Why bother? The game is rigged. My vote won't count. The choices are terrible. Voting is for suckers.
למה לטרוח? המשחק מכור. הקול שלי לא ייחשב. האפשרויות נוראיות. לבחור זה לפראיירים.
Perhaps you've thought some of these things. Perhaps you've even said them. And if so, you wouldn't be alone, and you wouldn't be entirely wrong. The game of public policy today is rigged in many ways. How else would more than half of federal tax breaks flow up to the wealthiest five percent of Americans? And our choices indeed are often terrible. For many people across the political spectrum, Exhibit A is the 2016 presidential election. But in any year, you can look up and down the ballot and find plenty to be uninspired about.
יכול להיות שחשבתם חלק מן הדברים האלה. אולי אפילו אמרתם אותם. ואם כן, אתם לא תהיו לבד, ואתם לא תהיו גם לגמרי טועים. משחק המדיניות הציבורית היום מכור בדרכים רבות. אחרת כיצד יותר מחצי מהטבות המס הפדרליות ייזרמו לחמשת האחוזים העשירים בארה"ב? והאפשרויות שלנו בהחלט בדרך כלל איומות. לאנשים רבים ברחבי הקשת הפוליטית, מוצג א' הוא מסע הבחירות של 2016. אך בכל שנה, ניתן להסתכל לאורך מסע הבחירות ולמצוא מספיק ממה לקבל השראה.
But in spite of all this, I still believe voting matters. And crazy as it may sound, I believe we can revive the joy of voting. Today, I want to talk about how we can do that, and why.
אך למרות כל זאת, אני עדיין מאמין שיש חשיבות בלבחור. ככל שזה נשמע מטורף, אני מאמין שאנחנו יכולים להחזיר את האושר שבהצבעה. היום, אני רוצה לדבר על איך אנחנו יכולים לעשות את זה, ולמה.
There used to be a time in American history when voting was fun, when it was much more than just a grim duty to show up at the polls. That time is called "most of American history."
היו זמנים בהיסטוריה האמריקאית שבהם הבחירות היו מהנות, כאשר זה היה הרבה יותר מסתם חובה עגומה להופיע בקלפי. הזמן הזה נקרא "רוב ההיסטוריה האמריקאית"
(Laughter)
(צחוק)
From the Revolution to the Civil Rights Era, the United States had a vibrant, robustly participatory and raucous culture of voting. It was street theater, open-air debates, fasting and feasting and toasting, parades and bonfires. During the 19th century, immigrants and urban political machines helped fuel this culture of voting. That culture grew with each successive wave of new voters. During Reconstruction, when new African-American voters, new African-American citizens, began to exercise their power, they celebrated in jubilee parades that connected emancipation with their newfound right to vote. A few decades later, the suffragettes brought a spirit of theatricality to their fight, marching together in white dresses as they claimed the franchise. And the Civil Rights Movement, which sought to redeem the promise of equal citizenship that had been betrayed by Jim Crow, put voting right at the center. From Freedom Summer to the march in Selma, that generation of activists knew that voting matters, and they knew that spectacle and the performance of power is key to actually claiming power.
מהמהפכה ועד עידן זכויות האזרח, לארצות הברית הייתה תרבות הצבעה השתתפותית חסונה, תוססת ורועשת. זה היה תיאטרון רחוב, דיון באויר הפתוח, צום, סעודה והרמת כוסית, תהלוכות ומדורות. במהלך המאה ה-19, מהגרים ומנגנונים פוליטיים עירוניים עזרו לתדלק את תרבות ההצבעה הזו. התרבות הזו גדלה עם כל גל עוקב של מצביעים חדשים. בזמן תקופת השיקום, כאשר מצביעים אפריקנים-אמריקניים חדשים, אזרחים אפריקנים-אמריקניים חדשים, התחילו ליישם את זכותם, הם חגגו בתהלוכות יובל אשר קישרו בין שחרורם לבין זכותם החדשה לבחור. מספר עשורים לאחר מכן, הסופרג'יסטיות הביאו רוח דרמתית למאבקן, צועדות יחד בשמלות לבנות כשהן תובעות לקבל את זכות ההצבעה. והתנועה לזכויות האזרח, שחיפשו לפדות את ההבטחה לשוויון אזרחי שהופר על ידי ג'ים קרואו, מיקם את זכות ההצבעה במרכז. מקיץ החרות ועד המצעד בסלמה, הדור הזה של אקטיביסטים ידע שלבחירות יש חשיבות, והם ידעו שמפגן ראווה והופעה של עוצמה הוא המפתח האמיתי לתביעת הכוח.
