Αν σκεφτείτε για λίγο το τηλέφωνο -- και η Intel δοκίμασε πολλά από τα πράγματα που θα σας παρουσίασω σήμερα τα 10 προηγούμενα χρόνια σε 600 περίπου νοικοκυριά ηλικιωμένων ατόμων -- 300 στην Ιρλανδία, και 300 στο Πόρτλαντ -- προσπαθώντας να καταλάβει πώς μετράμε και παρακολουθούμε την συμπεριφορά με ένα σημαντικό τρόπο ιατρικά;
If you think about the phone -- and Intel has tested a lot of the things I'm going to show you, over the last 10 years, in about 600 elderly households -- 300 in Ireland, and 300 in Portland -- trying to understand: How do we measure and monitor behavior in a medically meaningful way?
Και αν σκεφτείτε το τηλέφωνο, βέβαια, είναι κάτι που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε με μερικούς εκπληκτικούς τρόπους για να βοηθήσουμε τον κόσμο πράγματι να πάρει το κατάλληλο φάρμακο την κατάλληλη στιγμή. Δοκιμάζουμε αυτού του είδους τις απλές τεχνολογίες δικτυακών αισθητήρων μέσα στο σπίτι έτσι ώστε κάθε τηλέφωνο με το οποίο είναι εξοικειωμένος κάποιος ηλικιωμένος να μπορεί να τους βοηθήσει με τα φάρμακά τους. Αυτό που κάνουν ουσιαστικά είναι να σηκώνουν το τηλέφωνο, και το σύστημά μας τους ψιθυρίζει στο αυτί ποιο χάπι πρέπει να πάρουν, και αυτοί υποκρίνονται πως συνομιλούν μ' ένα φίλο τους. Και δεν ντρέπονται εξαιτίας μιας φαρμακευτικής συσκευασίας η οποία είναι άσχημη κάθεται πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και τους λέει, "Είμαι γέρος. Είμαι αδύναμος." Είναι μια κρυφή τεχνολογία που τους βοηθάει να εκτελέσουν την απλή διαδικασία της λήψης του σωστού χαπιού στο σωστό χρόνο.
And if you think about the phone, right, it's something that we can use for some incredible ways to help people actually take the right medication at the right time. We're testing these kinds of simple sensor-network technologies in the home so that any phone that a senior is already comfortable with can help them deal with their medications. And a lot of what they do is they pick up the phone, and it's our system whispering to them which pill they need to take, and they fake like they're having a conversation with a friend. And they're not embarrassed by a meds caddy that's ugly, that sits on their kitchen table and says, "I'm old. I'm frail." It's surreptitious technology that's helping them do a simple task of taking the right pill at the right time.
Μάλιστα, κάνουμε μερικά καταπληκτικά πράγματα με αυτά τα τηλέφωνα. Γιατί εκείνη η στιγμή που απαντάς στο τηλέφωνο ειναι μια δοκιμασία αντίληψης, κάθε φορά που το κάνεις. Για σκεφτείτε το λίγο. Θα απαντήσω το τηλέφωνο με τρεις διαφορετικούς τρόπους. "Παρακαλώ? Γεια." Εντάξει; Αυτή είναι η πρώτη φορά. "Παρακαλώ; Α, γεια." "Παρακαλώ; Ε, ποιος; Α, γεια." Εντάξει; Υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των τρόπων που απάντησα στο τηλέφωνο αυτές τις τρεις φορές. Και όπως παρακολουθούμε τη χρήση του τηλεφώνου από ηλικιωμένους για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μετρώντας δέκατα του δευτερολέπτου, αυτή η στιγμή αναγνώρισης του κατά πόσο μπορούν να καταλάβουν αν το άτομο στην άλλη άκρη της γραμμής είναι φίλος και ξεκινήσουν αμέσως την συνομιλία μαζί του, ή αν κάνουν αυτό που ονομάζεται προβληματική ομιλία, όπου μιλάνε όπως, "Περίμενε, ποιος είναι; Α." Εντάξει; Περιμένοντας αυτήν τη στιγμή αναγνώρισης ίσως να είναι ο καλύτερος δείκτης εκδήλωσης γεροντικής άνοιας από οποιοδήποτε κλινικό δείκτη μέχρι σήμερα.
Now, we also do some pretty amazing things with these phones. Because that moment when you answer the phone is a cognitive test every time that you do it. Think about it, all right? I'm going to answer the phone three different times. "Hello? Hey." All right? That's the first time. "Hello? Uh, hey." "Hello? Uh, who? Oh, hey." All right? Very big differences between the way I answered the phone the three times. And as we monitor phone usage by seniors over a long period of time, down to the tenths of a microsecond, that recognition moment of whether they can figure out that person on the other end is a friend and we start talking to them immediately, or they do a lot of what's called trouble talk, where they're like, "Wait, who is this? Oh." Right? Waiting for that recognition moment may be the best early indicator of the onset of dementia than anything that shows up clinically today.
Τους αποκαλούμε συμπεριφορικούς δείκτες. Υπάρχουν αρκετοί ακόμα. Πάει το άτομο στο τηλέφωνο όταν χτυπάει τόσο γρήγορα όσο παλιότερα. Πρόκειται για πρόβλημα ακοής ή σωματικό; Έγινε η φωνή τους πιο αδύναμη; Κάνουμε αρκετή δουλειά με ανθρώπους που πάσχουν από Αλτσχάιμερ, και ειδικά με αυτούς με Πάρκινσον όπου αυτή η αδύναμη φωνή, που εμφανίζεται μερικές φορές σε ασθενείς με Πάρκινσον, ίσως είναι ο καλύτερος πρώιμος δείκτης για τη νόσο του Πάρκινσον, πέντε με δέκα χρόνια πριν εμφανιστεί κλινικά. Αυτές οι λεπτές αλλαγές στη φωνή σου κατά τη διάρκεια μεγάλου χρονικού διαστήματος δύσκολα ανιχνεύονται από σένα ή το σύντροφό σου, μέχρι το πρόβλημα να γίνει τόσο έντονο και η φωνή σου να γίνει τόσο "σιωπηλή".
