I'm going to tell you two things today: One is what we have lost, and two, a way to bring it back. And let me start with this. This is my baseline: This is the Mediterranean coast with no fish, bare rock and lots of sea urchins that like to eat the algae. Something like this is what I first saw when I jumped in the water for the first time in the Mediterranean coast off Spain. Now, if an alien came to earth -- let's call him Joe -- what would Joe see? If Joe jumped in a coral reef, there are many things the alien could see. Very unlikely, Joe would jump on a pristine coral reef, a virgin coral reef with lots of coral, sharks, crocodiles, manatees, groupers, turtles, etc. So, probably, what Joe would see would be in this part, in the greenish part of the picture. Here we have the extreme with dead corals, microbial soup and jellyfish. And where the diver is, this is probably where most of the reefs of the world are now, with very few corals, algae overgrowing the corals, lots of bacteria, and where the large animals are gone. And this is what most marine scientists have seen too. This is their baseline. This is what they think is natural because we started modern science with scuba diving long after we started degrading marine ecosystems.
היום אספר לכם שני דברים. האחד הוא מה שאיבדנו, והשני, איך להשיבו. הרשו לי להתחיל עם זה. זהו קו הבסיס שלי. זהו החוף הים-תיכוני ללא דגים, סלעים חשופים והמון קיפודי-ים שאוהבים לאכול את האצות. זה בערך מה שראיתי כשקפצתי בפעם הראשונה למים בחוף הים התיכון ליד ספרד. אם חייזר היה מגיע לכדור הארץ-- הבה נקרא לו ג'ו-- מה היה ג'ו רואה? אם ג'ו היה צולל בשונית אלמוגים, החייזר הזה היה רואה הרבה דברים. לא סביר שג'ו היה צולל בשונית אלמוגים טהורה, שונית אלמוגים בתולית עם המון אלמוגים, כרישים, תנינים, תחשי נהרות, דקרים, צבים וכדומה. מה שג'ו היה כנראה רואה היה כאן, בחלק הירוק יותר של התמונה. יש לנו כאן מצב קיצוני עם אלמוגים מתים, מרק של חיידקים ומדוזות. והיכן שנמצא הצוללן, זהו כיום המצב ברוב השוניות בעולם, עם מעט מאד אלמוגים, אצה שגדלה פרא עליהם, המון חיידקים, ואחרי שכל בעלי החיים הגדולים נעלמו. וזה מה שראו גם רוב המדענים הימיים. זהו קו הבסיס שלהם. זה לדעתם המצב הטבעי. מפני שהתחלנו לעשות מדע מודרני, בעזרת ציוד צוללנים, הרבה אחרי שהתחלנו להשחית את המערכות האקולוגיות הימיות.
So I'm going to get us all on a time machine, and we're going to the left; we're going to go back to the past to see what the ocean was like. And let's start with this time machine, the Line Islands, where we have conducted a series of National Geographic expeditions. This sea is an archipelago belonging to Kiribati that spans across the equator and it has several uninhabited, unfished, pristine islands and a few inhabited islands. So let's start with the first one: Christmas Island, over 5,000 people. Most of the reefs are dead, most of the corals are dead -- overgrown by algae -- and most of the fish are smaller than the pencils we use to count them. We did 250 hours of diving here in 2005. We didn't see a single shark. This is the place that Captain Cook discovered in 1777 and he described a huge abundance of sharks biting the rudders and the oars of their small boats while they were going ashore.
אז כעת אקח את כולם במכונת-זמן, נעבור לצד שמאל וניסע אל העבר כדי לראות איך הים היה פעם. הבה נפעיל את מכונת הזמן. אלה איי ליין, ושם ניהלנו סידרה של משלחות מטעם "נשיונל ג'אוגרפיק". הים הזה הוא קבוצת איים ששייכת לקיריבאטי והיא משתרעת על קו המשווה, חלק מהאיים אינם מיושבים, ולא עוסקים שם בדיג. איים בתוליים. יש כמה איים מיושבים. הבה נתחיל בראשון, אי חג המולד-- מעל 5,000 תושבים. רוב השוניות מתות. רוב האלמוגים מתים, האצה גדלה פרא. ורוב הדגים קטנים יותר מהעפרונות שמשמשים אותנו כדי לספור אותם. צברנו כאן 250 שעות צלילה ב-2005. לא ראינו אפילו כריש אחד. זה המקום שקפטן קוק גילה ב-1777. והוא תיאר שפע עצום של כרישים שנשכו את ההגאים והמשוטים של סירותיהם הקטנות כשהם עלו לחוף.
