Why bother? The game is rigged. My vote won't count. The choices are terrible. Voting is for suckers.
Miért izgassam magam? Úgyis meg van bundázva. Az én szavazatom nem számít. A választék borzalmas. A szavazás balfékeknek való.
Perhaps you've thought some of these things. Perhaps you've even said them. And if so, you wouldn't be alone, and you wouldn't be entirely wrong. The game of public policy today is rigged in many ways. How else would more than half of federal tax breaks flow up to the wealthiest five percent of Americans? And our choices indeed are often terrible. For many people across the political spectrum, Exhibit A is the 2016 presidential election. But in any year, you can look up and down the ballot and find plenty to be uninspired about.
Talán már jutott eszükbe ilyesmi. Talán már ki is mondták. Ha igen, nem lennének egyedül, és részben igazuk van. Ma a közpolitikai játszma sok szempontból le van vajazva. Különben miért az amerikaiak leggazdagabb 5%-át illetné meg a szövetségi adókedvezmények több mint a fele? A választék néha tényleg borzalmas. A teljes politikai spektrumot tekintve sokaknak a 2016-os elnökválasztás erre a legjobb példa. De bármelyik évben, ha ránézünk a szavazólapra, nincs sok okunk a lelkesedésre.
But in spite of all this, I still believe voting matters. And crazy as it may sound, I believe we can revive the joy of voting. Today, I want to talk about how we can do that, and why.
Mindezek ellenére, én azt tartom, hogy érdemes szavazni. Bármennyire hülyén hangozzék is, hiszem, hogy életre kelthetjük a szavazás örömét. Ma a témám: hogyan tehetjük és miért.
There used to be a time in American history when voting was fun, when it was much more than just a grim duty to show up at the polls. That time is called "most of American history."
Volt idő az amerikai történelemben, amikor öröm volt szavazni, amikor az sokkal több volt nyomasztó kötelességnél. Ezt hívjuk az "amerikai történelem jobbik felének".
(Laughter)
(Nevetés)
From the Revolution to the Civil Rights Era, the United States had a vibrant, robustly participatory and raucous culture of voting. It was street theater, open-air debates, fasting and feasting and toasting, parades and bonfires. During the 19th century, immigrants and urban political machines helped fuel this culture of voting. That culture grew with each successive wave of new voters. During Reconstruction, when new African-American voters, new African-American citizens, began to exercise their power, they celebrated in jubilee parades that connected emancipation with their newfound right to vote. A few decades later, the suffragettes brought a spirit of theatricality to their fight, marching together in white dresses as they claimed the franchise. And the Civil Rights Movement, which sought to redeem the promise of equal citizenship that had been betrayed by Jim Crow, put voting right at the center. From Freedom Summer to the march in Selma, that generation of activists knew that voting matters, and they knew that spectacle and the performance of power is key to actually claiming power.
Az USA-t a forradalomtól a polgári jogi korszakig tartó időszakig zömmel mint élénk, harsány részvételi-szavazási kultúrájú országként jellemezhetjük. Volt utcaszínház, nyílt színi vita, eszem-iszom, vigasság, felvonulás és tábortűz. A 19. században a bevándorlók és a városi politikai gépezet fölpezsdítette a szavazási kultúrát. A kultúra minden újabb szavazó nemzedékkel nőtt. A polgárháborút követő újjáépítés idején, amikor az új afroamerikai választók, az új afroamerikai polgárok kezdték gyakorolni jogaikat, fölvonulásokkal ünnepelték az egyenjogúságuk és új választójoguk egységét. Pár évtizeddel később a szüfrazsettek a színpadiasság erejét vitték harcukba, amikor választójogukat követelve fehér ruhában vonultak föl. A polgárjogi mozgalom célja a polgári egyenlőség ígéretének teljesítése volt, – amit a Jim Crow-törvények elárultak –, és a választójogot helyezte a középpontba. A Freedom Summertől a selmai menetig az aktivisták nemzedéke tudta, hogy a szavazás számít, és tudták, hogy a látvány és erődemonstráció a hatalomra való törekvés kulcsa.
