There is an environmental mystery afoot, and it begins with a seemingly trivial detail that reveals a disaster of global proportions. One day, you notice that the honey you slather on your morning toast is more expensive. Instead of switching to jam, you investigate the reason for the price hike. What you find is shocking. The number of domesticated honeybees in the US has been decreasing at an alarming rate. This decline appears too big to be explained by the usual causes of bee death alone: disease, parasites or starvation. A typical crime scene has almost no adult bees left in the hive, except, perhaps, a lonely queen and a few other survivors. It's full of untouched food stores and a brood of unborn larvae, suggesting that the adults vacated without waiting for them to hatch. But what's particularly eerie is that there's no tell-tale mass of dead or dying bees nearby. Either they have forgotten their way back to the hive, or they have simply disappeared. These mysterious disappearances aren't new. Humans have been collecting honey for centuries. But it wasn't until European settlers in the 1600's introduced the subspecies, Apis mellifera, that we domesticated bees. Since the 19th century, beekeepers have reported occasional mass disappearances, giving them enigmatic names like disappearing disease, spring dwindle disease and autumn collapse. But when in 2006 such losses were found to affect more than half of all hives in the US, the phenomenon got a new name: colony collapse disorder. The most frightening thing about this mystery isn't that we'll have to go back to using regular sugar in our tea. We farm bees for their honey, but they also pollinate our crops on an industrial scale, generating over 1/3 of America's food production this way. So, how can we find the culprit behind this calamity? Here are three of the possible offenders. Exhibit A: Pests and Disease. Most infamous is the varroa mite, a minuscule red pest that not only invades colonies and feeds on bees, but also transfers pathogens that stunt bee growth and shortens their life span. Exhibit B: Genetics. The queen is the core of a healthy hive. But nowadays, the millions of queen bees distributed in commercial hives are bred from just a few original queens, which raises the worry about a lack of genetic diversity which could weaken bees' defenses against pathogens and pests. Exhibit C: Chemicals. Pesticides used both on commercial beehives and agricultural crops to ward off parasites could be getting into the food and water that honeybees consume. Researchers have even found that some pesticides damage the honeybees' homing abilities. So we have a file full of clues but no clear leads. In reality, scientists, the actual detectives on this case, face disagreement over what causes colony collapse disorder. For now, we assume that several factors are the cause. Honeybees aren't necessarily in danger of extinction, but fewer bees overall means less pollination and higher food costs, so it's crucial that scientists solve the case of the vanishing bees. Because while having less honey might be a buzzkill, crop shortages are something that would truly sting.
یک رازی در طبیعت در حال پیشرفت است، و با جزئیاتی بنظر پیش پا افتاده شروع شده که فاجعه ای در ابعاد جهانی را فاش می سازد. یک روز متوجه می شوید که عسلی را که روی نان تست صبحانه خود می مالیدید گرانتر شده. بجای روی آوردن به مربا دلیل این قیمت گران را جویا می شوید. از یافته خود متعجب می شوید. تعداد زنبورهای عسل بومی آمریکا به میزان هشدار دهنده ای رو به کاهش است. این کاهش آنقدر بزرگ است که تنها با عوامل معمول مرگ زنبورها قابل توصیف نیست: بیماری، انگل ها یا گرسنگی. در یک صحنه معمول جنایی، هیچ زنبور بزرگسالی در کندو مشاهده نمی شود، بجز، احتمالا یک ملکه تنها و چند نفر دیگه که جان سالم بدر بردند. کلی ذخیره غذایی دست نخورده و نسلی از لارو متولد نشده بچشم می خورد، بیانگر این است که بزرگسالان بدون اینکه منتظر تولد نوزادان باشند، محل را ترک کردند. ولی آنچه بخصوص وهم آور است اینه که هیچ داستانی از کلونی زنبورهای مرده یا در حال مرگ در این نزدیکی ها گفته نشده. یا راه بازگشت به کندو را گم کردند، یا خیلی ساده ناپدید شدند. این ناپدید شدنهای اسرار آمیز موضوع تازه ای نیست. بشر قرنهاست که به جمع آوری عسل مشغول است. اما از زمانی که مهاجرین اروپایی در دهه ۱۶۰۰، نژاد فرعی زنبور بنام "اپیس ملیفرا" را معرفی کردند، ما زنبورها را بومی کردیم. از قرن نوزدهم، زنبورداران، ناپدید شدن های جمعی متناوبی را گزارش دادند، و آنها را با نامهای اسرارآمیزی خطاب کردند همچون بیماری ناپدید کننده، بیماری تحلیل کننده بهاری و افت پائیزی. اما وقتی چنین تلفاتی در سال ۲۰۰۶ بیش از نیمی از کندوهای آمریکا را تحت شعاع قرار داد، آن پدیده نام جدیدی گرفت: اختلال نابودی جمعی. وحشتناک ترین چیز دربارۀ این راز این نیست که مجبور خواهیم شد دوباره شکر معمولی در چای خود بریزیم. ما زنبورها را برای عسل پرورش می دهیم، اما آنها هم با گرده افشانی، محصولات ما را تا حد تولید صنعتی، بارور می کنند، که با این کار ۰/۳۳ تولید مواد غذایی آمریکا را ایجاد می کنند. بدین ترتیب، چطور می توانیم مجرم پشت این فاجعه را بیابیم؟ سه متجاوز احتمالی اینها هستند. گمان اول: آفتها و بیماری. معروفترین آن از نظر بدنامی کنۀ واروآ است، آفت ریز قرمزی که نه تنها به کلونی ها حمله کرده و از زنبورها تغذیه می کند، بلکه با انتقال عامل بیمار زایی، رشد زنبورها متوقف کرده و طول عمر آنها را کوتاه می کند. گمان دوم: ژنتیک. ملکه، مرکز اصلی یک کندوی سالم است. اما امروزه، میلیونها زنبور ملکه ای که در کندوهای تجارتی توزیع می شوند، از معدود ملکه اصلی پرورانده می شوند، که این امر نگرانی از کمبود تنوع ژنتیکی را بر می انگیزد و باعث تضعیف قدرت دفاعی زنبورها در برابر عوامل بیماری زا و آفتها می شود. گمان سوم: مواد شیمیایی. آفت کشهایی که هم برای کندوهای تجاری و هم برای محصولات در برابر دفع آفات استفاده می شود می توانند وارد غذا و آب مصرفی زنبورهای عسل بشوند. محققان همچنین دریافتند که برخی افت کشها قادر به تخریب توانایی زنبور در ساخت حفره های کندو هستند. بدین ترتیب ما پرونده ای پر از سر نخ داریم اما هیچ راه چاره مشخصی نداریم. در واقع، دانشمندان که کارآگاههای واقعی این پرونده هستند، بر سر عامل اختلال نابودی جمعی دچار اختلاف نظر دارند. در حال حاضر، بر این گمانیم که عوامل متفاوتی دخالت دارند. زنبورهای عسل لزوما" در معرض خطر انقراض نیستند، اما در مجموع تعداد کمتر زنبور عسل به معنی بارور کردن کمتر گیاهان و هزینه بالاتر مواد غذایی است، بنابراین حل مسئله ناپدید شدن زنبورها، امری ضروری برای دانشمندان است. چون همانگونه که عسل کمتر شاید یک ضد حال باشد، کمبود محصول چیزی است که براستی مثل نیش زنبور، آزاردهنده است.