Let's move the dial a little bit to the past. Fanning Island, 2,500 people. The corals are doing better here. Lots of small fish. This is what many divers would consider paradise. This is where you can see most of the Florida Keys National Marine Sanctuary. And many people think this is really, really beautiful, if this is your baseline. If we go back to a place like Palmyra Atoll, where I was with Jeremy Jackson a few years ago, the corals are doing better and there are sharks. You can see sharks in every single dive. And this is something that is very unusual in today's coral reefs. But then, if we shift the dial 200, 500 years back, then we get to the places where the corals are absolutely healthy and gorgeous, forming spectacular structures, and where the predators are the most conspicuous thing, where you see between 25 and 50 sharks per dive.
הבה נסובב את החוגה עוד מעט אחורה. האי פאנינג, 2,500 תושבים. מצב האלמוגים כאן טוב יותר. המון דגים קטנים. בעיני צוללנים רבים זהו גן-עדן. את זה אפשר לראות במרבית חלקי השמורה הימית הלאומית באיי הקיז של פלורידה. ורבים חושבים שזה ממש, ממש יפה, אם זה קו הבסיס שלכם. אם נחזור בזמן למקום כמו אטול פלמירה, שבו ביקרתי עם ג'רמי ג'קסון לפני כמה שנים, האלמוגים במצב טוב יותר, וישנם כרישים. אפשר לראות כרישים בכל צלילה וצלילה. וזה אירוע מאד יוצא-דופן בשוניות האלמוגים היום. אך שוב, אם נסובב את החוגה ונחזור בזמן 200 או 500 שנה, נגיע למקומות שבהם האלמוגים בריאים לגמרי ונהדרים, יוצרים מבנים מדהימים, ושבהם הטורפים הם הדבר הבולט ביותר, ואפשר לראות בין 25 ל-50 כרישים בכל צלילה.
What have we learned from these places? This is what we thought was natural. This is what we call the biomass pyramid. If we get all of the fish of a coral reef together and weigh them, this is what we would expect. Most of the biomass is low on the food chain, the herbivores, the parrotfish, the surgeonfish that eat the algae. Then the plankton feeders, these little damselfish, the little animals floating in the water. And then we have a lower biomass of carnivores, and a lower biomass of top head, or the sharks, the large snappers, the large groupers. But this is a consequence. This view of the world is a consequence of having studied degraded reefs.
מה למדנו מהמקומות האלה? זה מה שחשבנו לטבעי. זה מה שאנו מכנים פירמידת הביו-מסה. אם נאסוף ונשקול את כל הדגים בשונית אלמוגים, הרי לכך היינו מצפים. עיקר הביו-מסה נמצאת נמוך בשרשרת המזון, אלה אוכלי הצמחים, דגי התוכי, החידקנים שאוכלים את האצות. מעליהם - אוכלי הפלנקטון, האלמוגיות הכחולות הקטנות האלה, בעלי החיים הקטנים שצפים במים. ואחר יש לנו ביו-מסה קטנה יותר של אוכלי בשר, וביו-מסה קטנה עוד יותר בקצה העליון, ואלה הכרישים, הטורפים הגדולים, הדקרים הגדולים. אך זאת היא תוצאה. ההשקפה הזו על העולם היא תוצאה של חקר שוניות מנוונות.
When we went to pristine reefs, we realized that the natural world was upside down; this pyramid was inverted. The top head does account for most of the biomass, in some places up to 85 percent, like Kingman Reef, which is now protected. The good news is that, in addition to having more predators, there's more of everything. The size of these boxes is bigger. We have more sharks, more biomass of snappers, more biomass of herbivores, too, like these parrot fish that are like marine goats. They clean the reef; everything that grows enough to be seen, they eat, and they keep the reef clean and allow the corals to replenish. Not only do these places -- these ancient, pristine places -- have lots of fish, but they also have other important components of the ecosystem like the giant clams; pavements of giant clams in the lagoons, up to 20, 25 per square meter. These have disappeared from every inhabited reef in the world, and they filter the water; they keep the water clean from microbes and pathogens.
כשהגענו לשוניות בתוליות, הבנו שעולם הטבע מתנהג הפוך; הפירמידה היא הפוכה. חוד הפירמידה הוא שאחראי לרוב הביו-מסה, בקומות מסוימים עד 85% כמו שונית קינגמן, המוגנת כעת. הבשורות הטובות הן שפרט לכך שיש יותר טורפים, יש גם יותר מהכל. גודל הקטעים האלה הוא רב יותר. יש לנו יותר כרישים, יותר ביו-מסה של טורפים, וגם יותר ביו-מסה של אוכלי צמחים. כמו דגי התוכי האלה, שהן כמו עיזי-ים. הם מנקים את השוניות מכל מה שצומח ושגדול דיו להיראות. הם אוכלים ושומרים על נקיון השונית ומאפשרים לאלמוגים להתחדש. לא זו בלבד שמקומות אלה, מקומות עתיקים ובתוליים אלה מכילים המוני דגים, אלא יש בהם גם רכיבים חשובים נוספים של המערכת האקולוגית, כמו צדפות ענק. ריצוף של צדפות ענק בלגונות, בכמות של 20, 25 למטר מרובע. אלה נעלמו מכל השוניות הלא-מאוכלסות בעולם. והן מסננות את המים: הן שומרות על נקיון המים מחיידקים ומגורמי-מחלות.
