Η μετακίνηση στις αναπτυσσόμενες πόλεις ανά τον κόσμο είναι μία παράξενη πρόκληση, γιατί, σε αντίθεση με τον τομέα της υγείας ή της εκπαίδευσης ή της στέγασης, τείνει να χειροτερεύει όσο η κοινωνία πλουτίζει. Προφανώς, ένα μη βιώσιμο πρότυπο. Η μετακίνηση, όπως και τα περισσότερα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών, περισσότερο από προβλήματα χρημάτων ή τεχνολογίας είναι ένα ζήτημα ισότητας, δικαιοσύνης. Η μεγάλη ανισότητα στις αναπτυσσόμενες χώρες κάνει δύσκολο να φανεί ότι, για παράδειγμα, όσον αφορά τη συγκοινωνία, μια προηγμένη πόλη, δεν είναι εκείνη όπου ακόμα και οι φτωχοί χρησιμοποιούν αυτοκίνητα αλλά μία πόλη όπου ακόμα και οι πλούσιοι χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή ποδήλατα. Για παράδειγμα, στο Άμστερνταμ, περισσότερο από 30 τοις εκατό του πληθυσμού χρησιμοποιεί ποδήλατα, παρά το γεγονός ότι η Ολλανδία έχει υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από τις Η.Π.Α. Στις αναπτυσσόμενες πόλεις του κόσμου υπάρχει μία εσωτερική διαμάχη όσον αφορά τα χρήματα και τη δημόσια επένδυση. Αν επενδυθούν περισσότερα χρήματα στους αυτοκινητοδρόμους, φυσικά, υπάρχουν λιγότερα χρήματα διαθέσιμα για τη στέγαση, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και υπάρχει επίσης αντιπαράθεση για τον διαθέσιμο χώρο. Υπάρχει αντιπαράθεση για το χώρο ανάμεσα σε όσους έχουν αυτοκίνητα και αυτούς που δεν έχουν. Οι περισσότεροι από μας, σήμερα, δεχόμαστε ότι η ιδιωτική περιουσία και η οικονομία της αγοράς είναι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης των κοινωνικών πόρων. Παρ'όλα αυτά, υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτό, με το γεγονός ότι η οικονομία της αγοράς χρειάζεται την εισοδηματική ανισότητα για να λειτουργήσει. Κάποιοι πρέπει να βγάζουν περισσότερα χρήματα και κάποιοι λιγότερα. Κάποιες επιχειρήσεις είναι επιτυχημένες, ενώ άλλες αποτυγχάνουν. Τότε, σε τι είδους ισότητας μπορούμε να ελπίζουμε σήμερα σε μία οικονομία αγοράς ;
Mobility in developing world cities is a very peculiar challenge, because different from health or education or housing, it tends to get worse as societies become richer. Clearly, a unsustainable model. Mobility, as most other developing country problems, more than a matter of money or technology, is a matter of equality, equity. The great inequality in developing countries makes it difficult to see, for example, that in terms of transport, an advanced city is not one where even the poor use cars, but rather one where even the rich use public transport. Or bicycles: For example, in Amsterdam, more than 30 percent of the population uses bicycles, despite the fact that the Netherlands has a higher income per capita than the United States. There is a conflict in developing world cities for money, for government investment. If more money is invested in highways, of course there is less money for housing, for schools, for hospitals, and also there is a conflict for space. There is a conflict for space between those with cars and those without them. Most of us accept today that private property and a market economy is the best way to manage most of society's resources. However, there is a problem with that, that market economy needs inequality of income in order to work. Some people must make more money, some others less. Some companies succeed. Others fail. Then what kind of equality can we hope for today with a market economy?
Θα προτείνω δύο είδη, τα οποία και τα δύο έχουν πολλά να κάνουν με τις πόλεις. Η πρώτη είναι η ισότητα στη ποιότητας ζωής, ιδιαιτέρως για τα παιδιά, το να έχουν όλα τα παιδιά, πέρα από την προφανή υγεία και παιδεία, πρόσβαση σε πράσινους χώρους, αθλητικές εγκαταστάσεις, πισίνες, μαθήματα μουσικής. Και το δεύτερο είδος ισότητας είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «δημοκρατική ισότητα». Το πρώτο άρθρο σε κάθε σύνταγμα δηλώνει πως όλοι οι πολίτες είναι ισότιμοι ενώπιον του νόμου. Αυτό δεν είναι απλά ποίηση. Είναι μία πολύ ισχυρή αρχή. Για παράδειγμα, αν αυτό ισχύει, ένα λεωφορείο με 80 επιβάτες έχει δικαίωμα σε 80 φορές μεγαλύτερη έκταση δρόμου από ένα αυτοκίνητο με έναν επιβάτη.
I would propose two kinds which both have much to do with cities. The first one is equality of quality of life, especially for children, that all children should have, beyond the obvious health and education, access to green spaces, to sports facilities, to swimming pools, to music lessons. And the second kind of equality is one which we could call "democratic equality." The first article in every constitution states that all citizens are equal before the law. That is not just poetry. It's a very powerful principle. For example, if that is true, a bus with 80 passengers has a right to 80 times more road space than a car with one.
Έχουμε συνηθίσει την ανισότητα τόσο πολύ, ώστε ενίοτε να βρίσκεται μπροστά μας και εμείς δεν τη διακρίνουμε. Λιγότερο από εκατό χρόνια πριν, οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ψηφίζουν, και μας φαίνονταν φυσιολογικό, όπως και σήμερα θεωρείται φυσιολογικό να δεις ένα λεωφορείο σε κυκλοφοριακή συμφόρηση. Όταν έγινα δήμαρχος, χρησιμοποιώντας τη δημοκρατική αρχή ότι το δημόσιο καλό υπερισχύει του ιδιωτικού συμφέροντος, ότι ένα λεωφορείο με 100 άτομα έχει δικαίωμα σε χώρο 100 φορές μεγαλύτερο από ένα αυτοκίνητο, εφαρμόσαμε ένα σύστημα μαζικής μεταφοράς βασισμένο σε λωρίδες αποκλειστικά για λεωφορεία. Το ονομάζουμε «ΤransMilenio», για να ακουστεί πιο ελκυστικό. Είναι επίσης ένα δημοκρατικό σύμβολο, γιατί καθώς τα λεωφορεία περνούν γρήγορα, τα ακριβά αμάξια είναι κολλημένα στη κίνηση. Είναι σχεδόν ξεκάθαρα μια εικόνα της δημοκρατίας σε δράση. Για την ακρίβεια, δεν είναι απλά θέμα δικαιοσύνης. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικά. Μία επιτροπή από δωδεκάχρονα θα έβρισκε σε 20 λεπτά ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για τη χρήση του σπανίζοντος διαθέσιμου χώρου για δρόμους είναι για τις λωρίδες λεωφορείων. Όντως, τα λεωφορεία δεν είναι ελκυστικά, παρ'όλα αυτά είναι ο μόνος δυνατός τρόπος μαζικής μεταφοράς για όλες τις περιοχές των ταχέως αναπτυσσόμενων πόλεων. Έχουν επίσης μεγάλη χωρητικότητα. Για παράδειγμα, αυτό το σύστημα στο Κουανγκτσόου, μετακινεί περισσότερους επιβάτες προς τη κατεύθυνση μας από όλες τις γραμμές του υπόγειου σιδηροδρόμου στη Κίνα, με εξαίρεση αυτή του Πεκίνου, με πολύ μικρότερο κόστος.
We have been so used to inequality, sometimes, that it's before our noses and we do not see it. Less than 100 years ago, women could not vote, and it seemed normal, in the same way that it seems normal today to see a bus in traffic. In fact, when I became mayor, applying that democratic principle that public good prevails over private interest, that a bus with 100 people has a right to 100 times more road space than a car, we implemented a mass transit system based on buses in exclusive lanes. We called it TransMilenio, in order to make buses sexier. And one thing is that it is also a very beautiful democratic symbol, because as buses zoom by, expensive cars stuck in traffic, it clearly is almost a picture of democracy at work. In fact, it's not just a matter of equity. It doesn't take Ph.D.'s. A committee of 12-year-old children would find out in 20 minutes that the most efficient way to use scarce road space is with exclusive lanes for buses. In fact, buses are not sexy, but they are the only possible means to bring mass transit to all areas of fast growing developing cities. They also have great capacity. For example, this system in Guangzhou is moving more passengers our direction than all subway lines in China, except for one line in Beijing, at a fraction of the cost.
Αγωνιστήκαμε όχι μόνο για χώρο για τα λεωφορεία, αλλά και για χώρο για τους ανθρώπους, και αυτό ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Οι πόλεις είναι ανθρώπινοι βιότοποι, και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πεζοί. Έτσι όπως τα ψάρια έχουν την ανάγκη να κολυμπήσουν και τα πουλιά να πετάξουν ή τα ελάφια να τρέξουν, εμείς έχουμε την ανάγκη να περπατήσουμε. Υπάρχει μια τεράστια σύγκρουση, όταν αναφερόμαστε στις πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών, μεταξύ των πεζών και των αυτοκινήτων. Εδώ βλέπετε μία εικόνα που δείχνει ανεπαρκή δημοκρατία. Αυτό που φαίνεται εδώ είναι ότι οι άνθρωποι που περπατούν είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας, ενώ όσοι μετακινούνται με αυτοκίνητα είναι πολίτες πρώτης κατηγορίας. Σε όρους συγκοινωνιακών υποδομών, αυτό που τη κάνει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις προηγμένες και τις οπισθοδρομικές πόλεις δεν είναι οι αυτοκινητόδρομοι ή οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι, αλλά τα ποιοτικά πεζοδρόμια. Εδώ έκαναν μια, μάλλον άχρηστη, γέφυρα ανισόπεδης διάβασης και ξέχασαν να φτιάξουν πεζοδρόμιο. Αυτό το φαινόμενο επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Ούτε καν τα παιδιά δεν είναι πιο σημαντικά από τα αυτοκίνητα.
We fought not just for space for buses, but we fought for space for people, and that was even more difficult. Cities are human habitats, and we humans are pedestrians. Just as fish need to swim or birds need to fly or deer need to run, we need to walk. There is a really enormous conflict, when we are talking about developing country cities, between pedestrians and cars. Here, what you see is a picture that shows insufficient democracy. What this shows is that people who walk are third-class citizens while those who go in cars are first-class citizens. In terms of transport infrastructure, what really makes a difference between advanced and backward cities is not highways or subways but quality sidewalks. Here they made a flyover, probably very useless, and they forgot to make a sidewalk. This is prevailing all over the world. Not even schoolchildren are more important than cars.
Στη πόλη μου, τη Μπογκοτά, δώσαμε μια δύσκολη μάχη για να πάρουμε χώρο από τα αυτοκίνητα, που στάθμευαν σε πεζοδρόμια επί δεκαετίες, προκειμένου να κάνουμε χώρο για τους ανθρώπους, κάτι που θα αντανακλούσε αξιοπρέπεια για τους ανθρώπους, και να κάνουμε χώρο για προστατευμένους ποδηλατόδρομους. Κατ'αρχάς, τα μαλλιά μου ήταν μαύρα πριν από όλο αυτό, (Γέλια) και πάρα λίγο να χάσω τη θέση μου κατά τη διαδικασία. Είναι μια πολύ δύσκολη μάχη. Όμως τελικά έγινε δυνατό, μετά από πολλούς αγώνες, να δημιουργηθεί μία πόλη που να αντανακλά σεβασμό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που να δείχνει πως όσοι περπατούν είναι εξίσου σημαντικοί με αυτούς που έχουν αυτοκίνητα. Ένα πολύ σημαντικό ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα οπουδήποτε είναι το πώς να διανεμηθεί ο πολυτιμότερος πόρος μιας πόλης, ο οποίος είναι ο χώρος για τους δρόμους Μία πόλη θα μπορούσε να βρει πετρέλαιο ή διαμάντια στο υπέδαφος της, αλλά δεν θα ήταν τόσο σημαντικά όσο ο χώρος. Πώς να διανεμηθεί μεταξύ των πεζών, των ποδηλάτων, των μέσων μαζικής μεταφοράς και των αυτοκινήτων; Αυτό δεν είναι ένα τεχνολογικό ζήτημα, και θα πρέπει να θυμηθούμε ότι σε κανένα σύνταγμα το παρκάρισμα δεν είναι συνταγματικό δικαίωμα, όταν κάνουμε τη κατανομή.
In my city of Bogotá, we fought a very difficult battle in order to take space from cars, which had been parking on sidewalks for decades, in order to make space for people that should reflect dignity of human beings, and to make space for protected bikeways. First of all, I had black hair before that. (Laughter) And I was almost impeached in the process. It is a very difficult battle. However, it was possible, finally, after very difficult battles, to make a city that would reflect some respect for human dignity, that would show that those who walk are equally important to those who have cars. Indeed, a very important ideological and political issue anywhere is how to distribute that most valuable resource of a city, which is road space. A city could find oil or diamonds underground and it would not be so valuable as road space. How to distribute it between pedestrians, bicycles, public transport and cars? This is not a technological issue, and we should remember that in no constitution parking is a constitutional right when we make that distribution.
Κτίσαμε επίσης, και αυτό ήταν πριν από 15 χρόνια, πριν υπάρξουν ποδηλατόδρομοι στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι ή στο Λονδίνο, ήταν μια εξίσου δύσκολη μάχη, περισσότερο από 350 χιλιόμετρα προστατευμένων ποδηλατόδρομων. Δεν θεωρώ ότι οι προστατευμένοι ποδηλατόδρομοι είναι ένα χαριτωμένο αρχιτεκτονικό χαρακτηριστικό. Είναι ένα δικαίωμα, όπως ακριβώς τα πεζοδρόμια, εκτός και αν πιστεύουμε πως μόνο όσοι έχουν πρόσβαση σε μηχανοκίνητα οχήματα έχουν το δικαίωμα στην ασφαλή μετακίνηση, χωρίς κίνδυνο για τη ζωή τους. Και όπως ακριβώς οι λωρίδες λεωφορείων, έτσι και οι προστατευμένοι ποδηλατόδρομοι, είναι ένα ισχυρό σύμβολο δημοκρατίας, επειδή μας δείχνουν πως ένας πολίτης με ένα ποδήλατο 30 δολαρίων, είναι εξίσου σημαντικός με έναν που έχει αυτοκίνητο αξίας 30.000 δολαρίων.
We also built, and this was 15 years ago, before there were bikeways in New York or in Paris or in London, it was a very difficult battle as well, more than 350 kilometers of protected bicycle ways. I don't think protected bicycle ways are a cute architectural feature. They are a right, just as sidewalks are, unless we believe that only those with access to a motor vehicle have a right to safe mobility, without the risk of getting killed. And just as busways are, protected bikeways also are a powerful symbol of democracy, because they show that a citizen on a $30 bicycle is equally important to one in a $30,000 car.
Ζούμε σε μια μοναδική στιγμή της ιστορίας. Στα επόμενα 50 χρόνια, θα χτιστούν περισσότερες από τις μισές πόλεις που θα υπάρχουν το 2060. Σε πολλές πόλεις αναπτυσσόμενων χωρών, περισσότερο από το 80-90 τοις εκατό της πόλης που θα υπάρχει το 2060 θα χτιστεί στις επόμενες τέσσερις ή πέντε δεκαετίες.
And we are living in a unique moment in history. In the next 50 years, more than half of those cities which will exist in the year 2060 will be built. In many developing country cities, more than 80 and 90 percent of the city which will exist in 2060 will be built over the next four or five decades.
Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τις πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, περισσότερα από 70 εκατομμύρια νέα σπίτια πρόκειται να χτιστούν στα επόμενα 40 ή 50 χρόνια. Αυτό είναι περισσότερο απ'όλα τα σπίτια που υπάρχουν σήμερα στη Βρετανία, τη Γαλλία και τον Καναδά μαζί. Και εγώ πιστεύω πως οι πόλεις μας σήμερα έχουν σοβαρές ανεπάρκειες, και ότι μπορούν να χτιστούν διαφορετικές, καλύτερες πόλεις.
But this is not just a matter for developing country cities. In the United States, for example, more than 70 million new homes must be built over the next 40 or 50 years. That's more than all the homes that today exist in Britain, France and Canada put together. And I believe that our cities today have severe flaws, and that different, better ones could be built.
Ποιο είναι το πρόβλημα με τις σημερινές πόλεις; Για παράδειγμα, αν πούμε σε ένα τρίχρονο παιδί που μόλις μαθαίνει να μίλαει σε μια πόλη στον κόσμο σήμερα, «Πρόσεχε το αυτοκίνητο!» το παιδί θα αναπηδήσει από φόβο, και δικαιολογημένα, επειδή περισσότερα από 10.000 παιδιά σκοτώνονται ετησίως από αυτοκίνητα σε όλο τον κόσμο. Έχουμε πόλεις εδώ και 8.000 χρόνια, και τα παιδιά μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους και να παίξουν. Για την ακρίβεια, μόνο πρόσφατα, προς το 1900, δεν υπήρχαν καθόλου αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα εμφανίστηκαν εδώ και λιγότερο από 100 χρόνια, και άλλαξαν παντελώς τις πόλεις. Το 1900, για παράδειγμα, κανένας δεν σκοτώθηκε από αυτοκίνητο στις ΗΠΑ. Μόλις 20 χρόνια αργότερα, μεταξύ του 1920 και του 1930, σχεδόν 200.000 άτομα σκοτώθηκαν από αυτοκίνητα στις ΗΠΑ. Μόνο το 1925, σχεδόν 7.000 παιδιά σκοτώθηκαν από αυτοκίνητα στις ΗΠΑ. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε διαφορετικές πόλεις, πόλεις που θα δίνουν προτεραιότητα στους ανθρώπους παρά στα αυτοκίνητα, που θα παρέχουν περισσότερο δημόσιο χώρο στους ανθρώπους παρά στα αυτοκίνητα, πόλεις που θα δείχνουν μεγάλο σεβασμό στους πιο ευάλωτους πολίτες, όπως τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
What is wrong with our cities today? Well, for example, if we tell any three-year-old child who is barely learning to speak in any city in the world today, "Watch out, a car," the child will jump in fright, and with a very good reason, because there are more than 10,000 children who are killed by cars every year in the world. We have had cities for 8,000 years, and children could walk out of home and play. In fact, only very recently, towards 1900, there were no cars. Cars have been here for really less than 100 years. They completely changed cities. In 1900, for example, nobody was killed by cars in the United States. Only 20 years later, between 1920 and 1930, almost 200,000 people were killed by cars in the United States. Only in 1925, almost 7,000 children were killed by cars in the United States. So we could make different cities, cities that will give more priority to human beings than to cars, that will give more public space to human beings than to cars, cities which show great respect for those most vulnerable citizens, such as children or the elderly.
