I bet you're worried.
Ik wed dat je je zorgen maakt.
(Laughter)
(Gelach)
I was worried. That's why I began this piece. I was worried about vaginas. I was worried what we think about vaginas and even more worried that we don't think about them. I was worried about my own vagina. It needed a context, a culture, a community of other vaginas. There is so much darkness and secrecy surrounding them. Like the Bermuda Triangle, nobody ever reports back from there.
Ik maakte me zorgen. Daarom maakte ik dit stuk. Ik maakte me zorgen over vagina's. Ik maakte me zorgen om wat we denken over vagina's, en nog veel meer omdat we er niet aan denken. Ik maakte me zorgen over mijn eigen vagina. Die had nood aan een context, een cultuur, een gemeenschap van vagina's. Ze zijn in zoveel duisternis en geheimen gehuld. Net de Bermudadriehoek, niemand brengt ooit een verslag mee naar huis.
(Laughter)
(Gelach)
In the first place, it's not so easy to even find your vagina. Women go days, weeks, months, without looking at it. I interviewed a high-powered businesswoman; she told me she didn't have time. "Looking at your vagina," she said, "is a full day's work."
Ten eerste is het niet zo makkelijk om je vagina zelfs maar te vinden. Vrouwen brengen dagen, weken, maanden door zonder ernaar te kijken. Ik interviewde een machtige zakenvrouw. Ze zei me dat ze geen tijd had. "Naar je vagina kijken," zei ze, "is een volledige dag werk."
(Laughter)
(Gelach)
"You've got to get down there on your back, in front of a mirror, full-length preferred. You've got to get in the perfect position with the perfect light, which then becomes shadowed by the angle you're at. You're twisting your head up, arching your back, it's exhausting." She was busy; she didn't have time. So I decided to talk to women about their vaginas. They began as casual vagina interviews, and they turned into vagina monologues. I talked with over 200 women. I talked to older women, younger women, married women, lesbians, single women. I talked to corporate professionals, college professors, actors, sex workers. I talked to African-American women, Asian-American women, Native-American women, Caucasian women, Jewish women.
"Je moet op je rug gaan liggen, voor een spiegel, liefst languit. Je moet in de perfecte positie gaan liggen, met het perfecte licht, dat dan beschaduwd wordt door de hoek waarin je ligt. Je draait je hoofd omhoog, kromt je rug - het is een uitputtingsslag." Ze had het druk. Ze had geen tijd. Dus besloot ik vrouwen aan te spreken over hun vagina's. Het begon met ongedwongen vagina-interviews. Dat werden uiteindelijk de Vaginamonologen. Ik praatte met meer dan 200 vrouwen. Ik praatte met oudere vrouwen, jongere, getrouwde, lesbische, alleenstaande vrouwen. Ik praatte met professionals uit bedrijven, universiteitsprofessoren, actrices, sekswerkers. Ik praatte met Afrikaans-Amerikaanse vrouwen, Aziatisch-Amerikaanse, Indiaanse, Kaukasische, Joodse vrouwen.
OK, at first women were a little shy, a little reluctant to talk. Once they got going, you couldn't stop them. Women love to talk about their vaginas, they do. Mainly because no one's ever asked them before.
OK, in het begin waren de vrouwen wat verlegen en aarzelend. Maar eenmaal op dreef waren ze niet te stoppen. Vrouwen praten graag over hun vagina's, echt waar. Vooral omdat niemand er ooit naar gevraagd heeft.
(Laughter)
(Gelach)
Let's just start with the word "vagina" -- vagina, vagina. It sounds like an infection, at best. Maybe a medical instrument. "Hurry, nurse, bring the vagina!"
Laten we beginnen met het woord vagina -- vagina, vagina. Op z'n best klinkt het als een infectie. Misschien een medisch instrument. "Snel, verpleegster, geef me de vagina."
(Laughter)
(Gelach)
Vagina, vagina, vagina.
Vagina, vagina, vagina, het doet er niet toe hoe vaak
It doesn't matter how many times you say the word, it never sounds like a word you want to say. It's a completely ridiculous, totally un-sexy word. If you use it during sex, trying to be politically correct, "Darling, would you stroke my vagina," you kill the act right there.
je het woord zegt, het klinkt nooit als een woord dat je graag zegt. Het is een volstrekt belachelijk, volkomen on-sexy woord. Als je het gebruikt tijdens seks, om politiek correct te zijn -- "Schat, wil je mijn vagina strelen?" -- dan is alle lust meteen over.
(Laughter)
(Gelach)
I'm worried what we call them and don't call them. In Great Neck, New York, they call it a Pussycat. A woman told me there her mother used to tell her, "Don't wear panties, dear, underneath your pajamas. You need to air out your Pussycat."
