Διδάσκω και εξασκώ κοινωνικοπολιτική αγωγή στην Αμερική. Θα παρακαλέσω ευγενικά όσους μόλις αποκοιμήθηκαν να ξυπνήσουν. (Γέλια) Γιατί ακόμα και η φράση «πολιτική αγωγή» έχει μια τόσο υπνωτική, ακόμη και ναρκοληπτική επίδραση επάνω μας; Νομίζω επειδή η ίδια η λέξη δηλώνει κάτι υπερβολικά ενάρετο, υπερβολικά σημαντικό, και υπερβολικά βαρετό. Νομίζω ότι είναι ευθύνη των ανθρώπων όπως εμείς, που συμμετέχουν σε τέτοιες συγκεντρώσεις, αυτοπροσώπως ή διαδικτυακά, με οποιοδήποτε τρόπο, να κάνουμε την πολιτική αγωγή ελκυστική ξανά, όσο ελκυστική ήταν κατά την Αμερικανική Επανάσταση, και την εποχή του Κινήματος για τα Δικαιώματα του Πολίτη. Και θα την κάνουμε ξανά ελκυστική μιλώντας διεξοδικά για τη διδασκαλία της εξουσίας. Θεωρώ ότι ο τρόπος που πρέπει να το κάνουμε είναι στο επίπεδο της πόλης.
I'm a teacher and a practitioner of civics in America. Now, I will kindly ask those of you who have just fallen asleep to please wake up. (Laughter) Why is it that the very word "civics" has such a soporific, even a narcoleptic effect on us? I think it's because the very word signifies something exceedingly virtuous, exceedingly important, and exceedingly boring. Well, I think it's the responsibility of people like us, people who show up for gatherings like this in person or online, in any way we can, to make civics sexy again, as sexy as it was during the American Revolution, as sexy as it was during the Civil Rights Movement. And I believe the way we make civics sexy again is to make explicitly about the teaching of power. The way we do that, I believe, is at the level of the city.
Γι' αυτό θέλω να σας μιλήσω σήμερα και θα αρχίσω δίνοντας τον ορισμό κάποιων όρων, μετά θα περιγράψω το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, κατόπιν θα προτείνω τους λόγους για τους οποίους θεωρώ ότι οι πόλεις είναι η έδρα της λύσης. Ας αρχίσω λοιπόν με μερικούς ορισμούς. Ως Πολιτική Αγωγή εννοώ απλά την πρακτική του να συνδράμεις υπέρ της λύσης των κοινωνικών προβλημάτων σε μια αυτοδιοικούμενη κοινότητα. Η Πολιτική Αγωγή είναι η τέχνη του να είσαι πολίτης, αυτό που ο Μπιλ Γκέιτς απλά λέει «να παρίστασαι υπέρ της ζωής», και περιλαμβάνει τρία πράγματα: μια βάση αξιών, μια κατανόηση των συστημάτων σύμφωνα με τα οποία λειτουργεί ο κόσμος, και μια ομάδα ικανοτήτων που σου επιτρέπει να επιδιώκεις στόχους και να προσκαλείς και άλλους να συμμετέχουν στην επιδίωξη.
This is what I want to talk about today, and I want to start by defining some terms and then I want to describe the scale of the problem I think we face and then suggest the ways that I believe cities can be the seat of the solution. So let me start with some definitions. By civics, I simply mean the art of being a pro-social, problem-solving contributor in a self-governing community. Civics is the art of citizenship, what Bill Gates Sr. calls simply showing up for life, and it encompasses three things: a foundation of values, an understanding of the systems that make the world go round, and a set of skills that allow you to pursue goals and to have others join in that pursuit.
