I think it'll be a relief to some people and a disappointment to others that I'm not going to talk about vaginas today. I began "The Vagina Monologues" because I was worried about vaginas. I'm very worried today about this notion, this world, this prevailing kind of force of security. I see this word, hear this word, feel this word everywhere. Real security, security checks, security watch, security clearance. Why has all this focus on security made me feel so much more insecure? What does anyone mean when they talk about real security? And why have we, as Americans particularly, become a nation that strives for security above all else? In fact, I think that security is elusive. It's impossible. We all die. We all get old. We all get sick. People leave us. People change us. Nothing is secure. And that's actually the good news.
Ik denk dat het voor sommige mensen een opluchting is en voor anderen een teleurstelling dat ik vandaag niet over vagina's ga praten. Ik begon met de Vaginamonologen omdat ik me zorgen maakte over vagina's. Vandaag ben ik erg bezorgd over deze notie, deze wereld, deze overheersende macht van de veiligheid. Ik zie dit woord, hoor dit woord, voel dit woord overal. Echte veiligheid, veiligheidscontroles, bewaking, veiligheidsmachtiging. Waarom maakt deze focus op veiligheid me zoveel onzekerder? Wat bedoelt men als men praat over echte veiligheid? Waarom zijn we als Amerikanen, in het bijzonder, een natie geworden die boven alles naar veiligheid streeft. In feite denk ik dat veiligheid onbereikbaar is, het is onmogelijk. We gaan allemaal dood. We worden allemaal oud. We worden allemaal ziek. Mensen verlaten ons. Mensen veranderen ons. Niets is veilig. Dat is eigenlijk het goede nieuws.
This is, of course, unless your whole life is about being secure. I think that when that is the focus of your life, these are the things that happen. You can't travel very far or venture too far outside a certain circle. You can't allow too many conflicting ideas into your mind at one time, as they might confuse you or challenge you. You can't open yourself to new experiences, new people, new ways of doing things -- they might take you off course. You can't not know who you are, so you cling to hard-matter identity. You become a Christian, Muslim, Jew. You're an Indian, Egyptian, Italian, American. You're a heterosexual or a homosexual, or you never have sex. Or at least, that's what you say when you identify yourself. You become part of an "us." In order to be secure, you defend against "them." You cling to your land because it is your secure place. You must fight anyone who encroaches upon it. You become your nation. You become your religion. You become whatever it is that will freeze you, numb you and protect you from doubt or change. But all this does, actually, is shut down your mind. In reality, it does not really make you safer.
Behalve, natuurlijk, als je hele leven in het teken staat van veiligheid. Als dat de focus is van je leven, dan zijn dit volgens mij de dingen die gebeuren. Je kan niet erg ver reizen of je te ver buiten een bepaalde kring bewegen. Je kunt niet te veel conflicterende ideeën tegelijkertijd in je gedachten toestaan, want die zouden je kunnen verwarren of uitdagen. Je kunt je zelf niet blootstellen aan nieuwe ervaringen, nieuwe mensen, nieuwe manieren van dingen doen. Ze zouden je van je koers kunnen afbrengen. Je kunt niet niet weten wie je bent, dus bijt je je vast aan een harde identiteit. Je wordt een christen, moslim, jood. Je bent een Indiaan, Egyptenaar, Italiaan, Amerikaan. Je bent een heteroseksueel of homoseksueel, of je doet niet aan seks. Op z'n minst, is dat wat je zegt waneer je jezelf identificeert. Je wordt er een van "ons". Om veilig te zijn, verdedig je je tegen "hen". Je klampt je vast aan je land, omdat dat je veilige plek is. Je moet iedereen bestrijden die er binnendringt. Je wordt je natie. Je wordt je religie. Je wordt wat het ook is dat je bevriest, je verdooft en je beschermt tegen twijfel of verandering. Maar het enige dat het eigenlijk doet, is je geest stil leggen. Het maakt het je niet daadwerkelijk echt veiliger.
I was in Sri Lanka, for example, three days after the tsunami, and I was standing on the beaches and it was absolutely clear that, in a matter of five minutes, a 30-foot wave could rise up and desecrate a people, a population and lives. All this striving for security, in fact, has made you much more insecure because now you have to watch out all the time. There are people not like you -- people who you now call enemies. You have places you cannot go, thoughts you cannot think, worlds that you can no longer inhabit. And so you spend your days fighting things off, defending your territory and becoming more entrenched in your fundamental thinking. Your days become devoted to protecting yourself. This becomes your mission. That is all you do. Ideas get shorter. They become sound bytes. There are evildoers and saints, criminals and victims.
Ik was bijvoorbeeld in Sri Lanka, drie dagen na de tsunami. Ik stond op het strand. Het was volkomen duidelijk dat binnen vijf minuten een 10 meter hoge golf kon oprijzen die een volk, een bevolking en levens kon ontwijden. Al dit streven naar veiligheid heeft je in feite veel onzekerder gemaakt, wat nu moet je de hele tijd uitkijken. Er zijn mensen anders dan jij. Mensen die je nu vijanden noemt. Er zijn plaatsen waar je niet gaan kunt, gedachten die je niet kunt denken, werelden die je niet meer kunt bewonen. Dus vul je je dagen met dingen bevechten, je territorium verdedigen, en steeds meer verstarren in je fundamentele denken. Je gaat je dagen aan zelfbescherming wijden. Dit wordt je missie. Het is het enige dat je doet. Ideeën wordt korter. Ze worden 'sound bites'. Er zijn boosdoeners en heiligen, criminelen en slachtoffers.
There are those who, if they're not with us, are against us. It gets easier to hurt people because you do not feel what's inside them. It gets easier to lock them up, force them to be naked, humiliate them, occupy them, invade them and kill them, because they are only obstacles now to your security. In six years, I've had the extraordinary privilege through V-Day, a global movement against [violence against] women, to travel probably to 60 countries, and spend a great deal of time in different portions. I've met women and men all over this planet, who through various circumstances -- war, poverty, racism, multiple forms of violence -- have never known security, or have had their illusion of security forever devastated. I've spent time with women in Afghanistan under the Taliban, who were essentially brutalized and censored. I've been in Bosnian refugee camps. I was with women in Pakistan who have had their faces melted off with acid. I've been with girls all across America who were date-raped, or raped by their best friends when they were drugged one night.
Er zijn mensen die, als ze niet voor ons zijn, tegen ons zijn. Het wordt gemakkelijker om mensen pijn te doen omdat je niet voelt hoe ze vanbinnen zijn. Het is eenvoudiger ze op te sluiten, tot naaktheid te dwingen, te vernederen, te bezetten, binnen te vallen en ze te doden omdat ze nu het enige obstakel zijn voor jouw veiligheid. In zes jaar, heb ik het bijzondere privilege gehad, door V-dag, een wereldwijde beweging tegen geweld tegen vrouwen, om naar een 60-tal landen te reizen en een lange tijd te spenderen in verschillende werelddelen. Ik heb vrouwen en mannen ontmoet overal op deze planeet, die door diverse omstandigheden -- oorlog, armoede, racisme, verschillende vormen van geweld -- nooit veiligheid hebben gekend, of wiens illusie van veiligheid voor altijd verwoest is. Ik heb tijd doorgebracht met vrouwen in Afghanistan, onder de Taliban, die in wezen gebrutaliseerd en gecensureerd werden. Ik ben in Bosnische vluchtelingenkampen geweest. Ik was bij vrouwen in Pakistan wiens gezichten er afgesmolten waren met zuur. Ik ben overal in Amerika bij meisjes geweest die 'date-raped' zijn, of verkracht door hun beste vrienden toen ze op een nacht gedrogeerd waren.
One of the amazing things that I've discovered in my travels is that there is this emerging species. I loved when he was talking about this other world that's right next to this world. I've discovered these people, who, in V-Day world, we call Vagina Warriors. These particular people, rather than getting AK-47s, or weapons of mass destruction, or machetes, in the spirit of the warrior, have gone into the center, the heart of pain, of loss. They have grieved it, they have died into it, and allowed and encouraged poison to turn into medicine. They have used the fuel of their pain to begin to redirect that energy towards another mission and another trajectory.
