Νομίζω ότι μερικοί θα ανακουφιστούν και άλλοι θα απογοητευτούν που δεν θα μιλήσω για αιδοία σήμερα. Ξεκίνησα τις Ιστορίες Αιδοίου γιατί ανησυχούσα για τα αιδοία. Σήμερα ανησυχώ πολύ για αυτή την έννοια, αυτό το σύμπαν, αυτού του είδους την επικρατούσα σημασία της ασφάλειας. Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι αυτήν τη λέξη παντού. Πραγματική ασφάλεια, έλεγχοι ασφαλείας, παρακολούθηση ασφαλείας, άδεια ασφαλείας. Γιατί όλη αυτή η εστίαση στην ασφάλεια με έκανε να νιώθω τόσο πιο ανασφαλής; Τι εννοεί κάποιος όταν μιλά για πραγματική ασφάλεια; Και γιατί ιδίως εμείς, ως Αμερικανοί, γίναμε ένα έθνος που πασχίζει για ασφάλεια πάνω απ'όλα; Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι η ασφάλεια είναι άπιαστη, είναι αδύνατη. 'Ολοι μας πεθαίνουμε. 'Ολοι μας γερνάμε. 'Ολοι μας αρρωσταίνουμε. Άνθρωποι μας εγκαταλείπουν. Άνθρωποι μας αλλάζουν. Τίποτα δεν είναι ασφαλές. Και αυτό ειναι καλό νέο!
I think it'll be a relief to some people and a disappointment to others that I'm not going to talk about vaginas today. I began "The Vagina Monologues" because I was worried about vaginas. I'm very worried today about this notion, this world, this prevailing kind of force of security. I see this word, hear this word, feel this word everywhere. Real security, security checks, security watch, security clearance. Why has all this focus on security made me feel so much more insecure? What does anyone mean when they talk about real security? And why have we, as Americans particularly, become a nation that strives for security above all else? In fact, I think that security is elusive. It's impossible. We all die. We all get old. We all get sick. People leave us. People change us. Nothing is secure. And that's actually the good news.
Εκτός φυσικά, αν όλη σου η ζωή έχει να κάνει με το να είσαι ασφαλής. Νομίζω ότι αν αυτό είναι το επίκεντρο της ζωής σου, τότε συμβαίνουν τα εξής: Δεν μπορείς να ταξιδέψεις πολύ μακρυά ή να αποτολμήσεις πράγματα έξω από ένα συγκεκριμένο όριο. Δεν μπορείς να επιτρέψεις στο μυαλό σου να έχει πολλές αντικρουόμενες ιδέες ταυτόχρονα καθώς αυτές μπορεί να σε μπερδέψουν ή να σε αμφισβητήσουν. Δεν μπορείς να ανοιχτείς σε καινούργιες εμπειρίες, καινούργιους ανθρώπους, καινούργιους τρόπους να κάνεις πράγματα. Μπορεί να σε εκτροχιάσουν. Δεν μπορείς να μην ξέρεις ποιος είσαι, και έτσι αρπάζεσαι από την αντικειμενική σου ταυτότητα. Γίνεσαι Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Εβραίος. Είσαι Ινδός, Αιγύπτιος, Ιταλός, Αμερικάνος. Είσαι ετεροφυλόφυλος ή ομοφυλόφυλος, ή δεν κάνεις ποτέ σεξ. Η τουλάχιστον, αυτό λες όταν προσδιορίζεις τον εαυτό σου. Γίνεσαι κομμάτι ενός "εμείς". Προκειμένου να είσαι ασφαλής, αμύνεσαι απέναντι "σ'αυτούς". Προσκολλάσαι στον τόπο σου γιατί είναι το ασφαλές σου μέρος Πρέπει να πολεμήσεις όποιον το καταπατά. Γίνεσαι το έθνος σου. Γίνεσαι η θρησκεία σου. Γίνεσαι ό,τι σε παγώνει, σε μουδιάζει και σε προστατεύει από την αμφιβολία ή την αλλαγή. Όλα αυτά όμως, στενεύουν το μυαλό σου! Στην πραγματικότητα, δε σε κάνουν και πολύ πιο ασφαλή.
