Καλημέρα. Το όνομά μου είναι Έρικ Λι και γεννήθηκα εδώ. Μα όχι, δεν γεννήθηκα εκεί. Εδώ γεννήθηκα: στη Σανγκάη, στο αποκορύφωμα της Πολιτιστικής Επανάστασης. Η γιαγιά μου λέει πως άκουσε τον ήχο πιστολιού μαζί με το πρώτο μου κλάμα.
Good morning. My name is Eric Li, and I was born here. But no, I wasn't born there. This was where I was born: Shanghai, at the height of the Cultural Revolution. My grandmother tells me that she heard the sound of gunfire along with my first cries.
Όταν μεγάλωνα, μου είπαν μια ιστορία που εξηγούσε όσα χρειαζόταν να γνωρίζω για την ανθρωπότητα. Είχε ως εξής: όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες αναπτύσσονται με γραμμική πρόοδο, αρχίζοντας με την πρωτόγονη κοινωνία, μετά, την κοινωνία σκλάβων, το φεουδαλισμό, τον καπιταλισμό, σοσιαλισμό και τελικά, μαντέψτε πού καταλήγουμε. Κομμουνισμός! Αργά ή γρήγορα, όλη η ανθρωπότητα, ανεξαρτήτως πολιτισμού, γλώσσας, εθνικότητας θα φτάσει σε αυτό το τελικό στάδιο πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Οι λαοί ολόκληρου του κόσμου θα ενωθούν σε αυτόν τον παράδεισο πάνω στη Γη και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πριν όμως φτάσουμε εκεί, εμπλεκόμαστε σε μια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, το καλό του σοσιαλισμού ενάντια στο κακό του καπιταλισμού, και το καλό θα θριαμβεύσει.
When I was growing up, I was told a story that explained all I ever needed to know about humanity. It went like this. All human societies develop in linear progression, beginning with primitive society, then slave society, feudalism, capitalism, socialism, and finally, guess where we end up? Communism! Sooner or later, all of humanity, regardless of culture, language, nationality, will arrive at this final stage of political and social development. The entire world's peoples will be unified in this paradise on Earth and live happily ever after. But before we get there, we're engaged in a struggle between good and evil, the good of socialism against the evil of capitalism, and the good shall triumph.
Αυτό, φυσικά, ήταν η μετα-αφήγηση απόσταγμα από τις θεωρίες του Καρλ Μαρξ. Και την αγόρασαν οι Κινέζοι. Μας δίδαξαν αυτή τη σπουδαία ιστορία καθημερινά. Έγινε κομμάτι μας και την πιστέψαμε. Η ιστορία έγινε πρώτη σε πωλήσεις. Περίπου το ένα τρίτο ολόκληρου του επίγειου πληθυσμού έζησε κάτω από αυτή τη μετα-αφήγηση.
That, of course, was the meta-narrative distilled from the theories of Karl Marx. And the Chinese bought it. We were taught that grand story day in and day out. It became part of us, and we believed in it. The story was a bestseller. About one third of the entire world's population lived under that meta-narrative.
Μετά, ο κόσμος άλλαξε έξαφνα. Όσο για μένα, απογοητευμένος από την αποτυχημένη θρησκεία της νεότητάς μου, πήγα στην Αμερική κι έγινα χίπις του Μπέρκλεϊ.
Then, the world changed overnight. As for me, disillusioned by the failed religion of my youth, I went to America and became a Berkeley hippie.
(Γέλια)
(Laughter)
Καθώς ενηλικιωνόμουν, έγινε κάτι άλλο. Λες και δεν έφτανε μια μεγαλειώδη ιστορία, μου είπαν κι άλλη. Κι αυτή ήταν εξίσου σπουδαία. Επίσης ισχυρίζεται πως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες αναπτύσσονται με γραμμική πρόοδο προς ένα ενιαίο τέλος. Αυτή η ιστορία έχει ως εξής: Όλες οι κοινωνίες, ασχέτως πολιτισμού, είτε είναι Χριστιανικές, Μουσουλμανικές ή Κομφουκιανικές, πρέπει να προχωρήσουν από παραδοσιακές κοινωνίες, στις οποίες οι ομάδες είναι οι βασικές μονάδες, σε σύγχρονες κοινωνίες στις οποίες τα μεμονομένα άτομα είναι οι κυρίαρχες μονάδες και όλα αυτά τα άτομα είναι, εξ' ορισμού, ορθολογιστές και όλοι θέλουν ένα πράγμα: Την Ψήφο. Επειδή είναι όλοι ορθολογιστές, μόλις τους δοθεί η ψήφος, παράγουν καλή κυβέρνηση και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ο Παράδεισος πάνω στη Γη, ξανά. Αργά ή γρήγορα, η δημοκρατία με αιρετή κυβέρνηση θα είναι το μόνο πολιτικό σύστημα για όλα τα κράτη και όλους τους λαούς, με ελεύθερη αγορά για να τους κάνει όλους πλούσιους. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί, εμπλεκόμαστε σε μια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό. (Γέλια) Το καλό ανήκει σ' εκείνους που είναι δημοκρατίες και χρεώνονται την αποστολή της εξάπλωσής της ανά τον κόσμο, μερικές φορές με τη βία, σε αντίθεση με το κακό εκείνων που δεν κάνουν εκλογές.