But still, now we have global warming. If we don't have fishing because these reefs are protected by law or their remoteness, this is great. But the water gets warmer for too long and the corals die. So how are these fish, these predators going to help? Well, what we have seen is that in this particular area during El Nino, year '97, '98, the water was too warm for too long, and many corals bleached and many died. In Christmas, where the food web is really trimmed down, where the large animals are gone, the corals have not recovered. In Fanning Island, the corals are not recovered. But you see here a big table coral that died and collapsed. And the fish have grazed the algae, so the turf of algae is a little lower. Then you go to Palmyra Atoll that has more biomass of herbivores, and the dead corals are clean, and the corals are coming back. And when you go to the pristine side, did this ever bleach? These places bleached too, but they recovered faster. The more intact, the more complete, [and] the more complex your food web, the higher the resilience, [and] the more likely that the system is going to recover from the short-term impacts of warming events. And that's good news, so we need to recover that structure. We need to make sure that all of the pieces of the ecosystem are there so the ecosystem can adapt to the effects of global warming.
אבל יש לנו עכשיו התחממות גלובלית. אם לא יהיה דיג בגלל שהחוק מגן על שוניות אלה, או מפני שהן מרוחקות, זה מעולה. אבל המים מתחממים במשך זמן רב מדי והאלמוגים מתים. אז איך הדגים האלה, איך הטורפים האלה יוכלו לעזור? ובכן, מה שראינו הוא שבאזור המסוים הזה, בזמן "אל-ניניו", 97', 98', המים היו חמים מדי במשך זמן רב מדי, ואלמוגים רבים הלבינו ורבים מהם מתו. באי חג המולד, שבו הצטמצם מאד מארג המזון, ובעלי החיים הגדולים נעלמו, האלמוגים לא החלימו. באי פאנינג, האלמוגים לא החלימו. אבל כאן אתם רואים אלמוג שולחן גדול שמת וקרס. והדגים ליכחו את האצות, כך שמצע הגידול של האצות מעט נמוך יותר. כעת נעבור לאטול פלמירה שיש בו יותר ביו-מסה של אוכלי-צמחים, והאלמוגים כאן נקיים. והאלמוגים משתקמים. וכשעוברים לצד הבתולי, האם זה אי פעם הלבין? גם המקומות האלה הלבינו, אך הם החלימו מהר, ככל שהיא פחות פגועה, ככל שהיא שלמה יותר, ככל ששרשרת המזון שלכם מורכבת, ככל שהיא גמישה יותר, כך סביר יותר שהמערכת תחלים מההשפעות קצרות-הטווח של אירועי ההתחממות. ואלו בשורות טובות. לכן עלינו לשקם את המבנה. עלינו לוודא שכל פיסות המערכת האקולוגית משובצות במקומן, כדי שהמערכת האקולוגית תוכל להסתגל להשפעות ההתחממות הגלובלית.
So if we have to reset the baseline, if we have to push the ecosystem back to the left, how can we do it? Well, there are several ways. One very clear way is the marine protected areas, especially no-take reserves that we set aside to allow for the recovery for marine life. And let me go back to that image of the Mediterranean. This was my baseline. This is what I saw when I was a kid. And at the same time I was watching Jacques Cousteau's shows on TV, with all this richness and abundance and diversity. And I thought that this richness belonged to tropical seas, and that the Mediterranean was a naturally poor sea. But, little did I know, until I jumped for the first time in a marine reserve. And this is what I saw, lots of fish.
כך שעלינו להציב מחדש את קו הבסיס, אם עלינו לדחוף את המערכת האקולוגית בחזרה שמאלה, וכיצד נוכל לעשות זאת? יש כמה דרכים. אחת הדרכים הברורות היא האזורים הימיים המוגנים, במיוחד שמורות ה"אין להוציא" שאותן סגרנו, כדי לאפשר את שיקום החיים הימיים. הרשו לי לחזור לתמונה הזאת של הים התיכון. זה היה קו הבסיס שלי. זה מה שראיתי בתור ילד. ואז גם צפיתי בתכניות של ז'ק קוסטו בטלוויזיה, על כל העושר והשפע והמגוון האלה. וחשבתי אז שהעושר הזה נמצא בימים הטרופיים, ואילו הים התיכון הוא ים עלוב מטבעו. ובאמת לא היה לי שום מושג, עד שצללתי בפעם הראשונה בשמורה ימית. וזה מה שראיתי: המון דגים,
After a few years, between five and seven years, fish come back, they eat the urchins, and then the algae grow again. So you have this little algal forest, and in the size of a laptop you can find more than 100 species of algae, mostly microscopic fit hundreds of species of little animals that then feed the fish, so that the system recovers. And this particular place, the Medes Islands Marine Reserve, is only 94 hectares, and it brings 6 million euros to the local economy, 20 times more than fishing, and it represents 88 percent of all the tourist revenue. So these places not only help the ecosystem but also help the people who can benefit from the ecosystem.
אחרי כמה שנים, בין חמש לשבע שנים, הדגים חוזרים, אוכלים את קיפודי הים, והאצה צומחת שוב. אז בתחילה יש צמחי אצה קטנים, ובשטח שגודלו כשל מחשב נייד, אפשר למצוא מעל 100 מיני אצה, בעיקר יצורים מיקרוסקופיים, מאות דגים, בעלי-חיים קטנים שמזינים את הדגים, כדי שהמערכת תוכל להתאושש. והמקום המסוים הזה, השמורה הימית של איי מדס, גודלה רק 940 דונם, והיא מכניסה 6 מיליון יורו לכלכלה המקומית, פי 20 יותר מהדיג. ואלה מהווים 88 אחוז מסך ההכנסה מתיירות. כך שמקומות אלה עוזרים לא רק למערכת האקולוגית, אלא גם לבני האדם שיכולים להרוויח מהמערכת האקולוגית.
So let me just give you a summary of what no-take reserves do. These places, when we protect them, if we compare them to unprotected areas nearby, this is what happens. The number of species increases 21 percent; so if you have 1,000 species you would expect 200 more in a marine reserve. This is very substantial. The size of organisms increases a third, so your fish are now this big. The abundance, how many fish you have per square meter, increases almost 170 percent. And the biomass -- this is the most spectacular change -- 4.5 times greater biomass on average, just after five to seven years. In some places up to 10 times larger biomass inside the reserves.
הבה ואסכם עבורכם מה עושה שמורת "אין להוציא", המקומות האלה, כשאנו מגנים עליהם. כשמשווים אותם לאזורים לא-מוגנים סמוכים, זה מה שקורה. מספר המינים עולה ב-21 אחוז. אז אם יש לכם 1,000 מינים, סביר שבשמורה ימית יהיו 200 נוספים. זהו גידול משמעותי מאד. גודל האורגניזמים עולה בשליש. כך שהדגים הם כעת בגודל כזה. השפע, כמות הדגים למטר מרובע, עולה כמעט ב-170 אחוז. והביו-מסה-- וזה השינוי המרתק מכל-- פי 4.5 יותר ביו-מסה, בממוצע, אחרי חמש עד שבע שנים בלבד. במקומות מסוימים יש פי 10 יותר ביו-מסה בתוך השמורות.
So we have all these things inside the reserve that grow, and what do they do? They reproduce. That's population biology 101. If you don't kill the fish, they take a longer time to die, they grow larger and they reproduce a lot. And same thing for invertebrates. This is the example. These are egg cases laid by a snail off the coast of Chile, and this is how many eggs they lay on the bottom. Outside the reserve, you cannot even detect this. One point three million eggs per square meter inside the marine reserve where these snails are very abundant. So these organisms reproduce, the little larvae juveniles spill over, they all spill over, and then people can benefit from them outside too. This is in the Bahamas: Nassau grouper. Huge abundance of groupers inside the reserve, and the closer you get to the reserve, the more fish you have. So the fishermen are catching more. You can see where the limits of the reserve are because you see the boats lined up. So there is spill over; there are benefits beyond the boundaries of these reserves that help people around them, while at the same time the reserve is protecting the entire habitat. It is building resilience.
אז יש לנו כל הדברים האלה שגדלים בתוך שמורה. ומה הם עושים? הם מתרבים. זה הא"ב של הביולוגיה. אם לא הורגים את הדגים, לוקח להם הרבה זמן למות, והם גדלים ומתרבים מאד. וכך גם חסרי החוליות. הנה דוגמה. אלה הם מארזי-ביצים שמטיל חילזון מול חוף צ'ילה. וזו כמות הביצים שהם הטילו על הקרקעית. מחוץ לשמורה, אי-אפשר אפילו להבחין בכך. 1.3 מיליון ביצים למטר מרובע בתוך השמורה הימית, שבה יש שפע של חלזונות. אז האורגניזמים האלה מתרבים. יש גודש של זחלים צעירים, יש גודש מעבר לגבולות השמורה, ובני האדם יכולים להפיק תועלת גם מהם. אלו איי הבאהמה, זהו דקר נסאו. שפע עצום של דגי דקר בשמורה הזאת. וככל שמתקרבים לשמורה, יש יותר דגים. כך שהדייגים תופסים יותר. אפשר לראות היכן גבולות השמורה, לפי שורת הסירות. אז יש כאן גודש. יש יתרונות גם מעבר לגבולות השמורות שמועילים לאנשים מסביב, ובה-בעת, השמורה מגינה על כל בית הגידול; היא מייצרת גמישות.