This is, of course, unless your whole life is about being secure. I think that when that is the focus of your life, these are the things that happen. You can't travel very far or venture too far outside a certain circle. You can't allow too many conflicting ideas into your mind at one time, as they might confuse you or challenge you. You can't open yourself to new experiences, new people, new ways of doing things -- they might take you off course. You can't not know who you are, so you cling to hard-matter identity. You become a Christian, Muslim, Jew. You're an Indian, Egyptian, Italian, American. You're a heterosexual or a homosexual, or you never have sex. Or at least, that's what you say when you identify yourself. You become part of an "us." In order to be secure, you defend against "them." You cling to your land because it is your secure place. You must fight anyone who encroaches upon it. You become your nation. You become your religion. You become whatever it is that will freeze you, numb you and protect you from doubt or change. But all this does, actually, is shut down your mind. In reality, it does not really make you safer.
'Ημουν στη Σρι Λάνκα, για παράδειγμα, τρεις μέρες μετά το τσουνάμι, και στεκόμουν στις παραλίες και ήταν απολύτως σαφές ότι σε πέντε λεπτά, ένα κύμα ύψους 9 μέτρων θα "σηκωνόταν" και θα βεβήλωνε ένα λαό, ένα πληθυσμό και ζωές. Όλος αυτός ο αγώνας για ασφάλεια, στην πραγματικότητα, σε έχει κάνει πολύ πιο ανασφαλή γιατί τώρα, πρέπει να προσέχεις διαρκώς. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σαν και σένα. Άνθρωποι που τώρα αποκαλείς εχθρούς, υπάρχουν μέρη στα οποία δεν μπορείς να πας, σκέψεις που δεν μπορείς να κάνεις, κόσμοι στους οποίους δεν μπορείς πια να κατοικήσεις. Και έτσι ξοδεύεις τις μέρες σου πολεμώντας πράγματα, υπερασπίζοντας το έδαφος σου, και περιχαρακώνοντας τον εαυτό σου όλο και περισσότερο στη θεμελιώδη σου σκέψη. Αφιερώνεις τις μέρες σου στο να προστατέψεις τον εαυτό σου. Αυτή γίνεται η αποστολή σου. Αυτό είναι το μόνο που κάνεις. Οι ιδέες σου γίνονται συντομότερες. Γίνονται "μικρές φράσεις". Υπάρχουν "δαίμονες" και "άγιοι", εγκληματίες και θύματα.
I was in Sri Lanka, for example, three days after the tsunami, and I was standing on the beaches and it was absolutely clear that, in a matter of five minutes, a 30-foot wave could rise up and desecrate a people, a population and lives. All this striving for security, in fact, has made you much more insecure because now you have to watch out all the time. There are people not like you -- people who you now call enemies. You have places you cannot go, thoughts you cannot think, worlds that you can no longer inhabit. And so you spend your days fighting things off, defending your territory and becoming more entrenched in your fundamental thinking. Your days become devoted to protecting yourself. This becomes your mission. That is all you do. Ideas get shorter. They become sound bytes. There are evildoers and saints, criminals and victims.
Υπάρχουν αυτοί που, αν δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Γίνεται ευκολότερο να πληγώσεις ανθρώπους γιατί δε νιώθεις τι υπάρχει μέσα τους. Είναι ευκολότερο να τους φυλακίσεις, να τους αναγκάσεις να ξεγυμνωθούν, να τους εξευτελίσεις, να τους κατακτήσεις, να εισβάλλεις στη χώρα τους και να τους σκοτώσεις γιατί αυτοί δεν είναι τώρα παρά μόνο εμπόδια στην ασφάλειά σου. Μέσα σε έξι χρόνια, είχα το εξαιρετικό προνόμιο μέσω του V-Day, ενός παγκόσμιου κινήματος ενάντια στην βία κατά των γυναικών, να ταξιδέψω σε περίπου 60 χώρες, και να περάσω πολύ χρόνο σε διάφορα μέρη. Συνάντησα γυναίκες και άνδρες από όλον τον πλανήτη, που, λόγω διαφόρων συνθηκών, πολέμων, φτώχειας, ρατσισμού, διάφορων μορφών βίας, δε γνώρισαν ποτέ την ασφάλεια ή η ψευδαίσθηση της ασφάλειάς τους αφανίστηκε. Πέρασα χρόνο με γυναίκες στο Αφγανιστάν, την περίοδο του καθεστώτος των Ταλιμπάν, που στην ουσία κακοποιούνταν και λογοκρίνονταν. Ήμουν σε στρατόπεδα Βόσνιων προσφύγων. Ήμουν με γυναίκες στο Πακιστάν τα πρόσωπα των οποίων "έλιωσαν" από οξύ. Ήμουν με κορίτσια σε όλη την Αμερική που έπεσαν θύμα βιασμού σε ραντεβού ή βιάστηκαν από τους καλύτερούς τους φίλους υπό την επήρεια ναρκωτικών κάποιο βράδυ.
