I'm going to tell you two things today: One is what we have lost, and two, a way to bring it back. And let me start with this. This is my baseline: This is the Mediterranean coast with no fish, bare rock and lots of sea urchins that like to eat the algae. Something like this is what I first saw when I jumped in the water for the first time in the Mediterranean coast off Spain. Now, if an alien came to earth -- let's call him Joe -- what would Joe see? If Joe jumped in a coral reef, there are many things the alien could see. Very unlikely, Joe would jump on a pristine coral reef, a virgin coral reef with lots of coral, sharks, crocodiles, manatees, groupers, turtles, etc. So, probably, what Joe would see would be in this part, in the greenish part of the picture. Here we have the extreme with dead corals, microbial soup and jellyfish. And where the diver is, this is probably where most of the reefs of the world are now, with very few corals, algae overgrowing the corals, lots of bacteria, and where the large animals are gone. And this is what most marine scientists have seen too. This is their baseline. This is what they think is natural because we started modern science with scuba diving long after we started degrading marine ecosystems.
Am să vă vorbesc despre două lucruri azi. Primul este ceea ce am pierdut, iar al doilea, o cale să-l aducem înapoi. Şi voi începe cu asta. Acesta este punctul meu de referinţă. Aceasta e coasta mediteraneană fără peşti, rocă pustie şi multi arici de mare care se hrănesc cu alge. Ceva asemănător cu asta a fost ceea ce am văzut când am sărit în mare pentru prima oară pe coasta mediteraneană a Spaniei. Dacă un extraterestru ar veni pe pământ - să-l chemăm Joe - ce-ar vedea Joe? Dacă Joe ar sări într-un recif de corali, un extraterestru ar vedea multe lucruri. Puţin probabil, Joe ar nimeri într-un recif de corali neatins, un recif virgin cu mulţi corali, rechini, crocodili, lamantini, peşti meru, broaşte ţestoase, etc. Deci, probabil, ce-ar vedea Joe s-ar regăsi în partea aceasta, mai verde, a imaginii. Aici avem extrema cu corali veştejiţi, lichid microbian şi meduze. Şi unde e scafandrul, ştiţi, probabil că aşa arată majoritatea recifelor din lume acum, cu foarte puţini corali, algele acoperă coralii, multe bacterii, şi animalele mari au dispărut. Şi asta e ce-a văzut majoritatea cercetătorilor marini. Acesta e punctul lor de referinţă. Asta cred ei că e natural pentru că cercetarea modernă cu scafandri a început cu mult după începutul degradării ecosistemelor marine.
So I'm going to get us all on a time machine, and we're going to the left; we're going to go back to the past to see what the ocean was like. And let's start with this time machine, the Line Islands, where we have conducted a series of National Geographic expeditions. This sea is an archipelago belonging to Kiribati that spans across the equator and it has several uninhabited, unfished, pristine islands and a few inhabited islands. So let's start with the first one: Christmas Island, over 5,000 people. Most of the reefs are dead, most of the corals are dead -- overgrown by algae -- and most of the fish are smaller than the pencils we use to count them. We did 250 hours of diving here in 2005. We didn't see a single shark. This is the place that Captain Cook discovered in 1777 and he described a huge abundance of sharks biting the rudders and the oars of their small boats while they were going ashore.
Deci ne voi urca pe toţi într-o maşină a timpului, şi vom merge spre stânga, ne vom întoarce în trecut să vedem cum arăta oceanul. Şi vom începe în insulele Line, unde am condus o serie de expediţii National Geographic. Acesta este un arhipelag care aparţine de Kiribati şi străbate ecuatorul. Are numeroase insule nelocuite, nepescuite, neatinse şi câteva insule locuite. Deci să începem cu prima, Insula Crăciunului - cu peste 5.000 de locuitori. Majoritatea recifelor au pierit. Marea parte a coralilor au veştejit, acoperiţi de alge. Şi marea parte a peştilor sunt mai mici decât creioanele pe care le folosim să-i numărăm. Am efectuat 250 de ore de scufundări aici în 2005. N-am văzut un singur rechin. Acesta este un loc pe care l-a descoperit căpitanul Cook în 1777. Şi a descris o uriaşă abundenţă în rechini care muşcau cârmele şi vâslele bărcilor lor când se îndreptau spre uscat.
