So, why does good sex so often fade, even for couples who continue to love each other as much as ever? And why does good intimacy not guarantee good sex, contrary to popular belief? Or, the next question would be, can we want what we already have? That's the million-dollar question, right? And why is the forbidden so erotic? What is it about transgression that makes desire so potent? And why does sex make babies, and babies spell erotic disaster in couples?
Зошто добриот секс толку често згаснува, дури и кај паровите чијашто љубов не се менува со текот на времето? И зошто добрата интимност не гарантира добар секс, нешто што е спротивно на популарното верување? Или, следното прашање ќе биде, можеме ли да го посакуваме она што веќе го имаме? Ова е прашањето за милион долари, така? И зошто забранетото е толку еротско? Зошто престапот ја прави желбата толку силна? И зошто сексот прави бебиња, а бебињата им носат еротска катастрофа на паровите?
(Laughter)
Еден вид на фатален еротски удар, нели?
It's kind of the fatal erotic blow, isn't it? And when you love, how does it feel? And when you desire, how is it different?
Кога љубите, какво е чувството? А кога копнеете, како е поразлично?
These are some of the questions that are at the center of my exploration on the nature of erotic desire and its concomitant dilemmas in modern love. So I travel the globe, and what I'm noticing is that everywhere where romanticism has entered, there seems to be a crisis of desire. A crisis of desire, as in owning the wanting -- desire as an expression of our individuality, of our free choice, of our preferences, of our identity -- desire that has become a central concept as part of modern love and individualistic societies.
Ова се дел од прашањата кои се во основата на моето истражување за природата на еротската желба и дилемите кои одат со нејзе во рамки на модерната љубов. Јас патувам низ светот, и тоа што забележувам е дека секаде онаму каде што навлегла романтиката, се чини дека постои и криза на желбата. Криза на желбата, во смисла на поседување на сакањето -- желбата како израз на нашата индивидуалност, на нашиот слободен избор, на нашите преференции, нашиот идентитет -- желбата која стана централен концепт во рамки на модерната љубов и индивидуалистичките општества.
You know, this is the first time in the history of humankind where we are trying to experience sexuality in the long term not because we want 14 children, for which we need to have even more because many of them won't make it, and not because it is exclusively a woman's marital duty. This is the first time that we want sex over time about pleasure and connection that is rooted in desire.
Знаете, за првпат во историјата на човештвото се обидуваме да ја доживееме сексуалноста на долг рок, не затоа што сакаме 14 деца, за што би требало да имаме уште повеќе бидејќи многу од нив нема да преживеат, и не затоа што сексуалноста е исклучиво брачна должност на жената. За првпат сакаме секс поради задоволството и поврзаноста, кои пак се вкоренети во сексуалната желба.
So what sustains desire, and why is it so difficult? And at the heart of sustaining desire in a committed relationship, I think, is the reconciliation of two fundamental human needs. On the one hand, our need for security, for predictability, for safety, for dependability, for reliability, for permanence. All these anchoring, grounding experiences of our lives that we call home. But we also have an equally strong need -- men and women -- for adventure, for novelty, for mystery, for risk, for danger, for the unknown, for the unexpected, surprise -- you get the gist. For journey, for travel.
И што ја одржува желбата и зошто е толку тешко да ја одржите? Јас мислам дека за да ја одржите еротската желба во една посветена врска, ќе треба да ги помирите двете основни човечки потреби. Од една страна, нашата потреба за безбедност, за предвидливост, за безбедност, за доверба, за сигурност, за постојаност -- сите овие закотвувачки, приземјувачки искуства во нашите животи кои ги нарекуваме дом. Но истовремено, ние имаме еднакво силна потреба -- и мажите и жените -- за авантура, за новитети, за мистерија, за ризик, за опасност, за непознатото, за неочекуваното, за изненадување -- ви текнува -- за патување, патешествие.
So reconciling our need for security and our need for adventure into one relationship, or what we today like to call a passionate marriage, used to be a contradiction in terms. Marriage was an economic institution in which you were given a partnership for life in terms of children and social status and succession and companionship. But now we want our partner to still give us all these things, but in addition I want you to be my best friend and my trusted confidant and my passionate lover to boot, and we live twice as long.