We call these behavioral markers. There's lots of others. Is the person going to the phone as quickly, when it rings, as they used to? Is it a hearing problem or is it a physicality problem? Has their voice gotten more quiet? We're doing a lot of work with people with Alzheimer's and particularly with Parkinson's, where that quiet voice that sometimes shows up with Parkinson's patients may be the best early indicator of Parkinson's five to 10 years before it shows up clinically. But those subtle changes in your voice over a long period of time are hard for you or your spouse to notice until it becomes so extreme and your voice has become so quiet.
Οι αισθητήρες, λοιπόν, αναζητούν αυτού του είδους τις φωνές. Όταν σηκώνεις το τηλέφωνο πόσο τρέμουλο έχεις, και πώς είναι αυτό, και πώς εμφανίζεται κατά τη διάρκεια ενός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος; Μήπως έχεις μεγαλύτερο πρόβλημα να πληκτρολογήσεις κάποιον αριθμό στο τηλέφωνο από ότι παλιότερα? Είναι πρόβλημα επιδεξιότητας; Είναι σύμπτωμα αρθρίτιδας; Χρησιμοποιείς το τηλέφωνο; Κοινωνικοποιείσαι λιγότερο από όσο συνήθιζες; Και κοιτώντας αυτή τη συμπεριφορά. Ποια είναι εκείνη η μείωση του μέσου όρου δημόσιας υγείας, που θα αποτελεί σημαντικό δείκτη για το μέλλον; Και τότε, τι επαναστατική ιδέα, εμείς, με εξαίρεση τις ΗΠΑ, ίσως να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη νεότευκτη τεχνολογία ώστε να μιλήσουμε στην άλλη άκρη της γραμμής με κάποιο γιατρό ή κάποια νοσηλεύτρια τελικά. Τι υπέροχη ημέρα θα είναι αυτή μόλις θα μπορέσουμε να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα.
So, sensors are looking at that kind of voice. When you pick up the phone, how much tremor are you having, and what is that like, and what is that trend like over a period of time? Are you having more trouble dialing the phone than you used to? Is it a dexterity problem? Is it the onset of arthritis? Are you using the phone? Are you socializing less than you used to? And looking at that pattern. And what does that decline in social health mean, as a kind of a vital sign of the future? And then wow, what a radical idea, we -- except in the United States -- might be able to use this newfangled technology to actually interact with a nurse or a doctor on the other end of the line. Wow, what a great day that will be once we're allowed to actually do those kinds of things.
Αυτοί είναι, λοιπόν, αυτό που θα αποκαλούσα συμπεριφορικοί δείκτες. Και είναι ένα ολόκληρος τομεάς στον οποίο προσπαθούμε στην Intel να δουλέψουμε τα 10 τελευταία χρόνια. Πώς τοποθετείτε τις απλές ριξικέλευθες τεχνολογίες μέσα στις πέντε πρώτες φράσεις για τις οποίες θα κάνω λόγο σε αυτήν την ομιλία; Οι συμπεριφορικοί δείκτες είναι σημαντικοί. Πώς αλλάζουμε συμπεριφορά; Πώς μετράμε τις αλλαγές στη συμπεριφορά με ένα τρόπο ο οποίος θα μας βοηθήσει με την πρόληψη της ασθένειας, την πρώιμη εμφάνιση της ασθένειας, και την παρακολούθηση της εξέλιξης της ασθένειας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα;
So, these are what I would call behavioral markers. And it's the whole field that we've been trying to work on for the last 10 years at Intel. How do you put simple disruptive technologies, and the first of five phrases that I'm going to talk about in this talk? Behavioral markers matter. How do we change behavior? How do we measure changes in behavior in a meaningful way that's going to help us with prevention of disease, early onset of disease, and tracking the progression of disease over a long period of time?
Τώρα, γιατί η Intel θα με άφηνε να ξοδέψω πολύ χρόνο και χρήμα, τα τελευταία 10 χρόνια, προσπαθώντας να κατανοήσω τις ανάγκες των ηλικιωμένων και να αρχίσω να σκέφτομαι αυτούς τους συμπεριφορικούς δείκτες; Αυτό είναι τμήμα της εργασίας που κάναμε. Έχουμε ζήσει σε 1000 νοικοκυριά ηλικιωμένων σε 20 χώρες τα τελευταία 10 χρόνια. Μελετούμε κόσμο στο Ρότσεστερ, στη Νέα Υόρκη. Ζούμε μαζί τους το χειμώνα γιατί ό,τι κάνουν το χειμώνα, και η πρόσβασή τους στα Κέντρα Υγείας, και πόσο κοινωνικοποιούνται είναι πολύ διαφορετικά από το καλοκαίρι. Αν έχουν κάταγμα ισχίου πάμε μαζί τους και μελετάμε ολόκληρη την διαδικασία μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο. Αν κάποιο οικογενειακό μέλος παίζει ρόλο κλειδί στο δίκτυο φροντίδας τους πετάμε και τους μελετάμε και αυτούς.
Now, why would Intel let me spend a lot of time and money, over the last 10 years, trying to understand the needs of seniors and start thinking about these kinds of behavioral markers? This is some of the field work that we've done. We have now lived with 1,000 elderly households in 20 countries over the last 10 years. We study people in Rochester, New York. We go live with them in the winter because what they do in the winter, and their access to healthcare, and how much they socialize, is very different than in the summer. If they have a hip fracture we go with them and we study their entire discharge experience. If they have a family member who is a key part of their care network, we fly and study them as well.
