I want you to imagine what a breakthrough this was for women who were victims of violence in the 1980s. They would come into the emergency room with what the police would call "a lovers' quarrel," and I would see a woman who was beaten, I would see a broken nose and a fractured wrist and swollen eyes. And as activists, we would take our Polaroid camera, we would take her picture, we would wait 90 seconds, and we would give her the photograph. And she would then have the evidence she needed to go to court. We were making what was invisible visible.
Ik wil dat jullie je voorstellen wat een doorbraak het was voor vrouwen die het slachtoffer waren van geweld in de jaren tachtig. Die kwamen binnen bij de eerstehulppost, met wat de politie een 'echtelijke ruzie' noemde, en ik zag een vrouw die geslagen was, met een gebroken neus, een polsfractuur en opgezette ogen. Wij activisten pakten dan onze polaroidcamera, namen een foto van haar, wachtten negentig seconden en gaven haar dan de foto. Dán had ze het benodigde bewijs voor een rechtszaak. We maakten het onzichtbare zichtbaar.
I've been doing this for 30 years. I've been part of a social movement that has been working on ending violence against women and children. And for all those years, I've had an absolutely passionate and sometimes not popular belief that this violence is not inevitable, that it is learned, and if it's learned, it can be un-learned, and it can be prevented. (Applause)
Ik heb dit dertig jaar gedaan. Ik maakte deel uit van een sociale beweging die werkte aan het beëindigen van geweld tegen vrouwen en kinderen. En al die jaren had ik een enorm gepassioneerd en soms impopulair vertrouwen dat dit geweld niet onvermijdelijk is. Dat het aangeleerd is. En als het aangeleerd is, kan het worden afgeleerd en kan het worden voorkomen. (Applaus)
Why do I believe this? Because it's true. It is absolutely true. Between 1993 and 2010, domestic violence among adult women in the United States has gone down by 64 percent, and that is great news. (Applause)
Waarom geloof ik dat? Omdat het waar is. Het is absoluut waar. Tussen 1993 en 2010 is het huiselijk geweld bij volwassen vrouwen in de Verenigde Staten 64 procent gedaald. Dat is geweldig nieuws. (Applaus)
Sixty-four percent. Now, how did we get there? Our eyes were wide open. Thirty years ago, women were beaten, they were stalked, they were raped, and no one talked about it. There was no justice. And as an activist, that was not good enough. And so step one on this journey is we organized, and we created this extraordinary underground network of amazing women who opened shelters, and if they didn't open a shelter, they opened their home so that women and children could be safe. And you know what else we did? We had bake sales, we had car washes, and we did everything we could do to fundraise, and then at one point we said, you know, it's time that we went to the federal government and asked them to pay for these extraordinary services that are saving people's lives. Right? (Applause)
Vierenzestig procent. Hoe hebben we dat bereikt? Onze ogen waren wagenwijd open. Dertig jaar geleden werden vrouwen geslagen, achtervolgd, verkracht en niemand praatte erover. Er was geen gerechtigheid. Voor een activist is dat niet goed genoeg. Dus stap één op deze reis is dat we ons hebben georganiseerd. We hebben een buitengewoon ondergronds netwerk van fantastische vrouwen gecreëerd die opvang openden en als ze geen opvang openden dan stelden ze hun huis open zodat vrouwen en kinderen veilig konden zijn. Weet je wat we nog meer deden? We verkochten gebak, wasten auto's en deden wat we konden om geld in te zamelen. Op een moment zeiden we: het is tijd om naar de federale overheid te gaan om ze te vragen te betalen voor deze buitengewone diensten die mensenlevens redden. Niet? (Applaus)
And so, step number two, we knew we needed to change the laws. And so we went to Washington, and we lobbied for the first piece of legislation. And I remember walking through the halls of the U.S. Capitol, and I was in my 30s, and my life had purpose, and I couldn't imagine that anybody would ever challenge this important piece of legislation. I was probably 30 and naive. But I heard about a congressman who had a very, very different point of view. Do you know what he called this important piece of legislation? He called it the Take the Fun Out of Marriage Act. The Take the Fun Out of Marriage Act. Ladies and gentlemen, that was in 1984 in the United States, and I wish I had Twitter. (Laughter)
