Στοιχηματίζω πως ανησυχείτε.
I bet you're worried.
(Γέλια)
(Laughter)
Εγώ ανησυχούσα. Γι' αυτό τον λόγο ξεκίνησα αυτό το έργο. Ανησυχούσα για τα αιδοία. Ανησυχούσα για το τι σκεφτόμαστε για τα αιδοία και ανησυχούσα ακόμα πιο πολύ για το ότι δεν τα σκεφτόμαστε. Ανησυχούσα για το δικό μου αιδοίο. Χρειαζόταν ένα πλαίσιο, μια κουλτούρα, μια κοινότητα άλλων αιδοίων. Τα περιβάλλει τόση άγνοια και μυστικότητα. Είναι σαν το Τρίγωνο των Βερμούδων, κανείς δεν γυρίζει ποτέ πίσω από εκεί.
I was worried. That's why I began this piece. I was worried about vaginas. I was worried what we think about vaginas and even more worried that we don't think about them. I was worried about my own vagina. It needed a context, a culture, a community of other vaginas. There is so much darkness and secrecy surrounding them. Like the Bermuda Triangle, nobody ever reports back from there.
(Γέλια)
(Laughter)
Αρχικά, δεν είναι εύκολο ούτε να βρεις το αιδοίο σου. Περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες χωρίς οι γυναίκες να το κοιτάξουν. Πήρα συνέντευξη από μια δυναμική επιχειρηματία. Μου είπε πως δεν είχε το χρόνο. «Θα σου πάρει όλη μέρα να δεις το αιδοίο σου», είπε.
In the first place, it's not so easy to even find your vagina. Women go days, weeks, months, without looking at it. I interviewed a high-powered businesswoman; she told me she didn't have time. "Looking at your vagina," she said, "is a full day's work."
(Γέλια)
(Laughter)
«Πρέπει να ξαπλώσεις ανάσκελα, μπροστά σε έναν καθρέφτη, κατά προτίμηση ολόσωμο. Πρέπει να πάρεις την τέλεια στάση με τον τέλειο φωτισμό, που μετά κάνει σκιές έτσι που κάθεσαι. Σηκώνεις το κεφάλι σου, κυρτώνεις την πλάτη σου, είναι εξαντλητικό». Ήταν πολυάσχολη. Δεν είχε χρόνο. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω στις γυναίκες για τα αιδοία τους. Ξεκίνησα με απλές συνεντεύξεις για τα αιδοία και κατέληξα στο «Αιδοίου Μονόλογοι». Μίλησα με πάνω από 200 γυναίκες. Μίλησα με μεγαλύτερες γυναίκες και με νεώτερες, με παντρεμένες, λεσβίες, εργένισσες. Μίλησα με στελέχη επιχειρήσεων, με καθηγήτριες, ηθοποιούς, πόρνες. Μίλησα με Αφροαμερικανίδες, με Αμερικανίδες ασιατικής καταγωγής,
"You've got to get down there on your back, in front of a mirror, full-length preferred. You've got to get in the perfect position with the perfect light, which then becomes shadowed by the angle you're at. You're twisting your head up, arching your back, it's exhausting." She was busy; she didn't have time. So I decided to talk to women about their vaginas. They began as casual vagina interviews, and they turned into vagina monologues. I talked with over 200 women. I talked to older women, younger women, married women, lesbians, single women. I talked to corporate professionals, college professors, actors, sex workers. I talked to African-American women, Asian-American women,
με ιθαγενείς Αμερικανίδες, καυκάσιες, Εβραίες. Εντάξει, στην αρχή ήταν λίγο ντροπαλές, δίσταζαν να μιλήσουν. Όμως όταν ξεκινούσαν, δεν σταματούσαν. Στις γυναίκες αρέσει να μιλούν για το αιδοίο τους. Αλήθεια.
Native-American women, Caucasian women, Jewish women. OK, at first women were a little shy, a little reluctant to talk. Once they got going, you couldn't stop them. Women love to talk about their vaginas, they do.
Κυρίως επειδή κανείς δεν τις είχε ρωτήσει ποτέ γι' αυτό.
Mainly because no one's ever asked them before.
(Γέλια) Ας αρχίσουμε απλά με τη λέξη «αιδοίο». Αιδοίο. Αιδοίο. Στην καλύτερη περίπτωση, ακούγεται σαν μια μόλυνση. Ίσως σαν ένα ιατρικό εργαλείο.
(Laughter) Let's just start with the word "vagina" -- vagina, vagina. It sounds like an infection, at best. Maybe a medical instrument.
«Αδελφή, γρήγορα! Φέρε μου το αιδοίο!»
"Hurry, nurse, bring the vagina!"
(Laughter)
(Γέλια)
Vagina, vagina, vagina.
Αιδοίο, αιδοίο, αιδοίο. Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πείτε τη λέξη. Ποτέ δεν ακούγεται σαν μια λέξη που θέλετε να πείτε. Είναι μια γελοία και καθόλου σέξι λέξη. Αν προσπαθήσετε να είστε πολιτικώς ορθοί και την πείτε την ώρα του σεξ, «Αγάπη μου, χάιδεψε το αιδοίο μου»,
It doesn't matter how many times you say the word, it never sounds like a word you want to say. It's a completely ridiculous, totally un-sexy word. If you use it during sex, trying to be politically correct, "Darling, would you stroke my vagina,"
πάει, τα χαλάσατε όλα.
you kill the act right there.
(Γέλια) Ανησυχώ για το πώς τα αποκαλούμε και το πώς δεν τα αποκαλούμε. Στο Γκρέιτ Νεκ της Νέας Υόρκης το αποκαλούν γατάκι. Εκεί, μια γυναίκα μου είπε πως η μητέρα της έλεγε, «Μη φοράς βρακάκι κάτω από τις πιτζάμες σου.