Μελετάμε, λοιπόν, ολόκληρη την εμπειρία υγείας 1000 ηλικιωμένων για τα τελευταία 10 χρόνια σε 20 διαφορετικές χώρες. Γιατί όμως η Intel θέλει να το χρηματοδοτήσει αυτό; Εξαιτίας του δεύτερου σλόγκαν για το οποίο θέλω να σας μιλήσω. Πριν 10 χρόνια, όταν προσπαθούσα να πείσω την Intel να με αφήσει να αρχίσω να ψάχνω για μια ριξικέλευθη τεχνολογία η οποία θα βοηθούσε με τον ανεξάρτητο τρόπο ζωής, την αποκαλούσα ως: "Y2K + 10."
So, we study the holistic health experience of 1,000 seniors over the last 10 years in 20 different countries. Why is Intel willing to fund that? It's because of the second slogan that I want to talk about. Ten years ago, when I started trying to convince Intel to let me go start looking at disruptive technologies that could help with independent living, this is what I called it: "Y2K + 10."
Ξέρετε, πίσω στο 2000 είχαμε όλοι εμμονή με την γήρανση των υπολογιστών μας, και κατά πόσο ή όχι θα επιβίωναν τον κτύπο του ρολογιού από το 1999 στο 2000 ώστε χάσαμε μια στιγμή που μόνο οι δημογράφοι την πρόσεξαν. Ήταν περίπου γύρω στην Πρωτοχρονιά. Και σε αυτή την αλλαγή, είχαμε μεγαλύτερο αριθμό ηλικιωμένων ανθρώπων από ότι νέους ανθρώπους, για πρώτη φορά στον πλανήτη. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, και αποκλείοντας την προσγείωση εξωγήινων ή κάποια άλλη μεγάλη πανδημία αυτή είναι η εκτίμηση των δημογράφων για το μέλλον.
You know, back in 2000, we were all so obsessed with paying attention to the aging of our computers, and whether or not they were going to survive the tick of the clock from 1999 to 2000, that we missed a moment that only demographers were paying attention to. It was right around New Years. And that switchover, when we had the larger number of older people on the planet, for the first time than younger people. For the first time in human history -- and barring aliens landing or some major other pandemic, that's the expectation from demographers, going forward.
Και πριν 10 χρόνια έμοιαζε να υπάρχει πολύ χρόνος για να πείσω την Intel να εργαστώ με αυτό. Σωστά? Το Y2K + 10 ερχόταν, όσοι γεννήθηκαν μεταπολεμικά άρχισαν να συνταξιοδοτούνται. Λοιπόν παιδιά, από ότι φαίνεται εδώ γνωρίζουμε αυτά τα δημογραφικά στοιχεία. Αυτός είναι ένας χάρτης ολόκληρου του κόσμου. Μοιάζει σαν τα φώτα να είναι αναμένα, αλλά κανείς δεν είναι σπίτι σε αυτό το δημογραφικό πρόβλημα του Y2K + 10. Σωστά; Εννοώ πως το καταλαβαίνουμε εδώ, αλλά δεν το κατανοούμε εδώ. Και δεν κάνουμε τίποτα για αυτό.
And 10 years ago it seemed like I had a lot of time to convince Intel to work on this. Right? Y2K + 10 was coming, the baby boomers starting to retire. Well folks, it's like we know these demographics here. This is a map of the entire world. It's like the lights are on, but nobody's home on this demographic Y2K + 10 problem. Right? I mean we sort of get it here, but we don't get it here, and we're not doing anything about it.
Η πρόταση για τη μεταρρύθμιση στην υγεία αγνοεί τις πραγματικότητες του κύματος γήρανσης που έρχεται, και τις επιπτώσεις για αυτά που χρειάζεται να κάνουμε για να αλλάξουμε όχι μόνο τον τρόπο που πληρώνουμε τη φροντίδα, αλλά για να προσφέρουμε φροντίδα με μερικούς δραστικά διαφορετικούς τρόπους. Και στην πραγματικότητα, εξαρτάται από εμάς. Εννοώ πως πιθανότατα είδατε αυτές τις επικεφαλίδες. Αυτή είναι η Κάθρην Κάσεη η οποία είναι το πρώτο μέλος της μεταπολεμικής γενιάς που εισέπραξε Κοινωνική Ασφάλεια. Αυτό συνέβη φέτος. Πήρε πρόωρη συνταξιοδότηση. Γεννήθηκε ένα δευτερόλεπτο μετά τα μεσάνυχτα το 1946. Μία συνταξιοδοτημένη δασκάλα. Εδώ την βλέπετε μαζί με τον διευθυντή της Κοινωνικής Ασφάλειας. Το πρώτο μέλος της μεταπολεμικής γενιάς, δεν χρειάστηκε καν να περιμένουμε μέχρι το 2011, τον επόμενο χρόνο. Ήδη από αυτόν τον χρόνο έχουμε αρχίσει να βλέπουμε πρόωρη συνταξιοδότηση.
The health reform bill is largely ignoring the realities of the age wave that's coming, and the implications for what we need to do to change not only how we pay for care, but deliver care in some radically different ways. And in fact, it's upon us. I mean you probably saw these headlines. This is Catherine Casey who is the first boomer to actually get Social Security. That actually occurred this year. She took early retirement. She was born one second after midnight in 1946. A retired school teacher, there she is with a Social Security administrator. The first boomer actually, we didn't even wait till 2011, next year. We're already starting to see early retirement occur this year.
Εντάξει λοιπόν, είναι εδώ. Αυτό το Y2K + 10 πρόβλημα είναι στην πόρτα μας. Αυτό είναι 50 τσουνάμι προγραμματισμένα στο ημερολόγιο. Αλλά κατά κάποιον τρόπο δεν μπορούμε να οργανώσουμε την κυβέρνησή μας και τις δυνάμεις καινοτομίας ώστε να βγούμε μπροστά του και να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Θα περιμένουμε μέχρι να μοιάζει περισσότερο με καταστροφή, και θα αντιδράσουμε, αντί να προετοιμαστούμε για αυτό. Έτσι, ένας από τους λόγους που είναι τόσο σημαντικό να ετοιμαστούμε για αυτό το Y2K πρόβλημα είναι, θέλω να επιχειρηματολογίσω, πως έχουμε αυτό που θα ονόμαζα δηλητηρίαση κεντρικού συστήματος.
