Εάν σας ζητούσα να φανταστείτε τον αέρα, πώς θα τον φανταζόσασταν; Οι περισσότεροι θα σκέφτονταν είτε κενό χώρο, είτε καθαρό ουρανό, είτε μερικές φορές δέντρα να χορεύουν στον άνεμο. Και μετά θυμάμαι τη δασκάλα της χημείας στο λύκειο, με πολύ ψηλές κάλτσες στον πίνακα, να ζωγραφίζει διαγράμματα με φούσκες που συνδέονταν με άλλες φούσκες, και να εξηγεί πώς δονούνται και συγκρούονται όπως η σούπα που βράζει.
If I asked you to picture the air, what do you imagine? Most people think about either empty space or clear blue sky or sometimes trees dancing in the wind. And then I remember my high school chemistry teacher with really long socks at the blackboard, drawing diagrams of bubbles connected to other bubbles, and describing how they vibrate and collide in a kind of frantic soup.
Αλλά στην πραγματικότητα, δε σκεφτόμαστε καθόλου τον αέρα. Τον παρατηρούμε κυρίως όταν συμβεί κάποιου είδους δυσάρεστη αισθητηριακή εισβολή σε αυτόν, όπως για παράδειγμα μια τρομερή μυρωδιά ή κάτι ορατό, όπως καπνός ή ομίχλη. Όμως είναι πάντα εκεί. Μας ακουμπάει όλους αυτή τη στιγμή. Είναι ακόμα και μέσα μας. Ο αέρας μας είναι άμεσος, ζωτικός και προσωπικός. Κι όμως, τον ξεχνάμε τόσο εύκολα.
But really, we tend not to think about the air that much at all. We notice it mostly when there's some kind of unpleasant sensory intrusion upon it, like a terrible smell or something visible like smoke or mist. But it's always there. It's touching all of us right now. It's even inside us. Our air is immediate, vital and intimate. And yet, it's so easily forgotten.
Τι είναι ο αέρας λοιπόν; Είναι ο συνδυασμός αόρατων αερίων που περιβάλλουν τη Γη, τα οποία προσελκύονται από τη βαρυτική της έλξη. Και παρόλο που είμαι εικαστικός, με ενδιαφέρει η αορατότητα του αέρα. Με ενδιαφέρει το πώς τον φανταζόμαστε, το πώς τον βιώνουμε και το πώς έχουμε όλοι μια έμφυτη αντίληψη για την απτότητά του μέσω της αναπνοής. Κάθε είδους ζωή στη Γη αλλάζει τον αέρα μέσω της ανταλλαγής αερίων, και το κάνουμε όλοι αυτή τη στιγμή. Βασικά, ας πάρουμε όλοι μαζί τώρα μια μεγάλη, ομαδική εισπνοή.
So what is the air? It's the combination of the invisible gases that envelop the Earth, attracted by the Earth's gravitational pull. And even though I'm a visual artist, I'm interested in the invisibility of the air. I'm interested in how we imagine it, how we experience it and how we all have an innate understanding of its materiality through breathing. All life on Earth changes the air through gas exchange, and we're all doing it right now. Actually, why don't we all right now together take one big, collective, deep breath in.
Έτοιμοι; Εισπνοή. (Εισπνοές) Εκπνοή. (Εκπνοές)
Ready? In. (Inhales) And out. (Exhales)
Αυτός τον αέρα που μόλις εκπνεύσατε, εμπλουτίσατε εκατό φορές με διοξείδιο του άνθρακα. Άρα περίπου πέντε λίτρα αέρα ανά αναπνοή, 17 αναπνοές ανά λεπτό από 525,600 λεπτά ανά έτος, αντιστοιχούν περίπου σε 45 εκατομμύρια λίτρα αέρα, εμπλουτισμένα 100 φορές σε διοξείδιο του άνθρακα, μόνο για εσάς. Αυτό τώρα αντιστοιχεί σε περίπου 18 πισίνες Ολυμπιακών διαστάσεων.
That air that you just exhaled, you enriched a hundred times in carbon dioxide. So roughly five liters of air per breath, 17 breaths per minute of the 525,600 minutes per year, comes to approximately 45 million liters of air, enriched 100 times in carbon dioxide, just for you. Now, that's equivalent to about 18 Olympic-sized swimming pools.
Για μένα, ο αέρας είναι πολυδιάστατος. Είναι ταυτόχρονα τόσο μικρός, όσο η αναπνοή μας και τόσο μεγάλος, όσο ο Πλανήτης. Και είναι λίγο δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Ίσως να είναι αδύνατο και ίσως να μην έχει σημασία.
For me, air is plural. It's simultaneously as small as our breathing and as big as the planet. And it's kind of hard to picture. Maybe it's impossible, and maybe it doesn't matter.
