genocide, should look no further than Rwanda, where in the '90s it was actually two radio stations which were responsible for fueling much of the ethnic hatred in the first place.
Αλλά πέρα από αυτό, για να επιστρέψουμε στο διαδίκτυο, αυτό που μπορείτε να δείτε είναι πως ορισμένες κυβερνήσεις έχουν τελειοποιήσει τη χρήση του κυβερνοχώρου για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Σωστά; Και δημιουργούν αυτό που αποκαλώ δίκτυο παραμόρφωσης. Συνδιασμός αλλοίωσης, από τη μια μεριά, και το διαδίκτυο από την άλλη. Κυβερνήσεις από τη Ρωσία μέχρι την Κίνα και το Ιράν προσλαμβάνουν, εκπαιδεύουν και πληρώνουν μπλόγκερς για να αφήνουν ιδεολογικά σχόλια και να δημιουργούν πολλές ιδεολογικές καταχωρήσεις σε ιστολόγια ως σχόλια σε ευαίσθητα πολιτικά ζητήματα. Σωστά;
But even beyond that, coming back to the Internet, what you can actually see is that certain governments have mastered the use of cyberspace for propaganda purposes. Right? And they are building what I call the Spinternet. The combination of spin, on the one hand, and the Internet on the other. So governments from Russia to China to Iran are actually hiring, training and paying bloggers in order to leave ideological comments and create a lot of ideological blog posts to comment on sensitive political issues. Right?
Άρα μπορεί να αναρωτιέστε γιατί στο καλό το κάνουν; Γιατί ασχολούνται με τον κυβερνοχώρο; Η θεωρία μου είναι ότι συμβαίνει επειδή η λογοκρισία στην πραγματικότητα είναι λιγότερο αποτελεσματική απ' ό,τι νομίζετε σε πολλά από αυτά τα μέρη. Από τη στιγμή που θα αναρτήσεις κάποια κριτική σε ένα ιστολόγιο, ακόμα και αν καταφέρεις να το απαγορεύσεις εντελώς, θα διαδοθεί σε χιλιάδες χιλιάδες άλλα ιστολόγια. Όσο περισσότερο το μπλοκάρεις τόσο περισσότερο επηρεάζει ανθρώπους να αποφύγουν τη λογοκρισία και έτσι, να κερδίσουν σε αυτό το παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό. Άρα ο μόνος τρόπος να επηρεάσεις το μήνυμα είναι να προσπαθήσεις να το αλλοιώσεις και να κατηγορήσεις οποιονδήποτε έχει γράψει κάτι κριτικό ως, παραδείγματος χάριν, πράκτορα της CIA.
So you may wonder, why on Earth are they doing it? Why are they engaging with cyberspace? Well my theory is that it's happening because censorship actually is less effective than you think it is in many of those places. The moment you put something critical in a blog, even if you manage to ban it immediately, it will still spread around thousands and thousands of other blogs. So the more you block it, the more it emboldens people to actually avoid the censorship and thus win in this cat-and-mouse game. So the only way to control this message is actually to try to spin it and accuse anyone who has written something critical of being, for example, a CIA agent.
Και, ξανά, αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα του πως δουλεύει στην Κίνα. Ήταν μία μεγάλη υπόθεση το Φεβρουάριο του 2009 που λεγόταν "Απέφυγε τη Γάτα." Και για όσους δεν ξέρουν, θα δώσω μία μικρή περίληψη. Αυτό που συνέβη είναι πως ένας 24-χρονος άνδρας, ένας Κινέζος, πέθανε στη φυλακή. Και η αστυνομία είπε πως συνέβη διότι έπαιζε κρυφτό, που στην Κινεζική αργκό λέγεται "απέφυγε τη γάτα," με άλλους κρατούμενους, και χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο. Δεν ήταν μία εξήγηση που έγινε θετικά δεκτή από πολλούς Κινέζους μπλόγκερ.
And, again, this is happening quite often. Just to give you an example of how it works in China, for example. There was a big case in February 2009 called "Elude the Cat." And for those of you who didn't know, I'll just give a little summary. So what happened is that a 24-year-old man, a Chinese man, died in prison custody. And police said that it happened because he was playing hide and seek, which is "elude the cat" in Chinese slang, with other inmates and hit his head against the wall, which was not an explanation which sat well with many Chinese bloggers.
