So this is a story of a place that I now call home. It's a story of public education and of rural communities and of what design might do to improve both. So this is Bertie County, North Carolina, USA. To give you an idea of the "where:" So here's North Carolina, and if we zoom in, Bertie County is in the eastern part of the state. It's about two hours east driving-time from Raleigh. And it's very flat. It's very swampy. It's mostly farmland. The entire county is home to just 20,000 people, and they're very sparsely distributed. So there's only 27 people per square mile, which comes down to about 10 people per square kilometer.
Ово је прича о месту које сада називам кућом. То је прича о јавном образовању и руралним заједницама и томе како дизајн може обома да помогне. Ово је округ Берти, у Северној Каролини у Сједињеним Државама, чисто да се орјентишете. Ту је Северна Каролина и ако зумирамо, округ Берти је у источном делу државе. Око два сата вожње на исток од Ралија. Веома је раван. И веома мочваран. Углавном је то обрадива земља. У целом кругу живи само 20.000 људи који су веома удаљени. Дакле има само 27 људи по квадратној миљи, што се сведе на око 10 људи по квадратном километру.
Bertie County is kind of a prime example in the demise of rural America. We've seen this story all over the country and even in places beyond the American borders. We know the symptoms. It's the hollowing out of small towns. It's downtowns becoming ghost towns. The brain drain -- where all of the most educated and qualified leave and never come back. It's the dependence on farm subsidies and under-performing schools and higher poverty rates in rural areas than in urban. And Bertie County is no exception to this. Perhaps the biggest thing it struggles with, like many communities similar to it, is that there's no shared, collective investment in the future of rural communities. Only 6.8 percent of all our philanthropic giving in the U.S. right now benefits rural communities, and yet 20 percent of our population lives there.
Округ Берти је врхунски пример пропасти руралне Америке. Ово виђамо широм земље и чак и у местима изван Америке. Знамо симптоме. То је пражњење малих градова. Центри постају градови духова - одлив мозгова, где најобразованији и они са највише квалификација заувек одлазе. Зависност од субвенција за земљорадњу и неадекватне школе и већи ниво сиромаштва у руралним него у урбаним деловима. Округ Берти у овоме није изузетак. Можда је највећа ствар с којом се бори, као многе сличне заједнице, то што нема колективног, заједничког улагања у будућност руралних заједница. Тренутно је само 6.8% добротворног буџета намењено сеоским заједницама, а у њима живи 20% популације.
So Bertie County is not only very rural; it's incredibly poor. It is the poorest county in the state. It has one in three of its children living in poverty, and it's what is referred to as a "rural ghetto." The economy is mostly agricultural. The biggest crops are cotton and tobacco, and we're very proud of our Bertie County peanut. The biggest employer is the Purdue chicken processing plant. The county seat is Windsor. This is like Times Square of Windsor that you're looking at right now. It's home to only 2,000 people, and like a lot of other small towns it has been hollowed out over the years. There are more buildings that are empty or in disrepair than occupied and in use. You can count the number of restaurants in the county on one hand -- Bunn's Barbecue being my absolute favorite. But in the whole county there is no coffee shop, there's no Internet cafe, there's no movie theater, there's no bookstore. There isn't even a Walmart.
Дакле, округ Берти није само веома руралан него и веома сиромашан. То је најсиромашнији округ у држави. Свако треће дете живи у сиромаштву. То се зове још и рурални гето. Економија се углавном заснива на пољопривреди. Највеће усеве чине памук и дуван, и веома смо поносни на кикирики из округа Берти. Највећи послодавац је "Перду" фабрика за обраду живине. Градска кућа у Виндзору. Тренутно гледате у "Тајмс сквер" Виндзора. Ту живи само 2000 људи и као и много мали градови, током година се празни. Више има зграда које су празне и у очају него оних које се користе и пуне су. Ресторане у округу можете набројати на прсте једне руке - "Bunn's Barbecue" је мој омиљени. Али у целом округу нема кафића, нема интернет кафеа, нема биоскопа, књижаре. Не постоји чак ни "Walmart" (нешто као "Макси").
