I'm a pediatrician and an anesthesiologist, so I put children to sleep for a living. (Laughter) And I'm an academic, so I put audiences to sleep for free. (Laughter) But what I actually mostly do is I manage the pain management service at the Packard Children's Hospital up at Stanford in Palo Alto. And it's from the experience from about 20 or 25 years of doing that that I want to bring to you the message this morning, that pain is a disease.
Unë jam pediatër dhe një anesteolog, pra unë i vendosi fëmijet në gjumë për të fituar bukën e gojës (Qeshen) Dhe unë jam një akademik, pra i vendosi audiencën në gjum pa pagesë. (Qeshen) Mirpo atë që unë faktikishtë më së shumti bëjë është menaxhimi i shërbimit të dhembjes në Packard Children Hospital në Stanford në Palo Alto. Dhe është nga eksperienca nga 20 deri 25 vite duke e bërë këtë punë që unë dëshiroj t'ju sjellim porosinë këtë mengjes, që dhembae është një sëmundje.
Now most of the time, you think of pain as a symptom of a disease, and that's true most of the time. It's the symptom of a tumor or an infection or an inflammation or an operation. But about 10 percent of the time, after the patient has recovered from one of those events, pain persists. It persists for months and oftentimes for years, and when that happens, it is its own disease. And before I tell you about how it is that we think that happens and what we can do about it, I want to show you how it feels for my patients. So imagine, if you will, that I'm stroking your arm with this feather, as I'm stroking my arm right now. Now, I want you to imagine that I'm stroking it with this. Please keep your seat. (Laughter) A very different feeling. Now what does it have to do with chronic pain? Imagine, if you will, these two ideas together. Imagine what your life would be like if I were to stroke it with this feather, but your brain was telling you that this is what you are feeling -- and that is the experience of my patients with chronic pain. In fact, imagine something even worse. Imagine I were to stroke your child's arm with this feather, and their brain [was] telling them that they were feeling this hot torch.
Tani shumicen e kohës, ju mendoni për dhimbëjen si një simptomë e një sëmundje, dhe ajo është e vërtet shumicën e kohës. Është simptoma e një tumori apo një infeksioni apo një inflamacioni apo një operacioni. Mirpo rreth 10 përqind të kohës, pasi që pacjenti të jetë shëruar nga njëra nga këto, dhimbja vazhdon. Vazhdon për muaj të tërë dhe shpeshëherë për vite, dhe kur ajo ndodh, është sëmundja e tij. Dhe përpara se t'ju them se çfarë është dhe si mendojmë që ajo ndodhë dhe çfarë ne mund të bejmë për të, Dëshiroj t'ju tregoj se si ndihem për pacientët e mi. Pra imagjinoni, nese do të mendoni se une jam duke goditurë krahun tuaj me këtë pupël, siç jam duke e shtrënguar krahun tim. Tani, unë dëshiroj që të imagjinoni që unë po e godas më këtë. Ju lutem mbahuni për karrige tuaja. (Qeshen) Ndjenjë shumë e ndryshme. Çfarë ka të bejë kjo me dhembjen kronike? Imagjinoni, imagjinoni se si të ishte jeta nese unë do t'ju goditja me këtë pupël, mirpo truri juaj ju thoshte ] atë që kjo po ndjen -- dhe ky është eksperimenti që pacientet e mi me dhimbje kronike. Në faktë, imagjinoni disa edhe më të keqe. Imagjinoni që unë ishte duke e goditur krahun e fëmijes suaj me këtë pupulë dhe truri i tyre [ishte] duke i thënë atyre që ata po ndjenin këtë turturë të nxehtë.