Άρχισαν αμέσως να αναρτούν πολλά κριτικά σχόλια. Το QQ.com, μία πολύ δημοφιλής Κινεζική ιστοσελίδα, είχε 35.000 σχόλια γι'αυτό το θέμα μέσα σε ώρες. Αλλά τότε οι Αρχές έκαναν κάτι πολύ έξυπνο. Αντί να προσπαθήσουν να καθαρίσουν αυτά τα σχόλια, έτειναν χείρα φιλίας στους μπλόγκερς. Και βασικά είπαν, "Κοιτάξτε. Θέλουμε να γίνετε διαδικτυακοί πολίτες επιθεωτητές." 500 άτομα έκαναν αίτηση και τέσσερις επιλέγησαν να περιηγηθούν την περι ου ο λόγος φυλακή, και έτσι να την ελέγξουν, και να αναρτήσουν σχόλια γι'αυτό. Μέσα σε λίγες μέρες το όλο ζήτημα είχε ξεχαστεί, πράγμα που δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν είχαν απλά προσπαθήσει να μπλοκάρουν το περιεχόμενο. Οι άνθρωποι θα μιλούσαν γι'αυτό για βδομάδες.
So they immediately began posting a lot of critical comments. In fact, QQ.com, which is a popular Chinese website, had 35,000 comments on this issue within hours. But then authorities did something very smart. Instead of trying to purge these comments, they instead went and reached out to the bloggers. And they basically said, "Look guys. We'd like you to become netizen investigators." So 500 people applied, and four were selected to actually go and tour the facility in question, and thus inspect it and then blog about it. Within days the entire incident was forgotten, which would have never happened if they simply tried to block the content. People would keep talking about it for weeks.
Και αυτό ταιριάζει με μία άλλη ενδιαφέρουσα θεωρία για το τι συμβαίνει στα αυταρχικά κράτη, και στον κυβερνοχώρο τους. Είναι αυτό που οι πολιτικοί επιστήμονες αποκαλούν αυταρχική σύσκεψη. Συμβαίνει όταν οι κυβερνήσεις προσκαλούν τους κριτικούς τους και τους αφήνουν να συνομιλήσουν στο διαδίκτυο. Τείνουμε να πιστεύουμε πως με κάποιο τρόπο αυτό θα βλάψει αυτές τις δικτατορίες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τις ενδυναμώνει. Και μπορεί να αναρωτιέστε το γιατί. Θα σας δώσω μία πολύ σύντομη λίστα με αιτίες γιατί η αυταρχική σύσκεψη μπορεί στην πραγματικότητα να βοηθήσει τους δικτάτορες.
And this actually fits with another interesting theory about what's happening in authoritarian states and in their cyberspace. This is what political scientists call authoritarian deliberation, and it happens when governments are actually reaching out to their critics and letting them engage with each other online. We tend to think that somehow this is going to harm these dictatorships, but in many cases it only strengthens them. And you may wonder why. I'll just give you a very short list of reasons why authoritarian deliberation may actually help the dictators.
Πρώτα απ'όλα είναι αρκετά απλό. Οι περισσότεροι λειτουργούν σε ένα πλήρες κενό πληροφορίας. Δεν έχουν τα στοιχεία που χρειάζονται για να αναγνωρίσουν αναδυόμενες απειλές για το καθεστώς. Ενθαρρύνοντας ανθρώπους να μπουν στο διαδίκτυο και να μοιραστούν πληροφορίες και στοιχεία σε ιστολόγια και ιστοχώρους συνεργασίας είναι σπουδαίο διότι αλλιώς,απαράτσικ χαμηλού επιπέδου και γραφειοκράτες θα συνεχίσουν να κρύβουν το τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα, σωστά; Από αυτή την οπτική, τα ιστολόγια και οι ιστοχώροι συνεργασίας παράγουν γνώση που είναι σπουδαία.
And first it's quite simple. Most of them operate in a complete information vacuum. They don't really have the data they need in order to identify emerging threats facing the regime. So encouraging people to actually go online and share information and data on blogs and wikis is great because otherwise, low level apparatchiks and bureaucrats will continue concealing what's actually happening in the country, right? So from this perspective, having blogs and wikis produce knowledge has been great.
Κατά δεύτερον, το να περιλαμβάνεις το κοινό σε κάθε διαδικασία αποφάσεων είναι επίσης σπουδαίο διότι σε βοηθά να μοιράσεις την ευθύνη για τις πολιτικές που τελικά αποτυγχάνουν. Γιατί λένε, "Κοιτάξτε, σας ρωτήσαμε, σας συμβουλευτήκαμε, το ψηφίσατε. Το βάλατε στην πρώτη σελίδα του ιστολογίου σας. Λοιπόν, θαυμάσια. Εσείς είστε υπεύθυνοι."
Secondly, involving public in any decision making is also great because it helps you to share the blame for the policies which eventually fail. Because they say, "Well look, we asked you, we consulted you, you voted on it. You put it on the front page of your blog. Well, great. You are the one who is to blame."