Μέσω της πρακτικής των εικαστικών μου, προσπαθώ να κάνω τον αέρα, όχι τόσο να τον φαντάζομαι, αλλά να τον κάνω να μοιάζει εσωτερικός, ανάγλυφος και απτός. Προσπαθώ να διευρύνω αυτή την έννοια της αισθητικής, πώς φαίνονται τα πράγματα έτσι ώστε να περιλαμβάνει πράγματα όπως το πώς τον αισθάνεστε στο δέρμα σας και στους πνεύμονές σας, και πώς ακούγεται η φωνή σας καθώς περνάει μέσα από αυτήν. Εξετάζω το βάρος, την πυκνότητα και τη μυρωδιά του, αλλά κυρίως σκέφτομαι τις ιστορίες που συνδέουμε με τα διαφορετικά είδη αέρα.
Through my visual arts practice, I try to make air, not so much picture it, but to make it visceral and tactile and haptic. I try to expand this notion of the aesthetic, how things look, so that it can include things like how it feels on your skin and in your lungs, and how your voice sounds as it passes through it. I explore the weight, density and smell, but most importantly, I think a lot about the stories we attach to different kinds of air.
Αυτό είναι ένα έργο που έκανα το 2014. Ονομάζεται «Διαφορετικά Είδη Αέρα: Το Ημερολόγιο ενός Φυτού», στο οποίο αναδημιουργούσα τον αέρα από διαφορετικές εποχές στην Εξέλιξη της Γης και προσκαλούσα το κοινό να έρθει και να αναπνεύσει μαζί μου. Και είναι εκπληκτικό, τόσο έντονα διαφορετικό.
This is a work I made in 2014. It's called "Different Kinds of Air: A Plant's Diary," where I was recreating the air from different eras in Earth's evolution, and inviting the audience to come in and breathe them with me. And it's really surprising, so drastically different.
Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά οι επιστήμονες της ατμόσφαιρας ψάχνουν για ενδείξεις στην ατμοσφαιρική χημεία, στη γεωλογία, όπως το πώς οι πέτρες οξειδώνονται, και συλλέγουν αυτές τις πληροφορίες, τις συγκεντρώνουν, και δημιουργούν κάτι σα συνταγή για τον αέρα σε διαφορετικές στιγμές. Μετά έρχομαι ως καλλιτέχνης και παίρνω αυτή τη συνταγή και την αναδημιουργώ χρησιμοποιώντας τα στοιχεία των αερίων.
Now, I'm not a scientist, but atmospheric scientists will look for traces in the air chemistry in geology, a bit like how rocks can oxidize, and they'll extrapolate that information and aggregate it, such that they can pretty much form a recipe for the air at different times. Then I come in as the artist and take that recipe and recreate it using the component gases.
Βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τις χρονικές στιγμές που δείχνουν ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει τον αέρα, αλλά και ότι ο αέρας μπορεί να επηρεάσει το πώς θα εξελιχθεί η ζωή, όπως ο Ανθρακοφόρος αέρας. Είναι περίπου από 300 με 350 εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι μια εποχή γνωστή ως η εποχή των γιγάντων. Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ζωής, η λιγνίνη εξελίσσεται. Είναι το ανθεκτικό υλικό που αποτελεί τα δέντρα. Άρα ουσιαστικά, τα δέντρα εφηύραν δικούς τους κορμούς εκείνη την εποχή, και μεγάλωσαν πολύ, όλο και περισσότερο, και ξαπλώθηκαν στη Γη, απελευθερώνοντας οξυγόνο, κι άλλο οξυγόνο, κι άλλο οξυγόνο, ώσπου το οξυγόνο έφτασε σε επίπεδο διπλάσιο από το σημερινό. Και αυτός ο πλούσιος αέρας φιλοξενεί μεγάλα έντομα -- τεράστιες αράχνες και λιβελούλες με άνοιγμα φτερών περίπου 65 εκατοστών. Στην αναπνοή, ο αέρας αυτός είναι πολύ καθαρός και φρέσκος. Δεν έχει γεύση, αλλά δίνει στο σώμα μια διακριτική ώθηση ενέργειας. Κάνει καλό στον πονοκέφαλο μετά από μεθύσι.
I was particularly interested in moments of time that are examples of life changing the air, but also the air that can influence how life will evolve, like Carboniferous air. It's from about 300 to 350 million years ago. It's an era known as the time of the giants. So for the first time in the history of life, lignin evolves. That's the hard stuff that trees are made of. So trees effectively invent their own trunks at this time, and they get really big, bigger and bigger, and pepper the Earth, releasing oxygen, releasing oxygen, releasing oxygen, such that the oxygen levels are about twice as high as what they are today. And this rich air supports massive insects -- huge spiders and dragonflies with a wingspan of about 65 centimeters. To breathe, this air is really clean and really fresh. It doesn't so much have a flavor, but it does give your body a really subtle kind of boost of energy. It's really good for hangovers.