All right, so it's here. This Y2K + 10 problem is at our door. This is 50 tsunamis scheduled on the calendar, but somehow we can't sort of marshal our government and innovative forces to sort of get out in front of it and do something about it. We'll wait until it's more of a catastrophe, and react, as opposed to prepare for it. So, one of the reasons it's so challenging to prepare for this Y2K problem is, I want to argue, we have what I would call mainframe poisoning.
Ο Άντι Γκρόουβ, περίπου έξι - εφτά χρόνια πριν, ο ίδιος ούτε το γνωρίζει ούτε το θυμάται, σε ένα άρθρο του περιοδικού Fortune χρησιμοποίησε την φράση "Κεντρικό Σύστημα Υγείας", και εγώ την επέκτεινα και την εμπλούτισα. Το είδε κάπου γραμμένο."Έρικ αυτή είναι μια πραγματικά καλή ιδέα", είπε. Του απάντησα, ""Στην πραγματικότητα ήταν δική σου ιδέα. Εσύ το είπες σε ένα άρθρο του περιοδικού Fortune. Εγώ απλά το επέκτεινα." Ξέρετε, αυτό είναι το κεντρικό σύστημα.
Andy Grove, about six or seven years ago, he doesn't even know or remember this, in a Fortune Magazine article he used the phrase "mainframe healthcare," and I've been extending and expanding this. He saw it written down somewhere. He's like, "Eric that's a really cool concept." I was like, "Actually it was your idea. You said it in a Fortune Magazine article. I just extended it." You know, this is the mainframe.
Αυτή η νοοτροπία του να ταξιδεύουμε προς και να μοιραζόμαστε μεγάλα ακριβά συστήματα υγείας στην πραγματικότητα άρχισε το 1787. Αυτό είναι το πρώτο γενικό νοσοκομείο στην Βιέννη. Και το δεύτερο γενικό νοσοκομείο στην Βιέννη περίπου το 1850, ήταν εκεί που αρχίσαμε να κτίζουμε ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών για την εκπαίδευση των φοιτητών σε ιατρικές ειδικότητες. Και είναι ένα μέρος στο οποίο ξεκινήσαμε να αναπτύσουμε αρχιτεκτονική η οποία κυριολεκτικά διαιρούσε το σώμα, και κατηγοριοποιούσε την φροντίδα σε τμήματα και διαμερίσματα. Και αυτό αντικατοπτριζόταν στην αρχιτεκτονική μας. Αντανακλούνταν στον τρόπο με τον οποίο διδάσκαμε τους φοιτητές. Και αυτή η νοοτροπία κεντρικού συστήματος επιμένει και σήμερα.
This mentality of traveling to and timesharing large, expensive healthcare systems actually began in 1787. This is the first general hospital in Vienna. And actually the second general hospital in Vienna, in about 1850, was where we started to build out an entire curriculum for teaching med students specialties. And it's a place in which we started developing architecture that literally divided the body, and divided care into departments and compartments. And it was reflected in our architecture, it was reflected in the way that we taught students, and this mainframe mentality persists today.
Τώρα, δεν είμαι εναντίον των νοσοκομείων. Εξαιτίας των προσωπικών μου προβλημάτων υγείας έχω κάνει φαρμακευτικές θεραπείες, έχω ταξιδέψει σε αυτό το νοσοκομείο και σε άλλα, πολλές πολλές φορές. Αλλά λατρεύουμε το ψηλό νοσοκομείο στο λόφο. Σωστά; Και αυτό είναι το Κεντρικό Σύστημα Υγείας. Και περίπου 30 χρόνια πριν δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι θα είχαμε την δύναμη ενός υπολογιστή κεντρικού συστήματος (mainframe) που είχε το μέγεθος ενός δωματίου μέσα στην τσάντα μας και πάνω στη ζώνη μας, που κουβαλάμε σήμερα με το κινητό μας. Και ξαφνικά, η πληροφορική, η οποία ήταν ένα σύστημα οδηγούμενο από ειδικούς, έγινε ένα προσωπικό σύστημα το οποίο όλοι κατείχαμε ως μέρος της καθημερινότητάς μας. Αυτή η αλλαγή από το κεντρικό σύστημα στους προσωπικούς υπολογιστές είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε με την υγεία. Πρέπει να αλλάξουμε από την νοοτροπία του Κεντρικού Συστήματος Υγείας σε ένα προσωπικό μοντέλο υγείας.
Now, I'm not anti-hospital. With my own healthcare problems, I've taken drug therapies, I've traveled to this hospital and others, many, many times. But we worship the high hospital on a hill. Right? And this is mainframe healthcare. And just as 30 years ago we couldn't conceive that we would have the power of a mainframe computer that took up a room this size in our purses and on our belts, that we're carrying around in our cell phone today, and suddenly, computing, that used to be an expert driven system, it was a personal system that we all owned as part of our daily lives -- that shift from mainframe to personal computing is what we have to do for healthcare. We have to shift from this mainframe mentality of healthcare to a personal model of healthcare.