But it's been over a half century since Selma and the Voting Rights Act, and in the decades since, this face-to-face culture of voting has just about disappeared. It's been killed by television and then the internet. The couch has replaced the commons. Screens have made citizens into spectators. And while it's nice to share political memes on social media, that's a rather quiet kind of citizenship. It's what the sociologist Sherry Turkle calls "being alone together."
אך מאז המצעד בסלמה וחוק זכות ההצבעה עברו כבר יותר מ25 שנים. ובשנים מאז, תרבות ההצבעה הישירה הזו כמעט נעלמה לחלוטין. הטלוויזיה הרגה אותה ואז האינטרנט. הספה החליפה את המגרש הציבורי. המסכים הפכו את האזרחים לצופים. ולמרות שזה נחמד לשתף ממים פוליטיים במדיה החברתית , זו אזרחות שקטה למדי. לזה הסוציולוגית שרי טרקל קוראת "להיות לבד ביחד."
What we need today is an electoral culture that is about being together together, in person, in loud and passionate ways, so that instead of being "eat your vegetables" or "do you duty," voting can feel more like "join the club" or, better yet, "join the party."
מה שאנחנו צריכים היום זו תרבות בחירה שעוסקת בלהיות יחד ביחד, באופן אישי בדרכים קולניות ונלהבות, כך שבמקום להיות "תאכל את הירקות שלך" או "תעשה את המוטל עליך," לבחור יכול להרגיש כמו "הצטרף למועדון" או, יותר טוב, "הצטרף למסיבה."
Imagine if we had, across the country right now, in local places but nationwide, a concerted effort to revive a face-to-face set of ways to engage and electioneer: outdoor shows in which candidates and their causes are mocked and praised in broad satirical style; soapbox speeches by citizens; public debates held inside pubs; streets filled with political art and handmade posters and murals; battle of the band concerts in which competing performers rep their candidates. Now, all of this may sound a little bit 18th century to you, but in fact, it doesn't have to be any more 18th century than, say, Broadway's "Hamilton," which is to say vibrantly contemporary.
דמיינו שהיה לנו עכשיו, בכל הארץ, באזורים מקומיים אבל כלל-ארצי, מאמץ להחיות את הדרך שהיא פנים מול פנים כדי להתחבר לבוחרים: הופעות חוץ בהן מועמדים והמטרות שלהם מושמים ללעג ומשבחים אותם בדרך סטירית נרחבת; נאומים על ידי אזרחים; דיונים ציבוריים שנערכים בתוך פאבים; רחובות מלאים באמנות פוליטית ופוסטרים בעבודת יד וציורי קיר; קונצרטים של מלחמות להקות בהם מבצעים מתחרים מקדמים את המועמדים שלהם. עכשיו, כל זה אולי נשמע מעט המאה ה 18 לכם, אבל למעשה, זה לא חייב להיות יותר מהמאה ה 18 מאשר, נגיד, "המילטון" בברודווי שזה אומר עכשיווי מאוד.
And the fact is that all around the world, today, millions of people are voting like this. In India, elections are colorful, communal affairs. In Brazil, election day is a festive, carnival-type atmosphere. In Taiwan and Hong Kong, there is a spectacle, eye-popping, eye-grabbing spectacle to the street theater of elections.
