Πρόκειται να μιλήσω για τον εαυτό μου, κάτι που σπάνια κάνω, γιατί προτιμώ -- λοιπόν από τη μια πλευρά προτιμώ να μιλάω για πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζω τίποτα. Και δεύτερον, αναρρώνω από ναρκισσισμό. (Γέλια) Δεν γνώριζα ότι είμαι ναρκισσιστής στ' αλήθεια. Νόμιζα ότι ναρκισσισμός σήμαινε ότι αγαπάς τον εαυτό σου. Και τότε κάποιος μου είπε ότι υπάρχει και η ανάποδη πλευρά σ' αυτό. Οπότε είναι ακόμα πιο θλιβερό από την αγάπη προς τον εαυτό σου. Είναι αγάπη προς τον εαυτό σου χωρίς ανταπόκριση. (Γέλια) Δεν νομίζω ότι έχω περιθώρια να υποτροπιάσω.
I am going to talk about myself, which I rarely do, because I -- well for one thing, I prefer to talk about things I know nothing about. And secondly, I'm a recovering narcissist. (Laughter) I didn't know I was a narcissist actually. I thought narcissism meant you loved yourself. And then someone told me there is a flip side to it. So it's actually drearier than self-love; it's unrequited self-love. (Laughter) I don't feel I can afford a relapse.
Αλλά θέλω, παρ' όλα αυτά, να εξηγήσω πώς κατέληξα να δημιουργήσω το δικό μου ιδιαίτερο τύπο κωμωδίας επειδή πέρασα από τόσες πολλές διαφορετικές μορφές της. Αρχίζω με αυτοσχεδιασμό. Με ένα συγκεκριμένο τύπο αυτοσχεδιασμού που ονομάζεται θεατρικό παιχνίδι ο οποίος είχε έναν κανόνα, που πάντα πίστευα ότι ήταν ένας πολύ καλός ηθικός κανόνας για μια κοινωνία. Και ο κανόνας ήταν, δεν μπορούσες να αρνηθείς την πραγματικότητα του άλλου ατόμου, μπορούσες μόνο να χτίσεις πάνω σ' αυτήν.
But I want to, though, explain how I came to design my own particular brand of comedy because I've been through so many different forms of it. I started with improvisation, in a particular form of improvisation called theater games, which had one rule, which I always thought was a great rule for an ethic for a society. And the rule was, you couldn't deny the other person's reality, you could only build on it.
Και βεβαίως ζούμε σε μια κοινωνία που είναι εντελώς ενάντια στις πραγματικότητες των άλλων ανθρώπων. Είναι τελείως υπέρ της αντίθεσης κάτι που νομίζω είναι ο λόγος που είμαι τόσο ευαίσθητη στην εναντίωση γενικότερα. Τη βλέπω παντού. Όπως οι δημοσκοπήσεις. Ξέρετε, μου προκαλεί πάντα το ενδιαφέρον ότι στις δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης το ποσοστό των Αμερικανών που δεν γνωρίζουν την απάντηση σε οποιαδήποτε δεδομένη ερώτηση είναι πάντα δύο τοις εκατό. 75 τοις εκατό των Αμερικανών νομίζουν ότι η Αλάσκα είναι μέρος του Καναδά. Αλλά μόνο δύο τοις εκατό δεν γνωρίζουν την επίπτωση που θα έχει η ύφεση στην Αργεντινή στην νομισματική πολιτική του ΔΝΤ -- (Γέλια) μοιάζει με αντίθεση. Ή αυτή η διαφήμιση που διάβασα στους Νιου Γιορκ Τάιμς: "Το να φοράς ένα καλό ρολόι λέει τα πάντα για τη θέση σου στην κοινωνία. Το να το αγοράσεις από εμάς φωνάζει καλό γούστο" (Γέλια) Ή αυτό που βρήκα σε ένα περιοδικό που λέγεται Ο Δικηγόρος της Καλιφόρνιας, σε ένα άρθρο που απευθύνεται σίγουρα στους δικηγόρους της Ένρον. "Επιβιώνοντας στη Στενή: Τι να κάνετε και τι να αποφύγετε." (Γέλια) "Μην χρησιμοποιείτε βαρύγδουπες λέξεις." (Γέλια) "Μάθετε "τα γαλλικά" ". (Γέλια) Ναι. Μίλα μου γαλλικά.
And of course we live in a society that's all about contradicting other peoples' reality. It's all about contradiction, which I think is why I'm so sensitive to contradiction in general. I see it everywhere. Like polls. You know, it's always curious to me that in public opinion polls the percentage of Americans who don't know the answer to any given question is always two percent. 75 percent of Americans think Alaska is part of Canada. But only two percent don't know the effect that the debacle in Argentina will have on the IMF's monetary policy -- (Laughter) seems a contradiction. Or this ad that I read in the New York Times: "Wearing a fine watch speaks loudly of your rank in society. Buying it from us screams good taste." (Laughter) Or this that I found in a magazine called California Lawyer, in an article that is surely meant for the lawyers at Enron. "Surviving the Slammer: Do's and Don'ts." (Laughter) "Don't use big words." (Laughter) "Learn the lingua franca." (Laughter) Yeah. "Lingua this, Frankie."