Έχουμε εμμονή με αυτό τον τρόπο σκέψης. Όταν η Intel κάνει έρευνες παντού στον κόσμο και εμείς λέμε, "Γρήγορη απάντηση, υγεία." Η πρώτη λέξη που έρχεται στο νου είναι ο ιατρός. Η δεύτερη είναι το νοσοκομείο. Και η τρίτη είναι η αρρώστια ή ασθένεια. Σωστά; Είμαστε όλοι καλωδιομένοι, στη φαντασία μας, για να σκεφτούμε πως η υγεία και η καινοτομία στο χώρο της υγείας είναι κάτι που ταιριάζει σε εκείνη τη θέση. Ολόκληρη η συζήτηση για την μεταρρύθμιση υγείας σήμερα, τμήμα Πληροφορικής, όταν μιλάμε με τους δημιουργούς πολιτικών ισούται με το πώς θα κάνουμε τους ιατρούς να χρησιμοποιήσουν ηλεκτρονικούς ιατρικούς φακέλους στο κεντρικό σύστημα; Δεν σκεφτόμαστε καθόλου πώς θα γυρίσουμε από το κεντρικό σύστημα στο σπίτι. Και το πρόβλημα με αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την υγεία. Σωστά;
We are obsessed with this way of thinking. When Intel does surveys all around the world and we say, "Quick response: healthcare." The first word that comes up is "doctor." The second that comes up is "hospital." And the third is "illness" or "sickness." Right? We are wired, in our imagination, to think about healthcare and healthcare innovation as something that goes into that place. Our entire health reform discussion right now, health I.T., when we talk with policy makers, equals "How are we going to get doctors using electronic medical records in the mainframe?" We're not thinking about how do we shift from the mainframe to the home. And the problem with this is the way we conceive healthcare. Right?
Αυτό είναι ένα πολύ αντιδραστικό, οδηγούμενο από κρίσεις σύστημα. Πραματοποιούμε 15-λεπτες εξετάσεις με ασθενείς. Βασίζεται στον πληθυσμό. Συγκεντρώνουμε ένα σωρό από βιολογικές πληροφορίες σε αυτό το τεχνητό σκηνικό. Και τους επιδιορθώνουμε, σαν καρτούν ξανά από την αρχή, και τις στέλνουμε σπίτι, και ελπίζουμε, πως μπορεί να τους δώσουμε ένα φυλλάδιο, ίσως μια διαδραστική ιστοσελίδα στην οποία κάνουν όπως τους ζητείται χωρίς να γυρίσουν πίσω στο κεντρικό σύστημα.
This is a very reactive, crisis-driven system. We're doing 15-minute exams with patients. It's population-based. We collect a bunch of biological information in this artificial setting, and we fix them up, like Humpty-Dumpty all over again, and send them home, and hope -- we might hand them a brochure, maybe an interactive website -- that they do as asked and don't come back into the mainframe.
Και το πρόβλημα είναι, πως δεν μπορούμε να το χρημαδοτήσουμε σήμερα, κύριοι. Δεν μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε το Κεντρικό Σύστημα Υγείας για να συμπεριλάβει τους ανασφάλιστους. Και τώρα θέλουμε μια απλή λύση για το ηλικιακό κύμα που έρχεται; Το παρόν μοντέλο στο χώρο της υγείας δυσλειτουργεί και πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο σπίτι.
And the problem is we can't afford it today, folks. We can't afford mainframe healthcare today to include the uninsured. And now we want to do a double-double of the age wave coming through? Business as usual in healthcare is broken and we've got to do something different. We've got to focus on the home.
Πρέπει να εστιάσουμε σε ένα προσωπικό παράδειγμα υγείας που μεταφέρει τη φροντίδα στο σπίτι. Πώς είμαστε περισσότερο προνοητικοί, και προληπτικοί; Πώς συλλέγουμε ζωτικά σήματα και άλλου είδους πληροφορίες όλο το 24ωρο; Πώς ορίζουμε ένα προσωπικό όριο για το τι θα δουλέψει για εμάς; Πως συλλέγουμε όχι μόνο βιολογικά δεδομένα αλλά συμπεριφορικά δεδομένα, ψυχομετρικά δεδομένα σχετιζόμενα δεδομένα, μέσα και πάνω και γύρω από το σπίτι; Και πώς οδηγούμε την συμμόρφωση να είναι ένα διαμορφωμένο σχέδιο φροντίδας που χρησιμοποιεί όλη αυτή τη σπουδαία τεχνολογία που είναι γύρω μας ώστε να αλλάξει τη συμπεριφορά μας; Αυτό πρέπει να κάνουμε για το προσωπικό μοντέλο υγείας.
We've got to focus on a personal healthcare paradigm that moves care to the home. How do we be more proactive, prevention-driven? How do we collect vital signs and other kinds of information 24 by 7? How do we get a personal baseline about what's going to work for you? How do we collect not just biological data but behavioral data, psychological data, relational data, in and on and around the home? And how do we drive compliance to be a customized care plan that uses all this great technology that's around us to change our behavior? That's what we need to do for our personal health model.
Θέλω να σας δώσω μερικά παραδείγματα. Αυτή είναι η Μίμη από κάποια από τις έρευνές μας -- στα 90 της, έπρεπε να μεταφερθεί έξω από το σπίτι της επειδή η οικογένειά της ανησυχούσε για τις πτώσεις της. Σηκώστε το χέρι σας αν είχατε κάποια σοβαρή πτώση στο σπίτι σας, ή αν είχε κάποιος από τους δικούς σας, τους γονείς σας ή κάτι τέτοιο. Σωστά; Κλασικό. Κάταγμα στο γοφό συχνά οδηγεί στον εγκλισμό του ηλικιωμένου σε ίδρυμα. Αυτό συνέβαινε στην Μίμη, η οικογένεια ανησυχούσε για αυτό, την πήρε από το σπίτι της, σε ένα ίδρυμα για ηλικιωμένους. Σκόνταψε πάνω στη φιάλη οξυγόνου της.
I want to give you a couple of examples. This is Mimi from one of our studies -- in her 90s, had to move out of her home because her family was worried about falls. Raise your hand if you had a serious fall in your household, or any of your loved ones, your parents or so forth. Right? Classic. Hip fracture often leads to institutionalization of a senior. This is what was happening to Mimi; the family was worried about it, moved her out of her own home into an assisted living facility. She tripped over her oxygen tank.