Αυτό με φέρνει στον ορισμό της εξουσίας που είναι απλά η εξής: η ικανότητα να κάνεις τους άλλους να εκτελούν αυτό που εντέλλεις. Ακούγεται απειλητικό, έτσι; Δεν μας αρέσει να μιλάμε για εξουσία. Τη βρίσκουμε τρομακτική. Την θεωρούμε κάπως διαβολική. Νιώθουμε άβολα να την αναφέρουμε. Στην κουλτούρα και τη μυθολογία της δημοκρατίας η εξουσία διαμένει με τους ανθρώπους. Τελεία. Αυτό ήταν. Οι εραιτέρω αναζητήσεις είναι περιττές και όχι και τόσο ευπρόσδεκτες. Η εξουσία έχει αρνητική ηθική φόρτιση. Ηχεί εγγενώς Μακιαβελική. Εμφανίζεται έμφυτα διαβολική. Στην πραγματικότητα η εξουσία δεν είναι περισσότερο καλή ή κακή από τη φωτιά ή τη φυσική. Απλά υπάρχει. Και η εξουσία ορίζει τη λειτουργία κάθε μορφής διακυβέρνησης, είτε δημοκρατίας ή δικτατορίας. Και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, ειδικά στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο, είναι ότι υπερβολικά πολλοί άνθρωποι αγνοούν ακόμα και τα βασικά περί εξουσίας, τι είναι, ποιος την έχει, πώς λειτουργεί, πώς διαχέεται, ποιό είναι το ορατό της μέρος, ποιό δεν είναι, γιατί κάποιοι την έχουν, γιατί η ίδια γεννά εξουσία. Και ως αποτέλεσμα αυτής της άγνοιας, οι ολίγοι που κατανοούν τη λειτουργία της εξουσίας στο δημόσιο βίο, αυτοί που καταλαβαίνουν πώς ένα νομοσχέδιο γίνεται νόμος, ναι, αλλά και πώς μια φιλία γίνεται επιχορήγηση, ή πώς μια προκατάληψη μεταμορφώνεται σε πολιτική τακτική, ή πώς από ένα σλόγκαν φτάνουμε σε κίνημα, οι άνθρωποι που κατανοούν αυτά ασκούν δυσανάλογη επιρροή, και με μεγάλη χαρά διατίθενται να καλύψουν το κενό που δημιουργείται από την άγνοια της μεγάλης πλειοψηφίας.
And that brings me to my definition of power, which is simply this: the capacity to make others do what you would have them do. It sounds menacing, doesn't it? We don't like to talk about power. We find it scary. We find it somehow evil. We feel uncomfortable naming it. In the culture and mythology of democracy, power resides with the people. Period. End of story. Any further inquiry not necessary and not really that welcome. Power has a negative moral valence. It sounds Machiavellian inherently. It seems inherently evil. But in fact power is no more inherently good or evil than fire or physics. It just is. And power governs how any form of government operates, whether a democracy or a dictatorship. And the problem we face today, here in America in particular, but all around the world, is that far too many people are profoundly illiterate in power — what it is, who has it, how it operates, how it flows, what part of it is visible, what part of it is not, why some people have it, why that's compounded. And as a result of this illiteracy, those few who do understand how power operates in civic life, those who understand how a bill becomes a law, yes, but also how a friendship becomes a subsidy, or how a bias becomes a policy, or how a slogan becomes a movement, the people who understand those things wield disproportionate influence, and they're perfectly happy to fill the vacuum created by the ignorance of the great majority.
Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς τώρα να αδράξουμε την ιδέα της εξουσίας και να την εκδημοκρατίσουμε. Ένα εξαιρετικά συναρπαστικό και οδυνηρό γεγονός αυτή τη στιγμή είναι ότι ως αποτέλεσμα αυτής της άγνοιας περί εξουσίας που είναι τόσο εκτεταμένη, υπάρχει μια συγκέντρωση γνώσης, κατανόησης, επιρροής. Για σκεφτείτε το: Πώς μια φιλία γίνεται επιχορήγηση; Απροβλημάτιστα, όταν ένας κυβερνητικός αξιωματούχος αποφασίζει να φύγει από την κυβέρνηση και να γίνει εκπρόσωπος συμφερόντων για ιδιωτικό συμφέρον και να μετατρέψει τις γνωριμίες του σε κεφάλαιο για τα νέα του αφεντικά. Πώς μια προκατάληψη μεταμορφώνεται σε πολιτική; Ύπουλα, ακριβώς όπως για παράδειγμα ο ανέγκλητος επιτόπιος αστυνομικός έλεγχος πολιτών έγινε με τον καιρό άτυπη γραφειοκρατική λοταρία. Πώς από ένα σλόγκαν φτάνουμε σε κίνημα; Όπως και με τη μετάδοση ιού, όπως το κίνημα Tea Party ιδιοποιήθηκε τη σημαία ενάντια στην καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων από την Αμερικανική Επανάσταση, ή από την άλλη πλευρά, όπως μια ομάδα ακτιβιστών πήρε μια επικεφαλίδα περιοδικού, «Καταλάβετε την Γουώλ Στριτ» και την έκανε παγκόσμιο μιμίδιο και κίνημα. Παρόλα αυτά το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δεν ψάχνουν και δεν θέλουν να δουν αυτές τις πραγματικότητες. Έτσι, μεγάλο μέρος αυτού του πολιτικού αναλφαβητισμού είναι εκούσιο. Για παράδειγμα, κάποιοι 20άρηδες θεωρούν ότι όλα είναι άθλια και ανέντιμα. Δεν θέλουν καμία σχέση με την πολιτική. Θα προτιμούσαν να απαλλαγούν και να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό. Κυκλοφορούν κάποιοι τεχνοκράτες που πιστεύουν ότι πανάκεια για κάθε ανισορροπία ή κατάχρηση εξουσίας είναι ακόμη περισσότερα δεδομένα, μεγαλύτερη διαφάνεια. Υπάρχουν κάποιοι αριστεροί που πιστεύουν ότι εξουσία έχουν μόνο οι πολυεθνικές, και κάποιοι δεξιοί που θεωρούν ότι εξουσία έχει μόνο η κυβέρνηση, κάθε πλευρά είναι τυφλωμένη από τον επιλεκτικό της εξοργισμό. Υπάρχουν και οι αφελείς που πιστεύουν ότι τα καλά πράγματα απλά συμβαίνουν, και οι κυνικοί που πιστεύουν ότι τα κακά απλά συμβαίνουν, οι τυχεροί και οι άτυχοι ξεχωριστά που νομίζουν ότι έχουν ό,τι τους αξίζει παρά το κατεξοχήν μεταβλητό αποτέλεσμα μιας προηγούμενης διευθέτησης, μιας κληρονομημένης κατανομής, της εξουσίας.
This is why it is so fundamental for us right now to grab hold of this idea of power and to democratize it. One of the things that is so profoundly exciting and challenging about this moment is that as a result of this power illiteracy that is so pervasive, there is a concentration of knowledge, of understanding, of clout. I mean, think about it: How does a friendship become a subsidy? Seamlessly, when a senior government official decides to leave government and become a lobbyist for a private interest and convert his or her relationships into capital for their new masters. How does a bias become a policy? Insidiously, just the way that stop-and-frisk, for instance, became over time a bureaucratic numbers game. How does a slogan become a movement? Virally, in the way that the Tea Party, for instance, was able to take the "Don't Tread on Me" flag from the American Revolution, or how, on the other side, a band of activists could take a magazine headline, "Occupy Wall Street," and turn that into a global meme and movement. The thing is, though, most people aren't looking for and don't want to see these realities. So much of this ignorance, this civic illiteracy, is willful. There are some millennials, for instance, who think the whole business is just sordid. They don't want to have anything to do with politics. They'd rather just opt out and engage in volunteerism. There are some techies out there who believe that the cure-all for any power imbalance or power abuse is simply more data, more transparency. There are some on the left who think power resides only with corporations, and some on the right who think power resides only with government, each side blinded by their selective outrage. There are the naive who believe that good things just happen and the cynical who believe that bad things just happen, the fortunate and unfortunate alike who think that their lot is simply what they deserve rather than the eminently alterable result of a prior arrangement, an inherited allocation, of power.
Ως αποτέλεσμα αυτής της υφέρπουσας μοιρολατρείας στο δημόσιο βίο, ειδικά εδώ στην Αμερική του σήμερα, έχουμε θλιβερά χαμηλά επίπεδα στην αγωγή μας ως πολίτες από πλευράς γνώσης, εμπλοκής, συμμετοχής, ευαισθητοποίησης. Η όλη υπόθεση της πολιτικής έχει αποτελεσματικά εκχωρηθεί ως υπεργολαβία σε ομάδα επαγγελματιών, ανθρώπους που ασχολούνται με τα χρήματα, την προβολή, τα μηνύματα, την έρευνα. Εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να αισθανόμαστε ερασιτέχνες με την έννοια των κορόιδων. Μας στερούνται τα κίνητρα για να ενημερωθούμε για το πώς δουλεύει το σύστημα. Αρχίζουμε να παραιτούμαστε.