(Γέλια)
(Laughter)
Είτε ο αέρας του Μεγάλου Αφανισμού -- αυτό ήταν περίπου 252,5 εκατομμύρια χρόνια πριν, ακριβώς πριν εξελιχθούν οι δεινόσαυροι. Πρόκειται για μια περίοδο πολύ μικρής διάρκειας, γεωλογικά μιλώντας, περίπου 20 με 200.000 χρόνια. Πολύ σύντομη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη εξαφάνιση στην ιστορία της Γης, ακόμη μεγαλύτερη από εκείνη της εξαφάνισης των δεινοσαύρων. Το 85 με 95 τοις εκατό των ειδών εξαφανίστηκε εκείνη την περίοδο, και ταυτόχρονα, παρατηρήθηκε μια τεράστια, δραματική αύξηση διοξειδίου του άνθρακα, και πολλοί επιστήμονες συμφωνούν ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ταυτόχρονων ηφαιστειακών εκρήξεων και ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο θερμοκηπίου. Τα επίπεδα οξυγόνου εκείνη την εποχή φτάνουν στο μισό από τα σημερινά, άρα περίπου 10 τοις εκατό. Αναμφίβολα αυτός ο αέρας δεν θα στήριζε την ανθρώπινη ζωή, αλλά δεν πειράζει να πάρουμε μια ανάσα. Στην αναπνοή, είναι περιέργως ανακουφιστικός. Είναι πολύ ηρεμιστικός, κάπως ζεστός και έχει μια γεύση που θυμίζει λίγο το ανθρακούχο νερό. Έχει αυτή τη σπιρτάδα, κάπως ευχάριστη.
Or there's the air of the Great Dying -- that's about 252.5 million years ago, just before the dinosaurs evolve. It's a really short time period, geologically speaking, from about 20- to 200,000 years. Really quick. This is the greatest extinction event in Earth's history, even bigger than when the dinosaurs died out. Eighty-five to 95 percent of species at this time die out, and simultaneous to that is a huge, dramatic spike in carbon dioxide, that a lot of scientists agree comes from a simultaneous eruption of volcanoes and a runaway greenhouse effect. Oxygen levels at this time go to below half of what they are today, so about 10 percent. So this air would definitely not support human life, but it's OK to just have a breath. And to breathe, it's oddly comforting. It's really calming, it's quite warm and it has a flavor a little bit like soda water. It has that kind of spritz, quite pleasant.
Έτσι, σκεπτόμενη τόσο τον αέρα του παρελθόντος, είναι φυσικό να αρχίσω να σκέφτομαι και τον αέρα του μέλλοντος. Και αντί να αναπτύσσω θεωρίες για τον αέρα και να φαντάζομαι πώς μπορεί να μοιάζει ο αέρας του μέλλοντος, ανακάλυψα αυτόν τον αέρα, παρασκευασμένο από άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πουθενά στη φύση, αλλά είναι κατασκευασμένος από ανθρώπους σε εργαστήριο, για εφαρμογή σε διαφορετικά βιομηχανικά περιβάλλοντα.
So with all this thinking about air of the past, it's quite natural to start thinking about the air of the future. And instead of being speculative with air and just making up what I think might be the future air, I discovered this human-synthesized air. That means that it doesn't occur anywhere in nature, but it's made by humans in a laboratory for application in different industrial settings.
Γιατί είναι ο αέρας του μέλλοντος; Λοιπόν, αυτός ο αέρας είναι ένα πολύ σταθερό μόριο το οποίο θα γίνει κυριολεκτικά ένα με τον αέρα μόλις απελευθερωθεί, για τα επόμενα 300 με 400 χρόνια, πριν διασπαστεί. Συνεπώς πρόκειται για 12 με 16 γενιές. Και αυτός ο αέρας έχει μερικές ιδιαίτερα αισθητηριακές ιδιότητες. Είναι πολύ βαρύς. Είναι περίπου οκτώ φορές βαρύτερος από τον αέρα που έχουμε συνηθίσει να αναπνέουμε. Είναι τόσο βαρύς, που όταν τον εισπνεύσετε, όποια λέξη πείτε, θα είναι στην κυριολεξία τόσο βαριά, που θα γλιστρήσει από το στόμα, θα πέσει κάτω και θα εξαφανιστεί. Είναι ένας αέρας που λειτουργεί αρκετά συχνά όπως ένα υγρό.
