Σας ευχαριστώ! Είναι στα αλήθεια τιμή και προνόμιο να βρίσκομαι εδώ την τελευταία μέρα της εφηβείας μου. Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για το μέλλον, αλλά πρώτα θα σας πω λίγα πράγματα για το παρελθόν. Η ιστορία μου ξεκινά πολύ πριν γεννηθώ. Η γιαγιά μου ήταν σε ένα τρένο με προορισμό το στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς. Και πήγαινε σύμφωνα με την τροχία των ραγών, ώσπου οι ράγες χωρίστηκαν. Και κάπως -- δεν γνωρίζουμε ακριβώς ολόκληρη την ιστορία -- αλλά το τρένο ακολούθησε λάθος τροχιά και έφτασε σε ένα στρατόπεδο εργασίας αντί για το στρατόπεδο θανάτου. Η γιαγιά μου επιβίωσε και παντρεύτηκε τον παππού μου. Ζούσαν στην Ουγγαρία και εκεί γεννήθηκε η μητέρα μου. Και όταν η μητέρα μου ήταν δύο χρονών, η Ουγγρική επανάσταση μαινόταν, και έτσι αποφάσισαν να φύγουν από την Ουγγαρία. Ανέβηκαν σε ένα πλοίο, και όμως ξανά άλλη μία απόκλιση -- το πλοίο πήγαινε είτε στον Καναδά είτε στην Αυστραλία. Ανέβηκαν στο πλοίο χωρίς να ξέρουν ακριβώς τον προορισμό, και κατέληξαν στον Καναδά. Έτσι, για να μην πολυλογώ, βρέθηκαν στον Καναδά. Η γιαγιά μου ήταν χημικός. Δούλευε για το Ινστιτούτο Μπάντινγκ στο Τορόντο, και στα 44 της πέθανε από καρκίνο στο στομάχι. Δεν γνώρισα ποτέ την γιαγιά μου, αλλά κουβαλάω το όνομά της -- το ακριβές της όνομα, Εύα Βέρτες -- και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι κουβαλάω επίσης το πάθος της για την επιστήμη.
Thank you. It's really an honor and a privilege to be here spending my last day as a teenager. Today I want to talk to you about the future, but first I'm going to tell you a bit about the past. My story starts way before I was born. My grandmother was on a train to Auschwitz, the death camp. And she was going along the tracks, and the tracks split. And somehow -- we don't really know exactly the whole story -- but the train took the wrong track and went to a work camp rather than the death camp. My grandmother survived and married my grandfather. They were living in Hungary, and my mother was born. And when my mother was two years old, the Hungarian revolution was raging, and they decided to escape Hungary. They got on a boat, and yet another divergence -- the boat was either going to Canada or to Australia. They got on and didn't know where they were going, and ended up in Canada. So, to make a long story short, they came to Canada. My grandmother was a chemist. She worked at the Banting Institute in Toronto, and at 44 she died of stomach cancer. I never met my grandmother, but I carry on her name -- her exact name, Eva Vertes -- and I like to think I carry on her scientific passion, too.
Ανακάλυψα αυτό το πάθος όχι πολύ μακριά από εδώ, συγκεκριμένα όταν ήμουν 9 χρονών. Ήμουν με την οικογένεια μου σε ένα οδικό ταξίδι στο Γκραντ Κάνυον. Και δε διάβαζα καθόλου βιβλία όταν ήμουν μικρή -- ο πατέρας μου προσπάθησε με παιδικά βιβλία μυστηρίου, εγώ προσπάθησα με Νάνσυ Ντρου, προσπάθησα όλα αυτά -- και απλά δε μου άρεσε να διαβάζω βιβλία. Και η μητέρα μου αγόρασε αυτό το βιβλίο όταν ήμασταν στο Γκραντ Κάνυον που λεγόταν "Η καυτή ζώνη". Το βιβλίο αφορούσε το ξέσπασμα του ιού Έμπολα. Και κάτι σε αυτό το θέμα μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ήταν κάτι σε αυτή την παράξενη, γεμάτη με εξογκώματα εικόνα του ιού στο εξώφυλλο, που με έκανε απλά να θέλω να το διαβάσω. Πήρα λοιπόν το βιβλίο στα χέρια μου, και καθώς οδηγούσαμε από την άκρη του Γκραντ Κάνυον προς το Μπιγκ Σουρ, και συγκεκριμένα εδώ που είμαστε σήμερα στο Μόντερεϋ. Διάβασα λοιπόν το βιβλίο και από τότε ήξερα ότι θέλω να έχω μια ζωή στην ιατρική. Ήθελα να γίνω σαν τους εξερευνητές για τους οποίους είχα διαβάσει στο βιβλίο, που πήγαν στις ζούγκλες της Αφρικής, και στα ερευνητικά εργαστήρια, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς ήταν αυτός ο θανάσιμος ιός. Από τότε, διάβασα κάθε ιατρικό βιβλίο που έπεφτε στα χέρια μου, και απλώς μου άρεσε πάρα πολύ. Ήμουν παθητικός παρατηρητής του ιατρικού κόσμου.
