So, why does good sex so often fade, even for couples who continue to love each other as much as ever? And why does good intimacy not guarantee good sex, contrary to popular belief? Or, the next question would be, can we want what we already have? That's the million-dollar question, right? And why is the forbidden so erotic? What is it about transgression that makes desire so potent? And why does sex make babies, and babies spell erotic disaster in couples?
Kāpēc labs sekss tik bieži izplēn pat pāriem, kuri turpina viens otru mīlēt vairāk kā jebkad? Kāpēc laba intimitāte negarantē labu seksu pretēji plaši izplatītajam uzskatam? Nākamais jautājums būtu — vai varam vēlēties to, kas mums jau ir? Tas ir miljonus vērtais jautājums, vai ne? Un kāpēc aizliegtais ir tik erotisks? Kas piemīt noteikumu pārkāpšanai, kas padara iekāri tik spēcīgu? Un kāpēc no seksa rodas bērni, bet bērni pāru dzīvē rada erotisku katastrofu?
(Laughter)
(Smiekli)
It's kind of the fatal erotic blow, isn't it? And when you love, how does it feel? And when you desire, how is it different?
Tas ir tāds kā nāvējošs trieciens erotikai, vai ne? Kādas ir jūsu sajūtas mīlot? Un ar ko šīs sajūtas atšķiras iekārojot?
These are some of the questions that are at the center of my exploration on the nature of erotic desire and its concomitant dilemmas in modern love. So I travel the globe, and what I'm noticing is that everywhere where romanticism has entered, there seems to be a crisis of desire. A crisis of desire, as in owning the wanting -- desire as an expression of our individuality, of our free choice, of our preferences, of our identity -- desire that has become a central concept as part of modern love and individualistic societies.
Šie ir daži no jautājumiem, uz kuriem balstās mani pētījumi par erotiskās iekāres dabu un tai līdzās esošajām dilemmām mūsdienu mīlestībā. Es apceļoju visu pasauli, un es ievēroju to, ka visur, kur ienāk romantika, parādās šķietama iekāres krīze. Krīze iekārē kā gribētā iegūšanā, iekārē kā individuālisma, mūsu brīvo izvēļu, mūsu vēlmju, mūsu identitātes paušanā — iekārē, kas kļuvusi par mūsdienu mīlestības un uz individuālistiskās sabiedrības centrālo objektu.
You know, this is the first time in the history of humankind where we are trying to experience sexuality in the long term not because we want 14 children, for which we need to have even more because many of them won't make it, and not because it is exclusively a woman's marital duty. This is the first time that we want sex over time about pleasure and connection that is rooted in desire.
Ziniet, šī ir pirmā reize cilvēces vēsturē, kad mēģinām pieredzēt seksualitāti ilgtermiņā, ne tādēļ, ka vēlamies 14 bērnus, kuru iegūšanai mums jādzemdē vēl vairāk, jo daudzi no viņiem neizdzīvos, un ne tādēļ, ka tas ir tieši sievietes laulību pienākums. Šī ir pirmā reize, kad vēlamies seksu atkal un atkal baudas un iekārē balstītās saiknes dēļ.
So what sustains desire, and why is it so difficult? And at the heart of sustaining desire in a committed relationship, I think, is the reconciliation of two fundamental human needs. On the one hand, our need for security, for predictability, for safety, for dependability, for reliability, for permanence. All these anchoring, grounding experiences of our lives that we call home. But we also have an equally strong need -- men and women -- for adventure, for novelty, for mystery, for risk, for danger, for the unknown, for the unexpected, surprise -- you get the gist. For journey, for travel.
Kas uztur iekāri, un kāpēc tas ir tik grūti? Uzticīgās attiecībās iekāres uzturēšanas pamatā, manuprāt, ir divu cilvēka pamatvajadzību samērošana. No vienas puses, mūsu vēlmes pēc drošības, paredzamības, paļaušanās, uzticamības, uzticības, pastāvīguma. Visām šīm nostiprinošajām, stabilajām dzīves pieredzēm, ko dēvējam par mājām. Taču mūsos — vīriešos un sievietēs — pastāv vienlīdz spēcīga vēlme pēc piedzīvojumiem, kaut kā jauna, noslēpumiem, riska, briesmām, nezināmā, negaidītā, pārsteigumiem — jūs saprotat būtību. Pēc klejošanas, ceļojumiem.