There are those who, if they're not with us, are against us. It gets easier to hurt people because you do not feel what's inside them. It gets easier to lock them up, force them to be naked, humiliate them, occupy them, invade them and kill them, because they are only obstacles now to your security. In six years, I've had the extraordinary privilege through V-Day, a global movement against [violence against] women, to travel probably to 60 countries, and spend a great deal of time in different portions. I've met women and men all over this planet, who through various circumstances -- war, poverty, racism, multiple forms of violence -- have never known security, or have had their illusion of security forever devastated. I've spent time with women in Afghanistan under the Taliban, who were essentially brutalized and censored. I've been in Bosnian refugee camps. I was with women in Pakistan who have had their faces melted off with acid. I've been with girls all across America who were date-raped, or raped by their best friends when they were drugged one night.
Ένα από τα απίστευτα πράγματα που ανακάλυψα στα ταξίδια μου είναι ότι υπάρχει αυτό είναι το αναδυόμενο είδος-- ξετρελάθηκα όταν μιλούσε για αυτόν τον άλλο κόσμο που βρίσκεται δίπλα ακριβώς σε αυτόν εδώ! Ανακάλυψα αυτούς τους ανθρώπους, που στον κόσμου του V-Day αποκαλούμε Πολεμιστές του Αιδοίου. Αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, αντί να παίρνουν ΑΚ-47 ή όπλα μαζικής καταστροφής ή μαχαίρια, με το πνεύμα του πολεμιστή, έφτασαν στο επίκεντρο, στην καρδιά του πόνου, της απώλειας. Πένθησαν μέσα σ'αυτό, νεκρώθηκαν μέσα σ'αυτό, και επέτρεψαν και ενθάρρυναν το δηλητήριο να γίνει φάρμακο. Χρησιμοποίησαν το καύσιμο του πόνου τους για να κατευθύνουν και πάλι αυτή την ενέργεια σε μια άλλη αποστολή και σε μια άλλη τροχιά.
One of the amazing things that I've discovered in my travels is that there is this emerging species. I loved when he was talking about this other world that's right next to this world. I've discovered these people, who, in V-Day world, we call Vagina Warriors. These particular people, rather than getting AK-47s, or weapons of mass destruction, or machetes, in the spirit of the warrior, have gone into the center, the heart of pain, of loss. They have grieved it, they have died into it, and allowed and encouraged poison to turn into medicine. They have used the fuel of their pain to begin to redirect that energy towards another mission and another trajectory.