I found this passion not far from here, actually, when I was nine years old. My family was on a road trip and we were in the Grand Canyon. And I had never been a reader when I was young -- my dad had tried me with the Hardy Boys; I tried Nancy Drew; I tried all that -- and I just didn't like reading books. And my mother bought this book when we were at the Grand Canyon called "The Hot Zone." It was all about the outbreak of the Ebola virus. And something about it just kind of drew me towards it. There was this big sort of bumpy-looking virus on the cover, and I just wanted to read it. I picked up that book, and as we drove from the edge of the Grand Canyon to Big Sur, and to, actually, here where we are today, in Monterey, I read that book, and from when I was reading that book, I knew that I wanted to have a life in medicine. I wanted to be like the explorers I'd read about in the book, who went into the jungles of Africa, went into the research labs and just tried to figure out what this deadly virus was. So from that moment on, I read every medical book I could get my hands on, and I just loved it so much. I was a passive observer of the medical world.
Δεν ήταν πριν πάω στο Γυμνάσιο που σκέφτηκα, "Ίσως τώρα, που είμαι -- ξέρετε -- μεγάλο παιδί του Γυμνασίου ίσως τώρα μπορώ να γίνω ενεργό μέρος αυτού του μεγάλου ιατρικού κόσμου." Ήμουν 14 χρονών όταν έστειλα ηλεκτρονικά γράμματα σε καθηγητές του τοπικού πανεπιστημίου για να δω αν θα μπορούσα να δουλέψω στα εργαστήρια τους. Και σχεδόν κανένας δεν απάντησε. Αλλά, γιατί να απαντήσουν σε ένα 14χρονο έτσι και αλλιώς; Και κατάφερα να συναντηθώ με έναν καθηγητή, τον Δρ. Τζάκομπς, που με δέχτηκε στο εργαστήριο του. Εκέινο τον καιρό, είχα έντονο ενδιαφέρον στην νευρολογία και ήθελα να κάνω μια ερευνητική μελέτη στην νευρολογία συγκεκριμένα, να κοιτάξω τις επιδράσεις των βαρέων μετάλλων στο αναπτυσσόμενο νευρικό σύστημα. Οπότε το ξεκίνησα, και δούλεψα στο εργαστήριο του για ένα χρόνο, και βρήκα τα αποτελέσματα που υποθέτω ήταν αναμενόμενα όταν τρέφεις μύγες με βαρέα μέταλλα -- ότι πραγματικά καταστρέφεται το νευρικό σύστημα. Ο νωτιαίος μυελός παρουσίασε κενά. Οι νευρώνες διασταυρώνονταν με κάθε τρόπο. Από τότε, ήθελα να κοιτάξω όχι την δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος αλλά την πρόληψη της βλάβης.
It wasn't until I entered high school that I thought, "Maybe now, you know -- being a big high school kid -- I can maybe become an active part of this big medical world." I was 14, and I emailed professors at the local university to see if maybe I could go work in their lab. And hardly anyone responded. But I mean, why would they respond to a 14-year-old, anyway? And I got to go talk to one professor, Dr. Jacobs, who accepted me into the lab. At that time, I was really interested in neuroscience and wanted to do a research project in neurology -- specifically looking at the effects of heavy metals on the developing nervous system. So I started that, and worked in his lab for a year, and found the results that I guess you'd expect to find when you feed fruit flies heavy metals -- that it really, really impaired the nervous system. The spinal cord had breaks. The neurons were crossing in every which way. And from then I wanted to look not at impairment, but at prevention of impairment.
Έτσι αυτό με οδήγησε στο Αλτσχάιμερ. Άρχισα να διαβάζω σχετικά με την ασθένεια και προσπάθησα να αποκτήσω οικειότητα με την έρευνα, και παράλληλα, ενώ ήμουν στο -- Μελετούσα στην ιατρική βιβλιοθήκη μια μέρα, και διάβασα ένα άρθρο σχετικά με κάτι που αποκαλείται παράγωγα πουρινών. Και φαινόταν ότι προωθούν την αύξηση των κυττάρων. Και ως αφελής ως προς το όλο θέμα, σκέφτηκα, "Ώστε υπάρχει θάνατος των κυττάρων με τη νόσο Αλτσχάιμερ η οποία προκαλεί την έλλειψη μνήμης, και έπειτα έχουμε αυτό το συστατικό -- τα παράγωγα πουρινών -- τα οποία προωθούν την ανάπτυξη των κυττάρων." Και έτσι σκέφτηκα, " Ίσως εάν μπορέσω να προωθήσω την κυτταρική ανάπτυξη, τότε μπορεί να ανασταλεί και η απώλεια των κυττάρων." Και αυτό είναι το θέμα που ερευνώ αυτό το χρόνο, και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και βρήκα ότι ένα συγκεκριμένο παράγωγο πουρινών, που ονομάζεται γουανιδίνη αναστέλλει την κυτταρική ανάπτυξη κατά περίπου 60%. Παρουσίασα αυτά τα αποτελέσματα στο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο, που ήταν μια από τις πιο καταπληκτικές εμπειρίες της ζωής μου. Και εκεί βραβεύτηκα ως "Καλύτερη στον Κόσμο της Ιατρικής", που μου επέτρεψε να εισέλθω, τουλάχιστον να περάσω το ένα πόδι μου από την πόρτα του μεγάλου ιατρικού κόσμου.
