For the past few years, we've been calling men out. It had to be done.
Во последните неколку години, ги критикуваме мажите. Моравме да го сториме тоа.
(Applause)
(Аплауз)
But lately, I've been thinking we need to do something even harder. We need, as my good friend Tony Porter says, to find a way to call men in.
Од неодамна, си размислувам дека мора да преземеме нешто уште построго. Мора, што би рекол мојот добар пријател, Тони Портер, да најдеме начин да ги вклучиме во разговорот.
My father began to sexually abuse me when I was five years old. He would come into my room in the middle of the night. He appeared to be in a trance. The abuse continued until I was 10. When I tried to resist him, when I was finally able to say no, he began to beat me. He called me stupid. He said I was a liar.
Татко ми почна сексуално да ме злоупотребува кога имав 5 години. Доаѓаше среде ноќ во мојата соба. Изгледаше како да е во транс. Злоупотребувањето траеше додека наполнив 10 години. Кога пробав да му се спротивставам, кога конечно можев да кажам „не“, почна да ме тепа. Ме нарекуваше глупава. Ме нарекуваше лажга.
The sexual abuse ended when I was 10, but actually, it never ended. It changed who I was. I was filled with anxiety and guilt and shame all the time, and I didn't know why. I hated my body, I hated myself, I got sick a lot, I couldn't think, I couldn't remember things. I was drawn to dangerous men and women who I allowed -- actually, I invited -- to treat me badly, because that is what my father taught me love was.
Сексуалното насилство заврши кога имав 10 години но всушност, никогаш не заврши целосно. Ме промени како личност. Постојано бев исполнета со страв, вина и срам, и не знаев зошто. Си го мразев телото, се мразев самата себеси, честопати се разболував, не можев да размислувам, не можев да паметам информации. Ме привлекуваа опасни мажи и жени на кои им дозволував, поточно, ги повикував да ме третираат лошо, бидејќи татко ми ме научи дека тоа е љубов.
I waited my whole life for my father to apologize to me. He didn't. He wouldn't. And then, with the recent scandals of famous men, as one after another was exposed, I realized something: I have never heard a man who has committed rape or physical violence ever publicly apologize to his victim. I began to wonder, what would an authentic, deep apology be like?
Целиот живот чекав извинување од татко ми. Не ми се извини. Не сакаше. И потоа, по неодамнешните скандали на познатите мажи, додека ги откриваа еден по друг, сфатив нешто: никогаш не сум слушнала како маж, кој силувал или физички малтретирал некого јавно ѝ се извинил на жртвата. Почнав да се прашувам, како би изгледало едно искрено и длабоко извинување.
So, something strange began to happen. I began to write, and my father's voice began to come through me. He began to tell me what he had done and why. He began to apologize. My father is dead almost 31 years, and yet, in this apology, the one I had to write for him, I discovered the power of an apology and how it actually might be the way to move forward in the crisis we now face with men and all the women they abuse.
Така, почна да се случува нешто чудно. Почнав да пишувам и гласот на татко ми почна да излегува од мене. Почна да ми кажува што ми направил и зошто. Почна да се извинува. Татко ми е мртов речиси 31 година, но сепак, во извинувањето, што морав да го напишам во негово име, ја открив моќта на извинувањето и како тоа е можеби начинот да продолжиме понатаму, од кризата во која моментално се наоѓаме со мажите и сите жени злоупотребени од нивна страна.
Apology is a sacred commitment. It requires complete honesty. It demands deep self-interrogation and time. It cannot be rushed. I discovered an apology has four steps, and, if you would, I'd like to take you through them.
Извинувањето е света задача. Бара целосна искреност. Бара време и длабоко испитување на себеси. Не може да го брзаме. Открив дека извинувањето има 4 чекори, кои би сакала да ви ги претставам.
The first is you have to say what, in detail, you did. Your accounting cannot be vague. "I'm sorry if I hurt you" or "I'm sorry if I sexually abused you" doesn't cut it. You have to say what actually happened. "I came into the room in the middle of the night, and I pulled your underpants down." "I belittled you because I was jealous of you and I wanted you to feel less." The liberation is in the details. An apology is a remembering. It connects the past with the present. It says that what occurred actually did occur.
Првиот чекор - мора детално да кажете што сте сториле. Вашето извинување не смее да биде бледо. „Извини ако те повредив" „Извини ако сексуално те злоупотребив," не е доволно. Мора да кажете што всушност се случило. „Дојдов во собата среде ноќ, и ти ги соблеков гаќите." „Те омаловажував бидејќи ти љубоморев и сакав да чувствуваш помалку вредна." Ослободувањето е во деталите. Извинувањето е навраќање. Ги поврзува минатото и сегашноста. Потврдува дека тоа навистина се случило.
The second step is you have to ask yourself why. Survivors are haunted by the why. Why? Why would my father want to sexually abuse his eldest daughter? Why would he take my head and smash it against a wall? In my father's case, he was a child born long after the other children. He was an accident that became "the miracle." He was adored and treated as the golden boy. But adoration, it turns out, is not love. Adoration is a projection of someone's need for you to be perfect onto you. My father had to live up to this impossible ideal, and so he was never allowed to be himself. He was never allowed to express tenderness or vulnerability, curiosity, doubt. He was never allowed to cry. And so he was forced to push all those feelings underground, and they eventually metastasized. Those suppressed feelings later became Shadowman, and he was out of control, and he eventually unleashed his torrent on me.
