Τις παραμονές των εκλογών του 2016, παρακολουθούσα, όπως οι περισσότεροι, την άνοδο του διχασμού, του βιτριολισμού και της αθλιότητας στη δημόσια ζωή μας. Η πόλωση είχε φτάσει στο ζενίθ. Ήταν απογοητευτικό και θλιβερό. Έτσι, με τον συνάδελφο δημοσιογράφο, Τζέρεμι Χέι, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πώς να κάνουμε τη δουλειά μας διαφορετικά. Πώς να προσεγγίσουμε τις αιτίες του διχασμού, τα σημεία σύγκρουσης, όπως, πάντα, έκαναν οι δημοσιογράφοι, αλλά να κάνουμε κάτι, πραγματικά, διαφορετικό. Να πάρουμε τα βασικά εργαλεία της δουλειάς μας, όπως την προσεκτική εξέταση των πληροφοριών, την επιμελή έρευνα, την περιέργεια, την υποχρέωσή μας για την υπηρέτηση του κοινού καλού, την υπηρέτηση της δημοκρατίας μας και να κάνουμε κάτι νέο. Σχεδιάσαμε, λοιπόν, μια διαδικασία, με την ονομασία διαλογική δημοσιογραφία, στοχεύοντας στον πυρήνα των κοινωνικών και πολιτικών διαχωρισμών, προκαλώντας συζητήσεις, με συντονιστές δημοσιογράφους, με άτομα αντίθετων απόψεων στα θέματα της πόλωσης. Αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό σε έναν κόσμο που είναι τόσο διχασμένος, τόσο βαθιά διαιρεμένος, σ′ ένα κόσμο όπου τα ξαδέρφια, οι θείες και οι θείοι δεν μπορούν, καν, να μιλήσουν μεταξύ τους, όπου ενημερωνόμαστε από διαφορετικά και ξεχωριστά συστήματα ειδήσεων, όπου, χωρίς πολύ σκέψη και από συνήθεια, κακολογούμε και απορρίπτουμε, αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε; Θελήσαμε, παρόλα αυτά, να δοκιμάσουμε. Έτσι, ακριβώς μετά τις εκλογές του 2016, κατά την περίοδο μεταξύ των εκλογών και της ορκωμοσίας του προέδρου, συνεργαστήκαμε με την Alabama Media Group για να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Φέραμε 25 υποστηρίκτριες του Τραμπ από την Αλαμπάμα και 25 υποστηρίκτριες της Κλίντον από την Καλιφόρνια να συζητήσουν μεταξύ τους. Τους φέραμε μαζί σε μία κλειστή ομάδα, με συντονιστές, στο Facebook την οποία κρατήσαμε ανοιχτή για ένα μήνα. Αυτό που επιδιώκαμε ήταν να τις δώσουμε ένα βήμα όπου θα συμετείχαν με περιέργεια και ανοιχτό πνεύμα. Να τις υποστηρίξουμε να δημιουργήσουν σχέσεις, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με εμάς, τους δημοσιογράφους. Ύστερα να τις δώσουμε δεδομένα και πληροφορίες που θα μπορούσαν να επεξεργαστούν και να χρησιμοποιήσουν ως βάση για τις συζητήσεις τους. Στην αρχή της κάθε συζήτησης, ως πρώτο βήμα της διαλογικής δημοσιογραφίας, τις ρωτήσαμε τι πίστευαν ότι η αντίθετη πλευρά πίστευε για αυτές. Όταν ρωτήσαμε τις οπαδούς του Τραμπ από την Αλαμπάμα, τι νομίζουν ότι οι οπαδοί της Κλίντον στην Καλιφόρνια, πιστεύουν για αυτές, μας είπαν: «Πιστεύουν ότι είμαστε χριστιανοταλιμπάν, ότι είμαστε οπισθοδρομικές, χωριάτισσες και ηλίθιες, ότι όλες έχουμε σημαίες της Συνομοσπονδίας στις αυλές μας, ότι είμαστε ρατσίστριες, σεξίστριες και αμόρφωτες, ότι κυκλοφορούμε ξυπόλητες και έγκυες στις λάσπες, ότι όλες είμαστε εγωμανείς και κυκλοφορούμε με φούστες με φουρώ στις βαμβακοφυτείες». Ύστερα κάναμε την ίδια ερώτηση στις Καλιφορνέζες: «Τι πιστεύετε ότι πιστεύουν για εσάς οι Αλαμπάμιες;» Μας είπαν τα εξής: «Ότι είμαστε τρελές, αριστερές Καλιφορνέζες, ότι δεν είμαστε πατριώτισσες, ότι είμαστε σνομπ και ελιτίστριες, ότι είμαστε άθεες και αφήνουμε απείθαρχα τα παιδιά μας, ότι εστιάζουμε στην καριέρα και όχι στην οικογένειά μας, ότι είμαστε ονειροπαρμένες διανοούμενες, ότι είμαστε πλούσιες και τρώμε ακατέργαστα τρόφιμα ότι είμαστε εκτός πραγματικότητας». Με τέτοιες ερωτήσεις στην αρχή κάθε συζήτησης και με τον εντοπισμό των στερεοτύπων ανακαλύψαμε ότι οι άνθρωποι -άνθρωποι όλων των απόψεων- αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τις απλουστευτικές και κακοπροαίρετες καρικατούρες που πιστεύουν. Ύστερα από αυτό προχωρήσαμε στην πραγματική συζήτηση. Στα δύο χρόνια μετά τη συζήτηση Καλιφόρνια-Αλαμπάμα, διεξάγαμε συζητήσεις και συνεργασίες με εταιρίες μέσων ενημέρωσης σε όλη τη χώρα. Αφορούσαν μερικά από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματά μας: όπλα, μετανάστευση, φυλετισμός, εκπαίδευση. Ανακαλύψαμε, παραδόξως, ότι ο πραγματικός διάλογος είναι εφικτός. Ότι όταν δίνεται η ευκαιρία και το πλαίσιο πολλοί, όχι όλοι, από τους συμπολίτες μας είναι πρόθυμοι να μιλήσουν με τους άλλους. Πολύ συχνά, οι δημοσιογράφοι οξύνουν τις διαιρέσεις για να δημιουργήσουν εντάσεις, να τραβήξουν αναγνώστες, ή να υπηρετήσουν δικές τους απόψεις. Συχνά, μεταφέρουμε απόψεις