I want to share some personal friends and stories with you that I've actually never talked about in public before to help illustrate the idea and the need and the hope for us to reinvent our health care system around the world. Twenty-four years ago, I had -- a sophomore in college, I had a series of fainting spells. No alcohol was involved. And I ended up in student health, and they ran some labwork and came back right away, and said, "Kidney problems." And before I knew it, I was involved and thrown into this six months of tests and trials and tribulations with six doctors across two hospitals in this clash of medical titans to figure out which one of them was right about what was wrong with me. And I'm sitting in a waiting room some time later for an ultrasound, and all six of these doctors actually show up in the room at once, and I'm like, "Uh oh, this is bad news." And their diagnosis was this: They said, "You have two rare kidney diseases that are going to actually destroy your kidneys eventually, you have cancer-like cells in your immune system that we need to start treatment right away, and you'll never be eligible for a kidney transplant, and you're not likely to live more than two or three years."
Quero compartir con vós algunhas historias e amizades das que nunca antes falei en público para ilustrar a idea, a necesidade e a esperanza de reinventar o actual sistema sanitario en todo o mundo. Hai 24 anos, no segundo ano da universidade, tiven uns desmaios que non tiñan que ver co alcohol. Acabei no centro de saúde estudantil, fixéronme unhas análises, volveron e dixéronme: “Problemas renais”. De súpeto, vinme inmerso en seis meses de probas, ensaios e tribulacións con seis doutores en dous hospitais nun duelo de titáns médicos para descubrir quen tiña razón sobre o que padecía. Tempo despois, mentres esperaba na sala a ecografía, os 6 médicos aparecen á vez na sala e penso: “Ai, non. Son malas novas”. O diagnóstico foi o seguinte: “Tes dúas enfermidades renais raras que, co tempo, acabarán destruíndo os teus riles. Tes células canceríxenas no teu sistema inmunitario que temos que comezar a tratar xa. Non es apto para un transplante de riles, nin vivirás máis de 2 ou 3 anos”. A gravidade deste desalentador diagnóstico absorbeume de inmediato,
Now, with the gravity of this doomsday diagnosis, it just sucked me in immediately, as if I began preparing myself as a patient to die according to the schedule that they had just given to me, until I met a patient named Verna in a waiting room, who became a dear friend, and she grabbed me one day and took me off to the medical library and did a bunch of research on these diagnoses and these diseases, and said, "Eric, these people who get this are normally in their '70s and '80s. They don't know anything about you. Wake up. Take control of your health and get on with your life." And I did.
como se comezase a prepararme como paciente para morrer segundo o calendario que me acababan de dar. Ata que coñecín na sala unha paciente chamada Verna, que pasou a ser unha grande amiga. Un día levoume á biblioteca médica e fixo moitas pescudas sobre estes diagnósticos e enfermidades e díxome: “Eric, a xente que ten isto adoita ter 70 ou 80 anos. Non saben nada de ti. Esperta. Toma o control da túa saúde e continúa coa túa vida”. E iso fixen.
Now, these people making these proclamations to me were not bad people. In fact, these professionals were miracle workers, but they're working in a flawed, expensive system that's set up the wrong way. It's dependent on hospitals and clinics for our every care need. It's dependent on specialists who just look at parts of us. It's dependent on guesswork of diagnoses and drug cocktails, and so something either works or you die. And it's dependent on passive patients who just take it and don't ask any questions.
As persoas que me deron ese diagnóstico non eran malas. De feito, eses profesionais facían milagres, pero traballan nun sistema defectuoso, caro e mal configurado. Depende de hospitais e clínicas para as nosas necesidades sanitarias. Depende de especialistas que só examinan certas partes de nós. Depende de conxecturas sobre diagnósticos e cócteles de medicamentos, polo que ou funciona ou morres. Depende de pacientes pasivos que o aceptan sen facer preguntas.
