In 1903, the President of the United States took a three-day camping trip in California’s Yosemite Valley. President Theodore Roosevelt slept in a grove of towering Sequoia trees, camped in a snowstorm, and spent hours talking around the campfire with his host and guide, conservationist John Muir. Roosevelt famously loved the outdoors, but Muir had invited him there for more than just camping: Yosemite was in danger.
ב-1903, נשיא ארצות הברית יצא לטיול קמפינג בן שלושה ימים לעמק יוסמיטי בקליפורניה. הנשיא תיאודור רוזוולט ישן בחורשה של עצי סקויה מתנשאים, עשה קמפינג בסופת שלג, ובילה שעות בשיחה סביב מדורה עם המארח והמדריך שלו, ג'ון מוייר, שדגל בשמירה על הטבע. רוזוולט היה מפורסם באהבתו לטבע, אבל מוייר הזמין אותו לשם ליותר מקמפינג: יוסמיטי היה בסכנה.
Though Yosemite became protected land in 1864, the valley was still at risk for overdevelopment in 1903. It was at the heart of a decades-old struggle to set aside land for both preservation and public use— two goals that were much easier said than done.
למרות שיוסמיטי הפך לשמורת טבע ב-1864, העמק עדיין היה בסכנה לפיתוח יתר ב-1903. זה היה בלב מאבק בן עשור לייעוד קרקע גם לשימור וגם לשימוש ציבורי -- שתי מטרות שקל יותר להציב מאשר לבצע.
The battle over Yosemite began with the 1849 gold rush, when miners surged west, seeking gold in the Sierra Nevada foothills. In 1851, a state-sanctioned militia, drove the Ahwahneechee tribe from Yosemite Valley. Those who managed to return witnessed white settlers claiming the land, felling giant sequoias, and building hotels and saloons.
הקרב על יוסמיטי החל בבֶּהָלָה לַזָּהָב של 1849, כשכורים גאו למערב, בחיפוש אחר זהב למרגלות הרי סיירה נבאדה. ב-1851, מיליציה מטעם המדינה, גירשה את שבט האהוונצ'י מעמק יוסמיטי. אלה שהצליחו לחזור ראו איך המתיישבים הלבנים תובעים את האדמה לעצמם, כורתים עצי סקוייה עצומים, ובונים מלונות ומסבאות.
In response, a small group of concerned Californians lobbied senator John Conness to protect the valley from private interests. In 1864, Congress passed Conness’ bill, granting the Yosemite Valley to the State of California, marking the first time the U.S. government brought land under public protection. But the management of that land remained an open question, one that would only become more complicated as more lands came under similar protection.
כתגובה, קבוצה קטנה של אנשי קליפורניה מודאגים הפעילו לובי על הסנאטור ג'ון קונס כדי שיגן על העמק מאינטרסים פרטיים. ב-1864, הקונגרס העביר את החוק של קונס, מה שהעביר את עמק יוסמיטי למדינת קליפורניה, וסימן את הפעם הראשונה שממשלת ארצות הברית העניקה הגנה ציבורית לקרקע. אבל ניהול הקרקע נותר שאלה פתוחה, שבהמשך הפכה למורכבת יותר, כשקרקעות נוספים זכו להגנה דומה.
Seven years later, geologist Ferdinand Hayden led an expedition to the Yellowstone Plateau, which many Native American tribes used for ceremonies, hunting, and trade. The expedition’s scientists and artists brought back news of spectacular geysers and hot springs, inspiring widespread support to bring Yellowstone under government protection— and restrict native people’s access to the land. However, unlike Yosemite, Yellowstone couldn’t be granted to a state— it was part of three U.S. territories that hadn’t become states yet. Instead, Congress brought Yellowstone under federal stewardship in 1872, creating the world’s first true National Park.
שבע שנים מאוחר יותר, הגאולוג פרדיננד היידן הוביל משלחת לרמת ילוסטון, ששבטים אמריקנים-ילידים רבים השתמשו בה לטקסים, צייד, ומסחר. המדענים והאמנים במשלחת חזרו עם סיפורים על גייזרים יוצאי דופן ומעיינות חמים, ועוררו תמיכה נרחבת לתת לילוסטון הגנה ממשלתית -- ולהגביל את הגישה של העמים הילידים לקרקע. עם זאת, בניגוד ליוסמיטי, אי אפשר היה להעביר את ילוסטון למדינה -- כי הוא היה חלק משלוש טריטוריות שעדיין לא הפכו למדינות. במקום זאת, הקונגרס הכניס את ילוסטון תחת חסות פדרלית ב-1872, ויצר את הפארק הלאומי הראשון באמת בעולם.
