In 1996, 56 volunteers took part in a study to test a new painkiller called Trivaricaine. On each subject, one index finger was covered in the new painkiller while the other remained untouched. Then, both were squeezed in painful clamps. The subjects reported that the treated finger hurt less than the untreated one. This shouldn't be surprising, except Trivaricaine wasn't actually a painkiller, just a fake concotion with no pain-easing properties at all. What made the students so sure this dummy drug had worked? The answer lies in the placebo effect, an unexplained phenomenon wherein drugs, treatments, and therapies that aren't supposed to have an effect, and are often fake, miraculously make people feel better. Doctors have used the term placebo since the 1700s when they realized the power of fake drugs to improve people's symptoms. These were administered when proper drugs weren't available, or if someone imagined they were ill. In fact, the word placebo means "I shall please" in Latin, hinting at a history of placating troubled patients. Placebos had to mimic the real treatments in order to be convincing, so they took the form of sugar pills, water-filled injections, and even sham surgeries. Soon, doctors realized that duping people in this way had another use: in clinical trials. By the 1950s, researchers were using placebos as a standard tool to test new treatments. To evaluate a new drug, for instance, half the patients in a trial might receive the real pill. The other half would get a placebo that looked the same. Since patients wouldn't know whether they'd received the real thing or a dud, the results wouldn't be biased, researchers believed. Then, if the new drug showed a significant benefit compared to the placebo, it was proved effective. Nowadays, it's less common to use placebos this way because of ethical concerns. If it's possible to compare a new drug against an older version, or another existing drug, that's preferable to simply giving someone no treatment at all, especially if they have a serious ailment. In these cases, placebos are often used as a control to fine-tune the trial so that the effects of the new versus the old or alternative drug can be precisely compared. But of course, we know the placebos exert their own influence, too. Thanks to the placebo effect, patients have experienced relief from a range of ailments, including heart problems, asthma, and severe pain, even though all they'd received was a fake drug or sham surgery. We're still trying to understand how. Some believe that instead of being real, the placebo effect is merely confused with other factors, like patients trying to please doctors by falsely reporting improvements. On the other hand, researchers think that if a person believes a fake treatment is real, their expectations of recovery actually do trigger physiological factors that improve their symptoms. Placebos seem to be capable of causing measurable change in blood pressure, heart rate, and the release of pain-reducing chemicals, like endorphins. That explains why subjects in pain studies often say placebos ease their discomfort. Placebos may even reduce levels of stress hormones, like adrenaline, which can slow the harmful effects of an ailment. So shouldn't we celebrate the placebo's bizarre benefits? Not necessarily. If somebody believes a fake treatment has cured them, they may miss out on drugs or therapies that are proven to work. Plus, the positive effects may fade over time, and often do. Placebos also cloud clinical results, making scientists even more motivated to discover how they wield such power over us. Despite everything we know about the human body, there are still some strange and enduring mysteries, like the placebo effect. So what other undiscovered marvels might we contain? It's easy to investigate the world around us and forget that one of its most fascinating subjects lies right behind our eyes.