(Γέλια)
(Laughter)
Και υποθέτω είναι αντίθεση να μιλάω για επιστήμη ενώ δεν γνωρίζω μαθηματικά. Ξέρετε, επειδή -- και παρεμπιπτόντως ήμουν πολύ ευγνώμων στον Ντιν Κάμεν που υπέδειξε ότι ένας από τους λόγους που υπάρχουν πολιτισμικοί λόγοι που οι γυναίκες και οι μειονότητες δεν μπαίνουν στα πεδία της επιστήμης και της τεχνολογίας-- επειδή για παράδειγμα, ο λόγος που δεν κάνω μαθηματικά είναι ότι με δίδαξαν μαθηματικά και ανάγνωση ταυτοχρόνως. Οπότε είσαι έξι χρονών, διαβάζεις τη Χιονάτη και τους Εφτά Νάνους. Γίνεται γρήγορα ολοφάνερο ότι υπάρχουν μόνο δυο είδη ανδρών στον κόσμο, νάνοι και Πρίγκηπες. Και οι πιθανότητες είναι εφτά προς ένα να βρεις έναν πρίγκηπα. (Γέλια) Να γιατί τα μικρά κορίτσια δεν κάνουν μαθηματικά. Είναι πολύ καταθλιπτικό.
And I suppose it's a contradiction that I talk about science when I don't know math. You know, because -- and by the way to I was so grateful to Dean Kamen for pointing out that one of the reasons, that there are cultural reasons that women and minorities don't enter the fields of science and technology -- because for instance, the reason I don't do math is, I was taught to do math and read at the same time. So you're six years old, you're reading Snow White and the Seven Dwarves, and it becomes rapidly obvious that there are only two kinds of men in the world: dwarves and Prince Charmings. And the odds are seven to one against your finding the prince. (Laughter) That's why little girls don't do math. It's too depressing.
(Γέλια)
(Laughter)
Φυσικά, μιλώντας για επιστήμη μπορεί επίσης, όπως έκανα και την άλλη βραδιά να προκαλέσω τη βίαιη οργή κάποιων επιστημόνων οι οποίοι ήταν πολύ νευριασμένοι μαζί μου. Χρησιμοποίησα τη λέξη μεταμοντέρνο σαν να ήταν ΟΚ. Και νευρίασαν πάρα πολύ. Ένας από αυτούς, προς τιμήν του, νομίζω ότι απλά ήθελε στ' αλήθεια να επιχειρηματολογήσει μαζί μου σοβαρά. Αλλά εγώ δεν επιχειρηματολογώ σοβαρά. Δεν το εγκρίνω επειδή τα επιχειρήματα, φυσικά, έχουν να κάνουν εξ ολοκλήρου με αντιθέσεις. Και διαμορφώνονται από τις αξίες.
Of course, by talking about science I also may, as I did the other night, incur the violent wrath of some scientists who were very upset with me. I used the word postmodern as if it were OK. And they got very upset. One of them, to his credit, I think really just wanted to engage me in a serious argument. But I don't engage in serious arguments. I don't approve of them because arguments, of course, are all about contradiction, and they're shaped by the values that I have questions with.
Έχω ερωτηματικά σχετικά με τις αξίες της Νευτώνιας επιστήμης. Όπως η ορθολογικότητα, υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι ορθολογικός σε ένα επιχείρημα. Λοιπόν η ορθολογικότητα κατασκευάζεται από αυτό που η Κρίστι Χέφνερ ανέφερε σήμερα, τη διαμάχη νου-σώματος. Αντιλαμβάνεστε; Το κεφάλι είναι καλό, σώμα κακό. Το κεφάλι είναι το Εγώ, το σώμα το Εκείνο. Όταν λέμε "εγώ" -- όπως όταν ο Ρενέ Ντεκάρτ είπε "[Εγώ] σκέφτομαι άρα [εγώ] υπάρχω" -- εννοούμε το κεφάλι. Και όπως τραγούδησε ο Ντέιβιντ Λι Ροθ στο "Just a Gigolo", "δεν έχω κορμί". Να πώς αποκτάς την ορθολογικότητα. Και να γιατί τόσο μεγάλο μέρος του χιούμορ αφορά το σώμα να αυτονομείται εναντίον του κεφαλιού. Να γιατί έχουμε το χιούμορ της τουαλέτας και το σεξουαλικό χιούμορ. Να γιατί έχουμε τους αδερφούς Ρασπίνι να κλωτσάνε τον Ρίτσαρντ στα γεννητικά όργανα. Και γελάμε διπλά τότε επειδή είναι το σώμα, αλλά είναι επίσης --
I have questions with the values of Newtonian science, like rationality. You're supposed to be rational in an argument. Well rationality is constructed by what Christie Hefner was talking about today, that mind-body split, you know? The head is good, body bad. Head is ego, body id. When we say "I," -- as when Rene Descartes said, "I think therefore I am," -- we mean the head. And as David Lee Roth sang in "Just a Gigolo," "I ain't got no body." That's how you get rationality. And that's why so much of humor is the body asserting itself against the head. That's why you have toilet humor and sexual humor. That's why you have the Raspyni Brothers whacking Richard in the genital area. And we're laughing doubly then because he's the body, but it's also --
Φωνή εκτός σκηνής: Ρίτσαρντ.
Voice offstage: Richard.
Έμιλι Λεβίν: Ρίτσαρντ. Τι είπα εγώ; (Γέλια) Ρίτσαρντ. Ναι αλλά είναι επίσης το κεφάλι, το κεφάλι του συνεδρίου.
Emily Levine: Richard. What did I say? (Laughter) Richard. Yes but it's also the head, the head of the conference.
Αυτός είναι ο άλλος τρόπος που το χιούμορ-- όπως ο Αρτ Μπούκβαλντ πυροβολεί τους αρχηγούς κρατών. Δεν βγάζει τόσα λεφτά όσα τα λεφτά του σωματικού χιούμορ είμαι σίγουρη -- (Γέλια) αλλά παρ' όλα αυτά, όσα μας κάνει να σε θεωρούμε πολύτιμο και να σε λατρεύουμε.