(Laughter) I'm worried what we call them and don't call them. In Great Neck, New York, they call it a Pussycat. A woman told me there her mother used to tell her, "Don't wear panties, dear, underneath your pajamas.
Πρέπει να αερίζεται το γατάκι σου».
You need to air out your Pussycat."
(Γέλια) Στο Γουέστσεστερ το αποκαλούν Πούκι, στο Νιού Τζέρσεϊ, παπάκι. Υπάρχει το πηγαδούλι, η λάκκα, το πορτοφολάκι, το μελοκούρουπο,
(Laughter) In Westchester, they call it a Pooki, in New Jersey, a twat. There's Powderbox, derriere, a Pooky, a Poochi, a Poopi,
η τρυπανιά, η μαλλιαρόχωρα, η μαναριά, το πουρσέλι, (Γέλια) Υπάρχει το πιπί, ο αχινός, το λουλουδάκι, ο άμβωνας, η νίτσα, το κουτάκι, το τούνελ,
a Poopelu, a Pooninana, a Padepachetchki, a Pal, and a Piche. (Laughter) There's Toadie, Dee Dee, Nishi, Dignity, Coochi Snorcher, Cooter, Labbe, Gladys Seagelman, VA,
η ρουφήχτρα, το τζάνερο, το ντουντούνι, το ακατοίκητο, η καρότσα, η άγκυρα, το δέλτα, ο ισθμός, το μουτζό, το τέτοιο, η τρύπα, το σχίσμα, η Μίμη στο Μαϊάμι, το ανοιχτό ψωμάκι στη Φιλαδέλφεια...
Wee wee, Horsespot, Nappy Dugout, Mongo, Ghoulie, Powderbox, a Mimi in Miami, a Split Knish in Philadelphia ... (Laughter)
(Γέλια) και το σμέντι στο Μπρονξ.
and a Schmende in the Bronx. (Laughter)
Ανησυχώ για τα αιδοία.
I am worried about vaginas.
Έτσι ξεκινά το «Αιδοίου Μονόλογοι». Όμως στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε από εκεί. Ξεκίνησε έπειτα από μια συζήτηση με μια γυναίκα. Συζητούσαμε για την εμμηνόπαυση και πιάσαμε το θέμα του αιδοίου της, κάτι που συμβαίνει όταν μιλάς για την εμμηνόπαυση. Μου είπε πράγματα για το αιδοίο της που με σόκαραν. Πως ήταν στεγνό, ήταν τελειωμένο και πεθαμένο. Κι εγώ είχα σοκαριστεί. Κι έτσι, ρώτησα μια φίλη, σαν να μη τρέχει τίποτα, «Λοιπόν, τι σκέφτεσαι για το αιδοίο σου;» Αυτή η γυναίκα μου είπε κάτι ακόμα πιο καταπληκτικό, και η επόμενη το ίδιο, και πριν καλά το καταλάβω, κάθε γυναίκα μου έλεγε για κάποια η οποία είχα μια τρομερή ιστορία να μου πει για το αιδοίο της. Κι έτσι παρασύρθηκα στη δίνη των αιδοίων. (Γέλια)
This is how the "Vagina Monologues" begins. But it really didn't begin there. It began with a conversation with a woman. We were having a conversation about menopause, and we got onto the subject of her vagina, which you'll do if you're talking about menopause. And she said things that really shocked me about her vagina -- that it was dried-up and finished and dead -- and I was kind of shocked. So I said to a friend casually, "Well, what do you think about your vagina?" And that woman said something more amazing, and then the next woman said something more amazing, and before I knew it, every woman was telling me I had to talk to somebody about their vagina because they had an amazing story, and I was sucked down the vagina trail.
Στην πραγματικότητα, ακόμα δεν έχω ξεφύγει απ' αυτή.
(Laughter)
Νομίζω πως αν κάποιος μου έλεγε, όταν ήμουν νεώτερη, πως κάποτε, σε ένα κατάστημα παπουτσιών, άνθρωποι θα φώναζαν, «Να η κυρία του Αιδοίου!», δεν ξέρω αν αυτό θα γινόταν το όνειρο της ζωής μου. (Γέλια)
And I really haven't gotten off of it. I think if you had told me when I was younger that I was going to grow up, and be in shoe stores, and people would scream out, "There she is, the Vagina Lady!" I don't know that that would have been my life ambition. (Laughter)
Όμως θέλω να σας μιλήσω λίγο για την ευτυχία,
But I want to talk a little bit about happiness,
και πώς σχετίζεται με το ταξίδι του «Αιδοίου», επειδή ήταν ένα ασυνήθιστο ταξίδι, που ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια. Νομίζω πως προτού γράψω το «Αιδοίου Μονόλογοι», δεν πίστευα πραγματικά στην ευτυχία. Ειλικρινά πίστευα πως μόνο οι ηλίθιοι είναι ευτυχισμένοι. Θυμάμαι πως όταν έγινα Βουδίστρια, πριν από 14 χρόνια, και μου είπαν πως ο στόχος είναι να είσαι ευτυχισμένος, είπα, «Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και να ζεις σε αυτόν τον κόσμο της δυστυχίας, και να ζεις σε αυτόν τον κόσμου του πόνου;» Μπέρδευα την ευτυχία με πολλά άλλα πράγματα, όπως με την απάθεια, τον εκφυλισμό ή τον εγωισμό. Και αυτό που νομίζω ότι συνέβη με το «Αιδοίου Μονόλογοι» κι αυτό το ταξίδι, είναι πως κατάφερα να καταλάβω λίγο καλύτερα τι είναι η ευτυχία.
and the relationship to this whole vagina journey, because it has been an extraordinary journey that began eight years ago. I think before I did the "Vagina Monologues," I didn't really believe in happiness. I thought that only idiots were happy, to be honest. I remember when I started practicing Buddhism 14 years ago, and I was told that the end of this practice was to be happy, I said, "How could you be happy and live in this world of suffering and live in this world of pain?" I mistook happiness for a lot of other things, like numbness or decadence or selfishness. And what happened through the course of the "Vagina Monologues" and this journey is, I think I have come to understand a little bit more about happiness.