Why is it future air? Well, this air is a really stable molecule that will literally be part of the air once it's released, for the next 300 to 400 years, before it's broken down. So that's about 12 to 16 generations. And this future air has some very sensual qualities. It's very heavy. It's about eight times heavier than the air we're used to breathing. It's so heavy, in fact, that when you breathe it in, whatever words you speak are kind of literally heavy as well, so they dribble down your chin and drop to the floor and soak into the cracks. It's an air that operates quite a lot like a liquid.
Έπειτα, αυτός ο αέρας συνοδεύεται επίσης από μια ηθική διάσταση. Ο άνθρωπος κατασκεύασε αυτό τον αέρα, παράλληλα όμως, είναι και το πιο ισχυρό αέριο θερμοκηπίου που δοκιμάστηκε ποτέ. Το δυναμικό υπερθέρμανσής του είναι 24.000 μεγαλύτερο από το διοξείδιο του άνθρακα, ενώ έχει διάρκεια ζωής 12 με 16 γενιές. Συνεπώς, αυτή η ηθική σύγκρουση είναι βασική στη δουλειά μου. (Με βαριά φωνή) Έχει ακόμη μια εκπληκτική ιδιότητα. Αλλάζει δραματικά τη φωνή.
Now, this air comes with an ethical dimension as well. Humans made this air, but it's also the most potent greenhouse gas that has ever been tested. Its warming potential is 24,000 times that of carbon dioxide, and it has that longevity of 12 to 16 generations. So this ethical confrontation is really central to my work. (In a lowered voice) It has another quite surprising quality. It changes the sound of your voice quite dramatically.
(Γέλια)
(Laughter)
Άρα όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε -- ώπα! Δεν έφυγε ακόμη.
So when we start to think -- ooh! It's still there a bit.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν σκεφτόμαστε την κλιματική αλλαγή, πιθανότατα να μην σκεφτόμαστε τεράστια έντομα και ηφαίστεια που εκρήγνυνται ή αστείες φωνές. Οι εικόνες που μας έρχονται ευκολότερα στο μυαλό είναι παγετώνες που υποχωρούν, πολικές αρκούδες να επιπλέουν πάνω σε παγόβουνα. Σκεφτόμαστε κυκλικά διαγράμματα και γραφήματα, και διάφορους πολιτικούς να μιλούν σε επιστήμονες με πλεκτές ζακέτες.
When we think about climate change, we probably don't think about giant insects and erupting volcanoes or funny voices. The images that more readily come to mind are things like retreating glaciers and polar bears adrift on icebergs. We think about pie charts and column graphs and endless politicians talking to scientists wearing cardigans.
Ίσως όμως να ήρθε η στιγμή να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για την κλιματική αλλαγή με τον ίδιο εσωτερικό τρόπο που βιώνουμε τον αέρα. Όπως ο αέρας, έτσι και η κλιματική αλλαγή γίνεται σε διάφορες κλίμακες, όπως σε σχέση με το μόριο, την αναπνοή και τον πλανήτη. Είναι άμεση, ζωτική και προσωπική, όπως επίσης άμορφη και ενοχλητική. Κι όμως, την ξεχνάμε τόσο εύκολα.
But perhaps it's time we start thinking about climate change on the same visceral level that we experience the air. Like air, climate change is simultaneously at the scale of the molecule, the breath and the planet. It's immediate, vital and intimate, as well as being amorphous and cumbersome. And yet, it's so easily forgotten.
Η κλιματική αλλαγή είναι το συλλογικό αυτοπορτρέτο της ανθρωπότητας. Αντικατοπτρίζει τις αποφάσεις μας ως άτομα, ως κυβερνήσεις και ως βιομηχανίες. Και αν υπάρχει κάτι που έμαθα εξετάζοντας τον αέρα, είναι ότι παρόλο που αλλάζει, παραμένει. Μπορεί να μην υποστηρίζει το είδος ζωής που θα αναγνωρίζαμε, όμως θα υποστηρίξει κάτι. Και αν εμείς οι άνθρωποι αποτελούμε τόσο σημαντικό κομμάτι αυτής της αλλαγής, νομίζω πως είναι σημαντικό να καταλάβουμε αυτή τη συζήτηση. Γιατί παρόλο που είναι αόρατος, οι άνθρωποι αφήνουν πολύ έντονα ίχνη στον αέρα.
Climate change is the collective self-portrait of humanity. It reflects our decisions as individuals, as governments and as industries. And if there's anything I've learned from looking at air, it's that even though it's changing, it persists. It may not support the kind of life that we'd recognize, but it will support something. And if we humans are such a vital part of that change, I think it's important that we can feel the discussion. Because even though it's invisible, humans are leaving a very vibrant trace in the air.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)