Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ήμουν εγώ και το σώμα μου. Το «εγώ» αποτελούνταν από ιστορίες από διακαείς πόθους, από αγώνες, από ελπίδες για το μέλλον. Το «εγώ» προσπαθούσε να μην είναι αποτέλεσμα του βίαιου παρελθόντος μου, αλλά α αποστασιοποίηση που είχε ήδη συμβεί ανάμεσα στο «εγώ» και το σώμα μου είχε ένα αρκετά σημαντικό αποτέλεσμα. Το «εγώ» προσπαθούσε συνέχεια να γίνει κάτι, κάποιος. Το «εγώ» ζούσε μέσα στην προσπάθεια. Το σώμα μου έμπαινε συχνά στη μέση.
For a long time, there was me, and my body. Me was composed of stories, of cravings, of strivings, of desires of the future. Me was trying not to be an outcome of my violent past, but the separation that had already occurred between me and my body was a pretty significant outcome. Me was always trying to become something, somebody. Me only existed in the trying. My body was often in the way.
Το «εγώ» ήταν μια επιπλέουσα κεφαλή. Για χρόνια, φορούσα μόνο καπέλα. Ήταν ένας τρόπος να κρατήσω το κεφάλι μου κολλημένο. Ήταν ένας τρόπος να εντοπίζω τον εαυτό μου. Ανησυχούσα ότι αν έβγαζα το καπέλο μου θα έφευγε. Μάλιστα είχα έναν ψυχοθεραπευτή που μου είπε μια φορά, «Ιβ, έρχεσαι εδώ δύο χρόνια τώρα και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό ότι έχεις σώμα». Όλο αυτό το διάστημα ζούσα στη πόλη, γιατί, για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν τα δέντρα. Ποτέ δεν έκανα παιδιά γιατί τα κεφάλια δεν μπορούν να γεννήσουν. Τα μωρά, βασικά, δεν βγαίνουν μέσα από το στόμα σου.
Me was a floating head. For years, I actually only wore hats. It was a way of keeping my head attached. It was a way of locating myself. I worried that [if] I took my hat off I wouldn't be here anymore. I actually had a therapist who once said to me, "Eve, you've been coming here for two years, and, to be honest, it never occurred to me that you had a body." All this time I lived in the city because, to be honest, I was afraid of trees. I never had babies because heads cannot give birth. Babies actually don't come out of your mouth.
Αφού δεν είχα σημείο αναφοράς για το σώμα μου, άρχισα να ρωτάω άλλες γυναίκες για τα σώματά τους. συγκεκριμένα, τα αιδοία τους, γιατί θεωρούσα ότι τα αιδοία ήταν κάπως σημαντικά. Αυτό με οδήγησε να γράψω το έργο «Αιδοίων Μονόλογοι» το οποίο με οδήγησε με εμμονή και χωρίς σταματημό να μιλάω για αιδοία οπουδήποτε μπορούσα. Το έκανα αυτό μπροστά σε πολλούς ξένους. Ένα βράδυ στη σκηνή πραγματικά εισήλθα μέσα στο αιδοίο μου. Ήταν μια εκστατική εμπειρία. Με τρόμαξε, μου έδωσε ενέργεια και τότε έγινα ένα αλλόφρων άτομο, ένα αλλόφρων αιδοίο.
As I had no reference point for my body, I began to ask other women about their bodies -- in particular, their vaginas, because I thought vaginas were kind of important. This led to me writing "The Vagina Monologues," which led to me obsessively and incessantly talking about vaginas everywhere I could. I did this in front of many strangers. One night on stage, I actually entered my vagina. It was an ecstatic experience. It scared me, it energized me, and then I became a driven person, a driven vagina.
Ξεκίνησα να βλέπω το σώμα μου σαν ένα πράγμα, ένα πράγμα που μπορούσε να κινηθεί γρήγορα, ένα πράγμα που μπορούσε να κατορθώσει άλλα πράγματα, πολλά πράγματα, ταυτόχρονα. Ξεκίνησα να βλέπω το σώμα μου σαν ένα iPad ή ένα αυτοκίνητο. Θα το οδηγούσα και θα απαιτούσα πράγματα από αυτό. Δεν είχε όρια. Ήταν ανίκητο. Έπρεπε να κατακτηθεί και να κυριευθεί σαν την ίδια τη Γη. Δεν το πρόσεξα· όχι, το οργάνωσα και το κατεύθυνα. Δεν είχα υπομονή για το σώμα μου. Μπήκα σε φόρμα. Ήμουν άπληστη. Πήρα πιο πολλά από όσα μπορούσε να προσφέρει το σώμα μου. Αν ήμουν κουρασμένη, έπινα περισσότερους καφέδες. Αν ήμουν φοβισμένη, πήγαινα σε περισσότερο επικίνδυνα μέρη.
