Why bother? The game is rigged. My vote won't count. The choices are terrible. Voting is for suckers.
Ce rost are? Jocurile sunt făcute. Votul meu nu contează. Opțiunile sunt oribile. Doar fraierii votează.
Perhaps you've thought some of these things. Perhaps you've even said them. And if so, you wouldn't be alone, and you wouldn't be entirely wrong. The game of public policy today is rigged in many ways. How else would more than half of federal tax breaks flow up to the wealthiest five percent of Americans? And our choices indeed are often terrible. For many people across the political spectrum, Exhibit A is the 2016 presidential election. But in any year, you can look up and down the ballot and find plenty to be uninspired about.
Poate v-au trecut prin cap gândurile astea. Sau poate le-ați și rostit. Dacă da, n-ați fi singurii și nici nu v-ați înșela complet. Jocul politicii publice de azi e măsluit în multe feluri. Cum altfel ar putea mai mult de jumătate din scutirile fiscale federale să ajungă la cei mai bogați 5% dintre americani? Și opțiunile chiar sunt adesea îngrozitoare. Pentru mulți, indiferent de spectrul politic, dovada clară e în alegerile prezidențiale din 2016. Dar în orice alt an puteți găsi pe buletinele de vot destule opțiuni neinspirate.
But in spite of all this, I still believe voting matters. And crazy as it may sound, I believe we can revive the joy of voting. Today, I want to talk about how we can do that, and why.
Cu toate astea, tot cred că votul contează. Și oricât de nebunesc pare, cred că putem reactiva bucuria votării. Azi vreau să vă spun cum putem face asta și de ce.
There used to be a time in American history when voting was fun, when it was much more than just a grim duty to show up at the polls. That time is called "most of American history."
Era o vreme în istoria americană când era o plăcere să votezi, când nu era doar o corvoadă să te prezinți la urne. Perioada aia se numește „cam toată istoria americană”.
(Laughter)
(Râsete)
From the Revolution to the Civil Rights Era, the United States had a vibrant, robustly participatory and raucous culture of voting. It was street theater, open-air debates, fasting and feasting and toasting, parades and bonfires. During the 19th century, immigrants and urban political machines helped fuel this culture of voting. That culture grew with each successive wave of new voters. During Reconstruction, when new African-American voters, new African-American citizens, began to exercise their power, they celebrated in jubilee parades that connected emancipation with their newfound right to vote. A few decades later, the suffragettes brought a spirit of theatricality to their fight, marching together in white dresses as they claimed the franchise. And the Civil Rights Movement, which sought to redeem the promise of equal citizenship that had been betrayed by Jim Crow, put voting right at the center. From Freedom Summer to the march in Selma, that generation of activists knew that voting matters, and they knew that spectacle and the performance of power is key to actually claiming power.
Începând cu Revoluția și până în era drepturilor civile, cultura votului în SUA a fost dinamică, puternic participativă și zgomotoasă. Era teatru și dezbateri în aer liber, se postea, se petrecea și se bea, erau parade și focuri în aer liber. În secolul al XIX-lea imigranții și mașinăriile politice urbane au stimulat această cultură a votului. Acea cultură s-a dezvoltat odată cu fiecare val succesiv de noi votanți. În timpul Reconstrucției, când noi votanți afro-americani, noi cetățeni afro-americani au început să-și exercite puterea, s-a sărbătorit cu parade jubiliare care făceau legătura între emancipare și noul drept de a vota. Decenii mai târziu, sufragetele au dat o nuanță teatrală luptei lor, defilând împreună în rochii albe ca să câștige dreptul la vot. Iar mișcarea drepturilor civile, ce urmărea răscumpărarea promisiunii egalității cetățenești care fusese trădată de practica segregării rasiale a readus votarea în centrul atenției. De la Vara Libertății până la marșurile din Selma, acea generație de activiști știa cât contează votul și că demonstrația și exercitarea puterii sunt adevărata cale de a obține puterea.
But it's been over a half century since Selma and the Voting Rights Act, and in the decades since, this face-to-face culture of voting has just about disappeared. It's been killed by television and then the internet. The couch has replaced the commons. Screens have made citizens into spectators. And while it's nice to share political memes on social media, that's a rather quiet kind of citizenship. It's what the sociologist Sherry Turkle calls "being alone together."