Now, as I was coming of age, something else happened. As if one big story wasn't enough, I was told another one. This one was just as grand. It also claims that all human societies develop in a linear progression towards a singular end. This one went as follows: All societies, regardless of culture, be it Christian, Muslim, Confucian, must progress from traditional societies in which groups are the basic units to modern societies in which atomized individuals are the sovereign units, and all these individuals are, by definition, rational, and they all want one thing: the vote. Because they are all rational, once given the vote, they produce good government and live happily ever after. Paradise on Earth, again. Sooner or later, electoral democracy will be the only political system for all countries and all peoples, with a free market to make them all rich. But before we get there, we're engaged in a struggle between good and evil. (Laughter) The good belongs to those who are democracies and are charged with a mission of spreading it around the globe, sometimes by force, against the evil of those who do not hold elections.
(Βίντεο) Τζωρτζ X. O. Μπους: Μια νέα τάξη πραγμάτων...
(Video) George H.W. Bush: A new world order...
(Βίντεο) Τζωρτζ O. Μπους: ...που τελειώνει την τυραννία στον κόσμο μας ...
(Video) George W. Bush:... ending tyranny in our world...
(Βίντεο) Μπαράκ Ομπάμα: ... μόνο ένα μέτρο για όλους όσους κρατούν την εξουσία.
(Video) Barack Obama:... a single standard for all who would hold power.
Έρικ Ξ. Λι: Μα ...
Eric X. Li: Now --
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Αυτή η ιστορία επίσης έγινε πρώτη σε πωλήσεις. Σύμφωνα με τον Αμερικανικό ΜΚΟ Freedom House, ο αριθμός δημοκρατιών πήγε από 45 το 1970 σε 115 το 2010. Τα τελευταία 20 χρόνια, οι δυτικές ελίτ ακούραστα κάλπασαν σε όλον τον κόσμο πουλώντας αυτό το φυλλάδιο: διάφορα κόμματα μάχονται για πολιτική εξουσία και η ψήφος όλων είναι το μοναδικό μονοπάτι προς τη σωτηρία για τον πολυβασανισμένο αναπτυσσόμενο κόσμο. Όσοι αγοράζουν το φυλλάδιο προορίζονται για επιτυχία. Όσοι δεν το αγοράζουν είναι καταδικασμένοι με αποτυχία. Αλλά αυτή τη φορά, οι Κινέζοι δεν το αγόρασαν.
This story also became a bestseller. According to Freedom House, the number of democracies went from 45 in 1970 to 115 in 2010. In the last 20 years, Western elites tirelessly trotted around the globe selling this prospectus: Multiple parties fight for political power and everyone voting on them is the only path to salvation to the long-suffering developing world. Those who buy the prospectus are destined for success. Those who do not are doomed to fail. But this time, the Chinese didn't buy it.
Με κορόιδεψε μια φορά ...
Fool me once...
(Γέλια)
(Laughter)
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σε 30 μόνο χρόνια, η Κίνα μετατράπηκε από μία απ' τις φτωχότερες αγροτικές χώρες του κόσμου στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία. 650 εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν απ' τη φτώχεια. 80% ανακούφισης από τη φτώχεια ολόκληρου του κόσμου κατά την περίοδο αυτή έγινε στην Κίνα. Με άλλα λόγια, όλες οι νέες και παλιές δημοκρατίες μαζί ισοδυναμούν μ' ένα μικρό ποσοστό όσων έκανε ένα μονοκομματικό κράτος χωρίς ψηφοφορία.
The rest is history. In just 30 years, China went from one of the poorest agricultural countries in the world to its second-largest economy. Six hundred fifty million people were lifted out of poverty. Eighty percent of the entire world's poverty alleviation during that period happened in China. In other words, all the new and old democracies put together amounted to a mere fraction of what a single, one-party state did without voting.
Βλέπετε. Μ' αυτά τα πράγματα μεγάλωσα: κουπόνια σίτισης. Το κρέας διανέμετο σε λίγα εκατοντάδες γραμμάρια ανά άτομο το μήνα σε κάποιο σημείο. Περιττό να πω ότι έτρωγα όλες τις μερίδες της γιαγιάς μου.
See, I grew up on this stuff: food stamps. Meat was rationed to a few hundred grams per person per month at one point. Needless to say, I ate all my grandmother's portions.
Οπότε αναρωτήθηκα. Τι πάει στραβά μ' αυτήν την εικόνα; Να' μαι στη γενέτειρά μου, με την επιχείρησή μου να κάνει αλματώδη ανάπτυξη. Επιχειρηματίες ανοίγουν εταιρείες καθημερινά. Η μεσαία τάξη επεκτείνεται με ταχύτητα και ποσοστά άνευ προηγουμένου στην ανθρώπινη ιστορία. Κι όμως, σύμφωνα με τη μεγαλοπρεπή ιστορία, τίποτε απ' αυτά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Γι' αυτό πήγα κι έκανα ό,τι μπορούσα. Το σπούδασα. Ναι, η Κίνα είναι μονοκομματικό κράτος που διακυβερνάται απ' το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κόμμα, και δεν διενεργούν εκλογές. Γίνονται τρεις εικασίες απ' τις κυρίαρχες πολιτικές θεωρίες της εποχής μας. Ένα τέτοιο σύστημα είναι λειτουργικά δύσκαμπτο, πολιτικά κλειστό και ηθικά παράνομο. Οι εικασίες είναι λανθασμένες. Τα αντίθετα είναι σωστά. Η προσαρμοστικότητα, η αξιοκρατία και η νομιμότητα είναι τα τρία καθοριστικά χαρακτηριστικά του μονοκομματικού συστήματος της Κίνας.