That's the other way that humor -- like Art Buchwald takes shots at the heads of state. It doesn't make quite as much money as body humor I'm sure -- (Laughter) but nevertheless, what makes us treasure you and adore you.
Υπάρχει επίσης μια αντίθεση στην ορθολογικότητα σε αυτήν την χώρα όμως, η οποία είναι, όσο κι αν τιμούμε το κεφάλι, είμαστε πολύ αντί-διανοούμενοι. Το ξέρω αυτό επειδή διάβασα στους Νιού Γιορκ Τάιμς το ίδρυμα Άιν Ραντ εξέδωσε μια ολοσέλιδη διαφήμιση μετά την 11η Σεπτεμβρίου, στην οποία έλεγαν: "Το πρόβλημα δεν είναι το Ιράκ ή το Ιράν, το πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα, που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα είναι οι καθηγητές πανεπιστημίου και τα παράγωγά τους." (Γέλια) Έτσι ξαναδιάβασα το "Κοντά στον Ουρανό" (Γέλια) Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το έχετε διαβάσει. Και δεν είμαι ειδική στο σαδομαζοχισμό. (Γέλια) Αλλά επιτρέψτε μου να σας διαβάσω κανά δυο τυχαία αποσπάσματα από τη σελίδα 217.
There's also a contradiction in rationality in this country though, which is, as much as we revere the head, we are very anti-intellectual. I know this because I read in the New York Times, the Ayn Rand foundation took out a full-page ad after September 11, in which they said, "The problem is not Iraq or Iran, the problem in this country, facing this country is the university professors and their spawn." (Laughter) So I went back and re-read "The Fountainhead." (Laughter) I don't know how many of you have read it. And I'm not an expert on sadomasochism. (Laughter) But let me just read you a couple of random passages from page 217.
"Η πράξη του αφέντη να δείξει περιφρόνηση κατακτώντας την με πόνο ήταν το είδος της έκστασης που επιθυμούσε. Όταν ξάπλωσαν μαζί στο κρεβάτι ήταν όπως έπρεπε να είναι, όπως η φύση της πράξης απαιτούσε, μια πράξη βίας. Ήταν μια πράξη σφιγμένων δοντιών και μίσους. Ήταν το ανυπόφορο. Όχι ένα τρυφερό χάδι, αλλά ένα κύμα πόνου. Το μαρτύριο ως μια πράξη πάθους."
"The act of a master taking painful contemptuous possession of her, was the kind of rapture she wanted. When they lay together in bed it was, as it had to be, as the nature of the act demanded, an act of violence. It was an act of clenched teeth and hatred. It was the unendurable. Not a caress, but a wave of pain. The agony as an act of passion."
Όποτε μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου διαβάζοντας στον Νιου Γιόρκερ ότι ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, θεωρεί την Άιν Ραντ ως την πνευματική του μέντορα. (Γέλια) Είναι σαν να ανακαλύπτεις ότι η νταντά σου είναι "αφέντρα". (Γέλια) Δυστυχέστατα έπρεπε να δούμε τον Τ. Έντγκαρ Χούβερ με φόρεμα. Τώρα πρέπει να φανταστούμε τον Άλαν Γκρίνσπαν με μαύρο δερμάτινο κορσέ, με ένα τατουάζ στα οπίσθια που λέει: "Μαστιγώστε τον πληθωρισμό τώρα".
So you can imagine my surprise on reading in The New Yorker that Alan Greenspan, Chairman of the Federal Reserve, claims Ayn Rand as his intellectual mentor. (Laughter) It's like finding out your nanny is a dominatrix. (Laughter) Bad enough we had to see J. Edgar Hoover in a dress. Now we have to picture Alan Greenspan in a black leather corset, with a butt tattoo that says, "Whip inflation now."
(Γέλια)
(Laughter)
Και η Άιν Ραντ φυσικά, η Άιν Ραντ είναι διάσημη για μια φιλοσοφία που ονομάζεται Αντικειμενισμός, η οποία αντικατοπτρίζει μια ακόμα αξία της Νευτώνιας φυσικής, η οποία είναι η αντικειμενικότητα. Η αντικειμενικότητα κατασκευάζεται βασικά με τον ίδιο σαδομαζοχιστικό τρόπο. Είναι το υποκείμενο που υποτάσσει το αντικείμενο. Έτσι διαβεβαιώνουμε τον εαυτό μας. Κάνεις τον εαυτό σου την ενεργή φωνή. Και το αντικείμενο είναι παθητικό και άφωνο.
And Ayn Rand of course, Ayn Rand is famous for a philosophy called Objectivism, which reflects another value of Newtonian physics, which is objectivity. Objectivity basically is constructed in that same S&M way. It's the subject subjugating the object. That's how you assert yourself. You make yourself the active voice. And the object is the passive no-voice.
Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από εκείνο το διαφημιστικό της Oxygen. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε αλλά -- ίσως είναι διαφορετικά τώρα, ή ίσως κάνετε κάποια δήλωση -- αλλά σε δωμάτια νηπίων στα νοσοκομεία όλης της χώρας, μέχρι πολύ πρόσφατα τελοσπάντων, σύμφωνα με ένα βιβλίο της Τζέσικα Μπέντζαμιν, oι πινακίδες πάνω από τις κούνιες τον μικρών αγοριών γράφουν, "Είμαι αγόρι" Και οι πινακίδες πάνω από τις κούνιες των μικρών κοριτσιών λένε, "Είναι κορίτσι." Ναι! Επομένως η παθητικότητα προβαλλόταν πολιτισμικά στα μικρά κορίτσια.
I was so fascinated by that Oxygen commercial. I don't know if you know this but -- maybe it's different now, or maybe you were making a statement -- but in many hospital nurseries across the country, until very recently anyway, according to a book by Jessica Benjamin, the signs over the little boys cribs read, "I'm a boy," and the signs over the little girls cribs read, "It's a girl." Yeah. So the passivity was culturally projected onto the little girls.
Και αυτό συνεχίζεται ακόμα όπως νομίζω ότι σας είπα πέρυσι. Υπάρχει μια δημοσκόπηση που αποδεικνύει -- ήταν μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε από το περιοδικό Τάιμ, στην οποία μόνο οι άντρες ερωτήθηκαν "Κάνατε ποτέ σεξ με μια γυναίκα που αντιπαθούσατε ενεργά;" Και λοιπόν, ναι. Λοιπόν, 58 τοις εκατό είπαν ναι, το οποίο νομίζω ότι είναι παραφουσκωμένο όμως επειδή τόσοι πολλοί άνδρες αν τους ρωτήσεις απλά "Κάνατε ποτέ σεξ..." "Ναι!" Δεν περιμένουν καν για το υπόλοιπο. (Γέλια) Και φυσικά δύο τοις εκατό δεν ήξεραν εάν είχαν κάνει. (Γέλια) Αυτή είναι η πρώτη μου αναφορά από την τετράδα που θα προσπαθήσω.
And this still goes on as I think I told you last year. There's a poll that proves -- there was a poll that was given by Time magazine, in which only men were asked, "Have you ever had sex with a woman you actively disliked?" And well, yeah. Well, 58 percent said yes, which I think is overinflated though because so many men if you just say, "Have you ever had sex ... " "Yes!" They don't even wait for the rest of it. (Laughter) And of course two percent did not know whether they'd had -- (Laughter) That's the first callback, of my attempted quadruple.
(Γέλια)
(Laughter)
Επομένως αυτό το πράγμα με το υποκείμενο και το αντικείμενο είναι μέρος ενός πράγματος που με ενδιαφέρει πάρα πολύ επειδή αυτός είναι ο λόγος που, ειλικρινά, πιστεύω στην πολιτική ορθότητα. Πιστεύω. Νομίζω ότι μπορεί να πάει πολύ μακριά. Νομίζω ότι οι αδερφοί Ρίνγκλινγκ μπορεί να πήγαν πολύ μακριά με μια διαφήμιση που εξέδωσαν στο περιοδικό των Νιου Γιορκ Τάιμς. "Έχουμε μια μακρά συναισθηματική και οικονομική δέσμευση με τους συνεταίρους μας τους Ασιατικούς ελέφαντες." (Γέλια) Ίσως πολύ μακριά. Αλλά ξέρετε -- δεν νομίζω ότι ένα άτομο κάποιου χρώματος που αστειεύεται με τους άσπρους είναι το ίδιο πράγμα με ένα άσπρο άτομο που αστειεύεται με ανθρώπους κάποιου χρώματος. Ή ότι οι γυναίκες που κοροϊδεύουν τους άνδρες είναι το ίδιο με άνδρες που κοροϊδεύουν... Ή φτωχούς να κοροϊδεύουν πλούσιους, το ίδιο με τους πλούσιους.
So this subject-object thing, is part of something I'm very interested in because this is why, frankly, I believe in political correctness. I do. I think it can go too far. I think Ringling Brothers may have gone too far with an ad they took out in the New York Times Magazine. "We have a lifelong emotional and financial commitment to our Asian Elephant partners." (Laughter) Maybe too far. But you know -- I don't think that a person of color making fun of white people is the same thing as a white person making fun of people of color. Or women making fun of men is the same as men making fun of women. Or poor people making fun of rich people, the same as rich people.
Νομίζω ότι μπορείς να κοροϊδεύεις τους έχοντες αλλά όχι τους μη-έχοντες, το οποίο είναι ο λόγος που δεν βλέπετε εμένα να κοροϊδεύω τον Κένεθ Λέι και τη γοητευτική του σύζυγο. (Γέλια) Που είναι το αστείο να καταντάς να έχεις μόνο τέσσερα σπίτια; (Γέλια) Και έμαθα το μάθημά μου αυτό από τα σεξουαλικά σκάνδαλα της εποχής του Κλίντον. Ή όπως τα αποκάλώ, τις παλιές καλές ημέρες. (Γέλια) Όταν οι άνθρωποι που ήξερα, ξέρετε, οι άνθρωποι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους φιλελεύθερους, και οτιδήποτε άλλο, κορόιδευαν τη Τζένιφερ Φλάουερς και την Πώλα Τζόουνς. Βασικά, τις κορόιδευαν επειδή ήταν περιθωριακές ή υποδεέστεροι άσπροι. Μοιάζει, υποθέτω, μια αθώα προκατάληψη και πως δεν βλάπτεις κανέναν στ' αλήθεια. Μέχρι να διαβάσεις, όπως εγώ, μια διαφήμιση στους Λος Άντζελες Τάιμς. "Πωλείται: Συμπυκνωτής άσπρων σκουπιδιών." (Γέλια)
I think you can make fun of the have but not the have-nots, which is why you don't see me making fun of Kenneth Lay and his charming wife. (Laughter) What's funny about being down to four houses? (Laughter) And I really learned this lesson during the sex scandals of the Clinton administration or, Or as I call them, the good ol' days. (Laughter) When people I knew, you know, people who considered themselves liberal, and everything else, were making fun of Jennifer Flowers and Paula Jones. Basically, they were making fun of them for being trailer trash or white trash. It seems, I suppose, a harmless prejudice and that you're not really hurting anybody. Until you read, as I did, an ad in the Los Angeles Times. "For sale: White trash compactor." (Laughter)
Επομένως αυτό το θέμα υποκειμένου-αντικειμένου σχετίζεται με το χιούμορ με αυτόν τον τρόπο. Διάβασα ένα βιβλίο μιας γυναίκας που ονομάζεται Έιμι Ρίτσλιν, η οποία είναι η πρόεδρος του τμήματος των κλασσικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Νότιας Καλιφόρνιας. Και το βιβλίο λέγεται "Ο κήπος του Πριάπου." Και λέει ότι το Ρωμαϊκό χιούμορ αντικατοπτρίζει τη δομή της Ρωμαϊκής κοινωνίας. Έτσι η Ρωμαϊκή κοινωνία ήταν πολύ από τα πάνω προς τα κάτω, όπως είναι και η δικιά μας σε κάποιο βαθμό. Και έτσι ήταν και το χιούμορ. Πάντα έφταναν στον πάτο του αστείου. Έτσι ήταν πάντα ο σκώπτης , σαν το Γιουβενάλη ή το Μάρσαλ, που αντιπροσώπευε το κοινό και επρόκειτο να κοροϊδεύσει τον ξένο, το άτομο που δεν μοιραζόταν αυτό το καθεστώς υποκειμένου.