והעובדה היא שמסביב לעולם, היום, מליוני אנשים מצביעים ככה. בהודו, בחירות הן צבעוניות, עניינים חברתיים. בברזיל, יום הבחירות הוא חגיגה, באטמוספירת דמויית קרנבל. בטאיוון והונג קונג, יש מופע, מופע לוכד מבטים ויוצא דופן לתאטרון הרחוב שהוא הבחירות.
You might ask, well, here in America, who has time for this? And I would tell you that the average American watches five hours of television a day. You might ask, who has the motivation? And I'll tell you, any citizen who wants to be seen and heard not as a prop, not as a talking point, but as a participant, as a creator.
אתם אולי שואלים, ובכן, פה באמריקה, למי יש זמן לזה? ואני הייתי אומר לכם שהאמריקאי הממוצע צופה בחמש שעות של טלוויזיה ביום. אתם אולי שואלים, למי יש את המוטיבציה? ואני אגיד לכם, כל אזרח שרוצה להראות ולהשמע לא כאביזר, לא כנושא לשיחה, אלא כמשתתף, כיוצר.
Well, how do we make this happen? Simply by making it happen.
ובכן, איך אנחנו גורמים לזה לקרות? פשוט בלגרום לזה לקרות.
That's why a group of colleagues and I launched a new project called "The Joy of Voting." In four cities across the United States -- Philadelphia, Miami, Akron, Ohio, and Wichita, Kansas -- we've gathered together artists and activists, educators, political folks, neighbors, everyday citizens to come together and create projects that can foster this culture of voting in a local way.
לכן קבוצה של עמיתים ואני שיגרנו פרוייקט חדש שנקרא "האושר בבחירה." בארבע ערים ברחבי ארצות הברית -- פילדלפיה, מיאמי, אקרון באוהיו, ווויצ'יטה קנזס -- אספנו יחד אמנים ואקטיביסטים, מחנכים, אנשים פוליטיים, שכנים, אזרחים פשוטים להתאחד וליצור פרוייקטים שיכולים לעודד את התרבות הזו של בחירה בדרך מקומית.
In Miami, that means all-night parties with hot DJs where the only way to get in is to show that you're registered to vote. In Akron, it means political plays being performed in the bed of a flatbed truck that moves from neighborhood to neighborhood. In Philadelphia, it's a voting-themed scavenger hunt all throughout colonial old town. And in Wichita, it's making mixtapes and live graffiti art in the North End to get out the vote. There are 20 of these projects, and they are remarkable in their beauty and their diversity, and they are changing people. Let me tell you about a couple of them.
במיאמי זה אומר מסיבות כל הלילה עם דיג'יי חמים שם הדרך היחידה להכנס היא להראות שאתם בוחרים רשומים. באקרון, זה אומר הצגות פוליטיות שמופיעות על משאית שטוחה שנעה משכונה לשכונה. בפילדלפיה, זה חפש את המטמון בסגנון בחירות ברחבי כל העיר העתיקה. ובוויצי'טה, זה לעשות קלטות מיקס ואמנות גרפיטי בצפון כדי להוציא את הבחירות. יש 20 פרוייקטים כאלה, והם יוצאי דופן ביופי שלהם ובגיוון, והם משנים אנשים. תנו לי לספר לכם על כמה מהם.
In Miami, we've commissioned and artist, a young artist named Atomico, to create some vivid and vibrant images for a new series of "I voted" stickers. But the thing is, Atomico had never voted. He wasn't even registered. So as he got to work on creating this artwork for these stickers, he also began to get over his sense of intimidation about politics. He got himself registered, and then he got educated about the upcoming primary election, and on election day he was out there not just passing out stickers, but chatting up voters and encouraging people to vote, and talking about the election with passersby.
במיאמי, הזמנו אמן, אמן צעיר בשם אטומיקו, כדי ליצור כמה תמונות חיות וססגוניות לסדרה חדשה של מדבקות "אני הצבעתי." אבל העניין הוא, שאטומיקו מעולם לא הצביע. הוא אפילו לא היה רשום. אז כשהוא עבד על ליצור אמנות למדבקות האלו, הוא גם התחיל להתגבר על התחושה שלו של פחד מפוליטיקה. הוא נרשם, ואז הוא למד על הפריימריז המתקרבים, וביום הבחירות הוא היה שם בחוץ לא רק מחלק מדבקות, אבל לשוחח עם בוחרים ולעודד אנשים להצביע, ולדבר על הבחירות עם העוברים ושבים.
