Είμαι Αμερικανός, το οποίο σημαίνει ότι αγνοώ το ποδόσφαιρο εκτός κι αν πρόκειται για φούτμπολ όπου τύποι του δικού μου μεγέθους ή του Μπρούνο τρέχουν ο ένας πάνω στον άλλο με υπερβολικά μεγάλες ταχύτητες. Ωστόσο, ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αγνοήσω το ποδόσφαιρο τις τελευταίες εβδομάδες. Μπαίνω στο Twitter και βλέπω ένα σωρό παράξενες λέξεις που δεν έχω ξανακούσει: FIFA, βουβουζέλα, παράξενα αστεία για χταπόδια. Αλλά αυτό που πραγματικά με δυσκόλεψε, αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω, είναι αυτή η φράση: «Cala a boca, Galvao». Αν μπήκατε στο Twitter τις τελευταίες εβδομάδες, μάλλον θα την είδατε. Ήταν μεγάλο trending topic.
I'm an American, which means, generally, I ignore football unless it involves guys my size or Bruno's size running into each other at extremely high speeds. That said, it's been really hard to ignore football for the last couple of weeks. I go onto Twitter, there are all these strange words that I've never heard before: FIFA, vuvuzela, weird jokes about octopi. But the one that's really been sort of stressing me out, that I haven't been able to figure out, is this phrase "Cala a boca, Galvao." If you've gone onto Twitter in the last couple of weeks, you've probably seen this. It's been a major trending topic.
Εφόσον είμαι μονόγλωσσος Αμερικανός, προφανώς δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η φράση. Οπότε, μπήκα στο Twitter και ζήτησα από κάποιους ανθρώπους να μου εξηγήσουν τη φράση «Cala a boca, Galvao». Ευτυχώς, οι Βραζιλιάνοι φίλοι μου ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν. Μου εξήγησαν ότι το πουλί Galvao είναι ένα είδος σπάνιου παπαγάλου το οποίο κινδυνεύει σημαντικά με εξαφάνιση. Ακούστε κάποιες πληροφορίες γι' αυτό. Αφηγητής: Μερικά λόγια για το Galvao, ένα σπάνιο είδος πουλιού της Βραζιλίας. Κάθε χρόνο περισσότερα από 300.000 πουλιά Galvao σκοτώνονται κατά τη διάρκεια των παρελάσεων για το Καρναβάλι. Ίθαν Zούκερμαν: Προφανώς, πρόκειται για μια τραγική κατάσταση και γίνεται μάλιστα και χειρότερη. Φαίνεται πως ο παπαγάλος Galvao όχι μόνο είναι πανέμορφος και χρησιμοποιείται για την κατασκευή καπέλων με φτερά, αλλά έχει και ορισμένες παραισθησιογόνες ιδιότητες, το οποίο σημαίνει ότι ένα τεράστιο πρόβλημα δημιουργείται από την κατάχρηση του Galvao. Ορισμένοι αρρωστημένοι και διεστραμμένοι άνθρωποι κατέληξαν να σνιφάρουν Galvao. Κινδυνεύει, λοιπόν, σημαντικά με εξαφάνιση. Τα καλά νέα είναι ότι η παγκόσμια κοινότητα, πάλι όπως μου λένε οι Βραζιλιάνοι φίλοι μου, ενώνει δυνάμεις για προσφέρει βοήθεια. Φαίνεται ότι η Lady Gaga έβγαλε ένα νέο σινγκλ ─πέντε ή έξι νέα σινγκλ απ' όσο ξέρω─ με τον τίτλο «Cala a boca, Galvao». Και οι Βραζιλιάνοι φίλοι μου μού λένε ότι, αν απλώς γράψω τη φράση «Cala a boca, Galvao» στο Twitter, 10 σεντ θα δωθούν στην παγκόσμια καμπάνια για τη διάσωση αυτού του σπάνιου και όμορφου πουλιού.
Being a monolingual American, I obviously don't know what the phrase means. So I went onto Twitter, and I asked some people if they could explain to me "Cala a boca, Galvao." And fortunately, my Brazilian friends were more than ready to help. They explained that the Galvao bird is a rare and endangered parrot that's in terrible, terrible danger. In fact, I'll let them tell you a bit more about it. Narrator: A word about Galvao, a very rare kind of bird native to Brazil. Every year, more than 300,000 Galvao birds are killed during Carnival parades. Ethan Zuckerman: Obviously, this is a tragic situation, and it actually gets worse. It turns out that, not only is the Galvao parrot very attractive, useful for headdresses, it evidently has certain hallucinogenic properties, which means that there's a terrible problem with Galvao abuse. Some sick and twisted people have found themselves snorting Galvao. And it's terribly endangered. The good news about this is that the global community -- again, my Brazilian friends tell me -- is pitching in to help out. It turns out that Lady Gaga has released a new single -- actually five or six new singles, as near as I can tell -- titled "Cala a boca, Galvao." And my Brazilian friends tell me that if I just tweet the phrase "Cala a boca, Galvao," 10 cents will be given to a global campaign to save this rare and beautiful bird.
Οι πιο πολλοί από εσάς κατάλαβαν ότι πρόκειται για φάρσα και μάλιστα πολύ, πολύ καλή. «Cala a boca, Galvao» στην πραγματικότητα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό. Στα πορτογαλικά σημαίνει: «Σκάσε, Galvao». Και συγκεκριμένα αναφέρεται σε αυτόν τον τύπο, τον Galvao Bueno, ο οποίος είναι ο βασικός σπορτσκάστερ του καναλιού Rede Globo. Και απ' ό,τι έχω καταλάβει από τους Βραζιλιάνους φίλους μου αυτός ο τύπος είναι μηχανή που εκτοξεύει κλισέ. Μπορεί να καταστρέψει το πιο ενδιαφέρον ματς εκτοξεύοντας το ένα κλισέ μετά το άλλο. Έτσι, οι Βραζιλιάνοι πήγαν στο πρώτο ματς ενάντια στη Βόρεια Κορέα, κρέμασαν αυτό το πανό, ξεκίνησαν μια καμπάνια στο Twitter και προσπάθησαν να πείσουν εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε tweet τη φράση: «Cala a boca, Galvao». Και μάλιστα τα κατάφεραν τόσο καλά που βρισκόταν σε υψηλή θέση στο Τwitter για δύο εβδομάδες.