That was the experience of my patient, Chandler, whom you see in the photograph. As you can see, she's a beautiful, young woman. She was 16 years old last year when I met her, and she aspired to be a professional dancer. And during the course of one of her dance rehearsals, she fell on her outstretched arm and sprained her wrist. Now you would probably imagine, as she did, that a wrist sprain is a trivial event in a person's life. Wrap it in an ACE bandage, take some ibuprofen for a week or two, and that's the end of the story. But in Chandler's case, that was the beginning of the story. This is what her arm looked like when she came to my clinic about three months after her sprain. You can see that the arm is discolored, purplish in color. It was cadaverically cold to the touch. The muscles were frozen, paralyzed -- dystonic is how we refer to that. The pain had spread from her wrist to her hands, to her fingertips, from her wrist up to her elbow, almost all the way to her shoulder.
Ai ishte eksperimenti me pacientin tim, Chandler, të cilin po e shihni në fotografi. Siç mund ta shihni, ajo është e bukur, grua e re. Ajo ishte 16 vjeç vitin e kaluar kur unë e takova atë, dhe ajo spironte të ishte vallëzuese profesjonale. Dhe gjatë njërit nga kurseve të saj të kërcimeve, ajo ra në posht me krahë dhe e ndryshi doren. Tani ju mund ta imagjinoni, gjersa e bëri atë, atë kyçjen e dorës është një gjë tjetër në jeten përsonale. Mbështjellur në një ACE fashë, merr ca libuprofen për një javë ose dy, dhe kjo është fundi i tregimit. Mirpo në rastinë e Chandler-ës, ai ishte fillimit i tregimit. Ky është krahu i saj siç u dukë kur ajo erdhi në klinikën time rreth tre muaj më parë. Ju mund ta shihni se krahu është pa ngjyrë, pa ngjyrë. Ishte e verdhë për ta prekur. Muskujt ishin ftohur, paralizuarë -- distonic është ajo qe i referohemi. Dhimbja ishte shprendarë nga dora deri tek këmba e saj, deri tek gishëtrinjet, nga dora e lartë, ppothuajse e gjithë trupi deri te krahu.
But the worst part was, not the spontaneous pain that was there 24 hours a day. The worst part was that she had allodynia, the medical term for the phenomenon that I just illustrated with the feather and with the torch. The lightest touch of her arm -- the touch of a hand, the touch even of a sleeve, of a garment, as she put it on -- caused excruciating, burning pain.
Mirpo pjesa më e keqe ishte, jo dhimëmbja spontane që ishte 24 orë në ditë. Pjesa më e keqe ka qen sepse ajo kishte allodynia, termi i medicinës për fenomenin që sapo ilustrova me pupëlen dhe me pishtarë. Prekja me e lehtë e krahut të saj -- prekëja e një dore, madje prekja e një mënge, a një veshje, siç e vendos ajo në të -- shkaktoi dhembje djegieje.
How can the nervous system get this so wrong? How can the nervous system misinterpret an innocent sensation like the touch of a hand and turn it into the malevolent sensation of the touch of the flame? Well you probably imagine that the nervous system in the body is hardwired like your house. In your house, wires run in the wall, from the light switch to a junction box in the ceiling and from the junction box to the light bulb. And when you turn the switch on, the light goes on. And when you turn the switch off, the light goes off. So people imagine the nervous system is just like that. If you hit your thumb with a hammer, these wires in your arm -- that, of course, we call nerves -- transmit the information into the junction box in the spinal cord where new wires, new nerves, take the information up to the brain where you become consciously aware that your thumb is now hurt.