Now the problem with this model is that it's unsustainable globally. It's unaffordable globally. We need to invent what I call a personal health system. So what does this personal health system look like, and what new technologies and roles is it going to entail?
O problema con este modelo é que é insostible e inaccesible globalmente. Temos que inventar o que eu chamo un “sistema de saúde persoal”. Entón, como será este sistema de saúde persoal? Que novas tecnoloxías e funcións suporá?
Now, I'm going to start by actually sharing with you a new friend of mine, Libby, somebody I've become quite attached to over the last six months. This is Libby, or actually, this is an ultrasound image of Libby. This is the kidney transplant I was never supposed to have. Now, this is an image that we shot a couple of weeks ago for today, and you'll notice, on the edge of this image, there's some dark spots there, which was really concerning to me. So we're going to actually do a live exam to sort of see how Libby's doing. This is not a wardrobe malfunction. I have to take my belt off here. Don't you in the front row worry or anything. (Laughter) I'm going to use a device from a company called Mobisante. This is a portable ultrasound. It can plug into a smartphone. It can plug into a tablet. Mobisante is up in Redmond, Washington, and they kindly trained me to actually do this on myself. They're not approved to do this. Patients are not approved to do this. This is a concept demo, so I want to make that clear. All right, I gotta gel up. Now the people in the front row are very nervous. (Laughter)
Comezarei presentándovos a miña nova amiga, Libby, con quen me encariñei bastante nos últimos 6 meses. Esta é Libby ou, máis ben, é a ecografía de Libby. Este é o transplante de ril que se supoñía que nunca ía ter. Esta é unha imaxe de hai un par de semanas para hoxe e darédesvos conta de que no bordo hai unhas manchas escuras que me preocuparon moito. Imos facer un exame en directo para ver como está Libby. Non é un erro de vestiario, teño que quitarme o cinto. Non vos preocupedes os da primeira fila. (Risas) Usarei o dispositivo da empresa Mobisante. Trátase dun ecógrafo portátil que podo conectar a un móbil ou tableta. Mobisante está en Redmond, Washington, e formáronme para manexalo. Os pacientes non están autorizados para facelo. Esta é unha demostración conceptual. Ben, vou pór o xel. Agora os da primeira fila están moi nerviosos. (Risas)
And I want to actually introduce you to Dr. Batiuk, who's another friend of mine. He's up in Legacy Good Samaritan Hospital in Portland, Oregon. So let me just make sure. Hey, Dr. Batiuk. Can you hear me okay? And actually, can you see Libby?
Tamén quero presentarvos o Dr. Batiuk, outro amigo meu. Está no Legacy Good Samaritan Hospital de Portland, en Oregón. Deixádeme asegurarme. Ola, Dr. Batiuk, escóitasme ben? E podes ver a Libby?
Thomas Batuik: Hi there, Eric. You look busy. How are you?
Thomas Batiuk: Ola, Eric. Véxote ocupado. Que tal?
Eric Dishman: I'm good. I'm just taking my clothes off in front of a few hundred people. It's wonderful. So I just wanted to see, is this the image you need to get? And I know you want to look and see if those spots are still there.
Eric Dishman: Ben, estou quitando a roupa diante de centos de persoas. É marabilloso. Só quería ver se esta é a imaxe que necesitas. Sei que queres observar se as manchas seguen aquí.
TB: Okay. Well let's scan around a little bit here, give me a lay of the land.
TB: Imos escanear un pouco por aí. Móstrame a zona.
ED: All right.TB: Okay. Turn it a little bit inside, a little bit toward the middle for me. Okay, that's good. How about up a little bit? Okay, freeze that image. That's a good one for me.
ED: De acordo. TB: Vale, xírao un pouco cara a dentro, un pouco cara ao medio. Vale, está ben, que tal un pouco máis arriba? Conxela esa imaxe. Esa váleme.
ED: All right. Now last week, when I did this, you had me measure that spot to the right. Should I do that again?