During his presidency, Teddy Roosevelt was instrumental in expanding the lands under public protection. By 1916, there were fifteen national parks. But the problem of management remained unsolved, and maintenance of the park was handled haphazardly over multiple government departments. Straightforward tasks like building roads and hiring personnel required inefficient bureaucratic maneuvering. None of the departments had set rules for conduct in the park, so hunters killed park wildlife, cattle overgrazed fields, and visitors vandalized landmarks.
במהלך נשיאותו, טדי רוזוולט היה חיוני בהרחבת ההגנה הציבורית על קרקעות. עד 1916, היו חמישה עשר פארקים לאומיים. אבל בעיית הניהול נשארה לא פתורה, ואחזקת הפארקים טופלה בחוסר אחריות בין כמה מחלקות ממשלתיות. משימות ברורות כמו סלילת כבישים ושכירת כוח אדם דרשו תמרונים ביורוקרטים לא יעילים. אף אחת מהמחלקות לא קבעה חוקים להתנהגות בפארק, אז ציידים הרגו חיות בר, רעיית בקר חיסלה את השדות, ומבקרים הרסו את הנוף.
The solution came from Canada, which had a highly effective centralized park service. In 1916, the United States established the National Park Service based on this model. To this day, the mission for the park service is comprised of two goals that sometimes conflict: to conserve the parks for the future and to allow the public to enjoy them. That’s a delicate balancing act: roads, trails, and other infrastructure make the parks accessible to visitors, but also alter the landscape, while visitors themselves can contribute to pollution, erosion, and damage of delicate ecosystems. The very history of preservation can also be at odds with this mission. Many parks were not, at the time of their founding, the uninhabited wilderness that’s become the standard for their preservation. Instead, many were homes or places of worship for native peoples, who lost access to these lands in the name of public use. Only recently has the National Park Service begun to reckon with this legacy and engage Native Americans in park management. Around the world, indigenous communities play crucial roles in land management and preservation.
הפתרון הגיע מקנדה, שלה היה שירות פארקים מאוד ריכוזי ואפקטיבי. ב-1916, ארצות הברית הקימה את שירות הפארקים הלאומיים שהתבסס על המודל הזה. עד היום, המשימה של שירות הפארקים מורכבת משתי מטרות שלפעמים מתנגשות זו בזו: לשמר את הפארקים לעתיד ולאפשר לציבור להנות מהם. זו פעולת איזון עדינה: כבישים, שבילים, ותשתיות אחרות מנגישים את הפארקים למבקרים, אבל גם משנים את פני השטח, בעוד המבקרים עצמם יכולים לתרום לזיהום, שחיקה, ונזק למערכות אקולוגיות עדינות. היסטוריית השימור יכולה אף היא לפגוע במטרת השימור. בזמן היווסדם, פארקים רבים לא היו נוף פראי ובלתי מיושב שהפך לסְטַנְדַּרְט לשימורם. במקום זאת, רבים מהם היוו בתים או אתרי פולחן לעמים ילידים, שאיבדו גישה לאדמות האלו בשם הצורך הציבורי. רק לאחרונה שירות הפארקים הלאומי החל להתמודד עם המורשת הזו ולערב אמריקנים-ילידים בניהול הפארקים. מסביב לעולם, קהילות ילידיות משחקות תפקידים חשובים בניהול ושימור קרקעות.
Today, there are thousands of national parks worldwide, and each must balance public use with historical and ecological preservation. Parks in New Zealand, Iceland, Australia, and South Africa have experienced severe erosion as visitor numbers have skyrocketed. Some, like Mu Ko Similan National Park in Thailand, have closed sections to tourists entirely to allow the ecosystem to recover.
כיום, יש אלפי פארקים לאומיים בעולם, וכל אחד מהם חייב לאזן בין שימוש ציבורי לבין שימור היסטורי ואקולוגי. פארקים בניו זילנד, איסלנד, אוסטרליה, ודרום אפריקה חוו שחיקה קשה כשמספר המבקרים עלה בחדות. כמה פארקים, כמו הפארק הלאומי מו קו סימיליאן בתאילנד, סגרו כמה חלקים בפני תיירים, כדי לאפשר למערכת האקולוגית להתאושש.
National Parks have preserved irreplaceable landscapes for future generations. They also force us to reckon with hard questions: what are our responsibilities to this planet, and to each other?
פארקים לאומיים שימרו לדורות הבאים נופים חד-פעמיים. הם גם מכריחים אותנו להתמודד עם השאלות הקשות: מה האחריות שלנו לכוכב הלכת, וזה לזו?