Помирувањето на нашата потреба за сигурност и нашата потреба за авантура во една единствена врска, или она што денес го нарекуваме страствен брак, порано беше контрадикција само по себе. Бракот беше економска институција во која добиваш доживотно партнерство во смисла на деца, социјален статус, продолжување на родот и другарство. Денеска сѐ уште ги бараме овие работи од нашиот партнер, но плус сакам да ми бидеш и најдобар пријател, и човек од доверба, страствен љубовник и сакам да живееме двапати подолго.
(Laughter)
(Смеа)
So we come to one person, and we basically are asking them to give us what once an entire village used to provide. Give me belonging, give me identity, give me continuity, but give me transcendence and mystery and awe all in one. Give me comfort, give me edge. Give me novelty, give me familiarity. Give me predictability, give me surprise. And we think it's a given, and toys and lingerie are going to save us with that.
Значи доаѓаме до една личност, и од неа бараме да ни даде нешто што порано било обезбедувано од цело село: дај ми припадност, дај ми идентитет, дај ми континуитет, но дај ми и трансцендентност, мистерија и изненадување, сè во едно. Дај ми удобност, дај ми авантура. Дај ми нешто ново, дај ми нешто познато. Дај ми предвидливост, дај ми изненадување. Сè земаме здраво за готово, мислејќи дека ќе нè спасат секс-играчките и женската долна облека.
(Laughter)
(Аплауз)
(Applause)
И полека доаѓаме до егзистенцијалната реалност на приказната, така?
So now we get to the existential reality of the story, right? Because I think, in some way -- and I'll come back to that -- but the crisis of desire is often a crisis of the imagination.
Бидејќи мислам дека, на некој начин -- и ќе се навратам на тоа -- кризата на желбата е честопати криза на имагинацијата.
So why does good sex so often fade? What is the relationship between love and desire? How do they relate, and how do they conflict? Because therein lies the mystery of eroticism.
И зошто добриот секс толку често згаснува? Каква е врската помеѓу љубовта и желбата? Каков е нивниот однос и како доаѓаат во конфликт? Бидејќи токму таму лежи тајната на еротиката.
So if there is a verb, for me, that comes with love, it's "to have." And if there is a verb that comes with desire, it is "to want." In love, we want to have, we want to know the beloved. We want to minimize the distance. We want to contract that gap. We want to neutralize the tensions. We want closeness. But in desire, we tend to not really want to go back to the places we've already gone. Forgone conclusion does not keep our interest. In desire, we want an Other, somebody on the other side that we can go visit, that we can go spend some time with, that we can go see what goes on in their red-light district. You know? In desire, we want a bridge to cross. Or in other words, I sometimes say, fire needs air. Desire needs space. And when it's said like that, it's often quite abstract.
Според мене, ако постои глагол кој оди со љубовта, тој би бил „да имаш.“ А ако постои глагол кој оди со желбата, тој би бил „да посакуваш.“ Во љубовта, сакаме да имаме, сакаме да го знаеме саканиот. Сакаме да ја намалиме дистанцата. Сакаме да ја пополниме таа празнина. Сакаме да ги отстраниме тензиите. Сакаме блискост. Но во еротската желба, баш и не сакаме да се враќаме онаму каде што веќе сме биле. Минатите заклучоци веќе не нè интересираат. Во желбата, сакаме некој друг, некој од другата страна кој можеме да го посетиме, со кого можеме да поминеме некое време, и кој ќе можеме да го посетиме во неговиот еротски свет. Во желбата, сакаме да го преминеме мостот. Или со други зборови, понекогаш велам, на огнот му треба воздух. На желбата ѝ е потребен простор. Кога ќе кажеме вака, честопати тоа звучи апстрактно.
But then I took a question with me. And I've gone to more than 20 countries in the last few years with "Mating in Captivity," and I asked people, when do you find yourself most drawn to your partner? Not attracted sexually, per Se, but most drawn. And across culture, across religion, and across gender -- except for one -- there are a few answers that just keep coming back.
Но тогаш решив да поставам едно прашање. Во последниве неколку години со мојата книга "Mating in Captivity," посетив повеќе од 20 земји, каде ги прашав луѓето, во кои моменти сте најмногу привлечени од вашите партнери? Не во сексуална смисла, туку едноставно привлечени. И во сите култури, во сите религии и кај двата пола -- со еден исклучок -- имаше неколку одговори кои постојано се појавуваа.
