Why bother? The game is rigged. My vote won't count. The choices are terrible. Voting is for suckers.
Waarom zou je? Het is doorgestoken kaart. Mijn stem telt niet. De opties zijn vreselijk. Stemmen is voor losers.
Perhaps you've thought some of these things. Perhaps you've even said them. And if so, you wouldn't be alone, and you wouldn't be entirely wrong. The game of public policy today is rigged in many ways. How else would more than half of federal tax breaks flow up to the wealthiest five percent of Americans? And our choices indeed are often terrible. For many people across the political spectrum, Exhibit A is the 2016 presidential election. But in any year, you can look up and down the ballot and find plenty to be uninspired about.
Misschien heb je zoiets ooit gedacht. Misschien zelfs gezegd. Als dat zo is, ben je niet de enige en heb je het ook niet helemaal fout. Het overheidsbeleidsspel is tegenwoordig op veel manieren doorgestoken kaart. Waarom zou anders meer dan de helft van de federale belastingsvoordelen naar de rijkste vijf procent van de Amerikanen vloeien? En onze opties zijn inderdaad vaak vreselijk. Veel mensen met allerlei politieke affiliaties zien de verkiezingen van 2016 als het perfecte voorbeeld. Maar je kunt elk jaar de kieslijsten bekijken en genoeg vinden om ongeïnspireerd over te raken.
But in spite of all this, I still believe voting matters. And crazy as it may sound, I believe we can revive the joy of voting. Today, I want to talk about how we can do that, and why.
Maar ondanks dit alles geloof ik dat stemmen belangrijk is. En hoe gek het ook klinkt: ik geloof dat we plezier in het stemmen kunnen doen herleven. Vandaag wil ik het hebben over hoe we dat kunnen doen, en waarom.
There used to be a time in American history when voting was fun, when it was much more than just a grim duty to show up at the polls. That time is called "most of American history."
Er was een tijd in de Amerikaanse geschiedenis dat stemmen leuk was en het veel meer was dan een nare plicht om naar de stembus te gaan. Die tijd heet 'het grootste deel van de Amerikaanse geschiedenis'.
(Laughter)
(Gelach)
From the Revolution to the Civil Rights Era, the United States had a vibrant, robustly participatory and raucous culture of voting. It was street theater, open-air debates, fasting and feasting and toasting, parades and bonfires. During the 19th century, immigrants and urban political machines helped fuel this culture of voting. That culture grew with each successive wave of new voters. During Reconstruction, when new African-American voters, new African-American citizens, began to exercise their power, they celebrated in jubilee parades that connected emancipation with their newfound right to vote. A few decades later, the suffragettes brought a spirit of theatricality to their fight, marching together in white dresses as they claimed the franchise. And the Civil Rights Movement, which sought to redeem the promise of equal citizenship that had been betrayed by Jim Crow, put voting right at the center. From Freedom Summer to the march in Selma, that generation of activists knew that voting matters, and they knew that spectacle and the performance of power is key to actually claiming power.
Van de Revolutie tot het Tijdperk van de Burgerrechten hadden de Verenigde Staten een levendige, participatieve en bevlogen stemcultuur. Het was straattheater, openluchtdebatten, vasten en feesten en toasten, parades en vreugdevuren. Gedurende de 19e eeuw hielpen migranten en stedelijke politieke organen om deze stemcultuur te voeden. Die cultuur groeide met elke opeeenvolgende vlaag nieuwe stemmers. Na de burgeroorlog, toen nieuwe Afrikaans-Amerikaanse stemmers, nieuwe Afrikaans-Amerikaanse burgers, hun macht begonnen uit te oefenen, vierden zij dat in feestelijke parades die hun nieuwe recht om te stemmen met emancipatie verbonden. Een paar decennia later brachten de Suffragettes een geest van theatraliteit naar hun strijd, in witte rokken meemarcherend om het stemrecht te eisen. En de burgerrechtenbeweging, die de belofte van gelijk burgerschap trachtte te herstellen, die verraden was door Jim Crow, plaatste het stemrecht centraal. Van de Zomer van de Vrijheid tot de mars in Selma, die generatie activisten wist dat stemmen belangrijk is, en ze wisten dat spektakel en het laten zien van macht de sleutels zijn tot het verkrijgen van die macht.
