Let me ask you all a question. How much weapons-grade nuclear material do you think it would take to level a city the size of San Francisco? How many of you think it would be an amount about the size of this suitcase? OK. And how about this minibus?
Laat ik jullie een vraag stellen. Hoeveel wapengeschikt nucleair materiaal denken jullie dat er nodig is om een stad als San Francisco plat te leggen? Wie denkt dat het gaat om een hoeveelheid ter grootte van deze koffer? Oké. Of dit busje?
All right. Well actually, under the right circumstances, an amount of highly enriched uranium about the size of your morning latte would be enough to kill 100,000 people instantly. Hundreds of thousands of others would become horribly ill, and parts of the city would be uninhabitable for years, if not for decades.
Goed. In werkelijkheid, onder de juiste omstandigheden, is een hoeveelheid verrijkt uranium ter grootte van een kop koffie genoeg om 100.000 mensen direct om te brengen. Honderdduizenden worden ziek en delen van de stad zijn jarenlang onbewoonbaar, zo niet decennialang.
But you can forget that nuclear latte, because today's nuclear weapons are hundreds of times more powerful even than those we dropped on Hiroshima and Nagasaki. And even a limited nuclear war involving, say, tens of nuclear weapons, could lead to the end of all life on the planet.
Maar je kan die nucleaire koffie vergeten, want de kernwapens van vandaag zijn honderden keren krachtiger dan die we op Hiroshima en Nagasaki gegooid hebben. En zelfs een beperkte kernoorlog met enkele tientallen kernwapens zou al het leven op de planeet uit kunnen roeien.
So it's really important that you know that right now we have over 15,000 nuclear weapons in the hands of nine nations. And if you live in a city or near a military facility, one is likely pointed right at you. In fact, if you live in any of the rural areas where nuclear weapons are stored globally, one is likely pointed at you. About 1,800 of these weapons are on high alert, which means they can be launched within 15 minutes of a presidential command.
Dus het is erg belangrijk dat je weet dat we op dit moment meer dan 15.000 kernwapens hebben, in de handen van negen landen. En als je in een stad woont, of vlakbij een legerbasis, is er waarschijnlijk een op jou gericht. Als je ergens op het platteland woont waar kernwapens worden opgeslagen, is er waarschijnlijk een op jou gericht. Ongeveer 1800 van deze wapens staan op scherp, wat betekent dat ze binnen 15 minuten gelanceerd kunnen worden na een presidentieel bevel.
So I know this is a bummer of an issue, and maybe you have that -- what was it? -- psychic fatigue that we heard about a little bit earlier. So I'm going to switch gears for just a second, and I'm going to talk about my imaginary friend, who I like to think of as Jasmine, just for a moment.
Ik weet dat dit een deprimerende zaak is, en misschien heb je die psychische vermoeidheid waar we net over hebben gehoord. Dus ik pak het even anders aan en ik ga vertellen over Jasmine, mijn denkbeeldige vriendin. Eventjes maar.
Jasmine, at the age of 25, is part of a generation that is more politically and socially engaged than anything we've seen in 50 years. She and her friends think of themselves as change agents and leaders and activists. I think of them as Generation Possible. They regularly protest about the issues they care about, but nuclear weapons are not one of them, which makes sense, because Jasmine was born in 1991, at the end of the Cold War. So she didn't grow up hearing a lot about nuclear weapons. She never had to duck and cover under her desk at school. For Jasmine, a fallout shelter is an app in the Android store. Nuclear weapons help win games. And that is really a shame, because right now, we need Generation Possible to help us make some really important decisions about nuclear weapons.
Jasmine hoort op haar 25e bij een generatie die meer politiek en sociaal betrokken is dan we de afgelopen 50 jaar hebben meegemaakt. Zij en haar vrienden vinden zichzelf wereldverbeteraars en leiders en activisten. Ik noem ze Generatie Mogelijk. Ze protesteren regelmatig voor dingen die ze belangrijk vinden, maar kernwapens horen daar niet bij, wat logisch is, want Jasmine is van 1991, aan het einde van de Koude Oorlog. Zij is dus niet opgegroeid met nieuws over kernwapens. Zij hoefde nooit te leren dekking te zoeken op school. Voor haar is een 'fallout shelter' een mobiele app. Kernwapens laten je spelletjes winnen. En dat is heel jammer, want op dit moment hebben we Generatie Mogelijk nodig om hele belangrijke beslissingen te nemen over kernwapens.