Toen kwam stap twee. We wisten dat we de wet moesten veranderen. Dus gingen we naar Washington en lobbyden voor het eerste stuk wetgeving. Ik herinner me dat ik door de gangen liep van het Capitool, ik was in de dertig en mijn leven had een doel. En ik kon me niet voorstellen dat hier ooit iemand tegen zou kunnen zijn, tegen dit belangrijke stuk wetgeving. Ik was waarschijnlijk dertig en naïef. Maar ik hoorde over een congreslid die een héél ander standpunt had. Weet je hoe hij dit belangrijke stuk wetgeving noemde? Hij noemde het 'de wet haal de lol uit het huwelijk'. 'De wet haal de lol uit het huwelijk'. Dames en heren, dat was in 1984, in de Verenigde Staten en ik wou dat ik Twitter had gehad. (Gelach)
Ten years later, after lots of hard work, we finally passed the Violence Against Women Act, which is a life-changing act that has saved so many lives. (Applause) Thank you. I was proud to be part of that work, and it changed the laws and it put millions of dollars into local communities.
Tien jaar later, na veel hard werken, kregen we de wet geweld tegen vrouwen eindelijk aangenomen. Deze wet verandert levens en heeft zo veel levens gered. (Applaus) Bedankt. Ik was trots om deel uit te maken van dat werk. Het heeft de wetten veranderd en miljoenen dollars in lokale gemeenschappen gestopt.
And you know what else it did? It collected data. And I have to tell you, I'm passionate about data. In fact, I am a data nerd. I'm sure there are a lot of data nerds here. I am a data nerd, and the reason for that is I want to make sure that if we spend a dollar, that the program works, and if it doesn't work, we should change the plan.
Weet je wat het nog meer deed? Gegevens verzamelen. Ik moet zeggen dat ik gek ben op gegevens. Eigenlijk ben ik een gegevensgek. Ik weet zeker dat hier een boel gegevensgekken zijn. Ik ben een gegevensgek omdat ik zeker wil zijn als we geld uitgeven, dat het programma werkt. Als het niet werkt, moeten we het plan veranderen.
And I also want to say one other thing: We are not going to solve this problem by building more jails or by even building more shelters. It is about economic empowerment for women, it is about healing kids who are hurt, and it is about prevention with a capital P.
Ik wil ook iets anders zeggen: we gaan dit probleem niet oplossen door meer gevangenissen te bouwen of zelfs door meer opvang te realiseren. Het gaat om het verbeteren van de economische daadkracht van vrouwen, het gaat om het genezen van gekwetste kinderen en het gaat om Preventie met een hoofdletter P.
And so, step number three on this journey: We know, if we're going to keep making this progress, we're going to have to turn up the volume, we're going to have to increase the visibility, and we're going to have to engage the public. And so knowing that, we went to the Advertising Council, and we asked them to help us build a public education campaign. And we looked around the world to Canada and Australia and Brazil and parts of Africa, and we took this knowledge and we built the first national public education campaign called There's No Excuse for Domestic Violence. Take a look at one of our spots.
Stap drie op deze reis: we weten, als we doorgaan met deze vooruitgang, dat we het volume moeten opschroeven, de zichtbaarheid verhogen en het publiek erbij betrekken. Dat wetend, zijn we naar de reclameraad gegaan die we hebben gevraagd om ons te helpen met het opzetten van een bewustmakingscampagne. We keken rond in de wereld, naar Canada, Australië, Brazilië en delen van Afrika. Met die kennis hebben we de eerste landelijke bewustmakingscampagne opgezet: 'Er is geen excuus voor huiselijk geweld'. Dit is één van onze spotjes.
(Video) Man: Where's dinner?
(Video) Man: Waar is mijn avondeten?
Woman: Well, I thought you'd be home a couple hours ago, and I put everything away, so—
Vrouw: Ik had je een paar uur geleden thuis verwacht. Alles is opgeruimd, dus --
Man: What is this? Pizza. Woman: If you had just called me, I would have known—
Man: Wat is dit? Pizza.