But it's been over a half century since Selma and the Voting Rights Act, and in the decades since, this face-to-face culture of voting has just about disappeared. It's been killed by television and then the internet. The couch has replaced the commons. Screens have made citizens into spectators. And while it's nice to share political memes on social media, that's a rather quiet kind of citizenship. It's what the sociologist Sherry Turkle calls "being alone together."
Maar Selma en de Stemrechtenwet is al meer dan een halve eeuw geleden en in de decennia sindsdien is deze persoonlijke stemcultuur bijna geheel verdwenen. Ze is gedood door de televisie, en toen door het internet. De bank heeft het collectief vervangen. Beeldschermen hebben van burgers toeschouwers gemaakt. En hoewel het leuk is om op social media politieke plaatjes te delen, is dat een nogal stille vorm van burgerschap. Het is wat sociologe Sherry Turkle "samen alleen zijn" noemt.
What we need today is an electoral culture that is about being together together, in person, in loud and passionate ways, so that instead of being "eat your vegetables" or "do you duty," voting can feel more like "join the club" or, better yet, "join the party."
Wat we vandaag nodig hebben, is een electorale cultuur die draait om het samen samenzijn, fysiek, op gepassioneerde en luide wijze, zodat stemmen minder voelt als 'eet je groente' en 'doe je plicht', en meer voelt als 'kom bij de club', of beter nog: 'kom naar dit feest'.
Imagine if we had, across the country right now, in local places but nationwide, a concerted effort to revive a face-to-face set of ways to engage and electioneer: outdoor shows in which candidates and their causes are mocked and praised in broad satirical style; soapbox speeches by citizens; public debates held inside pubs; streets filled with political art and handmade posters and murals; battle of the band concerts in which competing performers rep their candidates. Now, all of this may sound a little bit 18th century to you, but in fact, it doesn't have to be any more 18th century than, say, Broadway's "Hamilton," which is to say vibrantly contemporary.
Stel je voor dat we nu, overal door het land, lokaal maar dan wel overal, een gemeenschappelijke poging deden om het fysiek betrokken zijn bij verkiezingscampagnes te doen herleven: openluchtshows waarin kandidaten en hun ideeën op satirische wijze belachelijk worden gemaakt en geprezen; toespraken op geïmproviseerde podia; publieke debatten in café's; straten gevuld met politieke kunst, handgemaakte posters en muurschilderingen; bandbattles waarin strijdende muzikanten hun kandidaten al zingend verdedigen. Nou zal jullie dit misschien wat 18e-eeuws in de oren klinken, maar het hoeft in feite niet veel meer 18e-eeuws te zijn dan bijvoorbeeld 'Hamilton', van Broadway, dat wil zeggen: levendig hedendaags.
And the fact is that all around the world, today, millions of people are voting like this. In India, elections are colorful, communal affairs. In Brazil, election day is a festive, carnival-type atmosphere. In Taiwan and Hong Kong, there is a spectacle, eye-popping, eye-grabbing spectacle to the street theater of elections.
En het feit is dat overal in de wereld, vandaag miljoenen mensen op deze manier aan het stemmen zijn. In India zijn verkiezingen kleurrijke, gemeenschapszaken. In Brazilië heerst op verkiezingsdag een feestelijke, carnaval-achige atmosfeer. In Taiwan en Hong Kong is er een spektakel, een oogverblindend, fascinerend spektakel rondom het straattheater van verkiezingen.
You might ask, well, here in America, who has time for this? And I would tell you that the average American watches five hours of television a day. You might ask, who has the motivation? And I'll tell you, any citizen who wants to be seen and heard not as a prop, not as a talking point, but as a participant, as a creator.
Je zou kunnen vragen: wie heeft daar hier in Amerika tijd voor? En ik zou je vertellen dat de gemiddelde Amerikaan vijf uur per dag televisie kijkt. Je zou kunnen vragen: wie heeft daar de motivatie voor? En ik zou zeggen: elke burger die gezien en gehoord wil worden, niet als volger, niet als spreekbuis, maar als participant, als schepper.
Well, how do we make this happen? Simply by making it happen.
Hoe zorgen we ervoor dat dit gebeurt? Door het simpelweg te verwezenlijken.
That's why a group of colleagues and I launched a new project called "The Joy of Voting." In four cities across the United States -- Philadelphia, Miami, Akron, Ohio, and Wichita, Kansas -- we've gathered together artists and activists, educators, political folks, neighbors, everyday citizens to come together and create projects that can foster this culture of voting in a local way.