So the first group is: I am most drawn to my partner when she is away, when we are apart, when we reunite. Basically, when I get back in touch with my ability to imagine myself with my partner, when my imagination comes back in the picture, and when I can root it in absence and in longing, which is a major component of desire.
Првата група е: Најмногу ме привлекува кога е отидена некаде, кога сме разделени, кога се среќаваме одново. Во основа, кога одново ќе дојдам во допир со мојата способност да фантазирам како партнерот и јас сме заедно, кога во отсуство и копнеж ќе ми проработи имагинацијата, која е пак главна компонента на желбата.
But then the second group is even more interesting. I am most drawn to my partner when I see him in the studio, when she is onstage, when he is in his element, when she's doing something she's passionate about, when I see him at a party and other people are really drawn to him, when I see her hold court. Basically, when I look at my partner radiant and confident. Probably the biggest turn-on across the board. Radiant, as in self-sustaining. I look at this person -- by the way, in desire people rarely talk about it, when we are blended into one, five centimeters from each other. I don't know in inches how much that is.
Но втората група е уште поинтересна: Мојот партнер најмногу ме привлекува кога ќе го видам во студио, кога е на сцена, кога е во својот елемент, кога прави нешто кон што има голема страст, кога ќе го видам на забава на која другите луѓе се постојано околу него, кога ќе ја видам како држи сè под контрола. Во основа, кога ќе видам дека партнерот зрачи и дека е самоуверен, веројатно ова е и најпривлечната особина. Зрачи, во смисла на самодоволност. Гледам во оваа личност -- и патем, страста многу ретко се јавува кога сме споени во едно, на пет сантиметри еден од друг. Не знам колку би било во инчи. Но не се јавува и кога личноста е толку далеку
But it's also not when the other person is that far apart that you no longer see them. It's when I'm looking at my partner from a comfortable distance, where this person that is already so familiar, so known, is momentarily once again somewhat mysterious, somewhat elusive. And in this space between me and the other lies the erotic élan, lies that movement toward the other. Because sometimes, as Proust says, mystery is not about traveling to new places, but it's about looking with new eyes. And so, when I see my partner on his own or her own, doing something in which they are enveloped, I look at this person and I momentarily get a shift in perception, and I stay open to the mysteries that are living right next to me.
што веќе не можете да ја видите. Страста се буди кога го гледам мојот партнер од една удобна далечина, кога оваа личност што веќе ми е позната, ептен позната, за краток момент, уште еднаш станува мистериозна и некако недофатлива. И во овој простор помеѓу мене и другиот лежи еротскиот елан, лежи придвижувањето кон другиот. Бидејќи понекогаш, како што вели Пруст, мистеријата не е патување на некои нови места, туку гледање со нови очи. Значи, кога ќе го видам мојот партнер или партнерка, како прави нешто во што ужива, ќе ја погледнам оваа личност и во самиот момент ми се менува перцепцијата, и останувам отворена за мистериите кои се одвиваат токму пред мене.
And then, more importantly, in this description about the other or myself -- it's the same -- what is most interesting is that there is no neediness in desire. Nobody needs anybody. There is no caretaking in desire. Caretaking is mightily loving. It's a powerful anti-aphrodisiac.
Уште поважно, а и најинтересно е тоа што во страста, односно во еротската желба не постои посесивност. Немаме потреба од некој друг. Во страста не постои негување. Негувањето е силна љубов, но воедно и моќен анти-афродизијак.
(Laughter)
I have yet to see somebody who is so turned on by somebody who needs them. Wanting them is one thing. Needing them is a shot down and women have known that forever, because anything that will bring up parenthood will usually decrease the erotic charge.
Не сум сретнала некој кој се пали на посесивен партнер. Да ги сакате е едно, но ако ви требаат, тоа им ја убива еротската желба, а жените го знаеле тоа отсекогаш, бидејќи разговорите околу родителството веднаш ви го намалуваат еротскиот набој.
(Laughter)
И има добри причини за тоа, нели?
For good reasons, right?
And then the third group of answers usually would be: when I'm surprised, when we laugh together, as somebody said to me in the office today, when he's in his tux, so I said, you know, it's either the tux or the cowboy boots. But basically it's when there is novelty. But novelty isn't about new positions. It isn't a repertoire of techniques. Novelty is, what parts of you do you bring out? What parts of you are just being seen?