But it's been over a half century since Selma and the Voting Rights Act, and in the decades since, this face-to-face culture of voting has just about disappeared. It's been killed by television and then the internet. The couch has replaced the commons. Screens have made citizens into spectators. And while it's nice to share political memes on social media, that's a rather quiet kind of citizenship. It's what the sociologist Sherry Turkle calls "being alone together."
De Selma és a választójogi törvény óta több mint 50 év múlt el; és az azóta eltelt évtizedekben ez a választási tömegkultúra jóformán eltűnt. Először a tévé, majd az internet ásta alá. A pamlag fölváltotta a népet. A képernyő nézőkké változtatta az állampolgárokat. Bár pompás dolog politikai mémeket küldözgetni a közösségi médián, ez a polgári lét elég csendes megnyilvánulása. Erre mondja Sherry Turkle szociológus: "együtt egyedül lenni".
What we need today is an electoral culture that is about being together together, in person, in loud and passionate ways, so that instead of being "eat your vegetables" or "do you duty," voting can feel more like "join the club" or, better yet, "join the party."
Ma az kell, hogy a választási kultúrában mindnyájan együtt legyünk, személyesen, hangosan és szenvedélyesen, hogy az "edd meg a spenótot" és a "teljesítsd a kötelességed" helyett a szavazás a "lépj be a klubba", vagy még jobban: a "lépj be a pártba" érzést keltse.
Imagine if we had, across the country right now, in local places but nationwide, a concerted effort to revive a face-to-face set of ways to engage and electioneer: outdoor shows in which candidates and their causes are mocked and praised in broad satirical style; soapbox speeches by citizens; public debates held inside pubs; streets filled with political art and handmade posters and murals; battle of the band concerts in which competing performers rep their candidates. Now, all of this may sound a little bit 18th century to you, but in fact, it doesn't have to be any more 18th century than, say, Broadway's "Hamilton," which is to say vibrantly contemporary.
Képzeljék el, ha most országosan és helyileg meglenne az összehangolt erőfeszítés a választók közvetlen megszólításának és mozgósításának újjáélesztésére: szabadtéri rendezvények, ahol a jelölteket és céljaikat nyíltan kigúnyolják és dicsérik; hordószónoklatok; nyilvános kocsmai viták; politikai műtárgyakkal, saját készítésű plakátokkal, transzparensekkel teli utcák; zenei együttesek versenye, ahol az előadók a jelölteket reppelik. Ez egy kissé 18. századiasnak hangozhat, de nem kell, hogy az legyen, mint, mondjuk, a Broadway-en játszott Hamilton musical, amely vibrálóan modern.
And the fact is that all around the world, today, millions of people are voting like this. In India, elections are colorful, communal affairs. In Brazil, election day is a festive, carnival-type atmosphere. In Taiwan and Hong Kong, there is a spectacle, eye-popping, eye-grabbing spectacle to the street theater of elections.
Ma a világon milliók így szavaznak. Indiában a választások színes társadalmi események. Brazíliában a választás napja ünnepi, karneváli hangulatú. Tajvanon és Hongkongban bámulatos, szemet gyönyörködtető választási utcaszínházat rendeznek.
You might ask, well, here in America, who has time for this? And I would tell you that the average American watches five hours of television a day. You might ask, who has the motivation? And I'll tell you, any citizen who wants to be seen and heard not as a prop, not as a talking point, but as a participant, as a creator.
Kérdezhetik, hogy itt az USA-ban, ugyan kinek van erre ideje? Azt mondom erre, hogy az átlag amerikai naponta öt órát tévézik. Kérdezhetik: ki hajlandó rá? Azt mondom erre, hogy minden polgár, aki azt akarja, hogy lássák és hallják, aki nem biodíszlet vagy beszédtéma akar lenni, hanem résztvevő, létrehozó.
Well, how do we make this happen? Simply by making it happen.
Hogyen érjünk célt? Egyszerűen: valósítsuk meg!
That's why a group of colleagues and I launched a new project called "The Joy of Voting." In four cities across the United States -- Philadelphia, Miami, Akron, Ohio, and Wichita, Kansas -- we've gathered together artists and activists, educators, political folks, neighbors, everyday citizens to come together and create projects that can foster this culture of voting in a local way.