Racially, the county is about 60 percent African-American, but what happens in the public schools is most of the privileged white kids go to the private Lawrence Academy. So the public school students are about 86 percent African-American. And this is a spread from the local newspaper of the recent graduating class, and you can see the difference is pretty stark. So to say that the public education system in Bertie County is struggling would be a huge understatement. There's basically no pool of qualified teachers to pull from, and only eight percent of the people in the county have a bachelor's degree or higher. So there isn't a big legacy in the pride of education. In fact, two years ago, only 27 percent of all the third- through eighth-graders were passing the state standard in both English and math.
Што се расе тиче, око 60% чине Афро-Американци, али дешава се да већина привилеговане беле деце похађа приватну "Лоренс Академију". Значи да су ђаци јавних школа око 86% Афро-Американци. Ово је слика недавних матураната у локалним новинама, видите да је разлика прилично јасна. Кад бих рекла да се школски систем у Берти округу налази у неприлици, подценила бих право стање. Једноставно не постоји група квалификованих наставника који би се запослили. И само 8% људи у округу поседује диплому основних или виших студија. Не постоји велика заоставштина за образовање. Уствари, пре две године само 27% свих основношколаца је прошло државни стандард из енглеског и математике.
So it sounds like I'm painting a really bleak picture of this place, but I promise there is good news. The biggest asset, in my opinion, one of the biggest assets in Bertie County right now is this man: This is Dr. Chip Zullinger, fondly known as Dr. Z. He was brought in in October 2007 as the new superintendent to basically fix this broken school system. And he previously was a superintendent in Charleston, South Carolina and then in Denver, Colorado. He started some of the country's first charter schools in the late '80s in the U.S. And he is an absolute renegade and a visionary, and he is the reason that I now live and work there. So in February of 2009, Dr. Zullinger invited us, Project H Design -- which is a non-profit design firm that I founded -- to come to Bertie and to partner with him on the repair of this school district and to bring a design perspective to the repair of the school district. And he invited us in particular because we have a very specific type of design process -- one that results in appropriate design solutions in places that don't usually have access to design services or creative capital. Specifically, we use these six design directives, probably the most important being number two: we design with, not for -- in that, when we're doing humanitarian-focused design, it's not about designing for clients anymore. It's about designing with people, and letting appropriate solutions emerge from within.
Делује као да приказујем суморну слику овог места, али обећавам да има и добрих вести. По мом мишљењу, једна од највећих вредности у округу Берти је овај човек. Ово је дп Чип Золинџер, познат и као др З. Доведен је у октобру 2007. на место новог управника, да поправи овај покварени школски систем. Пре тога је био управник у Чарлстону, у Јужној Каролини а онда у Денверу, у Колораду. Он је основао неке од првих субвенционисаних школа касних осамдесетих у Сједињеним Државама. Он је потпуни одметник и визионар и разлог зашто ја сад живим и радим тамо. У фебруару 2009. је Др Золинџер позвао нас, "Пројекат Х дизајн" - то је непрофитна дизајнерска организација коју сам основала - да дођемо у Берти и да му се придружимо у поправљању овог школског округа и да у то унесемо перспективу дизајна. Позвао је баш нас јер ми имамо веома посебну врсту дизајнерског процеса - чији резултат су прихватљива дизајнерска решења на местима која обично немају приступ дизајнерским услугама или креативним изворима. Тачније, користимо ових шест смерница од којих је најважнија друга: ми дизајнирамо са, не за - у том случају, када радимо хуманитарне послове ту се не ради о клијентима; дизајнирамо са људима и дозвољавамо да одговарајућа решења дођу изнутра.
