Γιατί να μπεις στον κόπο; Το ματς είναι στημένο. Δεν μετράει η ψήφος μου. Οι επιλογές είναι άθλιες. Η ψήφος είναι για τα κορόιδα.
Why bother? The game is rigged. My vote won't count. The choices are terrible. Voting is for suckers.
Μπορεί να έχετε σκεφτεί μερικά από αυτά. Μπορεί και να τα έχετε πει. Εαν ναι, δεν είστε οι μόνοι και δεν είστε τελείως λάθος. Το παιχνίδι της δημόσιας πολιτικής είναι στημένο με πολλούς τρόπους. Πώς αλλιώς γίνεται οι περισσότερες από τις μισές φορολογικές ελαφρύνσεις να ωφελούν το πλουσιότερο 5% της χώρας; Οι επιλογές μας είναι συχνά όντως άθλιες. Για πολλούς κατά μήκος του πολιτικού φάσματος, η πρώτη απόδειξη είναι οι προεδρικές εκλογές του 2016. Κάθε χρονιά, κοιτάτε τα ψηφοδέλτια καλά καλά και βρίσκετε πολλά που δεν σας εμπνέουν.
Perhaps you've thought some of these things. Perhaps you've even said them. And if so, you wouldn't be alone, and you wouldn't be entirely wrong. The game of public policy today is rigged in many ways. How else would more than half of federal tax breaks flow up to the wealthiest five percent of Americans? And our choices indeed are often terrible. For many people across the political spectrum, Exhibit A is the 2016 presidential election. But in any year, you can look up and down the ballot and find plenty to be uninspired about.
Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να πιστεύω ότι οι εκλογές έχουν σημασία. Όσο τρελό και αν ακούγεται, πιστεύω ότι μπορούμε να ξαναδώσουμε χαρά στις εκλογές. Σήμερα θα μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να το επιτύχουμε και γιατί.
But in spite of all this, I still believe voting matters. And crazy as it may sound, I believe we can revive the joy of voting. Today, I want to talk about how we can do that, and why.
Κάποτε στην αμερικανική ιστορία ήταν διασκεδαστικό να ψηφίζεις, και το να πας στην κάλπη δεν ήταν απλώς μια βαρετή υποχρέωση. Αυτό το κάποτε είναι «η περισσότερη αμερικανική ιστορία».
There used to be a time in American history when voting was fun, when it was much more than just a grim duty to show up at the polls. That time is called "most of American history."
(Γέλια)
(Laughter)
Από την επανάσταση, μέχρι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, οι ΗΠΑ είχαν ένα δυνατό αίσθημα συλλογικότητας και εκλογικής κουλτούρας. Με ανοιχτά θεατρικά, ελεύθερα ντιμπέιτ, πάρτι στους δρόμους, παρελάσεις και γιορτές. Κατά τον 19ο αιώνα, οι μετανάστες και οι αστικοί πολιτικοί μηχανισμοί πυροδότησαν αυτή την κουλτούρα. Αυτή μεγάλωνε με τα διαδοχικά ρεύματα νέων ψηφοφόρων. Κατά τη διάρκεια της Ανοικοδόμησης, όταν οι νέοι Αφροαμερικανοί ψηφοφόροι, οι νέοι Αφροαμερικάνοι πολίτες, ξεκίνησαν να εξασκούν τη δύναμή τους, γιόρταζαν με επετειακές παρελάσεις, που συνέδεαν τη χειραφέτηση με το νεοαποκτηθέν δικαίωμα ψήφου τους. Μερικές δεκατίες μετά, οι σουφραζέτες έφεραν μια θεατρικότητα στον αγώνα τους, παρελαύνοντας με άσπρα φορέματα καθώς διεκδικούσαν το δικαίωμα ψήφου. Το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, που επιδίωξε να εξαργυρώσει την υπόσχεση για ισότητα, που είχε αγνοηθεί απο τον Τζιμ Κρόου, έβαλε το δικαίωμα ψήφου στο επίκεντρο. Από το καλοκαίρι της Ελευθερίας, μέχρι την πορεία στο Σέλμα, αυτή η γενιά ακτιβιστών ήξερε ότι η ψήφος μετράει, και ότι η θεαματική επίδειξη δύναμης είναι το κλειδί στη διεκδίκηση δύναμης.