So I asked myself, what's wrong with this picture? Here I am in my hometown, my business growing leaps and bounds. Entrepreneurs are starting companies every day. Middle class is expanding in speed and scale unprecedented in human history. Yet, according to the grand story, none of this should be happening. So I went and did the only thing I could. I studied it. Yes, China is a one-party state run by the Chinese Communist Party, the Party, and they don't hold elections. Three assumptions are made by the dominant political theories of our time. Such a system is operationally rigid, politically closed, and morally illegitimate. Well, the assumptions are wrong. The opposites are true. Adaptability, meritocracy, and legitimacy are the three defining characteristics of China's one-party system.
Οι περισσότεροι πολιτικοί επιστήμονες θα μας πουν πως το μονοκομματικό σύστημα είναι εγγενώς ανίκανο για αυτοδιόρθωση. Δεν διαρκεί πολύ επειδή δεν μπορεί να προσαρμοσθεί. Και ιδού τα δεδομένα. Μέσα σε 64 χρόνια διακυβέρνησης του μεγαλύτερου κράτους στον κόσμο, το εύρος της πολιτικής γραμμής του Κόμματος έχει διευρυνθεί σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο κράτος στην πρόσφατη μνήμη, απ' τη ριζοσπαστική κολλεκτιβοποίηση της γης στο «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός», μετά στην ιδιωτικοποίηση της καλλιεργήσιμης γης, μετά στην Πολιτιστική Επανάσταση, μετά στην μεταρρύθμιση της αγοράς του Ντενγκ Ξιάοπινγκ. Μετά ο διάδοχος Τζιάνγκ Ζεμίν έκανε το γιγάντιο πολιτικό βήμα να ανοίξει τη συμμετοχή στο Κόμμα σε ιδιώτες επιχειρηματίες, πράγμα ασύλληπτο κατά τη διακυβέρνηση του Μάο.
Now, most political scientists will tell us that a one-party system is inherently incapable of self-correction. It won't last long because it cannot adapt. Now here are the facts. In 64 years of running the largest country in the world, the range of the Party's policies has been wider than any other country in recent memory, from radical land collectivization to the Great Leap Forward, then privatization of farmland, then the Cultural Revolution, then Deng Xiaoping's market reform, then successor Jiang Zemin took the giant political step of opening up Party membership to private businesspeople, something unimaginable during Mao's rule.
Ώστε, το Κόμμα αυτοδιορθώνεται με κάπως δραματικούς τρόπους. Θεσμικά, εφαρμόζονται νέοι νόμοι για να διορθώσουν προηγούμενες δυσλειτουργίες. Για παράδειγμα, τα χρονικά όρια (διακυβέρνησης). Οι πολιτικοί ηγέτες συνήθως κρατούσαν τις θέσεις τους εφ' όρου ζωής και χρησιμοποιούσαν αυτήν την ιδιότητα για να συσσωρεύουν δύναμη και να παρατείνουν τους κανονισμούς τους. Ο Μάο ήταν ο πατέρας της σύγχρονης Κίνας, αλλά η παρατεταμένη διακυβέρνησή του οδήγησε σε λάθη. Έτσι το Κόμμα θέσπισε χρονικά όρια με υποχρεωτική ηλικία απόσυρσης τα 68 έως 70.
So the Party self-corrects in rather dramatic fashions. Institutionally, new rules get enacted to correct previous dysfunctions. For example, term limits. Political leaders used to retain their positions for life, and they used that to accumulate power and perpetuate their rules. Mao was the father of modern China, yet his prolonged rule led to disastrous mistakes. So the Party instituted term limits with mandatory retirement age of 68 to 70.
Ένα πράγμα που ακούμε συχνά είναι: «Οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις έχουν μείνει πολύ πίσω απ' τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις» και «η Κίνα βρίσκεται σε άμεση ανάγκη πολιτικής μεταρρύθμισης». Μα αυτός ο ισχυρισμός είναι μια ρητορική παγίδα κρυμμένη πίσω από μια πολιτική προκατάληψη. Βλέπετε, κάποιοι έχουν αποφασίσει εκ των προτέρων τι είδους αλλαγές θέλουν να δουν και μόνον τέτοιες αλλαγές μπορούν να ονομασθούν πολιτική μεταρρύθμιση. Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις δεν έχουν σταματήσει ποτέ. Συγκριτικά με 30, 20 ή ακόμη 10 χρόνια πριν, κάθε πλευρά της Κινεζικής κοινωνίας, το πώς διακυβερνάται το κράτος, απ' το πιο τοπικό επίπεδο στο υψηλότερο κέντρο, είναι αγνώριστα σήμερα. Τώρα τέτοιες αλλαγές απλά δεν είναι δυνατές χωρίς πολιτικές μεταρρυθμίσεις του πιο θεμελιώδη τύπου. Τολμώ να υπονοήσω πως το Κόμμα είναι παγκόσμια αυθεντία στην πολιτική μεταρρύθμιση.
One thing we often hear is, "Political reforms have lagged far behind economic reforms," and "China is in dire need of political reform." But this claim is a rhetorical trap hidden behind a political bias. See, some have decided a priori what kinds of changes they want to see, and only such changes can be called political reform. The truth is, political reforms have never stopped. Compared with 30 years ago, 20 years, even 10 years ago, every aspect of Chinese society, how the country is governed, from the most local level to the highest center, are unrecognizable today. Now such changes are simply not possible without political reforms of the most fundamental kind. Now I would venture to suggest the Party is the world's leading expert in political reform.