So at the time of being invited down there, we were based in San Francisco, and so we were going back and forth for basically the rest of 2009, spending about half our time in Bertie County. And when I say we, I mean Project H, but more specifically, I mean myself and my partner, Matthew Miller, who's an architect and a sort of MacGyver-type builder. So fast-forward to today, and we now live there. I have strategically cut Matt's head out of this photo, because he would kill me if he knew I was using it because of the sweatsuits. But this is our front porch. We live there. We now call this place home. Over the course of this year that we spent flying back and forth, we realized we had fallen in love with the place. We had fallen in love with the place and the people and the work that we're able to do in a rural place like Bertie County, that, as designers and builders, you can't do everywhere. There's space to experiment and to weld and to test things. We have an amazing advocate in Dr. Zullinger. There's a nobility of real, hands-on, dirt-under-your-fingernails work.
Када смо позвани да одемо тамо, били смо базирани у Сан Франциску. Тако да смо ишли тамо-овамо до краја 2009. године, проводећи скоро половину времена у округу Берти. Када кажем "ми", мислим на "Пројекат Х", тачније на себе и свог партнера, Метјуа Милера, ко је архитекта и градитељ у МекГајверовом стилу (сналажљив). Да премотамо до данас, ми данас тамо живимо. Намерно сам избацила Метову главу из ове фотке јер би ме убио да зна да је приказујем, због ових тренерки. Али то је наш главни улаз. ту живимо. Сада то место називамо домом. Током те године кад смо летели овамо-онамо, схватили смо да смо се заљубили у то место. Заљубили смо се у место и људе и посао који смо успели да урадимо у руралном месту као што је Берти, који, као дизајнери и грађевинци не можете свуда да радите. Има места за експериментисање, спајање и тестирање. Др Золинџер нам је велика подршка. Постоји племенитост у правом послу, када стварно упрљате руке.
But beyond our personal reasons for wanting to be there, there is a huge need. There is a total vacuum of creative capital in Bertie County. There isn't a single licensed architect in the whole county. And so we saw an opportunity to bring design as this untouched tool, something that Bertie County didn't otherwise have, and to be sort of the -- to usher that in as a new type of tool in their tool kit. The initial goal became using design within the public education system in partnership with Dr. Zullinger -- that was why we were there. But beyond that, we recognized that Bertie County, as a community, was in dire need of a fresh perspective of pride and connectedness and of the creative capital that they were so much lacking. So the goal became, yes, to apply design within education, but then to figure out how to make education a great vehicle for community development.
Али осим личних разлога због којих смо тамо, постоји и огромна потреба. У Берти округу постоји вакуум креативног капитала. У целом округу не постоји лиценцирани архитекта. Видели смо прилику да донесемо дизајн као недирнути алат, нешто што округ Берти није имао, и да на неки начин уведемо то као нови алат у њихову радионицу. Први циљ је био да користимо дизајн у оквиру јавног образовног система у партнерству са др Золинџером, због тога смо бли тамо. Али осим тога, увидели смо да је округу Берти, као заједници, потребна нова перспектива поноса и повезаности и креативног капитала који су им толико недостајали. Тако је циљ постао, да, да се уведе дизајн у образовање, али и да видимо како образовање може бити покретач развоја заједнице.
So in order to do this, we've taken three different approaches to the intersection of design and education. And I should say that these are three things that we've done in Bertie County, but I feel pretty confident that they could work in a lot of other rural communities around the U.S. and maybe even beyond. So the first of the three is design for education. This is the most kind of direct, obvious intersection of the two things. It's the physical construction of improved spaces and materials and experiences for teachers and students. This is in response to the awful mobile trailers and the outdated textbooks and the terrible materials that we're building schools out of these days. And so this played out for us in a couple different ways. The first was a series of renovations of computer labs. So traditionally, the computer labs, particularly in an under-performing school like Bertie County, where they have to benchmark test every other week, the computer lab is a kill-and-drill testing facility. You come in, you face the wall, you take your test and you leave. So we wanted to change the way that students approach technology, to create a more convivial and social space that was more engaging, more accessible, and also to increase the ability for teachers to use these spaces for technology-based instruction. So this is the lab at the high school, and the principal there is in love with this room. Every time he has visitors, it's the first place that he takes them.