From the Revolution to the Civil Rights Era, the United States had a vibrant, robustly participatory and raucous culture of voting. It was street theater, open-air debates, fasting and feasting and toasting, parades and bonfires. During the 19th century, immigrants and urban political machines helped fuel this culture of voting. That culture grew with each successive wave of new voters. During Reconstruction, when new African-American voters, new African-American citizens, began to exercise their power, they celebrated in jubilee parades that connected emancipation with their newfound right to vote. A few decades later, the suffragettes brought a spirit of theatricality to their fight, marching together in white dresses as they claimed the franchise. And the Civil Rights Movement, which sought to redeem the promise of equal citizenship that had been betrayed by Jim Crow, put voting right at the center. From Freedom Summer to the march in Selma, that generation of activists knew that voting matters, and they knew that spectacle and the performance of power is key to actually claiming power.
Έχει όμως περάσει πάνω από μισός αιώνας απο τη Σέλμα και το κίνημα εκλογικών δικαιωμάτων και κατά την περίοδο αυτή, αυτή η πρόσωπο με πρόσωπο κουλτούρα ψηφοφορίας έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τη σκότωσε η τηλεόραση και μετά το διαδίκτυο. O καναπές αντικατέστησε τα κοινά. Οι οθόνες έκαναν τους πολίτες παρατηρητές. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι αστείες εικόνες πολιτικών στα κοινωνικά δίκτυα, αυτή είναι όμως μια κάπως ήσυχη μορφή πολιτικοποίησης. Η κοινωνιολόγος Σέρυ Τερκλ το ονόμασε «Μόνοι μαζί».
But it's been over a half century since Selma and the Voting Rights Act, and in the decades since, this face-to-face culture of voting has just about disappeared. It's been killed by television and then the internet. The couch has replaced the commons. Screens have made citizens into spectators. And while it's nice to share political memes on social media, that's a rather quiet kind of citizenship. It's what the sociologist Sherry Turkle calls "being alone together."
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια εκλογική κουλτούρα που έχει να κάνει με μια πραγματική συλλογικότητα σε προσωπικό επίπεδο, δυνατά και με πάθος, ώστε αντί για μια βαρετή υποχρέωση, να γίνει κάτι το ενθουσιώδες, που όλοι θα θέλουν να πάρουν μέρος.
What we need today is an electoral culture that is about being together together, in person, in loud and passionate ways, so that instead of being "eat your vegetables" or "do you duty," voting can feel more like "join the club" or, better yet, "join the party."
Φανταστείτε να είχαμε σε όλη τη χώρα, τοπικά αλλά και σε εθνικό επίπεδο, μια συντονισμένη προσπάθεια αναγέννησης τις διαδικασίας σε διαπροσωπικό επίπεδο: Υπαίθριες παραστάσεις που να κοροϊδεύουν και να εγκωμιάζουν πολιτικους σε μια μορφή σάτιρας, πολίτες σε αυτοσχέδια βήματα, δημόσιες συζητήσεις σε παμπ, δρόμοι με αφίσες και τοιχογραφίες, μουσικές μάχες όπου οι καλλιτέχνες θα υποστηρίζουν τον εκάστοτε πολιτικό. Όλα αυτά μπορεί να σας ακούγονται σαν κάτι από το μακρινό παρελθόν, αλλα δεν χρειάζεται να είναι πιο παλιό, ας πούμε, απ' το «Χάμιλτον» του Μπρόντγουεϊ, το οποίο είναι αρκετά επίκαιρο.
Imagine if we had, across the country right now, in local places but nationwide, a concerted effort to revive a face-to-face set of ways to engage and electioneer: outdoor shows in which candidates and their causes are mocked and praised in broad satirical style; soapbox speeches by citizens; public debates held inside pubs; streets filled with political art and handmade posters and murals; battle of the band concerts in which competing performers rep their candidates. Now, all of this may sound a little bit 18th century to you, but in fact, it doesn't have to be any more 18th century than, say, Broadway's "Hamilton," which is to say vibrantly contemporary.
Το θέμα είναι ότι παντού σε όλο τον κόσμο, σήμερα, κάπως έτσι ψηφίζουν εκατομμύρια άνθρωποι. Στην Ινδία, οι εκλογές είναι ένα έντονο δημόσιο ζήτημα. Στη Βραζιλία, η ημέρα των εκλογών έχει έναν χαρακτήρα καρναβαλιού. Στην Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ υπάρχει ένα φαντασμαγορικό θέαμα στο υπαίθριο πεδίο των εκλογών.