Η δεύτερη εικασία είναι πως σε μια μονοκομματική πολιτεία, η δύναμη συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων και ακολουθούν η κακή διακυβέρνηση και η διαφθορά. Πράγματι, η διαφθορά είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αλλά πρώτα ας κοιτάξουμε στο ευρύτερο πλαίσιο. Αυτό ίσως φαίνεται ανεδαφικό σε πολλούς από εσάς. Το Κόμμα τυχαίνει να είναι ένας απ' τους πιο αξιοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς στον κόσμο σήμερα. Το υψηλότερο κυβερνόν σώμα, το Politburo (Πολιτικό Γραφείο,) έχει 25 μέλη. Στο πιο πρόσφατο, μόνον πέντε απ' αυτά προέρχονταν από προνομοιούχο περιβάλλον, οι λεγόμενοι princelings (γόνοι υψηλών στελεχών). Οι άλλοι 20, συμπεριλαμβανομένων του προέδρου και του πρωθυπουργού, προέρχονταν από εντελώς συνηθισμένο υπόβαθρο. Στη μεγαλύτερη κεντρική επιτροπή των 300 ή περισσοτέρων μελών, το ποσοστό αυτών που είχαν γεννηθεί μέσα στη δύναμη και στα πλούτη ήταν ακόμη μικρότερο. Η μεγάλη πλειοψηφία ανώτερων Κινέζων ηγετών δούλεψαν και ανταγωνίσθηκαν προς την κορυφή. Αν το συγκρίνετε αυτό με την κυρίαρχη ελίτ στις ανεπτυγμένες και τις αναπτυσόμενες χώρες, νομίζω, θα βρείτε πως το Κόμμα είναι κοντά στην κορυφή με ανοδική κινητικότητα.
The second assumption is that in a one-party state, power gets concentrated in the hands of the few, and bad governance and corruption follow. Indeed, corruption is a big problem, but let's first look at the larger context. Now, this may be counterintuitive to you. The Party happens to be one of the most meritocratic political institutions in the world today. China's highest ruling body, the Politburo, has 25 members. In the most recent one, only five of them came from a background of privilege, so-called princelings. The other 20, including the president and the premier, came from entirely ordinary backgrounds. In the larger central committee of 300 or more, the percentage of those who were born into power and wealth was even smaller. The vast majority of senior Chinese leaders worked and competed their way to the top. Compare that with the ruling elites in both developed and developing countries, I think you'll find the Party being near the top in upward mobility.
Το ερώτημα τότε είναι, πώς είναι αυτό δυνατόν σε ένα σύστημα που διοικείται από ένα κόμμα; Τώρα φτάσαμε σε έναν ισχυρό πολιτικό θεσμό που είναι ελάχιστα γνωστός στους Δυτικούς: το Οργανωτικό Τμήμα του Κόμματος. Το Τμήμα λειτουργεί σα μια γιγάντια μηχανή ανθρώπινου δυναμικού που θα ήταν η ζήλια και ο φθόνος ακόμη και κάποιων απ' τους πιο επιτυχημένους οργανισμούς. Διαχειρίζεται μια περιστρεφόμενη πυραμίδα που αποτελείται από τρία μέρη: το δημόσιο τομέα, τις δημόσιες επιχειρήσεις και τους κοινωνικούς οργανισμούς, όπως ένα πανεπιστήμιο ή ένα κοινωνικό πρόγραμμα. Σχηματίζουν ξεχωριστές αλλά ενοποιημένες πορείες σταδιοδρομίας για Κινέζους αξιωματούχους. Προσλαμβάνουν αποφοίτους κολεγίων σε θέσεις εισαγωγικού επιπέδου και στις τρεις βαθμίδες και ξεκινούν από χαμηλά, οι ονομαζόμενοι «keyuan» [υπάλληλοι]. Μετά μπορούν να πάρουν προαγωγή μέσω τεσσάρων διαβαθμισμένων κατατάξεων ελίτ: fuke [βοηθός τμηματάρχη], ke [τμηματάρχης], fuchu [βοηθός διευθυντή τομέα] και chu [διευθυντής τομέα]. Αυτά δεν είναι κινήσεις απ' το «Karate Kid». Εντάξει; Είναι σοβαρή δουλειά. Το φάσμα των θέσεων είναι ευρύ, από τη διαχείριση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σ' ένα χωριό στις ξένες επενδύσεις σε ένα δημοτικό διαμέρισμα ή διευθυντής σε μια εταιρεία. Μια φορά το χρόνο, το τμήμα ελέγχει την απόδοσή τους. Παίρνουν συνεντεύξεις από τους ανωτέρους τους, συναδέλφους, τους υφισταμένους τους. Εξετάζουν τη διαγωγή τους. Διεξάγουν δημοσκοπήσεις κοινής γνώμης. Μετά προωθούν τους νικητές. Σε ολόκληρη την καριέρα τους, αυτά τα επιτελεία επιλέκτων μπορούν να κινούνται μέσα και έξω απ' τις τρεις βαθμίδες. Με την πάροδο του χρόνου, οι καλοί προωθούνται πάνω από τα τέσσερα βασικά επίπεδα σε επίπεδα fuju [βοηθός διευθυντή γραφείου] και σε ju [διευθυντή γραφείου]. Εκεί, εισάγονται στο υψηλότερο υπαλληλικό σώμα. Μέχρι αυτό το σημείο, μια χαρακτηριστική ανάθεση είναι και η διαχείριση μιας περιοχής με πληθυσμό εκατομμυρίων ή μιας εταιρείας με έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Για να σας δείξω πόσο ανταγωνιστικό είναι το σύστημα, το 2012, υπήρχαν 900.000 επίπεδα fuke και ke, 600.000 επίπεδα fuchu και chu και μόνον 40.000 επίπεδα fuju και ju.
