You're standing at the ready inside the goal when suddenly, you feel an intense itch on the back of your head. We've all experienced the annoyance of an inconvenient itch, but have you ever pondered why we itch in the first place? The average person experiences dozens of individual itches each day. They can be triggered by all sorts of things, including allergic reactions, dryness, and even some diseases. And then there are the mysterious ones that pop up for no reason at all, or just from talking about itching. You're scratching your head right now, aren't you? Anyhow, let's take one of the most common sources: bug bites. When a mosquito bites you, it releases a compound into your body called an anticoagulant that prevents your blood from clotting. That compound, which we're mildly allergic to, triggers the release of histamine, a chemical that makes our capillaries swell. This enables increased blood flow, which helpfully accelerates the body's immune response to this perceived threat. That explains the swelling, and it's the same reason pollen can make your eyes puff up. Histamine also activates the nerves involved in itching, which is why bug bites make you scratch. But the itchy sensation itself isn't yet fully understood. In fact, much of what we do know comes from studying the mechanics of itching in mice. Researchers have discovered that itch signals in their skin are transmitted via a subclass of the nerves that are associated with pain. These dedicated nerves produce a molecule called natriuretic polypetide B, which triggers a signal that's carried up the spinal cord to the brain, where it creates the feeling of an itch. When we scratch, the action of our fingernails on the skin causes a low level pain signal that overrides the itching sensation. It's almost like a distraction, which creates the sensation of relief. But is there actually an evolutionary purpose to the itch, or is it simply there to annoy us? The leading theory is that our skin has evolved to be acutely aware of touch so that we're equipped to deal with risks from the outside world. Think about it. Our automatic scratching response would dislodge anything harmful that's potentially lurking on our skin, like a harmful sting, a biting insect, or the tendrils of a poisonous plant. This might explain why we don't feel itching inside our bodies, like in our intestines, which is safe from these external threats, though imagine how maddening that would be. In some people, glitches in the pathways responsible for all of this can cause excessive itching that can actually harm their health. One extreme example is a psychological condition called delusory parasitosis where people believe their bodies are infested with mites or fleas scurrying over and under their skin, making them itch incessantly. Another phenomenon called phantom itching can occur in patients who've had amputations. Because this injury has so severely damaged the nervous system, it confuses the body's normal nerve signaling and creates sensations in limbs that are no longer there. Doctors are now finding ways to treat these itching anomalies. In amputees, mirrors are used to reflect the remaining limb, which the patient scratches. That creates an illusion that tricks the brain into thinking the imaginary itch has been satisfied. Oddly enough, that actually works. Researchers are also searching for the genes involved in itching and developing treatments to try and block the pathway of an itch in extreme cases. If having an unscratchable itch feels like your own personal hell, Dante agreed. The Italian poet wrote about a section of hell where people were punished by being left in pits to itch for all eternity.
