Όταν έγινα 19, ξεκίνησα την καριέρα μου ως η πρώτη γυναίκα φωτορεπόρτερ στη Λωρίδα της Γάζας, στην Παλαιστίνη. Η εργασία μου ως γυναίκα φωτογράφος θεωρήθηκε σοβαρή προσβολή προς τις τοπικές παραδόσεις, και αποτέλεσε ένα διαρκές στίγμα για μένα και την οικογένειά μου. Ο ανδροκρατούμενος αυτός χώρος έκανε την παρουσία μου ανεπιθύμητη με κάθε δυνατό τρόπο. Ξεκαθάρισαν ότι μια γυναίκα δεν πρέπει να κάνει μια ανδρική δουλειά. Τα φωτογραφικά πρακτορεία στη Γάζα αρνούνταν να με εκπαιδεύσουν εξαιτίας του φύλου μου. Η άρνηση ήταν αρκετά σαφής.
When I turned 19, I started my career as the first female photojournalist in the Gaza Strip, Palestine. My work as a woman photographer was considered a serious insult to local traditions, and created a lasting stigma for me and my family. The male-dominated field made my presence unwelcome by all possible means. They made clear that a woman must not do a man's job. Photo agencies in Gaza refused to train me because of my gender. The "No" sign was pretty clear.
Τρεις συνάδελφοί μου έφτασαν να με πάνε σε περιοχή όπου εξελισσόταν αεροπορικός βομβαρδιασμός και ο θόρυβος από τις εκρήξεις ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να ακούσω. Ο αέρας ήταν γεμάτος σκόνη και το έδαφος τρανταζόταν κάτω από τα πόδια μου. Κατάλαβα ότι δεν είμασταν εκεί για να καταγράψουμε το γεγονός μόνο όταν και οι τρεις τους ξαναμπήκαν στο θωρακισμένο τζιπ και απομακρύνθηκαν κουνώντας τα χέρια και γελώντας, εγκαταλείποντάς με μέσα στον χώρο της αεροπορικής επιδρομής.
Three of my colleagues went as far as to drive me to an open air strike area where the explosion sounds were the only thing I could hear. Dust was flying in the air, and the ground was shaking like a swing beneath me. I only realized we weren't there to document the event when the three of them got back into the armored Jeep and drove away, waving and laughing, leaving me behind in the open air strike zone.
Για μια στιγμή, ένιωσα τρόμο, εξευτελισμό και λύπη για την κατάστασή μου. Η πράξη των συναδέλφων μου δεν ήταν η μόνη θανάσιμη απειλή που είχα δεχθεί, αλλά ήταν η πιο επικίνδυνη.
For a moment, I felt terrified, humiliated, and sorry for myself. My colleagues' action was not the only death threat I have received, but it was the most dangerous one.
Η αντίληψη για τη ζωή των γυναικών στη Γάζα είναι παθητική. Μέχρι πρόσφατα, σε πολλές γυναίκες δεν επιτρεπόταν να εργάζονται ή να λαμβάνουν μόρφωση. Σε καιρούς τέτοιου διπλού πολέμου, που συμπεριλαμβάνει τους κοινωνικούς περιορισμούς στις γυναίκες και τις εχθροπραξίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, οι φωτεινές και σκοτεινές ιστορίες των γυναικών ξεθώριαζαν. Για τους άνδρες, οι ιστορίες των γυναικών θεωρούνταν ασήμαντες.
The perception of women's life in Gaza is passive. Until a recent time, a lot of women were not allowed to work or pursue education. At times of such doubled war including both social restrictions on women and the Israeli-Palestinian conflict, women's dark and bright stories were fading away. To men, women's stories were seen as inconsequential.
Άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή στις ζωές των γυναικών της Γάζας. Εξαιτίας του φύλου μου, είχα πρόσβαση σε κόσμους όπου οι συνάδελφοί μου απαγορεύονταν. Πέρα από τον προφανή πόνο και αγώνα, υπήρχε μια υγιής δόση γέλιου και επιτευγμάτων. Μπροστά σε αστυνομικό κτίριο στην Πόλη της Γάζας, κατά τον πρώτο πόλεμο στη Γάζα, μια Ισραηλινή αεροπορική επιδρομή κατάφερε να καταστρέψει το κτίριο και να σπάσει τη μύτη μου. Για μια στιγμή τα έβλεπα όλα λευκά, έντονα λευκά, όπως αυτά τα φώτα. Σκέφτηκα μέσα μου ότι είτε τυφλώθηκα ή ήμουν στον Παράδεισο. Μέχρι να καταφέρω να ανοίξω τα μάτια μου, είχα καταγράψει αυτό το στιγμιότυπο.
I started paying closer attention to women's lives in Gaza. Because of my gender, I had access to worlds where my colleagues were forbidden. Beyond the obvious pain and struggle, there was a healthy dose of laughter and accomplishments. In front of a police compound in Gaza City during the first war in Gaza, an Israeli air raid managed to destroy the compound and break my nose. For a moment, all I saw was white, bright white, like these lights. I thought to myself I either got blind or I was in heaven. By the time I managed to open my eyes, I had documented this moment.
Ο Μοχάμεντ Χάντερ, ένας Παλαιστίνιος εργάτης που πέρασε δύο δεκαετίες στο Ισραήλ, σκέφτηκε κατά τη συνταξιοδότησή του να χτίσει ένα τετραόροφο σπίτι, μόνο που με την πρώτη επιδρομή στη γειτονιά του το σπίτι ισοπεδώθηκε. Δεν έμεινε τίποτα εκτός από τα περιστέρια που εξέτρεφε και ένα τζακούζι, μια μπανιέρα που είχε πάρει από το Τελ Αβίβ. Ο Μοχάμεντ έβαλε την μπανιέρα στην κορυφή του σωρού των ερειπίων και έκανε αφρόλουτρο στα παιδιά του κάθε πρωί.
Mohammed Khader, a Palestinian worker who spent two decades in Israel, as his retirement plan, he decided to build a four-floor house, only by the first field operation at his neighborhood, the house was flattened to the ground. Nothing was left but the pigeons he raised and a jacuzzi, a bathtub that he got from Tel Aviv. Mohammed got the bathtub on the top of the rubble and started giving his kids an every morning bubble bath.
Η δουλειά μου δεν είναι να κρύβω τις πληγές που ανοίγει ο πόλεμος, αλλά να δείχνω όλο το φάσμα των άγνωστων ιστοριών των κατοίκων της Γάζας. Ως Παλαιστίνια γυναίκα φωτογράφος, το χρονικό της πάλης, της επιβίωσης και της καθημερινής ζωής με ενέπνευσε να ξεπεράσω τα ταμπού της κοινότητας και να δω μια άλλη πλευρά του πολέμου και του απόηχου που αφήνει. Έγινα μάρτυρας με μια επιλογή: να το βάλω στα πόδια ή να μείνω στη θέση μου.
My work is not meant to hide the scars of war, but to show the full frame of unseen stories of Gazans. As a Palestinian female photographer, the journey of struggle, survival and everyday life has inspired me to overcome the community taboo and see a different side of war and its aftermath. I became a witness with a choice: to run away or stand still.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)