The question then is, how could that be possible in a system run by one party? Now we come to a powerful political institution, little-known to Westerners: the Party's Organization Department. The department functions like a giant human resource engine that would be the envy of even some of the most successful corporations. It operates a rotating pyramid made up of three components: civil service, state-owned enterprises, and social organizations like a university or a community program. They form separate yet integrated career paths for Chinese officials. They recruit college grads into entry-level positions in all three tracks, and they start from the bottom, called "keyuan" [clerk]. Then they could get promoted through four increasingly elite ranks: fuke [deputy section manager], ke [section manager], fuchu [deputy division manager], and chu [division manger]. Now these are not moves from "Karate Kid," okay? It's serious business. The range of positions is wide, from running health care in a village to foreign investment in a city district to manager in a company. Once a year, the department reviews their performance. They interview their superiors, their peers, their subordinates. They vet their personal conduct. They conduct public opinion surveys. Then they promote the winners. Throughout their careers, these cadres can move through and out of all three tracks. Over time, the good ones move beyond the four base levels to the fuju [deputy bureau chief] and ju [bureau chief] levels. There, they enter high officialdom. By that point, a typical assignment will be to manage a district with a population in the millions or a company with hundreds of millions of dollars in revenue. Just to show you how competitive the system is, in 2012, there were 900,000 fuke and ke levels, 600,000 fuchu and chu levels, and only 40,000 fuju and ju levels.
Μετά τα επίπεδα ju, οι ολίγοι καλύτεροι κινούνται ακόμη προς τα πάνω κατά αρκετές βαθμίδες και τελικά καταφέρνουν να φτάσουν στην Κεντρική Επιτροπή. Η διαδικασία χρειάζεται δύο με τρεις δεκαετίες. Παίζει ρόλο η πατρωνία; Ναι, φυσικά. Αλλά το ποιόν παραμένει θεμελιώδης οδηγός. Στην ουσία, το Κεντρικό Τμήμα Οργάνωσης διαχειρίζεται μια εκσυγχρονισμένη έκδοση του υπεραιωνόβιου Κινεζικού συστήματος καθοδήγησης. Ο νέος πρόεδρος της Κίνας, Ζι Τζινπίνγκ, είναι ο γιος ενός προηγούμενου ηγέτη, το οποίο είναι πολύ ασυνήθιστο - ο πρώτος στο είδος του για την κορυφαία δουλειά. Ακόμη και γι' αυτόν, η καριέρα πήρε 30 χρόνια. Ξεκίνησε σα διευθυντής χωριού και μέχρι να μπει στο Politburo, είχε διευθύνει περιοχές με συνολικό πληθυσμό 150 εκατομμυρίων ανθρώπων και είχε συνδιάσει ΑΕΠ των 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.
After the ju levels, the best few move further up several more ranks, and eventually make it to the Central Committee. The process takes two to three decades. Does patronage play a role? Yes, of course. But merit remains the fundamental driver. In essence, the Organization Department runs a modernized version of China's centuries-old mentoring system. China's new president, Xi Jinping, is the son of a former leader, which is very unusual, first of his kind to make the top job. Even for him, the career took 30 years. He started as a village manager, and by the time he entered the Politburo, he had managed areas with a total population of 150 million people and combined GDPs of 1.5 trillion U.S. dollars.
Σας παρακαλώ, μη με παρεξηγήσετε. Δεν πρόκειται για ταπείνωση κανενός. Είναι απλά μια κατάθεση γεγονότων. Ο Τζωρτζ Ο. Μπους, τον θυμάστε; Δεν είναι ταπείνωση. (Γέλια) Πριν γίνει κυβερνήτης του Τέξας ή ο Μπαράκ Ομπάμα πριν κατεβεί για πρόεδρος, δε θα μπορούσε να γίνει ούτε διευθυντής μιας μικρής επαρχίας στο σύστημα της Κίνας. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κάποτε είπε πως η δημοκρατία είναι ένα τρομερό σύστημα εκτός απ' όλα τα άλλα. Προφανώς δεν είχε ακουστά το Κεντρικό Τμήμα Οργάνωσης (του Κ.Κ.της Κίνας).
Now, please don't get me wrong, okay? This is not a put-down of anyone. It's just a statement of fact. George W. Bush, remember him? This is not a put-down. (Laughter) Before becoming governor of Texas, or Barack Obama before running for president, could not make even a small county manager in China's system. Winston Churchill once said that democracy is a terrible system except for all the rest. Well, apparently he hadn't heard of the Organization Department.
Οι Δυτικοί πάντα εικάζουν ότι η πολιτική εκλογή με γενικό δικαίωμα ψήφου είναι η μοναδική πηγή πολιτικής νομιμότητας.
Now, Westerners always assume that multi-party election with universal suffrage is the only source of political legitimacy.
Ερωτήθηκα κάποτε: «Το Κόμμα δεν ψηφίστηκε μετά από εκλογές. Πού βρίσκεται η πηγή νομιμότητας;»
I was asked once, "The Party wasn't voted in by election. Where is the source of legitimacy?"
Είπα: «Και η αξιοσύνη;»
I said, "How about competency?"
Όλοι γνωρίζουμε τα γεγονότα. Το 1949, όταν Το Κόμμα πήρε την εξουσία, η Κίνα βούλιαζε στους εμφυλίους πολέμους, διαμελισμένη απ' την ξένη εχθρότητα. Μέσος όρος ζωής εκείνη την εποχή: 41 έτη. Σήμερα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, μια βιομηχανική υπερδύναμη και οι άνθρωποί της ζουν σε συνεχώς αυξανόμενη ευημερία.
We all know the facts. In 1949, when the Party took power, China was mired in civil wars, dismembered by foreign aggression, average life expectancy at that time, 41 years old. Today, it's the second largest economy in the world, an industrial powerhouse, and its people live in increasing prosperity.