I began to see my body like a thing, a thing that could move fast, like a thing that could accomplish other things, many things, all at once. I began to see my body like an iPad or a car. I would drive it and demand things from it. It had no limits. It was invincible. It was to be conquered and mastered like the Earth herself. I didn't heed it; no, I organized it and I directed it. I didn't have patience for my body; I snapped it into shape. I was greedy. I took more than my body had to offer. If I was tired, I drank more espressos. If I was afraid, I went to more dangerous places.
Ναι, σίγουρα, είχα στιγμές που εκτιμούσα το σώμα μου, με τον τρόπο που ένας γονιός που κακοποιεί τα παιδιά του, μπορεί να έχει μερικές στιγμές καλοσύνης. Ο πατέρας μου ήταν πραγματικά καλός μαζί μου στα δέκατα έκτα γενέθλιά μου, για παράδειγμα. Άκουγα ανθρώπους να μουρμουρίζουν κατά καιρούς ότι θα έπρεπε να αγαπώ το σώμα μου, έτσι έμαθα να το κάνω. Ήμουν χορτοφάγος, δεν έπινα, δεν κάπνιζα. Αλλά όλα αυτά ήταν ένας πιο εκλεπτυσμένος τρόπος να χειρίζομαι το σώμα μου- μια περεταίρω αποστασιοποίηση, σαν να φυτεύει κανείς έναν αγρό πάνω στον αυτοκινητόδρομο.
Oh sure, sure, I had moments of appreciation of my body, the way an abusive parent can sometimes have a moment of kindness. My father was really kind to me on my 16th birthday, for example. I heard people murmur from time to time that I should love my body, so I learned how to do this. I was a vegetarian, I was sober, I didn't smoke. But all that was just a more sophisticated way to manipulate my body -- a further disassociation, like planting a vegetable field on a freeway.
Το ότι μίλαγα συνέχεια για το αιδοίο μου είχε ως αποτέλεσμα πολλές γυναίκες να ξεκινήσουν να μου λένε για τα δικά τους- τις δικές τους ιστορίες για τα δικά τους σώματα. Βασικά, αυτές οι ιστορίες με συγκλόνισαν σε όλο τον κόσμο και έχω πάει σε περισσότερες από 60 χώρες. Άκουσα χιλιάδες ιστορίες. Και πρέπει να σας πω, υπάρχει πάντα αυτή η στιγμή που οι γυναίκες μοιράζονταν μαζί μου αυτή ακριβώς η στιγμή που αποστασιοποιείται από το σώμα της- όταν η συνείδηση της έφευγε. Άκουσα για γυναίκες που κακοποιήθηκαν στα κρεβάτια τους δαρμένες μέσα στις μπούρκες τους, που τις άφησαν μισοπεθαμένες σε χώρους πάρκινγκ καμένες με οξύ στις κουζίνες τους. Τα ίχνη μερικών γυναικών χάθηκαν και εξαφανίστηκαν. Άλλες γυναίκες έγιναν τρελές, αλλόφρονες μηχανές σαν κι εμένα
As a result of me talking so much about my vagina, many women started to tell me about theirs -- their stories about their bodies. Actually, these stories compelled me around the world, and I've been to over 60 countries. I heard thousands of stories, and I have to tell you, there was always this moment where the women shared with me that particular moment when she separated from her body -- when she left home. I heard about women being molested in their beds, flogged in their burqas, left for dead in parking lots, acid burned in their kitchens. Some women became quiet and disappeared. Other women became mad, driven machines like me.
Στο μέσο των ταξιδιών μου, έγινα 40 και άρχισα να μισώ το σώμα μου, το οποίο ήταν βασικά πρόοδος, γιατί τουλάχιστον το σώμα μου υπήρχε αρκετά για να το μισήσω. Λοιπόν, το στομάχι μου- το στομάχι μου ήταν που μισούσα. Ήταν η απόδειξη ότι δεν τα είχα καταφέρει, ότι ήμουν γριά και όχι υπέροχη και όχι τέλεια ή ικανή να μπω στο προκαθορισμένο καλούπι. Το στομάχι μου ήταν απόδειξη ότι είχα αποτύχει, ότι με είχε απογοητεύσει, ότι είχε χαλάσει. Η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από το να το ξεφορτωθώ και μου είχε γίνει εμμονή. Μάλιστα, έγινε τόσο έντονο ώστε έγραψα ένα έργο γι' αυτό. Αλλά όσο πιο πολύ μιλούσα γι' αυτό, τόσο πιο πολύ έβλεπα το σώμα μου ως αντικείμενο και σε επιμέρους κομμάτια. Έγινε διασκέδαση, έγινε ένα νέο είδος αγαθού, κάτι που το πουλούσα.