Si mundet që sistemi nervor ta merrë këtë aq gabim? Si mundet që një sistem nervor të keqinterpretojë një ndjesi të pavajëshme sikurse prekja e një dore dhe kthimi në një ndjesi të fajëshme të prekëjes së një flake? Mirë ndodh, ju mund ta imagjinoni sistemin nervor në trup është i lidhur fortë sikurse shtëpia. Në shtëpinë tuaj, fijet janë të lidhura në mur, nga ndërpresi i drites deri tek kutia shpërndarëse dhe nga kutia shpërndarëse e gjëkundi. Dhe kur e ndezë ndërpresin, drita lëshohet. Dhe kur e fikë ndërpresin, drita fiket. Pra njerëz imagjinoni sistemin nervor sikurse ai. Nese e godet gishtin e madh të dorës me një çekan, këto fije në doren tuaj -- sigurisht ne i quajmë nervë -- transmetojnë informacione në kutinë shprendarëse në palcën kurrizore kur fijet e reja, fijet e reja, e dërgojnë informacionin deri në tru ku ju bëheni të përgjegjshëm që gishti juaj tashmë është i demtuar.
But the situation, of course, in the human body is far more complicated than that. Instead of it being the case that that junction box in the spinal cord is just simple where one nerve connects with the next nerve by releasing these little brown packets of chemical information called neurotransmitters in a linear one-on-one fashion, in fact, what happens is the neurotransmitters spill out in three dimensions -- laterally, vertically, up and down in the spinal cord -- and they start interacting with other adjacent cells. These cells, called glial cells, were once thought to be unimportant structural elements of the spinal cord that did nothing more than hold all the important things together, like the nerves. But it turns out the glial cells have a vital role in the modulation, amplification and, in the case of pain, the distortion of sensory experiences. These glial cells become activated. Their DNA starts to synthesize new proteins, which spill out and interact with adjacent nerves, and they start releasing their neurotransmitters, and those neurotransmitters spill out and activate adjacent glial cells, and so on and so forth, until what we have is a positive feedback loop.
Mirëpo, këtë situatë, sigurishtë, në trupin e njeriut është shumë më teper e komplikuar se aq. në vend se të jeni rasti ai në kutin shprendarëse në boshtin kurrizorë është vetem një shembull ku një nerv është e lidhur me nervin tjetër duke i lëshuar këtoë paketa të vogla të informacioneve kimike të quajtura neurotransmetues në një mënyrë lineare, një pas një, në fakt, ajo që ndodh është që neurotransmetuesit ndahen në tri dimensione -- lateralisht, vertikalisht, posht dhe lartë në boshtin kurrizorë -- dhe ata filluan të bashkëveprojnë me qelizat ngjitur. Këto qeliza, quhen qeliza gliale , njëherit ishin menduar të jenë strukturën e elementeve të parendësishme të boshtit kurrizorë që nuk bën më shumë sesa të mbajnë të gjitha gjërat e rendësishme të bashku, sikurëse nervat. Mirpo u kthye të jetë qelizat gliale kanë një rol vital në modulimin, amplifikimin dhe, në rastin e dhembjes, çrregullimin eksperiences së senzorit. Këto qeliza gliale u bënë shumë aktive. ADN-ja e tyre filloi të sintezohet me proteina të reja, të cilat ndahen dhe bashëveprojnë me nervat tjera, dhe ata filluan ti lëshojnë neurotransmetuesit e tyre, dhe këta neurotransmetues u ndanë dhe u aktivizuan qelizat gliale, dhe kështu me radhë, deri atë që ne kemi është një unazë pozitive.
It's almost as if somebody came into your home and rewired your walls so that the next time you turned on the light switch, the toilet flushed three doors down, or your dishwasher went on, or your computer monitor turned off. That's crazy, but that's, in fact, what happens with chronic pain. And that's why pain becomes its own disease. The nervous system has plasticity. It changes, and it morphs in response to stimuli.
Dhe është pothuajse nëse dikush erdhi në shtëpinë tuaj dhe ri-lidhi fijet tuaja pra heren tjetër kur ju lëshoni ndërpresin e dritave, tualeti shpëlahet tre dyer poshtë, apo pastruesja e piatave u lëshua, apo ekrani i kompjuterit tuaj u fik. Kjo është çmenduri, mirçpo ky është fakti, që ndodh me sëmundjen kronike. Dhe kjo është arësyeja përse dhimbja bëhet sëmundje më vete. Sistemi nervor ka plasticitet. Ndryshon, dhe ndryshon në përgjigëje të stimulimit.
