Я хачу, каб вы сабе ўявілі, якімі жыццязмяняльнымі былі для жанчын, якія перажылі гвалт, 80-я гады. Яны прыходзілі ў шпіталь хуткай дапамогі з сымптомамі таго, што паліцыя называла "сваркай каханкаў", і я бачыла збітую жанчыну, я бачыла паламаныя насы, расколатыя ручыцы і напухлыя вочы. Будучы актывістамі, мы вымалі нашыя фатаапараты Паларойд, рабілі здымак, і праз 90 секунд у яе было пацверджанне. З гэтым пацверджаннем можна было ісці напрасткі ў суд. Мы рабілі нябачнае бачным. І я гэтым займаюся ўжо 30 год. Я ўдзельнічаю ў сацыяльным руху, які працуе над спыненнем гвалту супраць жанчын і дзяцей. І на працягу ўсіх гэтых год, я зацята падтрымлівала не заўсёды папулярную думку, што гвалт -- не нешта неадхільнае, а нешта вывучанае, а калі яно вывучанае, то ад яго можна адвучыць, і значыцца яго прадухіліць. (Воплескі) Чаму я ў гэта веру? Таму што гэта -- праўда. Гэта абсалютная праўда. Паміж 1993-ім і 2010-м бытавы гвалт супраць дарослых жанчын у Злучаных Штатах паменшыўся на 64 адсоткі, і гэта добра. (Воплескі) Шэсцьдзясят чатыры адсоткі. Як мы гэтага дамагліся? З шырока расплюшчанымі вачыма. Трыццаць год таму жанчын збівалі, іх пераследвалі, іх згвалчвалі, і пра гэта ніхто не размаўляў. Правасуддзя не было. Для актывыста гэта было недастаткова. Наступным крокам нашага руху было арганізаванне гэткай надзвычайнай нябачнае сеткі надзвычайных жанчын, што адчынілі прытулкі, а калі яны іх не адчынілі, яны адчынялі свае дамы, каб жанчыны і дзеці былі ў бяспецы. Ведаеце, што яшчэ мы рабілі? Мы прадавалі самаробнае печыва, мылі машыны, рабілі ўсё магчымае, каб назбіраць грошай. А пасля аднойчы мы сабе сказалі, што ўжо самы час звярнуцца да федэральнай адміністрацыі і папрасіць заробку за прапанаванне гэтае надзвычайнае дапамогі, якая бароніць людзям жыццё. Слушна? (Воплескі) Гэтак на другім кроку нашага шляху мы ўпэўніліся, што трэба змяніць законы. Таму мы паехалі ў Вашынгтон і пачалі размовы пра змены ў першым законе. Я памятаю, як я йшла праз калідоры амерыканскага Капітоля [дзе засядае нацыянальны сход ЗША], мне было 30 з нечым, маё жыццё мела мэту, і я не магла сабе ўявіць, што нехта будзе супраць гэтага важнага закону. Мне было каля 30-ці, і я, думаю, была вельмі наіўнай. Але я пачула пра законатворца, у якога на гэты конт былі іншыя гледжанні. Вы ведаеце, як ён назваў гэты важны заканадаўчы акт? Ён назваў яго актам пра спыненне забаваў у брачным статусе. Спыненне забаваў у інстытуце брака. Спадарыні і спадары, гэта было ў 1984-м у ЗША, і мне шкада, што не было тады Твітара. (Смех) Дзесяць год пазней, шмат над ім папрацаваўшы, мы нарэшце дамагліся прыняцця закону супраць гвалту над жанчынамі. Гэты закон быў жыццязмяняльным, і абярог шмат жыццяў. (Воплескі) Дзякуй. Я ганаруся сваім удзелам у гэтай працы, бо гэта праца змяніла закон, і яна накіравала мільёны даляраў у людскія супольнасці. Ведаеце, што яшчэ ён зрабіў? Назбіраў дадзенных. Трэба вам прызнацца, я натхняюся дадзенымі. Мяне нават можна назваць фанаткай дадзеных. Я думаю гэткіх фанатаў у залі хапае. Я фанатка дадзеных, а прычына гэтаму тое, што я хачу ўпэўніцца, што калі даляр страчаны, то праграма працуе, а калі яна не працуе, дык нам патрэбны новы план. І яшчэ дадам -- мы не вырашым праблемы будоўляй новых турмаў, ці нават будоўляй новых прытулкаў. Трэба даць жанчынам мажлівасць зарабляць, трэба даць параненым жыццём дзецям любоў, трэба пачынаць з Прадухілення, а не лячэння. Таму трэці крок нашага шляху. Мы ведаем, што для павелічэння ўплыву руху трэба ўзмацніць гук, трэба павялічыць бачнасць, трэба размаўляць публічна. Ведаючы ўсё гэта, мы звярнуліся ў Савет рэкламы, і папрасілі дапамогі са стварэннем кампаніі па адукацыі грамадства. Мы паглядзелі па ўсім свеце, з Канады, Аўстраліі, Бразіліі і да частак Афрыкі, склалі разам гэтыя веды і распрацавалі першую нацыянальную кампанію адукацыі грамадства з назвай "Бытавому гвалту няма прабачэнняў". Гляньце на адзін з ролікаў. (Відэа) Мужчына: Дзе вячэра? Жанчына: Я думала, што ты будзеш дома некалькі гадзін таму, я ўсё прыбрала і... М: Што гэта? Піцца? Ж: Калі б ты мне патэлефанаваў, я б ведала... М: Вячэра? Гатовая вячэра гэта піцца? Ж: Любы, не гэтак голасна. Калі ласка, не. Пусці мяне! М: Марш на кухню! Ж: Не! Ратуйце! М: Хочаш ведаць, што балюча? (Біе жанчыну) Гэта балюча! Гэта вельмі балюча! (Б'ецца шкло) Ж: Ратуйце! [Дзеці глядзяць на сцэну. Подпіс: "Якое твае прабачэнне?"] Эста Солер: У працэсе выпуску кампаніі арыштавалі А.