So reconciling our need for security and our need for adventure into one relationship, or what we today like to call a passionate marriage, used to be a contradiction in terms. Marriage was an economic institution in which you were given a partnership for life in terms of children and social status and succession and companionship. But now we want our partner to still give us all these things, but in addition I want you to be my best friend and my trusted confidant and my passionate lover to boot, and we live twice as long.
Tādējādi mūsu drošības un piedzīvojumu vēlmju saskaņošana vienās attiecībās jeb tas, ko mēs šodien saucam par kaislīgu laulību, agrāk bija jēdzienu pretruna. Laulības bija ekonomisks veidojums, kurā cilvēki tika sasaistīti sadarbībā uz mūžu, bērnu, sabiedriskā stāvokļa, pēctecības un līdzcilvēku ziņā. Taču tagad mēs vēlamies, lai partneris mums sniedz visu to, taču papildus tam es vēlos, lai esi mans labākais draugs, mana uzticības persona un kaislīgs mīlnieks, un mēs dzīvojam divtik ilgi.
(Laughter)
(Smiekli)
So we come to one person, and we basically are asking them to give us what once an entire village used to provide. Give me belonging, give me identity, give me continuity, but give me transcendence and mystery and awe all in one. Give me comfort, give me edge. Give me novelty, give me familiarity. Give me predictability, give me surprise. And we think it's a given, and toys and lingerie are going to save us with that.
Tādējādi mēs dodamies pie viena cilvēka un būtībā prasam viņam sniegt mums to, ko kādreiz nodrošināja vesels ciemats: Dod man piederību, dod man identitāti, dod man ilgtspējību, bet dod man arī ārpasaulīgumu, noslēpumainību un apbrīnu, visu vienā. Dod man ērtības, dod man „asumu”. Dod man ko jaunu, dod man pazīstamo. Dod man paredzamību, dod man pārsteigumu. Mums tas ir pašsaprotami, un rotaļlietas un veļa mūs ar to izglābs.
(Laughter)
(Smiekli)
(Applause)
(Aplausi)
So now we get to the existential reality of the story, right? Because I think, in some way -- and I'll come back to that -- but the crisis of desire is often a crisis of the imagination.
Nu mēs nonākam pie stāsta eksistenciālās realitātes, vai ne? Es uzskatu, ka savā ziņā — un es pie tā atgriezīšos — iekāres krīze bieži vien ir iztēles krīze.
So why does good sex so often fade? What is the relationship between love and desire? How do they relate, and how do they conflict? Because therein lies the mystery of eroticism.
Kāpēc tad labs sekss tik bieži izplēn? Kādas ir attiecības starp mīlestību un iekāri? Kā tās sadarbojas, un kā tās ir pretrunā viena ar otru? Jo tieši tur slēpjas erotikas noslēpums.
So if there is a verb, for me, that comes with love, it's "to have." And if there is a verb that comes with desire, it is "to want." In love, we want to have, we want to know the beloved. We want to minimize the distance. We want to contract that gap. We want to neutralize the tensions. We want closeness. But in desire, we tend to not really want to go back to the places we've already gone. Forgone conclusion does not keep our interest. In desire, we want an Other, somebody on the other side that we can go visit, that we can go spend some time with, that we can go see what goes on in their red-light district. You know? In desire, we want a bridge to cross. Or in other words, I sometimes say, fire needs air. Desire needs space. And when it's said like that, it's often quite abstract.
Ja man jautā, kāds darbības vārds atbilst mīlestībai, tas ir „piederēt”. Ja iekārei atbilst darbības vārds, tas ir „gribēt”. Mīlestībā mēs vēlamies, lai mums pieder, mēs vēlamies pazīt mīļoto. Mēs vēlamies samazināt attālumu. Mēs vēlamies sašaurināt aizu. Mēs vēlamies mazināt spriedzi. Mēs vēlamies tuvību. Taču iekārē mēs mēdzam nevēlēties atkal doties uz vietām, kur jau esam bijuši. Izdarīti secinājumi nenotur mūsu interesi. Iekārē mēs vēlamies ko citu, kādu otrā pusē, kuru varam apciemot, ar kuru varam pavadīt kādu laiku, kur varam ielūkoties, kas notiek viņu sarkano lukturu rajonā. Saprotiet? Iekārē mēs vēlamies tiltu, kas jāšķērso. Jeb citiem vārdiem, dažkārt es saku — ugunij vajag gaisu. Iekārei vajag telpu. Kad to tā pasaka, tas bieži skan diezgan abstrakti.