As a result of all of this creeping fatalism in public life, we here, particularly in America today, have depressingly low levels of civic knowledge, civic engagement, participation, awareness. The whole business of politics has been effectively subcontracted out to a band of professionals, money people, outreach people, message people, research people. The rest of us are meant to feel like amateurs in the sense of suckers. We become demotivated to learn more about how things work. We begin to opt out.
Όμως αυτό το πρόβλημα, αυτή η πρόκληση, είναι ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, και όταν έχετε φτάσει σε αυτό το επίπεδο απεμπλοκής, ηθελημένης άγνοιας, γίνεται ταυτόχρονα σκοπός και συνέπεια αυτής της συγκέντρωσης ευκαιριών, πλούτου και επιρροής που περιέγραφα πριν από λίγο, αυτή η βαθιά πολιτική ανισότητα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό τώρα να ξαναφανταστούμε την πολιτική αγωγή ως τη διδασκαλία της εξουσίας. Ίσως ποτέ δεν ήταν πιο σημαντικό καμία στιγμή στη ζωή μας. Αν οι άνθρωποι δεν γνωρίσουν την εξουσία, αν δεν αφυπνιστούν, αν δεν ξυπνήσουν, θα μείνουν απ'έξω.
Well, this problem, this challenge, is a thing that we must now confront, and I believe that when you have this kind of disengagement, this willful ignorance, it becomes both a cause and a consequence of this concentration of opportunity of wealth and clout that I was describing a moment ago, this profound civic inequality. This is why it is so important in our time right now to reimagine civics as the teaching of power. Perhaps it's never been more important at any time in our lifetimes. If people don't learn power, people don't wake up, and if they don't wake up, they get left out.
Μέρος της τέχνης της εφαρμογής της εξουσίας σημαίνει να είσαι ξύπνιος και να έχεις φωνή, αλλά πρέπει επίσης να υπάρχει μια αρένα όπου να μπορείς προφανώς να εξασκείσαι στο να αποφασίζεις. Το κεντρικό νόημα της πολιτικής αγωγής είναι η απλή ερώτηση "ποιος αποφασίζει;", και αυτό πρέπει να το κερδίσεις σε αγώνα σε κάποιο μέρος, μια αρένα.
Now, part of the art of practicing power means being awake and having a voice, but it also is about having an arena where you can plausibly practice deciding. All of civics boils down to the simple question of who decides, and you have to play that out in a place, in an arena.
Αυτό με φέρνει στο τρίτο θέμα που θέλω να παρουσιάσω σήμερα, που είναι ότι στη εποχή μας δεν υπάρχει καλύτερη αρένα για να εξασκήσεις την εξουσία από την πόλη. Σκεφτείτε την πόλη που ζείτε, απ' όπου κατάγεσται. Σκεφτείτε ένα πρόβλημα στην κοινή ζωή της πόλης σας. Ίσως κάτι μικρό, όπως η τοποθέτηση φωτισμού στο δρόμο, κάτι μεγαλύτερης σημασίας, ποια βιβλιοθήκη χρειάζεται επέκταση ή περικοπή ωραρίου, ή κάτι ακόμα μεγαλύτερο, όπως εάν μια ερειπωμένη παραλιακή οδός πρέπει να γίνει λεωφόρος ή χώρος πρασίνου, ή εάν όλες οι επιχειρήσεις της πόλης θα πρέπει να υποχρεωθούν σε πληρωμή συγκεκριμένου βασικού μισθού. Σκεφτείτε τις αλλαγές που θέλετε για την πόλη σας και μετά σκεφτείτε πώς θα τις επιτύχετε, πώς θα τις υλοποιήσετε. Καταγράψτε όλες τις μορφές εξουσίας που εμπλέκονται στην κατάσταση της πόλης σας: τα χρήματα, φυσικά, οι άνθρωποι, ναι, ιδέες, πληροφορίες, παραπληροφόρηση, η απειλή του καταναγκασμού, η εφαρμογή των ισχυόντων κανόνων. Όλες είναι ενεργές μορφές εξουσίας. Τώρα σκεφτείτε πώς θα ενεργοποιήσετε ή ίσως θα εξουδετερώσετε τις διάφορες μορφές εξουσίας.