In Akron, a theater company called the Wandering Aesthetics has been putting on these pickup truck plays. And to do so, they put out an open call to the public asking for speeches, monologues, dialogues, poems, snippets of anything that could be read aloud and woven into a performance. They got dozens of submissions. One of them was a poem written by nine students in an ESL class, all of them Hispanic migrant workers from nearby Hartville, Ohio. I want to read to you from this poem. It's called "The Joy of Voting."
באקרון, חברת תאטרון שנקראת האסטטים הנודדים העלו את מחזות הטנדרים האלה. וכדי לעשות זאת, הם פתחו קריאה לציבור וביקשו נאומים, מונולוגים, דיאלוגים, פואמות, קטעים של כל מה שיכול להקרא בקול ולהארג להופעה. הם קיבלו עשרות הצעות. אחת מהן היתה פואמה שנכתבה על ידי תשעה תלמידים בכיתת לימוד אנגלית. כולם מהגרים היספנים עובדים מהארטוויל אוהיו הקרובה. אני רוצה לקרוא לכם מהפואמה הזו. היא נקראת "האושר בהצבעה."
"I would like to vote for the first time because things are changing for Hispanics. I used to be afraid of ghosts. Now I am afraid of people. There's more violence and racism. Voting can change this. The border wall is nothing. It's just a wall. The wall of shame is something. It's very important to vote so we can break down this wall of shame. I have passion in my heart. Voting gives me a voice and power. I can stand up and do something."
"הייתי רוצה להצביע בפעם הראשונה בגלל שדברים משתנים עבור ההספנים. הייתי מפחד מרוחות רפאים. עכשיו אני מפחד מאנשים. יש יותר אלימות וגזענות. בחירה יכולה לשנות את זה. חומת הגבול היא כלום. היא רק חומה. חומת הבושה היא משהו. זה מאוד חשוב להצביע כדי שנוכל לשבור את חומת הבושה. יש תשוקה בליבי. בחירה נותנת לי קול וכוח. אני יכול לעמוד ולעשות משהו."
"The Joy of Voting" project isn't just about joy. It's about this passion. It's about feeling and belief, and it isn't just our organization's work. All across this country right now, immigrants, young people, veterans, people of all different backgrounds are coming together to create this kind of passionate, joyful activity around elections, in red and blue states, in urban and rural communities, people of every political background. What they have in common is simply this: their work is rooted in place.
פרוייקט "האושר בבחירה" הוא לא רק אושר. הוא נוגע לתשוקה. הוא נוגע להרגשה ואמונה, והוא לא רק העבודה של הארגון שלנו. בכל רחבי המדינה עכשיו, מהגרים, אנשים צעירים, יוצאי צבא, אנשים מכל מני רקעים מתאחדים כדי ליצור סוג זה של פעילות מלאת תשוקה ושמחה סביב הבחירות, במדינות אדומות וכחולות, בקהילות עירוניות וכפריות, אנשים מכל רקע פוליטי. מה שמשותף להם זה פשוט זה: העבודה שלהם מושרשת במקום.
Because remember, all citizenship is local. When politics becomes just a presidential election, we yell and we scream at our screens, and then we collapse, exhausted. But when politics is about us and our neighbors and other people in our community coming together to create experiences of collective voice and imagination, then we begin to remember that this stuff matters. We begin to remember that this is the stuff of self-government.
בגלל שזכרו, כל אזרחות היא מקומית. כשפוליטיקה הופכת לרק בחירות לנשיאות, אנחנו צועקים ואנחנו זועקים על המסכים שלנו, ואז אנחנו מתמוטטים בתשישות. אבל כשהפוליטיקה נוגעת לנו ולשכונה שלנו ולאנשים אחרים בקהילה שלנו שמתאחדים כדי ליצור חוויה של קול שיתופי ודמיון, אז אנחנו מתחילים לזכור שכל העניינים האלה משנים. אנחנו מתחילים לזכור שאלה הדברים של ממשל מקומי.