Το Κέντρο Ερευνών Pew κάνει δημοσκόπηση στην Κινεζική κοινή γνώμη και ιδού τα νούμερα που προκύπτουν πρόσφατα. Ικανοποίηση με την κατεύθυνση του κράτους: 85%. Όσοι νομίζουν πως είναι πλουσιότεροι απ' ό,τι πριν 5 χρόνια: 70% Όσοι περιμένουν πως το μέλλον θα είναι καλύτερο: ένα τεράστιο 82%. Οι Financial Times δημοσκοπούν την παγκόσμια γνώμη νεολαίας και αυτοί οι αριθμοί, ολοκαίνουργιοι, μόλις ήρθαν απ' την προηγούμενη εβδομάδα. Το 93% της Κινεζικής Γενιάς Υ είναι αισιόδοξοι για το μέλλον του κράτους τους. Αν αυτό δεν είναι νομιμότητα, δεν είμαι σίγουρος τι είναι.
Pew Research polls Chinese public attitudes, and here are the numbers in recent years. Satisfaction with the direction of the country: 85 percent. Those who think they're better off than five years ago: 70 percent. Those who expect the future to be better: a whopping 82 percent. Financial Times polls global youth attitudes, and these numbers, brand new, just came from last week. Ninety-three percent of China's Generation Y are optimistic about their country's future. Now, if this is not legitimacy, I'm not sure what is.
Αντίθετα, οι περισσότερες δημοκρατίες με δικαίωμα ψήφου ανά τον κόσμο υποφέρουν από θλιβερή απόδοση. Δεν είναι ανάγκη να επεξηγήσω σ' αυτό το κοινό πόσο δυσλειτουργικό είναι, από την Ουάσινγκτον μέχρι τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο μεγάλος αριθμός αναπτυσσόμενων κρατών που έχουν υιοθετήσει καθεστώτα με δικαίωμα ψήφου ακόμη υποφέρουν από φτώχεια και κοινωνική διαμάχη. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται και μετά πέφτει η αποδοχή τους κάτω από 50% σε λίγους μήνες, μένουν εκεί και χειροτερεύουν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Η δημοκρατία γίνεται ένας αέναος κύκλος εκλογής και παραμέλησης. Μ' αυτόν το ρυθμό, φοβάμαι πως είναι το δημοκρατικό σύστημα, όχι το μονοκομματικό Κινέζικο σύστημα, αυτό που κινδυνεύει να χάσει την αξιοπιστία του.
In contrast, most electoral democracies around the world are suffering from dismal performance. I don't need to elaborate for this audience how dysfunctional it is, from Washington to European capitals. With a few exceptions, the vast number of developing countries that have adopted electoral regimes are still suffering from poverty and civil strife. Governments get elected, and then they fall below 50 percent approval in a few months and stay there and get worse until the next election. Democracy is becoming a perpetual cycle of elect and regret. At this rate, I'm afraid it is democracy, not China's one-party system, that is in danger of losing legitimacy.
Δε θέλω να δημιουργήσω την εσφαλμένη εντύπωση ότι όλα είναι «μέλι γάλα» και η Κίνα προωθείται σε κάποιο είδος Υπερισχύος. Το κράτος αντιμετωπίζει τεράστιες δοκιμασίες. Τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που προκύπτουν με διαρθρωτικές αλλαγές σαν αυτή είναι απίστευτα. Ένα είναι η ρύπανση. Η ασφάλεια τροφίμων. Ζητήματα πληθυσμού. Στο πολιτικό μέτωπο, το χειρότερο πρόβλημα είναι η διαφθορά. Η διαφθορά είναι διαδεδομένη και υπονομεύει το σύστημα και την ηθική νομιμότητά του. Αλλά οι περισσότεροι αναλυτές κάνουν κακή διάγνωση της ασθένειας. Λένε πως η διαφθορά είναι το αποτέλεσμα του μονοκομματικού συστήματος κι επομένως, για να τη θεραπεύσουν, πρέπει να ξεφορτωθείς ολόκληρο το σύστημα.
Now, I don't want to create the misimpression that China's hunky-dory, on the way to some kind of superpowerdom. The country faces enormous challenges. The social and economic problems that come with wrenching change like this are mind-boggling. Pollution is one. Food safety. Population issues. On the political front, the worst problem is corruption. Corruption is widespread and undermines the system and its moral legitimacy. But most analysts misdiagnose the disease. They say that corruption is the result of the one-party system, and therefore, in order to cure it, you have to do away with the entire system.
Όμως, μια περισσότερο προσεκτική ματιά θα μας έλεγε κάτι διαφορετικό. Η Διεθνής Διαφάνεια κατατάσσει την Κίνα ανάμεσα στο 70 με 80 τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα σε 170 χώρες και συνεχώς ανεβαίνει. Η Ινδία, η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, 94 και πέφτει. Για 100 περίπου κράτη που κατατάσσονται κάτω από την Κίνα, περισσότερα απ' τα μισά είναι δημοκρατίες με δικαίωμα ψήφου. Άρα, αν η εκλογή είναι η πανάκεια για τη διαφθορά, πώς και σε αυτά τα κράτη δεν μπορεί να παταχθεί;
But a more careful look would tell us otherwise. Transparency International ranks China between 70 and 80 in recent years among 170 countries, and it's been moving up. India, the largest democracy in the world, 94 and dropping. For the hundred or so countries that are ranked below China, more than half of them are electoral democracies. So if election is the panacea for corruption, how come these countries can't fix it?