So that's what led me to Alzheimer's. I started reading about Alzheimer's and tried to familiarize myself with the research, and at the same time when I was in the -- I was reading in the medical library one day, and I read this article about something called "purine derivatives." And they seemed to have cell growth-promoting properties. And being naive about the whole field, I kind of thought, "Oh, you have cell death in Alzheimer's which is causing the memory deficit, and then you have this compound -- purine derivatives -- that are promoting cell growth." And so I thought, "Maybe if it can promote cell growth, it can inhibit cell death, too." And so that's the project that I pursued for that year, and it's continuing now as well, and found that a specific purine derivative called "guanidine" had inhibited the cell growth by approximately 60 percent. So I presented those results at the International Science Fair, which was just one of the most amazing experiences of my life. And there I was awarded "Best in the World in Medicine," which allowed me to get in, or at least get a foot in the door of the big medical world.
Από τότε, καθώς βρισκόμουν πλέον σε αυτό τον τεράστιο, συναρπαστικό κόσμο, ήθελα να εξερευνήσω τα πάντα. Τα ήθελα όλα μεμιας, παρόλο που ήξερα ότι δεν θα μπορούσα στα αλήθεια να τα αποκτήσω. Και βρήκα τυχαία κάτι που ονομάζεται καρκινικά βλαστικά κύτταρα. Και για αυτό θέλω να σας μιλήσω σήμερα -- για τον καρκίνο. Αρχικά όταν άκουσα για τα καρκινικά βλαστικά κύτταρα, δεν ήξερα πως να τα συνδυάσω με τον καρκίνο. Είχα ακουστά τα βλαστικά κύτταρα, και τα είχα ακουστά ως την πανάκεια του μέλλοντος, την θεραπεία για πολλές ασθένειες που θα εμφανιστούν στο μέλλον, πιθανώς. Αλλά είχα ακουστά τον καρκίνο ως την φοβερότερη ασθένεια της εποχής μας, οπότε πως το καλό και το κακό συμβαδίζουν; Το προηγούμενο καλοκαίρι δούλευα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, κάνοντας έρευνα στα καρκινικά βλαστικά κύτταρα. Παράλληλα μελετούσα την βιβλιογραφία πάνω στον καρκίνο, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να αποκτήσω οικειότητα με αυτόν τον καινούριο ιατρικό τομέα. Και φαινόταν από την βιβλιογραφία ότι οι όγκοι ξεκινούν από ένα βλαστικό κύτταρο. Αυτό με συνεπήρε. Όσο πιο πολύ διάβαζα τόσο πιο διαφορετικά έβλεπα τον καρκίνο και σχεδόν έπαψα να τον φοβάμαι.
And from then on, since I was now in this huge exciting world, I wanted to explore it all. I wanted it all at once, but knew I couldn't really get that. And I stumbled across something called "cancer stem cells." And this is really what I want to talk to you about today -- about cancer. At first when I heard of cancer stem cells, I didn't really know how to put the two together. I'd heard of stem cells, and I'd heard of them as the panacea of the future -- the therapy of many diseases to come in the future, perhaps. But I'd heard of cancer as the most feared disease of our time, so how did the good and bad go together? Last summer I worked at Stanford University, doing some research on cancer stem cells. And while I was doing this, I was reading the cancer literature, trying to -- again -- familiarize myself with this new medical field. And it seemed that tumors actually begin from a stem cell. This fascinated me. The more I read, the more I looked at cancer differently and almost became less fearful of it.
Φαίνεται ότι ο καρκίνος είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα τραυματισμού. Εάν καπνίζετε, προκαλείτε βλάβη στους ιστούς των πνευμόνων, και τότε εμφανίζεται καρκίνος των πνευμόνων. Εάν πίνετε αλκοόλ, καταστρέφετε το συκώτι σας, και τότε παρουσιάζεται καρκίνος του ήπατος. Είχε πολύ ενδιαφέρον -- υπήρχαν επιστημονικά άρθρα που συσχέτιζαν τραύματα των οστών με την εμφάνιση καρκίνου στα οστά. Διότι αυτό που είναι τα βλαστικά κύτταρα, είναι εκείνα τα φαινομενικά κύτταρα που έχουν την ικανότητα να διαφοροποιούνται σε οποιοδήποτε τύπο ιστού. Έτσι εάν το σώμα αισθανθεί ότι προκαλείται βλάβη σε κάποιο όργανο και στην συνέχεια μπαίνει σε κίνηση ο καρκίνος, είναι σχεδόν σαν μια επιδιορθωτική αντίδραση του οργανισμού. Και ο καρκίνος, το σώμα, ειδοποιεί ότι ο ιστός των πνευμόνων έχει υποστεί φθορά και ότι χρειάζεται να επιδιορθώσουμε τη λειτουργία των πνευμόνων. Ο καρκίνος ξεκινάει στον πνεύμονα προσπαθώντας να επιδιορθώσει -- επειδή υπάρχει αυτή η υπερβολική εξάπλωση των αξιοσημείωτων αυτών κυττάρων που έχουν τη δυνατότητα να γίνουν πνευμονικός ιστός. Αλλά είναι σαν το σώμα να έχει επινοήσει αυτή την ευφυή απάντηση, αλλά δεν μπορεί να την ελέγξει. Δεν έχει τελειοποιηθεί ακόμα αρκετά ώστε να τελειώσει αυτό για το οποίο ξεκίνησε. Αυτό λοιπόν με έχει γοητεύσει πάρα πολυ.