In the middle of my traveling, I turned 40 and I began to hate my body, which was actually progress, because at least my body existed enough to hate it. Well my stomach -- it was my stomach I hated. It was proof that I had not measured up, that I was old and not fabulous and not perfect or able to fit into the predetermined corporate image in shape. My stomach was proof that I had failed, that it had failed me, that it was broken. My life became about getting rid of it and obsessing about getting rid of it. In fact, it became so extreme I wrote a play about it. But the more I talked about it, the more objectified and fragmented my body became. It became entertainment; it became a new kind of commodity, something I was selling.
Τότε πήγα κάπου αλλού πήγα έξω από αυτά που ήξερα. Πήγα στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Και άκουσα ιστορίες που έκαναν κομμάτια όλες τις άλλες ιστορίες. Άκουσα ιστορίες που έφτασαν μέχρι το μεδούλι μου. Άκουσα για ένα μικρό κορίτσι που δεν μπορούσε να σταματήσει να κατουριέται γιατί πάρα πολλοί στρατιώτες είχαν μπει μέσα της. Άκουσα για μια 80χρονη γυναίκα της οποίας έσπασαν τα πόδια και τα έβγαλαν από τη θέση τους και τα στερέωσαν πάνω στο κεφάλι της και οι στρατιώτες τη βίασαν έτσι. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες. Και πολλές από τις γυναίκες είχαν τρύπες στο σώμα τους. τρύπες, συρίγγια αυτά ήταν οι παραβιάσεις του πολέμου τρύπες στο ύφασμα των ψυχών τους. Αυτές οι ιστορίες είχαν κορέσει τα κύτταρα και τα νεύρα μου. Και για να είμαι ειλικρινής, σταμάτησα να κοιμάμαι για τρία χρόνια.
Then I went somewhere else. I went outside what I thought I knew. I went to the Democratic Republic of Congo. And I heard stories that shattered all the other stories. I heard stories that got inside my body. I heard about a little girl who couldn't stop peeing on herself because so many grown soldiers had shoved themselves inside her. I heard an 80-year-old woman whose legs were broken and pulled out of her sockets and twisted up on her head as the soldiers raped her like that. There are thousands of these stories, and many of the women had holes in their bodies -- holes, fistula -- that were the violation of war -- holes in the fabric of their souls. These stories saturated my cells and nerves, and to be honest, I stopped sleeping for three years.
Όλες οι ιστορίες άρχισαν να ενώνονται. Ο βιασμός της Γης, οι λεηλασίες των μετάλλων, η καταστροφή των αιδοίων κανένα από αυτά δεν ήταν πλέον ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Παραστρατιωτικοί βίαζαν μωρά εξι μηνών ώστε μακρινές χώρες να έχουν πρόσβαση σε χρυσό και κολτάν για τα iPhones και τους υπολογιστές τους. Το σώμα μου όχι μόνο είχε γίνει μια αλλόφρων μηχανή αλλά ήταν υπεύθυνο τώρα για την καταστροφή των σωμάτων άλλων γυναικών στη μανιασμένη προσπάθειά του να φτιάξει περισσότερες μηχανές για να υποστηρίξει την ταχύτητα και την αποδοτικότητα της δικής μου μηχανής.
All the stories began to bleed together. The raping of the Earth, the pillaging of minerals, the destruction of vaginas -- none of these were separate anymore from each other or me. Militias were raping six-month-old babies so that countries far away could get access to gold and coltan for their iPhones and computers. My body had not only become a driven machine, but it was responsible now for destroying other women's bodies in its mad quest to make more machines to support the speed and efficiency of my machine.