Ezért indítottuk munkatársaimmal a "Szavazás öröme" elnevezésű projektet. Az USA négy városában Philadelphiában, Miamiban, az ohiói Akronban és a kansasi Wichitában művészeket és aktivistákat, oktatókat, politikusokat, szomszédokat, közembereket hívtunk össze, hogy a szavazási kultúrát helyi eszközökkel előmozdító programokat állítsunk össze.
In Miami, that means all-night parties with hot DJs where the only way to get in is to show that you're registered to vote. In Akron, it means political plays being performed in the bed of a flatbed truck that moves from neighborhood to neighborhood. In Philadelphia, it's a voting-themed scavenger hunt all throughout colonial old town. And in Wichita, it's making mixtapes and live graffiti art in the North End to get out the vote. There are 20 of these projects, and they are remarkable in their beauty and their diversity, and they are changing people. Let me tell you about a couple of them.
Miamiban ez éjszakai DJ-s bulizást jelentett, ahová az mehetett be, aki föliratkozott a választói névjegyzékre. Akronban ez kamionplatón előadott, helységről helységre utaztatott politikai témájú játékokat jelentett. Philadelphiában a városban elrejtett, szavazás témájú tárgyakat kellett megkeresni. Wichitában slágeregyveleggel és graffitikkel hívtak föl szavazásra a város North End-i részén. Már 20 ilyen projekt van, elképesztően szépek és változatosak, és megváltoztatják az embereket. Néhányukról szólok.
In Miami, we've commissioned and artist, a young artist named Atomico, to create some vivid and vibrant images for a new series of "I voted" stickers. But the thing is, Atomico had never voted. He wasn't even registered. So as he got to work on creating this artwork for these stickers, he also began to get over his sense of intimidation about politics. He got himself registered, and then he got educated about the upcoming primary election, and on election day he was out there not just passing out stickers, but chatting up voters and encouraging people to vote, and talking about the election with passersby.
Miamiban megbíztunk egy Atomico nevű ifjú művészt, hogy készítsen mozgalmas képeket a "Szavaztam" kitűzőhöz. De az a bibi, hogy Atomico még sohasem szavazott. Még csak föl sem iratkozott. Ahogy munkához látott, kezdte túltenni magát a politikával szembeni félelmén. Föliratkozott, és kikupálódott a leendő előválasztások témájában. A választás napján nemcsak a kitűzőket osztogatta, hanem csevegett is a szavazókkal, és ösztönözte őket; és a választásról beszélgetett a járókelőkkel.
In Akron, a theater company called the Wandering Aesthetics has been putting on these pickup truck plays. And to do so, they put out an open call to the public asking for speeches, monologues, dialogues, poems, snippets of anything that could be read aloud and woven into a performance. They got dozens of submissions. One of them was a poem written by nine students in an ESL class, all of them Hispanic migrant workers from nearby Hartville, Ohio. I want to read to you from this poem. It's called "The Joy of Voting."
Akronban a Változó Esztétika nevű színtársulat ezeket a kamiondarabokat tűzte műsorára. Ehhez a közönségtől azt kérték, mondjanak beszédet, monológot, párbeszédet, verseket, csip-csup részletet, bármit, ami fölolvasható és az előadásba illeszthető. Tucatnyi javaslatot kaptak. Az egyik verset az angol nyelvtanfolyam kilenc diákja írta; mind spanyol nyelvű bevándorló munkások, a közeli ohiói Hartville-ből. Felolvasok belőle egy keveset. A címe: "A szavazás öröme".
"I would like to vote for the first time because things are changing for Hispanics. I used to be afraid of ghosts. Now I am afraid of people. There's more violence and racism. Voting can change this. The border wall is nothing. It's just a wall. The wall of shame is something. It's very important to vote so we can break down this wall of shame. I have passion in my heart. Voting gives me a voice and power. I can stand up and do something."
"Szeretnék először szavazni, mert változik a hispanók élete. Korábban féltem a szellemektől. Most az emberektől félek. Több az erőszak és a rasszizmus. A szavazás változtathat ezen. A fal a határon nem számít. Az csak egy fal. A szégyenfal – az már valami. Nagyon fontos szavazni, mert így ledönthetjük a szégyen falát. Szenvedély tölti el szívemet. A szavazás hangot és erőt ad. Fölállhatok, és tehetek valamit."