Ik maak me zorgen om hoe we ze noemen en niet noemen. In Great Neck, New York, noemen ze ze een "pussycat". Een vrouw zei me dat haar moeder haar vroeger zei: "Schat, geen kousen dragen onder je pyjama, je moet je pussycat luchten."
(Laughter)
(Gelach)
In Westchester, they call it a Pooki, in New Jersey, a twat. There's Powderbox, derriere, a Pooky, a Poochi, a Poopi, a Poopelu, a Pooninana, a Padepachetchki, a Pal, and a Piche.
In Westchestser zeggen ze "pooky", in New Jersey "twat". Verder poederdoos, derrière, pooky, poochy, poopy, poepeloe, poeninana, padepachetcki, pow en perzik.
(Laughter)
(Gelach)
There's Toadie, Dee Dee, Nishi, Dignity, Coochi Snorcher, Cooter, Labbe, Gladys Seagelman, VA, Wee wee, Horsespot, Nappy Dugout, Mongo, Ghoulie, Powderbox, a Mimi in Miami, a Split Knish in Philadelphia ...
Verder toadie, dee dee, nishi, waardigheid, coochie snorcher, koeter, labi, gladis siegelman, va, wiewie, hoerenplek, luierplek, mungo, ghoulie, poederdoos, mimi in Miami, gesplitste knish -- Philadelphia -- en schmende, in de Bronx.
(Laughter)
and a Schmende in the Bronx.
(Laughter)
(Gelach)
I am worried about vaginas. This is how the "Vagina Monologues" begins. But it really didn't begin there. It began with a conversation with a woman. We were having a conversation about menopause, and we got onto the subject of her vagina, which you'll do if you're talking about menopause. And she said things that really shocked me about her vagina -- that it was dried-up and finished and dead -- and I was kind of shocked. So I said to a friend casually, "Well, what do you think about your vagina?" And that woman said something more amazing, and then the next woman said something more amazing, and before I knew it, every woman was telling me I had to talk to somebody about their vagina because they had an amazing story, and I was sucked down the vagina trail.
Ik maakte me zorgen over vagina's. Zo beginnen de Vaginamonologen. Maar eigenlijk begon het niet daar, het begon met een gesprek met een vrouw. We waren aan het praten over de menopauze, en we kwamen uit bij haar vagina -- wat gebeurt, als je over de menopauze praat. Ze vertelde me dingen over haar vagina die me echt schokten, dat ze uitgedroogd was en stuk en dood. Ik was geschokt. Dus zei ik langs mijn neus weg tegen een vriendin: "Wat vind je van je vagina?" Die vrouw gaf een nog verbazender antwoord, en de volgende vrouw zei iets nog verbazenders, en voor ik het wist, zei iedere vrouw me dat ik met iemand moest praten die een fantastisch verhaal had over haar vagina. Ik werd meegezogen in het vaginaspoor. (Gelach)
(Laughter)
And I really haven't gotten off of it. I think if you had told me when I was younger that I was going to grow up, and be in shoe stores, and people would scream out, "There she is, the Vagina Lady!" I don't know that that would have been my life ambition.
Ik ben er niet meer van afgeraakt. Had je me verteld, toen ik jonger was, dat ik later in schoenwinkels zou staan en dat mensen zouden schreeuwen "Daar is ze, Mevrouw Vagina!" -- Ik denk niet dat dat mijn levensdoel zou zijn geweest. (Gelach)
(Laughter)
Ik wil het hebben over geluk en het verband
But I want to talk a little bit about happiness, and the relationship to this whole vagina journey, because it has been an extraordinary journey that began eight years ago. I think before I did the "Vagina Monologues," I didn't really believe in happiness. I thought that only idiots were happy, to be honest. I remember when I started practicing Buddhism 14 years ago, and I was told that the end of this practice was to be happy, I said, "How could you be happy and live in this world of suffering and live in this world of pain?" I mistook happiness for a lot of other things, like numbness or decadence or selfishness. And what happened through the course of the "Vagina Monologues" and this journey is, I think I have come to understand a little bit more about happiness.
met deze vaginatocht. Het is een uitzonderlijke tocht geweest, die 8 jaar geleden begon. Voor ik aan de Vaginamonologen begon, geloofde ik volgens mij niet echt in geluk. Eerlijk gezegd dacht ik dat alleen idioten gelukkig waren. Toen ik veertien jaar geleden praktiserend boeddhist werd, zeiden ze me dat het einddoel bestond in gelukkig zijn. Ik zei': "Hoe kan je gelukkig zijn als je leeft in deze wereld van lijden, in deze wereld van pijn?" Ik verwarde geluk met een hoop andere dingen, zoals verdoving, decadentie en egoïsme. Tijdens de Vaginamonologen, op die tocht, begon ik volgens mij iets meer te begrijpen over geluk.
