When I turned 19, I started my career as the first female photojournalist in the Gaza Strip, Palestine. My work as a woman photographer was considered a serious insult to local traditions, and created a lasting stigma for me and my family. The male-dominated field made my presence unwelcome by all possible means. They made clear that a woman must not do a man's job. Photo agencies in Gaza refused to train me because of my gender. The "No" sign was pretty clear.
Toen ik 19 werd, begon ik mijn carrière als de eerste vrouwelijke fotojournaliste in de Gazastrook, Palestina. Mijn werk als vrouwelijke fotograaf werd beschouwd als een ernstige belediging van lokale tradities, en zorgde voor een blijvend stigma voor mij en mijn familie. De voornamelijk mannelijke branche maakte mijn aanwezigheid onwelkom op alle mogelijke manieren. Ze maakten het duidelijk dat een vrouw nooit de job van een man mag doen. Foto-agentschappen in Gaza weigerden mij op te leiden omwille van mijn geslacht. Het bord met 'Nee' op was duidelijk.
Three of my colleagues went as far as to drive me to an open air strike area where the explosion sounds were the only thing I could hear. Dust was flying in the air, and the ground was shaking like a swing beneath me. I only realized we weren't there to document the event when the three of them got back into the armored Jeep and drove away, waving and laughing, leaving me behind in the open air strike zone.
Drie van mijn collega's brachten mij zelfs naar een gebied dat gebombardeerd werd, waar het geluid van de explosies het enige was dat ik kon horen. Stof vloog in de lucht, en de grond schudde als een schommel. Ik realiseerde pas dat we er niet waren om verslag uit te brengen toen de drie collega's terug in de gepantserde jeep stapten en wegreden, al lachend en wuivend, terwijl ze mij achterlieten in een bombardement.
For a moment, I felt terrified, humiliated, and sorry for myself. My colleagues' action was not the only death threat I have received, but it was the most dangerous one.
Op dat ogenblik was ik doodsbang, vernederd, en vol met zelfmedelijden. Wat mijn collega's hadden gedaan, was niet de enige doodsbedreiging die ik heb gekregen, maar het was wel de gevaarlijkste.
The perception of women's life in Gaza is passive. Until a recent time, a lot of women were not allowed to work or pursue education. At times of such doubled war including both social restrictions on women and the Israeli-Palestinian conflict, women's dark and bright stories were fading away. To men, women's stories were seen as inconsequential.
Wat men zich voorstelt van een vrouwenleven in Gaza is passief. Tot recent was het veel vrouwen niet toegestaan te werken of onderwijs te volgen. Ten tijde van zo'n dubbele oorlog -- sociale beperkingen voor vrouwen en het Israëlisch - Palestijns conflict -- vielen de donkere en lichte verhalen van vrouwen weg. Mannen bestempelden de verhalen van vrouwen als irrelevant. Ik begon meer aandacht te besteden
I started paying closer attention to women's lives in Gaza. Because of my gender, I had access to worlds where my colleagues were forbidden. Beyond the obvious pain and struggle, there was a healthy dose of laughter and accomplishments. In front of a police compound in Gaza City during the first war in Gaza, an Israeli air raid managed to destroy the compound and break my nose. For a moment, all I saw was white, bright white, like these lights. I thought to myself I either got blind or I was in heaven. By the time I managed to open my eyes, I had documented this moment.
aan het leven van vrouwen in Gaza. Omdat ik een vrouw ben, had ik toegang tot werelden waar mijn collega's niet toegelaten waren. Voorbij de vanzelfsprekende pijn en strijd, bevond zich een gezonde dosis gelach en prestaties. Voor een politiekamp in Gaza Stad tijdens de eerste oorlog in Gaza, slaagde een Israëlische luchtaanval erin het kamp te vernietigen en mijn neus te breken. Even was al wat ik zag wit, helder wit, zoals deze lichten. Ik dacht bij mezelf: ofwel ben ik blind geworden ofwel ben ik in de hemel. Tegen de tijd dat ik mijn ogen kon openen, had ik dit moment gedocumenteerd. Mohammed Khader, een Palestijnse arbeider
Mohammed Khader, a Palestinian worker who spent two decades in Israel, as his retirement plan, he decided to build a four-floor house, only by the first field operation at his neighborhood, the house was flattened to the ground. Nothing was left but the pigeons he raised and a jacuzzi, a bathtub that he got from Tel Aviv. Mohammed got the bathtub on the top of the rubble and started giving his kids an every morning bubble bath.
die twee decennia heeft doorgebracht in Israël, had beslist als pensioenplan een huis te bouwen met vier verdiepingen, alleen werd bij de eerste aanval over land in zijn wijk het huis met de grond gelijk gemaakt. Er bleef niets van over, behalve de duiven die hij er kweekte en een bubbelbad, dat hij had gehaald in Tel Aviv. Mohammed zette de badkuip bovenop het puin en begon zijn kinderen een dagelijks ochtendlijk bubbelbad te geven. Het is niet mijn bedoeling de littekens van de oorlog te verbergen
My work is not meant to hide the scars of war, but to show the full frame of unseen stories of Gazans. As a Palestinian female photographer, the journey of struggle, survival and everyday life has inspired me to overcome the community taboo and see a different side of war and its aftermath. I became a witness with a choice: to run away or stand still.
maar om het volledige beeld te tonen van ongeziene verhalen van de bewoners van Gaza. Als Palestijnse vrouwelijke fotograaf, heeft de tocht van het worstelen, overleven en het dagelijks leven mij geïnspireerd om het taboe in de gemeenschap te overwinnen en een andere kant van oorlog en zijn gevolgen te zien. Ik ben een getuige geworden die kon kiezen: weglopen of stilstaan. Dankuwel.
Thank you.
(Applaus)
(Applause)