Πολλοί άνθρωποι αυτής της γενιάς δεν θα πατήσουν το κουμπί, ακόμα και αν έχουν ένα σύστημα συναγερμού, επειδή δεν θέλουν να ανησυχήσουν τους άλλους, ακόμα και αν πληρώνουν 30 δολάρια το μήνα. Η μεταπολεμική γενιά θα πατήσει το κουμπί. ΠΙστέψτε με. Θα πατούν το κουμπί ασταμάτητα. Σωστά;
Many people in this generation won't press the button, even if they have an alert call system, because they don't want to bother anybody, even though they've been paying 30 dollars a month. Boomers will press the button. Trust me. They're going to be pressing that button non-stop. Right?
Η Μίμη έσπασε την λεκάνη της, έμεινε πεσμένη όλη την νύχτα, όλο το πρωί, τελικά κάποιος ήρθε και την βρήκε, και την έστειλε στο νοσοκομείο. Την βοήθησαν να αναρρώσει. Δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει στο ίδρυμα για ηλικιωμένους. Την εισήγαγαν σε κλινική. Την πρώτη νύχτα στην κλινική όπου είχε βρεθεί στο ίδιο ίδρυμα για ηλικιωμένους, την μετέφεραν από το ένα κρεβάτι στο άλλο, περίπου την πέταξαν, της ξαναέσπασαν τη λεκάνη. Την έστειλαν πίσω στο νοσοκομείο απ' όπου είχε μόλις έλθει, κανείς δεν διάβασε το ιστορικό της, της έδωσαν αγωγή για Tylenol, στο οποίο ήταν αλλεργική, αυτό προκάλεσε αντίδραση, απέκτησε πληγές από την ακινησία βασικά, είχε καρδιακά προβλήματα, και κατέληξε από την πτώση και τις επιπλοκές και τα λάθη τα οποία έγιναν.
Mimi broke her pelvis, lay all night, all morning, finally somebody came in and found her, sent her to the hospital. They fixed her back up. She was never going to be able to move back into the assisted living. They put her into the nursing home unit. First night in the nursing home unit where she had been in the same assisted living facility, moved her from one bed to another, kind of threw her, rebroke her pelvis, sent her back to the hospital that she had just come from, no one read the chart, put her on Tylenol, which she is allergic to, broke out, got bedsores, basically, had heart problems, and died from the fall and the complications and the errors that were there.
Τώρα, το πιο τρομακτικό σχετικά με αυτήν την ιστορία είναι, ότι αυτή είναι η γιαγιά της γυναίκας μου. Τώρα, εγώ είμαι ο Έρικ Ντίσμαν. Μιλώ Αγγλικά. Δουλεύω για την Intel. Παίρνω ένα καλό μισθό. Είμαι ενήμερος για τις πτώσεις και για τα σχετικά ατυχήματα. Είναι το πεδίο έρευνας στο οποίο δουλεύω. Έχω πρόσβαση σε γερουσιαστές και Διευθύνοντες Συμβούλους. Δεν μπορώ να το σταματήσω από το να συμβεί. Τι συμβαίνει αν δεν έχεις χρήματα, δεν μιλάς αγγλικά, ή αν δεν έχεις το είδος της πρόσβασης για να αντιμετωπίσεις αυτού του είδους τα προβλήματα που αναπόφευκτα συμβαίνουν; Πώς μπορούμε να σταματήσουμε την μεγάλη πλειοψηφία των πτώσεων από το να συμβούν;
Now, the most frightening thing about this is this is my wife's grandmother. Now, I'm Eric Dishman. I speak English, I work for Intel, I make a good salary, I'm smart about falls and fall-related injuries -- it's an area of research that I work on. I have access to senators and CEOs. I can't stop this from happening. What happens if you don't have money, you don't speak English or don't have the kind of access to deal with these kinds of problems that inevitably occur? How do we actually prevent the vast majority of falls from ever occurring in the first place?
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα γρήγορο παράδειγμα της εργασίας που κάνουμε για να επιτύχουμε ακριβώς αυτό. Φορώ μια μικρή τεχνολογία την οποία αποκαλούμε Shimmer. Είναι μια ερευνητική πλατφόρμα. Έχει μετρητή επιτάχυνσης. Μπορείτε να το συνδέσετε σε ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα τριών εισόδων. Υπάρχουν όλα τα είδη από plug and play (σύνδεση και λειτουργία) όπως τα Legos με τα οποία μπορείς να συλλάβεις, στην "άγρια φύση", στον πραγματικό κόσμο, πράγματα όπως το τρέμουλο, το βήμα, το μήκος του διασκελισμού, και τέτοιου είδους πράγματα.
Let me give you a quick example of work that we're doing to try to do exactly that. I've been wearing a little technology that we call Shimmer. It's a research platform. It has accelerometry. You can plug in a three-lead ECG. There is all kinds of sort of plug-and-play kind of Legos that you can do to capture, in the wild, in the real world, things like tremor, gait, stride length and those kinds of things.
Το πρόβλημα είναι, πως η αντίληψή μας για τις πτώσεις, σήμερα, όπως στην Μίμη, βασίζεται σε έρευνα στο εμπορικό κέντρο, τρεις μήνες αφού πέσεις, όπου ρωτούμε "Τι έκανες όταν έπεσες;". Αυτό είναι περίπου το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Αλλά με κάτι όπως το Shimmer, ή έχουμε κάτι που ονομάζουμε Μαγικό Χαλί, ενσωματωμένοι αισθητήρες στο χαλί, ή συστήματα με κάμερες τα οποία έχουμε δανειστεί από την αθλητιατρική, ξεκινάμε για πρώτη φορά σε αυτά τα 600 νοικοκυριά ηλικιωμένων για να συλλέξουμε πραγματικές κινηματικές εικόνες δράσης και να καταλάβουμε ποιες είναι οι λεπτές αλλαγές που συμβαίνουν και οι οποίες μπορούν να μας δείξουν ότι η μαμά είναι επιρρεπής στις πτώσεις.