Дж. Сымпсана за забойства свае жонкі і яе сябра. Мы даведаліся, што ў праблемы бытавога гвалту даўнія карані. СМІ засяродзіліся на працэсе. Артыкулы пра бытавы гвалт перасунуліся з апошняе старонкі, нават з адсутнасці старонкі, на першую. Нашыя рэкламныя ролікі запаланілі эфір, і ўпершыню жанчыны пачалі расказваць пра свае здарэнні. Для ажыцяўлення рухаў патрэбныя моманты, і гэты момант стаў нашым. Чаго мы дасягнулі? Вось прыклад. Ці вы ведаеце, колькі было артыкулаў пра бытавы гвалт у газеце Нью Ёрк Таймз да 1980-га? Я вам скажу - 158. А ў 2000-ых -- больш за 7 000. Намі распачатыя змены былі ў наяўнасці. Але яшчэ не хапала аднаго крытычнага элементу. Гэтак, крок чатыры: ўдзел мужчын. Праблемы не вырашыць, калі палова насельніцтва не ўдзельнічае ў вырашэнні. Я вам ужо казала, што я -- фанатка дадзеных. Нацыянальнае апытанне паведаміла нам, што мужчыны адчувалі сябе звінавачанымі і недалучанымі да размовы. Вось мы і памеркавалі, як іх далучыць. Як папрасіць мужчын размаўляць пра гвалт супраць жанчын і дзяўчат? Адзін мой знаёмы адвёў мяне ў бок і сказаў: "Вы хочаце, каб мужчыны размаўлялі пра гвалт супраць жанчын і дзяўчат. Мужчыны ніколі не размаўляюць." (Смех) Мае выбычэнні мужчынам з аўдыторыі. Я ведаю, што вы размаўляеце. Ён дадаў: "Але ведаеце, што яны абавязкова робяць? Яны размаўляюць са сваімі дзецьмі. Яны размаўляюць з імі ці то ў якасці бацькоў, ці то спартыўных трэнераў." Гэтак мы і зрабілі. Мы дапасаваліся да мужчын, і стварылі праграму. Пасля ў нас была адна прамова, якая застанецца ў маім сэрцы назаўжды, калі трэнер па баскетболе размаўляў з аўдыторыяй мужчын-атлетаў і папросту мужчын з розных хадоў жыцця. Ён размаўляў пра важнасць трэніроўкі хлапчукоў мужчынасці і пра змену культуры пакою пераапранання, пра тое, што мужчынаў патрэбна навучыць механізмам здаровых адносінаў. Раптам ён паглядзеў назад аўдыторыі і, ўбачыўшы там сваю дачку, назваў яе імя, Міхаэла, і падазваў яе падысці бліжэй. Ёй было дзевяць год, яна трохі саромелася. Яна падышла, ён ёй сказаў: "Сядай каля мяне." Яна села блізенька. Ён яе моцна абняў і сказаў: "Мяне пытаюць, чаму я раблю такія выступы. Я іх раблю, бо я ейны бацька, і я не хачу, каб хтосьці кольвесь яе пакрыўдзіў." Як маці, я яго разумею, Я яго разумею, асабліва ведаючы колькасць згвалчванняў у кампусах універсітэтаў, як яны шырока распаўсюджаны, і як няшмат заяўленняў пра іх трапляе ў паліцыю. Мы шмат чаго добрага зрабілі для дарослых жанчын. Трэба больш зрабіць для нашых дзяцей. Нам патрэбна. Мы вымушаны. (Воплескі) Мы далёка прарухаліся з часоў Паларойду. Тэхналогія нам ў гэтым паспрыяла. Мабільныя тэлефоны па ўсім свеце змяняюць сітуацыю з пашырэннем мажлівасцяў для жанчын. А Фэйсбук і Твітар, і Гугл, і Ютуб -- усе сацыяльныя сеткі дапамагаюць з'арганізавацца і расказаць пра нашую сагу вялікай колькасці людзей. Для тых ва аўдыторыі, хто дапамог пабудаваць гэтыя праграмы і гэтыя платформы, ад мяне-арганізатара вялізная падзяка. Насамрэч. Хвала вам. (Воплескі) Я -- дачка мужчыны, які далучыўся толькі да адной групы ў сваім жыцці, Клубу аптымістаў. Гэтага пачуцця не нахлусіш. І менавіта гэтае пачуццё і ягоны аптымізм сталі часткай маіх генаў. Я займаюся гэтай працай ужо больш за 30 год, і я ўпэўнена, зараз больш чым колісь, што чалавек можа змяніцца. Я ўпэўнена, што мы можам перагнуць дугу гісторыі ў бок спачування і раўнапраўя. Я таксама цвёрда веру, зацята веру, што гвалт не павінен быць неразлучнай часткай развіцця чалавецтва. Мой заклік да вас -- станьце побач у нашым стварэнні будучыні без гвалту для жанчын, дзяўчат, мужчын і хлопцаў паўсюль. Вялікі дзякуй. (Воплескі)