For instance, will we further reduce our nuclear arsenals globally, or will we spend billions, maybe a trillion dollars, to modernize them so they last throughout the 21st century, so that by the time Jasmine is my age, she's talking to her children and maybe even her grandchildren about the threat of nuclear holocaust? And if you're paying any attention at all to cyberthreats, or, for instance, if you've read about the Stuxnet virus or, for God's sake, if you've ever had an email account or a Yahoo account or a phone hacked, you can imagine the whole new world of hurt that could be triggered by modernization in a period of cyberwarfare.
Bijvoorbeeld, willen we minder kernwapens in de wereld of gaan we miljarden besteden, misschien wel een biljoen dollar, om ze te moderniseren voor de 21e eeuw, zodat Jasmine later haar kinderen kan vertellen, en misschien zelfs haar kleinkinderen, over de dreiging van een nucleaire holocaust? Maar als je enige aandacht besteedt aan de digitale dreigingen, je leest bijvoorbeeld over het Stuxnetvirus, of, god verhoede, je e-mailadres of Yahoo-account of telefoon is ooit gehackt, kun je je voorstellen met welk een ellende we overspoeld kunnen worden door vernieuwingen als er een cyberoorlog uitbreekt.
Now, if you're paying attention to the money, a trillion dollars could go a long way to feeding and educating and employing people, all of which could reduce the threat of nuclear war to begin with. So --
Als je naar het geld kijkt; met een biljoen dollar kan je een heleboel mensen voeden, onderwijzen en aan werk helpen, wat op zichzelf al de dreiging van een kernoorlog vermindert. Dus --
(Applause)
(Applaus)
This is really crucial right now, because nuclear weapons -- they're vulnerable. We have solid evidence that terrorists are trying to get ahold of them. Just this last spring, when four retirees and two taxi drivers were arrested in the Republic of Georgia for trying to sell nuclear materials for 200 million dollars, they demonstrated that the black market for this stuff is alive and well. And it's really important, because there have been dozens of accidents involving nuclear weapons, and I bet most of us have never heard anything about them.
Dit is nu echt cruciaal, want kernwapens zijn kwetsbaar. We hebben solide bewijs dat terroristen ze proberen te krijgen. Afgelopen voorjaar nog, toen vier gepensioneerden en twee taxichauffeurs werden gearresteerd in Georgië, voor poging tot heling van 200 miljoen aan kernmateriaal, wat laat zien dat de zwarte markt hiervoor groeit en bloeit. En het is heel belangrijk, want er hebben tientallen ongelukken plaatgevonden met kernwapens, en de meesten van ons hebben daar vast nooit iets over gehoord.
Just here in the United States, we've dropped nuclear weapons on the Carolinas twice. In one case, one of the bombs, which fell out of an Air Force plane, didn't detonate because the nuclear core was stored somewhere else on the plane. In another case, the weapon did arm when it hit the ground, and five of the switches designed to keep it from detonating failed. Luckily, the sixth one didn't. But if that's not enough to get your attention, there was the 1995 Black Brant incident. That's when Russian radar technicians saw what they thought was a US nuclear missile streaking towards Russian airspace. It later turned out to be a Norwegian rocket collecting data about the northern lights. But at that time, Russian President Boris Yeltsin came within five minutes of launching a full-scale retaliatory nuclear attack against the United States.
Zelfs hier in de Verenigde Staten is twee keer een bom gevallen op de Carolinas. Eén keer ging een bom die uit een luchtmachtvliegtuig viel niet af, omdat de kernkop zich ergens anders in het vliegtuig bevond. Een andere bom die viel was wel geladen en vijf van de mechanismen die ontploffing moesten voorkomen, werkten niet. De zesde gelukkig wel. Maar als ik je aandacht nu nog niet heb, dan was er in 1995 nog het Black Brant-incident. Russische radarmedewerkers zagen wat ze dachten dat een Amerikaanse kernraket was, onderweg naar het Russische luchtruim. Later bleek het een Noorse raket die data verzamelde over het noorderlicht. Maar op dat moment, had Russische president Boris Yeltsin bijna een complete nucleaire tegenaanval ingezet tegen de Verenigde Staten.