ED: De acordo. Cando fixen isto a semana pasada dixéchesme que medise a mancha dereita. Fágoo de novo?
TB: Yeah, let's do that.
TB: Si, faino.
ED: All right. This is kind of hard to do with one hand on your belly and one hand on measuring, but I've got it, I think, and I'll save that image and send it to you. So tell me a little bit about what this dark spot means. It's not something I was very happy about.
ED: Isto é un pouco difícil cunha man no abdome e a outra medindo, pero creo que está. Vou gardar a imaxe e enviarcha. Cóntame un pouco que significa esta mancha escura. Non é algo do que me alegrase moito.
TB: Many people after a kidney transplant will develop a little fluid collection around the kidney. Most of the time it doesn't create any kind of mischief, but it does warrant looking at, so I'm happy we've got an opportunity to look at it today, make sure that it's not growing, it's not creating any problems. Based on the other images we have, I'm really happy how it looks today.
TB: Despois dun transplante de ril, moita xente acumula líquido ao redor deste. A maioría das veces non é daniño, pero é necesario examinalo. Por iso me alegro de poder facelo hoxe, asegurarnos de que non crece e que non crea ningún problema. Tendo en conta as outras imaxes, estou moi contento co aspecto actual.
ED: All right. Well, I guess we'll double check it when I come in. I've got my six month biopsy in a couple of weeks, and I'm going to let you do that in the clinic, because I don't think I can do that one on myself.
ED: Supoño que o volveremos revisar cando vaia. Teño a biopsia semestral nun par de semanas e deixarei que ma fagan na clínica, porque eu non creo que mo poida facer. TB: Ben pensado. ED: Grazas, Dr. Batiuk.
TB: Good choice.ED: All right, thanks, Dr. Batiuk. All right. So what you're sort of seeing here is an example of disruptive technologies, of mobile, social and analytic technologies. These are the foundations of what's going to make personal health possible.
O que estades a ver aquí é un exemplo de tecnoloxía disruptiva, de tecnoloxía móbil, social e analítica. Estas son as bases do que fará posible a saúde persoal.
Now there's really three pillars of this personal health I want to talk to you about now, and it's care anywhere, care networking and care customization. And you just saw a little bit of the first two with my interaction with Dr. Batiuk.
Existen tres piares desta saúde persoal dos que quero falarvos: a atención ubicua, en rede e a personalizada. Vistes un pouco das primeiras dúas na miña interacción co Dr. Batiuk.
So let's start with care anywhere. Humans invented the idea of hospitals and clinics in the 1780s. It is time to update our thinking. We have got to untether clinicians and patients from the notion of traveling to a special bricks-and-mortar place for all of our care, because these places are often the wrong tool, and the most expensive tool, for the job. And these are sometimes unsafe places to send our sickest patients, especially in an era of superbugs and hospital-acquired infections. And many countries are going to go brickless from the start because they're never going to be able to afford the mega-medicalplexes that a lot of the rest of the world has built. Now I personally learned that hospitals can be a very dangerous place at a young age. This was me in third grade. I broke my elbow very seriously, had to have surgery, worried that they were going to actually lose the arm. Recovering from the surgery in the hospital, I get bedsores. Those bedsores become infected, and they give me an antibiotic which I end up being allergic to, and now my whole body breaks out, and now all of those become infected. The longer I stayed in the hospital, the sicker I became, and the more expensive it became, and this happens to millions of people around the world every year. The future of personal health that I'm talking about says care must occur at home as the default model, not in a hospital or clinic. You have to earn your way into those places by being sick enough to use that tool for the job. Now the smartphones that we're already carrying can clearly have diagnostic devices like ultrasounds plugged into them, and a whole array of others, today, and as sensing is built into these, we'll be able to do vital signs monitor and behavioral monitoring like we've never had before. Many of us will have implantables that will actually look real-time at what's going on with our blood chemistry and in our proteins right now. Now the software is also getting smarter, right? Think about a coach, an agent online, that's going to help me do safe self-care. That same interaction that we just did with the ultrasound will likely have real-time image processing, and the device will say, "Up, down, left, right, ah, Eric, that's the perfect spot to send that image off to your doctor."