Υπάρχουν τρία πράγματα για την ευτυχία για τα οποία θέλω να μιλήσω. Το ένα είναι να βλέπει κανείς τι υπάρχει μπροστά του, να το συζητάει και να το δηλώνει. Νομίζω πως αυτό που έμαθα συζητώντας για το αιδοίο και μιλώντας για το αιδοίο, είναι πως ήταν το πιο εμφανές πράγμα, ήταν εκεί, στο κέντρο του σώματός μου, στο κέντρο του κόσμου, και παρ' όλα αυτά, κανείς δεν συζητούσε γι' αυτό. Το δεύτερο πράγμα είναι πως όταν άρχισα να συζητώ για το αιδοίο, μου άνοιξε πόρτες που με επέτρεψαν να δω ότι υπήρχε τρόπος να βοηθήσω τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Κι αυτό μου έφερε τη μεγαλύτερη ευτυχία. Και η τρίτη αρχή της ευτυχίας, την οποία συνειδητοποίησα πρόσφατα:
There are three qualities I want to talk about. One is seeing what's right in front of you, and talking about it, and stating it. I think what I learned from talking about the vagina and speaking about the vagina, is it was the most obvious thing -- it was right in the center of my body and the center of the world -- and yet it was the one thing nobody talked about. The second thing is that what talking about the vagina did is it opened this door which allowed me to see that there was a way to serve the world to make it better. And that's where the deepest happiness has actually come from. And the third principle of happiness, which I've realized recently:
Πριν από οκτώ χρόνια, ξεκίνησε αυτή η ορμητική ενέργεια, αυτό το κύμα του «Αιδοίου», και το περιγράφω ως κύμα επειδή, για να είμαι ειλικρινής, δεν το κατανοώ πλήρως. Αισθάνομαι πως το υπηρετώ. Όμως αυτό το κύμα ξεκίνησε κι αν το αμφισβητήσω, ή προσπαθήσω να το σταματήσω ή κοιτάξω πίσω μου να το δω, συχνά αισθάνομαι πως θα πάθω αυχενικό σύνδρομο ή πως μπορεί να σπάσει ο αυχένας μου. Όμως όταν πηγαίνω με το κύμα, το εμπιστεύομαι και κινούμαι μαζί του, πηγαίνω στο επόμενο μέρος κι αυτό γίνεται λογικά, φυσιολογικά και ειλικρινά. Ξεκίνησα να καταγράφω τις ιστορίες και τις διηγήσεις και μιλούσα με μια γυναίκα κι αυτό με οδηγούσε σε μια άλλη, και αυτό με οδηγούσε στην επόμενη. Και τότε κατέγραψα αυτές τις ιστορίες και τις παρουσίασα στους άλλους.
Eight years ago, this momentum and this energy, this "V-wave" started -- and I can only describe it as a "V-wave" because, to be honest, I really don't understand it completely; I feel at the service of it. But this wave started, and if I question the wave, or try to stop the wave or look back at the wave, I often have the experience of whiplash or the potential of my neck breaking. But if I go with the wave, and I trust the wave and I move with the wave, I go to the next place, and it happens logically and organically and truthfully. And I started this piece, particularly with stories and narratives, and I was talking to one woman and that led to another woman and that led to another woman. And then I wrote those stories down, and I put them out in front of other people.
Στην αρχή, κάθε φορά που έκανα την παράσταση, μετά το τέλος οι γυναίκες περίμεναν στην ουρά, για να μου διηγηθούν τις ιστορίες τους. Στην αρχή σκεφτόμουν, «Τέλεια! Θα ακούσω για υπέροχους οργασμούς, για καλό σεξ, και για το πόσο αγαπούν οι γυναίκες το αιδοίο τους». Όμως στην πραγματικότητα, δεν περίμεναν για να μου πουν αυτό. Οι γυναίκες περίμεναν στην ουρά για να μου που πώς τις βίασαν, πώς τις κακοποίησαν, πώς τις χτύπησαν, πώς έπεσαν θύματα ομαδικού βιασμού σε πάρκινγκ αυτοκινήτων και πώς τις βίασαν οι θείοι τους. Ήθελα να σταματήσω να κάνω το «Αιδοίου Μονόλογοι», επειδή είχε αρχίσει να με αγχώνει. Αισθανόμουν σαν πολεμικός φωτορεπόρτερ που φωτογραφίζει φριχτά γεγονότα, αλλά που δεν επεμβαίνει.
And every single time I did the show at the beginning, women would literally line up after the show, because they wanted to tell me their stories. And at first I thought, "Oh great, I'll hear about wonderful orgasms, and great sex lives, and how women love their vaginas." But in fact, that's not what women lined up to tell me. What women lined up to tell me was how they were raped, and how they were battered, and how they were beaten, and how they were gang-raped in parking lots, and how they were incested by their uncles. And I wanted to stop doing the "Vagina Monologues," because it felt too daunting. I felt like a war photographer who takes pictures of terrible events, but doesn't intervene on their behalf.