Well, what do we do about that? What can we do in a case like Chandler's? We treat these patients in a rather crude fashion at this point in time. We treat them with symptom-modifying drugs -- painkillers -- which are, frankly, not very effective for this kind of pain. We take nerves that are noisy and active that should be quiet, and we put them to sleep with local anesthetics. And most importantly, what we do is we use a rigorous, and often uncomfortable, process of physical therapy and occupational therapy to retrain the nerves in the nervous system to respond normally to the activities and sensory experiences that are part of everyday life. And we support all of that with an intensive psychotherapy program to address the despondency, despair and depression that always accompanies severe, chronic pain.
Mirë, çfarë bëjmë në për atë? Çfarë bëjmë në rastin si me Chandler? Ne trajtojmë këta pacientë në një menyrë natyrale në këtë pikë dhe kohë. Ne trajtojmë ata me barna simptom modifikuese -- vrasës dhimbje -- të cilat, nuk janë shumë efektive për këtë lloje dhimbje. Ne i marrim nervat e zhurmëshme dhe aktive që duhet të jenë të qeta, dhe ne i vëndosim në gjumë me anestezi lokale. Dhe shumë e rendësishme, atë që ne e bejmë është që ne përdorim me rigorozitet, dhe shpesh të pa rehatëshme, procesi i terapisë fizike dhe terapisë së përgjithëshme për të ri-trajnuar nervat në sistemin nervor për përgjigjëje normale për të aktivizuar dhe eksperiencë senzore që janë pjesë e jetës sonë të përgjithëshme. Dhe ne i përgjigjemi të gjithë atyre me një program intenziv për tu adresuar depresjonit, të cilat gjithmonë arrihen dhimbëjes kronike.
It's successful, as you can see from this video of Chandler, who, two months after we first met her, is now doings a back flip. And I had lunch with her yesterday because she's a college student studying dance at Long Beach here, and she's doing absolutely fantastic.
Është e sukësesëshme, siç mund të shihni nga kjo video e Chandler, i cili, dy muaj pasi që ne takuam atë, ajo po bën një rrotullim mbrapa. Dhe unë hëngra drek më të dje sepse ajo është studente kolegu në shkollën e vallëzimit në Long Beach këtu, dhe ajo po ecen shumë mirë.
But the future is actually even brighter. The future holds the promise that new drugs will be developed that are not symptom-modifying drugs that simply mask the problem, as we have now, but that will be disease-modifying drugs that will actually go right to the root of the problem and attack those glial cells, or those pernicious proteins that the glial cells elaborate, that spill over and cause this central nervous system wind-up, or plasticity, that so is capable of distorting and amplifying the sensory experience that we call pain. So I have hope
Mirpo e ardhmja është shumë më e shndritshme. E ardhmja mban premtimet që barnat e reja do të zhvillohen të cilat nuk janë barna të simptomeve të modifikuara të cilat thjesht vetem e mbulojnë problemin, siç i kemi tani, mirçpo ajo do të jetë barnë modifikuese e sëmundjes e cila faktikisht do të shkoj mu në qendër të problemit dhe ti sulmojë këto qeliza gliale, apo këto proteina të këqija të cilat do t'i elaborojnë ato, do ta ndryshojnë qendrën e sistemit nervor apo plasticitetin, i cili është e mundur apo pengimin dhe amplifikimin e eksperiences e ndjenjës që ne e quajmë dhembje. Pra shpresoj,
that in the future, the prophetic words of George Carlin will be realized, who said, "My philosophy: No pain, no pain."
që në të ardhmen, fjalët e profetike të George Carlin do të realizohen, i cili tha, "Filozofia ime: Pa dhembje, pa dhembje."
Thank you very much.
Faliminderit shumë.
(Applause)
(duartrokitje)