So this whole subject-object thing has relevance to humor in this way. I read a book by a woman named Amy Richlin, who is the chair of the Classics department at USC. And the book is called "The Garden of Priapus." And she says that Roman humor mirrors the construction of Roman society. So that Roman society was very top/bottom, as ours is to some degree. And so was humor. There always had to be the butt of a joke. So it was always the satirist, like Juvenal or Martial, represented the audience, and he was going to make fun of the outsider, the person who didn't share that subject status.
Και σε stand-up φυσικά, ο κωμικός που είναι όρθιος υποτίθεται ότι επιβάλλεται στο κοινό. Πολλές φωνασκίες προκαλούν την ένταση μέσω της οποίας θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει ο κωμικός ότι θα μπορέσει να επιβληθεί και να υπερβεί τον φωνακλά. Και έγινα καλή σε αυτό όταν έκανα stand up. Αλλά πάντα το μισούσα γιατί αυτοί κυβερνούσαν τους όρους της αλληλεπίδρασης. Με τον ίδιο τρόπο που η συζήτηση με σοβαρά επιχειρήματα καθορίζει το περιεχόμενο, σε κάποιο βαθμό, του τι συζητάς. Και αναζητούσα μια μορφή που δεν τα είχε όλα αυτά. Και έτσι θέλησα κάτι που ήταν πιο διαδραστικό. Ξέρω ότι αυτή η λέξη είναι τόσο ευτελισμένη τώρα από τη χρήση της από τους πωλητές στο διαδίκτυο.
And in stand-up of course, the stand-up comedian is supposed to dominate the audience. A lot of heckling is the tension of trying to make sure that the comedian is going to be able to dominate, and overcome the heckler. And I got good at that when I was in stand up. But I always hated it because they were dictating the terms of the interaction, in the same way that engaging in a serious argument determines the content, to some degree, of what you're talking about. And I was looking for a form that didn't have that. And so I wanted something that was more interactive. I know that word is so debased now by the use of it by Internet marketers.
Στ' αλήθεια μου λείπουν οι παλιοί τηλεπωλητές τώρα, σας το λέω. (Γέλια) Αλήθεια. Επειδή τουλάχιστον τότε είχες μια ελπίδα. Ξέρετε; Μπορούσα τότε απλά να τους το κλείσω. Αλλά τότε διάβασα στην Ντίαρ Άμπι ότι αυτό ήταν αγενές. Όποτε την επόμενη φορά που κάποιος τηλεφώνησε τον άφησα να φτάσει στα μέσα του παραμυθιού του και μετά είπα "Ακούγεστε τόσο σέξι." (Γέλια) Αυτός το έκλεισε σε μένα!
I really miss the old telemarketers now, I'll tell you that. (Laughter) I do, because at least there you stood a chance. You know? I used to actually hang up on them. But then I read in "Dear Abby" that that was rude. So the next time that one called I let him get halfway through his spiel and then I said, "You sound sexy." (Laughter) He hung up on me!
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά η διαδραστικότητα επιτρέπει στο κοινό να διαμορφώσει αυτό που πρόκειται να κάνεις όσο και εσύ διαμορφώνεις την εμπειρία του κόσμου. Και αυτό ψάχνω. Και ήμουν λιγάκι, όπως ξεκινούσα να αναλύω τι ακριβώς είναι αυτό που κάνω, διάβασα ένα βιβλίο που λέγεται "Trickster Makes This World", του Λιούις Χάιντ. Και ήταν σαν να έκανα ψυχανάλυση. Εννοώ τα είχε ξεκαθαρίσει όλα. Και μετά ερχόμενη σε αυτό το συνέδριο συνειδητοποίησα ότι σχεδόν όλοι εδώ μοιράζονται τις ίδιες αρετές επειδή αλήθεια αυτό που είναι ένας κατεργάρης είναι ένας παράγοντας αλλαγής. Ο κατεργάρης είναι ένας παράγοντας αλλαγής. Και οι αρετές που πρόκειται να περιγράψω είναι οι αρετές που καθιστούν δυνατό να συμβαίνουν αλλαγές. Και μια από αυτές είναι η διάσχιση των ορίων. Νομίζω ότι αυτό είναι που τόσο, πράγματι, εξόργισε τους επιστήμονες. Αλλά εμένα μου αρέσει να διασχίζω τα όρια. Μου αρέσει, όπως είπα, να μιλάω για πράγματα που δεν ξέρω τίποτα για αυτά.