There are three qualities I want to talk about. One is seeing what's right in front of you, and talking about it, and stating it. I think what I learned from talking about the vagina and speaking about the vagina, is it was the most obvious thing -- it was right in the center of my body and the center of the world -- and yet it was the one thing nobody talked about. The second thing is that what talking about the vagina did is it opened this door which allowed me to see that there was a way to serve the world to make it better. And that's where the deepest happiness has actually come from. And the third principle of happiness, which I've realized recently:
Ik wil praten over drie kwaliteiten. Eén: zien wat voor je ligt, erover praten, het formuleren. Wat ik leerde door over de vagina te praten, is dat het het meest voor de hand liggende ding was -- het zat in het midden van mijn lichaam en van de wereld -- maar dat niettemin niemand erover praatte. Het tweede effect van praten over de vagina, is dat het een deur opende waardoor ik een manier kon zien om de wereld een dienst te bewijzen. Dat heeft het diepste geluk opgeleverd. Het derde geluksprincipe besef ik nog maar kort.
Eight years ago, this momentum and this energy, this "V-wave" started -- and I can only describe it as a "V-wave" because, to be honest, I really don't understand it completely; I feel at the service of it. But this wave started, and if I question the wave, or try to stop the wave or look back at the wave, I often have the experience of whiplash or the potential of my neck breaking. But if I go with the wave, and I trust the wave and I move with the wave, I go to the next place, and it happens logically and organically and truthfully. And I started this piece, particularly with stories and narratives, and I was talking to one woman and that led to another woman and that led to another woman. And then I wrote those stories down, and I put them out in front of other people.
Acht jaar geleden begon dit momentum, deze energie, deze "V-golf". Ik kan het alleen als een "V-golf" beschrijven, omdat ik het eerlijk gezegd niet helemaal begrijp. Ik sta ten dienste ervan. De golf is gestart. Als ik de golf in vraag zou stellen, of zou proberen de golf te stoppen, of erop terugkijk, dan ervaar ik een whiplash waarbij mijn nek kan breken. Als ik meega op de golf, en de golf vertrouw, en met de golf beweeg, dan bereik ik de volgende plek. Dat gebeurt logisch, organisch en waarachtig. Ik begon dit stuk met verhalen en vertellingen. Ik praatte met een vrouw, dat bracht me naar een andere vrouw, die weer naar een andere, en toen schreef ik de verhalen op en legde ze voor aan andere mensen.
And every single time I did the show at the beginning, women would literally line up after the show, because they wanted to tell me their stories. And at first I thought, "Oh great, I'll hear about wonderful orgasms, and great sex lives, and how women love their vaginas." But in fact, that's not what women lined up to tell me. What women lined up to tell me was how they were raped, and how they were battered, and how they were beaten, and how they were gang-raped in parking lots, and how they were incested by their uncles. And I wanted to stop doing the "Vagina Monologues," because it felt too daunting. I felt like a war photographer who takes pictures of terrible events, but doesn't intervene on their behalf.
In het begin gebeurde het bij elke show die ik gaf dat vrouwen letterlijk in de rij stonden na de show omdat ze mij hun verhalen wilden vertellen. Eerst dacht ik: "Fantastisch, ik zal horen over heerlijke orgasmes, geweldige sekslevens en de liefde van vrouwen voor hun vagina." In werkelijkheid was dat niet waarvoor ze in de rij stonden. Ze stonden in de rij om me te vertellen hoe ze verkracht waren, en mishandeld, en geslagen, over groepsverkrachtingen in parkings, en incest door hun ooms. Ik wilde stoppen met de Vaginamonologen omdat het te overweldigend was. Ik voelde me een oorlogsfotograaf die foto's van vreselijke dingen neemt, maar er niets aan doet. Dus zei ik in 1997: "Laten we vrouwen samenbrengen.
And so in 1997, I said, "Let's get women together. What could we do with this information that all these women are being violated?" And it turned out, after thinking and investigating, that I discovered -- and the UN has actually said this recently -- that one out of every three women on this planet will be beaten or raped in her lifetime. That's essentially a gender; that's essentially the resource of the planet, which is women. So in 1997 we got all these incredible women together and we said, "How can we use the play, this energy, to stop violence against women?" And we put on one event in New York City, in the theater, and all these great actors came -- from Susan Sarandon, to Glenn Close, to Whoopi Goldberg -- and we did one performance on one evening, and that catalyzed this wave, this energy.