Αυτοί οι πολεμιστές αφιερώνουν τώρα τους εαυτούς τους και τις ζωές τους προκειμένου να εξασφαλίσουν πως ό,τι συνέβη σε αυτούς, δε θα συμβεί σε κανέναν άλλο. Υπάρχουν χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια από αυτούς στον πλανήτη. Τολμώ να πω ότι υπάρχουν πολλοί σε αυτήν την αίθουσα. Έχουν μια αγωνιστικότητα και μια ελευθερία που θεωρώ ως τη βάση ένος νέου παραδείγματος. Έχουν ξεφύγει από το ισχύον πλαίσιο του θύματος και του δράστη. Η δική τους προσωπική ασφάλεια δεν είναι ο στόχος τους, και εξαιτίας αυτού, επειδή αντί να ανησυχούν για την ασφάλεια, επειδή η μεταλλαγή της δυστυχίας είναι ο τελικός τους στόχος, νομίζω ότι στην πραγματικότητα δημιουργούν πραγματική ασφάλεια μια εντελώς καινούργια ιδέα ασφάλειας. Θέλω να μιλήσω για μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
These warriors now devote themselves and their lives to making sure what happened to them doesn't happen to anyone else. There are thousands if not millions of them on the planet. I venture there are many in this room. They have a fierceness and a freedom that I believe is the bedrock of a new paradigm. They have broken out of the existing frame of victim and perpetrator. Their own personal security is not their end goal, and because of that, because, rather than worrying about security, because the transformation of suffering is their end goal, I actually believe they are creating real safety and a whole new idea of security. I want to talk about a few of these people that I've met.
Αύριο πηγαίνω στο Κάιρο, και είμαι συγκινημένη που θα είμαι με γυναίκες στο Κάιρο, που είναι γυναίκες του κινήματος V-day, που ανοίγουν τον πρώτο ξενώνα για κακοποιημένες γυναίκες στη Μέση Ανατολή. Αυτό συνέβη γιατί γυναίκες στο Κάιρο αποφάσισαν να υψώσουν το παράστημα τους και να βγουν μπροστά και να μιλήσουν για τη βία που υπάρχει στην Αίγυπτο και ήταν πρόθυμες να δεχτούν επιθέσεις και κριτική, και μέσα από τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο κατάφεραν να ανοίξει αυτός ο ξενώνας, αλλά να υποστηρίζεται από πολλά μέρη της κοινωνίας που δε θα το υποστήριζαν ποτέ. Γυναίκες στην Ουγκάντα αυτή τη χρονιά "ανέβασαν" τις Ιστορίες Αιδοίου κατά τη διάρκεια του V-Day, και μάλιστα αυτό προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης.
Tomorrow, I am going to Cairo, and I'm so moved that I will be with women in Cairo who are V-Day women, who are opening the first safe house for battered women in the Middle East. That will happen because women in Cairo made a decision to stand up and put themselves on the line, and talk about the degree of violence that is happening in Egypt, and were willing to be attacked and criticized. And through their work over the last years, this is not only happening that this house is opening, but it's being supported by many factions of the society who never would have supported it. Women in Uganda this year, who put on "The Vagina Monologues" during V-Day, actually evoked the wrath of the government.
Και αγαπώ τόσο πολύ αυτήν την ιστορία. Ένα υπουργικό συμβούλιο και μια συνάντηση των προέδρων έλαβε χώρα για να συζητήσουν αν οι Ιστορίες Αιδοίου μπορούσαν να έρθουν στην Ουγκάντα. Και σ'αυτήν τη συνάντηση, αυτό έγινε θέμα για εβδομάδες στον τύπο, για δύο εβδομάδες υπήρχε τεράστια συζήτηση. Η κυβέρνηση τελικά αποφάσισε ότι οι Ιστορίες Αιδοίου δεν μπορούσαν να παρουσιαστούν στην Ουγκάντα. Αλλά το απίστευτο νέο ήταν ότι επειδή αυτές οι γυναίκες ύψωσαν το παραστήμά τους, και επειδή ήταν πρόθυμες να ριψοκινδυνεύσουν την ασφάλειά τους, ξεκίνησε μια συζήτηση που δεν έλαβε χώρα μόνο στην Ουγκάντα, αλλά σε ολόκληρη την Αφρική. Κατ'αποτέλεσμα, γι' αυτή τηΝ παραγωγή για την οποία όλα τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί, καθένας από ένα κοινό 800 ατόμων, εκτός από δέκα άτομα, αποφάσισε να μην πάρει πίσω τα χρήματα. Συγκέντρωσαν 10,000 δολάρια για μια παραγωγή που δεν έλαβε ποτέ χώρα.