And this brings me to the third point that I want to make today, which is simply that there is no better arena in our time for the practicing of power than the city. Think about the city where you live, where you're from. Think about a problem in the common life of your city. It can be something small, like where a street lamp should go, or something medium like which library should have its hours extended or cut, or maybe something bigger, like whether a dilapidated waterfront should be turned into a highway or a greenway, or whether all the businesses in your town should be required to pay a living wage. Think about the change that you want in your city, and then think about how you would get it, how you would make it happen. Take an inventory of all the forms of power that are at play in your city's situation: money, of course, people, yes, ideas, information, misinformation, the threat of force, the force of norms. All of these form of power are at play. Now think about how you would activate or perhaps neutralize these various forms of power.
Αυτές δεν είναι ερωτήσεις αποκλειστικά κατάλληλες για το Game of Thrones, που αφορά αυτοκρατορίες. Είναι ερωτήσεις που τίθενται συνεχώς σε κάθε μέρος του πλανήτη. Θα σας πω δύο ιστορίες στα σύντομα από τις πρόσφατες ειδήσεις. Στο Μπόλντερ του Κολοράντο οι ψηφοφόροι πρόσφατα ενέκριναν μια διαδικασία αντικατάστασης της ιδιωτικής εταιρείας ηλεκτρισμού, της εταιρείας Εξέλ, με μια δημοτική επιχείρηση που θα απαρνηθεί το κέρδος, και θα δώσει περισσότερη προσοχή στην κλιματική αλλαγή. Φυσικά η Εξέλ αντιπάλεψε και αντιπρότεινε έναν κανονισμό ικανό να υποσκάψει ή να ακυρώσει αυτή τη δημοτικοποίηση. Έτσι, οι ακτιβιστές πολίτες του Μπόλντερ που το προωθούσαν τώρα πρέπει κυριολεκτικά να πολεμήσουν την εξουσία στον αγώνα τους για την εξουσία. Στην Τασκαλούσα, στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, υπάρχει ένας οργανισμός στην πανεπιστημιούπολη που ονομάζεται, κάπως απειλητικά, η Μηχανή, και στελεχώνεται κυρίως από λευκούς από αδελφότητες του πανεπιστημίου, και για δεκαετίες η Μηχανή κυριαρχεί στις φοιτητικές εκλογές. Όμως πρόσφατα η Μηχανή άρχισε να εμπλέκεται με την πραγματική δημοτική πολιτική και χάλκευσαν την εκλογή ενός πρώην μέλους της Μηχανής, ενός νεαρού που υποστηρίζει τις επιχειρήσεις, στη δημοτική σχολική επιτροπή της Τασκαλούσα. Όπως είπα, αυτά είναι απλά δύο παραδείγματα που πάρθηκαν σχεδόν τυχαία από τις ειδήσεις. Καθημερινά υπάρχουν χιλιάδες σαν αυτά. Μπορεί να εγκρίνετε ή όχι τις προσπάθειες που περιγράφω εδώ στο Μπόλντερ ή την Τασκαλούσα, αλλά δεν μπορείτε πάρα να θαυμάσετε την καλή γνώση της εξουσίας των εμπλεκομένων παικτών, τις ικανότητές τους. Δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις και να αναγνωρίσεις τον πολύ καλή γνώση που έχουν των στοιχειωδών ερωτήσεων της πολιτικής εξουσίας, ποιον αντικειμενικό σκοπό, ποια στρατηγική, ποια τακτική, ποια είναι η αρένα, ποιοι είναι οι εχθροί, ποιοι οι σύμμαχοι;
This is not some Game of Thrones empire-level set of questions. These are questions that play out in every single place on the planet. I'll just tell you quickly about two stories drawn from recent headlines. In Boulder, Colorado, voters not too long ago approved a process to replace the private power company, literally the power company, the electric company Xcel, with a publicly owned utility that would forego profits and attend far more to climate change. Well, Xcel fought back, and Xcel has now put in play a ballot measure that would undermine or undo this municipalization. And so the citizen activists in Boulder who have been pushing this now literally have to fight the power in order to fight for power. In Tuscaloosa, at the University of Alabama, there's an organization on campus called, kind of menacingly, the Machine, and it draws from largely white sororities and fraternities on campus, and for decades, the Machine has dominated student government elections. Well now, recently, the Machine has started to get involved in actual city politics, and they've engineered the election of a former Machine member, a young, pro-business recent graduate to the Tuscaloosa city school board. Now, as I say, these are just two examples drawn almost at random from the headlines. Every day, there are thousands more like them. And you may like or dislike the efforts I'm describing here in Boulder or in Tuscaloosa, but you cannot help but admire the power literacy of the players involved, their skill. You cannot help but reckon with and recognize the command they have of the elemental questions of civic power — what objective, what strategy, what tactics, what is the terrain, who are your enemies, who are your allies?