Now, most of you have figured out that this was a prank, and actually a very, very good one. "Cala a boca, Galvao" actually means something very different. In Portugese, it means "Shut your mouth, Galvao." And it specifically refers to this guy, Galvao Bueno, who's the lead soccer commentator for Rede Globo. And what I understand from my Brazilian friends is that this guy is just a cliche machine. He can ruin the most interesting match by just spouting cliche again and again and again. So Brazilians went to that first match against North Korea, put up this banner, started a Twitter campaign and tried to convince the rest of us to tweet the phrase: "Cala a boca, Galvao." And in fact, were so successful at this that it topped Twitter for two weeks.
Υπάρχουν, λοιπόν, ορισμένα ─ υπάρχουν ορισμένα μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από αυτό το περιστατικό. Και το πρώτο μάθημα, το οποίο πιστεύω ότι έχει αξία, είναι ότι είναι εύκολο να ζητάς από τους ανθρώπους να είναι ακτιβιστές ονλάιν αρκεί ακτιβισμός να σημαίνει απλώς τη μετάδοση μιας φράσης στο Twitter. Έτσι, εφόσον ο ακτιβισμός γίνεται τόσο απλός, είναι αρκετά εύκολο να τη σκαπουλάρεις. Το άλλο που μπορούμε να αποκομίσουμε, παρεμπιπτόντως, είναι ότι υπάρχουν πολλοί Βραζιλιάνοι στο Twitter. Πάνω από 5 εκατομμύρια. Από άποψη εθνικής εκπροσώπησης, 11 τοις εκατό των Βραζιλιάνων χρηστών του Διαδικτύου είναι στο Twitter. Αυτός ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ό,τι στις ΗΠΑ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μετά από την Ιαπωνία είναι η δεύτερη χώρα με τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση σε σχέση με τον πληθυσμό.
Now there's a couple -- there's a couple of lessons that you can take from this. And the first lesson, which I think is a worthwhile one, is that you cannot go wrong asking people to be active online, so long as activism just means retweeting a phrase. So as long as activism is that simple, it's pretty easy to get away with. The other thing you can take from this, by the way, is that there are a lot of Brazilians on Twitter. There's more than five million of them. As far as national representation, 11 percent of Brazilian internet users are on Twitter. That's a much higher number than in the U.S. or U.K. Next to Japan, it's the second most represented by population.
Αν χρησιμοποιείτε το Twitter ή άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν είχατε συνειδητοποιήσει ότι πολλοί Βραζιλιάνοι είναι δραστήριοι σε αυτόν το χώρο, είστε σαν τους περισσότερους από εμάς. Γιατί αυτό που συμβαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ότι επικοινωνείτε με τους ανθρώπους που έχετε επιλέξει να επικοινωνείτε. Και αν είστε σαν και εμένα, ένας ευμεγέθης, σπασίκλας, άσπρος Αμερικανός, τείνετε να επικοινωνείτε με πολλούς άλλους σπασίκλες, άσπρους Αμερικανούς. Και δεν έχετε απαραίτητα την αίσθηση ότι το Twitter είναι στην πραγματικότητα ένας χώρος με έντονο το βραζιλιάνικο στοιχείο. Είναι, επίσης, προς μεγάλη έκπληξη πολλών Αμερικανών ένας χώρος με έντονο το αφροαμερικανικό στοιχείο. Το Twitter έκανε πρόσφατα μια έρευνα. Εξέτασαν τους χρήστες στην Αμερική. Πιστεύουν ότι το 24 τοις εκατό των Αμερικανών χρηστών του Twitter είναι Αφροαμερικανοί. Πρόκειται για το διπλάσιο του ποσοστού των Αφροαμερικανών στον πληθυσμό. Και πάλι, αυτό προκάλεσε μεγάλη έκπληξη σε πολλούς χρήστες του Twitter, αλλά δεν θα έπρεπε. Και ο λόγος που δεν θα έπρεπε είναι ότι οποιαδήποτε μέρα μπορείς να δεις τα trending topics. Τα θέματα τείνουν να είναι σχεδόν αποκλειστικά σχετικά με συζητήσεις Αφροαμερικανών.
Now if you're using Twitter or other social networks, and you didn't realize this was a space with a lot of Brazilians in it, you're like most of us. Because what happens on a social network is you interact with the people that you have chosen to interact with. And if you are like me, a big, geeky, white, American guy, you tend to interact with a lot of other geeky, white, American guys. And you don't necessarily have the sense that Twitter is in fact a very heavily Brazilian space. It's also extremely surprising to many Americans, a heavily African-American space. Twitter recently did some research. They looked at their local population. They believe that 24 percent of American Twitter users are African-American. That's about twice as high as African-Americans are represented in the population. And again, that was very shocking to many Twitter users, but it shouldn't be. And the reason it shouldn't be is that on any day you can go into Trending Topics. And you tend to find topics that are almost entirely African-American conversations.
Αυτή είναι μια οπτικοποίηση του Φερνάντο Βιέγας και του Μάρτιν Γουάτενμπεργκ, δύο καταπληκτικών σχεδιαστών στον τομέα της οπτικοποίησης, οι οποίοι εξέτασαν την κίνηση του Twitter μέσα σε ένα σαββατοκύριακο και ουσιαστικά βρήκαν ότι πολλά από τα trending topics ήταν βασικά συζητήσεις με φυλετικό διαχωρισμό και με απροσδόκητους τρόπους. Φαίνεται ότι κυρίως λευκοί συζητούν για την πετρελαιοκηλίδα, ενώ για μπάρμπεκιου συζητούν κυρίως μαύροι. Αυτό που είναι τρελό είναι ότι, αν θέλεις να βλέπεις τα tweets διαφορετικών ανθρώπων από εσένα, χρειάζεται κυριολεκτικά μόνο ένα κλικ. Κάνεις κλικ στο tag μπάρμπεκιου και βρίσκεις μια εντελώς διαφορετική συζήτηση με διαφορετικούς ανθρώπους να συμμετέχουν σε αυτή. Αλλά σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι από εμάς δεν το κάνουμε αυτό. Καταλήγουμε μέσα σε αυτές τις φούσκες-φίλτρα, όπως τις αποκαλεί ο φίλος μου Έλι Πάρισερ, όπου βλέπουμε τους ανθρώπους που γνωρίζουμε ήδη και τους ανθρώπους που είναι όμοιοι με τους ανθρώπους που γνωρίζουμε ήδη. Και τείνουμε να μην βλέπουμε πώς έχει η γενικότερη κατάσταση.
This was a visualization done by Fernando Viegas and Martin Wattenberg, two amazing visualization designers, who looked at a weekend's worth of Twitter traffic and essentially found that a lot of these trending topics were basically segregated conversations -- and in ways that you wouldn't expect. It turns out that oil spill is a mostly white conversation, that cookout is a mostly black conversation. And what's crazy about this is that if you wanted to mix up who you were seeing on Twitter, it's literally a quick click away. You click on that cookout tag, there an entirely different conversation with different people participating in it. But generally speaking, most of us don't. We end up within these filter bubbles, as my friend Eli Pariser calls them, where we see the people we already know and the people who are similar to the people we already know. And we tend not to see that wider picture.