Και τελικά, ο σκοπός κάθε αυταρχικής προσπάθειας σύσκεψης συνήθως είναι να αυξήσει τη νομιμότητα των καθεστώτων, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προσκαλώντας ανθρώπους σε κάθε είδους δημοσίου φόρουμ, επιτρέποντάς τους να συμμετάσχουν στη λήψη αποφάσεων. είναι πραγματικά σπουδαίο. Διότι αυτό που συμβαίνει είναι πως μπορείς να δείξεις αυτή την πρωτοβουλία και να πεις, "Έχουμε δημοκρατία. Έχουμε φόρουμ."
And finally, the purpose of any authoritarian deliberation efforts is usually to increase the legitimacy of the regimes, both at home and abroad. So inviting people to all sorts of public forums, having them participate in decision making, it's actually great. Because what happens is that then you can actually point to this initiative and say, "Well, we are having a democracy. We are having a forum."
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, μία από τις επαρχίες της Ρωσίας, για παράδειγμα, εμπλέκει τους πολίτες της στο σχεδιασμό της στρατηγικής της μέχρι το έτος 2020. Σωστά; Μπορούν να μπουν στο διαδίκτυο και να συνεισφέρουν ιδέες για το πως θα μοιάζει η περιοχή το έτος 2020. Θέλω να πω, όποιος έχει πάει στη Ρωσία ξέρει πως δεν υπήρχε σχεδιασμός στη Ρωσία για τον επόμενο μήνα. Με το να συμμετέχουν άνθρωποι στο σχεδιασμό για το 2020 δεν αλλάζει απαραιτήτως κάτι. Γιατί οι δικτάτορες παραμένουν αυτοί που καθορίζουν την ατζέντα.
Just to give you an example, one of the Russian regions, for example, now involves its citizens in planning its strategy up until year 2020. Right? So they can go online and contribute ideas on what that region would look like by the year 2020. I mean, anyone who has been to Russia would know that there was no planning in Russia for the next month. So having people involved in planning for 2020 is not necessarily going to change anything, because the dictators are still the ones who control the agenda.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα από το Ιράν. Ακούσαμε όλοι για την επανάσταση του Twitter που συνέβη εκεί [το 2009]. Αν όμως κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε πως πολλά από τα δίκτυα και τα ιστολόγια και το Twitter και το Facebook λειτουργούσαν. Μπορεί να επιβραδύνθηκαν, αλλά οι ακτιβιστές μπορούσαν να έχουν πρόσβασει σε αυτά και να υποστηρίξουν πως η πρόσβαση σε αυτά είναι σημαντική για πολλά αυταρχικά κράτη. Και είναι σημαντική απλούστατα γιατί μπορούν να μαζέψουν εύκολα πληροφορίες.
Just to give you an example from Iran, we all heard about the Twitter revolution that happened there, but if you look close enough, you'll actually see that many of the networks and blogs and Twitter and Facebook were actually operational. They may have become slower, but the activists could still access it and actually argue that having access to them is actually great for many authoritarian states. And it's great simply because they can gather open source intelligence.
Στο παρελθόν θα χρειαζόσουν εβδομάδες, αν όχι μήνες, για να αναγνωρίσεις με ποιό τρόπο συνδέονται μεταξύ τους οι Ιρανοί ακτιβιστές. Τώρα γνωρίζεις πώς συνδέονται μεταξύ τους απλά κοιτώντας τις σελίδες τους στο Facebook. Η KGB, και όχι μόνο, συνήθιζε να βασανίζει για να αποκτήσει αυτά τα στοιχεία. Τώρα όλα είναι διαθέσιμα στο διαδίκτυο. (Γέλια)
In the past it would take you weeks, if not months, to identify how Iranian activists connect to each other. Now you actually know how they connect to each other by looking at their Facebook page. I mean KGB, and not just KGB, used to torture in order to actually get this data. Now it's all available online. (Laughter)
Νομίζω όμως πως η μεγαλύτερη νοητική παγίδα στην οποία πέφτουν οι ουτοπιστές του κυβερνοχώρου είναι αυτή που αφορά τους ψηφιακούς ντόπιους, ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στο διαδίκτυο. Ακούμε συχνά για τον ακτιβισμό του κυβερνοχώρου, πως οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται περισσότερο λόγω του διαδικτύου. Σπάνια ακούμε για τον ηδονισμό του κυβερνοχώρου, για παράδειγμα, πως οι άνθρωποι γίνονται παθητικοί. Γιατί; Διότι για κάποιο λόγο υποθέτουν πως το διαδίκτυο θα είναι ο καταλύτης αλλαγής που θα σπρώξει νέους ανθρώπους στους δρόμους, όταν στην πραγματικότητα μπορεί να είναι το νέο όπιο των μαζών που θα κρατήσει τους ίδιους ανθρώπους στα δωμάτιά τους να κατεβάζουν πορνογραφία. Αυτή δεν είναι μία πιθανότητα που υπολογίζεται πάρα πολύ.