Τώρα θέλω να επανέλθετε και να σκεφτείτε εκείνο το πρόβλημα ή την ευκαιρία ή την πρόκληση στην πόλη σας, και αυτό που θέλατε να φτιάξετε ή να δημιουργήσετε στην πόλη σας, και να αναρωτηθείτε, έχετε καλή γνώση αυτών των στοιχειωδών ερωτημάτων της εξουσίας; Μπορείτε να εφαρμόσετε αποτελεσματικά αυτά που γνωρίζετε; Αυτή είναι για εμάς η ευκαιρία και η πρόκληση.
Now I want you to return to thinking about that problem or that opportunity or that challenge in your city, and the thing it was that you want to fix or create in your city, and ask yourself, do you have command of these elemental questions of power? Could you put into practice effectively what it is that you know? This is the challenge and the opportunity for us.
Ζούμε σε καιρούς που παρόλη την παγκοσμιοποίηση ή ίσως εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης, υπάρχει όλο και πιο έντονη δραστηριοποίηση των πολιτών στα τοπικά θέματα. Πραγματικά, η εξουσία στην εποχή μας ρέει όλο και πιο γρήγορα προς την πόλη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εθνική κυβέρνηση έχει μπλεχτεί στα δεσμά των ιδιωτικών συμφερόντων. Η φαντασία, ο νεωτερισμός και η δημιουργικότητα των πολιτών πηγάζουν πλέον από τα τοπικά οικοσυστήματα και ακτινοβολούν προς τα έξω, και αυτή η μεγάλη καινοτομία, αυτό το τεράστιο κύμα του τοπικισμού που καταφθάνει άμεσα, το βλέπετε στον τρόπο που οι άνθρωποι τρώνε, δουλεύουν, μοιράζονται, αγοράζουν, κινούνται, και ζουν καθημερινά τη ζωή τους, δεν είναι κάποιος υπερεκτιμημένος εσωστρεφής μικροτοπικισμός, δεν είναι ανασύνταξη σε απομόνωση, όχι. Είναι κάτι που αναδύεται. Ο τοπικισμός της εποχής μας είναι ισχυρά δικτυωμένος. Έτσι για παράδειγμα, σκεφτείτε τους τρόπους που οι στρατηγικές για να γίνουν οι πόλεις πιο φιλικές στα ποδήλατα εξαπλώθηκαν ταχύτατα από την Κοπεγχάγη στη Νέα Υόρκη, στο Όστιν, στη Βοστώνη, στο Σιάτλ. Σκεφτείτε πώς τα πειράματα στον συμμετοχικό προϋπολογισμό, όπου καθημερινοί πολίτες έχουν την ευκαιρία να κατανέμουν και να αποφασίζουν για την κατανομή των δημοτικών κονδυλίων. Αυτά τα πειράματα εξαπλώθηκαν από το Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, έως εδώ στην πόλη της Νέας Υόρκης, έως τις περιφέρειες του Σικάγο. Οι μετανάστες εργαζόμενοι από τη Ρώμη ως το Λος Άντζελες και πολλές πόλεις στο ενδιάμεσο διοργανώνουν απεργίες για να υπενθυμίσουν στους κατοίκους των πόλεων πώς θα ήταν μια μέρα χωρίς μετανάστες. Σε όλη την έκταση της Κίνας, μέλη του Κινήματος των Νέων Πολιτών ενεργοποιούνται και οργανώνονται για να πλήξουν την κρατική διαφθορά και τον χρηματισμό, και συγκεντρώνουν την οργή των εκεί αξιωματούχων, αλλά επίσης τραβούν την προσοχή των ακτιβιστών κατά της διαφθοράς σε όλο τον κόσμο. Στο Σιάτλ, απ' όπου κατάγομαι, συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια συστοιχία πόλεων που τώρα συνεργάζονται παρακάμπτοντας τελείως την κυβέρνηση, συνολικά την εθνική κυβέρνηση, προκειμένου να μειώσουμε την ατμοσφαιρική ρύπανση στους στόχους του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Όλοι αυτοί οι πολίτες, ενωμένοι, σχηματίζουν ένα δίκτυο, ένα τεράστιο αρχιπέλαγος εξουσίας που μας επιτρέπει να παρακάμψουμε την ανικανότητα και τα μονοπώλια του ελέγχου.