Dat is waarom een groep collega's en ik een nieuw project lanceerden: 'Het Plezier in het Stemmen'. In vier steden in de Verenigde Staten -- Philadephia, Miami, Akron in Ohio en Wichita in Kansas -- verzamelden wij artiesten en activisten, onderwijzers, politici, buurtbewoners en normale burgers om samen te komen en projecten te starten die deze cultuur van lokaal stemmen kunnen bevorderen.
In Miami, that means all-night parties with hot DJs where the only way to get in is to show that you're registered to vote. In Akron, it means political plays being performed in the bed of a flatbed truck that moves from neighborhood to neighborhood. In Philadelphia, it's a voting-themed scavenger hunt all throughout colonial old town. And in Wichita, it's making mixtapes and live graffiti art in the North End to get out the vote. There are 20 of these projects, and they are remarkable in their beauty and their diversity, and they are changing people. Let me tell you about a couple of them.
In Miami betekent dat nachtenlange feesten met hippe DJs waar je registratie om te stemmen je enige toegangsbewijs is. In Akron betekent het politieke toneelstukken, opgevoerd op de achterkant van een vrachtwagen die van buurt naar buurt rijdt. In Philadelphia is het een speurtocht met stemmen als thema, dwars door het koloniale stadscentrum. In Wichita is het het maken van mixtapes en live grafitti in North End om mensen tot stemmen te brengen. Er zijn 20 van deze projecten en ze zijn opmerkelijk in schoonheid en diversiteit, en ze veranderen mensen. Laat me over een aantal ervan vertellen.
In Miami, we've commissioned and artist, a young artist named Atomico, to create some vivid and vibrant images for a new series of "I voted" stickers. But the thing is, Atomico had never voted. He wasn't even registered. So as he got to work on creating this artwork for these stickers, he also began to get over his sense of intimidation about politics. He got himself registered, and then he got educated about the upcoming primary election, and on election day he was out there not just passing out stickers, but chatting up voters and encouraging people to vote, and talking about the election with passersby.
In Miami hebben we een artiest ingehuurd, een jonge artiest genaamd Atomico, om wat levendige beelden te creëren voor een serie 'Ik heb gestemd'-stickers. Maar Atomico had nog nooit gestemd. Hij was niet eens geregistreerd. Terwijl hij werkte aan de kunst voor de stickers, raakte hij ook zijn gevoel van intimidatie inzake politiek kwijt. Hij registreerde zich, informeerde zich over de aankomende voorverkiezingen en op verkiezingsdag deelde hij niet alleen stickers uit, maar kletste hij met stemmers, ze aansporend om te gaan stemmen, en praatte hij over de verkiezingen met voorbijgangers.
In Akron, a theater company called the Wandering Aesthetics has been putting on these pickup truck plays. And to do so, they put out an open call to the public asking for speeches, monologues, dialogues, poems, snippets of anything that could be read aloud and woven into a performance. They got dozens of submissions. One of them was a poem written by nine students in an ESL class, all of them Hispanic migrant workers from nearby Hartville, Ohio. I want to read to you from this poem. It's called "The Joy of Voting."
In Akron heeft een theatergroep genaamd 'Wandering Aesthetics' de optredens op de achterkant van vrachtwagens uitgevoerd. Hiervoor deden ze een open oproep aan het publiek, waarin ze vroegen om speeches, monologen, dialogen, gedichten, snippers van alles dat voorgelezen kon worden en in een opdtreden kon worden verwerkt. Ze kregen stapels inzendingen. Één ervan was een gedicht geschreven door negen studenten die net Engels leerden, allemaal Latijns-Amerikaanse migranten van het nabije Hartville, Ohio. Ik wil jullie voorlezen uit dit gedicht. Het heet: 'Het Plezier in het Stemmen'.
"I would like to vote for the first time because things are changing for Hispanics. I used to be afraid of ghosts. Now I am afraid of people. There's more violence and racism. Voting can change this. The border wall is nothing. It's just a wall. The wall of shame is something. It's very important to vote so we can break down this wall of shame. I have passion in my heart. Voting gives me a voice and power. I can stand up and do something."
"Ik zou graag voor de eerste keer stemmen, omdat dingen voor Latino's aan het veranderen zijn. Ik was vroeger bang voor spoken. Nu ben ik bang voor mensen. Er is meer geweld en racisme. Stemmen kan dit veranderen. De grensmuur is niets. Het is maar een muur. De muur van schaamte is iets. Het is heel belangrijk om te stemmen, zodat we deze muur van schaamte neer te kunnen halen. Ik heb passie in mijn hart. Stemmen geeft me een stem en macht. Ik kan opstaan en iets doen."