Да бисмо то постигли, имали смо три пута до укрштања дизајна и образовања. Желим да кажем да смо те три ствари урадили у округу Берти, и прилично сам сигурна да би успеле у многим другим руралним заједницама широм Сједињених Држава и даље. Прва ствар је дизајн за образовање. Ово је најдиректнији, очигледни спој ове две ствари. То је физичка конструкција побољшаних места и материјала и искустава за наставнике и ученике. Ово је одговор одвратним мобилним кућицама и застарелим уџбеницима и ужасним материјалима од којих данас градимо школе. Ово нам је успело на два различита начина. Први је серија реновираних компјутерских учионица. Оне су иначе, нарочито у заосталим школама каква је у Бертију, где се упоредни тест ради сваке друге недеље, стравично досадне установе за тестирања. Уђете, окренете се зиду, урадите тест и одете. Желели смо да променимо начин на који ученици приступају технологији, да створимо дружељубивије и друштвеније место које је приступачније и ангажованије. И да повећамо могућност да наставници користе та места за инструкције путем технологије. Ово је учионица у средљој школи. Директор је заљубљен у ову просторију. Сваки пут када му дођу гости, прво их тамо одведе.
And this also meant the co-creation with some teachers of this educational playground system called the learning landscape. It allows elementary-level students to learn core subjects through game play and activity and running around and screaming and being a kid. So this game that the kids are playing here -- in this case they were learning basic multiplication through a game called Match Me. And in Match Me, you take the class, divide it into two teams, one team on each side of the playground, and the teacher will take a piece of chalk and just write a number on each of the tires. And then she'll call out a math problem -- so let's say four times four -- and then one student from each team has to compete to figure out that four times four is 16 and find the tire with the 16 on it and sit on it. So the goal is to have all of your teammates sitting on the tires and then your team wins. And the impact of the learning landscape has been pretty surprising and amazing. Some of the classes and teachers have reported higher test scores, a greater comfort level with the material, especially with the boys, that in going outside and playing, they aren't afraid to take on a double-digit multiplication problem -- and also that the teachers are able to use these as assessment tools to better gauge how their students are understanding new material. So with design for education, I think the most important thing is to have a shared ownership of the solutions with the teachers, so that they have the incentive and the desire to use them. So this is Mr. Perry. He's the assistant superintendent. He came out for one of our teacher-training days and won like five rounds of Match Me in a row and was very proud of himself.
Ово је такође значило и сарадњу са неким наставницима на овом образовном игралишту које се зове пејзаж за учење. Омогућава основношколцима да науче основне предмете кроз игру и активност и трчање наоколо и вриштање и детиње понашање. Ова игра коју деца овде играју - у овом случају учили су основе множења кроз игру која се зове "Повежи ме". У тој игри разред се подели у два тима, један на свакој страни игралишта, а наставница узме креду и напише по број на свакој гуми. Онда постави математички проблем - рецимо четири пута четири - и онда се по један ученик из сваког тима такмичи да узрачуна да је 4Х4 16 и нађе гуму са тим бројем и седне на њу. Циљ је да сви чланови вашег тима седе на гумама и онда је ваш тим победио. Учинак пејзажа за учење је прилично изненађујућ и невероватан. Неки наставници и разреди пријавили су више резултате на тестовима, већу сигурност пред материјалом, посебно код дечака, кад иду напоље да се играју не боје се суочавања са множењем двоцифреног броја - такође наставници могу да користе ове тестове да боље одреде како ученици разумеју нови материјал. Дакле, са дизајном за образовање, мислим да је најважније заједнички учествовати у решењима са наставницима, да би били мотивисани и жељни да их користе. Ово је господин Пери. Он је помоћник управника. Једног дана смо имали тренинг за наставнике и он је пет пута заредом победио у "Повежи ме" и био веома поносан.