1996 թվականին 56 կամավորներ մասնակցեցին նոր ցավազրկողի՝ Թրայվերիքայնի փորձարկմանը: Կամավորներից յուրաքանչյուրի աջ ձեռքի ցուցամատը պատված էր նոր ցավազրկողով, իսկ ձախ ձեռքինը՝ ոչ: Հետո երկու մատներն էլ սեղմում են մամլակով: Կամավորները խոստովանել էին, որ ցավազրկողով մշակված մատը ավելի քիչ էր ցավում քան ընդհանրապես չմշակվածը: Սա չպետք է զարմանալի թվա, բայց Թրայվերիքայնը, իրականում, ցավազրկող միջոց չէր, այլ կեղծ քսուք, որը ոչ մի կերպ չէր կարող ցավը մեղմացնել: Ինչը՞ ստիպեց կամավորներին լինել այդքան համոզված, որ այս կեղծ քսուքը օգնեց նրան: Պատասխանը կայանում է պլացեբոյի ազդեցության մեջ, անբացատրելի մի երևույթի, երբ դեղամիջոցները, բուժումները և թերապիաները, որոնք որևէ օգուտ չեն կարող տալ և հաճախ կեղծ են, զարմանալիորեն օգնում են մարդկանց: Բժիշկները օգտագործել են պլացեբո եզրույթը դեռ 1700-ական թվականներին, երբ նրանք գլխի ընկան, որ կեղծ դեղամիջոցները կարող են բարելավել մարդկանց ախտանշանները: Սրանք նշանակվում էին հիվանդներին, երբ համապատասխան դեղամիջոցները հնարավոր չէր ձեռք բերել կամ երբ հիվանդը ձևացնում էր, որ վատ է զգում: Իրականում, պլացեբոն լատիներեն բառ է և նշանակում է «ես կգոհացնեմ», որը ակնարկում է հիվանդներին հանգստացնելու մասին մի շարք պատմություններ: Պլացեբոն նմանակում էր իրական բուժումը համոզիչ լինելու համար, ուստի այն հաճախ հանդիպում էր շաքարե հաբերի, ջրային ներարկումների, և անգամ կեղծ վիրահատությունների տեսքով: Հետագայում, բժիշկները գլխի ընկան, որ հիվանդներին այս կերպ հիմարացնելը ևս մի նպատակի կարող է ծառայել բժշկական հետազոտությունների ժամանակ: Արդեն 1500-ական թվականներին մասնագետները օգտագործում են պլացեբոն որպես ստանդարտ գործիք նոր դեղամիջոցներ փորձարկելու համար: Օրինակ, նոր դեղը փորձարկելու համար ուսումնասիրությանը մասնակցող կամավորների կեսը իսկական հաբերն էին ընդունում: Կամավորների մյուս կեսը ընդունում էին հաբերին տեսքով շատ նման պլացեբո: Ուսումնասիրողները ենթադրում էին, որ արդյունքները չեն լինի կողմնակալ, քանի որ հիվանդները չգիտեին, թե արդյոք ընդունել են իրական հաբը թե պլացեբոն: Եթե նոր դեղամիջոցը էական օգուտ կտար պլացեբոյի համեմատ, ապա այն համարվում էր արդյունավետ: Ներկայումս, պլացեբոյի այսպիսի կիրառումը հազվադեպ է հանդիպում բարոյական մտահոգությունների պատճառով: Եթե հնարավորություն կա դեղամիջոցի հին տարբերակը համեմատել նորի հետ կամ արդեն կիրառվող այլ դեղամիջոցի հետ, ապա այս եղանակը ավելի նախընտրելի է քան հիվանդին բուժումից ընդհանրապես զրկելը, մանավանդ երբ նա լուրջ հիվանդությամբ է տառապում: Նման դեքերում, պլացեբոն որպես գործիք օգտագործում են ուսումնասիրությունների ժամանակ, որպեսզի հին և նոր կամ այլընտրանքային դեղամիջոցների ազդեցությունները ճշգրիտ համեմատեն: Սակայն, պլացեբոն իր ուրույն ազդեցությունը ունի: Շնորհիվ այս ազդեցության, հիվանդները ազատվել էին մի շարք ցավերից, այդ թվում՝ սրտի հետ կապված խնդիրներից, շնչարգելությունից և խիստ քրոնիկ ցավերից, չնայած որ նրանք ընդունել էին կեղծ դեղեր կամ կեղծ վիրահատություն: Մենք դեռ չգիտենք սրա պատճառը: Ոմանք ենթադրում են, որ պլացեբոյի էֆֆեկտը, իրական լինելու փոխարեն, պարզապես շփոթվել է այլ գործոնների հետ, օրինակ, երբ հիվանդը, տեղեկացնելով ձևական բարելավման մասին, փորձում է գոհացնել բժիշկներին: Մյուս կողմից, հետազոտողները գտնում են, որ եթե հիվանդը հավատում է, որ կեղծ բուժումը իրական է, ապա նրա ապաքինվելու ակնկալիքները, իրականում, խթանում են այլ ֆիզիոլոգիական գործոնները, որոնք բարելավում են նրա ախտանշանները: Պլացեբոն, թվում է թե, ընդունակ է առաջացնելու արյան ճնշման և սրտի աշխատանքի զգալի փոփոխություններ և խթանել ցավը մեղմացնող քիմիական նյութերի՝ էնդորֆինների արտադրումը: Սա է պատճառը թե ինչու ցավի մասին ուսումնասիրություններում նշված է, որ պլացեբոն մեղմացնում է ցավը: Պլացեբոն կրճատում է սթրեսային հորմոնների, այդ թվում՝ ադրենալինի քանակը, որն էլ իր հերթին կրճատում է հիվանդության հասցրած վնասը: Արդյո՞ք պետք է գովերգենք պլացեբոյի տարօրինակ ազդեցությունները: Երևի ոչ: Եթե հիվանդը հավատում է, որ կեղծ բուժումը օգնել է նրան, նա կարող է հրաժարվել այն դեղամիջոցներից և բուժումներից, որոնց օգուտը ապացուցված է: Ինչպես նաև ժամանակի ընթացքում պլացեբոյի դրական արդյունքները կարող են կրճատվել և հիմնակում կրճատվում են: Պլացեբոն կարող է նաև խառնել հետազոտությունների արդյունքները՝ գիտնականներին խթանելով հայտնաբերել, թե ինչու այն մեր վրա այսպիսի ազդեցություն է թողնում: Չնայած այն ամենին, որ մենք գիտենք մարդու մասին, կան մի շարք տարօրինակ և հավերժական առեղծվածներ, ինչպես պլացեբոյի ազդեցությունը: Ի՞նչ այլ անբացատրելի հրաշքներ ենք մենք պարունակում: Հեշտ է հայտնագործել մեր շուրջ եղած աշխարհը, բայց պետք չէ մոռանալ, որ ուսումնասիրության կարիք ունեցող ամենազարմանալի առարկան հենց մենք ենք: