When I turned 19, I started my career as the first female photojournalist in the Gaza Strip, Palestine. My work as a woman photographer was considered a serious insult to local traditions, and created a lasting stigma for me and my family. The male-dominated field made my presence unwelcome by all possible means. They made clear that a woman must not do a man's job. Photo agencies in Gaza refused to train me because of my gender. The "No" sign was pretty clear.
19 տարեկանում ես սկսեցի իմ կարիերան որպես առաջին կին ֆոտոլրագրող Գազայի հատվածում՝ Պաղեստինում: Իմ աշխատանքը, որպես ֆոտոլրագրող համարվում էր լուրջ վիրավորանք տեղի ավանդույթներին, եւ դարձավ հրարատեւ խայտառակություն իմ եւ իմ ընտանիքի համար: Իմ ներկայությունը արական սեռի կողմից գերակշռող ոլորտում անցանկալի էր բոլոր առումներով: Նրանք պարզ հասկացրեցին, որ կինը չպետք է կատարի տղամարդու աշխատանք: Գազայի լուսանկարչական գործակալությունները մերժում էր ինձ վերապատրաստել իմ սեռի պատճառով: «Ոչ» -ի նշանը բավականին ակնահայտ էր:
Three of my colleagues went as far as to drive me to an open air strike area where the explosion sounds were the only thing I could hear. Dust was flying in the air, and the ground was shaking like a swing beneath me. I only realized we weren't there to document the event when the three of them got back into the armored Jeep and drove away, waving and laughing, leaving me behind in the open air strike zone.
Մի անգամ իմ գործընկերներից երեքը ինձ տարան բաց օդային հարվածային տարածք, որտեղ պայթյունների ձայնը միակ ձայնն էր, որը ես կարող էի լսել: Փոշին պատել էր օդը, իսկ հողը ճոճանակի պես ճոճվում էր ոտքերիս տակ: Ես այն ժամանակ հասկացա, որ մենք այնտեղ չենք գնացել իրադարձությունը վավերագրելու համար, երբ նրանք երեքով նստեցին զրահապատ Ջիփը եւ ետ սլացան, ձեռքով թափահարելով եւ ծիծաղելով՝ թողնելով ինձ բաց օդային հարվածային տարածքում:
For a moment, I felt terrified, humiliated, and sorry for myself. My colleagues' action was not the only death threat I have received, but it was the most dangerous one.
Մի պահ ես սարսափեցի, ինքս ինձ խղճալով եւ նվաստացված զգալով: Իմ գործընկերների գործողությունը միակ մահվան սպառնալիք չէր նրանց կողմից բայց ամենավտանգավորն էր:
The perception of women's life in Gaza is passive. Until a recent time, a lot of women were not allowed to work or pursue education. At times of such doubled war including both social restrictions on women and the Israeli-Palestinian conflict, women's dark and bright stories were fading away. To men, women's stories were seen as inconsequential.
Գազայում կնոջ կյանքը չի գնահատվում: Մինչեւ վերջին ժամանակներս շատ կանանց չեր թույլատրվում աշխատել կամ ուսում ստանալ: Նմանատիպ երկակի պատերազմների ժամանակ, երբ կիրառվում են սոցիալական սահմանափակումներ կանանց նկատմամբ եւ տեղի է ունենում Իսրայելի եւ Պաղեստինի հակամարտությունը, կանանց մութ եւ վառ պատմությունները անհայտանում էին: Տղամարդկանց համար կանանց պատմությունները համարվում էին աննշան:
I started paying closer attention to women's lives in Gaza. Because of my gender, I had access to worlds where my colleagues were forbidden. Beyond the obvious pain and struggle, there was a healthy dose of laughter and accomplishments. In front of a police compound in Gaza City during the first war in Gaza, an Israeli air raid managed to destroy the compound and break my nose. For a moment, all I saw was white, bright white, like these lights. I thought to myself I either got blind or I was in heaven. By the time I managed to open my eyes, I had documented this moment.
Ես սկսեցի ավելի ուշադիր հետեւել Գազայում ապրող կանանց կյանքին: Իմ սեռի շնորհիվ ես կարող էի մուտք գործել մի աշխարհ ուր իմ գործընկերերի մուտքը արգելված էր: Բացի ակնհայտ ցավից եւ պայքարից այնտեղ առկա էր ծիծաղի եւ ձեռքբերումների չափաբաժին: Գազա քաղաքի ոստիկանության բաժնի դիմաց, Գազայում առաջին պատերազմի ժամանակ, Իսրայելի օդային հարձակումը կարողացավ կործանել բաժանմունքը եւ կոտրել իմ քիթը: Այդ պահին, ես միայն տեսնում էի սպիտակ, վառ սպիտակ, այս տիպի լույսեր: Մտածեցի կամ կուրացել եմ կամ դրախտում եմ: Երբ կարողացա բացել աչքերս ես վավերագրեցի այս պահը:
Mohammed Khader, a Palestinian worker who spent two decades in Israel, as his retirement plan, he decided to build a four-floor house, only by the first field operation at his neighborhood, the house was flattened to the ground. Nothing was left but the pigeons he raised and a jacuzzi, a bathtub that he got from Tel Aviv. Mohammed got the bathtub on the top of the rubble and started giving his kids an every morning bubble bath.
Մոհամեդ Խադերը՝ պաղեստինցի աշխատողը ով անց էր կացրել 20 տարի Իսրայելում, որպես իր կենսաթոշակային ծրագիր որոշեց կառուցել չորս հարկանի տուն, որը մարտական առաջին գիծի հարևանությամբ դարձավ, եւ նրա տունը հավասարեցվեց հողին: Մնացել էին միայն նրա աղավնիները, ջակուզին, եւ մի լոգարան, որը նա բերել էր Թել Ավիվից: Մոհամեդը լոգարանը դրեց որմաքարի վրա եւ սկսեց ամեն առավոտ երեխաներին լոգանք տալ:
My work is not meant to hide the scars of war, but to show the full frame of unseen stories of Gazans. As a Palestinian female photographer, the journey of struggle, survival and everyday life has inspired me to overcome the community taboo and see a different side of war and its aftermath. I became a witness with a choice: to run away or stand still.
Իմ աշխատանքը ոչ թե կայանում էր պատերազմի սպիները քողարկելու մեջ այլ ամբողջությամբ ցուցադրելու Գազայի բնակիչների անտեսանելի պատմությունները: Որպես պաղեստինցի կին ֆոտոնկարիչ, պայքարի ճանապարհը, գոյատեւումը եւ առօրյա կյանքը ոգեշնչեցին ինձ հաղթահարել համայնքի արգելքները եւ տեսնել պատերազմի մեկ այլ մասը եւ նրա հետեւանքները: Ես դարձա վկա իմ ընտրությամբ՝ փախչելու կամ մնալու:
Thank you.
Շնորհակալ եմ:
(Applause)
(Ծափահարություններ)