Een van de verbazingwekkende dingen die ik ontdekt heb tijdens m'n reizen is dat er een opkomende soort is. Ik vond het geweldig toen hij vertelde over die andere wereld direct naast die van ons. Ik ontdekte mensen, die we in de wereld van V-Dag Vaginakrijgers noemen. Dit soort mensen zoekt zich geen AK-47s, of massavernietigingswapens of machetes. Als ware krijgers gaan ze af op het centrum, het hart van de pijn, van het verlies. Ze betreuren het. Ze zijn erin gestorven. Ze worden aangemoedigd om van venijn een medicijn te maken. Ze gebruiken de brandstof van hun pijn om die energie te richten op een andere missie, een ander traject.
These warriors now devote themselves and their lives to making sure what happened to them doesn't happen to anyone else. There are thousands if not millions of them on the planet. I venture there are many in this room. They have a fierceness and a freedom that I believe is the bedrock of a new paradigm. They have broken out of the existing frame of victim and perpetrator. Their own personal security is not their end goal, and because of that, because, rather than worrying about security, because the transformation of suffering is their end goal, I actually believe they are creating real safety and a whole new idea of security. I want to talk about a few of these people that I've met.
Deze krijgers wijden zichzelf en hun leven nu aan voorkomen dat anderen hetzelfde overkomt. Ze zijn met duizenden, zo niet miljoenen op deze planeet. Ik schat dat er velen in deze zaal zitten. Hun felheid en vrijheid zijn voor mij de basis van een nieuw paradigma. Ze hebben zich bevrijd van het bestaande kader van slachtoffer en dader. Hun eigen persoonlijke veiligheid is niet hun einddoel. Om die reden, omdat ze niet in de eerste plaats aan veiligheid denken, omdat hun einddoel de transformatie van lijden is, geloof ik dat ze echte zekerheid creëren, en een heel nieuw begrip van veiligheid. Ik wil praten over enkele van deze mensen die ik heb ontmoet.
Tomorrow, I am going to Cairo, and I'm so moved that I will be with women in Cairo who are V-Day women, who are opening the first safe house for battered women in the Middle East. That will happen because women in Cairo made a decision to stand up and put themselves on the line, and talk about the degree of violence that is happening in Egypt, and were willing to be attacked and criticized. And through their work over the last years, this is not only happening that this house is opening, but it's being supported by many factions of the society who never would have supported it. Women in Uganda this year, who put on "The Vagina Monologues" during V-Day, actually evoked the wrath of the government.
Morgen ga ik naar Caïro. Ik ben zo ontroerd dat ik in Caïro vrouwen zal ontmoeten, V-Dag-vrouwen, die het eerste vluchthuis openen voor mishandelde vrouwen in het Midden-Oosten. Dat gebeurt omdat vrouwen in Caïro beslisten om een vuist te maken. Ze steken hun nek uit. Ze praten over de mate van geweld in Egypte. Ze zijn bereid om aangevallen en bekritiseerd te worden. Door hun werk van de laatste jaren wordt dit huis geopend. Bovendien wordt het gesteund door brede lagen in de maatschappij die dat nooit zouden hebben gedaan. Dit jaar haalden vrouwen in Oeganda die de Vaginamonologen programmeerden op V-Dag, zich de woede van de regering op de hals.
And, I love this story so much. There was a cabinet meeting and a meeting of the presidents to talk about whether "Vaginas" could come to Uganda. And in this meeting -- it went on for weeks in the press, two weeks where there was huge discussion. The government finally made a decision that "The Vagina Monologues" could not be performed in Uganda. But the amazing news was that because they had stood up, these women, and because they had been willing to risk their security, it began a discussion that not only happened in Uganda, but all of Africa. As a result, this production, which had already sold out, every single person in that 800-seat audience, except for 10 people, made a decision to keep the money. They raised 10,000 dollars on a production that never occurred.
Ik ben dol op dit verhaal. Er was een kabinetsvergadering en een vergadering met de president om te bespreken of Vagina's naar Oeganda mochten komen. Op deze vergadering, die wekenlang de pers bezighield, was er twee weken lang een grote discussie. Uiteindelijk besliste de regering dat de Vaginamonologen niet mochten worden opgevoerd in Oeganda. Maar het verbazende nieuws was, dat omdat deze vrouwen het woord hadden genomen, omdat ze bereid waren geweest hun veiligheid op het spel te zetten, dit het begin was van een debat, niet alleen in Oeganda, maar in heel Afrika. Het resultaat was dat voor deze uitverkochte productie, elk van de 800 toeschouwers, op 10 man na, besliste dat ze het geld mochten houden. Ze verdienden 10.000 dollar aan een productie die nooit plaatshad.