The problem is, our understanding of falls today, like Mimi, is get a survey in the mail three months after you fell, from the State, saying, "What were you doing when you fell?" That's sort of the state of the art. But with something like Shimmer, or we have something called the Magic Carpet, embedded sensors in carpet, or camera-based systems that we borrowed from sports medicine, we're starting for the first time in those 600 elderly households to collect actual kinematic motion data to understand: What are the subtle changes that are occurring that can show us that mom has become risk at falls?
Και πολύ συχνά μπορούμε να κάνουμε δύο παρεμβάσεις, και να φτιάξουμε το μείγμα των φαρμάκων. Είμαι ερευνητής ποιότητας, αλλά όταν βλέπω αυτές τις ροές δεδομένων να έρχονται από αυτά τα ιδρύματα, μπορώ να δω τα δεδομένα και να σας πω τη μέρα που κάποιος γιατρός συνταγογράφησε κάτι το οποίο κανένας άλλος δεν ήξερε ότι έπαιρναν. Επειδή βλέπουμε τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους στο σπίτι. Σωστά; Αυτές οι ανακαλύψεις των συμπεριφορικών δεικτών, και των αλλαγών στην συμπεριφορά είναι ανατρεπτικές, και όπως η ανακάλυψη του μικροσκοπίου επειδή πλέον συλλέγουμε ροές δεδομένων το οποίο δεν κάναμε ποτέ πριν στο παρελθόν.
And most often we can do two interventions, fix the meds mix. I'm a qualitative researcher, but when I look at these data streams coming in from these homes, I can look at the data and tell you the day that some doctor prescribed them something that nobody else knew that they were on, because we see the changes in their patterns in the household. Right? These discoveries of behavioral markers, and behavioral changes are game changing, and like the discovery of the microscope because of our collecting data streams that we've actually never done before.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα της κλινικής μας Τριλ στην Ιρλανδία από... στην πραγματικότητα αυτό που βλέπετε είναι ότι κοιτάζει τα δεδομένα σε αυτήν την φωτογραφία, από το Μαγικό Χαλί. Έτσι, με ένα μικρό χαλί μπορείτε να δείτε το μέγεθος της ταλάντευσης της στάσης του σώματος, και να κοιτάξετε τις αλλαγές της σε ένα χρονικό διάστημα μηνών. Εδώ βλέπετε πώς θα μοιάζουν στο περίπου κάποια από τα δεδομένα. Αυτά είναι ενεργοποιήσεις των αισθητήρων.
This is an example in our TRIL Clinic in Ireland of -- actually what you're seeing is she's looking at data, in this picture, from the Magic Carpet. So, we have a little carpet that you can look at your amount of postural sway, and look at the changes in your postural sway over many months. Here's what some of this data might look like. This is actually sensor firings.
Υπάρχουν δύο διαφορετικά αντικείμενα στην έρευνά μας. Πρόκειται για συλλογή δεδομένων ενός ολόκληρου χρόνου. Το χρώμα αντιπροσωπεύει τα διαφορετικά δωμάτια που υπάρχουν στο σπίτι. Το άτομο στα αριστερά μένει στο δικό του σπίτι. Αυτό το άτομο στα δεξιά μένει σε ένα ίδρυμα ηλικιωμένων. Το γνωρίζω αυτό επειδή βλέπω πόσο ακριβής είναι η ώρα του γεύματος όταν δεν βρίσκονται πλέον σε αυτά τα συγκεκριμένα δωμάτια εδώ. Σωστά; Τώρα, αυτά δεν σημαίνουν κάτι το ιδιαίτερο για εσάς. Αλλά όταν βλέπουμε αυτούς τους κύκλους δεδομένων για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, και κοιτάμε τα πάντα από την κίνηση στα διάφορα δωμάτια του σπιτιού, μέχρι τις μικρο-κινήσεις τις οποίες λαμβάνει το Shimmer, σχετικά με το βηματισμό και το μήκος του διασκελισμού, αυτές οι ροές δεδομένων αρχίζουν να μας λένε πράγματα σχετικά με τα συμπεριφορικά πρότυπα τα οποία δεν είχαμε καταλάβει ποτέ στο παρελθόν.
These are two different subjects in our study. It's about a year's worth of data. The color represents different rooms they are in the house. This person on the left is living in their own home. This person on the right is actually living in an assisted living facility. I know this because look at how punctuated meal time is when they are no longer in their particular rooms here. Right? Now, this doesn't mean that much to you. But when we look at these cycles of data over a longer period of time -- and we're looking at everything from motion around different rooms in the house, to sort of micro-motions that Shimmer picks up, about gait and stride length -- these streams of data are starting to tell us things about behavioral patterns that we've never understood before.
Μπορείτε να πάτε στο ORCATech.org -- δεν έχει να κάνει τίποτα με τις φάλαινες, είναι το Κέντρο του Όρεγκον για τη Γήρανση και την Τεχνολογία -- και να δείτε περισσότερα σχετικά με αυτά. Το πρόβλημα είναι, η Intel είναι ακόμα ένας από τους μεγαλύτερους επενδυτές στον κόσμο στην έρευνα τεχνολογιών αυτόνομης διαβίωσης. Δεν καυχιέμαι σχετικά με το πόσο επενδύουμε, αλλά σημειώνω πόσο λίγο οποιοσδήποτε άλλος δίνει προσοχή στη γήρανση και χρηματοδοτεί την καινοτομία στη γήρανση, στη διαχείριση των χρόνιων νοσημάτων, και στην αυτόνομη διαβίωση στο σπίτι.
You can go to ORCATech.org -- it has nothing to do with whales, it's the Oregon Center for Aging and Technology -- to see more about that. The problem is, Intel is still one of the largest funders in the world of independent living technology research. I'm not bragging about how much we fund; it's how little anyone else actually pays attention to aging and funds innovation on aging, chronic disease management and independent living in the home.