(Laughter)
(смех)
So the second approach is redesigning education itself. This is the most complex. It's a systems-level look at how education is administered and what is being offered and to whom. So in many cases this is not so much about making change as it is creating the conditions under which change is possible and the incentive to want to make change, which is easier said than done in rural communities and in inside-the-box education systems in rural communities. So for us, this was a graphic public campaign called Connect Bertie. There are thousands of these blue dots all over the county. And this was for a fund that the school district had to put a desktop computer and a broadband Internet connection in every home with a child in the public school system. Right now I should say, there are only 10 percent of the houses that actually have an in-home Internet connection. And the only places to get WiFi are in the school buildings, or at the Bojangles Fried Chicken joint, which I find myself squatting outside of a lot. Aside from, you know, getting people excited and wondering what the heck these blue dots were all over the place, it asked the school system to envision how it might become a catalyst for a more connected community. It asked them to reach outside of the school walls and to think about how they could play a role in the community's development. So the first batch of computers are being installed later this summer, and we're helping Dr. Zullinger develop some strategies around how we might connect the classroom and the home to extend learning beyond the school day.
Други приступ је редизајн самог образовања. Ово је најсложеније. Ово је системски поглед на изведбу образовања и на оно што се нуди и коме. У многим случајевима не ради се о мењању, него о стварању услова под којима је промена могућа и мотивисања за промену, што је у селима лакше рећи него учинити, као и у затвореним образовним системима у сеоским заједницама. За нас, ово је била графичка јавна кампања под називом "Повежи Берти". Има на хиљаде ових плавих тачака широм округа. Ово је било за фонд који је школски округ имао, да се свакој кући чије дете иде у јавну школу да рачунар и широкопојасни интернет. Могу рећи да тренутно има само 10% домова који стварно имају интернет везу у кући. А једина места на којима постоји бежична веза су школске зграде или пилећи ресторан испред ког ја много обитавам. Осим тога што су се људи узбудили и питали се шта су ког врага те плаве тачке посвуда, питали смо школски систем да замисли на који начин би постао чинилац у повезивању друштва. Од њих је тражено да гледају изван школских зидова и да размисле која би била њихова улога у развоју друштва. Прва гомила рачунара ће се инсталирати овог лета и помажемо др Золинџеру да развије стратегије за повезивање учионица и куће како би се учење продужило и ван школских сати.
And then the third approach, which is what I'm most excited about, which is where we are now, is: design as education. So "design as education" means that we could actually teach design within public schools, and not design-based learning -- not like "let's learn physics by building a rocket," but actually learning design-thinking coupled with real construction and fabrication skills put towards a local community purpose. It also means that designers are no longer consultants, but we're teachers, and we are charged with growing creative capital within the next generation. And what design offers as an educational framework is an antidote to all of the boring, rigid, verbal instruction that so many of these school districts are plagued by. It's hands-on, it's in-your-face, it requires an active engagement, and it allows kids to apply all the core subject learning in real ways. So we started thinking about the legacy of shop class and how shop class -- wood and metal shop class in particular -- historically, has been something intended for kids who aren't going to go to college. It's a vocational training path. It's working-class; it's blue-collar. The projects are things like, let's make a birdhouse for your mom for Christmas. And in recent decades, a lot of the funding for shop class has gone away entirely.
И трећи приступ, због ког сам највише узбуђена, због којег смо овде, је дизајн као образовање. Дакле, дизајн као образовање значи да бисмо могли да предајемо дизајн у државним школама, а не учење засновано на дизајну - не као, учимо физику правећи ракету - него стварно да учимо такав начин размишљања у комбинацији са вештинама градње и производње стављено у сврху локалне заједнице. То такође значи да дизајнери нису више консултанти, него смо наставници и напаја нас растући креативни капитал из следеће генерације. Дизајн, као образовни оквир нуди противотров свим досадним, крутим, вербалним инструкцијама којима су многе ове школе загађене. Он је практичан, директан, захтева активно ангажовање и омогућава деци да примене основно знање на реалне начине. Почели смо да размишљамо о заоставштини стручних школа и како су оне - нарочито за обраду дрвета и метала - како су биле нешто што је намењено деци која неће ићи на факултет. То је занатско образовање. То је радна класа, "плави оковратник". А пројекти су нешто као, направимо твојој мами кућицу за птице за Божић. И последњих деценија, много средстава за стручне часове је потпуно нестало.