There's a young woman named Carrie Rethlefsen in Minnesota. She's a high school student. She had seen "The Vagina Monologues" and she was really moved. And as a result, she wore an "I heart my vagina" button to her high school in Minnesota.
Er is een jonge vrouw uit Minnesota die Kerry Ruffleson heet. Ze is middelbare scholiere. Ze had de Vaginamonologen gezien en was er erg door geraakt. Daarom droeg ze op haar middelbare school in Minnesota een button met "Ik hart mijn vagina".
(Laughter)
(Gelach)
She was basically threatened to be expelled from school. They told her she couldn't love her vagina in high school, that it was not a legal thing, that it was not a moral thing, that it was not a good thing. So she really struggled with this, what to do, because she was a senior and she was doing well in her school and she was threatened expulsion. So what she did is she got all her friends together -- I believe it was 100, 150 students all wore "I love my vagina" T-shirts, and the boys wore "I love her vagina" T-shirts to school.
Ze werd bijna van school gestuurd. Ze zeiden haar dat ze op school niet van haar vagina mocht houden, dat het niet wettelijk was, dat het amoreel was, dat het niet goed was. Ze had het hier erg moeilijk mee. Wat moest ze doen? Ze was laatstejaars. Ze was een goede studente. De uitwijzing dreigde. Dus wat deed ze? Ze riep haar vrienden bij elkaar -- 100 of 150 scholieren, denk ik -- en ze droegen allemaal "ik hou van mijn vagina"-T-shirts. De jongens droegen "ik hou van haar vagina"-T-shirts op school.
(Laughter)
(Gelach)
Now this seems like a fairly, you know, frivolous, but what happened as a result of that, is that that school now is forming a sex education class. It's beginning to talk about sex, it's beginning to look at why it would be wrong for a young high school girl to talk about her vagina publicly or to say that she loved her vagina publicly.
Dat ziet er nogal frivool uit. Maar het gevolg is dat die school nu een vak seksuele voorlichting heeft. Het gesprek over seks begint. Ze beginnen te bekijken waarom het fout zou zijn dat een jong schoolmeisje openlijk over haar vagina praat of openlijk zegt dat ze van haar vagina houdt.
I know I've talked about Agnes here before, but I want to give you an update on Agnes. I met Agnes three years ago in the Rift Valley. When she was a young girl, she had been mutilated against her will. That mutilation of her clitoris had actually obviously impacted her life and changed it in a way that was devastating. She made a decision not to go and get a razor or a glass shard, but to devote her life to stopping that happening to other girls. For eight years, she walked through the Rift Valley. She had this amazing box that she carried and it had a torso of a woman's body in it, a half a torso, and she would teach people, everywhere she went, what a healthy vagina looked like and what a mutilated vagina looked like. In the years that she walked, she educated parents, mothers, fathers. She saved 1,500 girls from being cut.
Ik weet dat ik het hier eerder over Agnes heb gehad. Ik wil jullie een update over Agnes geven. Ik ontmoette Agnes drie jaar geleden in de Riftvallei. Toen ze een jong meisje was, was ze tegen haar zin verminkt. De verminking van haar clitoris had een grote impact op haar leven. Het had er een vernietigende impact op; Ze besliste om geen scheermes of glasscherf te gaan halen, maar om haar leven te wijden aan het vermijden dat dit met andere meisjes gebeurde. Acht jaar lang liep ze door de Riftvallei. Ze had een wonderlijke doos bij zich. Daarin zat de torso van een vrouwenlichaam, de helft van een torso. Overal waar ze kwam, leerde ze de mensen hoe een gezonde vagina eruit ziet en hoe een verminkte vagina eruit ziet. Tijdens de jaren waarin ze liep, onderrichtte ze ouders, moeders, vaders. Ze redde 1.500 meisjes van de besnijdenis.