I want you to imagine what a breakthrough this was for women who were victims of violence in the 1980s. They would come into the emergency room with what the police would call "a lovers' quarrel," and I would see a woman who was beaten, I would see a broken nose and a fractured wrist and swollen eyes. And as activists, we would take our Polaroid camera, we would take her picture, we would wait 90 seconds, and we would give her the photograph. And she would then have the evidence she needed to go to court. We were making what was invisible visible. I've been doing this for 30 years. I've been part of a social movement that has been working on ending violence against women and children. And for all those years, I've had an absolutely passionate and sometimes not popular belief that this violence is not inevitable, that it is learned, and if it's learned, it can be un-learned, and it can be prevented. (Applause) Why do I believe this? Because it's true. It is absolutely true. Between 1993 and 2010, domestic violence among adult women in the United States has gone down by 64 percent, and that is great news. (Applause) Sixty-four percent. Now, how did we get there? Our eyes were wide open. Thirty years ago, women were beaten, they were stalked, they were raped, and no one talked about it. There was no justice. And as an activist, that was not good enough. And so step one on this journey is we organized, and we created this extraordinary underground network of amazing women who opened shelters, and if they didn't open a shelter, they opened their home so that women and children could be safe. And you know what else we did? We had bake sales, we had car washes, and we did everything we could do to fundraise, and then at one point we said, you know, it's time that we went to the federal government and asked them to pay for these extraordinary services that are saving people's lives. Right? (Applause) And so, step number two, we knew we needed to change the laws. And so we went to Washington, and we lobbied for the first piece of legislation. And I remember walking through the halls of the U.S. Capitol, and I was in my 30s, and my life had purpose, and I couldn't imagine that anybody would ever challenge this important piece of legislation. I was probably 30 and naive. But I heard about a congressman who had a very, very different point of view. Do you know what he called this important piece of legislation? He called it the Take the Fun Out of Marriage Act. The Take the Fun Out of Marriage Act. Ladies and gentlemen, that was in 1984 in the United States, and I wish I had Twitter. (Laughter) Ten years later, after lots of hard work, we finally passed the Violence Against Women Act, which is a life-changing act that has saved so many lives. (Applause) Thank you. I was proud to be part of that work, and it changed the laws and it put millions of dollars into local communities. And you know what else it did? It collected data. And I have to tell you, I'm passionate about data. In fact, I am a data nerd. I'm sure there are a lot of data nerds here. I am a data nerd, and the reason for that is I want to make sure that if we spend a dollar, that the program works, and if it doesn't work, we should change the plan. And I also want to say one other thing: We are not going to solve this problem by building more jails or by even building more shelters. It is about economic empowerment for women, it is about healing kids who are hurt, and it is about prevention with a capital P. And so, step number three on this journey: We know, if we're going to keep making this progress, we're going to have to turn up the volume, we're going to have to increase the visibility, and we're going to have to engage the public. And so knowing that, we went to the Advertising Council, and we asked them to help us build a public education campaign. And we looked around the world to Canada and Australia and Brazil and parts of Africa, and we took this knowledge and we built the first national public education campaign called There's No Excuse for Domestic Violence. Take a look at one of our spots. (Video) Man: Where's dinner? Woman: Well, I thought you'd be home a couple hours ago, and I put everything