Вториот чекор е да се прашате зошто сте го сториле тоа. Жртвите ги прогонува тоа „зошто“. Зошто? Зошто татко ми сакал сексуално да си ја злоупотреби најстарата ќерка? Зошто би ми ја земал главата и би ми ја удрил во ѕид? Во случајот на татко ми, тој бил роден долго време по другите деца. Не бил планиран и станал „чудо". Го обожавале и третирале посебно - тој бил омиленото дете. Но обожавањето, излегува дека не е љубов. Обожавањето е проекција на нечија туѓа потреба ти да си совршен врз тебе. Татко ми морал да го достигне тој невозможен идеал и никогаш не смеел да се однесува како што сака. Никогаш не смеел да изрази нежност или ранливост, љубопитност, сомнеж. Не му било дозволено да плаче. И бил присилен да ги потисне сите чувства и на крајот, тие метастазирале. Тие потиснати чувства подоцна станале негова сенка, сенката ја изгубила контролата и на крај, откако се ослободила, се истури врз мене.
The third step is you have to open your heart and feel what your victim felt as you were abusing her. You have to let your heart break. You have to feel the horror and betrayal and the long-term impacts of your abuse on your victim. You have to sit with the suffering you have caused.
Третиот чекор е да си го отворите срцето и да почувствувате што чувствувала жртвата додека сте ја злоупотребувале. Мора да му дозволите на срцето да се скрши. Мора да ги почувствувате теророт, предавството и долготрајното влијание на вашето насилство врз жртвата Мора да го прифатите страдањето што сте го предизвикале.
And, of course, the fourth step is taking responsibility for what you have done and making amends.
И се разбира, четвртиот чекор е да преземете одговорност за она што сте го сториле и да направите промени.
So, why would anyone want to go through such a grueling and humbling process? Why would you want to rip yourself open? Because it is the only thing that will set yourself free. It is the only thing that will set your victim free. You didn't just destroy your victim. You destroyed yourself. There is no one who enacts violence on another person who doesn't suffer from the effects themselves. It creates an incredibly dark and contaminating spirit, and it spreads throughout your entire life.
Па, зошто некој би сакал да помине низ толку мачен и понижувачки процес? Зошто некој би сакал да се отвори? Бидејќи тоа е единственото нешто што може да ве ослободи. Тоа е и единственото нешто што ќе ја ослободи жртвата. Ја немате уништено само жртвата. Сте се уништиле и себеси. Нема личност што некому нанесува зло, а и самата не ги сноси последиците. Создава неверојатно мрачна и заразна енергија што се шири низ целиот ваш живот.
The apology I wrote -- I learned something about a different lens we have to look through to understand the problem of men's violence that I and one billion other women have survived. We often turn to punishment first. It's our first instinct, but actually, although punishment sometimes is effective, on its own, it is not enough. My father punished me. I was shut down, and I was broken. I think punishment hardens us, but it doesn't teach us. Humiliation is not revelation. We actually need to create a process that may involve punishment, whereby we open a doorway where men can actually become something and someone else.
Извинувањето што го напишав - научив нешто за туѓата перспектива, од која треба да погледнеме, за да можеме да го разбереме проблемот со насилството од мажите кое јас и милијарда други жени сме го преживеале. Честопати се осврнуваме кон казнувањето, како прва мерка. Тоа ни е првиот инстинкт, но всушност, иако казнувањето е некогаш ефективно, само по себе, не е доволно. Мојот татко ме казни мене. Бев отфрлена и скршена. Мислам дека казнувањето нè зацврстува, но не нè учи ништо. Понижувањето не е откровение. Ние всушност мора да создадеме процес, кој може да опфати и казнување, но, отвора и можност мажите да можат да станат нешто друго или некој друг.
For so many years, I hated my father. I wanted him dead. I wanted him in prison. But actually, that rage kept me connected to my father's story. What I really wanted wasn't just for my father to be stopped. I wanted him to change. I wanted him to apologize. That's what we want. We don't want men to be destroyed, we don't want them to only be punished. We want them to see us, the victims that they have harmed, and we want them to repent and change. And I actually believe this is possible. And I really believe it's our way forward. But we need men to join us. We need men now to be brave and be part of this transformation. I have spent most of my life calling men out, and I am here now, right now, to call you in.
Многу години, си го мразев татко ми. Сакав да умре. Сакав да оди во затвор. Но всушност, тој бес ме поврзуваше со приказната на татко ми. Она што навистина го сакав не беше само некој да го запре. Сакав да се смени. Сакав да се извини. Тоа е тоа што го сакаме. Не сакаме мажите да бидат уништени, не сакаме само да бидат казнети. Сакаме да нè видат нас, жртвите што ги повредиле и сакаме да се покајат и да се сменат. И јас всушност верувам дека ова е возможно. И верувам дека е тоа е начинот за да продолжиме понатаму. Но, мажите треба да ни се придружат. Мажите треба да се храбри и да се дел од оваа трансформација. Го поминав најголемиот дел од животот критикувајќи ги мажите, и сега сум овде, токму во овој момент, да ве повикам да се приклучите во процесот.
Thank you.
Ви благодарам.
(Applause) Thank you.
(Аплауз) Ви благодарам.
(Applause)
(Аплауз)
Thank you, thank you.
Ви благодарам, ви благодарам.
(Applause)
(Аплауз)