So we thought, what if you could bring back shop class, but this time orient the projects around things that the community needed, and to infuse shop class with a more critical and creative-design-thinking studio process. So we took this kind of nebulous idea and have worked really closely with Dr. Zullinger for the past year on writing this as a one-year curriculum offered at the high school level to the junior class. And so this starts in four weeks, at the end of the summer, and my partner and I, Matthew and I, just went through the arduous and totally convoluted process of getting certified as high school teachers to actually run it. And this is what it looks like.
Помислили смо, шта ако бисмо вратили стручне часове, али овог пута са пројектима окренутим ка ономе што је заједници потребно и у те часове укључити више критичког и креативног дизајнерског рада у студију. Узели смо ту небулозну идеју и у блиској сарадњи са др Золинџером протекле године писали смо једногодишњи распоред за ниже разреде средње школе. Ово почиње за четири недеље, крајем овог лета. Мој партнер Метју и ја смо управо прошли кроз мукотрпан и компликован процес добијања наставничке лиценце да бисмо могли да га водимо. Овако то изгледа.
So over the course of two semesters, the Fall and the Spring, the students spend three hours a day every single day in our 4,500 square foot studio/shop space. And during that time, they're doing everything from going out and doing ethnographic research and doing the need-finding, coming back into the studio, doing the brainstorming and design visualization to come up with concepts that might work, and then moving into the shop and actually testing them, building them, prototyping them, figuring out if they are going to work and refining that. And then over the summer, they're offered a summer job. They're paid as employees of Project H to be the construction crew with us to build these projects in the community. So the first project, which will be built next summer, is an open-air farmers' market downtown, followed by bus shelters for the school bus system in the second year and home improvements for the elderly in the third year. So these are real visible projects that hopefully the students can point to and say, "I built that, and I'm proud of it."
Током два семестра, јесењег и пролећног, ученици сваког дана проводе три сата у нашем студију-радионици величине око 400 квадрата. Током тог времена, они раде све, од етнографског истраживања и испитивања потреба, враћања у студио, олује идеја и визуализације дизајна да би осмислили концепте који би били одговарајући, до уласка у радионицу и испробавања, изградње, прављења прототипова, проверавања функционалности и поправки. А онда током лета им се нуди летњи посао. "Пројекат Х" их запошљава и плаћа да са нама буду екипа за изградњу да се ови пројекти изведу у заједници. Први пројекат, који ћемо градити следећег лета, је отворена пијаца у центру, праћена аутобуском гаражом за школске аутобусе наредне године и побољшања у домовима за старије грађане, у трећој години. Дакле ово су видљиви пројекти у које ученици могу да упере прст и кажу, "Ја сам ово направио и поносан сам".
So I want you to meet three of our students. This is Ryan. She is 15 years old. She loves agriculture and wants to be a high school teacher. She wants to go to college, but she wants to come back to Bertie County, because that's where her family is from, where she calls home, and she feels very strongly about giving back to this place that she's been fairly fortunate in. So what Studio H might offer her is a way to develop skills so that she might give back in the most meaningful way.
Желим да упознате троје наших ученика. Ово је Рајан. Она има 15 година. Воли пољопривреду и жели да буде наставница у средњој школи. Жели да иде на факултет, али жели да се врати у округ Берти јер је њена породица одатле, то је њен дом, и много би волела да се одужи овом месту у ком јој је прилично лепо. "Студио Х" може да јој понуди начин да развије вештине да би могла на најсмисленији начин да се одужи.