"The Joy of Voting" project isn't just about joy. It's about this passion. It's about feeling and belief, and it isn't just our organization's work. All across this country right now, immigrants, young people, veterans, people of all different backgrounds are coming together to create this kind of passionate, joyful activity around elections, in red and blue states, in urban and rural communities, people of every political background. What they have in common is simply this: their work is rooted in place.
'Het Plezier in het Stemmen'-project gaat niet alleen over plezier. Het gaat over deze passie. Het gaat over gevoel en geloof, en is niet alleen het werk van onze organisatie. Overal in het land komen immigranten, jongeren, veteranen, mensen met verschillende achtergronden samen om deze gepassioneerde en plezierige activiteit te creëren rondom verkiezingen, in rode en blauwe staten, in steden en op het platteland, mensen van elke politieke achtergrond. Wat ze gemeen hebben is simpelweg dit: hun werk is lokaal verankerd.
Because remember, all citizenship is local. When politics becomes just a presidential election, we yell and we scream at our screens, and then we collapse, exhausted. But when politics is about us and our neighbors and other people in our community coming together to create experiences of collective voice and imagination, then we begin to remember that this stuff matters. We begin to remember that this is the stuff of self-government.
Want onthoud, elke vorm van burgerschap is lokaal. Wanneer politiek slechts een presidentsverkiezing wordt, schreeuwen en tieren we naar onze schermen om daarna in te storten, uitgeput. Maar wanneer politiek over ons gaat en over onze buren en andere mensen in onze gemeenschap die samenkomen om ervaringen te creëren van gezamenlijke stem en verbeelding, dan herinneren we ons dat dit uitmaakt. We herinneren ons dat dit gaat over autonomie.
Which brings me back to where I began. Why bother? There's one way to answer this question. Voting matters because it is a self-fulfilling act of belief. It feeds the spirit of mutual interest that makes any society thrive. When we vote, even if it is in anger, we are part of a collective, creative leap of faith. Voting helps us generate the very power that we wish we had.
Wat me terugbrengt naar waar ik begon. Waarom moeite doen? Er is een manier om dit te beantwoorden. Stemmen maakt uit omdat het een zelfvervullende daad van geloof is. Het voedt de geest van wederzijds belang die elke samenleving doet gedijen. Wanneer we stemmen, al is het met woede, maken we deel uit van een collectieve, creatieve sprong van vertrouwen. Stemmen helpt ons de macht te genereren die we nou net wensten te hebben.
It's no accident that democracy and theater emerged around the same time in ancient Athens. Both of them yank the individual out of the enclosure of her private self. Both of them create great public experiences of shared ritual. Both of them bring the imagination to life in ways that remind us that all of our bonds in the end are imagined, and can be reimagined.
Het is geen toeval dat democratie en theater rond dezelfde tijd in het oude Athene ontstonden. Beide rukken het individu los van het begrensde individuele zelf. Beide creëren grote publieke ervaringen van gedeeld ritueel. Beiden spreken tot de verbeelding op manieren die ons eraan herinneren dat al onze bindingen uiteindelijk verbeeld zijn en opnieuw kunnen worden verbeeld.
This moment right now, when we think about the meaning of imagination, is so fundamentally important, and our ability to take that spirit and to take that sense that there is something greater out there, is not just a matter of technical expertise. It's not just a matter of making the time or having the know-how. It is a matter of spirit.
Dit exacte moment, wanneer we denken aan de betekenis van verbeelding, is zo fundamenteel, en ons vermogen om iets te doen met die bezieling, om iets te doen met dat idee, dat er iets groters is daarbuiten, is niet louter een kwestie van technische bekwaamheid. Het is niet alleen een kwestie van de tijd maken of de kennis hebben. Het is een kwestie van bezieling.
But let me give you an answer to this question, "Why bother?" that is maybe a little less spiritual and a bit more pointed. Why bother voting? Because there is no such thing as not voting. Not voting is voting, for everything that you may detest and oppose. Not voting can be dressed up as an act of principled, passive resistance, but in fact not voting is actively handing power over to those whose interests are counter to your own, and those who would be very glad to take advantage of your absence. Not voting is for suckers.