И третата група одговори вообичаено е кога сум изненадена, кога се смееме заедно, како што ми кажаа денес во кабинетот, кога е во неговиот смокинг, а јас реков, знаеш, или е до смокингот или до каубојските чизми. Но во основа кога постои некоја новост. Но новоста не се состои од нови секс пози. Таа не е репертоар на техники. Новоста се однесува на тоа кои делови од себе ги откриваш? Што можеме да видиме кај тебе?
Because in some way one could say sex isn't something you do, eh? Sex is a place you go. It's a space you enter inside yourself and with another, or others. So where do you go in sex? What parts of you do you connect to? What do you seek to express there? Is it a place for transcendence and spiritual union? Is it a place for naughtiness and is it a place to be safely aggressive? Is it a place where you can finally surrender and not have to take responsibility for everything? Is it a place where you can express your infantile wishes? What comes out there? It's a language. It isn't just a behavior. And it's the poetic of that language that I'm interested in, which is why I began to explore this concept of erotic intelligence.
Бидејќи на некој начин можеме да кажеме дека сексот не е нешто што го правиш, а? Сексот е место на кое одиш. Тоа е простор во себе во кој влегуваш заедно со некој друг, или други. И каде одите за време на сексот? Со кој дел од себе се поврзувате? Што сакате да изразите во сексот? Дали е место за трансенденција и духовно единство? Дали е место за палавост и дали е место за безбедна агресивност? Дали е место каде конечно ќе можете да се опуштите и не ќе морате да се грижите за ништо? Дали е место каде можете да ги изразите вашите детски желби? Како се изразувате таму? Тоа е јазик. Не е само однесување. И токму поезијата на тој јазик ме интересира, и токму поради тоа започнав да го истражувам концептот наречен еротска интелигенција.
You know, animals have sex. It's the pivot, it's biology, it's the natural instinct. We are the only ones who have an erotic life, which means that it's sexuality transformed by the human imagination. We are the only ones who can make love for hours, have a blissful time, multiple orgasms, and touch nobody, just because we can imagine it. We can hint at it. We don't even have to do it. We can experience that powerful thing called anticipation, which is a mortar to desire. The ability to imagine it, as if it's happening, to experience it as if it's happening, while nothing is happening and everything is happening, at the same time.
Знаете, животните имаат секс. Тој е најважен, тоа е биологија, природен инстинкт. Само ние луѓето имаме еротски живот, кој во основа претставува сексуалност преобразена со помош на човековата имагинација. Само ние можеме да водиме љубов со часови, да чувствуваме благодет, да имаме повеќекратни оргазми, без никого да допреме, само бидејќи имаме имагинација. Можеме да мислиме на сексот. Дури не мора да имаме секс. Можеме да ја доживееме моќта на исчекувањето, која уште повеќе ја зголемува желбата, способноста да замислуваме, како да се случува, да го доживееме демек се случува, додека ништо не се случува, но во исто време сè се случува.
So when I began to think about eroticism, I began to think about the poetics of sex. And if I look at it as an intelligence, then it's something that you cultivate. What are the ingredients? Imagination, playfulness, novelty, curiosity, mystery. But the central agent is really that piece called the imagination.
Кога почнав да размислувам за еротиката, размислував за поезијата на сексот, а ако на неа гледам како на интелигенција, тогаш таа е нешто што можете да го усовршувате. Кои се состојките? Имагинација, игривост, новост, љубопитност, мистерија. Сепак, најважната од сите е имагинацијата.
But more importantly, for me to begin to understand who are the couples who have an erotic spark, what sustains desire, I had to go back to the original definition of eroticism, the mystical definition, and I went through it through a bifurcation by looking, actually, at trauma, which is the other side. And I looked at it, looking at the community that I had grown up in, which was a community in Belgium, all Holocaust survivors, and in my community, there were two groups: those who didn't die, and those who came back to life. And those who didn't die lived often very tethered to the ground, could not experience pleasure, could not trust, because when you're vigilant, worried, anxious, and insecure, you can't lift your head to go and take off in space and be playful and safe and imaginative. Those who came back to life were those who understood the erotic as an antidote to death. They knew how to keep themselves alive. And when I began to listen to the sexlessness of the couples that I work with, I sometimes would hear people say, "I want more sex," but generally, people want better sex, and better is to reconnect with that quality of aliveness, of vibrancy, of renewal, of vitality, of Eros, of energy that sex used to afford them, or that they've hoped it would afford them.