Μετά έπαθα καρκίνο- ή ανακάλυψα ότι έχω καρκίνο. Έφτασε σαν ένα πουλί που πετά γρήγορα και τσακίζεται πάνω σε ένα παράθυρο. Ξαφνικά, είχα σώμα. ένα σώμα που τρυπήθηκε και σπρώχθηκε και παρακεντήθηκε, ένα σώμα που ανοίχτηκε από το νυστέρι, ένα σώμα του οποίου τα όργανα αφαιρέθηκαν και μεταφέρθηκαν και ανατάχθηκαν και ανασυγκροτήθηκαν, ένα σώμα που σκαναρίστηκε και σωλήνες χώθηκαν μέσα του, ένα σώμα που καιγόταν από τα χημικά. Ο καρκίνος ανατίναξε τον τοίχο του διαχωρισμού μου. Ξαφνικά κατάλαβα ότι η κρίση στο σώμα μου ήταν η κρίση στον κόσμο, και δε θα συνέβαινε αργότερα, συνέβαινε τώρα.
Then I got cancer -- or I found out I had cancer. It arrived like a speeding bird smashing into a windowpane. Suddenly, I had a body, a body that was pricked and poked and punctured, a body that was cut wide open, a body that had organs removed and transported and rearranged and reconstructed, a body that was scanned and had tubes shoved down it, a body that was burning from chemicals. Cancer exploded the wall of my disconnection. I suddenly understood that the crisis in my body was the crisis in the world, and it wasn't happening later, it was happening now.
Ξαφνικά, ο καρκίνος μου ήταν ένας καρκίνος που ήταν παντού, ο καρκίνος της σκληρότητας, ο καρκίνος της απληστίας, ο καρκίνος που μπαίνει μέσα στους ανθρώπους που ζουν στους δρόμους γύρω από τα χημικά εργοστάσια- και είναι συνήθως φτωχοί- ο καρκίνος μέσα στα πνευμόνια των ανθρακωρύχων, ο καρκίνος από το άγχος ότι δεν πετύχαμε αρκετά, ο καρκίνος στο θαμμένο τραύμα, ο καρκίνος στα κοτόπουλα στα κλουβιά και τα μολυσμένα ψάρια, ο καρκίνος στις μήτρες των γυναικών που είχαν βιαστεί, ο καρκίνος που είναι παντού από την απροσεξία μας.
Suddenly, my cancer was a cancer that was everywhere, the cancer of cruelty, the cancer of greed, the cancer that gets inside people who live down the streets from chemical plants -- and they're usually poor -- the cancer inside the coal miner's lungs, the cancer of stress for not achieving enough, the cancer of buried trauma, the cancer in caged chickens and polluted fish, the cancer in women's uteruses from being raped, the cancer that is everywhere from our carelessness.
Στο νέο και πρωτοποριακό του βιβλίο, «Νέος Εαυτός, Νέος Κόσμος», ο συγγραφέας Φίλιπ Σέπερντ λέει: «Αν χωριστείς από το σώμα σου, είσαι επίσης χωρισμένος από το σώμα του κόσμου, που φαίνεται ότι είναι άλλο από εσένα ή ξεχωριστό από εσένα παρά το ζωντανό συνεχές στο οποίο ανήκεις». Πριν από τον καρκίνο, ο κόσμος ήταν κάτι άλλο. Ήταν σαν να ζούσα σε μια στάσιμη πισίνα και ο καρκίνος ανατίναξε τον ογκόλιθο που με χώριζε από την ανοικτή θάλασσα. Τώρα κολυμπάω μέσα της. Τώρα ξαπλώνω στο γρασίδι και τρίβομαι πάνω του, και λατρεύω τη λάσπη στα πόδια και τις πατούσες μου. Τώρα κάνω ένα καθημερινό προσκύνημα να επισκέπτομαι μία συγκεκριμένη κλαίουσα ιτιά δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα και λαχταρώ τα πράσινα λιβάδια στον θάμνο έξω από το Μπουκάβου. Και όταν βρέχει δυνατά φωνάζω και τρέχω κυκλικά.
In his new and visionary book, "New Self, New World," the writer Philip Shepherd says, "If you are divided from your body, you are also divided from the body of the world, which then appears to be other than you or separate from you, rather than the living continuum to which you belong." Before cancer, the world was something other. It was as if I was living in a stagnant pool and cancer dynamited the boulder that was separating me from the larger sea. Now I am swimming in it. Now I lay down in the grass and I rub my body in it, and I love the mud on my legs and feet. Now I make a daily pilgrimage to visit a particular weeping willow by the Seine, and I hunger for the green fields in the bush outside Bukavu. And when it rains hard rain, I scream and I run in circles.