But then I took a question with me. And I've gone to more than 20 countries in the last few years with "Mating in Captivity," and I asked people, when do you find yourself most drawn to your partner? Not attracted sexually, per Se, but most drawn. And across culture, across religion, and across gender -- except for one -- there are a few answers that just keep coming back.
Bet tad es uzdevu vienu jautājumu. Pēdējos gados esmu bijusi vairāk nekā 20 valstīs „Pārošanās nebrīvē” ietvaros un esmu jautājusi cilvēkiem, kad viņi izjūt vislielāko tieksmi pēc sava partnera. Ne tieši seksuālo pievilcību, bet gan spēcīgāko tieksmi. Un visās kultūrās, visās reliģijās un abos dzimumos — izņemot vienu — ir dažas atbildes, kas turpina izskanēt.
So the first group is: I am most drawn to my partner when she is away, when we are apart, when we reunite. Basically, when I get back in touch with my ability to imagine myself with my partner, when my imagination comes back in the picture, and when I can root it in absence and in longing, which is a major component of desire.
Pirmā grupa ir: visvairāk mani pievelk partneris, kad viņa ir projām, kad esam šķirti, kad atkal tiekamies. Būtībā, kad es atkal apzinos savu spēju iedomāties sevi ar savu partneri, kad uz skatuves atgriežas mana iztēle un kad es varu to balstīt partnera prombūtnē un ilgās, kas ir iekāres nozīmīga sastāvdaļa.
But then the second group is even more interesting. I am most drawn to my partner when I see him in the studio, when she is onstage, when he is in his element, when she's doing something she's passionate about, when I see him at a party and other people are really drawn to him, when I see her hold court. Basically, when I look at my partner radiant and confident. Probably the biggest turn-on across the board. Radiant, as in self-sustaining. I look at this person -- by the way, in desire people rarely talk about it, when we are blended into one, five centimeters from each other. I don't know in inches how much that is.
Taču otrā grupa ir vēl interesantāka: mani visvairāk pievelk partneris, kad redzu viņu studijā, kad viņa ir uz skatuves, kas viņš ir savā elementā, kad viņa dara to, kas viņu aizrauj, kad redzu viņu viesībās, un viņš pievelk citus cilvēkus, kas redzu viņu atbildīgā pozīcijā. Būtībā, kad redzu savu partneri starojošu un pašpārliecinātu. Iespējams, lielākais uzbudinātājs visā minētajā. Starojošs kā pašpietiekams. Es skatos uz šo cilvēku — starp citu, cilvēki reti runā par iekāri kā brīdi, kad esam saplūduši vienā, piecus centimetrus viens no otra. Nezinu, cik tas ir collās.
But it's also not when the other person is that far apart that you no longer see them. It's when I'm looking at my partner from a comfortable distance, where this person that is already so familiar, so known, is momentarily once again somewhat mysterious, somewhat elusive. And in this space between me and the other lies the erotic élan, lies that movement toward the other. Because sometimes, as Proust says, mystery is not about traveling to new places, but it's about looking with new eyes. And so, when I see my partner on his own or her own, doing something in which they are enveloped, I look at this person and I momentarily get a shift in perception, and I stay open to the mysteries that are living right next to me.
Bet arī ne tad, kad otrs cilvēks ir tik tālu, ka vairs viņu neredzam. Tad, kad vēroju savu partneri no ērta attāluma, kur šis cilvēks, kas jau ir tik iepazīts, tik zināms, uz brīdi atkaļ kļūst nedaudz noslēpumains, netverams. Šajā attālumā starp mani un otru cilvēku arī slēpjas erotikas degsme, kustība otra cilvēka virzienā. Jo dažreiz, kā teicis Prusts, noslēpumainība neslēpjas ceļošanā uz jaunām vietām, bet aplūkošanā ar jaunu vērienu. Kad redzu savu partneri vienu pašu, darot to, kas viņu aizrauj, es skatos uz šo cilvēku, un uz brīdi mainās mana uztvere, un es atveru sevi noslēpumainībai, kas mitinās tepat līdzās.