It seems that cancer is a direct result to injury. If you smoke, you damage your lung tissue, and then lung cancer arises. If you drink, you damage your liver, and then liver cancer occurs. And it was really interesting -- there were articles correlating if you have a bone fracture, and then bone cancer arises. Because what stem cells are -- they're these phenomenal cells that really have the ability to differentiate into any type of tissue. So, if the body is sensing that you have damage to an organ and then it's initiating cancer, it's almost as if this is a repair response. And the cancer, the body is saying the lung tissue is damaged, we need to repair the lung. And cancer is originating in the lung trying to repair -- because you have this excessive proliferation of these remarkable cells that really have the potential to become lung tissue. But it's almost as if the body has originated this ingenious response, but can't quite control it. It hasn't yet become fine-tuned enough to finish what has been initiated. So this really, really fascinated me.
Και στα αλήθεια πιστεύω ότι δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε τον καρκίνο και οποιαδήποτε άλλη ασθένεια σε άσπρους ή μαύρους όρους. Εάν εξοντώσουμε τον καρκίνο όπως προσπαθούμε σήμερα, με χημειοθεραπεία και ραδιενέργεια, βομβαρδίζουμε το σώμα ή τον καρκίνο με τοξίνες ή με ραδιενέργεια, προσπαθώντας να το σκοτώσουμε. Είναι σαν οδηγούμαστε πίσω στο σημείο εκκίνησης. Απομακρύνουμε τα καρκινικά κύτταρα, αλλά αποκαλύπτουμε την προηγούμενη φθορά που το σώμα προσπάθησε να επιδιορθώσει. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να σκεφτόμαστε την χειραγώγησή του αντί για την εξαφάνισή του; Εάν με κάποιο τρόπο μπορούμε να προκαλέσουμε την διαφοροποίηση αυτών των κυττάρων ώστε να γίνουν οστίτης ιστός, πνευμονικός ιστός, ηπατικός ιστός, οτιδήποτε για το οποίο ο καρκίνος εμφανίστηκε να κάνει θα ήταν μια επιδιορθωτική διαδικασία. Θα καταλήγαμε καλύτερα από ότι πριν τον καρκίνο. Λοιπόν, αυτό άλλαξε εντελώς τον τρόπο που έβλεπα τον καρκίνο. Και ενώ διάβαζα όλα αυτά τα άρθρα για τον καρκίνο, έμοιαζε ότι όλα τα άρθρα, πολλά από αυτά, επικεντρώνονταν στη γενετική του καρκίνου του μαστού. Στη γέννηση και ανάπτυξη του καρκίνου του μαστού παρακολουθώντας τον καρκίνο μέσω του σώματος, παρακολουθώντας που βρίσκεται και που πηγαίνει.
And I really think that we can't think about cancer -- let alone any disease -- in such black-and-white terms. If we eliminate cancer the way we're trying to do now, with chemotherapy and radiation, we're bombarding the body or the cancer with toxins, or with radiation, trying to kill it. It's almost as if we're getting back to this starting point. We're removing the cancer cells, but we're revealing the previous damage that the body has tried to fix. Shouldn't we think about manipulation, rather than elimination? If somehow we can cause these cells to differentiate -- to become bone tissue, lung tissue, liver tissue, whatever that cancer has been put there to do -- it would be a repair process. We'd end up better than we were before cancer. So, this really changed my view of looking at cancer. And while I was reading all these articles about cancer, it seemed that the articles -- a lot of them -- focused on, you know, the genetics of breast cancer, and the genesis and the progression of breast cancer -- tracking the cancer through the body, tracing where it is, where it goes.
Αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν είχα ακούσει ποτέ για καρκίνο της καρδιάς, ή καρκίνο οποιουδήποτε σκελετικού μυός. Και οι σκελετικοί μύες αποτελούν το 50% του σώματός μας, ή παραπάνω από 50%. Έτσι σκέφτηκα στην αρχή, "Ίσως να υπάρχει κάποια προφανής εξήγηση γιατί οι σκελετικοί μύες δεν παρουσιάζουν καρκίνο, τουλάχιστον από όσο γνωρίζω." Έτσι, κοίταξα περαιτέρω σε αυτό, βρήκα όσο περισσότερα άρθρα μπορούσα, και ήταν καταπληκτικό, διότι αποδείχτηκε ότι ήταν κάτι πολύ σπάνιο. Κάποια άρθρα προχώρησαν τόσο ώστε να δηλώσουν ότι ο ιστός των σκελετικών μυών προβάλλει αντίσταση στον καρκίνο, και επιπλέον, όχι μόνο στον καρκίνο, αλλά και σε μεταστάσεις προς σκελετικούς μύες. Και αυτό που είναι οι μεταστάσεις είναι όταν ο όγκος όταν ένα κομμάτι διασπάται και ταξιδεύει μέσω της ροής του αίματος και πηγαίνει σε ένα διαφορετικό όργανο. Αυτό είναι η μετάσταση. Είναι το μέρος του καρκίνου που είναι το πιο επικίνδυνο. Εάν ο καρκίνος ήταν τοπικός, θα μπορούσαμε πιθανώς να τον απομακρύνουμε, ή κάπως -- ξέρετε, είναι περιορισμένος. Είναι πολύ περιορισμένος. Αλλά εάν ξεκινήσει να μετακινείται στο σώμα, τότε είναι που γίνεται θανατηφόρος. Οπότε, το γεγονός ότι ο καρκίνος όχι μόνο δεν φαίνεται να γεννιέται σε σκελετικούς μύες αλλά ούτε φαίνεται να μετακινείται προς σκελετικούς μύες φαίνεται ότι υπάρχει κάτι εδώ. Αυτά τα άρθρα λοιπόν δήλωναν ότι "Η σκελετική -- μετάσταση προς σκελετικό μυ -- είναι πάρα πολύ σπάνια." Αλλά αυτό ήταν όλο. Κανένας δεν φαινόταν να ρωτάει τον λόγο.
But it struck me that I'd never heard of cancer of the heart, or cancer of any skeletal muscle for that matter. And skeletal muscle constitutes 50 percent of our body, or over 50 percent of our body. And so at first I kind of thought, "Well, maybe there's some obvious explanation why skeletal muscle doesn't get cancer -- at least not that I know of." So, I looked further into it, found as many articles as I could, and it was amazing -- because it turned out that it was very rare. Some articles even went as far as to say that skeletal muscle tissue is resistant to cancer, and furthermore, not only to cancer, but of metastases going to skeletal muscle. And what metastases are is when the tumor -- when a piece -- breaks off and travels through the blood stream and goes to a different organ. That's what a metastasis is. It's the part of cancer that is the most dangerous. If cancer was localized, we could likely remove it, or somehow -- you know, it's contained. It's very contained. But once it starts moving throughout the body, that's when it becomes deadly. So the fact that not only did cancer not seem to originate in skeletal muscles, but cancer didn't seem to go to skeletal muscle -- there seemed to be something here. So these articles were saying, you know, "Skeletal -- metastasis to skeletal muscle -- is very rare." But it was left at that. No one seemed to be asking why.
Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω γιατί. Αρχικά -- το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να επικοινωνήσω ηλεκτρονικά με κάποιους καθηγητές που εξειδικεύονται στην φυσιολογία των σκελετικών μυών, και να ρωτήσω "Φαίνεται ότι ο καρκίνος δεν πηγαίνει στους σκελετικούς μύες, υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό;" Και πολλές από τις απαντήσεις που έλαβα ήταν ότι οι μύες είναι τερματικά διαφοροποιημένοι ιστοί. Που σημαίνει ότι υπάρχουν μυικά κύτταρα, τα οποία όμως δεν διαιρούνται, οπότε δεν μοιάζουν καλοί πειρατικοί στόχοι για τον καρκίνο. Αλλά και πάλι, το γεγονός ότι η μετάσταση δεν προχωράει σε σκελετικούς μύες, το έκανε να μην φαίνεται πιθανή εξήγηση. Επιπλέον, οι νευρικοί ιστοί, όπως ο εγκέφαλος, παθαίνουν καρκίνο, και τα εγκεφαλικά κύτταρα είναι επίσης τερματικά διαφοροποιημένα. Έτσι αποφάσισα να ρωτήσω γιατί. Και εδώ είναι κάποιες από τις προτάσεις μου που θα ξεκινήσω να ερευνώ από τον Μάιο στο Ινστιτούτο Καρκίνου Σιλβέστερ στο Μαϊάμι. Και υποθέτω ότι θα συνεχίσω να ερευνώ έως ότου πάρω τις απαντήσεις. Αλλά ξέρω ότι στις επιστήμες, μόλις πάρεις τις απαντήσεις, αναπόφευκτα αποκτάς περισσότερες ερωτήσεις. Άρα υποθέτω πως πιθανόν θα κάνω αυτό για το υπόλοιπο της ζωής μου.
So I decided to ask why. At first -- the first thing I did was I emailed some professors who specialized in skeletal muscle physiology, and pretty much said, "Hey, it seems like cancer doesn't really go to skeletal muscle. Is there a reason for this?" And a lot of the replies I got were that muscle is terminally differentiated tissue. Meaning that you have muscle cells, but they're not dividing, so it doesn't seem like a good target for cancer to hijack. But then again, this fact that the metastases didn't go to skeletal muscle made that seem unlikely. And furthermore, that nervous tissue -- brain -- gets cancer, and brain cells are also terminally differentiated. So I decided to ask why. And here's some of, I guess, my hypotheses that I'll be starting to investigate this May at the Sylvester Cancer Institute in Miami. And I guess I'll keep investigating until I get the answers. But I know that in science, once you get the answers, inevitably you're going to have more questions. So I guess you could say that I'll probably be doing this for the rest of my life.