We live in a time right now where in spite of globalization or perhaps because of globalization, all citizenship is ever more resonantly, powerfully local. Indeed, power in our time is flowing ever faster to the city. Here in the United States, the national government has tied itself up in partisan knots. Civic imagination and innovation and creativity are emerging from local ecosystems now and radiating outward, and this great innovation, this great wave of localism that's now arriving, and you see it in how people eat and work and share and buy and move and live their everyday lives, this isn't some precious parochialism, this isn't some retreat into insularity, no. This is emergent. The localism of our time is networked powerfully. And so, for instance, consider the ways that strategies for making cities more bike-friendly have spread so rapidly from Copenhagen to New York to Austin to Boston to Seattle. Think about how experiments in participatory budgeting, where everyday citizens get a chance to allocate and decide upon the allocation of city funds. Those experiments have spread from Porto Alegre, Brazil to here in New York City, to the wards of Chicago. Migrant workers from Rome to Los Angeles and many cities between are now organizing to stage strikes to remind the people who live in their cities what a day without immigrants would look like. In China, all across that country, members of the New Citizens' Movement are beginning to activate and organize to fight official corruption and graft, and they're drawing the ire of officials there, but they're also drawing the attention of anti-corruption activists all around the world. In Seattle, where I'm from, we've become part of a great global array of cities that are now working together bypassing government altogether, national government altogether, in order to try to meet the carbon reduction goals of the Kyoto Protocol. All of these citizens, united, are forming a web, a great archipelago of power that allows us to bypass brokenness and monopolies of control.
Καθήκον μας είναι η επιτάχυνση του έργου. Καθήκον μας είναι να βάλουμε όλο και περισσότερους στην υλοποίηση αυτού του έργου. Γι' αυτό ο οργανισμός μου, το Πανεπιστήμιο των Πολιτών, έχει τώρα αναλάβει το έργο της δημιουργίας πρόγραμματος σπουδών περί πολιτικής εξουσίας για κάθε ενδιαφερόμενο. Και αυτό το πρόγραμμα σπουδών ξεκινά με την παραπάνω τριάδα αξιών, συστημάτων και ικανοτήτων. Και θα ήθελα να σας προσκαλέσω όλους να βοηθήσετε στη δημιουργία του προγράμματος σπουδών με τις ιστορίες, τις εμπειρίες και τις προκλήσεις που καθένας σας ζει και αντιμετωπίζει, ώστε να δημιουργήσουμε κάτι ισχυρά συλλογικό. Και θέλω ειδικά να σας προσκαλέσω να δοκιμάσετε μια απλή άσκηση παρμένη από τα προσχέδια του προγράμματος σπουδών. Θέλω να γράψετε μια αφήγηση παρμένη από το μέλλον της πόλης σας, και να βάλετε ημερομηνία ενός έτους από σήμερα, πέντε χρόνια μετά, μια δεκαετία μετά, μια γενιά μετά, γράψτε τη ως περιπτωσιολογική μελέτη, αναθυμούμενοι την αλλαγή που επιθυμούσατε για την πόλη σας, επανεξετάζοντας τον σκοπό για τον οποίο αγωνιζόσασταν και περιγράφοντας τους τρόπους που η αλλαγή αυτή και ο στόχος σας στέφθηκαν τελικά με επιτυχία. Περιγράψτε τις αξίες των συμπολιτών που ενεργοποιήσατε, και το αίσθημα του ηθικού σκοπού που μπορέσατε να εμπνεύσετε. Αναλογιστείτε όλους τους διαφορετικούς τρόπους που εμπλέξατε τα συστήματα της κυβέρνησης, της αγοράς, των κοινωνικών θεσμών, των θρησκευτικών οργανώσεων, των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Καταγράψτε όλες τις ικανότητες που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσετε, πώς να διαπραγματευόσαστε, πώς να υπερασπιστείτε, πως να διατυπώνετε τα προβλήματα, πώς να διαχειρίζεστε την ασυμφωνία