Λοιπόν, είμαι επενδυτής επιχειρηματικών κεφαλαίων. Βάζω στοιχήματα. Δε θα ήταν δίκαιο να κλείσω αυτήν την ομιλία χωρίς να ρισκάρω και να κάνω προβλέψεις. Ορίστε λοιπόν. Τα επόμενα 10 χρόνια, η Κίνα θα ξεπεράσει τις Η.Π.Α. και θα γίνει η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Το κατά κεφαλήν εισόδημα θα βρίσκεται κοντά στην κορυφή όλων των αναπτυσσόμενων χωρών. Η διαφθορά θα έχει καμφθεί αλλά δε θα έχει εξαλειφθεί και η Κίνα θα ανέβει 10 με 20 βαθμίδες στις 60 και πάνω στην κατάταξη της Δ.Δ. Η οικονομική μεταρρύθμιση θα επιταχυνθεί, η πολιτική μεταρρύθμιση θα συνεχίσει και το μονοκομματικό σύστημα θα κρατηθεί σταθερό.
Now, I'm a venture capitalist. I make bets. It wouldn't be fair to end this talk without putting myself on the line and making some predictions. So here they are. In the next 10 years, China will surpass the U.S. and become the largest economy in the world. Income per capita will be near the top of all developing countries. Corruption will be curbed, but not eliminated, and China will move up 10 to 20 notches to above 60 in T.I. ranking. Economic reform will accelerate, political reform will continue, and the one-party system will hold firm.
Ζούμε στο λυκόφως μιας εποχής. Τα μετα-διηγήματα που έχουν παγκόσμιες διεκδικήσεις μας πρόδωσαν τον 20ο αιώνα και μας προδίδουν στη δεκαετία του 21ου. Το μετα-διήγημα είναι ο καρκίνος που σκοτώνει τη δημοκρατία εκ των έσω. Τώρα, θέλω να διευκρινίσω κάτι. Δε βρίσκομαι εδώ για να κάνω το κατηγορητήριο της δημοκρατίας. Αντίθετα, νομίζω πως η δημοκρατία συνετέλεσε στην άνοδο της Δύσης και τη δημιουργία του σύγχρονου κόσμου. Είναι ο γενικός ισχυρισμός που κάνουν πολλές Δυτικές ελίτ για το πολιτικό τους σύστημα, η ύβρις που βρίσκεται στην καρδιά των σύγχρονων δεινών της Δύσης. Αν μόνο ξόδευαν κάπως λιγότερο χρόνο στην προσπάθεια να επιβάλλουν το δικό τους τρόπο στους άλλους και λιγάκι περισσότερο στην εσωτερική πολιτική μεταρρύθμιση ίσως έδιναν στη δημοκρατία τους μια καλύτερη ευκαιρία. Το πολιτικό μοντέλο της Κίνας ποτέ δε θα υποσκελίσει τη δημοκρατία με δικαίωμα ψήφου επειδή, αντίθετα από τη δεύτερη, δεν υποκρίνεται πως είναι καθολική. Δεν είναι εξαγώγιμη. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα. Η σημασία του παραδείγματος της Κίνας δε βρίσκεται στο ότι παρέχει μια εναλλακτική αλλά στην απόδειξη ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Ας κλείσουμε αυτή την εποχή μετα-διηγημάτων. Ο κομμουνισμός και η δημοκρατία μπορεί να είναι αξιέπαινα ιδανικά αλλά τελείωσε η εποχή της δογματικής καθολικότητάς τους. Ας πάψουμε να λέμε στους ανθρώπους και τα παιδιά μας ότι υπάρχει μόνον ένας τρόπος να κυβερνηθούμε και ένα μοναδικό μέλλον προς το οποίο όλες οι κοινωνίες πρέπει να εξελιχθούν. Είναι λάθος. Είναι ανεύθυνο. Και ακόμη χειρότερα, είναι βαρετό. Αφήστε την παγκοσμιότητα να ανοίξει το δρόμο στην πολλαπλότητα. Ίσως μια πιο ενδιαφέρουσα εποχή μάς ξανοίγεται. Είμαστε αρκετά γενναίοι να την υποδεχθούμε;
We live in the dusk of an era. Meta-narratives that make universal claims failed us in the 20th century and are failing us in the 21st. Meta-narrative is the cancer that is killing democracy from the inside. Now, I want to clarify something. I'm not here to make an indictment of democracy. On the contrary, I think democracy contributed to the rise of the West and the creation of the modern world. It is the universal claim that many Western elites are making about their political system, the hubris, that is at the heart of the West's current ills. If they would spend just a little less time on trying to force their way onto others, and a little bit more on political reform at home, they might give their democracy a better chance. China's political model will never supplant electoral democracy, because unlike the latter, it doesn't pretend to be universal. It cannot be exported. But that is the point precisely. The significance of China's example is not that it provides an alternative, but the demonstration that alternatives exist. Let us draw to a close this era of meta-narratives. Communism and democracy may both be laudable ideals, but the era of their dogmatic universalism is over. Let us stop telling people and our children there's only one way to govern ourselves and a singular future towards which all societies must evolve. It is wrong. It is irresponsible. And worst of all, it is boring. Let universality make way for plurality. Perhaps a more interesting age is upon us. Are we brave enough to welcome it?
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ.
Thank you. Thank you. Thank you. Thanks.