Wat kunnen we doen met deze informatie over al die mishandelde vrouwen? Het bleek, na denkwerk en onderzoek, dat ik ontdekte -- en de VN heeft het recent bevestigd -- dat één op drie vrouwen op deze planeet tijdens haar leven geslagen of verkracht zal worden. Dat gaat over een geslacht dat dé bron is voor de planeet, namelijk vrouwen. In 1997 brachten we al deze ongelooflijke vrouwen samen en zeiden: "Hoe kunnen we het stuk, deze energie, gebruiken om geweld tegen vrouwen te stoppen?" We organiseerden een evenement in het theater van New York City. Er kwamen grote actrices -- van Susan Sarandon tot Glenn Close en Whoopi Gholdberg. Eén opvoering op een avond bracht deze golf op gang, deze energie.
And within five years, this extraordinary thing began to happen. One woman took that energy and she said, "I want to bring this wave, this energy, to college campuses," and so she took the play and she said, "Let's use the play and have performances once a year, where we can raise money to stop violence against women in local communities all around the world." And in one year, it went to 50 colleges, and then it expanded. And over the course of the last six years, it's spread and it's spread and it's spread around the world.
Binnen de vijf jaar begon iets uitzonderlijks voor te vallen. Een vrouw nam deze energie op en zei: "Ik wil deze golf, deze energie naar de universiteitscampussen brengen." Ze nam het stuk en zei: "Laten we het stuk gebruiken en het één keer per jaar opvoeren. Zo halen we geld op om geweld tegen vrouwen te stoppen in lokale gemeenschappen over de hele wereld." In één jaar tijd bereikte het 50 universiteiten. Het breidde zich uit. De jongste zes jaar heeft het zich verspreid en verspreid en verspreid over de hele wereld.
What I have learned is two things: one, that the epidemic of violence towards women is shocking; it's global; it is so profound and it is so devastating, and it is so in every little pocket of every little crater, of every little society that we don't even recognize it, because it's become ordinary. This journey has taken me to Afghanistan, where I had the extraordinary honor and privilege to go into parts of Afghanistan under the Taliban. I was dressed in a burqa and I went in with an extraordinary group, called the Revolutionary Association of the Women of Afghanistan. And I saw firsthand how women had been stripped of every single right that was possible to strip women of -- from being educated, to being employed, to being actually allowed to eat ice cream. For those of you who don't know, it was illegal to eat ice cream under the Taliban. And I actually saw and met women who had been flogged for being caught eating vanilla ice cream. I was taken to the secret ice cream-eating place in a little town, where we went to a back room, and women were seated and a curtain was pulled around us, and they were served vanilla ice cream. And women lifted their burqas and ate this ice cream. And I don't think I ever understood pleasure until that moment, and how women have found a way to keep their pleasure alive.
Ik heb twee dingen geleerd. Eén: de epidemie van geweld tegen vrouwen is schokkend. Ze is globaal. Ze is zo diep en vernietigend, zo in elk hoekje van elke kleine krater van elke kleine maatschappij dat we ze zelfs niet herkennen, omdat ze gewoontjes is geworden. Deze reis heeft me naar Afghanistan gebracht, waar ik de uitzonderlijke eer en het privilege had om te reizen naar delen van Afghanistan onder te Taliban -- ik droeg een boerka. Ik ging erheen met een uitzonderlijke groep, de Revolutionaire Vereniging van Afghaanse Vrouwen. Ik zag met eigen ogen hoe vrouwen waren beroofd van elk recht waarvan je een vrouw kan beroven. Onderwijs krijgen, werk hebben, de toelating hebben om een ijsje te eten. Voor wie het niet wist, onder de Taliban was het eten van een ijsje verboden. Ik zag en ontmoette vrouwen die zweepslagen hadden gekregen omdat ze betrapt waren op het eten van een vanille-ijsje. Ze namen me mee naar de geheime ijsjeseetplek in een kleine stad. We gingen naar een achterkamertje. De vrouwen gingen zitten. Er werd een gordijn om ons dichtgetrokken, en we kregen vanilla-ijs. De vrouwen lichtten hun boerka's op en aten het ijs. Ik denk dat ik tot op dat moment geen notie had van genot, en hoe vrouwen een manier vonden om hun genot in leven te houden.
It has taken me, this journey, to Islamabad, where I have witnessed and met women with their faces melted off. It has taken me to Juarez, Mexico, where I was a week ago, where I have literally been there in parking lots, where bones of women have washed up and been dumped next to Coca-Cola bottles. It has taken me to universities all over this country, where girls are date-raped and drugged. I have seen terrible, terrible, terrible violence. But I have also recognized, in the course of seeing that violence, that being in the face of things and seeing actually what's in front of us is the antidote to depression, and to a feeling that one is worthless and has no value.