And, I love this story so much. There was a cabinet meeting and a meeting of the presidents to talk about whether "Vaginas" could come to Uganda. And in this meeting -- it went on for weeks in the press, two weeks where there was huge discussion. The government finally made a decision that "The Vagina Monologues" could not be performed in Uganda. But the amazing news was that because they had stood up, these women, and because they had been willing to risk their security, it began a discussion that not only happened in Uganda, but all of Africa. As a result, this production, which had already sold out, every single person in that 800-seat audience, except for 10 people, made a decision to keep the money. They raised 10,000 dollars on a production that never occurred.
Υπάρχει μια νεαρή γυναίκα που λέγεται Κέρρυ Ράφλεσον στη Μινεσότα. Είναι μαθήτρια γυμνασίου. Είδε τις Ιστορίες Αιδοίου και την άγγιξαν πραγματικά, και κατ'αποτέλεσμα, φόρεσε την κονκάρδα της [που έγραφε] "Αγαπώ το Αιδοίο μου" στο γυμνάσιό της στη Μινεσότα.
There's a young woman named Carrie Rethlefsen in Minnesota. She's a high school student. She had seen "The Vagina Monologues" and she was really moved. And as a result, she wore an "I heart my vagina" button to her high school in Minnesota.
(Γέλια)
(Laughter)
Στην ουσία απείλησαν να την αποβάλουν από το σχολείο. Της είπαν ότι δεν μπορούσε να αγαπά το αιδοίο της στο σχολείο, ότι δεν ήταν νόμιμο, ότι δεν ήταν ηθικό, ότι δεν ήταν καλό πράγμα. Και αυτή πραγματικά το πάλεψε, τι να κάνει, γιατί ήταν τελειόφοιτη και τα πήγαινε καλά στο σχολείο της και απειλήθηκε με αποβολή, και αυτό που έκανε, ήταν να μαζέψει όλους τους φίλους της, ήταν νομίζω 100, 150 μαθητές, και φόρεσαν τις μπλούζες τους [που έγραφαν] "Αγαπώ το αιδοίο μου", ενώ τα αγόρια φόρεσαν μπλούζες [που έγραφαν] "Αγαπώ το αιδοίο της" στο σχολείο.
She was basically threatened to be expelled from school. They told her she couldn't love her vagina in high school, that it was not a legal thing, that it was not a moral thing, that it was not a good thing. So she really struggled with this, what to do, because she was a senior and she was doing well in her school and she was threatened expulsion. So what she did is she got all her friends together -- I believe it was 100, 150 students all wore "I love my vagina" T-shirts, and the boys wore "I love her vagina" T-shirts to school.
(Γέλια)
(Laughter)
Μοιάζει αρκετά, ξέρετε, επιπόλαιο, αλλά αυτό που συνέβη ως αποτέλεσμα αυτού, είναι ότι αυτό το σχολείο τώρα συγκρότησε ένα μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, αρχίζει να μιλά για το σεξ, αρχίζει να εξετάζει πού θα ήταν το λάθος για μια νεαρή μαθήτρια γυμνασίου να μιλά για το αιδοίο της δημοσίως ή να λέει ότι αγαπά το αιδοίο της δημοσίως.
Now this seems like a fairly, you know, frivolous, but what happened as a result of that, is that that school now is forming a sex education class. It's beginning to talk about sex, it's beginning to look at why it would be wrong for a young high school girl to talk about her vagina publicly or to say that she loved her vagina publicly.
Το ξέρω ότι έχω μιλήσει και πριν εδώ για την Άγκνες αλλά θέλω να σας ενημερώσω περαιτέρω γι'αυτήν. Συνάντησα την Άγκνες πριν από τρία χρόνια στο Ριφτ Βάλευ. Όταν ήταν ένα νεαρό κορίτσι, ακρωτηριάστηκε παρά τη θέλησή της. Αυτός ο ακρωτηριασμός της κλειτορίδας της προφανώς επηρέασε τη ζωή της και την άλλαξε με έναν καταστροφικό τρόπο. Αποφάσισε να μην πάρει ένα ξυράφι ή ένα θραύσμα γυαλιού, αλλά να αφιερώσει τη ζωή της στο να σταματήσει να συμβαίνει αυτό σε άλλα κορίτσια. Για οκτώ χρόνια, περπάτησε όλη τη Ρίφτ Βάλευ. Κουβαλούσε αυτό το απίστευτο κουτί και είχε ένα θώρακα από γυναικείο κορμί μέσα του, ένα μισό θώρακα, και δίδασκε στους ανθρώπους όπου πήγαινε, πώς ήταν ένα υγιές αιδοίο και πώς έμοιαζε ένα ακρωτηριασμένο αιδοίο. Στα χρόνια που περπατούσε, επιμόρφωσε γονείς, μητέρες, πατέρες, έσωσε 1500 κορίτσια από το να τα "κόψουν".