Έτσι, το μάντρα μου εδώ, το τέταρτό μου σλόγκαν είναι: 10,000 σπιτικά ή διάλυση. Χρειάζεται να προωθήσουμε μια εθνική, εάν όχι διεθνή, έρευνα τύπου Φράνινγκχαμ για τεχνολογίες αυτόνομης διαβίωσης, όπου έχουμε 10,000 συνδεδεμένα σπιτικά ηλικιωμένων με ευρυζωνικό, πλήρη ιατρικό χαρακτήρα, και μια πλατφόρμα με την οποία μπορούμε να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε και να μετατρέψουμε αυτές τις ανέκδοτες έρευνες σε είκοσι σπίτια τις οποίες τα πανεπιστήμια χρηματοδοτούν, σε μεγάλες κλινικές έρευνες που αποδεικνύουν την αξία αυτών των τεχνολογιών. Οπότε, 10,000 σπιτικά ή διάλυση. Αυτά είναι μερικά από τα νοικοκυριά που χρησιμοποιήσαμε στις έρευνες της Intel.
So, my mantra here, my fourth slogan is: 10,000 households or bust. We need to drive a national, if not international, Framingham-type heart study of independent living technologies, where we have 10,000 elderly connected households with broadband, full medical characterization, and a platform by which we can start to experiment and turn these from 20-household anecdotal studies that the universities fund, to large clinical trials that prove out the value of these technologies. So, 10,000 households or bust. These are just some of the households that we've done in the Intel studies.
Η πέμπτη και τελευταία φράση μου: Προσπάθησα για δύο χρόνια, και υπήρχαν στιγμές που είμαστε αρκετά κοντά, να κάνουμε το νομοσχέδιο για την μεταρρύθμιση στην υγεία να είναι σχετικό με τη μεταρρύθμιση από κάτι και προς κάτι. Από ένα κεντρικοποιημένο μοντέλο σε ένα προσωπικό μοντέλο υγείας, ή να σημαίνει κάτι περισσότερο από απλώς μια συζήτηση σχετικά με τη δημόσια επιλογή και πώς θα τη χρηματοδοτήσουμε. Δεν έχει σημασία πώς χρηματοδοτούμε το σύστημα υγείας. Θα βρούμε κάποιον τρόπο για τα επόμενα 10 χρόνια, και θα τον δοκιμάσουμε. Ανεξάρτητα ποιος πληρώνει για αυτό, πρέπει να αρχίσουμε να προσφέρουμε φροντίδα με ένα θεμελιωδώς διαφορετικό τρόπο και να φροντίσουμε ώστε το σπίτι και ο ασθενής και τα μέλη της οικογένειας, και αυτοί που προσφέρουν φροντίδα να είναι τμήμα αυτών των συνεργαζόμενων ομάδων φροντίδας και να χρησιμοποιούν αυτές τις ανατρεπτικές τεχνολογίες που ήδη υπάρχουν ώστε να προσφέρουν φροντίδα με κάποιους αρκετά θεμελιωδώς διαφορετικά τρόπους.
My fifth and final phrase: I have tried for two years, and there were moments when we were quite close, to make this healthcare reform bill be about reform from something and to something, from a mainframe model to a personal health model, or to mean something more than just a debate about the public option and how we're going to finance. It doesn't matter how we finance healthcare. We're going to figure something out for the next 10 years, and try it. No matter who pays for it, we better start doing care in a fundamentally different way and treating the home and the patient and the family member and the caregivers as part of these coordinated care teams and using disruptive technologies that are already here to do care in some pretty fundamental different ways.
Ο πρόεδρος πρέπει να σταθεί και να πει, στο τέλος της διαβούλευσης για τη μεταρρύθμιση στην υγεία, "Ο στόχος μας ως χώρα είναι να μεταφέρουμε το 50 τοις εκατό της φροντίδας εκτός ιδρυμάτων, κλινικών, νοσοκομείων και χώρων περίθαλψης, στο σπίτι, σε 10 χρόνια." Είναι εφικτό. Θα έπρεπε να το κάνουμε οικονομικά. Θα έπρεπε να το κάνουμε ηθικά. Και θα έπρεπε να το κάνουμε για την ποιότητα της ζωής. Αλλά δεν υπάρχει στόχος σε αυτή τη μεταρρύθμιση υγείας. Σήμερα είναι απλά ένα χάος.
The president needs to stand up and say, at the end of a healthcare reform debate, "Our goal as a country is to move 50 percent of care out of institutions, clinics, hospitals and nursing homes, to the home, in 10 years." It's achievable. We should do it economically, we should do it morally, and we should do it for quality of life. But there is no goal within this health reform. It's just a mess today.
Έτσι, ξέρετε, αυτό είναι το τελευταίο μήνυμά μου σε εσάς. Πώς ορίζουμε ένα στόχο του μεγέθους "πάμε στο φεγγάρι" για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα Y2K +10 που έρχεται; Δεν είναι η καινοτομία και η τεχνολογία η οποία θα είναι το μαγικό χάπι που θα θεραπεύσει τα πάντα, αλλά θα είναι μέρος της λύσης. Και αν δεν δημιουργήσουμε ένα κίνημα για προσωποκεντρική υγεία, κάτι στο οποίο στοχεύουμε όλοι στη μεταρρύθμιση, δεν θα καταλήξουμε πουθενά. Έτσι, ελπίζω πως θα μετατρέψετε αυτό το συνέδριο σε αυτήν την μορφή κινήματος προς τα εμπρός. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
So, you know, that's my last message to you. How do we set a going-to-the-moon goal of dealing with the Y2K +10 problem that's coming? It's not that innovation and technology is going to be the magic pill that cures all, but it's going to be part of the solution. And if we don't create a personal health movement, something that we're all aiming towards in reform, then we're going to move nowhere. So, I hope you'll turn this conference into that kind of movement forward. Thanks very much. (Applause)