Κάποιες από τις προτάσεις μου είναι ότι όταν αρχικά σκεφτόμαστε σκελετικούς μύες, υπάρχουν πολλά αιμοφόρα αγγεία που πηγαίνουν στους σκελετικούς μύες. Και το πρώτο πράγμα που με κάνει να σκεφτώ είναι ότι τα αιμοφόρα αγγεία είναι σαν αυτοκινητόδρομοι για τα καρκινικά κύτταρα. Τα καρκινικά κύτταρα μπορόυν να ταξιδέψουν μέσω των αιμοφόρων αγγείων. Και σκέφτεστε ότι όσο περισσότεροι αυτοκινητόδρομοι υπάρχουν σε έναν ιστό, τόσο πιο πιθανό είναι να προσβληθεί από καρκίνο ή από μετάσταση. Οπότε αρχικά σκέφτηκα, "Δεν θα ήταν πιο ευνοϊκό για τον καρκίνο να πάει στους σκελετικούς μύες;" Και επίσης, οι κακοήθεις όγκοι απαιτούν μια διαδικασία που ονομάζεται αγγειογένεση, η οποία σημαίνει ότι ο όγκος προσλαμβάνει τα αιμοφόρα αγγεία για δική του χρήση ώστε να του παρέχουν τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία για την ανάπτυξή του. Χωρίς την αγγειογένεση, ο όγκος παραμένει σε μέγεθος μύτης καρφίτσας και είναι ακίνδυνος. Άρα η αγγειογένεση είναι πραγματικά μια κεντρική διαδικασία στην παθογένεση του καρκίνου.
Some of my hypotheses are that when you first think about skeletal muscle, there's a lot of blood vessels going to skeletal muscle. And the first thing that makes me think is that blood vessels are like highways for the tumor cells. Tumor cells can travel through the blood vessels. And you think, the more highways there are in a tissue, the more likely it is to get cancer or to get metastases. So first of all I thought, you know, "Wouldn't it be favorable to cancer getting to skeletal muscle?" And as well, cancer tumors require a process called angiogenesis, which is really, the tumor recruits the blood vessels to itself to supply itself with nutrients so it can grow. Without angiogenesis, the tumor remains the size of a pinpoint and it's not harmful. So angiogenesis is really a central process to the pathogenesis of cancer.
Ένα άρθρο που πραγματικά ξεχώρισα όταν διάβαζα σχετικά, προσπαθώντας να κατανοήσω γιατί ο καρκίνος δεν προσβάλλει σκελετικούς μύες, είχε αναφέρει 16% μικρο-μεταστάσεις σε σκελετικούς μύες κατά την αυτοψία. 16 τοις εκατό! Εννοώντας ότι υπάρχουν αυτοί οι μικροσκοπικοί όγκοι σε σκελετικούς μύες, αλλά μόλις 0,16% των πραγματικών μεταστάσεων υποδηλώνοντας ότι ίσως οι σκελετικοί μύες έχουν την δυνατότητα να ελέγξουν την αγγειογένεση, ότι μπορουν δηλαδή να ελέγξουν τους όγκους που προσλαβάνουν αυτά τα αιμοφόρα αγγεία. Χρησιμοποιούμε τους σκελετικούς μύες πολύ συχνά. Είναι το μόνο μέρος του σώματός μας η καρδιά μας χτυπάει συνέχεια. Κινούμε πάντα τους μύες μας. Είναι λοιπόν πιθανό ότι οι μύες με κάποιο διαισθητικό τρόπο γνωρίζουν ότι χρειάζονται αυτή την παροχή αίματος; Πρέπει να είναι συνεχώς σε αυξομείωση. οπότε είναι σχεδόν εγωιστικοί. Αρπάζουν τα αιμοφόρα αγγεία για δική τους χρήση. Οπότε, όταν ένας όγκος φτάνει σε κάποιο ιστό σκελετικού μυ δεν μπορεί να έχει παροχή αίματος και έτσι δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
And one article that really stood out to me when I was just reading about this, trying to figure out why cancer doesn't go to skeletal muscle, was that it had reported 16 percent of micro-metastases to skeletal muscle upon autopsy. 16 percent! Meaning that there were these pinpoint tumors in skeletal muscle, but only .16 percent of actual metastases -- suggesting that maybe skeletal muscle is able to control the angiogenesis, is able to control the tumors recruiting these blood vessels. We use skeletal muscles so much. It's the one portion of our body -- our heart's always beating. We're always moving our muscles. Is it possible that muscle somehow intuitively knows that it needs this blood supply? It needs to be constantly contracting, so therefore it's almost selfish. It's grabbing its blood vessels for itself. Therefore, when a tumor comes into skeletal muscle tissue, it can't get a blood supply, and can't grow.