Προσωπικά, εκπλήσσομαι από αυτό γιατί δεν ήταν αυτή η αρχική ιδέα για το Ίντερνετ. Στις πρώιμες μέρες του Διαδικτύου, τότε που οι υποστηρικτές της κυβερνοουτοπίας όπως ο Νικ Νεγκροπόντε έγραφαν σπουδαία βιβλία όπως ο «Ψηφιακός κόσμος», η πρόβλεψη ήταν πως το Διαδίκτυο επρόκειτο να αποτελέσει μια απίστευτα ισχυρή δύναμη προκειμένου να εξομαλυνθούν οι πολιτισμικές διαφορές, προκειμένου να βρούμε όλοι κοινά σημεία αναφοράς με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ο Νεγκροπόντε ξεκινούσε το βιβλίο του με μια ιστορία σχετικά με το πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθούν σύνδεσμοι στον κόσμο των ατόμων της ύλης. Βρίσκεται σε ένα συνέδριο τεχνολογίας στη Φλόριντα και εξετάζει κάτι πραγματικά παράλογο, δηλαδή ορισμένα μπουκάλια Evian πάνω στο τραπέζι. Ο Νεγκροπόντε υποστηρίζει ότι αυτό είναι τρέλα. Πρόκειται για την παλιά μορφή της οικονομίας. Αυτή η οικονομία στηρίζεται στη δύσκολη μετακίνηση αυτών των βαριών, αργών ατόμων ύλης σε μεγάλες αποστάσεις. Λέει ότι κατευθυνόμαστε προς το μέλλον που ανήκει στα bit, όπου όλα είναι γρήγορα, χωρίς βάρος. Οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε στον κόσμο οποιαδήποτε στιγμή. Και θα αλλάξει τον κόσμο όπως τον γνωρίσουμε.
Now for me, I'm surprised by this, because this wasn't how the internet was supposed to be. If you go back into the early days of the internet, when cyber-utopians like Nick Negroponte were writing big books like "Being Digital," the prediction was that the internet was going to be an incredibly powerful force to smooth out cultural differences, to put us all on a common field of one fashion or another. Negroponte started his book with a story about how hard it is to build connections in the world of atoms. He's at a technology conference in Florida. And he's looking at something really, truly absurd, which is bottles of Evian water on the table. And Negroponte says this is crazy. This is the old economy. It's the economy of moving these heavy, slow atoms over long distances that's very difficult to do. We're heading to the future of bits, where everything is speedy, it's weightless. It can be anywhere in the world at any time. And it's going to change the world as we know it.
Ο Νεγκροπόντε είχε δίκιο για πολλά πράγματα. Όμως διαψεύσθηκε εντελώς σχετικά με αυτό. Φαίνεται ότι σε πολλές περιπτώσεις τα άτομα της ύλης είναι πολύ πιο ευκίνητα απ' ό,τι τα bit. Αν μπω σε ένα κατάστημα στις ΗΠΑ, είναι πολύ, πολύ εύκολο να αγοράσω νερό που έχει εμφιαλωθεί στα Φίτζι και έχει εισαχθεί με μεγάλο κόστος στις ΗΠΑ. Είναι, όμως, εκπληκτικά δύσκολο να δω μια ταινία από τα Φίτζι. Είναι πραγματικά δύσκολο να ακούσω μουσική από τα Φίτζι. Είναι υπερβολικά δύσκολο να μάθω νέα από τα Φίτζι, κάτι το οποίο είναι παράξενο καθώς πάρα πολλά γεγονότα συμβαίνουν εκεί. Υπάρχει πραξικοπηματική κυβέρνηση. Υπάρχει στρατιωτική κυβέρνηση. Ασκούνται πιέσεις για τον έλεγχο του τύπου. Είναι μάλιστα ένα μέρος για το οποίο θα έπρεπε ενδεχομένως να δείχνουμε ενδιαφέρον επί του παρόντος.
Now, Negroponte has been right about a lot of things. He's totally wrong about this one. It turns out that in many cases atoms are much more mobile than bits. If I walk into a store in the United States, it's very, very easy for me to buy water that's bottled in Fiji, shipped at great expense to the United States. It's actually surprisingly hard for me to see a Fijian feature film. It's really difficult for me to listen to Fijian music. It's extremely difficult for me to get Fijian news, which is strange, because actually there's an enormous amount going on in Fiji. There's a coup government. There's a military government. There's crackdowns on the press. It's actually a place that we probably should be paying attention to at the moment.
Νομίζω πως συμβαίνει το εξής. Νομίζω πως τείνουμε να δίνουμε μεγάλη σημασία στην υποδομή της παγκοσμιοποίησης. Δίνουμε σημασία στο πλαίσιο το οποίο καθιστά δυνατό να ζούμε σε αυτόν το συνδεδεμένο κόσμο. Και σε αυτό το πλαίσιο συμπεριλαμβάνονται πράγματα όπως οι αεροπορικές διαδρομές. Συμπεριλαμβάνονται πράγματα όπως το καλωδιακό Ίντερνετ. Κοιτάζοντας έναν χάρτη σαν και αυτόν, φαίνεται ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι επίπεδος γιατί μπορείς να φτάσεις παντού με μία ή δύο πτήσεις. Μπορείς να επιβιβαστείς σε ένα αεροπλάνο στο Λονδίνο, μπορείς να καταλήξεις στην Μπάνγκαλορ αργότερα την ίδια ημέρα. Με δύο πτήσεις, βρίσκεσαι στη Σούβα, την πρωτεύουσα των Φίτζι. Όλα βρίσκονται στη διάθεσή μας.
Here's what I think is going on. I think that we tend to look a lot at the infrastructure of globalization. We look at the framework that makes it possible to live in this connected world. And that's a framework that includes things like airline routes. It includes things like the Internet cables. We look at a map like this one, and it looks like the entire world is flat because everything is a hop or two away. You can get on a flight in London, you can end up in Bangalore later today. Two hops, you're in Suva, the capitol of Fiji. It's all right there.