Θα σας προτείνω κάποια συστατικά τα οποία θεωρώ ότι θα κάνουν τις πόλεις πολύ καλύτερες, και θα είναι πολύ απλό να εφαρμοστούν στις καινούριες πόλεις που μόλις τώρα χτίζονται. Εκατοντάδες χιλιόμετρα πρασίνων λωρίδων να διασταυρώνονται στις πόλεις προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα παιδιά θα βγαίνουν από τα σπίτια τους και θα πηγαίνουν σε ασφαλείς χώρους. Θα μπορέσουν να πάνε χιλιόμετρα μακριά με ασφάλεια, χωρίς κανένα κίνδυνο, μέσα από πανέμορφους διαδρόμους πρασίνου, κάτι σαν αυτοκινητόδρομοι για ποδήλατα, και σας προσκαλώ να φανταστείτε το εξής: Μια πόλη όπου κάθε δεύτερος δρόμος θα είναι δρόμος αποκλειστικά για πεζούς και ποδηλάτες. Στις καινούριες πόλεις που θα χτιστούν, αυτό δεν θα ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Όσο ήμουν δήμαρχος της Μπογκοτά, σε 3 μόλις χρόνια, καταφέραμε να χτίσουμε 70 χιλιόμετρα τέτοιων ποδηλατόδρομων σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο. Αυτό αλλάζει τον τρόπο που οι άνθρωποι ζουν, μετακινούνται και απολαμβάνουν τη πόλη. Σε αυτή την εικόνα βλέπετε πως σε μια πολύ φτωχή γειτονιά έχουμε ένα πολυτελή δρόμο για ποδήλατα και πεζούς, ενώ τα αυτοκίνητα βρίσκονται ακόμα στη λάσπη. Φυσικά, θα ήθελα να στρώσουμε το δρόμο και για αυτοκίνητα. Όμως τι κάνουμε πρώτο; Το 99 τοις εκατό των κατοίκων σε εκείνες τις γειτονιές δεν έχουν αυτοκίνητα. Όμως, βλέπετε, σε μια πόλη που μόλις δημιουργείται, είναι πολύ εύκολο να ενσωματωθούν οι υποδομές αυτού του είδους. Έτσι η πόλη εξαπλώνεται γύρω τους. Βέβαια, αυτή είναι μόνο μια γρήγορη ματιά σε κάτι που μπορεί να γίνει πολύ καλύτερα αν απλά το δημιουργήσουμε έτσι εξαρχής, και που αλλάζει τον τρόπο ζωής μας.
I will propose to you a couple of ingredients which I think would make cities much better, and it would be very simple to implement them in the new cities which are only being created. Hundreds of kilometers of greenways criss-crossing cities in all directions. Children will walk out of homes into safe spaces. They could go for dozens of kilometers safely without any risk in wonderful greenways, sort of bicycle highways, and I would invite you to imagine the following: a city in which every other street would be a street only for pedestrians and bicycles. In new cities which are going to be built, this would not be particularly difficult. When I was mayor of Bogotá, in only three years, we were able to create 70 kilometers, in one of the most dense cities in the world, of these bicycle highways. And this changes the way people live, move, enjoy the city. In this picture, you see in one of the very poor neighborhoods, we have a luxury pedestrian bicycle street, and the cars still in the mud. Of course, I would love to pave this street for cars. But what do we do first? Ninety-nine percent of the people in those neighborhoods don't have cars. But you see, when a city is only being created, it's very easy to incorporate this kind of infrastructure. Then the city grows around it. And of course this is just a glimpse of something which could be much better if we just create it, and it changes the way of life.
Το δεύτερο συστατικό που θα έλυνε το προβλήματα της μετακίνησης, αυτή τη μεγάλη πρόκληση στις αναπτυσσόμενες χώρες, με έναν φτηνό και απλό τρόπο, θα ήταν να έχουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων αποκλειστικά για λεωφορεία. Λεωφορεία και ποδήλατα και πεζούς. Αυτή θα ήταν, και πάλι, μια πολύ φτηνή λύση εάν εφαρμοστεί από την αρχή. Χαμηλό κόστος, ευχάριστη μετακίνηση με φυσικό φως.