Αυτό υποδεικνύει ότι ίσως υπάρχει κάποιος αντι-αγγειογενής παράγοντας στους σκελετικούς μύες -- ή πιθανόν ακόμα, κάποιος αγγειογενής παράγοντας δρομολόγησης, που ουσιαστικά κατευθύνει στα σημεία που τα αιμοφόρα αγγεία αναπτύσσονται. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια ενδεχόμενη μελλοντική θεραπεία για τον καρκίνο. Και ένα άλλο θέμα το οποίο είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει αυτό -- ο τρόπος που οι όγκοι μετακινούνται στο σώμα είναι ένα πολύ περίπλοκο σύστημα -- και υπάρχει κάτι που ονομάζεται δίκτυο χημειοκινών. Και οι χημειοκίνες είναι απαραίτητα χημικά προσελκυστικά, και λειτουργούν ως σηματοδότες κυκλοφορίας για τον καρκίνο. Έτσι ένας όγκος εκφράζει τις χημειοκίνες υποδοχής του, και ένα άλλο όργανο, κάποιο απομακρυσμένο όργανο κάπου στο σώμα, θα έχει τις αντίστοιχες χημειοκίνες, και ο όγκος θα δει αυτές τις χημειοκίνες και θα μεταναστεύσει προς αυτές. Είναι πιθανό οι σκελετικοί μύες να μην εκφράζουν αυτού του τύπου τα μόρια; Και το άλλο πολύ ενδιαφέρον είναι ότι όταν οι σκελετικοί μύες -- υπάρχουν πολλές αναφορές πως όταν οι σκελετικοί μύες είναι τραυματισμένοι, τότε συσχετίζονται με μετάσταση προς σκελετικούς μύες.
So this suggests that maybe if there is an anti-angiogenic factor in skeletal muscle -- or perhaps even more, an angiogenic routing factor, so it can actually direct where the blood vessels grow -- this could be a potential future therapy for cancer. And another thing that's really interesting is that there's this whole -- the way tumors move throughout the body, it's a very complex system -- and there's something called the chemokine network. And chemokines are essentially chemical attractants, and they're the stop and go signals for cancer. So a tumor expresses chemokine receptors, and another organ -- a distant organ somewhere in the body -- will have the corresponding chemokines, and the tumor will see these chemokines and migrate towards it. Is it possible that skeletal muscle doesn't express this type of molecules? And the other really interesting thing is that when skeletal muscle -- there's been several reports that when skeletal muscle is injured, that's what correlates with metastases going to skeletal muscle.
Επιπλέον, όταν κάποιος σκελετικός μυς είναι τραυματισμένος, τότε προκαλούνται χημειοκίνες, τα σήματα που λένε, "Καρκίνε, μπορείς να έρθεις σε μένα," το πράσινο φως για τον όγκο τα προκαλεί να εκφράσουν έντονα αυτές τις χημειοκίνες. Οπότε, υπάρχει πολύ παιχνίδι εδώ. Εννοώ ότι υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες για το γιατί οι όγκοι δεν πηγαίνουν σε σκελετικούς μύες. Αλλά φαίνεται ότι με την έρευνα, με επιθέσεις εναντίον του καρκίνου, με την αναζήτηση του που βρίσκεται και που όχι, πρέπει να υπάρχει κάτι, πρέπει να υπάρχει κάτι το οποίο κάνει αυτόν τον ιστό ανθεκτικό στους όγκους. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε -- μπορούμε να πάρουμε αυτή την ιδιότητα, αυτό το στοιχείο, τον υποδοχέα, οτιδήποτε είναι αυτό που ελέγχει αυτές τις αντικαρκινικές ιδιότητες και να τις εφαρμόσουμε στη θεραπεία του καρκίνου γενικά; Κάτι που συνδέει την αντίσταση των σκελετικών μυών στον καρκίνο με τον καρκίνο ως επαναδιορθωτικό μηχανισμό που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο του σώματος είναι ότι οι σκελετικοί μύες έχουν έναν παράγοντα που ονομάζεται ΜυοΔ (MyoD). Και ουσιαστικά αυτό που κάνει το ΜυοΔ είναι να προκαλεί τη διαφοροποίηση των κυττάρων σε μυικά κύτταρα. Λοιπον, αυτός ο παράγοντας, το ΜυοΔ έχει δοκιμαστεί σε πολλούς διαφορετικους τύπους κυττάρων και έχει αποδειχτεί ότι πράγματι μετατρέπει αυτή την ποικιλία κυττάρων σε μυοσκελετικά κύτταρα. Οπότε ειναι πιθανόν ότι τα καρκινικά κύτταρα πηγαίνουν σε ιστούς σκελετικών μυών, αλλά μόλις έρθουν σε επαφή με το εσωτερικό του μυικού ιστού, το ΜυοΔ ενεργοποιεί αυτά τα καρκινικά κύτταρα και προκαλεί τη μετατροπή τους σε μυοσκελετικά κύτταρα; Ίσως τα καρκινικά κύτταρα να μεταμφιέζονται σε μυοσκελετικά κύτταρα, και για αυτό να φαίνεται σαν κάτι τόσο σπάνιο.