"The Joy of Voting" project isn't just about joy. It's about this passion. It's about feeling and belief, and it isn't just our organization's work. All across this country right now, immigrants, young people, veterans, people of all different backgrounds are coming together to create this kind of passionate, joyful activity around elections, in red and blue states, in urban and rural communities, people of every political background. What they have in common is simply this: their work is rooted in place.
A "Szavazás öröme" projekt nem csak az örömről szól, hanem erről a szenvedélyről. Az érzésről és a hitről, és nem csak szervezetünk munkájáról. Most az egész országból csak gyűlnek a bevándorlók, ifjak, veteránok, különféle emberek, hogy részt vegyenek az efféle örömteli megmozdulásokban a választáshoz kapcsolódva. Vörös és kék államokban, városi és vidéki közösségekben, minden politikai meggyőződésű ember körében. Bennük a közös egyszerűen az, hogy munkájuk bázisa helyben van.
Because remember, all citizenship is local. When politics becomes just a presidential election, we yell and we scream at our screens, and then we collapse, exhausted. But when politics is about us and our neighbors and other people in our community coming together to create experiences of collective voice and imagination, then we begin to remember that this stuff matters. We begin to remember that this is the stuff of self-government.
Mert – ne feledjük –, minden polgár valahol helybéli. Ha a politika az elnökválasztásra korlátozódik, ráüvöltünk a képernyőre, aztán kimerülten összecsuklunk. De ha a politika rólunk szól, szomszédjainkról és ismerőseinkről, akik a közös hang és elképzelés élményére vágyva egybegyűlnek, akkor lassacskán ráébredünk, hogy ez a dolog számít. Lassacskán ráébredünk, hogy ez a dolog az önkormányzás.
Which brings me back to where I began. Why bother? There's one way to answer this question. Voting matters because it is a self-fulfilling act of belief. It feeds the spirit of mutual interest that makes any society thrive. When we vote, even if it is in anger, we are part of a collective, creative leap of faith. Voting helps us generate the very power that we wish we had.
Ez visszavisz oda, ahonnan kezdtem. Miért izgassam magam? Egy módon válaszolhatok e kérdésre. A szavazás számít, mert az a hit önmegvalósító tette. A közös érdek szellemét táplálja, ami minden társadalom javára válik. Ha szavazunk, még ha dühöngve is, részei vagyunk a közös bizalomnak. A szavazás segít megteremteni az általunk óhajtott erőt.
It's no accident that democracy and theater emerged around the same time in ancient Athens. Both of them yank the individual out of the enclosure of her private self. Both of them create great public experiences of shared ritual. Both of them bring the imagination to life in ways that remind us that all of our bonds in the end are imagined, and can be reimagined.
Nem véletlen, hogy az ókori Athénban kb. egy időben jelent meg a demokrácia és a színház. Mindkettő kirántja az egyént privát szférája fogságából. Mindkettő a közös rítus nagyszerű közös élményét teremti meg. Mindkettő megvalósítja az elképzeléseket, úgy, hogy emlékeztet: minden béklyónkat végső soron képzeletünk szülte, ezért megváltoztathatók.
This moment right now, when we think about the meaning of imagination, is so fundamentally important, and our ability to take that spirit and to take that sense that there is something greater out there, is not just a matter of technical expertise. It's not just a matter of making the time or having the know-how. It is a matter of spirit.
E pillanatokban, amikor a képzelet jelentésére gondolunk, alapvetően fontos tudnunk; hogy megvan a képességünk e szellemiség és érzés elsajátítására, s hogy itt többről van szó, mint bizonyos szakértelemről. Nemcsak arról: szakítunk-e rá időt, vagy megvan-e a know-how-nk. Ez szellemiség kérdése.
But let me give you an answer to this question, "Why bother?" that is maybe a little less spiritual and a bit more pointed. Why bother voting? Because there is no such thing as not voting. Not voting is voting, for everything that you may detest and oppose. Not voting can be dressed up as an act of principled, passive resistance, but in fact not voting is actively handing power over to those whose interests are counter to your own, and those who would be very glad to take advantage of your absence. Not voting is for suckers.