But the interactivity allows the audience to shape what you're going to do as much as you shape their experience of the world. And that's really what I'm looking for. And I was sort of, as I was starting to analyze what exactly it is that I do, I read a book called "Trickster Makes This World," by Lewis Hyde. And it was like being psychoanalyzed. I mean he had laid it all out. And then coming to this conference, I realized that most everybody here shared those same qualities because really what trickster is is an agent of change. Trickster is a change agent. And the qualities that I'm about to describe are the qualities that make it possible to make change happen. And one of these is boundary crossing. I think this is what so, in fact, infuriated the scientists. But I like to cross boundaries. I like to, as I said, talk about things I know nothing about.
(Χτύπημα τηλεφώνου)
(Phone Ringing)
Ελπίζω αυτός να είναι ο ατζέντης μου επειδή δεν με πληρώνετε τίποτα.
I hope that's my agent, because you aren't paying me anything.
(Γέλια)
(Laughter)
Και νομίζω ότι είναι καλό να μιλάω για πράγματα για τα οποία δεν ξέρω τίποτα επειδή φέρνω μια φρέσκια οπτική σε αυτό, ξέρετε; Είμαι σε θέση να δω την αντίφαση που εσείς μπορεί να μην μπορείτε να δείτε. Σαν, για παράδειγμα ένας μίμος μια φορά -- ή μιμίδιος όπως αποκαλούσε το εαυτό του ο ίδιος. Ήταν ένας πολύ εγωιστής μιμίδιος. Και είπε ότι έπρεπε να δείχνω περισσότερο σεβασμό επειδή χρειάστηκε 18 χρόνια για να μάθει πώς να μιμείται σωστά. Και είπα: "Λοιπόν, να πώς ξέρεις ότι μόνο ηλίθιοι άνθρωποι θα το έκαναν." (Γέλια) Χρειάζεται μόνο δύο χρόνια για να μάθεις να μιλάς.
And I think it's good to talk about things I know nothing about because I bring a fresh viewpoint to it, you know? I'm able to see the contradiction that you may not be able to see. Like for instance a mime once -- or a meme as he called himself. He was a very selfish meme. And he said that I had to show more respect because it took up to 18 years to learn how to do mime properly. And I said, "Well, that's how you know only stupid people go into it." (Laughter) It only takes two years to learn how to talk.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και ξέρετε, άνθρωποι, αυτό είναι το πρόβλημα με την εισαγωγικά, αντικειμενικότητα, εισαγωγικά. Όταν περιτριγυρίζεσαι μόνο από ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα με σένα ή μοιράζονται το ίδιο σύνολο παραδοχών με σένα, αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως οι οικονομολόγοι, ξέρετε, ο ορισμός τους για την ορθολογικότητα, ότι όλοι δρούμε από το προσωπικό οικονομικό μας συμφέρον. Λοιπόν, κοιτάξτε τον Μάικλ Χώλει, ή κοιτάξτε τον Ντιν Κάμεν, ή κοιτάξτε τη γιαγιά μου.
And you know people, this is the problem with quote, objectivity, unquote. When you're only surrounded by people who speak the same vocabulary as you, or share the same set of assumptions as you, you start to think that that's reality. Like economists, you know, their definition of rational, that we all act out of our own economic self-interest. Well, look at Michael Hawley, or look at Dean Kamen, or look at my grandmother.
Η γιαγιά μου πάντα δρούσε με βάση το συμφέρον των άλλων, είτε το ήθελαν, είτε όχι. (Γέλια) Εάν υπήρχαν Ολυμπιακοί στο μαρτύριο, η γιαγιά μου θα είχε χάσει επίτηδες. (Γέλια) "Όχι, πάρε το βραβείο εσύ. Είσαι νέα. Είμαι γριά. Ποιος θα το δει; Που πάω; Όπου νά 'ναι θα πεθάνω."
My grandmother always acted in other people's interests, whether they wanted her to or not. (Laughter) If they had had an Olympics in martyrdom, my grandmother would have lost on purpose. (Laughter) "No, you take the prize. You're young. I'm old. Who's going to see it? Where am I going? I'm going to die soon."
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε αυτή είναι μια - η διάσχιση ορίων, αυτό το πέρασμα που -- ο Φριτζ Λάντινγκ, αυτό είναι το όνομά του; -- είπε πως πράγματι ήταν ένας ενδιάμεσος. Αυτή είναι μια πραγματική αρετή του κατεργάρη. Και μια άλλη είναι η μη-αντιθετικές στρατηγικές. Και αυτό είναι μία εναλλακτική των αντιθέσεων. Όταν αρνείσαι την πραγματικότητα του άλλου έχεις ένα παράδοξο όπου επιτρέπεις περισσότερες από μία πραγματικότητες να συνυπάρχουν,
So that's one -- this boundary crossing, this go-between which -- Fritz Lanting, is that his name, actually said that he was a go-between. That's an actual quality of the trickster. And another is, non-oppositional strategies. And this is instead of contradiction. Where you deny the other person's reality, you have paradox where you allow more than one reality to coexist,
νομίζω ότι υπάρχει μια άλλη φιλοσοφική κατασκευή. Δεν είμαι σίγουρη πώς λέγεται. Αλλά το παράδειγμά μου για αυτό είναι μια πινακίδα που είδα σε ένα κοσμηματοπωλείο. Έλεγε: "Αυτιά τρυπιούνται όσο περιμένετε." (Γέλια) Εκεί η εναλλακτική απλά διαφεύγει της φαντασίας. (Γέλια) "Ωχ όχι. Ευχαριστώ πάντως, θα τα αφήσω εδώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Έχω κάποιες δουλειές να κάνω. Οπότε θα έρθω να τα πάρω κατά τις πέντε, αν είναι εντάξει με σας. Ε; Ε; Τι; Δεν μπορώ να σας ακούσω."