And the fact is that all around the world, today, millions of people are voting like this. In India, elections are colorful, communal affairs. In Brazil, election day is a festive, carnival-type atmosphere. In Taiwan and Hong Kong, there is a spectacle, eye-popping, eye-grabbing spectacle to the street theater of elections.
Μπορεί να αναρωτιέστε ποιος έχει χρόνο εδώ για κάτι τέτοιο. Θα σας έλεγα, ότι ο μέσος Αμερικάνος βλέπει πέντε ώρες τηλεόραση τη μέρα. Μπορεί να αναρωτηθείτε ποιος έχει τη διάθεση. Θα σας έλεγα, όποιος δεν θέλει να αντιμετωπίζεται ως κομπάρσος ή ως θέμα συζήτησης, αλλά ως συμμέτοχος, ως δημιουργός.
You might ask, well, here in America, who has time for this? And I would tell you that the average American watches five hours of television a day. You might ask, who has the motivation? And I'll tell you, any citizen who wants to be seen and heard not as a prop, not as a talking point, but as a participant, as a creator.
Πώς μπορούμε να το επιτύχουμε; Απλά με το να το κάνουμε πραγματικότητα.
Well, how do we make this happen? Simply by making it happen.
Για αυτό, εγώ και μερικοί συνάδελφοι δημιουργήσαμε ένα νέο πρότζεκτ, τη «Χαρά της Ψήφου». Σε τέσσερις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, -Φιλαδέλφεια, Μαϊάμι, Άκρον στο Οχάιο και Γουιτσιτά στο Κάνσας- συγκεντρώσαμε καλλιτέχνες, ακτιβιστές, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς, γείτονες, καθημερινούς ανθρώπους, ώστε να δημιουργήσουμε ένα πλάνο
That's why a group of colleagues and I launched a new project called "The Joy of Voting." In four cities across the United States -- Philadelphia, Miami, Akron, Ohio, and Wichita, Kansas -- we've gathered together artists and activists, educators, political folks, neighbors, everyday citizens to come together and create projects
που θα δυναμώσει τοπικά αυτήν την εκλογική κουλτούρα. Στο Μαϊάμι αυτό σημαίνει ολονύκτια πάρτυ με ντι-τζέι που η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε όσους είναι εγγεγραμμένοι για ψήφο. Στο Άκρον σημαίνει πολιτικά σκετσάκια στην καρότσα ενός φορτηγού που πηγαίνει απο γειτονιά σε γειτονιά. Στη Φιλαδέλφεια, ένα κυνήγι θησαυρού, με άρωμα πολιτικής, σε όλη την παλιά πόλη. Και στην Ουίτσιτα σημαίνει κασέτες και γκραφίτι στο Νορθ Εντ για την ψήφο. Αυτά είναι 20 απο τα σχέδια, ιδιαίτερα όμορφα και ποικίλα και αλλάζουν τους ανθρώπους.
that can foster this culture of voting in a local way. In Miami, that means all-night parties with hot DJs where the only way to get in is to show that you're registered to vote. In Akron, it means political plays being performed in the bed of a flatbed truck that moves from neighborhood to neighborhood. In Philadelphia, it's a voting-themed scavenger hunt all throughout colonial old town. And in Wichita, it's making mixtapes and live graffiti art in the North End to get out the vote. There are 20 of these projects, and they are remarkable in their beauty and their diversity, and they are changing people.
Να σας πω για μερικά από αυτά. Στο Μαϊάμι προσλάβαμε έναν νεαρό καλλιτέχνη, που ονομάζεται Ατόμικο, για να δημιουργήσει μερικά ζωηρά αυτοκόλλητα «Ψήφισα». Ο Ατόμικο όμως δεν είχε ξαναψηφίσει. Δεν ήταν καν εγγεγραμένος στους εκλογικούς καταλόγους. Καθώς άρχισε να σχεδιάζει τα αυτοκόλλητα, ξεπέρασε σταδιακά το αίσθημα φόβου για την πολιτική. Πήγε να γραφτεί, ενημερώθηκε για τις επερχόμενες εκλογές και τη μέρα των εκλογών, όχι μόνο μοίραζε αυτοκόλλητα αλλα ενθάρρυνε τον κόσμο να ψηφίσει
Let me tell you about a couple of them. In Miami, we've commissioned and artist, a young artist named Atomico, to create some vivid and vibrant images for a new series of "I voted" stickers. But the thing is, Atomico had never voted. He wasn't even registered. So as he got to work on creating this artwork for these stickers, he also began to get over his sense of intimidation about politics. He got himself registered, and then he got educated about the upcoming primary election, and on election day he was out there not just passing out stickers, but chatting up voters and encouraging people to vote,
μιλώντας με περαστικούς για τις εκλογές. Στο Άκρον, μια θεατρική ομάδα, οι Περιφερόμενοι Καλαίσθητοι ανέβασε τα σκετσάκια στα φορτηγά. Για να το επιτύχουν, κάλεσαν ανοιχτά όλους να συνδράμουν με ομιλίες, μονολόγους, διαλόγους, ποιήματα, ή ό,τι άλλο μπορεί να διαβαστεί και να γίνει μια παράσταση. Μαζέψανε δεκάδες προτάσεις. Μία απο αυτές ήταν ένα ποίημα που γράφτηκε από εννιά μαθητές που μάθαιναν Αγγλικά, όλοι τους ισπανόφωνοι μετανάστες απο το κοντινό Χάρτβιλ του Οχάιο. Θέλω να σας διαβάσω κάτι από το ποίημα.