Но поважно, за да можев да сфатам кои се тие парови кои имаат еротска искра, што е тоа што ја одржува желбата, морав да се навратам на првобитната дефиниција за еротиката, мистичната дефиниција, а тоа го направив преку поделба, набљудувајќи ја всушност траумата, која е спротивна на еротиката, ја проучував проучувајќи ја заедницата во која пораснав, заедница во Белгија, составена од луѓе кои го преживеале Холокаустот, а во мојата заедница има две групи: оние кои не умреле, и оние кои се вратиле во живот. Оние кои не умреле животот го поминале со наведната глава, не можеле да доживеат задоволство, немале доверба, бидејќи кога сте внимателни, загрижени, нервозни и несигурни, тогаш не можете да ја кренете главата за да полетате во вселената, да бидете разиграни, сигурни и имагинативни. Оние кои се вратиле во живот се оние кои сфатиле дека еротиката е противотров за смртта. Знаеле како да се одржуваат во живот. И кога ќе почнам да слушам за недостатокот на секс кај паровите со кои работам, понекогаш клиентите ми велат, „Сакам да имам повеќе секс,“ но всушност тие сакаат подобар секс, а тоа значи дека треба да се поврзат со живоста, со вибрацијата, со виталноста, со еросот, со енергијата со сето она што сексот порано им го давал, или пак се надевале дека ќе им го даде.
And so I began to ask a different question. "I shut myself off when ..." began to be the question. "I turn off my desires when ..." Which is not the same question as, "What turns me off is ..." and "You turn me off when ..." And people began to say, "I turn myself off when I feel dead inside, when I don't like my body, when I feel old, when I haven't had time for myself, when I haven't had a chance to even check in with you, when I don't perform well at work, when I feel low self esteem, when I don't have a sense of self-worth, when I don't feel like I have a right to want, to take, to receive pleasure."
Потоа почнав да поставувам поинакво прашање. Почнав со прашањето, „Се исклучувам кога ...“ „Си ги гасам желбите кога ...“ што не е исто како прашањето, „Се гасам од ...“ и „Ти ме гасиш кога ...“ Луѓето почнаа да кажуваат, „Се гасам кога чувствувам внатрешно мртвило, кога не си го сакам телото, кога се чувствувам стар, кога немам време за себе, кога немам прилика да те ѕирнам, кога не ми оди во работата, кога имам ниско самопочитување, кога чувствувам дека не вредам како личност, кога чувствувам дека немам право да посакувам, да имам, да примам задоволство.“
And then I began to ask the reverse question. "I turn myself on when ..." Because most of the time, people like to ask the question, "You turn me on, what turns me on," and I'm out of the question, you know? Now, if you are dead inside, the other person can do a lot of things for Valentine's. It won't make a dent. There is nobody at the reception desk.
Потоа започнав да го поставувам обратното прашање. „Се палам кога ...“ Бидејќи најчесто луѓето го поставуваат прашањето, „Ти ме палиш кога, она што ме пали,“ и ЈАС го снемува од прашањето . Знаете? Е сега, ако сте мртви одвнатре, другата личност за Св. Валентин може да направи било што, но нема ништо да промени бидејќи на „рецепција“ нема никој. (Смеа)
(Laughter)
So I turn myself on when, I turn on my desires, I wake up when ...
Значи се палам кога, ми се будат желбите, се будам кога ...
Now, in this paradox between love and desire, what seems to be so puzzling is that the very ingredients that nurture love -- mutuality, reciprocity, protection, worry, responsibility for the other -- are sometimes the very ingredients that stifle desire. Because desire comes with a host of feelings that are not always such favorites of love: jealousy, possessiveness, aggression, power, dominance, naughtiness, mischief. Basically most of us will get turned on at night by the very same things that we will demonstrate against during the day. You know, the erotic mind is not very politically correct. If everybody was fantasizing on a bed of roses, we wouldn't be having such interesting talks about this.