Comecemos, logo, coa atención ubicua. Na década de 1780, os humanos inventamos a idea de hospitais e clínicas. É momento de poñernos ao día. Temos que liberar os médicos e pacientes da idea de viaxar a un lugar físico para atender os nosos coidados, porque adoitan ser a ferramenta incorrecta e a máis cara para o traballo. Ás veces son lugares perigosos para enviar os pacientes máis enfermos, sobre todo nunha época de superbacterias e de infeccións contraídas nos hospitais. Moitos países van quedar de brazos cruzados desde o principio porque nunca van poder financiar os megacomplexos médicos que construíu o resto do mundo. Aprendín de primeira man que os hospitais poden ser moi perigosos a unha idade temperá. Este son eu en 3º de primaria. Tiven unha rotura grave no cóbado; tivéronme que operar e preocupábame por se ía perder o brazo. Mentres me recuperaba da operación no hospital saíronme éscaras. Acabáronse infectando e déronme un antibiótico ao que era alérxico. Todo o meu corpo descompúxose e infectouse. Canto máis tempo quedaba no hospital, máis enfermo estaba e máis caro era. Isto ocórrelle a millóns de persoas do mundo cada ano. O futuro da saúde persoal da que estou falando sostén que o coidado debe darse na casa como algo implícito, non no hospital ou na clínica. Tedes que ganar o sitio estando bastante enfermos para usar ese útil para o traballo. Hoxe, os teléfonos intelixentes que usamos poden ter conectados dispositivos de diagnóstico como ecógrafos e moitos outros tipos máis. Cos sensores incorporados, poderemos controlar as constantes vitais e os comportamentos como nunca antes. Moitos teremos implantados dispositivos que analizarán en tempo real o que pasa coa nosa química sanguínea e as nosas proteínas. Hoxe, o soporte lóxico faise máis intelixente, non? Pensade nun adestrador, nun axente en liña, que me axudará a coidarme de forma seguro. Esa mesma interacción coa ecografía pode que teña un procesador de imaxe en tempo real e o dispositivo dirá: “Arriba, dereita, Eric, ese é o punto perfecto para enviarlle a imaxe ao teu doutor”.
Now, if we've got all these networked devices that are helping us to do care anywhere, it stands to reason that we also need a team to be able to interact with all of that stuff, and that leads to the second pillar I want to talk about, care networking. We have got to go beyond this paradigm of isolated specialists doing parts care to multidisciplinary teams doing person care. Uncoordinated care today is expensive at best, and it is deadly at worst. Eighty percent of medical errors are actually caused by communication and coordination problems amongst medical team members. I had my own heart scare years ago in graduate school, when we're under treatment for the kidney, and suddenly, they're like, "Oh, we think you have a heart problem." And I have these palpitations that are showing up. They put me through five weeks of tests -- very expensive, very scary -- before the nurse finally notices the piece of the paper, my meds list that I've been carrying to every single appointment, and says, "Oh my gosh." Three different specialists had prescribed three different versions of the same drug to me. I did not have a heart problem. I had an overdose problem. I had a care coordination problem. And this happens to millions of people every year. I want to use technology that we're all working on and making happen to make health care a coordinated team sport. Now this is the most frightening thing to me. Out of all the care I've had in hospitals and clinics around the world, the first time I've ever had a true team-based care experience was at Legacy Good Sam these last six months for me to go get this. And this is a picture of my graduation team from Legacy. There's a couple of the folks here. You'll recognize Dr. Batiuk. We just talked to him. Here's Jenny, one of the nurses, Allison, who helped manage the transplant list, and a dozen other people who aren't pictured, a pharmacist, a psychologist, a nutritionist, even a financial counselor, Lisa, who helped us deal with all the insurance hassles. I wept the day I graduated. I should have been happy, because I was so well that I could go back to my normal doctors, but I wept because I was so actually connected to this team.