and talking about the election with passersby. In Akron, a theater company called the Wandering Aesthetics has been putting on these pickup truck plays. And to do so, they put out an open call to the public asking for speeches, monologues, dialogues, poems, snippets of anything that could be read aloud and woven into a performance. They got dozens of submissions. One of them was a poem written by nine students in an ESL class, all of them Hispanic migrant workers from nearby Hartville, Ohio. I want to read to you from this poem.
Ονομάζεται «Η Χαρά της Ψήφου». «Θα ήθελα να ψηφίσω για πρώτη φορά γιατί τα πράγματα αλλάζουν για τους Ισπανόφωνους. Παλιά φοβόμουν τα φαντάσματα. Τώρα φοβάμαι τους ανθρώπους. Υπάρχει περισσότερη βία και ρατσισμός. Η ψήφος μπορεί να το αλλάξει αυτό. Το τείχος στα σύνορα δεν είναι τίποτα. Είναι μόνο ένας τοίχος. Το τείχος της ντροπής είναι κάτι. Είναι σημαντικό να ψηφίζεις για να ρίξουμε αυτό το τείχος της ντροπής. Έχω πάθος στη καρδιά μου. Η ψήφος μού δίνει φωνή και δύναμη.
It's called "The Joy of Voting." "I would like to vote for the first time because things are changing for Hispanics. I used to be afraid of ghosts. Now I am afraid of people. There's more violence and racism. Voting can change this. The border wall is nothing. It's just a wall. The wall of shame is something. It's very important to vote so we can break down this wall of shame. I have passion in my heart. Voting gives me a voice and power.
Μπορώ αντισταθώ και να κάνω κάτι». Το πρότζεκτ «Η Χαρά της Ψήφου» δεν έχει να κάνει μόνο με την ικανοποίηση. Έχει να κάνει με αυτό το πάθος. Έχει να κάνει με συναισθήματα και πίστη, και δεν είναι μόνο η δουλειά του οργανισμού μας. Σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή, μετανάστες, νέοι, απόμαχοι, άνθρωποι απο κάθε υπόβαθρο συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν αυτή την παθιασμένη, όμορφη δραστηριότητα γύρω από τις εκλογές, σε κόκκινες και μπλε πολιτείες, στις πόλεις και την επαρχία, άνθρωποι από κάθε πολιτικό υπόβαθρο. Αυτό που έχουν κοινό είναι:
I can stand up and do something." "The Joy of Voting" project isn't just about joy. It's about this passion. It's about feeling and belief, and it isn't just our organization's work. All across this country right now, immigrants, young people, veterans, people of all different backgrounds are coming together to create this kind of passionate, joyful activity around elections, in red and blue states, in urban and rural communities, people of every political background. What they have in common is simply this:
Το έργο τους αφορά την τοπική κοινωνία. Η συμμετοχικότητα είναι θέμα τοπικό. Εάν η πολιτική αφορά μόνο τις προεδρικές εκλογές, θα φωνάξουμε για λίγο στις τηλεοράσεις μας και μετά πέφτουμε κάτω εξουθενωμένοι. Όμως όταν η πολιτική αφορά εμάς και του γείτονές μας και τους ανθρώπους στις κοινότητές μας, με το να δημιουργήσουμε εμπειρίες με συλλογική φωνή και με φαντασία, αρχίζουμε να θυμόμαστε ότι αυτά τα πράγματα έχουν σημασία.
their work is rooted in place. Because remember, all citizenship is local. When politics becomes just a presidential election, we yell and we scream at our screens, and then we collapse, exhausted. But when politics is about us and our neighbors and other people in our community coming together to create experiences of collective voice and imagination, then we begin to remember that this stuff matters.