Դու պատրաստ կանգնած ես դարպասի մոտ, երբ հանկարծ գլխիդ հետին մասը սկսում է ուժեղ քոր գալ։ Բոլորիս մոտ էլ եղել է այդ նյարդայնացնող քորը, բայց արդյո՞ք երբևէ խորհել եք դրա առաջացման պատճառի մասին։ Միջինում մարդու մոտ օրական լինում են քորի յուրովի դրսևորումներ։ Դրանց համար կան ամենատարբեր պատճառներ՝ այդ թվում՝ ալերգիկ ռեակցիաներ, չորություն, անգամ որոշ հիվանդություններ։ Լինում է նաև այնպես, որ քորն առաջանում է առանց որևէ պատճառի կամ, պարզապես, դրա մասին խոսելուց։ Հենց հիմա Դուք քորում եք Ձեր գլուխը, այնպես չէ՞։ Այնուհանդերձ, եկեք դիտարկենք ամենատարածված պատճառներից մեկը՝ միջատների խայթոցը։ Երբ մոծակը կծում է Ձեզ, Ձեր մարմին է անցնում անտիկոագուլանտ կոչվող միացություն, որ թույլ չի տալիս արյանը մակարդվել։ Այդ միացությունը, որի նկատմամբ մենք ունենք թեթև ալերգիա, նպաստում է հիստամինի արտադրմանը, քիմիական նյութ, որի ազդեցությամբ մազանոթները ուռչում են։ Սրա արդյունքում սկսվում է արյունահոսություն, որն օգնում է արագացնել իմունային պատասխանը այս ընկալվող վտանգի դեմ։ Դրանով է բացատրվում ուռչելը․ հենց այդ նույն եղանակով ծաղկափոշուց կարող են ուռչել Ձեր աչքերը։ Հիստամինը նաև գործարկում է քորին նպաստող նյարդերը, ինչի պատճառով էլ միջատի խայթոցը ստիպում է Ձեզ քորել։ Բայց հենց քորելու զգացողությունը դեռ ամբողջապես հասկանալի չէ։ Իրականում, մեր այժմյան գիտելիքների մեծ մասը մենք ունենք մկների վրա քորելու մեխանիզմը դիտարկելու շնորհիվ։ Հետազոտողները պարզել են, որ քորի ազդակները նրանց մաշկի վրա փոխանցվում են նյարդերի մի ենթակարգի միջոցով, որ պատասխանատու են ցավի համար։ Այս նյարդերն արտադրում են մոլեկուլ, որ հայտնի է որպես նատրիուրետիկ պոլիէթիդ B, որի գործարկած ազդակը ողնաշարով բարձրանում է մինչև ուղեղ, որտեղ էլ ստեղծվում է քորի զգացումը։ Երբ մենք քորում ենք, մեր եղունգների շարժը մաշկի վրա առաջացնում է ցավի թեթև ազդակներ, որ գերակայում են քորի զգացման նկատմամբ։ Դա բնորոշվում է որպես մթագնում, ինչն էլ ստեղծում է թեթևության զգացում։ Բայց կա՞ արդյոք քորի առաջացման նպատակ, թե՞ այն պարզապես մեզ զայրացնելու համար է։ Ըստ ընդունված տեսության՝ մեր մաշկը զարգացման արդյունքում դարձել է շատ զգայուն հպման նկատմամբ, որպեսզի մենք կարողանանք հաղթահարել արտաքին աշխարհի մարտահրավերները։ Մտածե՛ք այդ մասին։ Քորելու մեխանիկական պատասխանը կչեզոքացներ ցանկացած ցավ, որ, շատ հնարավոր է, թաքնվում է Ձեր մաշկի վրա, ինչպիսին է ցավոտ խայթոցը, կծող միջատը կամ թունավոր բույսի մազմզուկները։ Այս եղանակով կարելի է բացատրել այն, որ մարմնի ներսում մենք քոր չենք զգում, օրինակ՝ աղիներում, որն ապահովագրված է այսպիսի արտաքին վտանգներից․ բայց մի պահ պատկերացրեք՝ որքան նյարդայնացնող կլիներ դա։ Որոշ մարդկանց մոտ այս ամենի համար պատասխանատու անցուղիների խանգարումը կարող է բերել շատ ուժեղ քոր, ինչն էլ կարող է իսկապես վատ անդրադառնալ առողջության վրա։ Ծայրահեղ օրինակներից է հոգեբանական դեպքը, որ կոչվում է խաբուսիկ մակաբուծային հիվանդություն, երբ մարդիկ հավատում են, որ իրենց մարմնի մեջ վխտում են տիզերն ու լվերը, որոնք վազվզում են իրենց մաշկի տակ այս ու այն կողմ, ինչն էլ բերում է անդադար քոր։ Մեկ այլ երևույթ՝ հայտնի որպես խաբուսիկ քոր, կարող է լինել անդամահատված հիվանդների մոտ։ Քանի որ անդամահատությունը շատ է ազդում նյարդային համակարգի վրա, դա խաթարում է նաև մարմնի նորմալ ազդակները և ստեղծում է զգայություններ վերջույթներում, որոնք այլևս չկան։ Այժմ բժիշկները փնտրում են եղանակներ՝ այս անոմալիաները բուժելու համար։ Հայելու միջոցով ստեղծվում է անդամահատված վերջույթի «շարունակությունը», որը քորում է հիվանդը։ Սա ուղեղի համար ստեղծում է պատրանք, որ երևակայական քորն անցավ։ Որքան էլ որ տարօրինակ է, սա աշխատում է։ Հետազոտողները նաև փնտրում են այն գեները, որոնք նպաստում են քորին՝ փորձելով գտնել բուժում՝ քորային նյարդերի անցուղիներն արգելափակելու համար, իհարկե, ծայրահեղ դեպքերում։ Երբ չես կարողանում քորել մարմնի քոր եկող մասը, կարծես սեփական դժոխքում լինես, ինչպես ասել է Դանթեն։ Իտալացի բանաստեղծը գրել է դժոխքի մի պարունակի մասին,