This is Eric. He plays for the football team. He is really into dirtbike racing, and he wants to be an architect. So for him, Studio H offers him a way to develop the skills he will need as an architect, everything from drafting to wood and metal construction to how to do research for a client.
Ово је Ерик. Он игра у фудбалском тиму. Обожава теренске трке бициклом и жели да буде архитекта. Њему, "Студио Х" нуди могућност да развије вештине које ће му као архитекти бити потребне, од цртања до дрвених и металних конструкција, до тога како да обави истраживање.
And then this is Anthony. He is 16 years old, loves hunting and fishing and being outside and doing anything with his hands, and so for him, Studio H means that he can stay interested in his education through that hands-on engagement. He's interested in forestry, but he isn't sure, so if he ends up not going to college, he will have developed some industry-relevant skills.
А ово је Ентони. Он има 16 година, воли лов и риболов и да буде напољу и да ради било шта својим рукама. За њега, "Студио Х" значи да може да остане заинтересован за образовање кроз директну укљученост. Интересује га шумарство, али није сигуран, па ако на крају не оде на факултет, имаће развијене неке вештине битне за ту професију.
What design and building really offers to public education is a different kind of classroom. So this building downtown, which may very well become the site of our future farmers' market, is now the classroom. And going out into the community and interviewing your neighbors about what kind of food they buy and from where and why -- that's a homework assignment. And the ribbon-cutting ceremony at the end of the summer when they have built the farmers' market and it's open to the public -- that's the final exam. And for the community, what design and building offers is real, visible, built progress. It's one project per year, and it makes the youth the biggest asset and the biggest untapped resource in imagining a new future.
Оно што дизајн и градња нуде јавном образовању јесте другачија врста учионице. Ова зграда у центру, која би могла постати градилиште наше пијаце, је тренутно учионица. Одлазак у заједницу и разговор са суседима о томе какву храну купују, одакле и зашто, је један домаћи задатак. А последњи испит биће церемонија сечења траке крајем лета, када је градња завршена и отварање пијаце за јавност. Дизајн и градња заједници нуде стваран, видљив, изграђен напредак. Један пројекат годишње. Млади су највећа предност и највећи неискоришћен извор у креирању нове будућности.
So we recognize that Studio H, especially in its first year, is a small story -- 13 students, it's two teachers, it's one project in one place. But we feel like this could work in other places. And I really, strongly believe in the power of the small story, because it is so difficult to do humanitarian work at a global scale. Because, when you zoom out that far, you lose the ability to view people as humans.
Ми знамо да је "Студио Х", нарочито у првој години мала прича - 13 ученика, двоје наставника, један пројекат на једном месту. Али осећамо да би ово функционисало и у другим местима. И ја заиста чврсто верујем у моћ мале приче јер је веома тешко бавити се хуманитарним радом на глобалном нивоу. Јер, када тако широко гледате, изгубите способност на видите људе као људска бића.
Ultimately, design itself is a process of constant education for the people that we work with and for and for us as designers. And let's face it, designers, we need to reinvent ourselves. We need to re-educate ourselves around the things that matter, we need to work outside of our comfort zones more, and we need to be better citizens in our own backyard. So while this is a very small story, we hope that it represents a step in the right direction for the future of rural communities and for the future of public education and hopefully also for the future of design.
На крају, сам процес дизајна је стално образовање за људе за које и са коима радимо као и зас као дизајнере. И признајмо, ми дизајнери морамо да се обнављамо. Морамо да се изнова образујемо око ствари које су битне, да више радимо ван своје зоне комфора, да будемо бољи грађани у сопственом дворишту. И док је ово веома мала прича, надамо се да представља корак у добром правцу за будућност сеоских заједница и будућност јавног образовања и надам се и за будућност дизајна.
Thank you.
Хвала вам.
(Applause)
(аплауз)