So what we have now -- or a world without reserves -- is like a debit account where we withdraw all the time and we never make any deposit. Reserves are like savings accounts. We have this principal that we don't touch; that produces returns, social, economic and ecological. And if we think about the increase of biomass inside the reserves, this is like compound interest. Two examples, again, of how these reserves can benefit people. This is how much fishermen get everyday in Kenya, fishing over a series of years, in a place where there is no protection; it's a free-for-all. Once the most degrading fishing gear, seine nets, were removed, the fishermen were catching more. If you fish less, you're actually catching more. But if we add the no-take reserve on top of that, the fishermen are still making more money by fishing less around an area that is protected.
ומה שיש לנו כעת, או במלים אחרות, עולם ללא שמורות הוא כמו חשבון במינוס שאנו כל הזמן מושכים ממנו, ולעולם איננו מפקידים בו. השמורות הן כמו חשבונות חסכון; יש לנו קרן שבה איננו נוגעים, ושמניבה תשואות חברתיות, כלכליות ואקולוגיות. ואם חושבים על העליה בביו-מסה בתוך השמורות, הרי שזו ריבית דריבית. עוד שתי דוגמאות, כיצד השמורות האלה יכולות להועיל לבני-אדם. זו הכמות שהדייגים מצליחים לדוג בכל יום בקניה, בדיג שנמשך מספר שנים, במקום שבו אין שום הגנה; פרוץ לכולם. ברגע שגורם ההידרדרות העיקרי בדגה, הלא הן המכמורות, סולק, הדייגים דגו יותר. אם דגים פחות, למעשה משיגים יותר. אך אם מוסיפים את שמורת ה"אין להוציא", הדייגים מרוויחים אפילו יותר בכך שהם דגים פחות סביב האזור המוגן.
Another example: Nassau groupers in Belize in the Mesoamerican Reef. This is grouper sex, and the groupers aggregate around the full moons of December and January for a week. They used to aggregate up to the tens of thousands, 30,000 groupers about this big in one hectare, in one aggregation. Fishermen knew about these things; they caught them, and they depleted them. When I went there for the first time in 2000, there were only 3,000 groupers left. And the fishermen were authorized to catch 30 percent of the entire spawning population every year. So we did a simple analysis, and it doesn't take rocket science to figure out that, if you take 30 percent every year, your fishery is going to collapse very quickly. And with the fishery, the entire reproductive ability of the species goes extinct. It happened in many places around the Caribbean. And they would make 4,000 dollars per year, total, for the entire fishery, several fishing boats. Now, if you do an economic analysis and project what would happen if the fish were not cut, if we brought just 20 divers one month per year, the revenue would be more than 20 times higher and that would be sustainable over time.
דוגמה נוספת: דקר נסאו בבליז שבשונית המזו-אמריקאית. זה סקס בין דגי דקר. הדקרים מתקבצים כשהירח מלא בדצמבר ובינואר למשך שבוע. הם היו מגיעים לכמויות של עשרות אלפים, 30,000 דגי דקר בגודל כזה, על 10 דונם בקבוצה אחת. הדייגים ידעו על כך; הם דגו אותם, ודלדלו אותם. כשבאתי לשם לראשונה ב-2000, נותרו רק 3,000 דגי דקר. ולדייגים הותר לדוג 30 אחוז מכל האוכלוסיה שהושרצה בכל שנה. עשינו ניתוח פשוט, ולא צריך להיות חכם גדול כדי להבין שאם לוקחים 30 אחוז מידי שנה, הדגה תיעלם מהר מאד. ויחד איתה תיחכד יכולת ההתרבות של המין כולו. זה קרה במקומות רבים בים הקריבי. והם היו מרוויחים 4,000 דולר לשנה, בסך הכל, תמורת כל הדיג, סירות דיג ספורות. אם תעשו ניתוח כלכלי, ותנסו לחזות מה יקרה אם הדגה לא תושמד, אילו היינו מביאים רק 20 צוללנים למשך חודש אחד בשנה, ההכנסה תהיה יותר מפי 20. ועם הזמן זה ייעשה לבר-קיימא.
So how much of this do we have? If this is so good, if this is such a no-brainer, how much of this do we have? And you already heard that less than one percent of the ocean's protected. We're getting closer to one percent now, thanks to the protections of the Chagos Archipelago, and only a fraction of this is fully protected from fishing. Scientific studies recommend that at least 20 percent of the ocean should be protected. The estimated range is between 20 and 50 percent for a series of goals of biodiversity and fishery enhancement and resilience.