Maar laat me een antwoord geven op de vraag 'Waarom moeite doen?' dat iets minder spiritueel is en iets gerichter. Waarom moeite doen om te stemmen? Omdat er niet zoiets bestaat als niet stemmen. Niet stemmen is stemmen, voor alles wat je zou kunnen haten en bestrijden. Niet stemmen kan aangekleed worden als een daad van principieel, passief verzet, maar niet stemmen is in feite actief macht afstaan aan hen wiens belangen tegengesteld zijn aan die van jou en aan hen die maar al te graag gebruik maken van jouw afwezigheid. Niet stemmen is voor losers.
Imagine where this country would be if all the folks who in 2010 created the Tea Party had decided that, you know, politics is too messy, voting is too complicated. There is no possibility of our votes adding up to anything. They didn't preemptively silence themselves. They showed up, and in the course of showing up, they changed American politics. Imagine if all of the followers of Donald Trump and Bernie Sanders had decided not to upend the political status quo and blow apart the frame of the previously possible in American politics. They did that by voting.
Beeld je in waar dit land zou zijn als alle mensen die in 2010 de Tea Party oprichtten, hadden besloten dat, weet je wat, politiek is te rommelig, stemmen is te ingewikkeld. Het is onmogelijk dat onze stemmen ergens toe leiden. Zij brachten zichzelf niet preventief tot zwijgen. Ze kwamen opdagen en door op te dagen veranderden ze de Amerikaanse politiek. Stel je voor dat alle volgers van Donald Trump en Bernie Sanders hadden besloten de politieke status quo niet te veranderen en voorbij te gaan aan wat voorheen mogelijk is gebleken in de Amerikaanse politiek. Dat deden ze door te stemmen.
We live in a time right now, divided, often very dark, where across the left and the right, there's a lot of talk of revolution and the need for revolution to disrupt everyday democracy. Well, here's the thing: everyday democracy already gives us a playbook for revolution. In the 2012 presidential election, young voters, Latino voters, Asian-American voters, low-income voters, all showed up at less than 50 percent. In the 2014 midterm elections, turnout was 36 percent, which was a 70-year low. And in your average local election, turnout hovers somewhere around 20 percent.
We leven nu in een tijd, verdeeld, vaak erg somber, waar zowel op links en rechts veel over revolutie word gesproken en de noodzaak dat revolutie de alledaagse democratie verstoort. Nou, dit is het punt: alledaagse democratie geeft ons al een draaiboek voor revolutie. In de verkiezingen van 2012 kwamen jonge stemmers, Latino's, Aziatisch-Amerikaanse stemmers, arme stemmers, allemaal voor minder dan 50 procent opdagen. In de tussentijdse verkiezingen van 2014 was de opkomst 36 procent, wat een 70-jarig dieptepunt was. En in een gemiddelde lokale verkiezing is de opkomst rond de 20 procent.
I invite you to imagine 100 percent. Picture 100 percent. Mobilize 100 percent, and overnight, we get revolution. Overnight, the policy priorities of this country change dramatically, and every level of government becomes radically more responsive to all the people. What would it take to mobilize 100 percent? Well, we do have to push back against efforts afoot all across the country right now to make voting harder. But at the same time, we have to actively create a positive culture of voting that people want to belong to, be part of, and experience together. We have to make purpose. We have to make joy.
Ik nodig je uit je 100 procent voor te stellen. Verbeeld je 100 procent. Mobiliseer 100 procent en uit het niets hebben we een revolutie. Ineens veranderen de bestuurlijke prioriteiten van dit land radicaal en wordt elk niveau van regering radicaal toegankelijker voor alle mensen. Wat zou het vergen om 100 procent te mobiliseren? Nou, we moeten ons verzetten tegen de overvloed aan pogingen overal in het land om stemmen moeilijker te maken. Maar tegelijkertijd moeten we actief een positieve stem-cultuur creëren waar mensen bij willen horen, onderdeel van willen zijn, en samen willen ervaren. We moeten betekenis scheppen. We moeten plezier maken.
So yes, let's have that revolution, a revolution of spirit, of ideas, of policy and participation, a revolution against cynicism, a revolution against the self-fulfilling sense of powerlessness. Let's vote this revolution into existence, and while we're at it, let's have some fun.
Dus ja, kom maar met die revolutie, een revolutie van geest, van ideeën, van beleid en participatie, een revolutie tegen cynisme, een revolutie tegen het zelfvervullende gevoel van machteloosheid. Laten we deze revolutie de werkelijkheid in stemmen, en terwijl we dat doen, laten we een beetje plezier maken.
Thank you very much.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)