But I think the biggest conceptual pitfall that cybertopians made is when it comes to digital natives, people who have grown up online. We often hear about cyber activism, how people are getting more active because of the Internet. Rarely hear about cyber hedonism, for example, how people are becoming passive. Why? Because they somehow assume that the Internet is going to be the catalyst of change that will push young people into the streets, while in fact it may actually be the new opium for the masses which will keep the same people in their rooms downloading pornography. That's not an option being considered too strongly.
Για κάθε ψηφιακό επαναστάτη που ξεσηκώνεται στους δρόμους της Τεχεράνης, μπορεί να υπάρχουν δύο ψηφιακοί αιχμάλωτοι που ξεσηκώνονται μόνο στο World of Warcraft. Και αυτό είναι ρεαλιστικό. Και δεν υπάρχει κάτι το κατακριτέο σ' αυτό διότι το διαδίκτυο έχει ενδυναμώσει πολλούς απ' αυτούς τους νέους ανθρώπους. Και παίζει ένα τελείως διαφορετικό κοινωνικό ρόλο γι'αυτούς.
So for every digital renegade that is revolting in the streets of Tehran, there may as well be two digital captives who are actually rebelling only in the World of Warcraft. And this is realistic. And there is nothing wrong about it because the Internet has greatly empowered many of these young people and it plays a completely different social role for them.
Αν κοιτάξετε κάποιες από τις έρευνες για το τρόπο που οι νέοι άνθρωποι ωφελούνται στην πραγματικότητα από το διαδίκτυο, θα δείτε πως ο αριθμός των εφήβων στην Κίνα, για παράδειγμα, για τους οποίους το διαδίκτυο διευρύνει τη σεξουαλική τους ζωή, είναι τρεις φορές περισσότεροι απ' ότι στις ΗΠΑ. Ώστε παίζει όντως ένα κοινωνικό ρόλο, ωστόσο δεν οδηγεί απαραίτητα σε πολιτική συμμετοχή.
If you look at some of the surveys on how the young people actually benefit from the Internet, you'll see that the number of teenagers in China, for example, for whom the Internet actually broadens their sex life, is three times more than in the United States. So it does play a social role, however it may not necessarily lead to political engagement.
Ο τρόπος λοιπόν που τείνω να σκέφτομαι γι'αυτό είναι σαν μία ιεραρχία κυβερνο-αναγκών στο διάστημα. Κλεμμένο τελείως από τον Αβραάμ Μάσλοου. Η ουσία εδώ είναι ότι όταν συνδέουμε το απομονωμένο Ρωσικό χωριό με το διαδίκτυο, αυτό που θα φέρει τους ανθρώπους στο διαδίκτυο δεν πρόκειται να είναι οι αναφορές της Human Rights Watch. Θα είναι η πορνογραφία, το Sex in the City, ή ίσως η παρακολούθηση αστείων βίντεο με γάτες. Αυτό λοιπόν είναι κάτι που πρέπει να αναγνωρίσετε.
So the way I tend to think of it is like a hierarchy of cyber-needs in space, a total rip-off from Abraham Maslow. But the point here is that when we get the remote Russian village online, what will get people to the Internet is not going to be the reports from Human Rights Watch. It's going to be pornography, "Sex and the City," or maybe watching funny videos of cats. So this is something you have to recognize.
Τι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό; Πρέπει, λεώ, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε για τον αριθμό των iPod ανά κεφαλή και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ενδυναμώσουμε διανοητές, διαφωνούντες, ΜΚΟ, και τα μέλη της αστικής κοινωνίας. Διότι με αυτό που συμβαίνει μέχρι τώρα με το δίκτυο παραμόρφωσης και την αυταρχική σύσκεψη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι αυτές οι φωνές δεν θα ακουστούν. Νομίζω λοιπόν πως πρέπει να σπάσουμε κάποιες από τις ουτοπικές μας υποθέσεις και να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό γι'αυτό. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So what should we do about it? Well I say we have to stop thinking about the number of iPods per capita and start thinking about ways in which we can empower intellectuals, dissidents, NGOs and then the members of civil society. Because even what has been happening up 'til now with the Spinternet and authoritarian deliberation, there is a great chance that those voices will not be heard. So I think we should shatter some of our utopian assumptions and actually start doing something about it. Thank you. (Applause)