οπαδών της μιας πλευράς στην άλλη, και το αντίστροφο, δίνοντας ατεκμηρίωτα στοιχεία και τσιτάτα, τα οποία εύκολα οδηγούν τους αναγνώστες σε προκαταλήψεις. Όμως, η διαλογική διαδικασία έχει πιο αργό ρυθμό και άλλο επίκεντρο. Η δουλειά μας βασίζεται στην αρχή ότι ο διάλογος είναι αναγκαίος σε μια λειτουργική δημοκρατία, και ότι η δημοσιογραφία έχει πολλαπλό ρόλο να παίξει και πολλούς τρόπους να την υπηρετήσει. Πώς δουλεύουμε, λοιπόν; Σε κάθε στάδιο, είμαστε όσο πιο διαφανείς γίνεται, σχετικά με τις μεθόδους και τα κίνητρά μας. Παίρνουμε χρόνο για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις του κόσμου, να εξηγήσουμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε. Λέμε στον κόσμο ότι δεν είναι παγίδα: κανείς δεν θα σας πει ότι είστε ηλίθιοι, ούτε ότι η άποψή σας δεν έχει σημασία. Πάντα ζητούμε άλλου είδους συμπεριφορά, χωρίς αυτόματες προσβολές, τόσο εδραιωμένες στον λόγο μας που πολλοί από μας, από όλες τις πλευρές, ούτε, καν, παρατηρούμε πια. Οι περισσότεροι έρχονται συχνά στις συζητήσεις, λίγο θυμωμένοι. Λένε για παράδειγμα: «πώς μπορείτε να πιστεύτε το χ;», «πώς μπορείτε να διαβάζετε το ψ;», «είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;» Αλλά το θαύμα που μας χαροποιεί κάθε φορά, είναι ότι ο κόσμος αρχίζει να συστήνεται, αρχίζουν να εξηγούν ποιοι είναι και από πού προέρχονται, αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις ο ένας στον άλλο. Σιγά-σιγά, με το χρόνο, ξαναγυρίζουν στα δύσκολα θέματα, κάθε φορά με περισσότερη ενσυναίσθηση, με περισσότερη λεπτότητα, με παραπάνω περιέργεια. Οι δημοσιογράφοι και οι συντονιστές μας εργάζονται σκληρά για αυτό. Δεν είναι αντιπαράθεση, ούτε μάχη, δεν είναι πρωινάδικο στην τηλεόραση. Δεν εκσφενδονίζουμε τσιτάτα, δεν κάνουμε συλλογή από μιμίδια και γκιφάκια, ή μονομερείς επικεφαλίδες και άρθρα. Δεν επιδιώκουμε να κερδίσουμε κανένα σκορ με ερωτήσεις-παγίδες. Έχουμε αντιληφθεί ότι ο διχασμός κάνει κακό σε όλους. Είναι μια βαθιά δυστυχής υπαρξιακή κατάσταση. Μας το λένε ξανά και ξανά. Λένε ότι εκτιμούν ότι έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν κάπου με σεβασμό, με περιέργεια και με ανοιχτό πνεύμα, ότι είναι χαρούμενοι και ανακουφισμένοι που μπόρεσαν να κατεβάσουν τα όπλα τους. Με τον τρόπο αυτό ανταποκρινόμαστε στην πρόκληση της πολιτικής κατάστασης της χώρας μας αυτή τη στιγμή, έχοντας επίγνωση ότι είναι μία δύσκολη, απαιτητική δουλειά να κρατήσουμε και να υποστηρίξουμε τον διάλογο ανάμεσα σε αντίθετες θέσεις. Το κάνουμε γνωρίζοντας ότι η δημοκρατία εξαρτάται από την ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε από κοινού τα κοινά μας προβλήματα. Το κάνουμε θέτοντας την κοινότητα στο κέντρο της δημοσιογραφικής διαδικασίας βάζοντας το «εγώ» μας στην άκρη, ακούγοντας πρώτα, ακούγοντας με προσοχή, ακούγοντας τους γύρω μας και τις δικές μας προκαταλήψεις, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, ενθαρρύνοντας τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Κάνουμε αυτή τη δουλειά έχοντας επίγνωση ότι η δημοσιογραφία είναι δύσκολη, ότι η δημοσιογραφία έπαιζε ρόλο και θα συνεχίσει να παίζει στην ενθάρρυνση ανταλλαγής ιδεών και απόψεων. Για πολλούς από τους συμμετέχοντες στις ομάδες μας, υπάρχει μια επίπτωση που διαρκεί. Πολλοί έχουν γίνει φίλοι στο Facebook και στην πραγματική ζωή, παρά τις πολιτικές τους διαφορές. Όταν τελειώσαμε το πρώτο εγχείρημα περί Τραμπ/Κλίντον, σχεδόν τα 2/3 των γυναικών έφτιαξαν ομάδες στο Facebook, διάλεξαν έναν μεσολαβητή από κάθε πολιτεία και συνέχισαν να συζητούν τα δύσκολα και αμφιλεγόμενα θέματα. Μας λένε ξανά και ξανά ότι ήταν ευγνώμονες που είχαν την ευκαιρία να πάρουν μέρος σε αυτή την δουλειά, να συνειδητοποιήσουν ότι οι άλλοι δεν ήταν τρελοί, που είχαν την ευκαιρία να συνδεθούν με ανθρώπους, που σε άλλη περίπτωση δε θα το έκαναν. Πολλά από όσα είδαμε και μάθαμε, παρόλο που ονομαζόμαστε Spaceship Media δεν είναι πυρηνική Φυσική. Αν βρίζετε τον κόσμο, τους βάζετε ετικέτες ή τους προσβάλλετε, δεν θα σας ακούσουν. Το να τους σαρκάζετε δεν βοηθά, να τους ντροπιάζετε δεν βοηθά, να τους πατρονάρετε δεν βοηθά. Η γνήσια επικοινωνία χρειάζεται άσκηση, προσπάθεια, αυτοσυγκράτηση και αυτογνωσία. Δεν υπάρχει αλγόριθμος για να μας λύσει το πρόβλημα. Γιατί η πραγματική ανθρώπινη σύνδεση είναι η αληθινή ανθρώπινη σύνδεση. Αφήστε να σας οδηγήσει η περιέργεια, δώστε έμφαση στη συζήτηση όχι στη διαμάχη, βγείτε από το κάστρο σας, γιατί οι πραγματικές σχέσεις, παρά τις διαφορές, είναι το βάλσαμο που η δημοκρατία μας πραγματικά έχει ανάγκη. Ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