Κι έτσι, το 1997 είπα, «Ας μαζέψω κάποιες γυναίκες. Τι μπορούμε να κάνουμε με τις πληροφορίες όλων αυτών των γυναικών που έχουν κακοποιηθεί;» Αφού το σκέφτηκα κι αφού έκανα έρευνα, ανακάλυψα -το είπε και ο ΟΗΕ πρόσφατα- ότι μία στις τρεις γυναίκες στον πλανήτη, θα κακοποιηθεί ή θα βιαστεί στη διάρκεια της ζωής της. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα φύλο, για τον πόρο αυτού του πλανήτη, τις γυναίκες. Έτσι, το 1997 μαζέψαμε όλες αυτές τις καταπληκτικές γυναίκες και είπαμε, «Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το έργο, αυτή την ενέργεια, για να σταματήσουμε τη βία κατά των γυναικών;» Οργανώσαμε μια παράσταση σε ένα θέατρο στη Νέα Υόρκη και ήρθαν όλες αυτές οι σπουδαίες ηθοποιοί- η Σούζαν Σάραντον, η Γκλεν Γλόουζ, η Γούπι Γκόλντμπεργκ- και ένα βράδυ δώσαμε μια παράσταση
And so in 1997, I said, "Let's get women together. What could we do with this information that all these women are being violated?" And it turned out, after thinking and investigating, that I discovered -- and the UN has actually said this recently -- that one out of every three women on this planet will be beaten or raped in her lifetime. That's essentially a gender; that's essentially the resource of the planet, which is women. So in 1997 we got all these incredible women together and we said, "How can we use the play, this energy, to stop violence against women?" And we put on one event in New York City, in the theater, and all these great actors came -- from Susan Sarandon, to Glenn Close, to Whoopi Goldberg -- and we did one performance on one evening, and that catalyzed this wave, this energy.
που ήταν καταλύτης γι' αυτό το κύμα, γι' αυτή την ενέργεια. Και μέσα σε πέντε χρόνια, ξεκίνησε αυτό το καταπληκτικό πράγμα. Μια γυναίκα πήρε αυτή την ενέργεια και είπε, «Θέλω να φέρω αυτό το κύμα, αυτή την ενέργεια, στα πανεπιστήμια». Κι έτσι, πήρε το έργο και είπε, «Ας χρησιμοποιήσουμε το έργο κι ας κάνουμε μια παράσταση το χρόνο, για να μαζέψουμε χρήματα και να σταματήσουμε τη βία κατά των γυναικών στις τοπικές κοινότητες σε όλον τον κόσμο». Μέσα σε ένα χρόνο παίχτηκε σε 50 πανεπιστήμια και μετά επεκτάθηκε. Και τα τελευταία έξι χρόνια, εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο.
And within five years, this extraordinary thing began to happen. One woman took that energy and she said, "I want to bring this wave, this energy, to college campuses," and so she took the play and she said, "Let's use the play and have performances once a year, where we can raise money to stop violence against women in local communities all around the world." And in one year, it went to 50 colleges, and then it expanded. And over the course of the last six years, it's spread and it's spread and it's spread around the world.
Έμαθα δύο πράγματα: Το ένα είναι ότι η επιδημία της βίας κατά των γυναικών είναι τρομακτική, είναι παγκόσμια, είναι σοβαρή και ολέθρια, και συμβαίνει σε κάθε σημείο, σε κάθε γωνιά κάθε κοινωνίας, και ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε επειδή είναι πλέον κάτι συνηθισμένο. Αυτό το ταξίδι με πήγε στο Αφγανιστάν, όπου είχα την τιμή και το προνόμιο να βρεθώ σε μέρη που ήταν υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν. Φόρεσα τη μπούρκα και βρέθηκα με μια φανταστική ομάδα, που ονομάζεται Επαναστατικός Σύνδεσμος Γυναικών του Αφγανιστάν. Είδα από πρώτο χέρι πως έχει αφαιρεθεί από τις γυναίκες κάθε δικαίωμα που θα μπορούσαν να έχουν. Από το δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην εργασία, μέχρι το δικαίωμα να τρώνε παγωτό. Για όσους δεν το γνωρίζετε, ήταν παράνομο να τρως παγωτό υπό τους Ταλιμπάν. Είδα και γνώρισα γυναίκες που τις είχαν μαστιγώσει επειδή της έπιασαν να τρώνε παγωτό βανίλια. Σε μια πόλη με πήγαν σε ένα κρυφό μέρος όπου έτρωγαν παγωτό. Πήγαμε στο πίσω δωμάτιο κι εκεί οι γυναίκες καθίσαμε, τράβηξαν γύρω μας μια κουρτίνα, και μας σέρβιραν παγωτό βανίλια. Οι γυναίκες σήκωσαν τις μπούρκες τους κι έφαγαν το παγωτό. Και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι σημαίνει απόλαυση
What I have learned is two things: one, that the epidemic of violence towards women is shocking; it's global; it is so profound and it is so devastating, and it is so in every little pocket of every little crater, of every little society that we don't even recognize it, because it's become ordinary. This journey has taken me to Afghanistan, where I had the extraordinary honor and privilege to go into parts of Afghanistan under the Taliban. I was dressed in a burqa and I went in with an extraordinary group, called the Revolutionary Association of the Women of Afghanistan. And I saw firsthand how women had been stripped of every single right that was possible to strip women of -- from being educated, to being employed, to being actually allowed to eat ice cream. For those of you who don't know, it was illegal to eat ice cream under the Taliban. And I actually saw and met women who had been flogged for being caught eating vanilla ice cream. I was taken to the secret ice cream-eating place in a little town, where we went to a back room, and women were seated and a curtain was pulled around us, and they were served vanilla ice cream. And women lifted their burqas and ate this ice cream. And I don't think I ever understood pleasure until that moment,
και τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες μπόρεσαν να κρατήσουν την απόλαυσή τους ζωντανή. Αυτό το ταξίδι με πήγε μέχρι το Ισλαμαμπάντ, όπου είδα και γνώρισα γυναίκες με λιωμένα πρόσωπα. Με πήγε μέχρι το Χουαρέζ του Μεξικού, όπου ήμουν πριν από μια εβδομάδα, και πήγα σε πάρκινγκ αυτοκινήτων στα οποία βρέθηκαν οστά γυναικών που τα είχαν πετάξει δίπλα στα μπουκάλια της Κόκα Κόλα. Με πήγε σε πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα, όπου κορίτσια είχαν ναρκωθεί και είχαν βιαστεί στα ραντεβού τους. Είδα απίστευτα τρομακτική βία. Όμως καθώς έβλεπα όλη αυτή τη βία, συνειδητοποίησα πως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα πράγματα και βλέπεις ακριβώς αυτό που βρίσκεται μπροστά σου,
and how women have found a way to keep their pleasure alive. It has taken me, this journey, to Islamabad, where I have witnessed and met women with their faces melted off. It has taken me to Juarez, Mexico, where I was a week ago, where I have literally been there in parking lots, where bones of women have washed up and been dumped next to Coca-Cola bottles. It has taken me to universities all over this country, where girls are date-raped and drugged. I have seen terrible, terrible, terrible violence. But I have also recognized, in the course of seeing that violence, that being in the face of things and seeing actually what's in front of us is the antidote to depression,
αυτό είναι το αντίδοτο στην κατάθλιψη και στο αίσθημα ότι δεν αξίζεις. Πριν από το «Αιδοίου Μονόλογοι», περίπου το 80% της συνείδησής μου ήταν αποκομμένη από αυτή την πραγματικότητα, κι αυτό μου στερούσε τη ζωτικότητά μου και την ενέργεια της ζωής μου. Κάτι άλλο που συνέβη κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, και ήταν καταπληκτικό, ήταν πως σε κάθε μέρος του κόσμου που πήγα, γνώρισα νέα είδη. Μου αρέσει να μαθαίνω για τα είδη που βρίσκονται στον πάτο της θάλασσας και σκεφτόμουν πως βρίσκομαι με αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους, σε αυτό το πάνελ,
and to a feeling that one is worthless and has no value. Because before the "Vagina Monologues," I will say that 80 percent of my consciousness was closed off to what was really going on in this reality, and that closing-off closed off my vitality and my life energy. What has also happened is in the course of these travels -- and it's been an extraordinary thing -- is that every single place that I have gone to in the world, I have met a new species. And I really love hearing about all these species at the bottom of the sea. And I was thinking about how being with these extraordinary people on this particular panel,
που βλέπει τα πράγματα απ' όλες τις σκοπιές,
that it's beneath, beyond and between,
και ότι το αιδοίο χωράει σε κάθε κατηγορία. (Γέλια) Όμως ένα από τα πράγματα που είδα είναι αυτό το είδος. Είναι είδος και αποτελεί ένα νέο παράδειγμα και δεν ακούς γι' αυτό στις εφημερίδες ή στα ΜΜΕ, επειδή δεν νομίζω πως ακούς ποτέ καλές ειδήσεις στις ειδήσεις, και δεν νομίζω πως οι άνθρωποι που μεταμορφώνουν τον πλανήτη είναι αυτοί που κάνουν νούμερα τηλεθέασης. Όμως σε κάθε χώρα που πήγα, και πήγα σε περίπου 45 χώρες τα τελευταία έξι χρόνια, σε πολλά μικρά χωριά και πόλεις, και είδα κάτι που το ονόμασα, «πολεμιστές του αιδοίου». Οι «πολεμιστές του αιδοίου» είναι γυναίκες ή άντρες φιλικοί προς τα αιδοία, που έχουν γίνει μάρτυρες βίας ή έχουν βιώσει βία, κι αντί να πάρουν ένα πολυβόλο ή ένα όπλο μαζικής καταστροφής ή ένα χατζάρι, κράτησαν τη βία μέσα τους.
and the vagina kind of fits into all those categories. (Laughter) But one of the things I've seen is this species -- and it is a species, and it is a new paradigm, and it doesn't get reported in the press or in the media because I don't think good news ever is news, and I don't think people who are transforming the planet are what gets the ratings on TV shows. But every single country I have been to -- and in the last six years, I've been to about 45 countries, and many tiny little villages and cities and towns -- I have seen something what I've come to call "vagina warriors." A "vagina warrior" is a woman, or a vagina-friendly man, who has witnessed incredible violence or suffered it, and rather than getting an AK-47 or a weapon of mass destruction or a machete, they hold the violence in their bodies;
Τη βίωσαν, θρήνησαν, το ξεπέρασαν και μετά αφιέρωσαν τη ζωή τους ώστε να μη συμβεί κάτι τέτοιο σε κανέναν άλλο. Γνώρισα τέτοιες γυναίκες παντού στον πλανήτη, και θέλω να πω μερικές ιστορίες, επειδή πιστεύω πως οι ιστορίες είναι ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδουμε πληροφορίες τις οποίες ενσωματώνουμε. Κάτι ενδιαφέρον σχετικά με το TED είναι ότι τώρα πια ζω περισσότερο στο σώμα μου κι όχι στο μυαλό μου, κι εδώ είναι μέρος του μυαλού,
they grieve it; they experience it; and then they go out and devote their lives to making sure it doesn't happen to anybody else. I have met these women everywhere on the planet, and I want to tell a few stories, because I believe that stories are the way that we transmit information, where it goes into our bodies. And I think one of the things about being at TED that's been very interesting is that I live in my body a lot, and I don't live in my head very much anymore. And this is a very heady place.