אז כמה מזה יש לנו בפועל? אם זה כל כך טוב ופשוט, כמה מזה יש לנו? וכבר שמעתם שפחות מאחוז אחד מהאוקינוס הוא מוגן. אנו מתקרבים כעת לאחוז אחד הודות להגנה על קבוצת האיים של צ'אגוס. ורק חלקיק מזה מוגן באופן מלא מפני דיג. מחקרים מדעיים ממליצים שלפחות 20 אחוז מן הים יהיו מוגנים. הטווח המשוער הוא בין 20 ל-50 אחוז לגבי סדרת יעדים הקשורים במגוון הביולוגי ושיפור הדיג והגברת כושר ההסתגלות.
Now, is this possible? People would ask: How much would that cost? Well, let's think about how much we are paying now to subsidize fishing: 35 billion dollars per year. Many of these subsidies go to destructive fishing practices. Well, there are a couple estimates of how much it would cost to create a network of protected areas covering 20 percent of the ocean that would be only a fraction of what we are now paying; the government hands out to a fishery that is collapsing. People are losing their jobs because the fisheries are collapsing. A creation of a network of reserves would provide direct employment for more than a million people plus all the secondary jobs and all the secondary benefits.
האם זה אפשרי? אנשים שואלים: כמה זה יעלה? בואו נחשוב: כמה אנחנו משלמים כרגע בסבסוד הדיג. 35 מיליארד דולר בשנה. רבות מהסובסידיות האלה הולכות לשיטות דיג הרסניות. יש כמה הערכות לגבי כמה יעלה ליצור רשת של אזורים מוגנים שיכסו 20 אחוז מהאוקינוס וזה יהיה רק חלקיק ממה שאנחנו משלמים היום, הנדבות שממשלות נותנות לענף הדיג שמתמוטט. אנשים מאבדים את עבודתם בגלל שאזורי הדיג מתמוטטים. יצירת רשת של שמורות תספק תעסוקה ישירה ליותר ממליון בני-אדם נוסף לכל המשרות המשניות והתועלת הצדדית.
So how can we do that? If it's so clear that these savings accounts are good for the environment and for people, why don't we have 20, 50 percent of the ocean? And how can we reach that goal? Well, there are two ways of getting there. The trivial solution is to create really large protected areas like the Chagos Archipelago. The problem is that we can create these large reserves only in places where there are no people, where there is no social conflict, where the political cost is really low and the economic cost is also low. And a few of us, a few organizations in this room and elsewhere are working on this.
איך נעשה זאת? אם כל כך ברור שחשבונות חסכון אלה טובים גם לסביבה וגם לבני האדם, מדוע שלא יהיו 20, 50 אחוז מהים? איך נגיע ליעד הזה? יש שתי דרכים להגיע לכך. הפתרון הפשוט הוא ליצור אזורים מוגנים גדולים מאד כמו ארכיפלג צ'אגוס. הבעיה היא שאנו יכולים ליצור שמורות גדולות אלה רק במקומות שבהם אין אנשים, אין סכסוכים חברתיים, ושבהם המחיר הפוליטי הוא נמוך, וגם העלויות הכלכליות. וכמה מאיתנו, כמה ארגונים כאן באולם ובמקומות נוספים עובדים על זה.
But what about the rest of the coast of the world, where people live and make a living out of fishing? Well, there are three main reasons why we don't have tens of thousands of small reserves: The first one is that people have no idea what marine reserves do, and fishermen tend to be really, really defensive when it comes to regulating or closing an area, even if it's small. Second, the governance is not right because most coastal communities around the world don't have the authority to monitor the resources to create the reserve and enforce it. It's a top down hierarchical structure where people wait for government agents to come and this is not effective. And the government doesn't have enough resources.
אך מה עם יתר חופי העולם, שבהם חיים אנשים או מתפרנסים מדיג? יש שלוש סיבות עיקריות מדוע אין לנו עשרות אלפי שמורות קטנות. הראשונה היא שלאנשים אין שום מושג מה השמורות הימיות עושות. והדייגים נוטים מאד להתגונן כשמדובר בפיקוח או סגירה של אזור, גם אם קטן. שנית, אין מינהל נכון כי רוב קהילות החוף סביב העולם משוללות סמכות לנטר את המשאבים כדי ליצור את השמורה ולהגן עליה. זהו מבנה היררכי וביורוקרטי, שבו האנשים מחכים שפקידי הממשל יבואו. וזה לא יעיל. גם לממשל אין די משאבים.
Which takes us to the third reason, why we don't have many more reserves, is that the funding models have been wrong. NGOs and governments spend a lot of time and energy and resources in a few small areas, usually. So marine conservation and coastal protection has become a sink for government or philanthropic money, and this is not sustainable. So the solutions are just fixing these three issues. First, we need to develop a global awareness campaign to inspire local communities and governments to create no-take reserves that are better than what we have now. It's the savings accounts versus the debit accounts with no deposits. Second, we need to redesign our governance so conservation efforts can be decentralized, so conservation efforts don't depend on work from NGOs or from government agencies and can be created by the local communities, like it happens in the Philippines and a few other places. And third, and very important, we need to develop new business models. The philanthropy sink as the only way to create reserves is not sustainable. We really need to develop models, business models, where coastal conservation is an investment, because we already know that these marine reserves provide social, ecological and economic benefits.