Όταν, όμως, αρχίσει κανείς να εξετάζει την πραγματική ροή που βασίζεται σε αυτά τα δίκτυα, η εικόνα αλλάζει κατά πολύ. Ξεκινά κανείς να εξετάζει την κίνηση των διεθνών αεροπορικών πτήσεων και ξαφνικά ανακαλύπτει πως ο κόσμος δεν είναι καθόλου επίπεδος. Είναι εξαιρετικά ανώμαλος. Υπάρχουν μέρη του κόσμου που είναι πολύ, πολύ καλά συνδεδεμένα. Βασικά, υπάρχει ένας τεράστιος αεροδιάδρομος μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης. Κοιτάξτε αυτόν τον χάρτη και μπορείτε να δείτε αυτό για δύο ή τρία λεπτά. Δε θα δείτε πάρα πολλά αεροπλάνα να πηγαίνουν από τη Νότια Αμερική στην Αφρική. Και θα ανακαλύψετε ότι υπάρχουν κάποια μέρη στον κόσμο τα οποία είναι συστηματικά αποκομμένα. Όταν πάψουμε να κοιτάμε την υποδομή η οποία καθιστά αυτή τη σύνδεση δυνατή και κοιτάξουμε τι συμβαίνει πραγματικά, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που νομίζουμε.
When you start looking at what actually flows on top of these networks, you get a very different picture. You start looking at how the global plane flights move, and you suddenly discover that the world isn't even close to flat. It's extremely lumpy. There are parts of the world that are very, very well connected. There's basically a giant pathway in the sky between London and New York. but look at this map, and you can watch this for, you know, two or three minutes. You won't see very many planes go from South America to Africa. And you'll discover that there are parts of the globe that are systematically cut off. When we stop looking at the infrastructure that makes connection possible, and we look at what actually happens, we start realizing that the world doesn't work quite the same way that we think it does.
Να, λοιπόν, το πρόβλημα στο οποίο επικέντρωσα το ενδιαφέρον μου την τελευταία περίπου δεκαετία. Ο κόσμος πράγματι γίνεται πιο διεθνής. Γίνεται πιο συνδεδεμένος. Περισσότερα προβλήματα είναι διεθνούς κλίμακας. Περισσότερα από τα θέματα της οικονομίας είναι διεθνούς κλίμακας. Και τα μέσα ενημέρωσης γίνονται όλο και λιγότερο διεθνή. Αν βλέπατε ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων στις ΗΠΑ στη δεκαετία του '70, 35 με 40 τοις εκατό θα αποτελούνταν από διεθνή νέα σε ένα βραδινό δελτίο ειδήσεων. Ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί στο 12 με 15 τοις εκατό. Αυτό τείνει να μας δίνει μια διεστραμμένη εικόνα του κόσμου. Να ένα σλάιντ που έδειξε η Αλίσα Μίλερ σε μια προηγούμενη ομιλία της στο TED. Η Αλίσα είναι πρόεδρος του Public Radio International. Και έφτιαξε ένα χαρτόγραμμα το οποίο είναι βασικά ένας παραμορφωμένος χάρτης βασισμένος στο τι μεταδίδεται στα αμερικανικά δελτία ειδήσεων αν τα εξετάσουμε για ένα μήνα. Και βλέπετε ότι, αν ένας χάρτης παραμορφωθεί με βάση την προσοχή που αφιερώνεται σε κάθε περιοχή, ο κόσμος στα τηλεοπτικά αμερικανικά δελτία ειδήσεων βασικά περιορίζεται στις τεράστιες, διογκωμένες ΗΠΑ και σε δυο-τρεις άλλες χώρες στις οποίες έχουμε εισβάλει. Με αυτές τις χώρες ασχολούνται βασικά τα ΜΜΕ μας. Πριν καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι έτσι λειτουργούν μόνο τα αμερικανικά τηλεοπτικά νέα ─κάτι το οποίο είναι φρικτό, συμφωνώ─ να σας πω ότι φτιάχνω χάρτες για μεγάλα και έγκυρα μέσα ενημέρωσης, όπως οι New York Times, και καταλήγω στο ίδιο αποτέλεσμα. Οι New York Times, όπως και άλλα μεγάλα και έγκυρα μέσα ενημέρωσης, παρουσιάζουν εικόνες πολύ εύπορων εθνών και εθνών στα οποία έχουμε εισβάλει.
So here's the problem that I've been interested in in the last decade or so. The world is, in fact, getting more global. It's getting more connected. More of problems are global in scale. More of our economics is global in scale. And our media is less global by the day. If you watched a television broadcast in the United States in the 1970s, 35 to 40 percent of it would have been international news on a nightly new broadcast. That's down to about 12 to 15 percent. And this tends to give us a very distorted view of the world. Here's a slide that Alisa Miller showed at a previous TED Talk. Alisa's the president of Public Radio International. And she made a cartogram, which is basically a distorted map based on what American television news casts looked at for a month. And you see that when you distort a map based on attention, the world within American television news is basically reduced to this giant bloated U.S. and a couple of other countries which we've invaded. And that's basically what our media is about. And before you conclude that this is just a function of American TV news -- which is dreadful, and I agree that it's dreadful -- I've been mapping elite media like the New York Times, and I get the same thing. When you look at the New York Times, you look at other elite media, what you largely get are pictures of very wealthy nations and the nations we've invaded.
Φαίνεται ότι τα νέα μέσα δεν βελτιώνουν απαραιτήτως την κατάσταση. Αυτός είναι ένας χάρτης που έφτιαξε ο Μαρκ Γκράχαμ ο οποίος δουλεύει για το Oxford Internet Institute. Πρόκειται για έναν χάρτη με άρθρα στη Wikipedia τα οποία έχουν γεωκωδικοποιηθεί. Παρατηρείτε ότι υπάρχει πολύ μεγάλη μεροληψία υπέρ της βόρειας Αμερικής και της δυτικής Ευρώπης. Ακόμη και σε εγκυκλοπαίδειες σαν αυτή στις οποίες δημιουργούμε το περιεχόμενο τους ονλάιν υπάρχει μεγάλη μεροληψία υπέρ των τοποθεσιών όπου βασίζονται πολλοί από τους συγγραφείς της Wikipedia σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, μπορείτε να σηκωθείτε, να πάρετε τον υπολογιστή σας, όταν βγείτε από αυτή την ομιλία, μπορείτε να διαβάσετε μια εφημερίδα από την Ινδία ή από την Αυστραλία. από τον Καναδά, από τις ΗΠΑ, Θεός φυλάξοι. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, δεν θα το κάνετε. Αν εξετάσουμε την κατανάλωση των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης, στην προκειμένη περίπτωση στις 10 χώρες με τη μεγαλύτερη χρήση του Ίντερνετ, περισσότερο από το 95 τοις εκατό του αναγνωστικού κοινού ειδήσεων ενημερώνεται από τα εγχώρια ειδησεογραφικά σάιτ. Πρόκειται για μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου οι ΗΠΑ τα πάνε ελαφρώς καλύτερα από το Ηνωμένο Βασίλειο γιατί μας αρέσει να διαβάζουμε τα δικά σας μέσα ενημέρωσης, ενώ δεν συμβαίνει το αντίθετο.