Αρχίζουμε να θυμόμαστε ότι αυτή είναι η αυτό-διαχείριση. Το οποίο με φέρνει πάλι στην αρχή. Γιατί να μπούμε στον κόπο; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθουμε. Η ψήφος έχει σημασία, διότι είναι μια αυτοεκπληρούμενη πράξη πίστης. Βοηθάει το πνεύμα αμοιβαίου ενδιαφέροντος, κάτι που αναπτύσσει κάθε κοινωνία. Ακόμα και αν ψηφίζουμε λόγω θυμού, γινόμαστε μέρος ενός συλλογικού άλματος πίστης.
We begin to remember that this is the stuff of self-government. Which brings me back to where I began. Why bother? There's one way to answer this question. Voting matters because it is a self-fulfilling act of belief. It feeds the spirit of mutual interest that makes any society thrive. When we vote, even if it is in anger, we are part of a collective, creative leap of faith.
Η ψήφος μας βοηθά να δημιουργήσουμε την δύναμη που ευχόμαστε να είχαμε. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοκρατία και το θέατρο γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα στην αρχαία Αθήνα. Και τα δύο εξωθούν το άτομο απο την ιδιωτικότητά του. Και τα δύο δημιουργούν υπέροχες δημόσιες εμπειρίες ενός κοινού τελετουργικού. Και τα δύο δίνουν ζωή στη φαντασία με έναν τρόπο που μας θυμίζει ότι όλα όσα μας ενώνουν
Voting helps us generate the very power that we wish we had. It's no accident that democracy and theater emerged around the same time in ancient Athens. Both of them yank the individual out of the enclosure of her private self. Both of them create great public experiences of shared ritual. Both of them bring the imagination to life in ways that remind us that all of our bonds in the end
μπορούνε να επαναπροσδιορισθούν. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, όταν αναλογιστούμε τη σημασία της φαντασίας, είναι πάρα πολύ βασική, και η δυνατότητά μας να πάρουμε αυτό το πνεύμα και αυτήν την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο εκεί έξω, δεν είναι μόνο θέμα τεχνογνωσίας. Δεν είναι μόνο θέμα χρόνου ή τρόπου.
are imagined, and can be reimagined. This moment right now, when we think about the meaning of imagination, is so fundamentally important, and our ability to take that spirit and to take that sense that there is something greater out there, is not just a matter of technical expertise. It's not just a matter of making the time or having the know-how.
Είναι θέμα φρονήματος. Αφήστε με να απαντήσω στην ερώτηση: «Γιατί να μπω στον κόπο;» με ένα τρόπο λιγότερο πνευματώδη και περισσότερο δηκτικό. Γιατί να μπώ στον κόπο να ψηφίσω; Γιατι δεν υπάρχει «δεν ψηφίζω». Δεν ψηφίζω σημαίνει ψηφίζω, οτιδήποτε μπορεί να απεχθάνομαι και να αντιτίθεμαι. Το να μην ψηφίζω μπορεί να μεταμφιεστεί σε μια ηθική πράξη παθητικής αντίστασης, αλλα τελικά το να μην ψηφίζω σημαίνει ότι παραδίδω τη δύναμη σε κάποιους με αντιδιαμετρικά συμφέροντα, που μετά χαράς εκμεταλλεύονται την απουσία μου.
It is a matter of spirit. But let me give you an answer to this question, "Why bother?" that is maybe a little less spiritual and a bit more pointed. Why bother voting? Because there is no such thing as not voting. Not voting is voting, for everything that you may detest and oppose. Not voting can be dressed up as an act of principled, passive resistance, but in fact not voting is actively handing power over to those whose interests are counter to your own, and those who would be very glad to take advantage of your absence.
Μόνο τα κορόιδα απέχουν από τις εκλογές. Φανταστείτε πού θα ήταν αυτή η χώρα εάν όλοι όσοι δημιούργησαν το Κίνημα του Τσαγιού το 2010 έκριναν ότι η πολιτική είναι πολύ δύσκολη και οι εκλογές πολύπλοκες. Δεν θα σήμαινε κάτι η ψήφος μας. Δεν απείχαν ως μέσο διαμαρτυρίας. Έδωσαν το παρόν και έτσι άλλαξαν την πολιτική στις Η.Π.Α. Φανταστείτε όλοι οι υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ και του Μπέρνι Σάντερς να αποφάσιζαν να μην ανατρέψουν το πολιτικό κατεστημένο και να διαλύσουν το πλαίσιο αυτού που θεωρείτο δεδομένο στην αμερικάνικη πολιτική.