And then, more importantly, in this description about the other or myself -- it's the same -- what is most interesting is that there is no neediness in desire. Nobody needs anybody. There is no caretaking in desire. Caretaking is mightily loving. It's a powerful anti-aphrodisiac.
Un vēl jo svarīgāk šajā otra cilvēka vai sevis raksturojumā, kas ir vienāds abiem, visinteresantākais ir tas, ka iekārē nav vajadzēšanas. Nevienam neviens nav vajadzīgs. Iekāre neietver aprūpēšanu. Aprūpēšana ir ļoti mīloša. Tā spēcīgi nomāc iekāri.
(Laughter)
(Smiekli)
I have yet to see somebody who is so turned on by somebody who needs them. Wanting them is one thing. Needing them is a shot down and women have known that forever, because anything that will bring up parenthood will usually decrease the erotic charge.
Es vēl neesmu satikusi cilvēku, kuru uzbudina kāds, kuram viņš ir vajadzīgs. Iekārošana ir viena lieta. Vajadzēšana ir izslēdzošs faktors, sievietes to ir zinājušas no sākta gala, jo jebkas, kas atgādina vecāku pienākumus, parasti nodzēsīs erotisko dzirksti.
(Laughter)
(Smiekli)
For good reasons, right?
Tam ir labs iemesls, vai ne?
And then the third group of answers usually would be: when I'm surprised, when we laugh together, as somebody said to me in the office today, when he's in his tux, so I said, you know, it's either the tux or the cowboy boots. But basically it's when there is novelty. But novelty isn't about new positions. It isn't a repertoire of techniques. Novelty is, what parts of you do you bring out? What parts of you are just being seen?
Un trešā atbilžu grupa parasti bija: kad esmu pārsteigts, kad mēs kopā smejamies, kā man šodien kāds birojā teica, kad viņš ir uzvalkā, un es atbildēju, vai nu uzvalkā vai kovboja zābakos. Bet būtībā tad, kad ir kas jauns. Jaunā ieviešanā nav runa par jaunām pozām. Nav runa par paņēmienu repertuāru. Jaunums ir daļa sevis, ko visvairāk izceļat. Kuras daļas tiek pirmo reizi pamanītas?
Because in some way one could say sex isn't something you do, eh? Sex is a place you go. It's a space you enter inside yourself and with another, or others. So where do you go in sex? What parts of you do you connect to? What do you seek to express there? Is it a place for transcendence and spiritual union? Is it a place for naughtiness and is it a place to be safely aggressive? Is it a place where you can finally surrender and not have to take responsibility for everything? Is it a place where you can express your infantile wishes? What comes out there? It's a language. It isn't just a behavior. And it's the poetic of that language that I'm interested in, which is why I began to explore this concept of erotic intelligence.
Jo zināmā mērā varētu teikt, ka sekss nav kaut kas, ar ko nodarbojas, vai ne? Sekss ir vieta, kurp dodaties. Tā ir telpa, kurā ieejat sevī iekšā un kopā ar otru vai citiem cilvēkiem. Kurp jūs dodaties seksa laikā? Ar kurām daļām no sevis jūs saistāties? Ko jūs tiecaties tur izpaust? Vai tā ir vieta, kur gūt ārpasaulīgumu un garīgu vienotību? Vai tā ir vieta nerātnībām un vieta, kur droši paust agresiju? Vai tā ir vieta, kur beidzot varat atdoties un neuzņemties atbildību par pilnīgi visu? Vai tā ir vieta, kur varat izrādīt savas bērnišķīgās vēlmes? Kas tur tiek izpausts? Tā ir valoda. Tā nav tikai uzvedība. Mani interesē tieši šis valodas dzejiskums, tādēļ arī es uzsāku pētīt šo erotiskās inteliģences priekšstatu.
You know, animals have sex. It's the pivot, it's biology, it's the natural instinct. We are the only ones who have an erotic life, which means that it's sexuality transformed by the human imagination. We are the only ones who can make love for hours, have a blissful time, multiple orgasms, and touch nobody, just because we can imagine it. We can hint at it. We don't even have to do it. We can experience that powerful thing called anticipation, which is a mortar to desire. The ability to imagine it, as if it's happening, to experience it as if it's happening, while nothing is happening and everything is happening, at the same time.