And, furthermore, when skeletal muscle is injured, that's what causes chemokines -- these signals saying, "Cancer, you can come to me," the "go signs" for the tumors -- it causes them to highly express these chemokines. So, there's so much interplay here. I mean, there are so many possibilities for why tumors don't go to skeletal muscle. But it seems like by investigating, by attacking cancer, by searching where cancer is not, there has got to be something -- there's got to be something -- that's making this tissue resistant to tumors. And can we utilize -- can we take this property, this compound, this receptor, whatever it is that's controlling these anti-tumor properties and apply it to cancer therapy in general? Now, one thing that kind of ties the resistance of skeletal muscle to cancer -- to the cancer as a repair response gone out of control in the body -- is that skeletal muscle has a factor in it called "MyoD." And what MyoD essentially does is, it causes cells to differentiate into muscle cells. So this compound, MyoD, has been tested on a lot of different cell types and been shown to actually convert this variety of cell types into skeletal muscle cells. So, is it possible that the tumor cells are going to the skeletal muscle tissue, but once in contact inside the skeletal muscle tissue, MyoD acts upon these tumor cells and causes them to become skeletal muscle cells? Maybe tumor cells are being disguised as skeletal muscle cells, and this is why it seems as if it is so rare.
Δεν είναι επικίνδυνο, απλά έχει επιδιορθώσει τον μυ. Οι μύες είναι σε συνεχή λειτουργία -- φθείρονται συνέχεια. Εάν κάθε φορά που τραυματίζαμε ένα μυ ή κάθε φορά που τεντώναμε ένα μυ ή κινούμασταν με λάθος τρόπο, υπήρχε παρουσία καρκίνου -- 'Ε, όλοι μας θα είχαμε καρκίνο, σχεδόν. Και μισώ που το λέω. Αλλά φαίνεται ότι τα μυικά κύτταρα, ίσως εξαιτίας της συνεχής χρήσης, έχουν προσαρμοστεί γρηγορότερα από τους άλλους ιστούς στην αντιμετώπιση τραυματισμών, στην τελειοποίηση αυτής της αντιμετώπισης και μπορούν πράγματι να φέρουν εις πέρας την διαδικασία την οποία το σώμα θέλει να τελειώσει. Πιστεύω ότι το ανθρώπινο σώμα είναι πολύ, πολύ έξυπνο, και δεν μπορούμε να εξουδετερώσουμε κάτι που το σώμα διατάζει να γίνει.
It's not harmful; it has just repaired the muscle. Muscle is constantly being used -- constantly being damaged. If every time we tore a muscle or every time we stretched a muscle or moved in a wrong way, cancer occurred -- I mean, everybody would have cancer almost. And I hate to say that. But it seems as though muscle cell, possibly because of all its use, has adapted faster than other body tissues to respond to injury, to fine-tune this repair response and actually be able to finish the process which the body wants to finish. I really believe that the human body is very, very smart, and we can't counteract something the body is saying to do.
Είναι διαφορετικό όταν ένα βακτήριο εισβάλει στο σώμα, είναι ένας ξένος οργανισμός -- το θέλουμε εκτός. Αλλά όταν το σώμα ουσιαστικά ξεκινάει μια διαδικασία και εμείς την αποκαλούμε ασθένεια, δεν φαίνεται ότι η εξαφάνιση είναι η σωστή λύση. Για να συνεχίσω, είναι πιθανό, αν και κάπως 'τραβηγμένο, ότι στο μέλλον θα μπορούσαμε σχεδόν να σκεφτούμε τον καρκίνο σαν μορφή θεραπείας. Αν σε αυτές τις ασθένειες όπου οι ιστοί καταστρέφονται, για παράδειγμα η ασθένεια Αλτσχάιμερ, όπου ο εγκέφαλος, τα εγκεφαλικά κύτταρα πεθαίνουν και χρειαζόμαστε να επαναφέρουμε καινούρια λειτουργικά εγκεφαλικά κύτταρα πώς θα ήταν, εάν στο μέλλον χρησιμοποιούσαμε τον καρκίνο; Έναν όγκο που θα τοποθετήσουμε στον εγκέφαλο και θα τον προκαλέσουμε να διαφοροποιηθεί σε εγκεφαλικά κύτταρα;
It's different when a bacteria comes into the body -- that's a foreign object -- we want that out. But when the body is actually initiating a process and we're calling it a disease, it doesn't seem as though elimination is the right solution. So even to go from there, it's possible, although far-fetched, that in the future we could almost think of cancer being used as a therapy. If those diseases where tissues are deteriorating -- for example Alzheimer's, where the brain, the brain cells, die and we need to restore new brain cells, new functional brain cells -- what if we could, in the future, use cancer? A tumor -- put it in the brain and cause it to differentiate into brain cells?
Αυτή είναι μια αρκετά τραβηγμένη ιδέα, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είναι εφικτό. Αυτά τα κύτταρα είναι είναι τόσο, μα τόσο ευπροσάρμοστα -- πρέπει μόνο να τα χειριστούμε με το σωστό τρόπο. Και ξανά, κάποια από αυτά μπορεί να είναι τραβηγμένα, αλλά σκέφτηκα ότι εάν υπάρχει ένα μέρος για να παρουσιαστούν τραβηγμένες ιδέες, είναι εδώ στο TED, οπότε σας ευχαριστώ πολύ.
That's a very far-fetched idea, but I really believe that it may be possible. These cells are so versatile, these cancer cells are so versatile -- we just have to manipulate them in the right way. And again, some of these may be far-fetched, but I figured if there's anywhere to present far-fetched ideas, it's here at TED, so thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)