Ξέρω ότι όλα συνδέονται, και η ουλή που διατρέχει κατά μήκος τον κορμό μου είναι οι ρωγμές του σεισμού. Και βρίσκομαι εκεί με τα τρία εκατομμύρια κόσμους στους δρόμους του Πορτ-ο-Πρενς. Και η φωτιά που καίει μέσα μου την τρίτη μέρα από τις έξι μέρες της χημειοθεραπείας είναι η φωτιά που καίει στα δάση του κόσμου. Ξέρω ότι το απόστημα που αναπτύχθηκε γύρω από την πληγή μου μετά το χειρουργείο, τα 500 γραμμάρια πύον, είναι ο μολυσμένος κόλπος του Μεξικού, και ότι υπήρχαν μέσα μου πελεκάνοι βουτηγμένοι στο πετρέλαιο και νεκρά επιπλέοντα ψάρια. Και οι καθετήρες που έχωναν μέσα μου χωρίς αναισθητικό με έκαναν να ουρλιάζω όπως η Γη κραυγάζει από τις εξορύξεις.
I know that everything is connected, and the scar that runs the length of my torso is the markings of the earthquake. And I am there with the three million in the streets of Port-au-Prince. And the fire that burned in me on day three through six of chemo is the fire that is burning in the forests of the world. I know that the abscess that grew around my wound after the operation, the 16 ounces of puss, is the contaminated Gulf of Mexico, and there were oil-drenched pelicans inside me and dead floating fish. And the catheters they shoved into me without proper medication made me scream out the way the Earth cries out from the drilling.
Στη δεύτερη χημειοθεραπεία μου, η μητέρα μου αρρώστησε βαριά και πήγα να τη δω. Και στο όνομα της ένωσης, το μόνο που ζήτησε πριν πεθάνει ήταν να τη φέρουν σπίτι κοντά στον πολυαγαπημένο της κόλπο του Μεξικού. Έτσι τη φέραμε σπίτι και προσευχήθηκα να μην ξεβραστεί η πετρελαιοκηλίδα στην παραλία της πριν πεθάνει. Και ευτυχώς, έτσι έγινε. Και πέθανε ήσυχα στο αγαπημένο της μέρος.
In my second chemo, my mother got very sick and I went to see her. And in the name of connectedness, the only thing she wanted before she died was to be brought home by her beloved Gulf of Mexico. So we brought her home, and I prayed that the oil wouldn't wash up on her beach before she died. And gratefully, it didn't. And she died quietly in her favorite place.
Και μερικές εβδομάδες μετά, ήμουν στη Νέα Ορλεάνη, και μια όμορφη, πνευματική φίλη μου είπε ότι ήθελε να με θεραπεύσει. Και ήταν τιμή για μένα. Και πήγα στο σπίτι της, και ήταν πρωί, και ο πρωινός ήλιος της Νέας Ορλεάνης περνούσε μέσα από τις κουρτίνες. Και η φίλη μου ετοίμαζε κάτι σε ένα μεγάλο μπωλ, και είπα, «Τι είναι;» Και είπε, «Είναι για σένα. Τα λουλούδια το κάνουν όμορφο και το μέλι το κάνει γλυκό». Και είπα, «Αλλά τι είναι το υγρό;» Και στο όνομα της ένωσης είπε, «Είναι ο κόλπος του Μεξικού». Και είπα, «Φυσικά και είναι». Και οι άλλες γυναίκες έφτασαν και κάθισαν σε κύκλο, και η Μικαέλα έπλυνε το κεφάλι μου με το αγιασμένο νερό. Και τραγούδησε- εννοώ ολόκληρο το σώμα της τραγούδησε. Οι άλλες γυναίκες τραγούδησαν και προσευχήθηκαν για μένα και για τη μητέρα μου.
And a few weeks later, I was in New Orleans, and this beautiful, spiritual friend told me she wanted to do a healing for me. And I was honored. And I went to her house, and it was morning, and the morning New Orleans sun was filtering through the curtains. And my friend was preparing this big bowl, and I said, "What is it?" And she said, "It's for you. The flowers make it beautiful, and the honey makes it sweet." And I said, "But what's the water part?" And in the name of connectedness, she said, "Oh, it's the Gulf of Mexico." And I said, "Of course it is." And the other women arrived and they sat in a circle, and Michaela bathed my head with the sacred water. And she sang -- I mean her whole body sang. And the other women sang and they prayed for me and my mother.