Deze reis bracht me naar Islamabad, waar ik vrouwen zag wiens gezicht eraf gesmolten was. Ik ging naar Juarez, Mexico, waar ik vorige week was. Ik was letterlijk in parkings waar vrouwenbeenderen aanspoelden en gedumpt waren naast colaflesjes. Ik ging naar universiteiten over het hele land, waar meisjes verdoofd en ge-dateraped worden. Ik heb vreselijk, vreselijk, vreselijk geweld gezien. Maar bij het zien van dat geweld, heb ik ook erkend dat de dingen onder ogen zien, en zien wat er aan de hand is, het middel is tegen depressie en tegen het gevoel dat je waardeloos bent.
Because before the "Vagina Monologues," I will say that 80 percent of my consciousness was closed off to what was really going on in this reality, and that closing-off closed off my vitality and my life energy. What has also happened is in the course of these travels -- and it's been an extraordinary thing -- is that every single place that I have gone to in the world, I have met a new species. And I really love hearing about all these species at the bottom of the sea. And I was thinking about how being with these extraordinary people on this particular panel, that it's beneath, beyond and between, and the vagina kind of fits into all those categories.
Voor de Vaginamonologen zou ik zeggen dat 80% van mijn bewustzijn, afgesloten was voor wat er echt gebeurt in deze realiteit. Door dit af te sluiten, sloot ik ook mijn vitaliteit en levensenergie af. Wat er verder gebeurde tijdens deze reizen -- echt een uitzonderlijk gebeuren -- is dat ik op elke plek waar ik kwam op de wereld, een nieuwe soort heb ontmoet. Ik hoor graag vertellen over de soorten op de bodem van de zee. Ik dacht na hoe het is om te vertoeven bij deze uitzonderlijke mensen op dit bijzondere panel. Het gaat hier over "lager, verder en ertussen", en de vagina past in zowat al deze categorieën.
(Laughter)
(Gelach)
But one of the things I've seen is this species -- and it is a species, and it is a new paradigm, and it doesn't get reported in the press or in the media because I don't think good news ever is news, and I don't think people who are transforming the planet are what gets the ratings on TV shows. But every single country I have been to -- and in the last six years, I've been to about 45 countries, and many tiny little villages and cities and towns -- I have seen something what I've come to call "vagina warriors." A "vagina warrior" is a woman, or a vagina-friendly man, who has witnessed incredible violence or suffered it, and rather than getting an AK-47 or a weapon of mass destruction or a machete, they hold the violence in their bodies; they grieve it; they experience it; and then they go out and devote their lives to making sure it doesn't happen to anybody else.
Eén van de dingen die ik heb gezien, is een soort -- een nieuw paradigma, waarover niet bericht wordt in de pers of in de media. Want goed nieuws is nooit nieuws. Mensen die de planeet veranderen zijn niet diegenen die de beste waarderingscijfers krijgen op TV. In elk land waar ik ben geweest -- de afgelopen 6 jaren waren dat ongeveer 45 landen, en vele kleine dorpjes en steden -- heb ik wat ik "vaginakrijgers" noem gezien. Een vaginakrijger is een vrouw, of een vaginavriendelijke man, die ongelooflijk geweld heeft gezien of ervaren. Liever dan zich een AK-47 te zoeken of een massavernietigingswapen of een machete, houden ze het geweld vast in hun lichaam. Ze betreuren het, ze ervaren het, en dan gaan ze naar buiten om hun leven te wijden aan voorkomen dat anderen hetzelfde overkomt.
I have met these women everywhere on the planet, and I want to tell a few stories, because I believe that stories are the way that we transmit information, where it goes into our bodies. And I think one of the things about being at TED that's been very interesting is that I live in my body a lot, and I don't live in my head very much anymore. And this is a very heady place. And it's been really interesting to be in my head for the last two days; I've been very disoriented --
Ik heb deze vrouwen overal op deze planeet ontmoet. Ik wil een paar verhalen vertellen, omdat ik geloof dat we met verhalen informatie overbrengen, die in ons lichaam terechtkomt. Volgens mij is één van de interessante dingen aan op TED zijn, dat ik veel in mijn lichaam leef, en nog weinig in mijn hoofd. Dit is een erg hoofdelijke plek. Het is heel interessant geweest om in mijn hoofd te leven. De afgelopen twee dagen was ik nogal gedesoriëntieerd.
(Laughter)
(Gelach)
because I think the world, the V-world, is very much in your body. It's a body world, and the species really exists in the body. And I think there's a real significance in us attaching our bodies to our heads, that that separation has created a divide that is often separating purpose from intent. And the connection between body and head often brings those things into union.