I think there's another philosophical construction. I'm not sure what it's called. But my example of it is a sign that I saw in a jewelry store. It said, "Ears pierced while you wait." (Laughter) There the alternative just boggles the imagination. (Laughter) "Oh no. Thanks though, I'll leave them here. Thanks very much. I have some errands to run. So I'll be back to pick them up around five, if that's OK with you. Huh? Huh? What? Can't hear you."
(Γέλια)
(Laughter)
Και ένα άλλο χαρακτηριστικό του κατεργάρη είναι η καθαρή τύχη. Αυτά τα ατυχήματα, που ο Λούις Καν, ο οποίος μιλούσε για ατυχήματα, αυτή είναι μια άλλη αρετή του κατεργάρη. Ο κατεργάρης έχει το νου του προετοιμασμένο για το απροετοίμαστο. Αυτό και θα πω αυτό στους επιστήμονες, ότι ο κατεργάρης έχει την ικανότητα να κρατάει τις ιδέες του χαλαρά έτσι ώστε να μπορεί να κάνει χώρο για νέες ιδέες ή να βλέπει τις αντιθέσεις ή τα κρυμμένα προβλήματα που έχουν οι ιδέες του. Δεν είχα αστείο για αυτό. Ήθελα απλά να βάλω τους επιστήμονες στη θέση τους. (Γέλια)
And another attribute of the trickster is smart luck. That accidents, that Louis Kahn, who talked about accidents, this is another quality of the trickster. The trickster has a mind that is prepared for the unprepared. That, and I will say this to the scientists, that the trickster has the ability to hold his ideas lightly so that he can let room in for new ideas or to see the contradictions or the hidden problems with his ideas. I had no joke for that. I just wanted to put the scientists in their place. (Laughter)
Αλλά ορίστε πώς θα ήθελα να φέρω αλλαγή και αυτό είναι κάνοντας συνδέσεις. Αυτό είναι αυτό που τείνω να βλέπω σχεδόν περισσότερο και από αντιθέσεις. Σαν τα, πώς λέμε εκείνα τα δάκτυλα της σαύρας; Ξέρετε, τα δάκτυλα της σαύρας, που λυγίζουν από τη μια και από την άλλη σαν τα δάκτυλα του Μάικλ Μόσχεν. Λατρεύω τις συνδέσεις.
But here's how I think I like to make change, and that is in making connections. This is what I tend to see almost more than contradictions. Like the, what do you call those toes of the gecko? You know, the toes of the gecko, curling and uncurling like the fingers of Michael Moschen. I love connections.
Όπως θα διαβάσω εκείνη από τις δύο ιδιότητες της ύλης στο Νευτώνιο σύμπαν -- υπάρχουν δυο ιδιότητες της ύλης στο Νευτώνιο σύμπαν -- η μία είναι η έκταση στον χώρο. Η ύλη πιάνει χώρο. Φαντάζομαι όσο πιο πολύ μετράς, τόσο πιο πολύ χώρο πιάνεις, κάτι που εξηγεί το φαινόμενο των SUV. (Γέλια) Και το άλλο όμως είναι η αδιαπερατότητα.
Like I'll read that one of the two attributes of matter in the Newtonian universe -- there are two attributes of matter in the Newtonian universe -- one is space occupancy. Matter takes up space. I guess the more you matter the more space you take up, which explains the whole SUV phenomenon. (Laughter) And the other one though is impenetrability.
Λοιπόν, στην αρχαία Ρώμη, η αδιαπερατότητα ήταν το κριτήριο της αρρενωπότητας. Η αρρενωπότητα εξαρτιόταν από το εάν ήσουν ο ενεργός διακορευτής. Και μετά, στα οικονομικά, υπάρχει ο ενεργός παραγωγός και ο παθητικός καταναλωτής, το οποίο εξηγεί γιατί οι επιχειρήσεις πρέπει πάντα να διεισδύουν σε νέες αγορές. Λοιπόν ναι, γι' αυτό αναγκάσαμε την Κίνα να ανοίξει τις αγορές της. Αυτό κι αν μας άρεσε! (Γέλια) Και τώρα διεισδύουν σε εμάς. Ξέρετε οι εταιρείες βιοτεχνολογίας διεισδύουν μέσα μας κυριολεκτικά και εγκαθιστούν τις μικρές τους σημαίες στα γονίδιά μας. Ξέρετε υφιστάμεθα διείσδυση. Και υποψιάζομαι, από κάποιον που μας αντιπαθεί ενεργά. (Γέλια) Αυτό είναι το δεύτερο από την τετράδα. Και βέβαια το πιάσατε αυτό. Ευχαριστώ. Έχω ακόμα κι άλλα.
Well, in ancient Rome, impenetrability was the criterion of masculinity. Masculinity depended on you being the active penetrator. And then, in economics, there's an active producer and a passive consumer, which explains why business always has to penetrate new markets. Well yeah, I mean why we forced China to open her markets. And didn't that feel good? (Laughter) And now we're being penetrated. You know the biotech companies are actually going inside us and planting their little flags on our genes. You know we're being penetrated. And I suspect, by someone who actively dislikes us. (Laughter) That's the second of the quadruple. Yes of course you got that. Thank you very much. I still have a way to go.