Let's move the dial a little bit to the past. Fanning Island, 2,500 people. The corals are doing better here. Lots of small fish. This is what many divers would consider paradise. This is where you can see most of the Florida Keys National Marine Sanctuary. And many people think this is really, really beautiful, if this is your baseline. If we go back to a place like Palmyra Atoll, where I was with Jeremy Jackson a few years ago, the corals are doing better and there are sharks. You can see sharks in every single dive. And this is something that is very unusual in today's coral reefs. But then, if we shift the dial 200, 500 years back, then we get to the places where the corals are absolutely healthy and gorgeous, forming spectacular structures, and where the predators are the most conspicuous thing, where you see between 25 and 50 sharks per dive.
Hai să mutăm cursorul un pic mai spre trecut. Insula Fanning, 2.500 de locuitori. Coralii arată mai bine aici. Mulţi peşti mici. Mulţi scafandri ar considera locul acesta un paradis. Asta e ceea ce se poate vedea în marea parte a Rezervaţiei Marine Naţionale Florida Keys. Şi mulţi oameni cred că e foarte, foarte frumos aici, dacă acesta e punctul de referinţă. Dacă mergem într-un loc precum Atolul Palmyra, unde am fost cu Jeremy Jackson acum câţiva ani, coralii sunt mai bine şi există rechini. Poţi vedea rechini la fiecare scufundare. Şi acest lucru e foarte neobişnuit în recifele corale de azi. Dar, dacă mutăm cursorul cu 200, 500 de ani înapoi, atunci ajungem în locurile în care coralii sunt cu totul sănătoşi şi minunaţi, formează structuri impresionante, şi animalele de pradă sunt cu adevărat remarcabile, poţi vedea între 25 şi 50 de rechini la fiecare scufundare.
What have we learned from these places? This is what we thought was natural. This is what we call the biomass pyramid. If we get all of the fish of a coral reef together and weigh them, this is what we would expect. Most of the biomass is low on the food chain, the herbivores, the parrotfish, the surgeonfish that eat the algae. Then the plankton feeders, these little damselfish, the little animals floating in the water. And then we have a lower biomass of carnivores, and a lower biomass of top head, or the sharks, the large snappers, the large groupers. But this is a consequence. This view of the world is a consequence of having studied degraded reefs.
Ce-am învăţat în locurile acestea? Asta e ceea ce credeam că e natural. Asta e ceea ce numim piramida de biomasă. Dacă adunăm toţi peştii dintr-un recif de corali şi-i cântărim, asta e la ce ne-am aştepta. Marea parte a biomasei e în partea de jos a lanţului trofic, erbivorii, peştele papagal, sturionul, care se hrănesc cu alge. Apoi cei care se hrănesc cu plancton, peştii damsel, animalele mici care plutesc în apă. Iar apoi avem o biomasă mai scăzută la carnivori, şi mai scăzută la vârf, rechini, bibani de mare, peşti meru de dimensiuni mari. Dar aceasta este o consecinţă. Acest mod de a vedea lumea este o consecinţă a faptului că am cercetat recifuri degradate.
When we went to pristine reefs, we realized that the natural world was upside down; this pyramid was inverted. The top head does account for most of the biomass, in some places up to 85 percent, like Kingman Reef, which is now protected. The good news is that, in addition to having more predators, there's more of everything. The size of these boxes is bigger. We have more sharks, more biomass of snappers, more biomass of herbivores, too, like these parrot fish that are like marine goats. They clean the reef; everything that grows enough to be seen, they eat, and they keep the reef clean and allow the corals to replenish. Not only do these places -- these ancient, pristine places -- have lots of fish, but they also have other important components of the ecosystem like the giant clams; pavements of giant clams in the lagoons, up to 20, 25 per square meter. These have disappeared from every inhabited reef in the world, and they filter the water; they keep the water clean from microbes and pathogens.
Când am explorat recifuri neatinse, ne-am dat seama că lumea naturală era pe dos. Această piramidă era inversată. Partea de sus reprezintă marea parte a biomasei, în unele locuri până la 85 la sută precum reciful Kingman, care este acum protejat. Vestea bună este că pe deasupra faptului că sunt mai multe animale de pradă, sunt mai multe din toate vieţuitoarele. Dimensiunea acestor părţi e mai mare. Sunt mai mulţi rechini, mai multă biomasă de bibani de mare, mai multă biomasă de erbivori, precum peştii papagal, care sunt ca nişte capre marine, curăţă reciful, tot ceea ce creşte destul cât să se vadă, mănâncă şi păstrează reciful curat şi permit coralilor să se regenereze. Aceste locuri vechi, neatinse nu numai că au mulţi peşti, ci au şi alte componente importante ale ecosistemului precum scoici uriaşe. Un pavaj de scoici uriaşe în lagune, până la 20, 25 pe metru pătrat. Acestea au dispărut din toate recifele populate din lume. Şi ele filtrează apa, păstrează apa curată, fără microbi şi agenţi patogeni.
But still, now we have global warming. If we don't have fishing because these reefs are protected by law or their remoteness, this is great. But the water gets warmer for too long and the corals die. So how are these fish, these predators going to help? Well, what we have seen is that in this particular area during El Nino, year '97, '98, the water was too warm for too long, and many corals bleached and many died. In Christmas, where the food web is really trimmed down, where the large animals are gone, the corals have not recovered. In Fanning Island, the corals are not recovered. But you see here a big table coral that died and collapsed. And the fish have grazed the algae, so the turf of algae is a little lower. Then you go to Palmyra Atoll that has more biomass of herbivores, and the dead corals are clean, and the corals are coming back. And when you go to the pristine side, did this ever bleach? These places bleached too, but they recovered faster. The more intact, the more complete, [and] the more complex your food web, the higher the resilience, [and] the more likely that the system is going to recover from the short-term impacts of warming events. And that's good news, so we need to recover that structure. We need to make sure that all of the pieces of the ecosystem are there so the ecosystem can adapt to the effects of global warming.
Dar, acum avem încălzirea globală. Dacă nu se mai pescuieşte fiindcă recifele sunt protejate de lege sau mulţumită locaţiei retrase, e minunat. Dar apa se încălzeşte prea mult şi coralii mor. Deci cum vor ajuta aceşti peşti, aceste animale de pradă? Ce am observat este că în zona aceasta în timpul anilor El Nino 1997 şi 1998 apa a fost caldă pentru prea mult timp şi mulţi corali s-au decolorat şi mulţi au murit. În Insula Crăciunului, unde lanţul trofic este foarte redus, unde nu mai sunt animale mari, coralii nu şi-au revenit. În insula Fanning, coralii nu şi-au revenit. Dar vedeţi aici un coral mare Acropora care a murit şi s-a prăbuşit. Peştii au mâncat algele deci nivelul algelor e un pic mai scăzut. Apoi te duci la Atolul Palmyra care are mai multă biomasă de erbivori, şi acolo coralii sunt curaţi. Şi coralii cresc din nou. Şi când te duci la partea neatinsă, s-a decolorat vreodată? S-a decolorat şi aici, dar şi-a revenit mai rapid. Cu cât mai intact, complet şi complex e lanţul trofic, cu atât mai adaptabil va fi şi cu atât mai probabil că sistemul îşi va reveni din impacturile pe termen scurt ale încălzirii. Şi asta e o veste bună. Trebuie să recuperăm structura aceea. Trebuie să ne asigurăm că avem toate părţile ecosistemului ca el să poată să se adapteze la efectele încălzirii globale.
So if we have to reset the baseline, if we have to push the ecosystem back to the left, how can we do it? Well, there are several ways. One very clear way is the marine protected areas, especially no-take reserves that we set aside to allow for the recovery for marine life. And let me go back to that image of the Mediterranean. This was my baseline. This is what I saw when I was a kid. And at the same time I was watching Jacques Cousteau's shows on TV, with all this richness and abundance and diversity. And I thought that this richness belonged to tropical seas, and that the Mediterranean was a naturally poor sea. But, little did I know, until I jumped for the first time in a marine reserve. And this is what I saw, lots of fish.
Deci dacă vrem să aducem punctul de referinţă la starea iniţială, dacă vrem să schimbăm ecosistemul înapoi spre stânga, cum putem s-o facem? Sunt mai multe căi. O cale foarte clară este să avem zone marine protejate, mai ales rezervaţii totale pe care le punem deoparte să permitem regernerarea vieţii marine. Şi daţi-mi voie să mă întorc la imaginea aceea a Mediteranei. Acesta era punctul meu de referinţă. Asta e ceea ce-am văzut când eram copil. Şi în acelaşi timp mă uitam la emisiunile lui Jaques Cousteau la televizor, cu multă bogăţie şi abundenţă şi diversitate. Şi credeam că acea bogăţie aparţinea mărilor tropicale, şi că Mediterana era o mare natural săracă. Dar n-aveam cum să ştiu până când m-am scufundat pentru prima oară într-o rezervaţie marină. Şi asta e ceea ce-am văzut, mulţi peşti.
After a few years, between five and seven years, fish come back, they eat the urchins, and then the algae grow again. So you have this little algal forest, and in the size of a laptop you can find more than 100 species of algae, mostly microscopic fit hundreds of species of little animals that then feed the fish, so that the system recovers. And this particular place, the Medes Islands Marine Reserve, is only 94 hectares, and it brings 6 million euros to the local economy, 20 times more than fishing, and it represents 88 percent of all the tourist revenue. So these places not only help the ecosystem but also help the people who can benefit from the ecosystem.
După câţiva ani, între cinci şi şapte ani se întorc peştii, mănâncă aricii de mare şi apoi algele cresc din nou. Deci mai întâi vezi nişte alge mici, într-un loc cât un laptop, pot încape mai mult de 100 de specii de alge, majoritatea microscopice, sute de peşti, animale mici cu care apoi se hrănesc peştii şi sistemul se regenerează. Acest loc, Rezervaţia Marină din Insulele Medes, are doar 94 hectare şi aduce 6 milioane de euro economiei locale, de 20 de ori mai mult decât pescuitul. Şi reprezintă 88 la sută din veniturile din turism. Deci locurile acestea nu numai că ajută ecosistemul, dar ajută şi oamenii care pot beneficia de pe urma ecosistemului.
So let me just give you a summary of what no-take reserves do. These places, when we protect them, if we compare them to unprotected areas nearby, this is what happens. The number of species increases 21 percent; so if you have 1,000 species you would expect 200 more in a marine reserve. This is very substantial. The size of organisms increases a third, so your fish are now this big. The abundance, how many fish you have per square meter, increases almost 170 percent. And the biomass -- this is the most spectacular change -- 4.5 times greater biomass on average, just after five to seven years. In some places up to 10 times larger biomass inside the reserves.
Deci să vă dau un rezumat despre ce se întâmplă în rezervaţiile totale, atunci când protejăm aceste locuri. Dacă le comparăm cu zonele neprotejate din apropiere, vedem următoarele. Numărul speciilor creşte cu 21 la sută. Deci dacă ai 1.000 de specii te-ai aştepta la cu 200 mai multe într-o rezervaţie marină. E cu adevărat substanţial. Mărimea organismelor creşte cu o treime. Deci peştii sunt acum atât de mari. Abundenţa, cantitatea de peşti pe metru pătrat creşte cu aproape 170 la sută. Şi biomasa - asta e schimbarea cea mai spectaculoasă - biomasa e de 4,5 ori mai mare în medie, după 5 până la 7 ani. În unele locuri biomasa este de până la 10 ori mai mare în rezervaţii.
So we have all these things inside the reserve that grow, and what do they do? They reproduce. That's population biology 101. If you don't kill the fish, they take a longer time to die, they grow larger and they reproduce a lot. And same thing for invertebrates. This is the example. These are egg cases laid by a snail off the coast of Chile, and this is how many eggs they lay on the bottom. Outside the reserve, you cannot even detect this. One point three million eggs per square meter inside the marine reserve where these snails are very abundant. So these organisms reproduce, the little larvae juveniles spill over, they all spill over, and then people can benefit from them outside too. This is in the Bahamas: Nassau grouper. Huge abundance of groupers inside the reserve, and the closer you get to the reserve, the more fish you have. So the fishermen are catching more. You can see where the limits of the reserve are because you see the boats lined up. So there is spill over; there are benefits beyond the boundaries of these reserves that help people around them, while at the same time the reserve is protecting the entire habitat. It is building resilience.
Deci avem toate aceste vietăţi care cresc în rezervaţie, şi ce fac ele? Se înmulţesc. Asta e uşor de ghicit. Dacă nu prinzi peştii, ei trăiesc mai mult, cresc mai mari şi se înmulţesc mult. Şi acelaşi lucru în cazul nevertebratelor. Acesta e exemplul. Acestea sunt ouă depuse de moluşte de pe coasta Chile. Ele depun atâtea ouă pe fundul oceanului. În afara rezervaţiei nici nu se pot detecta. 1,3 milioane de ouă pe metru pătrat în rezervaţia marină unde aceste moluşte sunt în mari cantităţi. Deci aceste organisme se înmulţesc. Micile larve se revarsă, toate speciile dau pe dinafară şi oamenii pot beneficia de ele în afara rezervaţiei. Aici în insulele Bahamas, un peşte meru Nassau. O uriaşă abundenţă de peşti meru în rezervaţie. Cu cât te apropii mai mult de rezervaţie, cu atât mai mulţi peşti găseşti. Deci pescarii prind mai mult. Se poate vedea unde sunt limitele rezervaţiei, pentru că acolo s-au aliniat bărcile. Deci bogăţia se revarsă. Sunt beneficii dincolo de limitele acestor rezervaţii care ajută oamenii din jurul lor, şi în acelaşi timp rezervaţia protejează întregul habitat, creşte adaptabilitatea.
So what we have now -- or a world without reserves -- is like a debit account where we withdraw all the time and we never make any deposit. Reserves are like savings accounts. We have this principal that we don't touch; that produces returns, social, economic and ecological. And if we think about the increase of biomass inside the reserves, this is like compound interest. Two examples, again, of how these reserves can benefit people. This is how much fishermen get everyday in Kenya, fishing over a series of years, in a place where there is no protection; it's a free-for-all. Once the most degrading fishing gear, seine nets, were removed, the fishermen were catching more. If you fish less, you're actually catching more. But if we add the no-take reserve on top of that, the fishermen are still making more money by fishing less around an area that is protected.
Ceea ce avem acum, o lume fără rezervaţii, e ca un cont în bancă din care retragem bani tot timpul, şi nu depunem niciodată. Rezervaţiile sunt precum nişte conturi de economii. Avem baza aceasta de care nu ne atingem, care produce câştiguri sociale, economice şi ecologice. Iar dacă ne gândim la creşterea de biomasă în rezervaţii, e ca o dobândă acumulată. Două alte exemple despre cum aceste rezervaţii pot aduce beneficii oamenilor. Atât prind pescarii în Kenya, pescuind zilnic, de-a lungul unei perioade de ani într-un loc în care nu e nicio protecţie, e liber pentru toţi. Odată ce s-au îndepărtat echipamentele cele mai dăunătoare, năvoadele, pescarii prindeau mai mulţi peşti. Dacă pescuieşti mai puţin, de fapt prinzi mai mult. Dar dacă adăugăm şi rezervaţii totale în ecuaţie, pescarii tot câştigă mai mulţi bani pescuind mai puţin în jurul unei zone protejate.
Another example: Nassau groupers in Belize in the Mesoamerican Reef. This is grouper sex, and the groupers aggregate around the full moons of December and January for a week. They used to aggregate up to the tens of thousands, 30,000 groupers about this big in one hectare, in one aggregation. Fishermen knew about these things; they caught them, and they depleted them. When I went there for the first time in 2000, there were only 3,000 groupers left. And the fishermen were authorized to catch 30 percent of the entire spawning population every year. So we did a simple analysis, and it doesn't take rocket science to figure out that, if you take 30 percent every year, your fishery is going to collapse very quickly. And with the fishery, the entire reproductive ability of the species goes extinct. It happened in many places around the Caribbean. And they would make 4,000 dollars per year, total, for the entire fishery, several fishing boats. Now, if you do an economic analysis and project what would happen if the fish were not cut, if we brought just 20 divers one month per year, the revenue would be more than 20 times higher and that would be sustainable over time.
Un alt exemplu: Peştii meru Nassau în Belize în reciful din Mezoamerica. Aşa se reproduc peştii meru, se adună când e lună plină în Decembrie şi în Ianuarie pentru o săptămână. Mai demult se adunau până la zece mii, treizeci de mii de peşti meru cam aşa de mari, într-un hectar, un singur ansamblu. Pescarii ştiau şi i-au prins, i-au consumat. Când m-am dus acolo pentru prima oară în 2000, rămăseseră doar 3000 de peşti meru. Şi pescarii erau autorizaţi să prindă 30 la sută din întreaga populaţie în fiecare an. Şi am făcut o analiză simplă, nu e cine ştie ce să-ţi dai seama că dacă prinzi 30 la sută anual, totalitatea peştilor se va epuiza foarte rapid. Şi odată cu peştii, dispare abilitatea speciei de a se reproduce. S-a întâmplat în multe locuri în Caraibe. Pot câştiga 4.000 de dolari pe an, în total, din toată masa de peşti, cu numeroase nave de pescuit. Dacă faci o analiză economică şi proiectezi ce s-ar întâmpla dacă peştii nu s-ar pescui, dacă am aduce doar 20 de scafandri o lună pe an, venitul ar fi mai mult de 20 de ori mai mare. Şi ar fi sustenabil de-a lungul anilor.
So how much of this do we have? If this is so good, if this is such a no-brainer, how much of this do we have? And you already heard that less than one percent of the ocean's protected. We're getting closer to one percent now, thanks to the protections of the Chagos Archipelago, and only a fraction of this is fully protected from fishing. Scientific studies recommend that at least 20 percent of the ocean should be protected. The estimated range is between 20 and 50 percent for a series of goals of biodiversity and fishery enhancement and resilience.
Deci câte rezervaţii avem? Dacă e aşa de bine, aşa de simplu, câte rezervaţii avem? Aţi auzit deja că mai puţin de unu la sută al oceanelor este protejat. Ne apropiem de unu la sută acum mulţumită protejării în Arhipelagul Chagos. Şi doar o fracţiune din aceasta e protejată complet. Studii ştiinţifice recomandă ca cel puţin o porţiune de 20 la sută al oceanelor să fie protejată. Se estimează că între 20 şi 50 la sută ar ajuta la atingerea mai multor obiective privind biodiversitatea, sporirea populaţiei de peşti şi capacitatea de refacere.
Now, is this possible? People would ask: How much would that cost? Well, let's think about how much we are paying now to subsidize fishing: 35 billion dollars per year. Many of these subsidies go to destructive fishing practices. Well, there are a couple estimates of how much it would cost to create a network of protected areas covering 20 percent of the ocean that would be only a fraction of what we are now paying; the government hands out to a fishery that is collapsing. People are losing their jobs because the fisheries are collapsing. A creation of a network of reserves would provide direct employment for more than a million people plus all the secondary jobs and all the secondary benefits.
Este posibil? Ne-am întreba: Cât ar costa? Să ne gândim cât plătim acum ca să subvenţionăm pescuitul. 35 de miliarde de dolari pe an. Multe dintre aceste subvenţii sunt folosite pentru practici de pescuit dăunătoare. Sunt nişte estimări despre cât ar costa să creăm o reţea de zone protejate acoperind 20 la sută al oceanelor ar fi doar o fracţiune din ceea ce plătim acum, a ceea ce plăteşte guvernul pentru o pescărie care e pe cale de a se epuiza. Oamenii îşi pierd locurile de muncă din cauza aceasta. O reţea de rezervaţii ar crea locuri de muncă pentru mai mult de un milion de oameni şi în plus o mulţime de locuri de muncă şi beneficii secundare.
So how can we do that? If it's so clear that these savings accounts are good for the environment and for people, why don't we have 20, 50 percent of the ocean? And how can we reach that goal? Well, there are two ways of getting there. The trivial solution is to create really large protected areas like the Chagos Archipelago. The problem is that we can create these large reserves only in places where there are no people, where there is no social conflict, where the political cost is really low and the economic cost is also low. And a few of us, a few organizations in this room and elsewhere are working on this.
Deci cum putem să facem asta? Dacă e aşa de clar că aceste conturi de economii sunt bune pentru mediu şi pentru oameni, de ce nu protejăm 20, 50 la sută al oceanelor? Şi cum putem atinge acest obiectiv? Sunt două căi pentru a-l atinge. Soluţia simplă e să creăm zone foarte mari protejate precum Arhipelagul Chagos. Problema este că aceste rezervaţii mari pot fi numai unde nu locuiesc oameni, unde nu e conflict social, unde costul politic e foarte redus, la fel şi costul economic. Iar unii dintre noi, câteva organizaţii prezente aici şi altundeva lucrează la această sarcină.
But what about the rest of the coast of the world, where people live and make a living out of fishing? Well, there are three main reasons why we don't have tens of thousands of small reserves: The first one is that people have no idea what marine reserves do, and fishermen tend to be really, really defensive when it comes to regulating or closing an area, even if it's small. Second, the governance is not right because most coastal communities around the world don't have the authority to monitor the resources to create the reserve and enforce it. It's a top down hierarchical structure where people wait for government agents to come and this is not effective. And the government doesn't have enough resources.
Dar cum rămâne cu restul coastelor din lume, unde oamenii îşi câştigă existenţa din pescuit? Sunt trei motive principale din cauza cărora nu avem zeci de mii de rezervaţii mici. Primul este că oamenii n-au habar ce beneficii au rezervaţiile marine. Şi pescarii au tendinţa să fie foarte, foarte defensivi când vine vorba de reglementarea sau închiderea unei zone, chiar de-ar fi mică. Al doilea, conducerea nu e adecvată fiindcă majoritatea comunităţilor de coastă în lume nu au autoritatea de a monitoriza resursele, pentru crearea unei rezervaţii şi aplicarea regulilor. Avem o structură ierarhică de sus în jos unde oamenii aşteaptă să vină reprezentanţii guvernului. Şi asta nu e eficient. Şi guvernul nu are destule resurse.