De válaszolok a "Miért izgassam magam?" kérdésre, ami kevésbé lelki, mint inkább lényegi. Miért izgassuk magunkat a szavazás miatt? Mert a "nem szavazás" nem létezik. A nem szavazás is szavazás mindenre, amit utálunk vagy ellenzünk. A nem szavazás elkendőzhető tudatos, a passzív ellenállás elvén alapuló cselekedetnek. De a nem szavazás voltaképpen aktív hatalomátadás azoknak, akiknek érdekei ellentétesek a miénkéivel, s akik örömmel húznak hasznot a távolmaradásunkból. A nem szavazás balekoknak való.
Imagine where this country would be if all the folks who in 2010 created the Tea Party had decided that, you know, politics is too messy, voting is too complicated. There is no possibility of our votes adding up to anything. They didn't preemptively silence themselves. They showed up, and in the course of showing up, they changed American politics. Imagine if all of the followers of Donald Trump and Bernie Sanders had decided not to upend the political status quo and blow apart the frame of the previously possible in American politics. They did that by voting.
Hol tartana az ország, ha akik 2010-ben a Tea Party-t alapították, abból indultak volna ki, hogy a politika túl zűrös, a szavazás túl bonyolult; egy fecske nem csinál nyarat? Nem fogták be a szájukat. Megjelentek, és eközben megváltoztatták az amerikai politikát. Képzeljék el, ha Donald Trump és Bernie Sanders követői úgy döntenek, hogy nem forgatják föl a politikai status quót, és nem zúzzák szét az USA korábbi politikai kereteit. Szavazás útján érték el.
We live in a time right now, divided, often very dark, where across the left and the right, there's a lot of talk of revolution and the need for revolution to disrupt everyday democracy. Well, here's the thing: everyday democracy already gives us a playbook for revolution. In the 2012 presidential election, young voters, Latino voters, Asian-American voters, low-income voters, all showed up at less than 50 percent. In the 2014 midterm elections, turnout was 36 percent, which was a 70-year low. And in your average local election, turnout hovers somewhere around 20 percent.
Olyan időket élünk, amikor a világ megosztott, gyakran baljóslatú, amikor mind a bal-, mind a jobboldal sokat beszél forradalomról, s arról, hogy forradalmi úton kell szakítani a demokráciával. Az a helyzet, hogy már a mindennapi demokrácia megadja a forradalom forgatókönyvét. A 2012-es elnökválasztáson a fiatal szavazók, latinó szavazók, ázsiai-amerikai szavazók, szegény szavazók részvétele nem érte el az 50%-ot. A 2014-es időközi választásokon a részvétel 36%-os volt: 70 éves mélypont. Az átlagos helyi választásokon a megjelenés 20% körüli.
I invite you to imagine 100 percent. Picture 100 percent. Mobilize 100 percent, and overnight, we get revolution. Overnight, the policy priorities of this country change dramatically, and every level of government becomes radically more responsive to all the people. What would it take to mobilize 100 percent? Well, we do have to push back against efforts afoot all across the country right now to make voting harder. But at the same time, we have to actively create a positive culture of voting that people want to belong to, be part of, and experience together. We have to make purpose. We have to make joy.
Képzeljük csak el a 100%-ot! Érzékeltessük a 100%-ot! Mozgósítsuk a 100%-ot, és máról holnapra itt a forradalom. A politika szempontjai máról holnapra gyökeresen megváltoznak, és a kormányzat minden szintjén sokkal jobban meghallják az emberek szavát. Mi kell a 100%-os mozgósításhoz? Vissza kell szorítanunk a szavazás megnehezítését célzó mesterkedéseket. Ugyanakkor munkálkodnunk kell egy pozitív szavazási kultúra létrehozásán, amelyhez szívesen csatlakoznak az emberek, részt vesznek benne, és közösen gyakorolják. Célt kell kitűzni. Örömet kell kínálni.
So yes, let's have that revolution, a revolution of spirit, of ideas, of policy and participation, a revolution against cynicism, a revolution against the self-fulfilling sense of powerlessness. Let's vote this revolution into existence, and while we're at it, let's have some fun.
Igen, legyen forradalom. Forradalom a lelkekben, az elvekben, a politikában és a részvételben; forradalom a cinizmus ellen, forradalom az erőtlenség önmegvalósító jóslata ellen. Szavazzunk a forradalom megvalósulására, és közben érezzük jól magunkat.
Thank you very much.
Köszönöm szépen.
(Applause)
(Taps)