Se temos todos estes dispositivos na rede que nos axudan á atención ubicua, é lóxico pensar que necesitamos un equipo capaz de interactuar con todo isto, o cal nos leva ao segundo piar do que quero falar: a atención na rede. Temos que superar este paradigma de especialistas illados que atenden só unha parte e pasar a equipos multidisciplinarios que atendan a unha persoa. Hoxe, o coidado descoordinado é caro no mellor dos casos e letal no peor. O 80 % dos erros médicos prodúcense por problemas de comunicación e coordinación entre o equipo médico. Hai anos deume un susto o corazón na escola de posgrao cando estaba en tratamento para o ril. Dixéronme: “Cremos que tes un problema de corazón”. Tiña palpitacións. Sometéronme a cinco semanas de probas moi caras e aterrecedoras antes de que a enfermeira se decatase da miña lista de medicamentos que levaba a todas as consultas e exclamou: “Meu Deus!”. Tres especialistas diferentes receitáronme tres versións diferentes do mesmo fármaco. Non tiña un problema cardíaco, senón de sobredose. Tiña un problema de coordinación médica. Isto ocórrelles a millóns de persoas cada ano. Quero usar a tecnoloxía na que traballamos e que facemos realidade para converter a atención sanitaria nun deporte de equipo. Agora, isto é o que máis me aterra. Á parte de toda a atención que tiven nos hospitais e clínicas de todo o mundo, a primeira vez que experimentei a atención baseada no equipo foi estes últimos seis meses no Legacy Good Sam. Velaí a foto da graduación do meu equipo do Good Sam. Hai varias persoas aquí. Recoñeceredes ao Dr. Batiuk. Acabamos de falar con el. Esta é Jenny, unha enfermeira; Allison, que manexou a lista de transplantes e unha ducia máis que non aparecen: o farmacéutico, o psicólogo, o nutricionista e incluso Lisa, a asesora financeira, que nos axudou a xestionar uns problemas co seguro. Chorei o día que me graduei. Debería estar feliz porque podía volver cos meus doutores, pero chorei porque conectei moito con este equipo.
And here's the most important part. The other people in this picture are me and my wife, Ashley. Legacy trained us on how to do care for me at home so that they could offload the hospitals and clinics. That's the only way that the model works. My team is actually working in China on one of these self-care models for a project we called Age-Friendly Cities. We're trying to help build a social network that can help track and train the care of seniors caring for themselves as well as the care provided by their family members or volunteer community health workers, as well as have an exchange network online, where, for example, I can donate three hours of care a day to your mom, if somebody else can help me with transportation to meals, and we exchange all of that online. The most important point I want to make to you about this is the sacred and somewhat over-romanticized doctor-patient one-on-one is a relic of the past. The future of health care is smart teams, and you'd better be on that team for yourself.
Velaquí a parte máis importante. As outras persoas da foto somos a miña muller Ashley e mais eu. Good Sam ensinounos como coidarme na casa para quitar cargaaos hospitais e clínicas. Esa é a única maneira de que o modelo funcione. O meu equipo está traballando en China nun destes modelos de autocoidado para o proxecto “Cidades anciamigables”. Tentamos crear unha rede social que poida facer un rastrexo e formar os maiores que se coidan a si mesmos, pero tamén os familiares que os coidan ou os sanitarios voluntarios da comunidade, así como crear unha rede de intercambio en liña para que, por exemplo, poida doar 3 horas de coidados ao día á túa nai, ou se alguén pode axudarme co transporte das comidas, e intercambiamos todo iso en liña. O máis importante que quero dicirvos sobre isto é que a sagrada e idealizada relación entre o doutor e o paciente é unha reliquia do pasado. O futuro da atención médica son os equipos intelixentes e deberiades estar nese equipo por vós mesmos.