A trecut peste jumătate de secol de la Selma și legea drepturilor civile și în deceniile ce au urmat această cultură a votării față-n-față aproape că a dispărut. A fost distrusă de televiziune și apoi de internet. Canapeaua a înlocuit spațiul public. Ecranele au schimbat cetățenii în spectatori. Oricât de amuzant e să distribuim meme-uri politice pe internet, asta e o formă silențioasă de implicare. Sociologul Sherry Turkle numește asta „a fi singuri împreună”.
What we need today is an electoral culture that is about being together together, in person, in loud and passionate ways, so that instead of being "eat your vegetables" or "do you duty," voting can feel more like "join the club" or, better yet, "join the party."
Avem nevoie în prezent de cultura electorală a coexistării împreună, în persoană, tare și răspicat, încât în loc de „mănâncă-ți legumele” și „fă-ți treaba”, votul să fie resimțit mai degrabă ca un „bun venit în club” sau, și mai bine, „bun venit la petrecere”.
Imagine if we had, across the country right now, in local places but nationwide, a concerted effort to revive a face-to-face set of ways to engage and electioneer: outdoor shows in which candidates and their causes are mocked and praised in broad satirical style; soapbox speeches by citizens; public debates held inside pubs; streets filled with political art and handmade posters and murals; battle of the band concerts in which competing performers rep their candidates. Now, all of this may sound a little bit 18th century to you, but in fact, it doesn't have to be any more 18th century than, say, Broadway's "Hamilton," which is to say vibrantly contemporary.
Imaginați-vă cum ar fi fost să fi avut acum în toată țara, la nivel local, dar peste tot în țară, un efort concertat de a reactiva modul direct de a interacționa și face campanie electorală: spectacole în aer liber ce parodiază candidații și obiectivele lor și îi elogiază în mod satiric; discursuri improvizate de cetățeni; dezbateri publice în baruri; străzi împânzite de artă politică, postere făcute manual și picturi murale; concerte cu dueluri muzicale în care soliștii își reprezintă candidații. Poate că toate astea par să fie din secolul al XVIII-lea, dar nu e nevoie să fie mai vechi decât, să zicem, <i>Hamilton</i> jucat pe Broadway, care e extrem de contemporan.
And the fact is that all around the world, today, millions of people are voting like this. In India, elections are colorful, communal affairs. In Brazil, election day is a festive, carnival-type atmosphere. In Taiwan and Hong Kong, there is a spectacle, eye-popping, eye-grabbing spectacle to the street theater of elections.
De fapt, peste tot în lume azi milioane de oameni votează așa. În India alegerile sunt chestiuni colective, pline de culoare. În Brazilia în ziua alegerilor atmosfera e festivă, ca de carnaval. În Taiwan și Hong Kong e un spectacol uimitor și fascinant pe scena orașului la alegeri.
You might ask, well, here in America, who has time for this? And I would tell you that the average American watches five hours of television a day. You might ask, who has the motivation? And I'll tell you, any citizen who wants to be seen and heard not as a prop, not as a talking point, but as a participant, as a creator.
Ați putea întreba „Cine are timp de așa ceva în America?” Și v-aș spune că americanul de rând stă cinci ore pe zi în fața televizorului. Ați putea întreba „Dar cine mai e motivat?” Și v-aș spune: orice cetățean care vrea să fie văzut și auzit, nu ca obiect de decor sau subiect de discuție, ci ca participant și autor.
Well, how do we make this happen? Simply by making it happen.
Cum facem să se întâmple asta? Pur și simplu, făcând.
That's why a group of colleagues and I launched a new project called "The Joy of Voting." In four cities across the United States -- Philadelphia, Miami, Akron, Ohio, and Wichita, Kansas -- we've gathered together artists and activists, educators, political folks, neighbors, everyday citizens to come together and create projects that can foster this culture of voting in a local way.