Man: Dinner? Dinner ready is a pizza? Woman: Honey, please don't be so loud. Please don't—Let go of me!
Vrouw: Als je even gebeld had, had ik geweten -- Man: Avondeten? Pizza als avondeten? Vrouw: Stil nou, lieverd.
Man: Get in the kitchen! Woman: No! Help!
Nee, alsjeblieft -- Blijf van me af!
Man: You want to see what hurts? (Slaps woman)
Man: De keuken in! Vrouw: Nee! Help!
That's what hurts! That's what hurts! (Breaking glass)
Man: Wil je zien wat pijn doet? (Slaat vrouw)
Woman: Help me!
Dat doet pijn! Dat doet pijn! (Brekend glas)
["Children have to sit by and watch. What's your excuse?"]
Vrouw: Alsjeblieft! Help mij!
Esta Soler: As we were in the process of releasing this campaign, O.J. Simpson was arrested for the murder of his wife and her friend. We learned that he had a long history of domestic violence. The media became fixated. The story of domestic violence went from the back page, but actually from the no-page, to the front page. Our ads blanketed the airwaves, and women, for the first time, started to tell their stories. Movements are about moments, and we seized this moment. And let me just put this in context. Before 1980, do you have any idea how many articles were in The New York Times on domestic violence? I'll tell you: 158. And in the 2000s, over 7,000. We were obviously making a difference.
[Kinderen moeten zitten toekijken. Wat is jouw excuus?] Esta Soler: Toen we bezig waren deze campagne uit te brengen, werd O.J. Simpson gearresteerd voor de moord op zijn vrouw en haar vriend. We hoorden dat hij een lange geschiedenis had van huiselijk geweld. De media werden geobsedeerd. Het verhaal van huiselijk geweld ging van de achterkant, of eigenlijk geen-kant, naar de voorkant. Onze reclames vulden de ether, en vrouwen begonnen voor het eerst hun verhalen te vertellen. Bewegingen gaan om momenten en wij grepen dit moment aan. Ik zal het even in context plaatsen. Heb je enig idee hoeveel artikelen voor 1980 in de New York Times over huiselijk geweld gingen? Ik zal het je vertellen: 158. En in de jaren tweeduizend meer dan zevenduizend.
But we were still missing a critical element. So, step four: We needed to engage men. We couldn't solve this problem with 50 percent of the population on the sidelines. And I already told you I'm a data nerd. National polling told us that men felt indicted and not invited into this conversation. So we wondered, how can we include men? How can we get men to talk about violence against women and girls? And a male friend of mine pulled me aside and he said, "You want men to talk about violence against women and girls. Men don't talk." (Laughter) I apologize to the men in the audience. I know you do. But he said, "Do you know what they do do? They do talk to their kids. They talk to their kids as parents, as coaches." And that's what we did. We met men where they were at and we built a program. And then we had this one event that stays in my heart forever where a basketball coach was talking to a room filled with male athletes and men from all walks of life. And he was talking about the importance of coaching boys into men and changing the culture of the locker room and giving men the tools to have healthy relationships. And all of a sudden, he looked at the back of the room, and he saw his daughter, and he called out his daughter's name, Michaela, and he said, "Michaela, come up here." And she's nine years old, and she was kind of shy, and she got up there, and he said, "Sit down next to me." She sat right down next to him. He gave her this big hug, and he said, "People ask me why I do this work. I do this work because I'm her dad, and I don't want anyone ever to hurt her." And as a parent, I get it. I get it, knowing that there are so many sexual assaults on college campuses that are so widespread and so under-reported. We've done a lot for adult women. We've got to do a better job for our kids. We just do. We have to. (Applause)