וזה מביא אותנו לסיבה השלישית. מדוע אין לנו הרבה יותר שמורות. זה מפני שהמודלים של המימון היו שגויים. ארגונים לא-ממשלתיים וממשלות מקדישות הרבה זמן, אנרגיה ומשאבים לאזורים מעטים וקטנים, בדרך כלל. כך שהשימור הימי והגנת החופים הפכה לביוב עבור כספים של ממשלות ותורמים, וזה איננו בר-קיימא. לכן הפתרונות הם לתקן את שלושת הבעיות האלה. ראשית, עלינו לפתח שותפות של מודעות גלובלית שתיתן השראה לקהילות המקומיות ולממשלות כדי שיקימו שמורות "אין להוציא" טובות יותר מאלה שיש לנו עכשיו. מדובר בחשבונות חסכון לעומת חשבונות בחובה ללא שום הפקדה. שנית, עלינו לעצב מחדש את הפיקוח שלנו כדי שמאמצי השימור יוכלו להיות מבוזרים, כך שמאמצי השימור לא יסתמכו על עבודתם של ארגונים לא-ממשלתיים או סוכנויות ממשלתיות, וניתן יהיה לעשותם במסגרת הקהילה המקומית כמו בפיליפינים ובכמה מקומות נוספים. ושלישית, וחשוב ביותר, עלינו לפתח מודלים עסקיים חדשים. השטף של התרומות כאמצעי היחיד ליצירת שמורות איננו בר-קיימא. עלינו לפתח מודלים, מודלים עסקיים, שבהם שימור החופים הוא בגדר השקעה. כי אנו כבר יודעים ששמורות ימיות אלה מספקות תועלת חברתית, אקולוגית וכלכלית.
And I'd like to finish with one thought, which is that no one organization alone is going to save the ocean. There has been a lot of competition in the past, and we need to develop a new model of partnership, truly collaborative, where we are looking for complementing, not substituting. The stakes are just too high to continue the way we are going. So let's do that. Thank you very much.
וברצוני לסיים במחשבה אחת נוספת, והיא ששום ארגון אחד ויחיד לא יציל את הים. בעבר היתה הרבה תחרות. ועלינו לפתח מודל חדש של שותפות, של שיתוף-פעולה אמיתי, שבו הגופים ישלימו זה את זה, ולא יפעלו זה במקום זה. הסיכונים הם פשוט גבוהים מדי מכדי שנמשיך בדרך בה אנו הולכים. אז בואו נעשה את זה. תודה רבה לכם.
(Applause)
[מחיאות כפיים]
Chris Anderson: Thank you Enric.
כריס אנדרסון: תודה לך, אנריק.
Enric Sala: Thank you.
אנריק סאלה: תודה.
CA: That was a masterful job of pulling things together. First of all, your pyramid, your inverted pyramid, showing 85 percent biomass in the predators, that seems impossible. How could 85 percent survive on 15 percent?
כ"א: זו היתה מלאכת מחשבת של חיבור חלקי התצרף. ראשית, הפירמידה שלך, הפירמידה ההפוכה, שמראה 85 אחוז ביו-מסה של טורפים, זה נראה בלתי-אפשרי. איך יכולים 85 אחוז לשרוד על 15 אחוז?
ES: Well, imagine that you have two gears of a watch, a big one and a small one. The big one is moving very slowly, and the small one is moving fast. That's basically it. The animals at the lower parts of the food chain, they reproduce very fast; they grow really fast; they produce millions of eggs. Up there, you have sharks and large fish that live 25, 30 years. They reproduce very slowly; they have a slow metabolism; and, basically, they just maintain their biomass. So, basically, the production surplus of these guys down there is enough to maintain this biomass that is not moving. They are like capacitors of the system.
א"ס: ובכן, תאר לעצמך שיש לך שני גלגלי-שיניים של שעון, אחד גדול ואחד קטן. הגדול מסתובב לאט מאד, והקטן - מהר. זה בעקרון העניין. בעלי החיים בחלקים הנמוכים של שרשרת המזון, מתרבים מהר מאד, גדלים מהר מאד ומטילים מיליוני ביצים. למעלה, יש כרישים ודגים גדולים שחיים 25, 30 שנה. הם מתרבים לאט מאד. חילוף החומרים שלהם איטי מאד. ובעצם הם רק מקיימים את הביו-מסה שלהם. אז בעקרון, עודפי ההתרבות של החבר'ה שם למטה די בו כדי לקיים את הביו-מסה הזו שאיננה בתנועה. הם כמו קבלים במערכת חשמלית.