I know I've talked about Agnes here before, but I want to give you an update on Agnes. I met Agnes three years ago in the Rift Valley. When she was a young girl, she had been mutilated against her will. That mutilation of her clitoris had actually obviously impacted her life and changed it in a way that was devastating. She made a decision not to go and get a razor or a glass shard, but to devote her life to stopping that happening to other girls. For eight years, she walked through the Rift Valley. She had this amazing box that she carried and it had a torso of a woman's body in it, a half a torso, and she would teach people, everywhere she went, what a healthy vagina looked like and what a mutilated vagina looked like. In the years that she walked, she educated parents, mothers, fathers. She saved 1,500 girls from being cut.
Όταν το V-Day τη συνάντησε, τη ρωτήσαμε πώς θα μπορούσαμε να την υποστηρίξουμε και είπε, "Ε, λοιπόν, αν μου δίνατε ένα τζιπ, θα μετακινούμουν πολύ γρηγορότερα." Και έτσι της αγοράσαμε ένα τζιπ. Στο χρόνο που είχε το τζιπ, έσωσε 4,500 κορίτσια από το να τα "κόψουν". Και έτσι είπαμε, τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; Απάντησε, "Αν με βοηθήσετε να βρω τα λεφτά, θα μπορούσα να ανοίξω ένα ξενώνα." Μετά από τρία χρόνια, η Άγκνες άνοιξε ένα ξενώνα στην Αφρική για να σταματήσει τον ακρωτηριασμό. Όταν ξεκίνησε την αποστολή της πριν από οκτώ χρόνια, ήταν στιγματισμένη, ήταν μισητή, ήταν εντελώς συκοφαντημένη στην κοινότητά της. Είμαι περήφανη να σας ανακοινώσω ότι πριν από έξι μήνες, εξελέγη αντιδήμαρχος του Ναρόκ.
When V-Day met her, we asked her how we could support her and she said, "Well, if you got me a Jeep, I could get around a lot faster." So, we bought her a Jeep. In the year she had the Jeep, she saved 4,500 girls from being cut. So, we said, what else could we do? She said, "If you help me get money, I could open a house." Three years ago, Agnes opened a safe house in Africa to stop mutilation. When she began her mission eight years ago, she was reviled, she was detested, she was completely slandered in her community. I am proud to tell you that six months ago, she was elected the deputy mayor of Narok.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Νομίζω ότι αυτό που προσπαθώ να πω εδώ, είναι ότι αν ο τελικός σου στόχος είναι η ασφάλεια, και αν επικεντρώνεσαι μόνο σε αυτό, αυτό που τελικά συμβαίνει, είναι ότι όχι μόνο δημιουργείς ανασφάλεια σε άλλους ανθρώπους, αλλά κάνεις και τον εαυτό σου πολύ πιο ανασφαλή. Πραγματική ασφάλεια είναι να στοχάζεσαι πάνω στο θάνατο, όχι να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει. Να μην αποφεύγεις την απώλεια, αλλά να θρηνείς, να παραδίνεσαι στη θλίψη. Πραγματική ασφάλεια δεν είναι το να ξέρεις κάτι όταν δεν το ξέρεις. Πραγματική ασφάλεια είναι να διψάς για σύνδεσμο παρά για εξουσία. Δεν μπορεί να αγοραστεί ή να κανονιστεί ή να επιτευχθεί με βόμβες, είναι κάτι βαθύτερο, είναι μια διαδικασία, είναι μια οξεία συνειδητοποίηση ότι είμαστε όλοι εντελώς συνδεδεμένοι, και ότι μια πράξη από κάποιον στη μικροσκοπική του πόλη, έχει συνέπειες παντού. Πραγματική ασφάλεια είναι όχι μόνο η ικανότητα να ανεχόμαστε το μυστήριο, την πολυπλοκότητα, το διφορούμενο, και να διψάμε γι'αυτά, και να εμπιστευόμαστε μια κατάσταση μόνο όταν αυτά είναι παρόντα.