κι έχει πολύ ενδιαφέρον που βρέθηκα ξανά στο μυαλό μου
And it's been really interesting to be in my head
τις τελευταίες δύο μέρες. Αισθάνομαι αποπροσανατολισμένη, επειδή νομίζω ότι ο κόσμος, ο κόσμος του αιδοίου είναι στο σώμα μας. Είναι ένας κόσμος των σωμάτων και αυτό το είδος υπάρχει στα σώματα. Και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να συνδέσουμε τα σώματα με το μυαλό μας, γιατί αυτός ο διαχωρισμός προκάλεσε μια διαίρεση
for the last two days; I've been very disoriented -- (Laughter) because I think the world, the V-world, is very much in your body. It's a body world, and the species really exists in the body. And I think there's a real significance in us attaching our bodies to our heads, that that separation has created a divide
που συχνά ξεχωρίζει το αίτιο από την πρόθεση. Και η σύνδεση νου και σώματος συχνά τα ενοποιεί αυτά. Θέλω να μιλήσω για τρεις ανθρώπους που γνώρισα, τρεις πολεμίστριες του αιδοίου, που μεταμόρφωσαν τον τρόπο που σκέφτομαι για όλα αυτά και γι' αυτό το είδος, και μια από τις γυναίκες αυτές είναι η Μάρσα Λόπεζ. Η Μάρσα Λόπεζ είναι μια γυναίκα που γνώρισα στη Γουατεμάλα. Ήταν 14 ετών, παντρεμένη, και άντρας της την έδερνε συστηματικά. Δεν μπορούσε να ξεφύγει επειδή είχε εθιστεί σε αυτή τη σχέση και δεν είχε χρήματα. Η αδελφή της που ήταν νεώτερη, έκανε αίτηση στο διαγωνισμό «Σταματήστε τους Βιασμούς» που κάναμε πριν από λίγα χρόνια στη Νέα Υόρκη,
that is often separating purpose from intent. And the connection between body and head often brings those things into union. I want to talk about three particular people that I've met, vagina warriors, who really transformed my understanding of this whole principle and species, and one is a woman named Marsha Lopez. Marsha Lopez was a woman I met in Guatemala. She was 14 years old, and she was in a marriage and her husband was beating her on a regular basis. And she couldn't get out, because she was addicted to the relationship, and she had no money. Her sister was younger than her, and she applied -- we had a "Stop Rape" contest a few years ago in New York -- and she applied, hoping that she would become a finalist
ελπίζοντας πως θα έφτανε στον τελικό κι ότι έτσι θα μπορούσε να καλέσει την αδελφή της. Τα κατάφερε και έφερε την Μάρσα στη Νέα Υόρκη. Εκείνη την εποχή, κάναμε μια καταπληκτική «Μέρα Αιδοίου» στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν και γεμίσαμε τον ναό της τεστοστερόνης με 18.000 άτομα που στέκονταν όρθια και έλεγαν «Ναι!» στα αιδοία, κάτι που ήταν πραγματικά καταπληκτικό. Κι εκείνη ήρθε και τα είδε όλα αυτά και αποφάσισε πως θα πάει πίσω, θα αφήσει τον άντρα της, και θα φέρει τη «Μέρα Αιδοίου» στη Γουατεμάλα. Ήταν 21 ετών. Πήγα στη Γουατεμάλα και είχε ξεπουλήσει όλα τα εισιτήρια στο Εθνικό Θέατρο. Την παρακολούθησα καθώς ανέβηκε στη σκηνή,
and she could bring her sister. She did become a finalist; she brought Marsha to New York. And at that time, we did this extraordinary V-Day at Madison Square Garden, where we sold out the entire testosterone-filled dome -- 18,000 people standing up to say "Yes" to vaginas, which was really a pretty incredible transformation. And she came, and she witnessed this, and she decided that she would go back and leave her husband, and that she would bring V-Day to Guatemala. She was 21 years old. I went to Guatemala and she had sold out the National Theater of Guatemala. And I watched her walk up on stage in her red short dress and high heels,
φορώντας ένα κοντό κόκκινο φόρεμα και ψηλά τακούνια, και είπε, «Με λένε Μάρσα. Ο άντρας μου με χτυπούσε πέντε χρόνια. Παραλίγο να με δολοφονήσει. Έφυγα, και το ίδιο μπορείτε να κάνετε κι εσείς». Και το κοινό των 2.000 ατόμων τρελάθηκε. Γνώρισα και μια γυναίκα που ονομάζεται Έστερ Τσάβεζ στο Χουαρέζ του Μεξικού. Η Έστερ Τσάβεζ ήταν λογίστρια στην Πόλη του Μεξικό. Ήταν 72 ετών και σκόπευε να βγει στη σύνταξη. Πήγε στο Χουαρέζ για να φροντίσει μια άρρωστη θεία της και όσο ήταν εκεί, ανακάλυψε τι γινόταν με τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις γυναικών στο Χουαρέζ. Άφησε τα πάντα πίσω της και μετακόμισε στο Χουαρέζ. Άρχισε να γράφει ιστορίες για τις εξαφανίσεις των γυναικών. 300 γυναίκες είχαν εξαφανιστεί σε μια πόλη κοντά στα σύνορα, επειδή ήταν σκουρόχρωμες και φτωχές. Κανείς δεν είχε ασχοληθεί με τις εξαφανίσεις και κανείς δεν είχε συλληφθεί. Άρχισε να τα καταγράφει αυτά. Άνοιξε ένα κέντρο που το ονόμασε «Το Σπίτι των Φίλων» και μέσα σε έξι χρόνια το έκανε γνωστό στον κόσμο. Ήμασταν εκεί πριν από μια εβδομάδα,
and she stood there and said, "My name is Marsha. I was beaten by my husband for five years. He almost murdered me. I left and you can, too." And the entire 2,000 people went absolutely crazy. There's a woman named Esther Chávez who I met in Juarez, Mexico. And Esther Chávez was a brilliant accountant in Mexico City. She was 72 years old and she was planning to retire. She went to Juarez to take care of an ailing aunt, and in the course of it, she began to discover what was happening to the murdered and disappeared women of Juarez. She gave up her life; she moved to Juarez. She started to write the stories which documented the disappeared women. 300 women have disappeared in a border town because they're brown and poor. There has been no response to the disappearance, and not one person has been held accountable. She began to document it. She opened a center called Casa Amiga, and in six years, she has literally brought this to the consciousness of the world. We were there a week ago,