Which brings me back to where I began. Why bother? There's one way to answer this question. Voting matters because it is a self-fulfilling act of belief. It feeds the spirit of mutual interest that makes any society thrive. When we vote, even if it is in anger, we are part of a collective, creative leap of faith. Voting helps us generate the very power that we wish we had.
מה שמחזיר אותי חזרה למקום ממנו התחלתי. למה לטרוח? יש דרך אחת לענות על השאלה הזו. בחירה משנה מפני שהיא פעולה של אמונה המגשימה את עצמה. היא מזינה את הנפש של אינטרסים משותפים שגורמים לחברה לשגשג. כשאנחנו בוחרים, אפילו אם זה מתוך כעס, אנחנו חלק מקפיצת אמונה קולקטיבית ויצירתית. בחירה מאפשרת לנו ליצור את הכוח שהיינו רוצים שהיה לנו.
It's no accident that democracy and theater emerged around the same time in ancient Athens. Both of them yank the individual out of the enclosure of her private self. Both of them create great public experiences of shared ritual. Both of them bring the imagination to life in ways that remind us that all of our bonds in the end are imagined, and can be reimagined.
זו לא תאונה שדמוקרטיה ותאטרון צצו סביב אותו זמן ביוון העתיקה. שנייהם מושכים את הפרט מההסגר של העצמי הפרטי. שנייהם יוצרים חוויה ציבורית גדולה של טקס משותף. שנייהם מביאים את הדמיון לחיים בדרכים שמזכירות לנו שכל הקשרים שלנו בסופו של דבר מדומיינים, ויכולים להיות מדומיינים מחדש.
This moment right now, when we think about the meaning of imagination, is so fundamentally important, and our ability to take that spirit and to take that sense that there is something greater out there, is not just a matter of technical expertise. It's not just a matter of making the time or having the know-how. It is a matter of spirit.
הרגע הזה עכשיו, כשאנחנו חושבים על המשמעות של דמיון, היא כל כל חשובה בייסודה, והיכולת שלנו לקחת את הרוח הזו ולקחת את התחושה הזו שיש משהו גדול יותר שם בחוץ, היא לא רק עניין של מומחיות טכנית. היא לא רק עניין של לפנות את הזמן או שיש את הידע. היא עניין של רוח.
But let me give you an answer to this question, "Why bother?" that is maybe a little less spiritual and a bit more pointed. Why bother voting? Because there is no such thing as not voting. Not voting is voting, for everything that you may detest and oppose. Not voting can be dressed up as an act of principled, passive resistance, but in fact not voting is actively handing power over to those whose interests are counter to your own, and those who would be very glad to take advantage of your absence. Not voting is for suckers.
אבל תנו לי לתת לכם תשובה לשאלה הזו, "למה לטרוח?" שהיא אולי יותר רוחנית ומעט יותר מחודדת. למה לטרוח להצביע? בגלל שאין כזה דבר לא להצביע. לא להצביע זה להצביע, לכל מה שאתם אולי מתעבים ומתנגדים לו. לא להצביע יכול להיות פעולה של התנגדות עקרונית ופסיבית, אבל למעשה לא להצביע זה לתת את הכוח אקטיבית לאלה שהאינטרסים שלהם מנוגדים לשלנו, ואלה שיהיו מאוד שמחים לנצל את ההעדרות שלכם. לא להצביע זה בשביל פראיירים.
Imagine where this country would be if all the folks who in 2010 created the Tea Party had decided that, you know, politics is too messy, voting is too complicated. There is no possibility of our votes adding up to anything. They didn't preemptively silence themselves. They showed up, and in the course of showing up, they changed American politics. Imagine if all of the followers of Donald Trump and Bernie Sanders had decided not to upend the political status quo and blow apart the frame of the previously possible in American politics. They did that by voting.