So, most of the world's nuclear nations have committed to getting rid of these weapons of mass destruction. But consider this: the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons, which is the most widely adopted arms control treaty in history with 190 signatories, sets no specific date by which the world's nuclear-armed nations will get rid of their nuclear weapons.
De meeste landen met kernwapens hebben toegezegd om hun massavernietigingswapens te dumpen. Maar ga eens na: het non-proliferatieverdrag van kernwapens, wat het belangrijkste wapenbeheersingsverdrag ooit is met 190 ondertekenaars, noemt geen bepaalde datum waarvoor landen met kernwapens hun kernwapens moeten ontmantelen.
Now, when John F. Kennedy sent a man to the moon and decided to bring him back, or decided to do both those things, he didn't say, "Hey, whenever you guys get to it." He gave us a deadline. He gave us a challenge that would have been incredible just a few years earlier. And with that challenge, he inspired scientists and marketers, astronauts and schoolteachers. He gave us a vision. But along with that vision, he also tried to give us -- and most people don't know this, either -- he tried to give us a partner in the form of our fiercest Cold War rival, the Soviet Union. Because part of Kennedy's vision for the Apollo program was that it be a cooperation, not a competition, with the Soviets. And apparently, Nikita Khrushchev, the Soviet Premier, agreed. But before that cooperation could be realized, Kennedy was assassinated, and that part of the vision was deferred.
Toen John F. Kennedy besloot om een man naar de maan te sturen en weer terug, zei hij niet: "Als jullie tijd hebben." Hij zette een deadline. Hij creërde een uitdaging die enkele jaren daarvoor nog ondenkbaar was. En met die uitdaging inspireerde hij wetenschappers en marketeers, astronauten en leraren. Hij gaf ons een visie. Maar met die visie probeerde hij ons ook -- en de meeste mensen weten dit niet -- hij probeerde ons een partner te geven in de vorm van onze grootste rivaal in de Koude Oorlog, de Sovjet-Unie. Want een deel van Kennedy's visie voor het Apolloprogramma was dat het een samenwerking was, niet een wedstrijd, met de Sovjets. En blijkbaar vond Nikita Chroesjtsjov, de Sovjet premier, dat ook. Maar voordat die samenwerking werkelijkheid werd, werd Kennedy vermoord, en werd dat deel van de visie uitgesteld.
But the promise of joint innovation between these two nuclear superpowers wasn't totally extinguished. Because in 1991, which is the year that Jasmine was born and the Soviet Union fell, these two nations engaged in a project that genuinely does seem incredible today in the truest sense of that word, which is that the US sent cash to the Russians when they needed it most, to secure loose nuclear materials and to employ out-of-work nuclear scientists. They worked alongside American scientists to convert weapons-grade uranium into the type of fuel that can be used for nuclear power instead. They called it, "Megatons to Megawatts." So the result is that for over 20 years, our two nations had a program that meant that one in 10 lightbulbs in the United States was essentially fueled by former Russian warheads.
Maar de belofte van gezamenlijke innovatie tussen deze twee nucleaire grootmachten was niet helemaal verdwenen. Want in 1991, het jaar waarin Jasmine werd geboren en de Sovjet-Unie viel, begonnen deze twee landen aan een project dat vandaag echt ongelooflijk lijkt, in de ware zin van dat woord: namelijk dat de VS geld stuurde toen Rusland het hard nodig had, voor het verzekeren van los kernmateriaal en het aan het werk helpen van werkloze nucleaire wetenschappers. Ze werkten samen met de Amerikanen om wapengeschikt uranium om te zetten naar de brandstof die nodig is voor kernenergie. Ze noemden het 'Van Megaton tot Megawatt'. Meer dan 20 jaar lang hadden onze landen een programma dat ervoor zorgde dat een op de 10 Amerikaanse lampen brandde op voormalige Russische kernkoppen.
So, together these two nations did something truly audacious. But the good news is, the global community has the chance to do something just as audacious today. To get rid of nuclear weapons and to end the supply of the materials required to produce them, some experts tell me would take 30 years. It would take a renaissance of sorts, the kinds of innovation that, for better or worse, underpinned both the Manhattan Project, which gave rise to nuclear weapons, and the Megatons to Megawatts program. It would take design constraints. These are fundamental to creativity, things like a platform for international collaboration; a date certain, which is a forcing mechanism; and a positive vision that inspires action. It would take us to 2045.