όταν 7.000 άτομα βγήκαν στους δρόμους, κι αυτό ήταν ένα θαύμα. Και καθώς περπατούσαμε στους δρόμους, οι άνθρωποι του Χουαρέζ, που δεν βγαίνουν στους δρόμους, επειδή οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, στέκονταν εκεί και έκλαιγαν επειδή άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο είχαν πάει να συμπαρασταθούν στην κοινότητά τους. Υπάρχει και μια άλλη γυναίκα που ονομάζεται Άγκνες. Η Άγκνες είναι για μένα η επιτομή της πολεμίστριας αιδοίου. Την γνώρισα πριν από τρία χρόνια στην Κένυα. Η Άγκνες είχε ακρωτηριαστεί όταν ήταν μικρή. Της είχαν κάνει κλειτοριδεκτομή, ενάντια στη θέλησή της, όταν ήταν 10 ετών. Αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεχιστεί αυτό στην κοινότητά της. Έτσι, όταν μεγάλωσε, δημιούργησε αυτό το καταπληκτικό πράγμα:
when there were 7,000 people in the street, and it was truly a miracle. And as we walked through the streets, the people of Juarez, who normally don't even come into the streets, because the streets are so dangerous, literally stood there and wept, to see that other people from the world had showed up for that particular community. There's another woman, named Agnes. And Agnes, for me, epitomizes what a vagina warrior is. I met her three years ago in Kenya. And Agnes was mutilated as a little girl; she was circumcised against her will when she was 10 years old, and she really made a decision that she didn't want this practice to continue anymore in her community. So when she got older, she created this incredible thing:
Είναι ένα γλυπτό γυναικείας ανατομίας, το μισό σώμα μιας γυναίκας. Διέσχισε την Κοιλάδα Ριφτ, μαζί με το αιδοίο και τα ανταλλακτικά του αιδοίου, και δίδαξε σε κορίτσια, αγόρια και γονείς, πώς είναι ένα υγιές αιδοίο και πώς είναι ένα ακρωτηριασμένο. Στο ταξίδι της περπατούσε για οκτώ χρόνια σε όλη την Κοιλάδα Ριφτ,
it's an anatomical sculpture of a woman's body, half a woman's body. And she walked through the Rift Valley, and she had vagina and vagina replacement parts, where she would teach girls and parents and boys and girls what a healthy vagina looks like, and what a mutilated vagina looks like. And in the course of her travel --
μέσα στη σκόνη και κοιμόταν στο χώμα, επειδή οι Μασάι είναι νομάδες. Τους έψαχνε, τους έβρισκε, εκείνοι μετακινούνταν και μετά τους έβρισκε ξανά. Έσωσε 1.500 κορίτσια από ακρωτηριασμό.
she walked literally for eight years through the Rift Valley, through dust, through sleeping on the ground, because the Maasai are nomads, and she would have to find them, and they would move, and she would find them again -- she saved 1,500 girls from being cut.
Ταυτόχρονα, δημιούργησε μια εναλλακτική τελετή ενηλικίωσης
And in that time, she created an alternative ritual,
που δεν συμπεριλάμβανε τον ακρωτηριασμό. Όταν συναντηθήκαμε πριν από τρία χρόνια, την ρωτήσαμε, «Τι μπορεί να κάνει η "Μέρα Αιδοίου" για σένα;» Μας είπε, «Αν μου δώσετε ένα τζιπ, θα μπορώ να μετακινούμαι πιο γρήγορα». Κι έτσι της πήραμε ένα τζιπ. Κι από τότε που έχει το τζιπ, έσωσε 4.500 κορίτσια από ακρωτηριασμό.
which involved girls coming of age without the cut. When we met her three years ago, we said, "What could V-Day do for you?" And she said, "Well, if you got me a jeep, I could get around a lot faster." (Laughter) So we bought her a jeep. And in the year that she had the jeep, she saved 4,500 girls from being cut.
Μετά ρωτήσαμε, «Τι άλλο να κάνουμε για σένα;» Μου είπε, «Ιβ, αν μου δώσεις κάποια χρήματα, μπορώ να ανοίξω ένα ίδρυμα για να σωθούν τα κορίτσια που το σκάνε. Θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία για το πώς ξεκίνησα εγώ, επειδή έχει άμεση σχέση με την ευτυχία και την Άγκνες. Όταν ήμουν μικρή, μεγάλωσα σε μια εύπορη κοινότητα. Ήταν μια μεγαλοαστική, λευκή κοινότητα, με όλες τις παγίδες και την εμφάνιση μιας τέλειας, υπέροχης ζωής. Υποτίθεται πως εκεί όλοι έπρεπε να είναι ευτυχισμένοι, αλλά για την ακρίβεια, η ζωή μου ήταν κόλαση. Ζούσα με έναν αλκοολικό πατέρα που με χτυπούσε και με παρενοχλούσε σεξουαλικά, κι όλα αυτά εκεί.
So we said to her, "What else could we do for you?" She said, "Well, Eve, if you gave me some money, I could open a house and girls could run away, and they could be saved." And I want to tell this little story about my own beginnings, because it's very interrelated to happiness and Agnes. When I was a little girl -- I grew up in a wealthy community; it was an upper-middle class white community, and it had all the trappings and the looks of a perfectly nice, wonderful, great life. And everyone was supposed to be happy in that community, and, in fact, my life was hell. I lived with an alcoholic father who beat me and molested me, and it was all inside that. And always as a child I had this fantasy that somebody would come and rescue me.
Ως παιδί είχα τη φαντασίωση ότι κάποιος θα έρθει και θα με σώσει. Είχα δημιουργήσει έναν φανταστικό χαρακτήρα που τον έλεγα κύριο Αλιγάτορα. Τον φώναζα όταν τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και του έλεγα πως ήταν ώρα να έρθει να με πάρει. Έφτιαχνα ένα μικρό βαλιτσάκι και περίμενα τον κύριο Αλιγάτορα.