Want de V-wereld zit volgens mij erg in je lichaam. Het is een lichaamswereld. De soort bestaat in het lichaam. Volgens mij is het echt significant dat we ons lichaam aan ons hoofd bevestigen. Die scheiding heeft een kloof gecreëerd die bedoeling vaak van intentie scheidt. De connectie tussen lichaam en hoofd verenigt die dingen weer.
I want to talk about three particular people that I've met, vagina warriors, who really transformed my understanding of this whole principle and species, and one is a woman named Marsha Lopez. Marsha Lopez was a woman I met in Guatemala. She was 14 years old, and she was in a marriage and her husband was beating her on a regular basis. And she couldn't get out, because she was addicted to the relationship, and she had no money. Her sister was younger than her, and she applied -- we had a "Stop Rape" contest a few years ago in New York -- and she applied, hoping that she would become a finalist and she could bring her sister. She did become a finalist; she brought Marsha to New York.
Ik wil over drie bijzondere mensen vertellen die ik heb ontmoet, vaginakrijgers die een transformatie betekenden van mijn begrip van dit principe en deze soort. Eén vrouw heet Marsha Lopez. Marsha Lopez is een vrouw die ik in Guatemala ontmoette. Ze was 14 jaar oud. Ze was getrouwd. Haar echtgenoot mishandelde haar regelmatig. Ze kon niet ontsnappen, omdat ze verslaafd was aan de relatie en geen geld had. Haar zusje was jonger dan zij. Enkele jaren geleden hielden we een "stop verkrachting"-wedstrijd in New York. Het zusje deed mee, in de hoop dat ze finaliste zou worden en haar zus mocht meebrengen. Ze haalde de finale en ze bracht Marsha naar New York.
And at that time, we did this extraordinary V-Day at Madison Square Garden, where we sold out the entire testosterone-filled dome -- 18,000 people standing up to say "Yes" to vaginas, which was really a pretty incredible transformation. And she came, and she witnessed this, and she decided that she would go back and leave her husband, and that she would bring V-Day to Guatemala. She was 21 years old. I went to Guatemala and she had sold out the National Theater of Guatemala. And I watched her walk up on stage in her red short dress and high heels, and she stood there and said, "My name is Marsha. I was beaten by my husband for five years. He almost murdered me. I left and you can, too." And the entire 2,000 people went absolutely crazy.
Toen hielden we een uitzonderlijke V-Dag op Madison Square Garden. De hele dome vol testosteron was uitverkocht. 18.000 mensen stonden op om "ja" te zeggen tegen vagina's, wat een ongelooflijke transformatie was. Ze kwam, ze zag dit en ze besloot terug te gaan, haar echtgenoot te verlaten en V-Dag naar Guatemala te brengen. Ze was 21 jaar oud. Ik ging naar Guatemala, en ze had het Nationaal Theater van Guatemala helemaal uitverkocht. Ik zag haar het podium opkomen in haar korte rode jurkje, hoge hakken, en ze stond daar en zei: "Ik heet Marsha. Ik werd vijf jaar lang geslagen door mijn man. Hij vermoordde mij bijna. Ik ben weggegaan. Dat kan jij ook." De 2.000 aanwezigen gingen door het dak.
There's a woman named Esther Chávez who I met in Juarez, Mexico. And Esther Chávez was a brilliant accountant in Mexico City. She was 72 years old and she was planning to retire. She went to Juarez to take care of an ailing aunt, and in the course of it, she began to discover what was happening to the murdered and disappeared women of Juarez. She gave up her life; she moved to Juarez. She started to write the stories which documented the disappeared women. 300 women have disappeared in a border town because they're brown and poor. There has been no response to the disappearance, and not one person has been held accountable. She began to document it. She opened a center called Casa Amiga, and in six years, she has literally brought this to the consciousness of the world. We were there a week ago, when there were 7,000 people in the street, and it was truly a miracle. And as we walked through the streets, the people of Juarez, who normally don't even come into the streets, because the streets are so dangerous, literally stood there and wept, to see that other people from the world had showed up for that particular community.
Er is een vrouw genaamd Esther Chavez die ik ontmoette in Juarez, Mexico. Esther Chavez was een briljante accountant in Mexico City. Ze was 72 jaar en was van plan met pensioen te gaan. Ze ging naar Juarez om voor een zieke tante te zorgen. Terwijl ze dat deed, begon ze te ontrafelen wat er gebeurde met de vermoorde en verdwenen vrouwen uit Juarez. Ze gaf haar leven op. Ze verhuisde naar Juarez. Ze begon de verhalen te schrijven die de verdwenen vrouwen beschreven. 300 vrouwen zijn verdwenen in een grensstad omdat ze bruin en arm zijn. Er is geen reactie geweest op de verdwijning. Niet één mens is verantwoordelijk gesteld. Ze begon te documenteren. Ze opende een centrum genaamd "Casa Amiga". Op zes jaar tijd heeft ze de wereld letterlijk een geweten geschopt. We waren er een week geleden. Er waren 7.000 mensen op de straat. Het was een wonder. Terwijl we door de straten liepen, stonden de mensen uit Juarez, die normaal zelfs niet op straat komen, omdat de straten zo gevaarlijk zijn, daar letterlijk te wenen, toen ze zagen dat andere mensen uit de wereld waren opgedaagd ten voordele van die specifieke gemeenschap.