I think what I'm trying to say here is that if your end goal is security, and if that's all you're focusing on, what ends up happening is that you create not only more insecurity in other people, but you make yourself far more insecure. Real security is contemplating death, not pretending it doesn't exist. Not running from loss, but entering grief, surrendering to sorrow. Real security is not knowing something, when you don't know it. Real security is hungering for connection rather than power. It cannot be bought or arranged or made with bombs. It is deeper, it is a process, it is acute awareness that we are all utterly inter-bended, and one action by one being in one tiny town has consequences everywhere. Real security is not only being able to tolerate mystery, complexity, ambiguity, but hungering for them and only trusting a situation when they are present.
Κάτι συνέβη όταν άρχισα να ταξιδεύω με το [κίνημα] V-Day πριν από οκτώ χρόνια. Χάθηκα. Θυμάμαι να είμαι σε ένα αεροπλάνο που πήγαινε από την Κένυα στη Νότια Αφρική, και να μην έχω ιδέα για το πού ήμουν. Δεν ήξερα πού πήγαινα, από πού ερχόμουν, και πανικοβλήθηκα, είχα μια απόλυτη κρίση πανικού. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε καμία απολύτως σημασία το πού πήγαινα, ή το από πού ερχόμουν γιατί στην ουσία είμαστε όλοι μονίμως εκτοπισμένοι άνθρωποι. Όλοι μας είμαστε πρόσφυγες. Ερχόμαστε από κάπου και ελπίζουμε ότι ταξιδεύουμε συνεχώς κινούμενοι προς ένα νέο μέρος. Ελευθερία σημαίνει ότι ίσως να μην ταυτίζομαι με καμία ομάδα, αλλά ότι μπορώ να επισκεφτώ και να βρω τον εαυτό μου σε κάθε ομάδα. Δε σημαίνει ότι δεν έχω αξίες ή πιστεύω, αλλά σημαίνει ότι δεν τις αντιμετωπίζω με τρόπο αρτηριοσκληρωτικό. Δεν τις χρησιμοποιώ σαν όπλα. Στο κοινό μέλλον, θα μετράω μόνο αυτό, το κοινό. Ο τελικός σκοπός θα είναι να γίνουμε ευάλωτοι, να συνειδητοποιήσουμε το σύνδεσμο μεταξύ μας, παρά να γινόμαστε ασφαλείς, έχοντας τον τον έλεγχο, αλλά και μόνοι. Σας ευχαριστώ πολύ.
Something happened when I began traveling in V-Day, eight years ago. I got lost. I remember being on a plane going from Kenya to South Africa, and I had no idea where I was. I didn't know where I was going, where I'd come from, and I panicked. I had a total anxiety attack. And then I suddenly realized that it absolutely didn't matter where I was going, or where I had come from because we are all essentially permanently displaced people. All of us are refugees. We come from somewhere and we are hopefully traveling all the time, moving towards a new place. Freedom means I may not be identified as any one group, but that I can visit and find myself in every group. It does not mean that I don't have values or beliefs, but it does mean I am not hardened around them. I do not use them as weapons. In the shared future, it will be just that, shared. The end goal will [be] becoming vulnerable, realizing the place of our connection to one another, rather than becoming secure, in control and alone. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πώς είστε; Είστε εξουθενωμένη; Μια κανονική μέρα, ξυπνάτε με αίσθημα ελπίδας ή μιζέριας; Ξέρετε, νομίζω ο Καρλ Γιουνγκ είπε κάποτε ότι προκειμένου να επιβιώσουμε στον 20ο αιώνα, πρέπει να ζούμε με δύο υπαρκτές, αντίθετες σκέψεις, ταυτόχρονα. Και νομίζω ότι μέρος αυτού που μαθαίνω σε αυτήν την διαδικασία, είναι ότι κάποιος πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να νιώσει θλίψη. Και νομίζω όσο νιώθω θλίψη και κλαίω, και έπειτα συνεχίζω, είναι καλά. Όταν αρχίζω να προσποιούμαι ότι αυτό που βλέπω δεν έχει αντίκτυπο πάνω μου, και δεν αλλάζει την καρδιά μου, τότε έχω πρόβλημα γιατί όταν ξοδεύεις πολύ χρόνο μετακινούμενος από μέρος σε μέρος, από χώρα σε χώρα και από πόλη σε πόλη, ο βαθμός στον οποίο, οι γυναίκες για παράδειγμα, βιάζονται και η επιδημία αυτή, και το πόσο κοινότοπη είναι, είναι τόσο καταστροφικό για την ψυχή κάποιου, που πρέπει να πάρεις τον χρόνο, ή τώρα εγώ πρέπει να πάρω το χρόνο, να το επεξεργαστώ.