It turns out that new media isn't necessarily helping us all that much. Here's a map made by Mark Graham who's down the street at the Oxford Internet Institute. A this is a map of articles in Wikipedia that have been geo-coded. And you'll notice that there's a very heavy bias towards North America and Western Europe. Even within Wikipedias, where we're creating their own content online, there's a heavy bias towards the place where a lot of the Wikipedia authors are based, rather than to the rest of the world. In the U.K., you can get up, you can pick up your computer when you get out of this session, you could read a newspaper from India or from Australia, from Canada, God forbid from the U.S. You probably won't. If you look at online media consumption -- in this case, in the top 10 users of the internet -- more than 95 percent of the news readership is on domestic news sites. It's one of these rare cases where the U.S. is actually slightly better than [the U.K.], because we actually like reading your media, rather than vice versa.
Όλα αυτά, λοιπόν, με οδηγούν στη σκέψη πως επικρατεί μια κατάσταση την οποία ονομάζω πλασματικό κοσμοπολιτισμό. Νομίζουμε πως χάρη στο Ίντερνετ έχουμε μια ευρεία εικόνα της υφηλίου. Πού και πού πέφτουμε σε καμιά σελίδα στα κινέζικα και συμπεραίνουμε πως πράγματι διαθέτουμε την καλύτερη τεχνολογία που φτιάχτηκε ποτέ για να μας συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο. Ξεχνάμε, όμως, ότι τον περισσότερο καιρό τσεκάρουμε τα σκορ ομάδων μπέιζμπολ όπως οι Boston Red Sox. Επομένως, το πρόβλημα υφίσταται ─όχι μόνο επειδή αυτή είναι μια άσχημη χρονιά για τους Red Sox─ αλλά το πρόβλημα υφίσταται γιατί, ενώ εμείς συζητάμε εδώ στο TED, τα ουσιαστικά προβλήματα στον κόσμο, τα προβλήματα που εμφανίζουν ενδιαφέρον στην επίλυσή τους, είναι παγκόσμιας κλίμακας και εμβέλειας. Απαιτούνται συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να επιτευχθούν λύσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο οφείλουμε να επιλύσουμε.
So all of this starts leading me to think that we're in a state that I refer to as imaginary cosmopolitanism. We look at the internet. We think we're getting this wide view of the globe. We occasionally stumble onto a page in Chinese, and we decide that we do in fact have the greatest technology ever built to connect us to the rest of the world. And we forget that most of the time we're checking Boston Red Sox scores. So this is a real problem -- not just because the Red Sox are having a bad year -- but it's a real problem because, as we're discussing here at TED, the real problems in the world the interesting problems to solve are global in scale and scope, they require global conversations to get to global solutions. This is a problem we have to solve.
Να, λοιπόν, τα καλά νέα. Εδώ και έξι χρόνια κάνω παρέα με αυτούς τους τύπους. Είναι μια ομάδα που λέγεται Global Voices. Είναι μια ομάδα από bloggers από όλο τον κόσμο. Η αποστολή μας ήταν να επιδιορθώσουμε τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Ξεκινήσαμε το 2004. Όπως μπορεί να παρατηρήσατε, δεν τα έχουμε πάει τόσο καλά μέχρι τώρα. Ούτε και νομίζουμε ότι μόνοι μας εμείς θα επιλύσουμε πράγματι το πρόβλημα. Αλλά όσο σκέφτομαι σχετικά με αυτό το θέμα, συνειδητοποιώ πως ορισμένα πράγματα που μάθαμε στην πορεία συνιστούν ενδιαφέροντα μαθήματα σχετικά με τις απαιτούμενες αλλαγές προκειμένου ο Ιστός να γίνει πράγματι παγκόσμιος. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αναλογιστούμε είναι ότι υπάρχουν μέρη στον κόσμο τα οποία είναι σκοτεινά σημεία όσον αφορά την προσοχή που τους αφιερώνεται. Στην περίπτωση του παγκόσμιου χάρτη κατά τη διάρκεια της νύχτας που έφτιαξε η NASA, είναι σκοτεινά στην κυριολεξία εξαιτίας της απουσίας ηλεκτρισμού. Πίστευα πως σε τέτοια σκοτεινά σημεία του χάρτη δεν θα υπήρχαν μέσα ενημέρωσης γιατί υπάρχουν πιο βασικές ανάγκες.
So here's the good news. For six years, I've been hanging out with these guys. This is a group called Global Voices. This is a team of bloggers from around the world. Our mission was to fix the world's media. We started in 2004. You might have noticed, we haven't done all that well so far. Nor do I think we are by ourselves, actually going to solve the problem. But the more that I think about it, the more that I think that a few things that we have learned along the way are interesting lessons for how we would rewire if we we wanted to use the web to have a wider world. The first thing you have to consider is that there are parts of the world that are dark spots in terms of attention. In this case -- the map of the world at night by NASA -- they're dark literally because of lack of electricity. And I used to think that a dark spot on this map basically meant you're not going to get media from there because there are more basic needs.
Αρχίζω, όμως, να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν μέσα ενημέρωσης, απαιτείται, απλώς, πάρα πολλή δουλειά και πάρα πολλή στήριξη. Ένα από αυτά τα σκοτεινά σημεία είναι η Μαδαγασκάρη, μια χώρα η οποία έχει γίνει γνωστή περισσότερο για την ομώνυμη ταινία της Dreamworks παρά για τους υπέροχους ανθρώπους που μένουν εκεί. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ίδρυσαν το Foko Club στη Μαδαγασκάρη δεν είχαν σκοπό να αλλάξουν την εικόνα της χώρας τους. Έκαναν κάτι πολύ πιο απλό. Ήταν ένα κλαμπ για την εκμάθηση αγγλικών και την εκμάθηση υπολογιστών και του Ίντερνετ. Στη Μαδαγασκάρη έγινε βίαιο πραξικόπημα. Στα περισσότερα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης μπήκε λουκέτο. Και οι μαθητές λυκείου που μάθαιναν στο Foko Club πως να διατηρούν μπλογκ ξαφνικά βρέθηκαν να γράφουν για ένα διεθνές κοινό σχετικά με τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, τη βία, οτιδήποτε συνέβαινε σε αυτή τη χώρα. Επομένως, ένα πολύ, πολύ απλό πρόγραμμα το οποίο έχει σχεδιαστεί ώστε οποιοσδήποτε διαθέτει υπολογιστή να μπορεί να δημοσιεύει τις σκέψεις του σε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης έφτασε να έχει τεράστιο αντίκτυπο σχετικά με το τι γνωρίζουμε για αυτήν την χώρα.