Dzīvnieki nodarbojas ar seksu. Tas ir pamats, tā ir bioloģija, tas ir dabiskais instinkts. Mēs esam vienīgie, kas dzīvo erotisku dzīvi, tas nozīmē, ka tā ir seksualitāte, ko pārveidojusi cilvēka iztēle. Mēs esam vienīgie, kas var mīlēties stundām ilgi, pavadīt laiku svētlaimē, pieredzēt vairākus orgasmus, nevienam pat nepieskaroties, tikai tāpēc, ka spējam to iztēloties. Mēs varam tikai dot mājienu. Mums pat nav ar to jānodarbojas. Mēs spējam pieredzēt spēcīgās izjūtas, ko sauc par alkām, kas ir iekāres piests, spēja to iztēloties tā, it kā tas notiktu, pieredzēt to, it kā tas notiktu, patiesībā nekam nenotiekot un visam notiekot vienlaikus.
So when I began to think about eroticism, I began to think about the poetics of sex. And if I look at it as an intelligence, then it's something that you cultivate. What are the ingredients? Imagination, playfulness, novelty, curiosity, mystery. But the central agent is really that piece called the imagination.
Tādēļ, sākot domāt par erotiku, es sāku domāt par seksa dzejiskumu, un ja es uz to lūkojos kā inteliģenci, tad tas ir kas tāds, kas jākultivē. Kas ir tā sastāvdaļas? Iztēle, rotaļīgums, jaunums, ziņkāre, noslēpumainība. Tomēr galvenā sastāvdaļa ir elements, ko sauc par iztēli.
But more importantly, for me to begin to understand who are the couples who have an erotic spark, what sustains desire, I had to go back to the original definition of eroticism, the mystical definition, and I went through it through a bifurcation by looking, actually, at trauma, which is the other side. And I looked at it, looking at the community that I had grown up in, which was a community in Belgium, all Holocaust survivors, and in my community, there were two groups: those who didn't die, and those who came back to life. And those who didn't die lived often very tethered to the ground, could not experience pleasure, could not trust, because when you're vigilant, worried, anxious, and insecure, you can't lift your head to go and take off in space and be playful and safe and imaginative. Those who came back to life were those who understood the erotic as an antidote to death. They knew how to keep themselves alive. And when I began to listen to the sexlessness of the couples that I work with, I sometimes would hear people say, "I want more sex," but generally, people want better sex, and better is to reconnect with that quality of aliveness, of vibrancy, of renewal, of vitality, of Eros, of energy that sex used to afford them, or that they've hoped it would afford them.
Bet vissvarīgākais, lai es varētu sākt izprast, kuriem pāriem piemīt erotiskā dzirksts un kas uztur iekāri, man bija jāatgriežas pie erotikas sākotnējās definīcijas, noslēpumainās definīcijas, un es to paveicu ar atdalīšanas metodi, patiesībā aplūkojot traumas, kas atrodas otrā sētas pusē, Un es to darīju, aplūkojot sabiedrību, kurā biju uzaugusi, tā ir Beļģijā mītoša kopiena, kur visi ir holokausta izdzīvotāji, un manā kopienā bija divas cilvēku grupas: tie, kuri nenomira, un tie, kuri atgriezās dzīvē. Tie, kuri nenomira, bieži dzīvoja ļoti piezemētu dzīvi, nespējot pieredzēt baudu, nespējot uzticēties, jo, kad esat piesardzīgs, noraizējies, nemierīgs un nedrošs, jūs nespējat pacelt savu galvu, lai dotos un paceltos visumā un būtu rotaļīgs, drošs par sevi un iztēles bagāts. Tie, kuri atgriezās dzīvē, bija tie, kuri uztvēra erotiku kā pretindi pret nāvi. Viņi zināja, kā saglabāt dzīvību sevī. Kad es sāku klausīties pāros, kam pietrūkst seksa, es dažreiz no cilvēkiem dzirdēju: „Es gribu vairāk seksa,” taču kopumā cilvēki vēlas labāku seksu, un labāks sekss rodas, savienojoties ar šo dzīvīguma, spēka, atjaunošanās, vitalitātes, Erota, enerģiskuma īpašību, ko sekss viņiem kādreiz sniedza vai ko viņi cerēja, ka tas sniegs.