Which takes us to the third reason, why we don't have many more reserves, is that the funding models have been wrong. NGOs and governments spend a lot of time and energy and resources in a few small areas, usually. So marine conservation and coastal protection has become a sink for government or philanthropic money, and this is not sustainable. So the solutions are just fixing these three issues. First, we need to develop a global awareness campaign to inspire local communities and governments to create no-take reserves that are better than what we have now. It's the savings accounts versus the debit accounts with no deposits. Second, we need to redesign our governance so conservation efforts can be decentralized, so conservation efforts don't depend on work from NGOs or from government agencies and can be created by the local communities, like it happens in the Philippines and a few other places. And third, and very important, we need to develop new business models. The philanthropy sink as the only way to create reserves is not sustainable. We really need to develop models, business models, where coastal conservation is an investment, because we already know that these marine reserves provide social, ecological and economic benefits.
Şi ajungem la al treilea motiv. Motivul pentru care nu avem mult mai multe rezervaţii este că modelele de finanţare sunt greşite. ONG-urile şi guvernele de obicei consumă mult timp, energie şi resurse în câteva zone mici. Deci conservarea marină şi protejarea coastelor a devenit o gaură neagră pentru fonduri guvernamentale şi de caritate, şi asta nu e sustenabil. Deci soluţiile sunt îndreptarea acestor trei probleme. În primul rând trebuie să pornim o campanie de sensibilizare globală care să inspire comunităţile locale şi guvernele să creeze rezervaţii totale care sunt mai bune decât cele de acum. Sunt conturi de economii faţă de conturi bancare fără depuneri. În al doilea rând, trebuie să reinventăm guvernarea pentru ca eforturile de conservare să poată fi descentralizate, să nu depindă de munca ONG-urilor sau a agenţiilor guvernamentale, şi să poată fi create de comunităţile locale precum se întâmplă în Filipine şi în câteva alte locuri. Iar în ultimul rând, foarte important, trebuie să dezvoltăm noi modele de activitate comercială. A crea rezervaţii din fonduri de caritate nu e o cale sustenabilă. Trebuie cu adevărat să dezvoltăm modele comerciale în care conservarea coastelor e o investiţie. Pentru că ştim deja că aceste rezervaţii marine aduc beneficii sociale, ecologice şi economice.
And I'd like to finish with one thought, which is that no one organization alone is going to save the ocean. There has been a lot of competition in the past, and we need to develop a new model of partnership, truly collaborative, where we are looking for complementing, not substituting. The stakes are just too high to continue the way we are going. So let's do that. Thank you very much.
Şi aş dori să închei cu o idee: Nicio organizaţie singură nu va salva oceanele. A fost multă competiţie în trecut. Şi trebuie să dezvoltăm un nou model de parteneriat, cu adevărat colaborativ, unde căutăm complementarea, nu înlocuirea. Miza este prea mare ca să continuăm ca până acum. Aşa să facem. Vă mulţumesc mult.
(Applause)
(Aplauze)
Chris Anderson: Thank you Enric.
Chris Anderson: Mulţumim Enric.
Enric Sala: Thank you.
Enric Sala: Mulţumesc.
CA: That was a masterful job of pulling things together. First of all, your pyramid, your inverted pyramid, showing 85 percent biomass in the predators, that seems impossible. How could 85 percent survive on 15 percent?
CA: A fost o reuşită cum ai adus toate firele împreună. În primul rând, piramida ta inversată, care arată 85 la sută a biomasei fiind animale de pradă, asta pare imposibil. Cum ar putea să supravieţuiască 85 la sută cu 15 la sută?
ES: Well, imagine that you have two gears of a watch, a big one and a small one. The big one is moving very slowly, and the small one is moving fast. That's basically it. The animals at the lower parts of the food chain, they reproduce very fast; they grow really fast; they produce millions of eggs. Up there, you have sharks and large fish that live 25, 30 years. They reproduce very slowly; they have a slow metabolism; and, basically, they just maintain their biomass. So, basically, the production surplus of these guys down there is enough to maintain this biomass that is not moving. They are like capacitors of the system.
ES: Imaginează-ţi că ai două roţi dinţate într-un ceas, una mare şi una mică. Cea mare se mişcă foarte încet, iar cea mică se mişcă rapid. Despre asta e vorba. Animalele din partea de jos a lanţului trofic se înmulţesc foarte rapid, cresc foarte rapid, produc milioane de ouă. Sus sunt rechini şi peşti mari care trăiesc 25, 30 de ani. Se înmulţesc foarte încet. Au un metabolism lent. Şi, practic, doar îşi menţin biomasa. Deci surplusul animalelor de jos e suficient să menţină biomasa aceasta care nu se mişcă. Ei sunt condensatorii sistemului.