Now, the last thing that I want to talk to you about is care customization, because if you've got care anywhere and you've got care networking, those are going to go a long way towards improving our health care system, but there's still too much guesswork. Randomized clinical trials were actually invented in 1948 to help invent the drugs that cured tuberculosis, and those are important things, don't get me wrong. These population studies that we've done have created tons of miracle drugs that have saved millions of lives, but the problem is that health care is treating us as averages, not unique individuals, because at the end of the day, the patient is not the same thing as the population who are studied. That's what's leading to the guesswork. The technologies that are coming, high-performance computing, analytics, big data that everyone's talking about, will allow us to build predictive models for each of us as individual patients. And the magic here is, experiment on my avatar in software, not my body in suffering.
O último do que quero falarvos é a atención personalizada, porque se se ten atención ubicua e atención na rede, contribuirase moito á mellora do noso sistema sanitario, pero segue habendo demasiadas conxecturas. As probas clínicas aleatorizadas inventáronse en 1948 para axudar a crear os fármacos que curaban a tuberculose. Iso é importante, non digo o contrario. Eses estudos de poboación que fixemos crearon moitos fármacos que salvaron millóns de vidas. Pero o problema é que a sanidade nos trata como unha media, non coma individuos únicos, porque, á fin e ao cabo, non é o mesmo o paciente que a poboación estudada. Iso é o que leva ás conxecturas. As tecnoloxías que están a chegar, a informática de alto rendemento, análises e os datos masivos dos que todo o mundo fala permitirannos facer modelos preditivos para cada un de nós como pacientes individuais. A maxia é poder experimentar no meu avatar no programa, non no meu corpo mentres sufro.
Now, I've had two examples I want to quickly share with you of this kind of care customization on my own journey. The first was quite simple. I finally realized some years ago that all my medical teams were optimizing my treatment for longevity. It's like a badge of honor to see how long they can get the patient to live. I was optimizing my life for quality of life, and quality of life for me means time in snow. So on my chart, I forced them to put, "Patient goal: low doses of drugs over longer periods of time, side effects friendly to skiing." And I think that's why I achieved longevity. I think that time-in-snow therapy was as important as the pharmaceuticals that I had. Now the second example of customization -- and by the way, you can't customize care if you don't know your own goals, so health care can't know those until you know your own health care goals. But the second example I want to give you is, I happened to be an early guinea pig, and I got very lucky to have my whole genome sequenced. Now it took about two weeks of processing on Intel's highest-end servers to make this happen, and another six months of human and computing labor to make sense of all of that data. And at the end of all of that, they said, "Yes, those diagnoses of that clash of medical titans all of those years ago were wrong, and we have a better path forward." The future that Intel's working on now is to figure out how to make that computing for personalized medicine go from months and weeks to even hours, and make this kind of tool available, not just in the mainframes of tier-one research hospitals around the world, but in the mainstream -- every patient, every clinic with access to whole genome sequencing. And I tell you, this kind of care customization for everything from your goals to your genetics will be the most game-changing transformation that we witness in health care during our lifetime.
Agora quero compartir convosco dous exemplos desta atención personalizada no meu percorrido. O primeiro é bastante sinxelo. Hai uns anos, decateime de que os meus equipos médicos optimizaban o meu tratamento para obter a lonxevidade. É como un honor ver canto tempo conseguen manternos vivos. Eu estaba optimizando a miña vida para ter unha calidade de vida que para min significa pasar tempo na neve. No meu historial obrigueilles a pór “Obxectivo do paciente: dose baixa de fármacos durante períodos máis longos; efectos secundarios: pasar tempo esquiando”. (Risas) E creo que por iso conseguín a lonxevidade. Creo que pasar tempo na neve foi tan importante como os medicamentos que recibín. Segundo exemplo de personalización. Por certo, personalízase a atención ao saber as metas e a atención sanitaria non as coñecerá ata que as coñezas. O segundo exemplo é que resultei ser unha cobaia e tiven a sorte de que se secuenciara todo o meu xenoma. Necesitáronse dúas semanas de procesamento nos servidores máis avanzados de Intel e seis meses de traballo humano e informático para dar sentido a eses datos. Ao final, dixeron: “Si, os diagnósticos daquel desacordo de titáns médicos de todos eses anos estaban equivocados e temos un enfoque mellor”. O futuro no que Intel traballa é descubrir como a informática para a medicina personalizada pase de meses a semanas e incluso horas e facer que este útil estea dispoñible non só nos ordenadores centrais de investigación hospitalaria do mundo, senón para a poboación, para os pacientes, en cada clínica con acceso á secuenciación completa do xenoma. Este tipo de personalización da atención, dende os obxectivos ata a xenética, será a atención máis revolucionaria que presenciaremos na atención sanitaria durante a nosa vida.