away, so— Man: What is this? Pizza. Woman: If you had just called me, I would have known— Man: Dinner? Dinner ready is a pizza? Woman: Honey, please don't be so loud. Please don't—Let go of me! Man: Get in the kitchen! Woman: No! Help! Man: You want to see what hurts? (Slaps woman) That's what hurts! That's what hurts! (Breaking glass) Woman: Help me! ["Children have to sit by and watch. What's your excuse?"] Esta Soler: As we were in the process of releasing this campaign, O.J. Simpson was arrested for the murder of his wife and her friend. We learned that he had a long history of domestic violence. The media became fixated. The story of domestic violence went from the back page, but actually from the no-page, to the front page. Our ads blanketed the airwaves, and women, for the first time, started to tell their stories. Movements are about moments, and we seized this moment. And let me just put this in context. Before 1980, do you have any idea how many articles were in The New York Times on domestic violence? I'll tell you: 158. And in the 2000s, over 7,000. We were obviously making a difference. But we were still missing a critical element. So, step four: We needed to engage men. We couldn't solve this problem with 50 percent of the population on the sidelines. And I already told you I'm a data nerd. National polling told us that men felt indicted and not invited into this conversation. So we wondered, how can we include men? How can we get men to talk about violence against women and girls? And a male friend of mine pulled me aside and he said, "You want men to talk about violence against women and girls. Men don't talk." (Laughter) I apologize to the men in the audience. I know you do. But he said, "Do you know what they do do? They do talk to their kids. They talk to their kids as parents, as coaches." And that's what we did. We met men where they were at and we built a program. And then we had this one event that stays in my heart forever where a basketball coach was talking to a room filled with male athletes and men from all walks of life. And he was talking about the importance of coaching boys into men and changing the culture of the locker room and giving men the tools to have healthy relationships. And all of a sudden, he looked at the back of the room, and he saw his daughter, and he called out his daughter's name, Michaela, and he said, "Michaela, come up here." And she's nine years old, and she was kind of shy, and she got up there, and he said, "Sit down next to me." She sat right down next to him. He gave her this big hug, and he said, "People ask me why I do this work. I do this work because I'm her dad, and I don't want anyone ever to hurt her." And as a parent, I get it. I get it, knowing that there are so many sexual assaults on college campuses that are so widespread and so under-reported. We've done a lot for adult women. We've got to do a better job for our kids. We just do. We have to. (Applause) We've come a long way since the days of the Polaroid. Technology has been our friend. The mobile phone is a global game changer for the empowerment of women, and Facebook and Twitter and Google and YouTube and all the social media helps us organize and tell our story in a powerful way. And so those of you in this audience who have helped build those applications and those platforms, as an organizer, I say, thank you very much. Really. I clap for you. (Applause) I'm the daughter of a man who joined one club in his life, the Optimist Club. You can't make that one up. And it is his spirit and his optimism that is in my DNA. I have been doing this work for over 30 years, and I am convinced, now more than ever, in the capacity of human beings to change. I believe we can bend the arc of human history toward compassion and equality, and I also fundamentally believe and passionately believe that this violence does not have to be part of the human condition. And I ask you, stand with us as we create futures without violence for women and girls and men and boys everywhere. Thank you very much. (Applause)