What I'm starting to realize is that you can get media, it's just an enormous amount of work, and you need an enormous amount of encouragement. One of those dark spots is Madagascar, a country which is generally better known for the Dreamworks film than it is actually known for the lovely people who live there. And so the people who founded Foko Club in Madagascar weren't actually concerned with trying to change the image of their country. They were doing something much simpler. It was a club to learn English and to learn computers and the internet. but what happened was that Madagascar went through a violent coup. Most independent media was shut down. And the high school students who were learning to blog through Foko Club suddenly found themselves talking to an international audience about the demonstrations, the violence, everything that was going on within this country. So a very, very small program designed to get people in front of computers, publishing their own thoughts, publishing independent media, ended up having a huge impact on what we know about this country.
Το πρόβλημα είναι πως, όπως υποθέτω, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλούν τη γλώσσα της Μαδαγασκάρης. Επίσης, υποθέτω ότι οι περισσότεροι από εσάς δεν μιλάτε κινέζικα, το οποίο είναι κρίμα αν το καλοσκεφτείτε, καθώς επί του παρόντος είναι η γλώσσα με την μεγαλύτερη παρουσία στο Ίντερνετ. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι οι οποίο προσπαθούν να βρουν μια λύση σε αυτό. Αν χρησιμοποιείτε το Google Chrome και επισκεφτείτε ένα σάιτ στα κινέζικα, παρατηρείτε ότι υπάρχει αυτό το χαριτωμένο κουτάκι στο πάνω μέρος, το οποίο αυτόματα ανιχνεύει ότι η σελίδα είναι στα κινέζικα και πολύ γρήγορα με ένα κλικ του ποντικιού σας δίνει μια μετάφραση της σελίδας. Δυστυχώς πρόκειται για μια μηχανική μετάφραση της σελίδας. Και ενώ το Google είναι πολύ, πολύ καλό με ορισμένες γλώσσες, τα πάει χάλια με τα κινέζικα. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αρκετά αστεία. Αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι να μπορούμε να πατάμε ένα κουμπί και η σελίδα να μπαίνει σε μια σειρά προτεραιότητας ώστε κάποιος να τη μεταφράσει.
Now the trick with this is that I'm guessing most people here don't speak Malagasy. I'm also guessing that most of you don't even speak Chinese -- which is sort of sad if you think about it, as it's now the most represented language on the internet. Fortunately people are trying to figure out how to fix this. If you're using Google Chrome and you go to a Chinese language site, you notice this really cute box at the top, which automatically detects that the page is in Chinese and very quickly at a mouse click will give you a translation of the page. Unfortunately, it's a machine translation of the page. And while Google is very, very good with some languages, it's actually pretty dreadful with Chinese. And the results can be pretty funny. What you really want -- what I really want, is eventually the ability to push a button and have this queued so a human being can translate this.
Κι αν πιστεύετε πως αυτό είναι παράλογο, δεν είναι. Υπάρχει μια ομάδα στην Κίνα που λέγεται Yeeyan. Η ομάδα Yeeyan αποτελείται από 150.000 εθελοντές οι οποίοι κάθε μέρα είναι συνδεδεμένοι στο Διαδίκτυο. Ψάχνουν το πιο ενδιαφέρον περιεχόμενο στην αγγλική γλώσσα. Μεταφράζουν περίπου 100 άρθρα την ημέρα από μεγάλες εφημερίδες, σημαντικά website. Τα διαθέτουν δωρεάν στο Διαδίκτυο. Το πρότζεκτ είναι ενός τύπου που λέγεται Ζαν Λέι και ο οποίος ζούσε στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ταραχών στη Λάσα και ο οποίος δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο μεροληπτική ήταν η κάλυψη του θέματος από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Έτσι, είπε: «Το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να αρχίσω να μεταφράζω, ώστε οι άνθρωποι αυτών των χωρών να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο λιγάκι καλύτερα». Η ερώτησή μου προς εσάς είναι η εξής: αν η Yeeyan μπορεί να επιστρατεύσει 150.000 ανθρώπους με σκοπό να μεταφράζουν αγγλικές σελίδες στα κινέζικα, πού είναι η αντίστοιχη Yeeyan για την αγγλική γλώσσα; Ποιος παρακολουθεί τη δραστηριότητα των Κινέζων χρηστών του Ίντερνετ οι οποίοι έχουν φτάσει τα 400 εκατομμύρια; Υποθέτω πως τουλάχιστον ένας από αυτούς έχει κάτι ενδιαφέρον να πει.
And if you think this is absurd, it's not. There's a group right now in China called Yeeyan. And Yeeyan is a group of 150,000 volunteers who get online every day. They look for the most interesting content in the English language. They translate roughly 100 articles a day from major newspapers, major websites. They put it online for free. It's the project of a guy named Zhang Lei, who was living in the United States during the Lhasa riots and who couldn't believe how biased American media coverage was. And he said, "If there's one thing I can do, I can start translating, so that people between these countries start understanding each other a little bit better." And my question to you is: if Yeeyan can line up 150,000 people to translate the English internet into Chinese, where's the English language Yeeyan? Who's going after Chinese, which now has 400 million internet users out there? My guess is at least one of them has something interesting to say.
Ακόμη κι αν βρούμε έναν τρόπο να μεταφράζουμε από τα κινέζικα, δεν είναι βέβαιο πως θα εντοπίσουμε το ενδιαφέρον περιεχόμενο. Όταν ψάχνουμε πληροφορίες στο Διαδίκτυο, έχουμε βασικά δύο στρατηγικές. Χρησιμοποιούμε αρκετά την έρευνα. Η έρευνα είναι πράγματι πολύ αποτελεσματική αν ξέρεις τι ψάχνεις. Αν, όμως, ψάχνεις περισσότερο για τυχαία ευρήματα, αν θες να πέσεις τυχαία σε κάτι το οποίο δεν γνώριζες ότι χρειαζόσουν, η βασική μας φιλοσοφία είναι να ψάχνουμε στα κοινωνικά μας δίκτυα, να ψάχνουμε στους φίλους μας. Με τι ασχολούνται αυτοί; Ίσως πρέπει να ασχολούμαστε και εμείς με αυτό. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι ουσιαστικά μετά από λίγο καταλήγεις να κυνηγάς τη σοφία του πλήθους. Καταλήγεις να γίνεσαι μέρος ενός μεγάλου «κοπαδιού» το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είναι όμοιο με εσένα, με το οποίο έχεις όμοια ενδιαφέροντα. Και είναι πολύ, πολύ δύσκολο να πάρεις πληροφορίες από τα άλλα «κοπάδια» στα άλλα μέρη του κόσμου όπου άνθρωποι συναθροίζονται και μιλούν για τα δικά τους ενδιαφέροντα. Για να το πετύχεις αυτό σε κάποιο σημείο χρειάζεσαι κάποιον να σε βγάλει από το «κοπάδι» στο οποίο ανήκεις και να σε βάλει σε ένα άλλο. Χρειάζεσαι έναν καθοδηγητή.