We deden er overduidelijk toe. Maar we misten nog een cruciaal onderdeel. Dus stap vier was dat we mannen moesten aanspreken. We konden dit probleem niet oplossen met vijftig procent van de bevolking aan de zijlijn. Ik zei al dat ik een gegevensgek ben. Landelijke peilingen vertelden ons dat mannen zich aangeklaagd en niet uitgenodigd voelden in deze conversatie. Dus vroegen we ons af hoe we mannen erbij konden betrekken. Hoe kunnen we mannen laten praten over geweld tegen vrouwen en meisjes? Een vriend van me nam me apart en zei: "Je wilt mannen laten praten over geweld tegen vrouwen en meisjes. Mannen praten niet." (Gelach) Neem het me niet kwalijk, heren in het publiek. Ik weet dat jullie wel praten. Maar hij zei: "Weet je wat ze wel doen? Ze praten met hun kinderen. Ze praten met hun kinderen als ouders, als coaches." En zo deden we het. We kwamen de mannen daarbij tegemoet en zetten een programma op. Er was één gelegenheid die me altijd bij zal blijven. Een basketbalcoach sprak een zaal met mannelijke atleten toe en mannen uit alle lagen van de bevolking. Hij sprak over het belang van jongens tot mannen coachen en het veranderen van de kleedkamercultuur en mannen leren gezonde relaties aan te gaan. Plotseling keek hij naar achterin de zaal en zag zijn dochter. Hij riep zijn dochters naam, Michaela, en zei: "Michaela, kom eens hier." Ze was negen jaar en een beetje verlegen. Ze kwam naar voren en hij zei: "Kom eens naast me zitten." Ze ging vlak naast hem zitten. Hij gaf haar een grote knuffel en zei: "Mensen vragen me waarom ik dit werk doe. Ik doe dit werk omdat ik haar vader ben en ik niet wil dat iemand haar ooit kwetst." Als ouder begrijp ik dat. Ik begrijp het, ik weet hoeveel aanrandingen er op universiteitscampussen zijn, zo veelvoorkomend en zo weinig gemeld. We hebben veel gedaan voor volwassen vrouwen. We moeten het beter doen voor onze kinderen.
We've come a long way since the days of the Polaroid. Technology has been our friend. The mobile phone is a global game changer for the empowerment of women, and Facebook and Twitter and Google and YouTube and all the social media helps us organize and tell our story in a powerful way. And so those of you in this audience who have helped build those applications and those platforms, as an organizer, I say, thank you very much. Really. I clap for you. (Applause)
Dat moet gewoon. (Applaus) We komen van ver sinds de dagen van de polaroid. Technologie is onze vriend geweest. De mobiele telefoon maakt een wereld van verschil, waardoor vrouwen nu beter voor zichzelf kunnen opkomen. Facebook en Twitter en Google en YouTube en alle sociale media helpen ons om ons te organiseren en ons verhaal krachtig te vertellen. Dus diegenen van jullie in dit publiek die die applicaties en die platforms hebben helpen bouwen, zeg ik als organisator: heel hartelijk bedankt. Echt. Ik klap voor jullie. (Applaus)
I'm the daughter of a man who joined one club in his life, the Optimist Club. You can't make that one up. And it is his spirit and his optimism that is in my DNA. I have been doing this work for over 30 years, and I am convinced, now more than ever, in the capacity of human beings to change. I believe we can bend the arc of human history toward compassion and equality, and I also fundamentally believe and passionately believe that this violence does not have to be part of the human condition. And I ask you, stand with us as we create futures without violence for women and girls and men and boys everywhere.
Ik ben de dochter van een man die in zijn leven maar van één club lid is geworden de Optimistenclub. Dat verzin je toch niet? Zijn geest en optimisme zit in mijn DNA. Ik heb dit werk meer dan dertig jaar gedaan. En ben nu, meer dan ooit, overtuigd van het menselijke vermogen te veranderen. Ik geloof dat we de menselijke geschiedenis kunnen ombuigen richting mededogen en gelijkwaardigheid. Daarnaast geloof ik diep en gepassioneerd dat dit geweld geen onderdeel hoeft te zijn van de menselijke conditie. Ik vraag jullie om ons bij te staan in de creatie van een geweldloze toekomst voor vrouwen en meisjes en mannen en jongens overal ter wereld.
Thank you very much.
Hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)