Е сега, во овој парадокс помеѓу љубовта и желбата, најзбунувачки делува тоа што самите оние состојки кои ја хранат љубовта -- заедништво, реципроцитет, заштита, грижа, одговорност за другиот -- понекогаш се истите оние состојки кои ја гушат желбата. Бидејќи еротската желба оди во пакет со повеќе чувства кои не секогаш ѝ се омилени на љубовта: љубомора, посесивност, агресија, моќ, доминација, палавост, пакост. Во основа повеќето од нас, навечер ќе се „попалат“ од истите оние нешта против кои се буниме преку ден. Знаете, еротскиот ум не е баш политички коректен. Ако сите фантазираа на постела од рози, тогаш не би имале олку интересни разговори за оваа ствар.
(Laughter)
Но не, во нашиот ум
But no, in our mind up there are a host of things going on that we don't always know how to bring to the person that we love, because we think love comes with selflessness and in fact desire comes with a certain amount of selfishness in the best sense of the word: the ability to stay connected to one's self in the presence of another.
има повеќе работи коишто баш и не знаеме како да ѝ ги покажеме на личноста што ја сакаме, бидејќи ја поистоветуваме љубовта со несебичност, а всушност еротската желба има одредено ниво на себичност во најдобрата смисла на зборот: како способност да бидете во допир со себе во присуство на некој друг.
So I want to draw that little image for you, because this need to reconcile these two sets of needs, we are born with that. Our need for connection, our need for separateness, or our need for security and adventure, or our need for togetherness and for autonomy, and if you think about the little kid who sits on your lap and who is cozily nested here and very secure and comfortable, and at some point all of us need to go out into the world to discover and to explore. That's the beginning of desire, that exploratory need, curiosity, discovery. And then at some point they turn around and they look at you. And if you tell them, "Hey kiddo, the world's a great place. Go for it. There's so much fun out there," then they can turn away and they can experience connection and separateness at the same time. They can go off in their imagination, off in their body, off in their playfulness, all the while knowing that there's somebody when they come back.
Сакам да ви дадам еден пример, бидејќи ние се раѓаме со потребата да ги помириме овие две потреби. Нашата потреба за поврзаност, за одвоеност, или нашата потреба за сигурност и авантура, или нашата потреба за заедништво и за автономија, и помислете на едно мало дете кое седи во вашиот скут и кое така удобно седејќи чувствува голема сигурност и комфор, а во одреден период, како и другите, мора да излезе за да го открие и истражи светот. Тоа е зачетокот на желбата, истражувањето се состои од љубопитност, откривање. И тогаш во одреден момент детето ќе се сврти назад и ќе погледне во вас, и ако му кажете, „Еј мали, светот е прекрасно место. Шибај. Има многу интересни работи во него,“ тогаш ќе може да се сврти нанадвор и истовремено ќе доживее и поврзаност, но и одвоеност. Ќе може да ѝ се предаде на имагинацијата, на телото, на игривоста, а истовремено ќе знае дека кога ќе се врати ќе има некој кој го чека.
But if on this side there is somebody who says, "I'm worried. I'm anxious. I'm depressed. My partner hasn't taken care of me in so long. What's so good out there? Don't we have everything you need together, you and I?" then there are a few little reactions that all of us can pretty much recognize. Some of us will come back, came back a long time ago, and that little child who comes back is the child who will forgo a part of himself in order not to lose the other. I will lose my freedom in order not to lose connection. And I will learn to love in a certain way that will become burdened with extra worry and extra responsibility and extra protection, and I won't know how to leave you in order to go play, in order to go experience pleasure, in order to discover, to enter inside myself.
Но ако на спротивната страна има некој кој вели, „Загрижена сум, Нервозна сум. Депресивна сум. Веќе долго време партнерот не се грижи за мене. Што е толку интересно таму? Зарем немаме сè што ни треба, на нас двајцата?“ е тогаш ќе се јават неколку мали реакции кои повеќето од вас веројатно ќе ги препознаат. Некои од нас ќе се вратат, или одамна веќе се вратиле, а малото дете кое ќе се врати е дете кое се одрекнува од еден свој дел со цел да не го изгуби другиот. Ќе се одрекнам од слободата за да не ја изгубам поврзаноста. И ќе научам да сакам на одреден начин, на начин кој ќе биде натоварен со додатни грижи, додатни одговорности, додатни сигурности, и каде нема да знам како да те напуштам за да одам да си играм, за да доживеам задоволство, за да откривам, за да влезам внатре во себе.