Και καθώς το ζεστό νερό του κόλπου έλουζε το γυμνό μου κεφάλι συνειδητοποίησα ότι περιείχε τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Ήταν η απληστία και η απερισκεψία που οδήγησε στην έκρηξη της εξόρυξης. Ήταν όλα τα ψέματα που ειπώθηκαν πριν και μετά. Η ζάχαρη κάνει το νερό γλυκό, το πετρέλαιο το κάνει ανθυγιεινό. Τώρα το κεφάλι μου ήταν καραφλό και άνετο χωρίς καπέλο. Ήταν ολόκληρος ο εαυτός μου που έλιωνε στην αγκαλιά της Μικαέλα. Τα δάκρυα που έπεφταν πάνω στο μάγουλό μου, ήταν αδιαχώριστα από τον κόλπο του Μεξικού. Τελικά ήμουν μέσα στο σώμα μου. Ήταν η λύπη που χρειάστηκε τόσος πολύς καιρός. Βρήκα τη θέση μου και την τεράστια υποχρέωση που έρχεται με την ένωση. Ήταν ο συνεχόμενος καταστροφικός πόλεμος στο Κονγκό και η αδιαφορία του κόσμου. Ήταν οι γυναίκες του Κονγκό που τώρα εξεγείρονται. Ήταν η μητέρα μου που έφευγε, ακριβώς τη στιγμή που εγώ γεννιόμουν. Ήταν η συνειδητοποίηση ότι είχα φτάσει πολύ κοντά στο θάνατο- με τον ίδιο τρόπο που η Γη, η μητέρα μας, με το ζόρι κρατιέται, με τον ίδιο τρόπο που το 75% του πλανήτη με το ζόρι τα βγάζει πέρα, με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει μια συνταγή για την επιβίωση.
And as the warm Gulf washed over my naked head, I realized that it held the best and the worst of us. It was the greed and recklessness that led to the drilling explosion. It was all the lies that got told before and after. It was the honey in the water that made it sweet, it was the oil that made it sick. It was my head that was bald -- and comfortable now without a hat. It was my whole self melting into Michaela's lap. It was the tears that were indistinguishable from the Gulf that were falling down my cheek. It was finally being in my body. It was the sorrow that's taken so long. It was finding my place and the huge responsibility that comes with connection. It was the continuing devastating war in the Congo and the indifference of the world. It was the Congolese women who are now rising up. It was my mother leaving, just at the moment that I was being born. It was the realization that I had come very close to dying -- in the same way that the Earth, our mother, is barely holding on, in the same way that 75 percent of the planet are hardly scraping by, in the same way that there is a recipe for survival.
Αυτό που έμαθα είναι ότι εχει σχέση με την προσοχή και τους πόρους που δικαιούται ο καθένας. Ήταν οι φίλοι που με συμβούλευαν και η αφοσιωμένη αδερφή. Ήταν οι σοφοί γιατροί και η προηγμένη ιατρική και οι χειρουργοί που ήξεραν τι να κάνουν με τα χέρια τους. Ήταν οι κακοπληρωμένες και πραγματικά στοργικές νοσοκόμες. Ήταν οι μαγικοί θεραπευτές και τα αρωματικά έλαια. Ήταν οι άνθρωποι που ήρθαν με μάγια και τελετουργικά. Ήταν το να έχω ένα όραμα για το μέλλον και κάτι για το οποίο να παλέψω, γιατί ξέρω ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι δικός μου. Ήταν ένα εκατομμύριο προσευχές. Ήταν χίλια «αλληλούια» και ένα εκατομμύριο «ομ». Ήταν πολύς θυμός, παράλογο χιούμορ, πολύ προσοχή, οργή. Ήταν ενέργεια, αγάπη και χαρά. Ήταν όλα αυτά τα πράγματα. Ήταν όλα αυτά τα πράγματα. Ήταν όλα αυτά τα πράγματα. στο νερό, στον κόσμο, στο σώμα μου.
What I learned is it has to do with attention and resources that everybody deserves. It was advocating friends and a doting sister. It was wise doctors and advanced medicine and surgeons who knew what to do with their hands. It was underpaid and really loving nurses. It was magic healers and aromatic oils. It was people who came with spells and rituals. It was having a vision of the future and something to fight for, because I know this struggle isn't my own. It was a million prayers. It was a thousand hallelujahs and a million oms. It was a lot of anger, insane humor, a lot of attention, outrage. It was energy, love and joy. It was all these things. It was all these things. It was all these things in the water, in the world, in my body.
(Χειροκρότημα)
(Applause)