Chris Anderson: And how are you doing? Are you exhausted? On a typical day, do you wake up with hope or gloom? Eve Ensler: You know, I think Carl Jung once said that in order to survive the twentieth century, we have to live with two existing thoughts, opposite thoughts, at the same time. And I think part of what I'm learning in this process is that one must allow oneself to feel grief. And I think as long as I keep grieving, and weeping, and then moving on, I'm fine. When I start to pretend that what I'm seeing isn't impacting me, and isn't changing my heart, then I get in trouble. Because when you spend a lot of time going from place to place, country to country, and city to city, the degree to which women, for example, are violated, and the epidemic of it, and the kind of ordinariness of it, is so devastating to one's soul that you have to take the time, or I have to take the time now, to process that.
Υπάρχουν πολλές αιτίες εκεί έξω στον κόσμο οι οποίες έχουν συζητηθεί, ξέρετε, φτώχεια, αρρώστεια και ούτω καθεξής, εσείς πέρασατε οκτώ χρόνια πάνω σε αυτό εδώ. Γιατί αυτό; Νομίζω πως, αν σκεφτείτε τις γυναίκες, οι γυναίκες είναι ο πρωταρχικός πόρος του πλανήτη, γεννούν, προερχόμαστε από αυτές, είναι μητέρες, είναι οραματίστριες, είναι το μέλλον. Αν σκεφτείτε ότι ο ΟΗΕ σήμερα λέει ότι μία στις τρεις γυναίκες στον πλανήτη θα βιαστούν ή θα ξυλοκοπηθούν στη διάρκεια της ζωής τους, μιλάμε για την βεβήλωση του πρωταρχικού πόρου του πλανήτη, μιλάμε για αυτό από το οποίο προερχόμαστε, μιλάμε για την ανατροφή των παιδιών. Φανταστείτε ότι έχετε βιαστεί και ανατρέφετε ένα αγόρι. Πώς αυτό επηρεάζει την ικανότητα σας να δουλεύετε, ή να φαντάζεστε το μέλλον, ή να ευημερείτε αντί απλά να επιβιώνετε; Αυτό που εγώ πιστεύω είναι, αν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς να κάνουμε τις γυναίκες ασφαλείς και πώς να τις τιμούμε, αυτό θα παραλληλιζόταν ή θα ισοδυναμούσε με το να τιμούμε την ίδια τη ζωή.
CA: There are a lot of causes out there in the world that have been talked about, you know, poverty, sickness and so on. You spent eight years on this one. Why this one? EE: I think that if you think about women, women are the primary resource of the planet. They give birth, we come from them, they are mothers, they are visionaries, they are the future. If you think that the U.N. now says that one out of three women on the planet will be raped or beaten in their lifetime, we're talking about the desecration of the primary resource of the planet, we're talking about the place where we come from, we're talking about parenting. Imagine that you've been raped and you're bringing up a boy child. How does it impact your ability to work, or envision a future, or thrive, as opposed to just survive? What I believe is if we could figure out how to make women safe and honor women, it would be parallel or equal to honoring life itself.