So even if we can find a way to translate from Chinese, there's no guarantee that we're going to find it. When we look for information online, we basically have two strategies. We use a lot of search. And search is terrific if you know what you're looking for. But if what you're looking for is serendipity, if you want to stumble onto something that you didn't know you needed, our main philosophy is to look to our social networks, to look for our friends. What are they looking at? Maybe we should be looking at it. The problem with this is that essentially what you end up getting after a while is the wisdom of the flock. You end up flocking with a lot of people who are probably similar to you, who have similar interests. And it's very, very hard to get information from the other flocks, from the other parts of the world where people getting together and talking about their own interests. To do this, at a certain point, you need someone to bump you out of your flock and into another flock. You need a guide.
Αυτή είναι η Αμίρα αλ Χουσάνι. Είναι η διευθύντρια σύνταξης για τα θέματα της Μέσης Ανατολής στη Global Voices. Έχει μια από τις πιο δύσκολες δουλειές του κόσμου. Όχι μόνο πρέπει να συγκρατεί τους Ισραηλινούς και τους Παλεστίνιους συνεργάτες μας για να μην αλληλοσκοτωθούν, πρέπει να καταλαβαίνει τι πρόκειται να σας ενδιαφέρει σχετικά με τη Μέση Ανατολή. Και αφού προσπαθεί να σας βγάλει από τη συνηθισμένη σας τροχιά και προσπαθεί να σας κάνει να δώσετε προσοχή στην ιστορία κάποιου που σταμάτησε το κάπνισμα για το μήνα του Ραμαζανιού, πρέπει να γνωρίζει κάποια πράγματα για το διεθνές κοινό. Πρέπει να γνωρίζει κάποια πράγματα για το ποιες ιστορίες είναι διαθέσιμες. Βασικά είναι σαν μια ντι-τζέι. Είναι μια επιδέξια επιμελήτρια περιεχομένου που ξέρει τι υλικό της είναι διαθέσιμο, που μπορεί να αφουγκράζεται το κοινό και που μπορεί να κάνει επιλογές με τις οποίες κατευθύνει τους ανθρώπους προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν πιστεύω ότι αυτή είναι απαραιτήτως μια αλγοριθμική διαδικασία. Πιστεύω ότι το καλό με το Ίντερνετ είναι ότι πράγματι καθιστά για τους ντι-τζέι πιο εύκολη την πρόσβαση σε ένα πιο ευρύ κοινό. Την Αμίρα την ξέρω. Μπορώ να τη ρωτήσω τι να διαβάσω. Με το Διαδίκτυο, όμως, μπορεί να λέει σε πολλούς ανθρώπους τι να διαβάζουν. Μπορείτε να ακούσετε τις προτάσεις της αν ενδιαφέρεστε να διευρύνετε το περιεχόμενο του Διαδικτύου που διαβάζετε.
So this is Amira Al Hussaini. She is the Middle East editor for Global Voices. She has one of the hardest jobs in the world. Not only does she have to keep our Israeli and Palestinian contributors from killing each other, she has to figure out what is going to interest you about the Middle East. And in that sense of trying to get you out of your normal orbit, and to try to get you to pay attention to a story about someone who's given up smoking for the month of Ramadan, she has to know something about a global audience. She has to know something about what stories are available. Basically, she's a deejay. She's a skilled human curator who knows what material is available to her, who's able to listen to the audience, and who's able to make a selection and push people forward in one fashion or another. I don't think this is necessarily an algorithmic process. I think what's great about the internet is that it actually makes it much easier for deejays to reach a wider audience. I know Amira. I can ask her what to read. But with the internet, she's in a position where she can tell a lot of people what to read. And you can listen to her as well, if this is a way that you're interested in having your web widened.
Οπότε, προχωρώντας σε τέτοιες διευρύνσεις, ρίχνοντας φως σε φωνές που ακούγονται από σκοτεινά σημεία, μεταφράζοντας, κάνοντας επιμέλεια περιεχομένου, φτάνουμε σε παράξενα σημεία. Αυτή είναι μια εικόνα από το αγαπημένο μου, θα έλεγα, μπλογκ, το οποίο ονομάζεται AfriGadget. To AfriGadget είναι ένα μπλογκ το οποίο ασχολείται με την τεχνολογία στο πλαίσιο της Αφρικής. Συγκεκριμένα, ασχολείται με έναν σιδηρουργό στην Κιμπέρα στο Ναϊρόμπι ο οποίος μετατρέπει τον άξονα ενός Landrover σε σμίλη. Κοιτάζοντας αυτήν την εικόνα, ίσως αναρωτηθείτε: «Και τι με νοιάζει εμένα;». Αυτός εδώ ο τύπος μπορεί, πράγματι, να σας εξηγήσει. Είναι ο Έρικ Χέρσμαν. Μπορεί να τον έχετε δει εδώ γύρω στους χώρους του συνεδρίου. Το παρατσούκλι του είναι Άσπρος Αφρικανός. Είναι ένας πολύ γνωστός Αμερικανός ειδικός σε θέματα τεχνολογίας και επίσης κατάγεται από την Κένυα. Γεννήθηκε στο Σουδάν και μεγάλωσε στην Κένυα. Πρόκειται για ένα άτομο που γεφυρώνει δύο πολιτισμούς. Πατάει κυριολεκτικά και στους δύο κόσμους: από τη μία, στον κόσμο της αφρικάνικης τεχνολογικής κοινότητας, από την άλλη, στον κόσμο της αμερικανικής τεχνολογικής κοινότητας. Επομένως, μπορεί επιτυχώς να αφηγηθεί μια ιστορία σχετικά με αυτόν το σιδηρουργό στην Κιμπέρα και να τη μετατρέψει σε μια ιστορία σχετικά με τον επαναπροσδιορισμό της τεχνολογίας, σχετικά με την εξ ανάγκης καινοτομία, σχετικά με την αναζήτηση έμπνευσης βάσει της επαναχρησιμοποίησης υλικών. Γνωρίζει τον έναν κόσμο και βρίσκει τρόπο να τον κάνει γνωστό σε έναν άλλο κόσμο, έχοντας ισχυρούς δεσμούς και με τους δύο. Είμαι πεπεισμένος πως τέτοια άτομα που γεφυρώνουν πολιτισμούς αποτελούν το μέλλον της προσπάθειάς μας να αποκτήσουμε μια ευρύτερη εικόνα του κόσμου χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο.