When V-Day met her, we asked her how we could support her and she said, "Well, if you got me a Jeep, I could get around a lot faster." So, we bought her a Jeep. In the year she had the Jeep, she saved 4,500 girls from being cut. So, we said, what else could we do? She said, "If you help me get money, I could open a house." Three years ago, Agnes opened a safe house in Africa to stop mutilation. When she began her mission eight years ago, she was reviled, she was detested, she was completely slandered in her community. I am proud to tell you that six months ago, she was elected the deputy mayor of Narok.
Toen V-Dag haar ontmoette, vroegen we haar hoe we haar konden helpen. Ze zei: "Als je me een Jeep bezorgt, kan ik sneller rondkomen." Dus kochten we haar een Jeep. In het jaar waarin ze een Jeep had, redde ze 4.500 meisjes van de besnijdenis. Dus zeiden we: wat kunnen we nog meer doen? Ze zei: "Als je me aan geld helpt, kan ik een huis openen." Drie jaar geleden opende Agnes een vluchthuis in Afrika om verminking te stoppen. Toen ze 8 jaar geleden aan haar missie begon, werd ze gekleineerd, veracht, volkomen zwart gemaakt in haar gemeenschap. Ik vertel jullie met trots dat ze zes maanden geleden verkozen werd tot plaatsvervangend burgemeester van Narok.
(Applause)
(Applaus)
I think what I'm trying to say here is that if your end goal is security, and if that's all you're focusing on, what ends up happening is that you create not only more insecurity in other people, but you make yourself far more insecure. Real security is contemplating death, not pretending it doesn't exist. Not running from loss, but entering grief, surrendering to sorrow. Real security is not knowing something, when you don't know it. Real security is hungering for connection rather than power. It cannot be bought or arranged or made with bombs. It is deeper, it is a process, it is acute awareness that we are all utterly inter-bended, and one action by one being in one tiny town has consequences everywhere. Real security is not only being able to tolerate mystery, complexity, ambiguity, but hungering for them and only trusting a situation when they are present.
Volgens mij draait het hierom: als je einddoel veiligheid is, als dat je enige focus is, dan is het resultaat dat je niet alleen meer onveiligheid voor anderen creëert, maar ook jezelf veel onzekerder maakt. Echte veiligheid is: de dood onder ogen zien, niet doen alsof die niet bestaat. Niet weglopen van verlies, maar binnengaan in pijn, je overgeven aan verdriet. Echte veiligheid is niet: iets weten als je het niet weet. Echte veiligheid is hunkeren naar verbinding in plaats van macht. Het kan niet worden gekocht of geregeld of met bommen gemaakt. Het is dieper. Het is een proces. Het is acuut bewustzijn van het feit dat we allemaal onderling verbonden zijn. Eén actie van één iemand in één kleine stad heeft overal gevolgen. Echte veiligheid is niet alleen in staat zijn om mysterie, complexiteit en ambiguïteit te verdragen, ernaar te hunkeren, en een situatie alleen te vertrouwen als zij present zijn.
Something happened when I began traveling in V-Day, eight years ago. I got lost. I remember being on a plane going from Kenya to South Africa, and I had no idea where I was. I didn't know where I was going, where I'd come from, and I panicked. I had a total anxiety attack. And then I suddenly realized that it absolutely didn't matter where I was going, or where I had come from because we are all essentially permanently displaced people. All of us are refugees. We come from somewhere and we are hopefully traveling all the time, moving towards a new place. Freedom means I may not be identified as any one group, but that I can visit and find myself in every group. It does not mean that I don't have values or beliefs, but it does mean I am not hardened around them. I do not use them as weapons. In the shared future, it will be just that, shared. The end goal will [be] becoming vulnerable, realizing the place of our connection to one another, rather than becoming secure, in control and alone. Thank you very much.