So in the run-up to the 2016 election, I was, like most of us, watching the rise in discord and vitriol and nastiness in our public spaces. It was this crazy uptick in polarization. It was both disheartening and distressing. And so I started thinking, with a fellow journalist, Jeremy Hay, about how we might practice our craft differently. How we might go to the heart of divides, to places of conflict, like journalists always have, but then, once there, do something really different. We knew we wanted to take the core tools of our craft -- careful vetting of information, diligent research, curiosity, a commitment to serving the public good -- to serving our democracy -- and do something new. And so we mapped out this process, what we call dialogue journalism, for going to the heart of social and political divides, and then, once there, building journalism-supported conversations between people on opposite sides of polarizing issues. But how actually to do this in a world that's so divided, so deeply divided -- when we live in a world in which cousins and aunts and uncles can't talk to one another, when we often live in separate and distinct news ecosystems, and when we reflexively and habitually malign and dismiss those with whom we disagree? But we wanted to try. And so right after the 2016 election, in that time between the election and the inauguration, we partnered with the Alabama Media Group to do something really different. We brought 25 Trump supporters from Alabama together in conversation with 25 Clinton supporters from California. And we brought them together in a closed, moderated Facebook group that we kept open for a month. What we wanted to do was to give them a place to engage with genuine curiosity and openness. And we wanted to support them in building relationships, not just with each other but with us as journalists. And then we wanted to supply facts and information -- facts and information that they could actually receive and process and use to undergird their conversations. And so as a prelude to this conversation, the first step in what we call dialogue journalism, we asked what they thought the other side thought of them. So when we asked the Trump supporters from Alabama what they thought the Clinton supporters in California thought of them, this is some of what they said. "They think we are religious Bible thumpers." "That we're backwards and hickish, and stupid." "They think that we all have Confederate flags in our yards, that we're racist and sexist and uneducated." "They think we're barefoot and pregnant, with dirt driveways." "And they think we're all prissy butts and that we walk around in hoop skirts with cotton fields in the background." And then we asked that same question of the Californians: "What do you think the Alabamians think about you?" And they said this: "That we're crazy, liberal Californians." "That we're not patriotic." "We're snobby and we're elitist." "We're godless and we're permissive with our children." "And that we're focused on our careers, not our family." "That we're elitist, pie-in-the-sky intellectuals, rich people, Whole Foods-eating, very out of touch." So by asking questions like this at the start of every conversation and by identifying and sharing stereotypes, we find that people -- people on all sides -- begin to see the simplistic and often mean-spirited caricatures they carry. And in that -- after that, we can move into a process of genuine conversation. So in the two years since that launch -- California/Alabama Project -- we've gone on to host dialogues and partnerships with media organizations across the country. And they've been about some of our most contentious issues: guns, immigration, race, education. And what we found, remarkably, is that real dialogue is in fact possible. And that when given a chance and structure around doing so, many, not all, but many of our fellow citizens are eager to engage with the other. Too often journalists have sharpened divides in the name of drama or readership or in service to our own views. And too often we've gone to each side quoting a partisan voice