When I turned 19, I started my career as the first female photojournalist in the Gaza Strip, Palestine. My work as a woman photographer was considered a serious insult to local traditions, and created a lasting stigma for me and my family. The male-dominated field made my presence unwelcome by all possible means. They made clear that a woman must not do a man's job. Photo agencies in Gaza refused to train me because of my gender. The "No" sign was pretty clear.
Би 19 нас хүрээд анх ажлын гараагаа Палестины Газын зурваст анхны эмэгтэй фото-сэтгүүлчээр эхлүүлсэн юм. Энэ нь орон нутгийн уламжлалыг эвдэж, иргэдийг доромжилсон мэт явдал болсон бөгөөд надад, миний гэр бүлд муу нэр зүүхэд хүргэсэн. Эцгийн эрхт ёс ноёрхсон тэр газар миний оршихуйг бүх талаар үгүйсгэж байлаа. Тэд эмэгтэйчүүдийг эрчүүдийн ажилд оролцох хэрэггүй гэж үздэг. Ийнхүү хүйсийн байдлаас болоод Газын фото агентлаг намайг ажилд авахаас татгалзсан. Хаана ч очсон "Үгүй"-тэй нүүр тулгарч байлаа.
Three of my colleagues went as far as to drive me to an open air strike area where the explosion sounds were the only thing I could hear. Dust was flying in the air, and the ground was shaking like a swing beneath me. I only realized we weren't there to document the event when the three of them got back into the armored Jeep and drove away, waving and laughing, leaving me behind in the open air strike zone.
Мэргэжил нэгт гурван найз намайг чихэнд зөвхөн дэлбэрэлтийн дуу чимээ сонсогдох, агаарын дайралтад байнга өртөх болсон газарт авч ирлээ. Хаа сайгүй тоос боссон хөл доор чичирхийлсэн газар байсан. Тэр гурав хуягласан Жийп машинд буцаж суугаад, надруу гараа даллан инээлдэж, намайг орхин явах үед л би бид нар эндхийг сурвалжлах гэж ирээгүй болохыг ойлгож билээ.
For a moment, I felt terrified, humiliated, and sorry for myself. My colleagues' action was not the only death threat I have received, but it was the most dangerous one.
Би айсан, бас доромжлуулсан мэдрэмжийг мэдэрч, өөрийгөө зүхсэн. Тэдний хийсэн үйлдэл намайг үхэх аюулд хүргэсэн нь хамгийн аймар нь байлаа.
The perception of women's life in Gaza is passive. Until a recent time, a lot of women were not allowed to work or pursue education. At times of such doubled war including both social restrictions on women and the Israeli-Palestinian conflict, women's dark and bright stories were fading away. To men, women's stories were seen as inconsequential.
Эмэгтэйчүүдийг ойлгох үзэл Газад бараг үгүй. Саяхныг хүртэл тэндхийн олон эмэгтэйчүүд ажил эрхлэх, боловсрол олох нь боломжгүй зүйл байсан. Энэхүү нийгмийн шахалт хавчлага болон Израйл-Палестины мөргөлдөөний үеэр эмэгтэйчүүдийн эрх ашиг улам бүдгэрсээр байлаа. Эрэгтэйчүүдэд эмэгтэйчүүдийн энэ мэт түүхүүд ялих шалихгүй зүйл мэт болж хувирсан.
I started paying closer attention to women's lives in Gaza. Because of my gender, I had access to worlds where my colleagues were forbidden. Beyond the obvious pain and struggle, there was a healthy dose of laughter and accomplishments. In front of a police compound in Gaza City during the first war in Gaza, an Israeli air raid managed to destroy the compound and break my nose. For a moment, all I saw was white, bright white, like these lights. I thought to myself I either got blind or I was in heaven. By the time I managed to open my eyes, I had documented this moment.
Би Газа дахь эмэгтэйчүүдийн амьдралд анхаарлаа хандуулах болов. Би мэргэжил нэгтнүүдээсээ ганцхан хүйсээрээ ялгагдах учир тэдний хийх эрхгүй зарим зүйлийг хийх боломжтой байлаа. Бидэнд элдэв хавчлага, зовиур байсан ч гэлээ хийж бүтээх авьяас чадвар, ирээдүйдээ итгэх итгэл байсан юм. Газа хотын өмнө зүгт байрлах Цагдаагийн хэсгийн урд Израйлын агаарын гэнэтийн довтолгоо хийгдсэн нь тэр хавийг сүйтгээд зогсохгүй, миний хамрыг гэмтээсэн. Миний харж байсан зүйл зөвхөн цагаан, яг л энэ гэрэл шиг зүйл байсан. Бүр хараагүй болчихлоо эсвэл диваажинд байна гэж л бодогдож байлаа. Цаг нь болоход миний нүд нээгдэж, би энэ зургийг дарсан юм.
Mohammed Khader, a Palestinian worker who spent two decades in Israel, as his retirement plan, he decided to build a four-floor house, only by the first field operation at his neighborhood, the house was flattened to the ground. Nothing was left but the pigeons he raised and a jacuzzi, a bathtub that he got from Tel Aviv. Mohammed got the bathtub on the top of the rubble and started giving his kids an every morning bubble bath.
Мохаммед Кадер гэх Израйлд 20 жил ажиллаад тэтгэвэрт гарсан Палестин хүн нутагтаа эргэж ирээд нэг оролдлогоор, хөршийнхөө дэргэд дөрвөн давхар байшин барих төлөвлөгөө гаргаж, биелүүлсэн боловч тэрхүү довтолгооноор байшин нь газартай тэгшлэгдсэн билээ. Түүнд өөрийнх нь тэжээвэр тагтаа болон Тель Авиваас авчирсан Жакуззи угаалгын тэвшээс өөр юу ч үлдээгүй юм. Түүнээс хойш Мохаммед тэвшийг бул чулуун дээр байрлуулаад, хүүхдүүдээ өглөө бүр хөөстэй усанд оруулдаг болсон.
My work is not meant to hide the scars of war, but to show the full frame of unseen stories of Gazans. As a Palestinian female photographer, the journey of struggle, survival and everyday life has inspired me to overcome the community taboo and see a different side of war and its aftermath. I became a witness with a choice: to run away or stand still.
Миний ажил бол дайнаас учирсан муу муухайг нуух бус харин Газад болсон нуугдмал үйл явдлуудыг тал бүрээс нь дэлгэх. Палестины эмэгтэй фото-сэтгүүлчийн хувьд ажил, амьдралын төлөөх тэмцэх тэмцэл намайг нийгмийн дарлалаас ангижруулж, дайны ялгаатай тал буюу хор уршгийг олж харах урам зоригийг надад өгсөн юм. Би "замаасаа буц эсвэл зоригтой урагшил" гэсэн сонголтыг биеэрээ мэдэрсэн.
Thank you.
Баярлалаа.
(Applause)
(Алга ташилт)