So these three pillars of personal health, care anywhere, care networking, care customization, are happening in pieces now, but this vision will completely fail if we don't step up as caregivers and as patients to take on new roles. It's what my friend Verna said: Wake up and take control of your health. Because at the end of the day these technologies are simply about people caring for other people and ourselves in some powerful new ways.
Estes tres piares de saúde persoal, atención ubicua, en rede e a personalizada, ocorren agora por partes, pero esta visión fracasará por completo se non damos un paso adiante como traballadores da saúde e pacientes para desempeñar novos papeis. É o que dicía a miña amiga Verna: “Esperta e toma o control da túa saúde”, porque, ao final, estas tecnoloxías son novas e incribles formas de coidar outras persoas e a nós mesmos.
And it's in that spirit that I want to introduce you to one last friend, very quickly. Tracey Gamley stepped up to give me the impossible kidney that I was never supposed to have.
Deste modo, quero presentarvos moi rápido unha última amiga. Tracey Gamley ofreceuse para darme o ril imposible (Aplausos)
(Applause)
que supostamente nunca tería. (Aplausos)
So Tracey, just tell us a little bit quickly about what the donor experience was like with you.
Tracey, cóntanos un pouco como foi a túa experiencia como doante.
Tracey Gamley: For me, it was really easy. I only had one night in the hospital. The surgery was done laparoscopically, so I have just five very small scars on my abdomen, and I had four weeks away from work and went back to doing everything I'd done before without any changes.
Tracey Gamley: Para min foi moi doado; só pasei unha noite no hospital. A operación fíxose por laparoscopia, polo que só teño cinco cicatrices moi pequenas no abdome. Estiven catro semanas sen traballar e volvín facer todo o que facía antes sen ningún cambio.
ED: Well, I probably will never get a chance to say this to you in such a large audience ever again. So "thank you" feel likes a really trite word, but thank you from the bottom of my heart for saving my life.
ED: É probable que nunca teña a oportunidade de agradecercho ante un público tan numeroso. “Grazas” paréceme unha palabra moi trivial, pero grazas de todo corazón por salvarme a vida.
(Applause)
(Aplausos)
This TED stage and all of the TED stages are often about celebrating innovation and celebrating new technologies, and I've done that here today, and I've seen amazing things coming from TED speakers, I mean, my gosh, artificial kidneys, even printable kidneys, that are coming. But until such time that these amazing technologies are available to all of us, and even when they are, it's up to us to care for, and even save, one another. I hope you will go out and make personal health happen for yourselves and for everyone. Thanks so much.
Este e todos os escenarios de TED adoitan celebrar a innovación e as novas tecnoloxías, e iso é o que fixen aquí hoxe. E vin cousas asombrosas dos oradores de TED, quero dicir, riles artificiais, incluso imprimibles que están aparecendo. Pero ata que todas estas tecnoloxías incribles estean dispoñibles para todos, e incluso cando o estean, depende de nós coidarnos e salvarnos uns aos outros. Espero que fagades posible a saúde persoal para vós e para todo o mundo. Moitas grazas.
(Applause)
(Aplausos)