CA: That's very fascinating. So, really, our picture of a food pyramid is just -- we have to change that completely.
CA: E foarte fascinant. Deci, de fapt, imaginea noastră a piramidei trofice trebuie s-o schimbăm complet.
ES: At least in the seas. What we found in coral reefs is that the inverted pyramid is the equivalent of the Serengeti, with five lions per wildebeest. And on land, this cannot work. But at least on coral reefs are systems where there is a bottom component with structure. We think this is universal. But we have started studying pristine reefs only very recently.
ES: Cel puţin în mare. Ceea ce-am descoperit în recife, piramida inversată ar însemna că în Serengeti ar fi cinci lei la fiecare antilopă gnu. Pe uscat nu poate funcţiona aşa. Dar cel puţin în recifele corale sunt sisteme în care există o componentă de bază, o structură. Credem că acest fenomen e universal. Dar am început să studiem recifele neatinse doar de curând.
CA: So the numbers you presented really are astonishing. You're saying we're spending 35 billion dollars now on subsidies. It would only cost 16 billion to set up 20 percent of the ocean as marine protected areas that actually give new living choices to the fishermen as well. If the world was a smarter place, we could solve this problem for negative 19 billion dollars. We've got 19 billion to spend on health care or something.
CA: Sumele pe care le-ai prezentat sunt uimitoare. Spui că în momentul de faţă cheltuim 35 de miliarde de dolari pe subvenţii. Ar costa doar 16 miliarde să înfiinţăm 20 la sută din oceane ca zone marine protejate care dau noi alegeri de mod de viaţă şi pescarilor. Dacă am fi mai isteţi am putea rezolva această problemă şi-am rămâne cu 19 miliarde de cheltuit pe sănătate sau altceva.
ES: And then we have the under-performance of fisheries that is 50 billion dollars. So again, one of the big solutions is have the World Trade Organization shifting the subsidies to sustainable practices.
ES: Şi apoi mai avem şi funcţionarea insuficientă a pescăriilor care ne costă 50 de miliarde de dolari. Deci din nou, una dintre marile soluţii este ca Organizaţia Mondială de Comerţ să trimită subvenţiile către practici sustenabile.
CA: Okay, so there's a lot of examples that I'm hearing out there about ending this subsidies madness. So thank you for those numbers. The last one's a personal question. A lot of the experience of people here who've been in the oceans for a long time has just been seeing this degradation, the places they saw that were beautiful getting worse, depressing. Talk to me about the feeling that you must have experienced of going to these pristine areas and seeing things coming back.
CA: Aud că e mult entuziasm în sală legat de terminarea nebuniei cu subvenţiile. Deci îţi mulţumim pentru sumele acelea. Ultima e o întrebare personală. Oamenii de aici care au fost în oceane mult timp au văzut degradarea locurile frumoase pe care le-au văzut se înrăutăţesc, e deprimant. Spune-mi despre sentimentul pe care l-ai trăit când te-ai dus în locurile acestea neatinse şi ai văzut că îşi revin.
ES: It is a spiritual experience. We go there to try to understand the ecosystems, to try to measure or count fish and sharks and see how these places are different from the places we know. But the best feeling is this biophilia that E.O. Wilson talks about, where humans have this sense of awe and wonder in front of untamed nature, of raw nature. And there, only there, you really feel that you are part of a larger thing or of a larger global ecosystem. And if it were not for these places that show hope, I don't think I could continue doing this job. It would be just too depressing.
ES: E o experienţă spirituală. Mergem acolo ca să încercăm să înţelegem ecosistemele, să încercăm să măsurăm sau să numărăm peştii şi rechinii şi să vedem cum diferă locurile aceastea faţă de ce ştim noi. Dar sentimentul cel mai minunat este biofilia pe care o descrie E. O. Wilson când oamenii au un sentiment de veneraţie şi minunare în faţa naturii neîmblânzite, sălbatice. Şi acolo, doar acolo simţi cu adevărat că eşti parte a ceva mai mare, sau a unui ecosistem global. Şi dacă nu ar exista aceste locuri care arată speranţă, nu cred c-aş putea să continui în meseria aceasta. Ar fi pur şi simplu prea deprimant.
CA: Well, Enric, thank you so much for sharing some of that spiritual experience with us all. Thank you.
CA: Enric, mulţumim c-ai împărtăşit o parte din experienţa aceea spirituală cu noi toţi. Mulţumim.
ES: Thank you very much.
ES: Mulţumesc mult.