Er gebeurde iets toen ik 8 jaar geleden aan mijn tocht in V-Dag begon. Ik liep verloren. Ik herinner me dat ik op een vliegtuig van Kenia naar Zuid-Afrika zat. Ik had geen idee waar ik was. Ik wist niet waar ik heenging, waar ik vandaan kwam. Ik panikeerde. Ik had een totale paniekaanval. Tot ik plots besefte dat het echt niets uitmaakte waar ik heenging, of waar ik vandaan kwam, omdat we allemaal in wezen permanent ontheemde mensen zijn. We zijn allemaal vluchtelingen. We komen ergens vandaan en zijn hopelijk permanent op reis, op weg naar een nieuwe plek; Vrijheid betekent dat ik mijn identiteit misschien niet aan een groep ontleen, maar dat ik elke groep kan bezoeken en mezelf er kan vinden. Het betekent niet dat ik geen waarden of geloof heb, maar het betekent dat ze niet mijn pantser zijn. Ik gebruik ze niet als wapens. In de gedeelde toekomst zal het alleen dat zijn, gedeeld. Het einddoel zal zijn: kwetsbaar worden, de plaats beseffen van onze verbinding met elkaar, eerder dan leven in veiligheid, controle en eenzaamheid. Hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)
Chris Anderson: And how are you doing? Are you exhausted? On a typical day, do you wake up with hope or gloom? Eve Ensler: You know, I think Carl Jung once said that in order to survive the twentieth century, we have to live with two existing thoughts, opposite thoughts, at the same time. And I think part of what I'm learning in this process is that one must allow oneself to feel grief. And I think as long as I keep grieving, and weeping, and then moving on, I'm fine. When I start to pretend that what I'm seeing isn't impacting me, and isn't changing my heart, then I get in trouble. Because when you spend a lot of time going from place to place, country to country, and city to city, the degree to which women, for example, are violated, and the epidemic of it, and the kind of ordinariness of it, is so devastating to one's soul that you have to take the time, or I have to take the time now, to process that.
En hoe gaat het met je? Ben je uitgeput? Word je op een doorsnee dag wakker met hoop of moedeloosheid? Volgens mij heeft Carl Jung ooit gezegd: om te overleven in de 20ste eeuw moeten we tegelijkertijd met twee bestaande tegengestelde gedachten leven. Volgens mij is deel van wat ik leer in dit proces, dat je jezelf moet toelaten om pijn te voelen. Volgens mij gaat het goed zolang ik blijf rouwen en huilen en dan weer verder ga. Zodra ik doe alsof wat ik zie, geen impact op me heeft en mijn hart niet raakt, raak ik in de problemen. Want als je veel tijd besteedt aan reizen van plek naar plek, van land naar land, van stad naar stad, dan is de mate waarin vrouwen worden verkracht, de epidemische omvang, en het air van "gewoonheid", zo vernietigend voor je ziel dat je de tijd moet nemen, tenminste, dat ik de tijd moet nemen, om dat te verwerken.
CA: There are a lot of causes out there in the world that have been talked about, you know, poverty, sickness and so on. You spent eight years on this one. Why this one? EE: I think that if you think about women, women are the primary resource of the planet. They give birth, we come from them, they are mothers, they are visionaries, they are the future. If you think that the U.N. now says that one out of three women on the planet will be raped or beaten in their lifetime, we're talking about the desecration of the primary resource of the planet, we're talking about the place where we come from, we're talking about parenting. Imagine that you've been raped and you're bringing up a boy child. How does it impact your ability to work, or envision a future, or thrive, as opposed to just survive? What I believe is if we could figure out how to make women safe and honor women, it would be parallel or equal to honoring life itself.
Er is gepraat over vele goede doelen in de wereld, armoede, ziekte enzovoort. Jij hebt hier acht jaar aan besteed. Waarom? Denk even aan vrouwen. Volgens mij zijn ze de primaire hulpbron van de planeet. Ze baren kinderen. Ze zijn onze oorsprong. Het zijn moeders, zieners. Zij zijn de toekomst. Bedenk even dat de VN vandaag zegt dat één op drie vrouwen op de planeet in haar leven zal verkracht of geslagen worden. We praten over de ontheiliging van de primaire hulpbron van de planeet. We praten over de plek waar we vandaan komen, over ouderschap. Beeld je in dat je verkracht bent en een jongen grootbrengt. Welke impact heeft dat op je vermogen tot werken, een toekomst zien, of gedijen, eerder dan gewoon overleven? Het is mijn overtuiging dat als we weten hoe we vrouwen veiligheid kunnen bieden en in ere kunnen houden, het zal zijn alsof we het leven zelf in ere houden.