Not voting is for suckers. Imagine where this country would be if all the folks who in 2010 created the Tea Party had decided that, you know, politics is too messy, voting is too complicated. There is no possibility of our votes adding up to anything. They didn't preemptively silence themselves. They showed up, and in the course of showing up, they changed American politics. Imagine if all of the followers of Donald Trump and Bernie Sanders had decided not to upend the political status quo and blow apart the frame of the previously possible in American politics.
Το έκαναν αυτό με την ψήφο τους. Ζούμε σε μια εποχή διχασμού, συχνά πολύ σκοτεινή, που μεταξύ αριστερών και δεξιών γίνεται πολλή κουβέντα για επανάσταση και την ανάγκη για επανάσταση που θα διαταράξει την απλή δημοκρατία. Το θέμα είναι: η απλή δημοκρατία ήδη μας παρέχει έναν τρόπο επανάστασης. Στις προεδρικές εκλογές του 2012, νεόι ψηφοφόροι, Ισπανόφωνοι, Αμερικανοασιάτες, ψηφοφόροι χαμηλού εισοδήματος προσήλθαν σε ποσοστό λιγότερο του 50%. Στις ενδιάμεσες εκλογές του 2014 ψήφισε λιγότερο απο το 36%, το χαμηλότερο τα τελευταία 70 χρόνια. Στις απλές τοπικές εκλογές,
They did that by voting. We live in a time right now, divided, often very dark, where across the left and the right, there's a lot of talk of revolution and the need for revolution to disrupt everyday democracy. Well, here's the thing: everyday democracy already gives us a playbook for revolution. In the 2012 presidential election, young voters, Latino voters, Asian-American voters, low-income voters, all showed up at less than 50 percent. In the 2014 midterm elections, turnout was 36 percent, which was a 70-year low. And in your average local election,
η προσέλευση κυμαίνεται γύρω στο 20%. Σας καλώ να φανταστείτε το 100%. Φανταστείτε το 100%. Κινητοποίηστε το 100% και μέσα σε μία νύχτα θα γίνει επανάσταση. Μέσα σε μία νύχτα θα αλλάξουν ριζικά οι προτεραιότητες της πολιτικής, και κάθε φάσμα της πολιτικής θα αρχίσει να ανταποκρίνεται ριζικά πιο γρήγορα σε όλους τους ανθρώπους. Τι χρειάζεται για να κινητοποιηθεί το 100%; Θα πρέπει άμεσα να αντιπαρατεθούμε σε κάθε προσπάθεια, σε όλη την επικράτεια, που δυσκολεύει τη διαδικασία. Την ίδια στιγμή, πρέπει να δημιουργήσουμε μια θετική εκλογική κουλτούρα ώστε να θέλουν όλοι να συμμετάσχουν και να νιώσουν την εμπειρία. Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν σκοπό.
turnout hovers somewhere around 20 percent. I invite you to imagine 100 percent. Picture 100 percent. Mobilize 100 percent, and overnight, we get revolution. Overnight, the policy priorities of this country change dramatically, and every level of government becomes radically more responsive to all the people. What would it take to mobilize 100 percent? Well, we do have to push back against efforts afoot all across the country right now to make voting harder. But at the same time, we have to actively create a positive culture of voting that people want to belong to, be part of, and experience together. We have to make purpose.
Πρέπει να φέρουμε την ευχαρίστηση. Ας κάνουμε λοιπόν αυτήν την επανάσταση, μια επανάσταση πνεύματος, ιδεών, πολιτικής και συμμετοχικότητας, μια επανάσταση ενάντια στον κυνισμό, μια επανάσταση ενάντια στην αυτοεκπληρούμενη αίσθηση αδυναμίας. Ας φέρουμε την επανάσταση με την ψήφο μας, και επί τη ευκαιρία,
We have to make joy. So yes, let's have that revolution, a revolution of spirit, of ideas, of policy and participation, a revolution against cynicism, a revolution against the self-fulfilling sense of powerlessness. Let's vote this revolution into existence, and while we're at it,
ας το απολαύσουμε.
let's have some fun.
Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
Thank you very much. (Applause)