Translate this into adult language. It starts very young. It continues into our sex lives up to the end. Child number two comes back but looks like that over their shoulder all the time. "Are you going to be there? Are you going to curse me, scold me? Are you going to be angry with me?" And they may be gone, but they're never really away. And those are often the people that will tell you, "In the beginning, it was super hot." Because in the beginning, the growing intimacy wasn't yet so strong that it actually led to the decrease of desire. The more connected I became, the more responsible I felt, the less I was able to let go in your presence. The third child doesn't really come back.
Преведете го ова на јазикот на возрасните. Започнува од мала возраст. И продолжува во нашите сексуални животи сè до крајот. Второто дете се враќа, но цело време погледнува вака преку рамо. „Ќе останеш ли тука? Ќе ме проколнуваш ли? Ќе ме караш ли? Ќе ми се лутиш ли?“ Тие може да заминат, но всушност никогаш не се заминати, а честопати тоа се луѓето кои ќе ви кажат, дека на почетокот имало голема страст. Бидејќи на почетокот, интимноста сѐ уште не била толку силна за да може да доведе до намалување на желбата. Колку повеќе се зближував, толку поголема одговорност чувствував, и сè помалку можев да се опуштам во твое присуство. Третото дете воопшто не се враќа.
So what happens, if you want to sustain desire, it's that real dialectic piece. On the one hand you want the security in order to be able to go. On the other hand if you can't go, you can't have pleasure, you can't culminate, you don't have an orgasm, you don't get excited because you spend your time in the body and the head of the other and not in your own.
И што треба за да ја одржите еротската желба, тоа е вистинска дијалектичка драма. Од една страна ви треба сигурноста за да можете да си заминете. Од друга страна пак ако не можете да си заминете, ќе немате задоволство, нема да свршите, нема да имате оргазам, нема да се возбудите бидејќи вашето време го поминувате во телото и главата на другиот, а не во сопствената глава и тело.
So in this dilemma about reconciling these two sets of fundamental needs, there are a few things that I've come to understand erotic couples do. One, they have a lot of sexual privacy. They understand that there is an erotic space that belongs to each of them. They also understand that foreplay is not something you do five minutes before the real thing. Foreplay pretty much starts at the end of the previous orgasm. They also understand that an erotic space isn't about, you begin to stroke the other. It's about you create a space where you leave Management Inc., maybe where you leave the Agile program --
За разрешување на оваа дилема, и помирување на овие две основни потреби, сфатив дека еротските парови прават неколку нешта. Прво, тие имаат голема сексуална приватност. Јасно им е тоа дека секој си има сопствен еротски простор, само за себе. Јасно им е дека предиграта не започнува на пет минути пред „вистинската работа.“ Предиграта отприлика започнува на крајот од претходниот оргазам. Исто така јасно им е дека еротика не е кога ќе почнете да се милувате. Туку создавате место каде нема однапред зацртани правила и секако место каде нема да бидете дежурен полицаец,
(Laughter)
(Смеа)
And you actually just enter that place where you stop being the good citizen who is taking care of things and being responsible.
и едноставно влегувате во тоа место во кое веќе не сте добриот граѓанин
Responsibility and desire just butt heads. They don't really do well together. Erotic couples also understand that passion waxes and wanes. It's pretty much like the moon. It has intermittent eclipses. But what they know is they know how to resurrect it. They know how to bring it back. And they know how to bring it back because they have demystified one big myth, which is the myth of spontaneity, which is that it's just going to fall from heaven while you're folding the laundry like a deus ex machina, and in fact they understood that whatever is going to just happen in a long-term relationship, already has.
кој се грижи за работите и кој е одговорен. Одговорноста и желбата се непријатели. Баш и не се согласуваат. Еротските парови исто така знаат дека страста оди горе-долу. Како и месечината. Понекогаш има помрачувања. Но сепак знаат како да ја воскреснат. Знаат како да ја вратат, а знаат како да ја вратат бидејќи го имаат демистифицирано големиот мит, а тоа е митот за спонтаноста, кој вели дека спонтаноста едноставно ќе ви падне од небо додека ги диплите алиштата, исто како „deux ex machina“ и воедно на нив им е јасно дека било што да се случи, тоа веќе се има случено во некоја долготрајна врска.
Committed sex is premeditated sex. It's willful. It's intentional. It's focus and presence.
Посветениот секс е секс со предумисла. Тој е волев. Со намера. Тој е фокусираност и присуство.
Merry Valentine's.
Среќен Свети Валентин.
(Applause)
(Аплауз)