And so I began to ask a different question. "I shut myself off when ..." began to be the question. "I turn off my desires when ..." Which is not the same question as, "What turns me off is ..." and "You turn me off when ..." And people began to say, "I turn myself off when I feel dead inside, when I don't like my body, when I feel old, when I haven't had time for myself, when I haven't had a chance to even check in with you, when I don't perform well at work, when I feel low self esteem, when I don't have a sense of self-worth, when I don't feel like I have a right to want, to take, to receive pleasure."
Tādēļ es sāku uzdot citādu jautājumu. „Es noslēdzos sevī, kad...” kļuva par jautājumu. „Es mazinu savu iekāri, kad...” kas nav tas pats jautājums, kā: „Manu iekāri mazina...” un „Tu mani neuzbudini, kad..”. Un cilvēki sāka atbildēt: „Es mazinu savu iekāri, kad es iekšēji jūtos miris, kad man nepatīk savs ķermenis, kad jūtos vecs, kad man nav bijis laiks pašam sev, kad man nav bijusi iespēja pat ar tevi sazināties, kad man neveicas darbā, kad man ir zems pašvērtējums, kad es nespēju sevi novērtēt, kad es jūtos, it kā man nebūtu tiesību gribēt, ņemt, saņemt baudu.”
And then I began to ask the reverse question. "I turn myself on when ..." Because most of the time, people like to ask the question, "You turn me on, what turns me on," and I'm out of the question, you know? Now, if you are dead inside, the other person can do a lot of things for Valentine's. It won't make a dent. There is nobody at the reception desk.
Un tad es sāku uzdot pretēju jautājumu. „Es pastiprinu savu uzbudinājumu, kad...”. Jo lielāko daļu laika cilvēkiem patīk uzdot jautājumu: „Tu mani uzbudini, kas mani uzbudina,” un es palieku ārpus jautājuma. Ja iekšēji jūtaties miris, otrs Valentīna dienā var darīt visu ko. Nebūs ne silts, ne auksts. Saņēmēja pusē neviena nebūs.
(Laughter)
(Smiekli)
So I turn myself on when, I turn on my desires, I wake up when ...
Es savu uzbudinājumu pastiprinu, kad... Es atmodinu savas vēlmes, es pamostos, kad...
Now, in this paradox between love and desire, what seems to be so puzzling is that the very ingredients that nurture love -- mutuality, reciprocity, protection, worry, responsibility for the other -- are sometimes the very ingredients that stifle desire. Because desire comes with a host of feelings that are not always such favorites of love: jealousy, possessiveness, aggression, power, dominance, naughtiness, mischief. Basically most of us will get turned on at night by the very same things that we will demonstrate against during the day. You know, the erotic mind is not very politically correct. If everybody was fantasizing on a bed of roses, we wouldn't be having such interesting talks about this.
Šajā paradoksā starp mīlestību un iekāri vismulsinošākais šķiet tas, ka tas pats, kas mīlestību izkopj — abpusēja, savstarpēja mijiedarbība, aizsardzība, bažas, atbildība vienam par otru — dažreiz ir tieši tas, kas apslāpē iekāri. Jo iekāre bieži nāk kopā ar jūtām, kas mīlestībā nav tik ļoti iecienītas: greizsirdība, pārņemtība, agresija, vara, dominance, nerātnība, palaidnieciskums. Principā mūs visus naktī uzbudinās tās pašas lietas, pret kurām mēs demonstratīvi iestāsimies dienas laikā. Ziniet, erotiskais prāts nav īpaši politkorekts. Ja visi fantazētu par rozēm noklātām gultām, mums par to nebūtu tik interesantas sarunas.
(Laughter)
(Smiekli)
But no, in our mind up there are a host of things going on that we don't always know how to bring to the person that we love, because we think love comes with selflessness and in fact desire comes with a certain amount of selfishness in the best sense of the word: the ability to stay connected to one's self in the presence of another.
Mūsu prātā šeit augšā notiek lērums lietu, un mēs ne vienmēr zinām, kā parādīt tās cilvēkam, ko mīlam, jo mēs domājam, ka mīlestībā valda pašaizliedzība, bet iekārē patiesībā vajadzīga zināma deva savtīguma tā labākajā nozīmē: spējā saglabāt saikni pašam ar sevi otra cilvēka klātbūtnē.