De asta eu și un grup de colegi am lansat proiectul „Bucuria votului”. În patru orașe din SUA: Philadelphia, Miami, Akron - Ohio și Wichita - Kansas, am reunit artiști, activiști, educatori, politicieni, vecini și cetățeni obișnuiți ca să creeze proiecte care să stimuleze cultura votului la nivel local.
In Miami, that means all-night parties with hot DJs where the only way to get in is to show that you're registered to vote. In Akron, it means political plays being performed in the bed of a flatbed truck that moves from neighborhood to neighborhood. In Philadelphia, it's a voting-themed scavenger hunt all throughout colonial old town. And in Wichita, it's making mixtapes and live graffiti art in the North End to get out the vote. There are 20 of these projects, and they are remarkable in their beauty and their diversity, and they are changing people. Let me tell you about a couple of them.
În Miami se țin toată noaptea petreceri cu DJ la modă, unde poți intra doar dacă arăți că te-ai înregistrat să votezi. În Akron sunt piese politice susținute într-o camionetă care circulă din cartier în cartier. În Philadelphia e o vânătoare de comori pe tema votului în vechea zonă colonială. În Wichita se fac compilații muzicale și graffiti live în zona de nord ca să se voteze. Sunt 20 de asemenea proiecte și sunt deosebit de frumoase și diverse și schimbă oamenii. Am să vă vorbesc despre câțiva dintre ei.
In Miami, we've commissioned and artist, a young artist named Atomico, to create some vivid and vibrant images for a new series of "I voted" stickers. But the thing is, Atomico had never voted. He wasn't even registered. So as he got to work on creating this artwork for these stickers, he also began to get over his sense of intimidation about politics. He got himself registered, and then he got educated about the upcoming primary election, and on election day he was out there not just passing out stickers, but chatting up voters and encouraging people to vote, and talking about the election with passersby.
În Miami i-am cerut unui artist, un tânăr care-și spune Atomico, să creeze imagini intense și dinamice pentru noi autocolante cu „am votat”. Numai că Atomico nu votase niciodată. Nici măcar nu se înregistrase. Pe măsură ce lucra la grafica pentru autocolante, și-a învins teama de politică. S-a înregistrat și s-a informat despre alegerile primare ce urmau, iar în ziua alegerilor era prezent nu doar împărțind autocolante, ci și vorbind cu alegătorii și încurajând lumea să voteze și discutând alegerile cu trecătorii.
In Akron, a theater company called the Wandering Aesthetics has been putting on these pickup truck plays. And to do so, they put out an open call to the public asking for speeches, monologues, dialogues, poems, snippets of anything that could be read aloud and woven into a performance. They got dozens of submissions. One of them was a poem written by nine students in an ESL class, all of them Hispanic migrant workers from nearby Hartville, Ohio. I want to read to you from this poem. It's called "The Joy of Voting."
În Akron, compania de teatru <i>Wandering Aesthetics</i> a pregătit acele piese în camionetă. Pentru asta au apelat la public, să participe cu discursuri, monologuri, dialoguri, poezii, fragmente din orice ar putea fi citit și inclus într-un spectacol. Au primit zeci de sugestii. Una dintre ele e o poezie scrisă de nouă studenți dintr-o clasă de engleză ca limbă secundă toți muncitori imigranți hispanoamericani din zona Hartville, Ohio. Vreau să vă citesc din această poezie. Se numește <i>Bucuria votului</i>.
"I would like to vote for the first time because things are changing for Hispanics. I used to be afraid of ghosts. Now I am afraid of people. There's more violence and racism. Voting can change this. The border wall is nothing. It's just a wall. The wall of shame is something. It's very important to vote so we can break down this wall of shame. I have passion in my heart. Voting gives me a voice and power. I can stand up and do something."
„Aș vrea să votez pentru prima dată pentru că se schimbă lucrurile pentru hispanoamericani. Înainte mi-era frică de fantome. Acum mi-e frică de oameni. E mai multă violență și rasism. Votul poate schimba asta. Zidul-graniță nu înseamnă nimic. E doar un zid. Zidul rușinii înseamnă ceva. E foarte important să votăm, ca să dărâmăm zidul rușinii. Inima mi-e plină de entuziasm. Votul îmi oferă glas și putere. Pot să iau atitudine și să acționez.”