Μπρούνο Τζουσσάνι: Έρικ, μείνε μαζί μου δυο λεπτάκια επειδή θέλω να σου κάνω δυο ερωτήσεις. Νομίζω, πολλοί εδώ και γενικά στα Δυτικά κράτη θα συμφωνούσαν με τη δήλωσή σου πως η ανάλυση δημοκρατικών συστημάτων γίνεται δυσλειτουργική αλλά ταυτόχρονα, πολλοί θα έβρισκαν κάπως ανησυχητική την ιδέα πως υπάρχει μη αιρετή εξουσία η οποία, χωρίς κάποιου είδους επιτήρησης ή διαβούλευσης, αποφασίζει ποιο είναι το εθνικό συμφέρον. Ποιος είναι ο μηχανισμός στο Κινεζικό μοντέλο που επιτρέπει στους ανθρώπους να πουν πως το εθνικό συμφέρον όπως το όρισες είναι λάθος;
Bruno Giussani: Eric, stay with me for a couple of minutes, because I want to ask you a couple of questions. I think many here, and in general in Western countries, would agree with your statement about analysis of democratic systems becoming dysfunctional, but at the same time, many would kind of find unsettling the thought that there is an unelected authority that, without any form of oversight or consultation, decides what the national interest is. What is the mechanism in the Chinese model that allows people to say, actually, the national interest as you defined it is wrong?
Ε.Ξ.Λ.: Ο Φρανκ Φουκουγιάμα, ο πολιτικός επιστήμονας, αποκάλεσε το Κινεζικό σύστημα «ανταποκρινόμενο απολυταρχισμό». Δεν είναι ακριβώς σωστό αλλά νομίζω πως πλησιάζει. Γνωρίζω τη μεγαλύτερη εταιρεία σφυγμομέτρησης κοινής γνώμης στην Κίνα, εντάξει; Γνωρίζετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της; Η Κινέζικη κυβέρνηση. Όχι μόνον από την κεντρική κυβέρνηση, την κυβέρνηση πόλης, την κυβέρνηση επαρχιών, μέχρι τις πιο τοπικές συνοικίες γειτονιάς. Διεξάγουν έρευνες συνεχώς. Είστε ευχαριστημένοι με την αποκομιδή απορριμμάτων; Είστε ευχαριστημένοι με τη γενική κατεύθυνση της χώρας; Άρα, στην Κίνα υπάρχει ένα διαφορετικό είδος μηχανισμού που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και το σκεπτικό των ανθρώπων. Το θέμα είναι, νομίζω πως πρέπει να ξεκολλήσουμε από το σκεπτικό πως υπάρχει μόνο ένα πολιτικό σύστημα: εκλογές, εκλογές, εκλογές - αυτό θα ανταποκρίνονταν. Δεν είμαι σίγουρος πως οι εκλογές παράγουν ανταποκρινόμενη κυβέρνηση στον κόσμο πλέον.
EXL: You know, Frank Fukuyama, the political scientist, called the Chinese system "responsive authoritarianism." It's not exactly right, but I think it comes close. So I know the largest public opinion survey company in China, okay? Do you know who their biggest client is? The Chinese government. Not just from the central government, the city government, the provincial government, to the most local neighborhood districts. They conduct surveys all the time. Are you happy with the garbage collection? Are you happy with the general direction of the country? So there is, in China, there is a different kind of mechanism to be responsive to the demands and the thinking of the people. My point is, I think we should get unstuck from the thinking that there's only one political system -- election, election, election -- that could make it responsive. I'm not sure, actually, elections produce responsive government anymore in the world.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μ.Τ.: Πολλοί φαίνεται να συμφωνούν. Ένα από τα χαρακτηριστικά ενός δημοκρατικού συστήματος είναι ο χώρος για έκφραση της κοινωνίας των πολιτών. Κι έχεις δείξει ψηφία για τη στήριξη που έχουν η κυβέρνηση και οι αρχές στην Κίνα. Όμως, μόλις ανέφερες άλλα στοιχεία όπως μεγάλες προκλήσεις και υπάρχουν φυσικά πολλά άλλα δεδομένα που πηγαίνουν σε διαφορετική κατεύθυνση: δεκάδες χιλιάδες αναταραχές και διαμαρτυρίες και περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες κλπ. Φαίνεται ότι προτείνεις πως το Κινεζικό μοντέλλο δεν έχει χώρο έξω απ' το Κόμμα για να εκφραστεί η κοινωνία των πολιτών.
BG: Many seem to agree. One of the features of a democratic system is a space for civil society to express itself. And you have shown figures about the support that the government and the authorities have in China. But then you've just mentioned other elements like, you know, big challenges, and there are, of course, a lot of other data that go in a different direction: tens of thousands of unrests and protests and environmental protests, etc. So you seem to suggest the Chinese model doesn't have a space outside of the Party for civil society to express itself.
Ε.Ξ.Λ.: Υπάρχει μια σφύζουσα κοινωνία πολιτών στην Κίνα, είτε είναι για το περιβάλλον ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά είναι διαφορετική. Δε θα την αναγνώριζες επειδή, σύμφωνα με τους Δυτικούς ορισμούς, μια επονομαζόμενη κοινωνία πολιτών πρέπει να είναι ξεχωριστή ή ακόμη σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτή η έννοια είναι ξένη προς την Κινέζικη κουλτούρα. Για χιλιάδες χρόνια, έχεις κοινωνία πολιτών κι όμως είναι συνεπής και συνεκτική και μέρος μιας πολιτικής τάξης και, νομίζω, αυτό είναι μια μεγάλη πολιτιστική διαφορά.
EXL: There's a vibrant civil society in China, whether it's environment or what-have-you. But it's different. You wouldn't recognize it. Because, by Western definitions, a so-called civil society has to be separate or even in opposition to the political system, but that concept is alien for Chinese culture. For thousands of years, you have civil society, yet they are consistent and coherent and part of a political order, and I think it's a big cultural difference.
Μ.Τ.: Έρικ, σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες αυτό με το TED. Ε.Ξ.Λ.: Ευχαριστώ.
BG: Eric, thank you for sharing this with TED. EXL: Thank you.