So I want to draw that little image for you, because this need to reconcile these two sets of needs, we are born with that. Our need for connection, our need for separateness, or our need for security and adventure, or our need for togetherness and for autonomy, and if you think about the little kid who sits on your lap and who is cozily nested here and very secure and comfortable, and at some point all of us need to go out into the world to discover and to explore. That's the beginning of desire, that exploratory need, curiosity, discovery. And then at some point they turn around and they look at you. And if you tell them, "Hey kiddo, the world's a great place. Go for it. There's so much fun out there," then they can turn away and they can experience connection and separateness at the same time. They can go off in their imagination, off in their body, off in their playfulness, all the while knowing that there's somebody when they come back.
Es vēlos jums iezīmēt šo nelielo ainu, jo ar vajadzību apmierināt abas šīs vēlmes mēs arī piedzimstam. Mūsu tieksme pēc saiknes, mūsu tieksme pēc atšķirtības, mūsu tieksme pēc drošības un piedzīvojumiem, vai mūsu tieksme pēc kopā būšanas un patstāvības, ja jūs par to domājat kā par mazu bērnu, kas sēž jums klēpī un ir ērti tur iekārtojies, jūtas ļoti droši un ērti, pienāk brīdis, kad mums visiem jādodas plašajā pasaulē, lai atklātu un pētītu. Tas ir iekāres sākums, šai pētniecībai vajadzīga ziņkāre, atklājumi. Tad kādā brīdī bērns pagriežas un lūkojās uz jums, un ja jūs viņam pasakat: „Mazais, pasaule ir lieliska vieta. Uz priekšu. Tajā ir tik daudz kā interesanta,” tad bērns var aizgriezties un vienlaikus pieredzēt saiknes pastāvēšanu un atšķirtību. Viņš var atdoties savai iztēlei, savam ķermenim, savam rotaļīgumam, visu laiku apzinoties, ka, viņam atgriežoties, šeit kāds būs.
But if on this side there is somebody who says, "I'm worried. I'm anxious. I'm depressed. My partner hasn't taken care of me in so long. What's so good out there? Don't we have everything you need together, you and I?" then there are a few little reactions that all of us can pretty much recognize. Some of us will come back, came back a long time ago, and that little child who comes back is the child who will forgo a part of himself in order not to lose the other. I will lose my freedom in order not to lose connection. And I will learn to love in a certain way that will become burdened with extra worry and extra responsibility and extra protection, and I won't know how to leave you in order to go play, in order to go experience pleasure, in order to discover, to enter inside myself.
Taču, ka šajā pusē ir kāds, kas saka: „Esmu noraizējies. Esmu uztraucies. Esmu nomākts. Mans partneris tik sen nav par mani rūpējies. Kas tur ārā ir tik labs? Vai mums šeit, kopā esot, nav viss, kas tev nepieciešams?” Tādā gadījumā atliek vien nedaudzas reakcijas, kuras droši vien mēs visi spējam atpazīt. Daži no mums atgriezīsies, atgriezās jau ļoti sen, un tas mazais bērns, kurš atgriežas, ir bērns, kurš palaidīs garām daļu sevis, lai nepazaudētu otru cilvēku. Es atteikšos no savas brīvības, lai nezaudētu saikni. Un es iemācīšos mīlēt noteiktā veidā, kas tiks noslogots ar papilds raizēm un papildu atbildību, un papildu drošību, un es nemācēšu tevi atstāt, lai ietu spēlēties, lai pieredzētu baudu, lai atklātu, lai ieietu sevī iekšā.
Translate this into adult language. It starts very young. It continues into our sex lives up to the end. Child number two comes back but looks like that over their shoulder all the time. "Are you going to be there? Are you going to curse me, scold me? Are you going to be angry with me?" And they may be gone, but they're never really away. And those are often the people that will tell you, "In the beginning, it was super hot." Because in the beginning, the growing intimacy wasn't yet so strong that it actually led to the decrease of desire. The more connected I became, the more responsible I felt, the less I was able to let go in your presence. The third child doesn't really come back.
Pārtulkojiet to pieaugušo valodā. Tas sākas ļoti agrā jaunībā. Tas turpinās mūsu dzimumdzīvē līdz pat pašām beigām. Otrais bērns atgriežas, bet visu laiku lūkojās pāri savam plecam. „Vai tu tur vēl būsi? Vai tu mani nolamāsi? Vai tu mani rāsi? Vai tu uz mani dusmosies?” Šis bērns var būt aizgājis, bet viņš nekad jūs pavisam neatstāj, un tie ir cilvēki, kas bieži jums stāstīs, ka sākumā tas bija ļoti kaislīgi. Jo sākumā plaukstošā intimitāte vēl nebija tika spēcīga, lai novestu pie iekāres samazināšanās. Jo ciešāk mēs bijām saistīti, jo lielāku atbildību es izjutu, jo mazāk es spēju atraisīties tavā klātbūtnē. Trešais bērns tā īsti nekad neatgriežas.