There's another woman, named Agnes. And Agnes, for me, epitomizes what a vagina warrior is. I met her three years ago in Kenya. And Agnes was mutilated as a little girl; she was circumcised against her will when she was 10 years old, and she really made a decision that she didn't want this practice to continue anymore in her community. So when she got older, she created this incredible thing: it's an anatomical sculpture of a woman's body, half a woman's body. And she walked through the Rift Valley, and she had vagina and vagina replacement parts, where she would teach girls and parents and boys and girls what a healthy vagina looks like, and what a mutilated vagina looks like.
Er is nog een vrouw, Agnes. Voor mij is Agnes de essentie van wat een vaginakrijger is. Ik ontmoette haar drie jaar geleden in Kenya. Agnes was verminkt als meisje. Ze werd tegen haar wil besneden toen ze 10 jaar oud was. Ze nam de beslissing dat ze niet wilde dat deze praktijk bleef bestaan in haar gemeenschap. Toen ze ouder werd, maakte ze dit ongelooflijke ding. Het is een anatomische sculptuur van het lichaam van een vrouw, een half lichaam. Ze liep door de Riftvallei. Ze had een vagina en vagina-vervangstukken. Ze leerde meisjes en ouders en jongens en meisjes hoe een gezonde vagina eruit ziet, en hoe een verminkte vagina eruit ziet. Tijdens haar reizen
And in the course of her travel -- she walked literally for eight years through the Rift Valley, through dust, through sleeping on the ground, because the Maasai are nomads, and she would have to find them, and they would move, and she would find them again -- she saved 1,500 girls from being cut.
liep ze letterlijk acht jaar lang door de Riftvallei, in het stof. Ze sliep op de grond, want de Masai zijn nomaden. Ze moest ze letterlijk vinden. Ze verhuisden, en ze vond ze opnieuw. Ze redde 1.500 meisjes van de verminking.
And in that time, she created an alternative ritual, which involved girls coming of age without the cut. When we met her three years ago, we said, "What could V-Day do for you?" And she said, "Well, if you got me a jeep, I could get around a lot faster."
In die tijd creëerde ze een alternatief ritueel, een overgangsritueel voor meisjes zonder besnijdenis. Toen we haar drie jaar geleden ontmoetten, zeiden we: "Wat kan V-dag voor je doen?" Ze zei: "Als je me een Jeep bezorgde, zou ik sneller rondkomen."
(Laughter)
(Gelach)
So we bought her a jeep. And in the year that she had the jeep, she saved 4,500 girls from being cut. So we said to her, "What else could we do for you?" She said, "Well, Eve, if you gave me some money, I could open a house and girls could run away, and they could be saved." And I want to tell this little story about my own beginnings, because it's very interrelated to happiness and Agnes.
Dus kochten we haar een Jeep. In het jaar waarin ze de Jeep kreeg, redde ze 4.500 meisjes van de besnijdenis. Toen zeiden we: "Agnes, wat kunnen we nog voor je doen?" Ze zei: "Eve, weet je, als je mij wat geld gaf, zou ik een huis kunnen openen en zouden meisjes kunnen weglopen en gered worden." Ik wil dit verhaaltje vertellen over mijn eigen begin, want het heeft veel te maken met geluk, en met Agnes.
When I was a little girl -- I grew up in a wealthy community; it was an upper-middle class white community, and it had all the trappings and the looks of a perfectly nice, wonderful, great life. And everyone was supposed to be happy in that community, and, in fact, my life was hell. I lived with an alcoholic father who beat me and molested me, and it was all inside that. And always as a child I had this fantasy that somebody would come and rescue me. And I actually made up a little character whose name was Mr. Alligator. I would call him up when things got really bad, and say it was time to come and pick me up. And I would pack a little bag and wait for Mr. Alligator to come.