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό που επιθυμώ να κάνω όταν κάνω αυτές τις συνδέσεις είναι να βραχυκυκλώσω τη σκέψη των ανθρώπων. Ξέρετε, κάνοντάς σας να μην ακολουθείτε τη συνηθισμένη ροή συσχετίσεων αλλά να σας κάνω να ξανασχηματίζετε συνδέσεις. Είναι κυριολεκτικά -- όταν οι άνθρωποι μιλάνε για το σοκ της αναγνώρισης, είναι κυριολεκτικά ανα-γνώριση, σχηματισμός νέων συνδέσεων στη σκέψη. Είχα ένα αστείο που πήγαινε με αυτό και το ξέχασα. Λυπάμαι πολύ. Κάνω σαν τη γυναίκα σε εκείνο το αστείο για --
And what I hope to do, when I make these connections, is short circuit people's thinking. You know, make you not follow your usual train of association, but make you rewire. It literally -- when people say about the shock of recognition, it's literally re-cognition, rewiring how you think -- I had a joke to go with this and I forgot it. I'm so sorry. I'm getting like the woman in that joke about --
έχετε ακούσει το αστείο για τη γυναίκα που οδηγούσε με τη μητέρα της; Και η μητέρα είναι ηλικιωμένη. Και η μητέρα περνάει ένα κόκκινο φανάρι. Και η κόρη δεν θέλει να πει τίποτα. Δεν θέλει να πει: "Είσαι πολύ μεγάλη για να οδηγείς." Και η μητέρα περνάει και από δεύτερο κόκκινο φανάρι. Και η κόρη λέει, όσο πιο διακριτικά μπορεί: "Μαμά, γνωρίζεις ότι μόλις πέρασες από δύο κόκκινα φανάρια;" Και η μητέρα λέει: "Ω, οδηγώ;"
have you heard this joke about the woman driving with her mother? And the mother is elderly. And the mother goes right through a red light. And the daughter doesn't want to say anything. She doesn't want to be like, "You're too old to drive." And the mother goes through a second red light. And the daughter says, as tactfully as possible, "Mom, are you aware that you just went through two red lights?" And the mother says, "Oh! Am I driving?"
(Γέλια)
(Laughter)
Και αυτό είναι το σοκ της αναγνώρισης στο σοκ της αναγνώρισης. Αυτό ολοκληρώνει την τετράδα.
And that's the shock of recognition at the shock of recognition. That completes the quadruple.
(Γέλια)
(Laughter)
Θέλω μόνο να πω δύο πράγματα ακόμα. Το ένα είναι, ένα ακόμα χαρακτηριστικό του κατεργάρη είναι ότι ο κατεργάρης πρέπει να περπατά κατά μήκος αυτής της λεπτής γραμμής. Πρέπει να έχει αέρα. Και ξέρετε το μεγαλύτερο εμπόδιο για εμένα, στο να κάνω αυτό που κάνω, είναι να δημιουργώ το έργο μου ώστε να μοιάζει προετοιμασμένο και απροετοίμαστο. Το να βρίσκεις την ισορροπία μεταξύ αυτών των πραγμάτων είναι πάντα επικίνδυνο επειδή μπορεί να περάσεις περισσότερο απ' ό,τι πρέπει στην κατεύθυνση του απροετοίμαστου. Αλλά το να είσαι περισσότερο προετοιμασμένος δεν αφήνει χώρο στα ατυχήματα για να συμβούν.
I just want to say two more things. One is, another characteristic of trickster is that the trickster has to walk this fine line. He has to have poise. And you know the biggest hurdle for me, in doing what I do, is constructing my performance so that it's prepared and unprepared. Finding the balance between those things is always dangerous because you might tip off too much in the direction of unprepared. But being too prepared doesn't leave room for the accidents to happen.
Σκεφτόμουν αυτό που έλεγε χθες ο Μοσέ Σαφντί για την ομορφιά, επειδή στο βιβλίο του, ο Χάιντ λέει ότι κάποιες φορές ο κατεργάρης μπορεί να περάσει στην ομορφιά. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να χάσεις όλες τις άλλες αρετές επειδή από τη στιγμή που είσαι στην ομορφιά είσαι σε ένα τελειωμένο πράγμα. Είσαι σε κάτι που καταλαμβάνει χώρο και κατοικεί στον χρόνο. Είναι ένα αληθινό πράγμα. Είναι πάντα κάτι εξωπραγματικό να δεις κάτι όμορφο. Αλλά εάν δεν το κάνεις αυτό, εάν επιτρέψεις στα ατυχήματα να συνεχίσουν να συμβαίνουν, έχεις τη δυνατότητα να ακολουθήσεις ένα μήκος κύματος. Μου αρέσει να σκέφτομαι αυτό που κάνω σαν ένα κύμα πιθανοτήτων. Όταν περνάς στην ομορφιά το κύμα πιθανοτήτων καταρρέει σε μια πιθανότητα. Και μου αρέσει να εξερευνώ όλες τις πιθανότητες με την ελπίδα ότι θα βρεθώ στο μήκος κύματος του κοινού μου.
I was thinking about what Moshe Safdie said yesterday about beauty because in his book, Hyde says that sometimes trickster can tip over into beauty. But to do that you have to lose all the other qualities because once you're into beauty you're into a finished thing. You're into something that occupies space and inhabits time. It's an actual thing. And it is always extraordinary to see a thing of beauty. But if you don't do that, if you allow for the accident to keep on happening, you have the possibility of getting on a wavelength. I like to think of what I do as a probability wave. When you go into beauty the probability wave collapses into one possibility. And I like to explore all the possibilities in the hope that you'll be on the wavelength of your audience.
Και η τελευταία αρετή του κατεργάρη για την οποία θέλω να πω είναι ότι δεν χρειάζεται να έχει ένα σπιτικό. Είναι πάντα στο δρόμο. Θέλω να πω σε σένα Ρίτσαρντ, κλείνοντας, ότι στο TED δημιούργησες ένα σπιτικό. Και σε ευχαριστώ που με προσκάλεσες σε αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.
And the one final quality I want to say about trickster is that he doesn't have a home. He's always on the road. I want to say to you Richard, in closing, that in TED you've created a home. And thank you for inviting me into it. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)