דמיינו איפה המדינה הזו תהיה אם כל האנשים שב 2010 יצרו את מסיבת התה היו מחליטים, שאתם יודעים, פוליטיקה היא מלוכלכת מדי, להצביע זה מורכב מדי. אין אפשרות שהקולות שלנו יתווספו למשהו. הם לא משקיטים את עצמם מראש. הם הופיעו, ובמהלך הופעתם, הם שינו את הפוליטיקה האמריקאית. דמיינו אם כל העוקבים של דונלד טראמפ וברני סנדרס היו מחליטים לא ללכת נגד הסטטוס קוו הפוליטי ולפוצץ את המסגרת של מה שהיה אפשרי קודם לכן בפוליטיקה האמריקאית. הם עשו זאת על ידי הצבעה.
We live in a time right now, divided, often very dark, where across the left and the right, there's a lot of talk of revolution and the need for revolution to disrupt everyday democracy. Well, here's the thing: everyday democracy already gives us a playbook for revolution. In the 2012 presidential election, young voters, Latino voters, Asian-American voters, low-income voters, all showed up at less than 50 percent. In the 2014 midterm elections, turnout was 36 percent, which was a 70-year low. And in your average local election, turnout hovers somewhere around 20 percent.
אנחנו חיים בזמן עכשיו, מפוצל, הרבה פעמים חשוך, בו לרוחב השמאל והימין, יש הרבה דיבורים על מהפכה והצורך במהפכה להפריע לדמוקרטיה היום יומית. ובכן, הנה העניין: דמוקרטיה יום יומית כבר נותנת לנו ספר משחק למהפכה. בבחירות לנשיאות של 2012, בוחרים צעירים, בוחרים לטינים, בוחרים אסיאנו אמריקאים, בוחרים עם הכנסה נמוכה, כולם הופיעו בפחות מ 50 אחוז. בבחירות הביניים של 2014, ההגעה היתה 36 אחוז, מה שהיה שפל של 70 שנה. ובבחירות המקומיות הממוצעות שלכם, שיעורי ההצבעה נעו סביב 20 אחוז.
I invite you to imagine 100 percent. Picture 100 percent. Mobilize 100 percent, and overnight, we get revolution. Overnight, the policy priorities of this country change dramatically, and every level of government becomes radically more responsive to all the people. What would it take to mobilize 100 percent? Well, we do have to push back against efforts afoot all across the country right now to make voting harder. But at the same time, we have to actively create a positive culture of voting that people want to belong to, be part of, and experience together. We have to make purpose. We have to make joy.
אני מזמין אתכם לדמיין 100 אחוז. דמיינו 100 אחוזים. הניעו 100 אחוזים, ובן לילה, יש לנו מהפכה. בן לילה, סדרי העדיפות של המדיניות של המדינה משתנים דרמטית, וכל רמה של ממשל הופכת רדיקלית יותר ריספונסיבית לכל האנשים. מה זה ידרוש כדי להניע 100 אחוז? ובכן, אנחנו חייבים לדחוף מאמצים קיימים בכל רחבי המדינה עכשיו להפוך את הבחירה לקשה יותר. אבל באותו זמן, אנחנו חייבים אקטיבית ליצור תרבות חיובית של הצבעה שאנשים רוצים להשתייך אליה, להיות חלק ממנה, ולחוות יחד. אנחנו חייבים ליצור מטרה. אנחנו חייבים ליצור כיף.
So yes, let's have that revolution, a revolution of spirit, of ideas, of policy and participation, a revolution against cynicism, a revolution against the self-fulfilling sense of powerlessness. Let's vote this revolution into existence, and while we're at it, let's have some fun.
אז כן, בואו נעשה את המהפכה הזו, מהפכה של רוח, של רעיונות, מדיניות והשתתפות, מהפכה נגד ציניות, מהפכה נגד התחושה המגשימה את עצמה של חוסר אונים. בואו נבחר במהפכה הזו לקיום, ובעודנו עושים זאת, בואו נעשה קצת כיף.
Thank you very much.
תודה רבה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)