Samen deden deze landen iets gedurfds. Het goede nieuws is dat de wereld de kans heeft om nu ook zoiets gedurfds te doen. Om van kernwapens af te komen en de aanlevering van benodigde materialen te stoppen, kan volgens sommige experts wel 30 jaar duren. Er zou een soort van renaissance voor nodig zijn, het soort innovaties dat de basis vormde voor zowel het Manhattan Project, dat kernwapens maakte, als het 'Megaton tot Megawatt'-project. Het zou wat ontwerpbeperkingen hebben. Die zijn onontbeerlijk voor creativiteit: dingen als een platform voor internationale samenwerking of een bepaalde datum die druk op de ketel zet en een positieve visie die inspireert tot actie. Dat zou wel tot 2045 kunnen duren.
Now, 2045 happens to be the 100th anniversary of the birth of nuclear weapons in the New Mexico desert. But it's also an important date for another reason. It's predicted to be the advent of the singularity, a new moment in human development, where the lines between artificial intelligence and human intelligence blur, where computing and consciousness become almost indistinguishable and advanced technologies help us solve the 21st century's greatest problems: hunger, energy, poverty, ushering in an era of abundance. And we all get to go to space on our way to becoming a multi-planetary species.
2045 is toevallig precies 100 jaar na de eerste kernwapens in de woestijn van New Mexico. Maar het is ook om een andere reden belangrijk. Het is de voorspelde datum van de komst van singulariteit, een nieuw hoofdstuk in de menselijke ontwikkeling, waarin de grenzen vervagen tussen kunstmatige en menselijke intelligentie, waarin computers en bewustzijn in elkaar overgaan en de techniek de problemen van de 21e eeuw oplost: honger, energie, armoede, een tijdperk van overvloed inluidend. We gaan allemaal naar de ruimte en worden een multi-planetaire diersoort.
Now, the people who really believe this vision are the first to say they don't yet know precisely how we're going to get there. But the values behind their vision and the willingness to ask "How might we?" have inspired a generation of innovators. They're working backward from the outcomes they want, using the creative problem-solving methods of collaborative design. They're busting through obstacles. They're redefining what we all consider possible.
De mensen die in deze visie geloven geven als eersten toe dat ze nog niet precies weten hoe we daar gaan komen. Maar de waarden achter hun visie en de wil om te vragen 'hoe komen we daar?' hebben een generatie van ontdekkers geïnspireerd. Zij werken achterstevoren vanuit de resultaten die ze willen, met de creatieve oplosmethoden van samenwerkend ontwerpen. Ze breken door obstakels. Ze herdefiniëren wat wij mogelijk achten.
But here's the thing: that vision of abundance isn't compatible with a world that still relies on a 20th-century nuclear doctrine called "mutually assured destruction." It has to be about building the foundations for the 22nd century. It has to be about strategies for mutually assured prosperity or, at the very least, mutually assured survival.
Maar het probleem is dat die visie van overvloed niet verenigbaar is met een wereld die nog steeds vertrouwt op een 20e-eeuwse nucleaire doctrine van 'gegarandeerde wederzijdse vernietiging'. Het moet gaan om funderingen leggen voor de 22e eeuw. Het moet gaan om strategieën voor wederzijds verzekerde welvaart of ten minste wederzijds verzekerd leven.
Now, every day, I get to meet people who are real pioneers in the field of nuclear threats. As you can see, many of them are young women, and they're doing fiercely interesting stuff, like Mareena Robinson Snowden here, who is developing new ways, better ways, to detect nuclear warheads, which will help us overcome a critical hurdle to international disarmament. Or Melissa Hanham, who is using satellite imaging to make sense of what's going on around far-flung nuclear sites. Or we have Beatrice Fihn in Europe, who has been campaigning to make nuclear weapons illegal in international courts of law, and just won a big victory at the UN last week.
Elke dag ontmoet ik mensen die echte pioniers zijn op het gebied van kerndreigingen. Zoals je kunt zien, zijn velen van hen jonge vrouwen en doen ze hele interessante dingen. Mareena Robinson Snowden vindt nieuwe manieren, betere manieren, om kernkoppen te vinden, wat ons zal helpen een kritische horde te nemen op weg naar internationale ontwapening. Of Melissa Hanham, die satellietbeelden gebruikt om te begrijpen wat er gebeurt in afgelegen nucleaire locaties. Of Beatrice Fihn in Europa, die campagne voert voor het illegaliseren van kernwapens bij internationale gerechtshoven, en vorige week bij de VN een overwinning boekte.