"The Joy of Voting" project isn't just about joy. It's about this passion. It's about feeling and belief, and it isn't just our organization's work. All across this country right now, immigrants, young people, veterans, people of all different backgrounds are coming together to create this kind of passionate, joyful activity around elections, in red and blue states, in urban and rural communities, people of every political background. What they have in common is simply this: their work is rooted in place.
Proiectul <i>Bucuria votului</i> nu e doar despre bucurie. E despre acest entuziasm. E despre sentimente și convingere și nu e doar efortul organizației noastre. Acum în toată țara, imigranți, tineri, veterani, oameni de toate felurile se reunesc ca să creeze activități entuziaste și vesele pe tema alegerilor, republicani sau democrați, comunități urbane sau rurale, oameni din tot spectrul politic. Ce au ei în comun e simplul fapt că munca lor e legată de un loc.
Because remember, all citizenship is local. When politics becomes just a presidential election, we yell and we scream at our screens, and then we collapse, exhausted. But when politics is about us and our neighbors and other people in our community coming together to create experiences of collective voice and imagination, then we begin to remember that this stuff matters. We begin to remember that this is the stuff of self-government.
Pentru că, amintiți-vă, civismul e local. Când politica se reduce doar la alegeri prezidențiale, strigăm și țipăm la televizoare și apoi ne prăbușim epuizați. Dar când politica se referă la noi, la vecinii noștri și la alți oameni din comunitate ce se reunesc ca să creeze experiențe ale vocii și imaginației colective, atunci ne reamintim cât e de importantă. Ne reamintim că politica înseamnă autoguvernare.
Which brings me back to where I began. Why bother? There's one way to answer this question. Voting matters because it is a self-fulfilling act of belief. It feeds the spirit of mutual interest that makes any society thrive. When we vote, even if it is in anger, we are part of a collective, creative leap of faith. Voting helps us generate the very power that we wish we had.
Ceea ce mă readuce unde am început. Ce rost are? Întrebarea asta are un singur răspuns. Votul contează pentru că e un gest de convingere ce se autogenerează. Întreține ideea de interes comun ce face orice societate să prospere. Când votăm, chiar și de supărare, suntem parte dintr-un gest colectiv și creativ de încredere oarbă. Votul ne ajută să creăm puterea pe care ne-o dorim.
It's no accident that democracy and theater emerged around the same time in ancient Athens. Both of them yank the individual out of the enclosure of her private self. Both of them create great public experiences of shared ritual. Both of them bring the imagination to life in ways that remind us that all of our bonds in the end are imagined, and can be reimagined.
Nu e întâmplător că democrația și teatrul au apărut în aceeași perioadă în Atena antică. Ambele scot individul din cochilia propriului eu. Ambele creează experiențe publice deosebite prin ritualuri în comun. Ambele stimulează imaginația în moduri ce ne reamintesc că legăturile dintre noi sunt în fond doar imaginare și pot fi reinventate.
This moment right now, when we think about the meaning of imagination, is so fundamentally important, and our ability to take that spirit and to take that sense that there is something greater out there, is not just a matter of technical expertise. It's not just a matter of making the time or having the know-how. It is a matter of spirit.
Clipa asta, când ne gândim ce înseamnă imaginația, este atât de importantă, iar capacitatea noastră de-a ne însuși ideea și conceptul că există ceva mai presus de orice, nu ține doar de pricepere tehnică. Nu e vorba doar de a ne face timp și de a ști. E o chestiune spirituală.
But let me give you an answer to this question, "Why bother?" that is maybe a little less spiritual and a bit more pointed. Why bother voting? Because there is no such thing as not voting. Not voting is voting, for everything that you may detest and oppose. Not voting can be dressed up as an act of principled, passive resistance, but in fact not voting is actively handing power over to those whose interests are counter to your own, and those who would be very glad to take advantage of your absence. Not voting is for suckers.