And I actually made up a little character whose name was Mr. Alligator. I would call him up when things got really bad, and say it was time to come and pick me up. And I would pack a little bag and wait for Mr. Alligator to come. Now, Mr. Alligator never did come,
Ο κύριος Αλιγάτορας δεν ήρθε ποτέ, αλλά χάρη στη σκέψη του έσωσα την ψυχική μου υγεία και μπόρεσα να συνεχίσω, επειδή πίστευα πως κάποια στιγμή στο μέλλον, κάποιος θα ερχόταν να με σώσει.
but the idea of Mr. Alligator coming actually saved my sanity and made it OK for me to keep going, because I believed, in the distance, there would be someone coming to rescue me.
Προχωράω 40 χρόνια μετά. Πάμε στην Κένυα, και φτάνουμε εκεί την εποχή των εγκαινίων του ιδρύματος. Η Άγκνες για μέρες δεν με άφηνε να πάω στο ίδρυμα, επειδή προετοίμαζαν μια τελετουργία. Θέλω να σας πω μια ωραία ιστορία. Όταν η Άγκνες ξεκίνησε τον αγώνα της για να σταματήσουν οι ακρωτηριασμοί στην κοινότητά της, είχε γίνει απόκληρη, την είχαν εξορίσει και την είχαν συκοφαντήσει. και όλη η κοινότητα ήταν εναντίον της. Όμως συνέχισε, επειδή ήταν πολεμίστρια αιδοίου, κι επειδή είχε δεσμευτεί να μεταμορφώσει τις συνειδήσεις. Στην κοινότητα των Μασάι, οι κατσίκες και οι αγελάδες είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουν.
Cut to 40-some odd years later, we go to Kenya, and we're walking, we arrive at the opening of this house. And Agnes hadn't let me come to the house for days, because they were preparing this whole ritual. I want to tell you a great story. When Agnes first started fighting to stop female genital mutilation in her community, she had become an outcast, and she was exiled and slandered, and the whole community turned against her. But being a vagina warrior, she kept going, and she kept committing herself to transforming consciousness. And in the Maasai community, goats and cows are the most valued possession.
Είναι οι Μερσεντές της Κοιλάδας Ριφτ. Μου είπε πως δύο μέρες πριν ανοίξει το ίδρυμα, δύο άνθρωποι πήγαν και της έδωσαν από μια κατσίκα. Μου είπε, «Τότε κατάλαβα πως μια μέρα, θα σταματήσουν οι ακρωτηριασμοί των γυναικείων γεννητικών οργάνων στην Αφρική». Τέλος πάντων, πήγαμε προς τα εκεί, κι όταν φτάσαμε, είδαμε εκατοντάδες κορίτσια ντυμένα με κόκκινα χειροποίητα φορέματα, που είναι το χρώμα των Μασάι αλλά και της «Μέρας Αιδοίου», και μας υποδέχτηκαν τραγουδώντας τραγούδια που είχαν φτιάξει
They're like the Mercedes-Benz of the Rift Valley. And she said two days before the house opened, two different people arrived to give her a goat each, and she said to me, "I knew then that female genital mutilation would end one day in Africa." Anyway, we arrived, and when we arrived, there were hundreds of girls dressed in red homemade dresses -- which is the color of the Maasai and the color of V-Day -- and they greeted us. They had made up these songs that they were singing,
για το τέλος των βασάνων και το τέλος των ακρωτηριασμών, και μας συνόδεψαν. Ήταν μια υπέροχη μέρα, κάτω από τον αφρικάνικο ήλιο, η σκόνη πετούσε ολόγυρά μας και τα κορίτσια χόρευαν και υπήρχε ένα σπίτι με την πινακίδα: «Ξενώνας Ασφαλείας για Κορίτσια». Κι εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι μπορεί να χρειάστηκαν 47 χρόνια,
about the end of suffering and the end of mutilation, and they walked us down the path. It was a gorgeous day in the African sun, and the dust was flying and the girls were dancing, and there was this house, and it said, "V-Day Safe House for the Girls." And it hit me in that moment that it had taken 47 years,
αλλά τελικά φάνηκε ο κύριος Αλιγάτορας. Και προφανώς, εμφανίστηκε με μια μορφή, που μου πήρε χρόνο να την καταλάβω, κι αυτή ήταν πως όταν προσφέρουμε αυτό που οι ίδιοι λαχταράμε, θεραπεύουμε τα σπασμένα κομμάτια μέσα μας. Αισθάνομαι πως τα τελευταία οκτώ χρόνια, αυτό το ταξίδι, αυτό το μαγικό ταξίδι του «Αιδοίου», μου δίδαξε ένα πολύ απλό πράγμα: Πως βρίσκεις την ευτυχία στη δράση. Τη βρίσκεις όταν μιλάς για την αλήθεια και λες τη δική σου αλήθεια.
but that Mr. Alligator had finally shown up. And he had shown up, obviously, in a form that it took me a long time to understand, which is that when we give in the world what we want the most, we heal the broken part inside each of us. And I feel, in the last eight years, that this journey -- this miraculous vagina journey -- has taught me this really simple thing, which is that happiness exists in action; it exists in telling the truth and saying what your truth is;
Τη βρίσκεις όταν προσφέρεις αυτό που εσύ επιθυμείς.
and it exists in giving away what you want the most.
Αισθάνομαι πως αυτή η γνώση και αυτό το ταξίδι ήταν ένα απίστευτο προνόμιο, και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη που μπόρεσα να έρθω σήμερα και να το μοιραστώ μαζί σας. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
And I feel that knowledge and that journey has been an extraordinary privilege, and I feel really blessed to have been here today to communicate that to you. Thank you very much. (Applause)