And the second ingredient, which would solve mobility, that very difficult challenge in developing countries, in a very low-cost and simple way, would be to have hundreds of kilometers of streets only for buses, buses and bicycles and pedestrians. This would be, again, a very low-cost solution if implemented from the start, low cost, pleasant transit with natural sunlight.
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα δεν είναι τόσο ωραία όσο τα όνειρα μου. Λόγω της ιδιωτικής κυριότητας της γης και τις υψηλές τιμές της γης, όλες οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών έχουν το πρόβλημα των παραγκουπόλεων. Στη χώρα μου, την Κολομβία, σχεδόν τα μισά σπίτια στις πόλεις ήταν αρχικά αυθαίρετα κτίσματα. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να έχεις μαζικά μέσα μεταφοράς ή ποδήλατα για χρήση σε τέτοιες περιοχές. Ακόμα όμως και οι νόμιμες εγκαταστάσεις έχουν τοποθετηθεί σε λάθος μέρη, πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης όπου είναι αδύνατον να τους παρέχουν φτηνά μέσα μαζικής μεταφοράς με συχνά δρομολόγια. Σαν λατινοαμερικανός- και η Λατινική Αμερική είναι η πιο προσφάτως οργανωμένη περιοχή του κόσμου- θα συνιστούσα, με σεβασμό και πάθος στις χώρες που δεν έχουν αστικοποιηθεί ακόμα, - η Λατινική Αμερική αστικοποιήθηκε από 40 τοις εκατό το 1950, στο 80 τοις εκατό το 2010- θα συνιστούσα στις Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες που δεν έχουν αστικοποιηθεί ακόμα, όπως η Ινδία που έχει αστικοποιηθεί μόνο στο 33 τοις εκατό, να αποκτήσουν οι κυβερνήσεις τους όλη τη γη γύρω από τις πόλεις. Με αυτό τον τρόπο, οι πόλεις θα μπορέσουν να αναπτυχθούν σωστά, με τους σωστούς χώρους, με πάρκα, με χώρους πρασίνου και λωρίδες για λεωφορεία.
But unfortunately, reality is not as good as my dreams. Because of private property of land and high land prices, all developing country cities have a large problem of slums. In my country of Colombia, almost half the homes in cities initially were illegal developments. And of course it's very difficult to have mass transit or to use bicycles in such environments. But even legal developments have also been located in the wrong places, very far from the city centers where it's impossible to provide low-cost, high-frequency public transport. As a Latin American, and Latin America was the most recently organized region in the world, I would recommend, respectfully, passionately, to those countries which are yet to urbanize -- Latin America went from 40 percent urban in 1950 to 80 percent urban in 2010 -- I would recommend Asian and African countries which are yet to urbanize, such as India which is only 33 percent urban now, that governments should acquire all land around cities. In this way, their cities could grow in the right places with the right spaces, with the parks, with the greenways, with the busways.
Οι πόλεις που θα χτίσουμε στα επόμενα 50 χρόνια θα καθορίσουν την ποιότητα ζωής, ακόμη και της ευημερίας δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο μέλλον. Τι φανταστική ευκαιρία για τους αρχηγούς και τους νέους ηγέτες, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Μπορούν να δημιουργήσουν μια πιο ευτυχισμένη ζωή για δισεκατομμύρια ανθρώπους στο μέλλον. Είμαι σίγουρος, είμαι αισιόδοξος, ότι θα κάνουν τις πόλεις καλύτερες από τα πιο φιλόδοξα μας όνειρα.
The cities we are going to build over the next 50 years will determine quality of life and even happiness for billions of people towards the future. What a fantastic opportunity for leaders and many young leaders to come, especially in the developing countries. They can create a much happier life for billions towards the future. I am sure, I am optimistic, that they will make cities better than our most ambitious dreams.
(Χειροκρότημα)
(Applause)