Dar să răspund la întrebarea „ce rost are?”, într-un fel mai puțin spiritual și un pic mai concret. De ce să ne deranjăm să votăm? Pentru că nu există opțiunea de a nu vota. A nu vota înseamnă tot a vota, dar pentru ce disprețuiți și respingeți. A nu vota poate fi camuflat într-un act de rezistență pasivă și principială, dar de fapt a nu vota înseamnă predarea puterii în mod conștient către cei care au interese opuse ție, și către cei care se vor bucura să profite de absența ta. Absența de la vot e pentru fraieri.
Imagine where this country would be if all the folks who in 2010 created the Tea Party had decided that, you know, politics is too messy, voting is too complicated. There is no possibility of our votes adding up to anything. They didn't preemptively silence themselves. They showed up, and in the course of showing up, they changed American politics. Imagine if all of the followers of Donald Trump and Bernie Sanders had decided not to upend the political status quo and blow apart the frame of the previously possible in American politics. They did that by voting.
Imaginați-vă cum ar fi în țara asta dacă cei care au inițiat mișcarea Tea Party în 2010 ar fi zis că politica e prea murdară. E prea complicat să votezi. Ar fi imposibil ca voturile noastre să aibă vreun impact. Nu s-au abținut anticipativ. Și-au făcut apariția și prin asta au schimbat politica americană. Imaginați-vă că simpatizanții lui Donald Trump și Bernie Sanders n-ar fi decis să altereze statu-quoul politic și să desființeze cadrul a ceea ce a fost înainte posibil în politica americană. Au făcut asta votând.
We live in a time right now, divided, often very dark, where across the left and the right, there's a lot of talk of revolution and the need for revolution to disrupt everyday democracy. Well, here's the thing: everyday democracy already gives us a playbook for revolution. In the 2012 presidential election, young voters, Latino voters, Asian-American voters, low-income voters, all showed up at less than 50 percent. In the 2014 midterm elections, turnout was 36 percent, which was a 70-year low. And in your average local election, turnout hovers somewhere around 20 percent.
Vremurile în care trăim sunt de dezbinare, adesea sumbre și, atât stânga, cât și dreapta, se vorbește mult de revoluție, nevoia unei revoluții care să perturbe democrația cotidiană. La cum stau lucrurile, democrația cotidiană deja ne dă un plan de revoluție. La alegerile prezidențiale din 2012 votanții tineri, latinoamericani, asiato-americani, cei cu venituri reduse, toți s-au prezentat sub 50%. La alegerile intermediare din 2014 prezența a fost de 36%, cea mai scăzută în 70 de ani. La alegerile locale prezența e în jur de 20%.
I invite you to imagine 100 percent. Picture 100 percent. Mobilize 100 percent, and overnight, we get revolution. Overnight, the policy priorities of this country change dramatically, and every level of government becomes radically more responsive to all the people. What would it take to mobilize 100 percent? Well, we do have to push back against efforts afoot all across the country right now to make voting harder. But at the same time, we have to actively create a positive culture of voting that people want to belong to, be part of, and experience together. We have to make purpose. We have to make joy.
Vă invit să vă imaginați un 100%. Imaginați-vă 100%. Mobilizați 100% și avem revoluție peste noapte. Subit, prioritățile politice ale țării se vor schimba drastic și toate nivelurile de guvernare vor fi mult mai receptive față de toți oamenii. De ce ar fi nevoie ca să atingem 100%? Trebuie să ripostăm față de eforturile care se desfășoară acum în țară și îngreunează votarea. Dar în același timp trebuie să creăm o cultură pozitivă a votului de care oamenii vor să aparțină, în care să fie implicați și să experimenteze împreună. Trebuie să creăm un scop. Trebuie să creăm bucurie.
So yes, let's have that revolution, a revolution of spirit, of ideas, of policy and participation, a revolution against cynicism, a revolution against the self-fulfilling sense of powerlessness. Let's vote this revolution into existence, and while we're at it, let's have some fun.
Deci haideți să pornim revoluția asta, o revoluție a spiritului, a ideilor, a politicii și participării, o revoluție împotriva cinismului, o revoluție împotriva senzației de neputință care se autogenerează. Haideți să votăm ca să existe revoluția asta, și în același timp haideți să ne și distrăm.
Thank you very much.
Mulțumesc foarte mult.
(Applause)
(Aplauze)