Toen ik een klein meisje was -- ik groeide op in een rijk milieu, de blanke hogere middenklasse -- met alle valkuilen en het uitzicht op een keurig, prachtig, fantastisch leven. Iedereen werd verondersteld gelukkig te zijn in die gemeenschap. Maar mijn leven was een hel. Mijn vader was alcoholicus en sloeg en mishandelde me. Dat zat allemaal vanbinnen. Als kind had ik altijd die droom dat iemand me zou kunnen redden. Ik fantaseerde over een personage dat Meneer Alligator heette. Ik belde hem als het echt te bar werd. Ik zei dat het tijd was om me te komen oppikken. Ik pakte mijn koffertje en wachtte op de komst van Meneer Alligator.
Now, Mr. Alligator never did come, but the idea of Mr. Alligator coming actually saved my sanity and made it OK for me to keep going, because I believed, in the distance, there would be someone coming to rescue me.
Meneer Alligator kwam nooit, maar de gedachte aan de komst van Meneer Alligator hield me gezond en zorgde dat ik verder kon. Want ik geloofde dat in de verte iemand op komst was om me te redden.
Cut to 40-some odd years later, we go to Kenya, and we're walking, we arrive at the opening of this house. And Agnes hadn't let me come to the house for days, because they were preparing this whole ritual.
Over naar ongeveer 40 jaar later. We gaan naar Kenya. We lopen. We komen bij de opening van dit huis. Agnes had me al een paar dagen niet naar het huis laten komen omdat ze een ritueel voorbereidden. Ik wil jullie een mooi verhaal vertellen. Toen Agnes begon
I want to tell you a great story. When Agnes first started fighting to stop female genital mutilation in her community, she had become an outcast, and she was exiled and slandered, and the whole community turned against her. But being a vagina warrior, she kept going, and she kept committing herself to transforming consciousness. And in the Maasai community, goats and cows are the most valued possession. They're like the Mercedes-Benz of the Rift Valley. And she said two days before the house opened, two different people arrived to give her a goat each, and she said to me, "I knew then that female genital mutilation would end one day in Africa."
met haar strijd tegen genitale verminking in haar gemeenschap, werd ze verstoten, verbannen en belasterd. De hele gemeenschap keerde zich tegen haar. Maar ze was een vaginakrijger, en ze zette door. Ze bleef zich inzetten voor een omvorming van het bewustzijn. In de Masaigemeenschap zijn geiten en koeien het meest waardevolle bezit. Ze zijn de Mercedessen van de Riftvallei. Ze zei dat twee dagen voor de opening van het huis, twee verschillende mensen haar elk een geit waren komen aanbieden. Ze zei: "Toen wist ik dat genitale verminking van meisjes op een dag zou eindigen in Afrika."
Anyway, we arrived, and when we arrived, there were hundreds of girls dressed in red homemade dresses -- which is the color of the Maasai and the color of V-Day -- and they greeted us. They had made up these songs that they were singing, about the end of suffering and the end of mutilation, and they walked us down the path. It was a gorgeous day in the African sun, and the dust was flying and the girls were dancing, and there was this house, and it said, "V-Day Safe House for the Girls."
Toen we aankwamen, waren er honderden meisjes in het rood, in zelfgemaakte jurkjes -- rood is de kleur van de Masai en de kleur van V-Dag. Ze begroetten ons. Ze hadden liedjes gemaakt over het einde van het lijden en het einde van de verminking. Ze leidden ons langs het pad. Het was een fantastische dag in de Afrikaanse zon. Het stof woei op. De meisjes dansten. Daar stond dat huis, met het opschrift "V-Dag Vluchthuis voor Meisjes".
And it hit me in that moment that it had taken 47 years, but that Mr. Alligator had finally shown up. And he had shown up, obviously, in a form that it took me a long time to understand, which is that when we give in the world what we want the most, we heal the broken part inside each of us.
Op dat moment trof het me dat het 47 jaar had geduurd, maar dat Meneer Alligator eindelijk was opgedaagd. Hij was opgedaagd in een vorm die ik niet onmiddellijk had begrepen, namelijk: als we in de wereld weggeven wat we het liefste willen, dan helen we het gebroken stuk van onszelf.
And I feel, in the last eight years, that this journey -- this miraculous vagina journey -- has taught me this really simple thing, which is that happiness exists in action; it exists in telling the truth and saying what your truth is; and it exists in giving away what you want the most. And I feel that knowledge and that journey has been an extraordinary privilege, and I feel really blessed to have been here today to communicate that to you.
Ik heb de laatste 8 jaar het gevoel dat deze tocht, deze miraculeuze vaginatocht, me dit simpele dingetje heeft geleerd: dat geluk uit actie bestaat, uit de waarheid vertellen en vertellen wat je waarheid is, uit weggeven wat je het liefste wil. Voor mij is die wetenschap en die tocht een uitzonderlijk privilege geweest. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit vandaag met jullie heb kunnen delen. Heel veel dank.
Thank you very much.
(Applause)
(Applaus)