So what happens, if you want to sustain desire, it's that real dialectic piece. On the one hand you want the security in order to be able to go. On the other hand if you can't go, you can't have pleasure, you can't culminate, you don't have an orgasm, you don't get excited because you spend your time in the body and the head of the other and not in your own.
Tad kas notiek, ja vēlaties uzturēt iekāri? Tas ir šis divdaļīgais elements. No vienas puses, jūs vēlaties drošību, lai spētu doties projām. No otras puses, ja nevarat doties projām, jūs nevarat iegūt baudu, jūs nevarat sasniegt kulmināciju, orgasmu, jūs neuzbudināties, jo pavadāt savu laiku otra cilvēka ķermenī un galvā, nevis savējā.
So in this dilemma about reconciling these two sets of fundamental needs, there are a few things that I've come to understand erotic couples do. One, they have a lot of sexual privacy. They understand that there is an erotic space that belongs to each of them. They also understand that foreplay is not something you do five minutes before the real thing. Foreplay pretty much starts at the end of the previous orgasm. They also understand that an erotic space isn't about, you begin to stroke the other. It's about you create a space where you leave Management Inc., maybe where you leave the Agile program --
Tādējādi šajā dilemmā, mēģinot apmierināt šīs divas pamatvajadzības, es esmu sapratusi, ka ir pāris lietas, ko dara erotiski pāri. Pirmkārt, viņiem ir daudz seksuālā privātuma. Viņi saprot, ka pastāv erotiskā telpa, kas pieder katram no viņiem. Tāpat viņi saprot, ka priekšspēle nav kaut kas, ko dara piecas minūtes pirms īstās izrādes. Priekšspēle principā sākās iepriekšējā orgasma beigās. Tāpat viņi saprot, ka erotiskās telpas būtība nav otra cilvēka glāstīšana. Tās būtība ir radīt telpu, kur jūs atstājat aiz durvīm uzņēmumu, varbūt atstājat aiz durvīm programmētāja prātu,
(Laughter)
(Smiekli)
And you actually just enter that place where you stop being the good citizen who is taking care of things and being responsible.
un jūs vienkārši nonākat vietā, kur jūs beidzat būtu labais pilsonis, kas rūpējas par lietām un ir atbildīgs.
Responsibility and desire just butt heads. They don't really do well together. Erotic couples also understand that passion waxes and wanes. It's pretty much like the moon. It has intermittent eclipses. But what they know is they know how to resurrect it. They know how to bring it back. And they know how to bring it back because they have demystified one big myth, which is the myth of spontaneity, which is that it's just going to fall from heaven while you're folding the laundry like a deus ex machina, and in fact they understood that whatever is going to just happen in a long-term relationship, already has.
Atbildība un iekāre lauž ragus viena otrai. Tās neiet labi roku rokā. Erotiskie pāri saprot arī to, ka kaisle vīst un plaukst. Tā ir līdzīga mēnesim. Tai ik pa laikam uznāk aptumsums. Bet tas, ko viņi zina, ir tas, kā to atdzīvināt. Viņi māk to atgriezt atpakaļ, un viņi zina, kā to atgūt, jo viņi ir veiksmīgi atbrīvojušies no viena liela mīta, mīta par spontānumu, par to, ka tas vienkārši nokritīs no debesīm, kamēr locīsiet drēbes, kā zibens no skaidrām debesīm, viņi ir sapratuši, ka viss, kas notiks vienkārši un pēkšņi, jau ir noticis ilgtermiņa attiecībās.
Committed sex is premeditated sex. It's willful. It's intentional. It's focus and presence.
Lai pilnībā nodotos seksam, tam ir jāsagatavojas. Tas ir apzināts. Tas ir ar nodomu. Tā ir koncentrēšanās un klātbūtne.
Merry Valentine's.
Priecīgu Valentīna dienu!
(Applause)
(Aplausi)