on one side and a partisan voice on the other with a telling anecdotal lead and a pithy final quote, all of which readers are keen to mine for bias. But our dialogue-based process has a slower pace and a different center. And our work is guided by the principle that dialogue across difference is essential to a functioning democracy, and that journalism and journalists have a multifaceted role to play in supporting that. So how do we work? At every stage, we're as transparent as possible about our methods and our motives. At every stage, we take time to answer people's questions -- explain why we're doing what we're doing. We tell people that it's not a trap: no one's there to tell you you're stupid, no one's there to tell you your experience doesn't matter. And we always ask for a really different sort of behavior, a repatterning away from the reflexive name-calling, so entrenched in our discourse that most of us, on all sides, don't even notice it anymore. So people often come into our conversations a bit angrily. They say things like, "How can you believe X?" and "How can you read Y?" and "Can you believe that this happened?" But generally, in this miracle that delights us every time, people begin to introduce themselves. And they begin to explain who they are and where they come from, and they begin to ask questions of one another. And slowly, over time, people circle back again and again to difficult topics, each time with a little more empathy, a little more nuance, a little more curiosity. And our journalists and moderators work really hard to support this because it's not a debate, it's not a battle, it's not a Sunday morning talk show. It's not the flinging of talking points. It's not the stacking of memes and gifs or articles with headlines that prove a point. And it's not about scoring political victories with question traps. So what we've learned is that our state of discord is bad for everyone. It is a deeply unhappy state of being. And people tell us this again and again. They say they appreciate the chance to engage respectfully, with curiosity and with openness, and that they're glad and relieved for a chance to put down their arms. And so we do our work in direct challenge to the political climate in our country right now, and we do it knowing that it is difficult, challenging work to hold and support people in opposing backgrounds in conversation. And we do it knowing democracy depends on our ability to address our shared problems together. And we do this work by putting community at the heart of our journalistic process, by putting our egos to the side to listen first, to listen deeply, to listen around and through our own biases, our own habits of thought, and to support others in doing the same. And we do this work knowing that journalism as an institution is struggling, and that it has always had a role to play and will continue to have a role to play in supporting the exchange of ideas and views. For many of the participants in our groups, there are lasting reverberations. Many people have become Facebook friends and in-real-life friends too, across political lines. After we closed that first Trump/Clinton project, about two-thirds of the women went on to form their own Facebook group and they chose a moderator from each state and they continue to talk about difficult and challenging issues. People tell us again and again that they're grateful for the opportunity to be a part of this work, grateful to know that people on the other side aren't crazy, grateful that they've had a chance to connect with people they wouldn't have otherwise talked to. A lot of what we've seen and learned, despite the fact that we call ourselves Spaceship Media, is not at all rocket science. If you call people names, if you label them, if you insult them, they are not inclined to listen to you. Snark doesn't help, shame doesn't help, condescension doesn't help. Genuine communication takes practice and effort and restraint and self-awareness. There isn't an algorithm to solve where we are. Because real human connection is in fact real human connection. So lead with curiosity, emphasize discussion not debate, get out of your silo, because real connection across difference ... this is a salve that our democracy sorely needs. Thank you. (Applause)