(Applause)
(Applaus)
And yet, and yet, with all of our talk in this culture about moon shots, too few members of Generation Possible and those of us who mentor them are taking on nuclear weapons. It's as if there's a taboo. But I remember something Kennedy said that has really stuck with me, and that is something to the effect that humans can be as big as the solutions to all the problems we've created. No problem of human destiny, he said, is beyond human beings. I believe that. And I bet a lot of you here believe that, too. And I know Generation Possible believes it.
En toch, en toch, ondanks al onze superambitieuze plannen doen weinig mensen van Generatie Mogelijk iets aan kernwapens. Alsof er een taboe op rust. Kennedy zei iets dat me echt is bijgebleven; het kwam erop neer dat mensen zo groot kunnen zijn als de oplossingen voor alle problemen die ze creëren. Geen probleem van de mensheid is te veel voor ons, zei hij. Daar geloof ik in. En ik wed dat veel van jullie daar ook in geloven. En ik weet dat Generatie Mogelijk daar ook in gelooft.
So it's time to commit to a date. Let's end the nuclear weapons chapter on the 100th anniversary of its inception. After all, by 2045, we will have held billions of people hostage to the threat of nuclear annihilation. Surely, 100 years will have been enough. Surely, a century of economic development and the development of military strategy will have given us better ways to manage global conflict. Surely, if ever there was a global moon shot worth supporting, this is it.
Dus het is tijd om een datum te prikken. Laten we het hoofdstuk van kernwapens afsluiten, 100 jaar nadat het begon. In 2045 zullen miljarden mensen hebben geleden onder de dreiging van nucleaire vernietiging. 100 jaar moet toch voldoende zijn. Van een eeuw van economische ontwikkeling en ontwikkeling van militaire strategie hebben we toch geleerd om beter conflicten te hanteren? Als je ooit een overambitieus plan zou moeten steunen, is dat toch zeker dit plan.
Now, in the face of real threats -- for instance, North Korea's recent nuclear weapons tests, which fly in the face of sanctions -- reasonable people disagree about whether we should maintain some number of nuclear weapons to deter aggression. But the question is: What's the magic number? Is it a thousand? Is it a hundred? Ten? And then we have to ask: Who should be responsible for them? I think we can agree, however, that having 15,000 of them represents a greater global threat to Jasmine's generation than a promise.
Echte dreigingen in beschouwing genomen, Noord Korea's nucleaire testen bijvoorbeeld, die regelrecht tegen sancties ingaan, zijn mensen het er niet over eens of we een aantal kernwapens zouden moeten houden om agressie te ontmoedigen. De vraag is: hoeveel dan? Duizend? Honderd? Tien? En dan moeten we ons afvragen: wie is er verantwoordelijk voor? Maar we kunnen het erover eens zijn dat 15.000 een grotere mondiale dreiging vormen voor Jasmine's generatie dan een belofte.
So it's time we make a promise of a world in which we've broken the stranglehold that nuclear weapons have on our imaginations; in which we invest in the creative solutions that come from working backward from the future we desperately want, rather than plodding forward from a present that brings all of the mental models and biases of the past with it. It's time we pledge our resources as leaders across the spectrum to work on this old problem in new ways, to ask, "How might we?" How might we make good on a promise of greater security for Jasmine's generation in a world beyond nuclear weapons? I truly hope you will join us.
Dus we hebben een belofte nodig voor een wereld waarin we de wurggreep doorbreken die kernwapens hebben op onze verbeelding. Waarin we investeren in de creatieve oplossingen denkend vanuit de toekomst die we allemaal zo graag willen, in plaats van voortploeteren vanaf het heden met alle mentale modellen en vooroordelen van het verleden. Als leiders moeten we onze middelen inzetten om oude problemen anders op te lossen, om te vragen 'hoe komen we daar?' Hoe kunnen we de belofte nakomen van grotere wereldveiligheid voor Jasmine's generatie zonder kernwapens? Ik hoop dat je je bij ons voegt.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)