στις διενέξεις, όλες τις ικανότητες που σας βοήθησαν να πάρετε κόσμο με το μέρος σας και να υπερβείτε την αντίσταση. Αυτό που θα κάνετε γράφοντας την αφήγηση είναι ότι θα ανακαλύψετε πώς να διαβάζετε την εξουσία, και στην πορεία, πώς να γράφετε την εξουσία. Έτσι, μοιραστείτε όσα γράψατε, κάντε όσα γράψατε, και μετά μοιραστείτε όσα κάνετε. Σας προσκαλώ κυριολεκτικά να μοιραστείτε τις αφηγήσεις που θα δημιουργήσετε στη σελίδα του Πανεπιστημίου των Πολιτών στο Facebook. Αλλά και πέρα από αυτό, η ουσία είναι στις συζητήσεις που κάνουμε σήμερα σε όλο τον κόσμο σε ταυτόχρονες συγκεντρώσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή με αυτό το θέμα, το να σκεφτείτε πώς μπορούμε να γίνουμε μαθητές και δάσκαλοι ο ένας του άλλου στο θέμα της εξουσίας. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε μαζί θα κάνουμε την πολιτική αγωγή ελκυστική και πάλι. Μαζί μπορούμε να εκδημοκρατίσουμε τη δημοκρατία και να την κάνουμε πάλι ασφαλή για τους ερασιτέχνες. Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα τεράστιο δίκτυο πόλεων που θα είναι το πιο ισχυρό συλλογικό εργαστήριο αυτοδιοίκησης που έχει δει ποτέ ο πλανήτης. Έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε.
And our task now is to accelerate this work. Our task now is to bring more and more people into the fold of this work. That's why my organization, Citizen University, has undertaken a project now to create an everyman's curriculum in civic power. And this curriculum starts with this triad that I described earlier of values, systems and skills. And what I'd like to do is to invite all of you to help create this curriculum with the stories and the experiences and the challenges that each of you lives and faces, to create something powerfully collective. And I want to invite you in particular to try a simple exercise drawn from the early frameworks of this curriculum. I want you to write a narrative, a narrative from the future of your city, and you can date it, set it out one year from now, five years from now, a decade from now, a generation from now, and write it as a case study looking back, looking back at the change that you wanted in your city, looking back at the cause that you were championing, and describing the ways that that change and that cause came, in fact, to succeed. Describe the values of your fellow citizens that you activated, and the sense of moral purpose that you were able to stir. Recount all the different ways that you engaged the systems of government, of the marketplace, of social institutions, of faith organizations, of the media. Catalog all the skills you had to deploy, how to negotiate, how to advocate, how to frame issues, how to navigate diversity in conflict, all those skills that enabled you to bring folks on board and to overcome resistance. What you'll be doing when you write that narrative is you'll be discovering how to read power, and in the process, how to write power. So share what you write, do you what you write, and then share what you do. I invite you to literally share the narratives that you create on our Facebook page for Citizen University. But even beyond that, it's in the conversations that we have today all around the world in the simultaneous gatherings that are happening on this topic at this moment, and to think about how we can become one another's teachers and students in power. If we do that, then together we can make civics sexy again. Together, we can democratize democracy and make it safe again for amateurs. Together, we can create a great network of city that will be the most powerful collective laboratory for self-government this planet has ever seen. We have the power to do that.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)