CA: That's very fascinating. So, really, our picture of a food pyramid is just -- we have to change that completely.
כ"א: זה מאד מרתק. אז למעשה התמונה שיש לנו על פירמידת המזון היא פשוט-- עלינו לשנות אותה לגמרי.
ES: At least in the seas. What we found in coral reefs is that the inverted pyramid is the equivalent of the Serengeti, with five lions per wildebeest. And on land, this cannot work. But at least on coral reefs are systems where there is a bottom component with structure. We think this is universal. But we have started studying pristine reefs only very recently.
א"ס: לפחות בים. מצאנו שבשוניות האלמוגים, הפירמידה ההפוכה היא שוות-ערך לסרנגטי, עם חמישה אריות לכל גנו. ועל היבשה זה לא יכול להצליח. אך לפחות שוניות האלמוגים הן מערכות שיש בהן רכיב-תחתון מבני. לדעתנו זה אוניברסלי. אבל התחלנו לחקור שוניות בתוליות ממש לאחרונה.
CA: So the numbers you presented really are astonishing. You're saying we're spending 35 billion dollars now on subsidies. It would only cost 16 billion to set up 20 percent of the ocean as marine protected areas that actually give new living choices to the fishermen as well. If the world was a smarter place, we could solve this problem for negative 19 billion dollars. We've got 19 billion to spend on health care or something.
כ"א: המספרים שהצגת הם ממש מדהימים. אתה אומר שאנו מוציאים 35 מיליארד דולר על סובסידיות. דרושים רק 16 מיליארד דולר להקמת 20 אחוז מהאוקינוס בתור אזורים ימיים מוגנים. זה למעשה נותן אפשרויות בחירה חדשות גם לדייגים. אם העולם היה חכם יותר, היינו פותרים את הבעיה הזו בחסכון של 19 מיליארד דולר. וקיבלנו 19 מיליארד דולר להוציא על שירותי בריאות וכדומה.
ES: And then we have the under-performance of fisheries that is 50 billion dollars. So again, one of the big solutions is have the World Trade Organization shifting the subsidies to sustainable practices.
א"ס: ויש לנו את בעיית הביצועים הנמוכים של אזורי הדיג שמסתכמים ב-50 מיליארד דולר. אז שוב, אחד הפתרונות הגדולים הוא שארגון הסחר העולמי יעביר את הסובסידיות לשיטות ברות-קיימא.
CA: Okay, so there's a lot of examples that I'm hearing out there about ending this subsidies madness. So thank you for those numbers. The last one's a personal question. A lot of the experience of people here who've been in the oceans for a long time has just been seeing this degradation, the places they saw that were beautiful getting worse, depressing. Talk to me about the feeling that you must have experienced of going to these pristine areas and seeing things coming back.
כ"א: בסדר. אני שומע על דוגמאות רבות לגבי הפסקת הטירוף של הסובסידיות. אז תודה לך על המספרים האלה. ושאלה אחרונה, אישית: יש בקהל כאן הרבה נסיון של אנשים ששהו באוקינוסים זמן רב וראו את ההידרדרות הזו, את המקומות שהיו פעם יפים בעליבותם. זה מדכא. ספר לי על ההרגשות שודאי היו לך כשביקרת באזורים הבתוליים האלה וראית את הדברים משתקמים.
ES: It is a spiritual experience. We go there to try to understand the ecosystems, to try to measure or count fish and sharks and see how these places are different from the places we know. But the best feeling is this biophilia that E.O. Wilson talks about, where humans have this sense of awe and wonder in front of untamed nature, of raw nature. And there, only there, you really feel that you are part of a larger thing or of a larger global ecosystem. And if it were not for these places that show hope, I don't think I could continue doing this job. It would be just too depressing.
א"ס: זאת חוויה רוחנית. יצאנו לשם כדי להבין את המערכות האקולוגיות, לנסות למדוד או למנות דגים וכרישים ולראות במה המקומות הללו שונים מאלה שמוכרים לנו. אבל ההרגשה הכי טובה, היא הביופיליה שא"ו ווילסון מדבר עליה, תחושת היראה והפליאה שאנשים חווים לנוכח הטבע הלא-מאולף, הטבע הפראי. ושם, ורק שם, אתה חש שאתה באמת חלק ממשהו גדול יותר, או חלק ממערכת אקולוגית גלובלית. ואלמלא המקומות האלה שמציעים איזו תקווה, אינני חושב שהייתי מסוגל להמשיך בעבודתי. זה היה פשוט מדכא מדי.
CA: Well, Enric, thank you so much for sharing some of that spiritual experience with us all. Thank you.
כ"א: טוב, אריק, תודה רבה לך על ששיתפת אותנו בכמה מהחוויות הרוחניות האלה. תודה רבה.
ES: Thank you very much.
א"ס: תודה רבה לך.