So once you start widening like this, once you start lighting up voices in the dark spots, once you start translating, once you start curating, you end up in some really weird places. This is an image from pretty much my favorite blog, which is AfriGadget. And AfriGadget is a blog that looks at technology in an Africa context. And specifically, it's looking at a blacksmith in Kibera in Nairobi, who is turning the shaft of a Landrover into a cold chisel. And when you look at this image, you might find yourself going, "Why would I conceivably care about this?" And the truth is, this guy can probably explain this to you. This is Erik Hersman. You guys may have seen him around the conference. He goes by the moniker White African. He's both a very well known American geek, but he's also Kenyan; he was born in Sudan, grew up in Kenya. He is a bridge figure. He is someone who literally has feet in both worlds -- one in the world of the African technology community, one in the world of the American technology community. And so he's able to tell a story about this blacksmith in Kibera and turn it into a story about repurposing technology, about innovating from constraint, about looking for inspiration based on reusing materials. He knows one world, and he's finding a way to communicate it to another world, both of which he has deep connections to. These bridge figures, I'm pretty well convinced, are the future of how we try to make the world wider through using the web.
Αλλά, όπως και με όλες τις γέφυρες, χρειάζεται κάποιος να τις διασχίσει. Εδώ είναι που αρχίζουμε να μιλάμε για ξενόφιλους. Φανταστείτε πως παίζω στο εθνικό πρωτάθλημα φούτμπολ των ΗΠΑ. Το πιο πιθανό είναι ότι θα περνούσα τη μη αγωνιστική περίοδο αναρρώνοντας από τραυματισμούς, απολαμβάνοντας το σπίτι μου, κ.τ.λ. Μπορεί και να ηχογραφούσα ένα hip-hop άλμπουμ. Ο Νταχάνι Τζόουνς, ο οποίος είναι μέσος αμυντικός για τους Cincinnati Bengals, προσεγγίζει ελαφρώς διαφορετικά τη μη αγωνιστική περίοδο. Ο Νταχάνι παρουσιάζει μια τηλεοπτική εκπομπή. Λέγεται: «Ο Νταχάνι παίζει μπάλα με τον κόσμο». Σε κάθε εβδομαδιαίο επεισόδιο αυτής της εκπομπής, ταξιδεύει σε μια διαφορετική χώρα της υφηλίου. Εκεί βρίσκει μια τοπική αθλητική ομάδα. Προπονείται μαζί τους για μια εβδομάδα και μετά παίζει ένα ματς μαζί τους. Ο λόγος που το κάνει αυτό δεν είναι επειδή απλώς θέλει να γίνει άσος στο Μάι Τάι. Το κάνει επειδή γι' αυτόν η άθληση αποτελεί τη γλώσσα η οποία του επιτρέπει να γνωρίσει τον κόσμο στο πλήρες του εύρος και σε όλο του το μεγαλείο. Για κάποιους από εμάς μπορεί να είναι η μουσική ή το φαγητό. Για πολλούς από εμάς μπορεί να είναι η λογοτεχνία ή η συγγραφή. Υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορετικές τεχνικές που μας επιτρέπουν να βγούμε εκεί έξω και να δούμε τον κόσμο και να βρούμε τη θέση μας σε αυτόν.
But the trick with bridges is, ultimately, you need someone to cross them. And that's where we start talking about xenophiles. So if I found myself in the NFL, I suspect I would spend my off-season nursing my wounds, enjoying my house, so on and so forth -- possibly recording a hip-hop album. Dhani Jones, who is the middle linebacker for the Cincinnati Bengals, has a slightly different approach to the off-season. Dhani has a television show. It's called "Dhani Tackles the Globe." And every week on this television show, Dhani travels to a different nation of the world. He finds a local sporting team. He trains with them for a week, and he plays a match with them. And his reason for this is not just that he wants to master Muay Thai boxing. It's because, for him, sport is the language that allows him to encounter the full width and wonder of the world. For some of us it might be music. For some of us it might be food. For a lot of us it might be literature or writing. But there are all these different techniques that allow you to go out and look at the world and find your place within it.
Ο σκοπός της ομιλίας μου εδώ δεν είναι να πείσω τους ανθρώπους σε αυτήν την αίθουσα να ενστερνιστούν την ξενοφιλία. Υποθέτω πως, εφόσον βρίσκεστε σε ένα συνέδριο με το όνομα TEDGlobal, οι περισσότεροι από εσάς είστε ξενόφιλοι, ανεξαρτήτως από το αν χρησιμοποιείτε τον όρο αυτό. Αντ' αυτού, η πρόκληση είναι η εξής. Δεν αρκεί να πάρουμε την απόφαση σε προσωπικό επίπεδο ότι επιθυμούμε έναν διευρυμένο κόσμο. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να επανακαθορίσουμε τα συστήματα που διαθέτουμε. Πρέπει να διορθώσουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πρέπει να διορθώσουμε το Διαδίκτυο. Πρέπει να διορθώσουμε την εκπαίδευση. Πρέπει να διορθώσουμε την πολιτική μετανάστευσης. Πρέπει να εξετάσουμε πώς θα δώσουμε ευκαιρίες για τυχαίες ευχάριστες ανακαλύψεις, πώς θα κάνουμε τη μετάφραση να έχει απήχηση και πρέπει να βρούμε τρόπους να ενστερνιστούμε και να εκτιμήσουμε τη δραστηριότητα των ατόμων που γεφυρώνουν πολιτισμούς. Πρέπει να βρούμε τρόπους να καλλιεργήσουμε ξενόφιλους. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας.
The goal of my Talk here is not to persuade the people in this room to embrace your xenophilia. My guess -- given that you're at a conference called TEDGlobal -- is that most of you are xenophiles, whether or not you use that term. My challenge instead is this. It's not enough to make the personal decision that you want a wider world. We have to figure out how to rewire the systems that we have. We have to fix our media. We have to fix the internet. We have to fix our education. We have to fix our immigration policy. We need to look at ways of creating serendipity, of making translation pervasive, and we need to find ways to embrace and celebrate these bridge figures. And we need to figure out how to cultivate xenophiles. That's what I'm trying to do. I need your help.
(Χειροκρότημα)
(Applause)