Είμαι παιδίατρος και αναισθησιολόγος, οπότε δουλειά μου είναι να κοιμίζω παιδιά. (Γέλια) Και είμαι και ακαδημαϊκός οπότε αποκοιμίζω θεατές τσάμπα. (Γέλια) Αυτό όμως που κάνω κυρίως είναι η διαχείριση του κέντρου διαχείρισης πόνου στο Νοσοκομείο Παίδων Πάρκλαντ στο Στάνφορντ του Πάλο Άλτο. Και από την εμπειρία περίπου 20-25 χρόνων θέλω να σας φέρω το μήνυμα σήμερα, ότι ο πόνος είναι μία ασθένεια.
I'm a pediatrician and an anesthesiologist, so I put children to sleep for a living. (Laughter) And I'm an academic, so I put audiences to sleep for free. (Laughter) But what I actually mostly do is I manage the pain management service at the Packard Children's Hospital up at Stanford in Palo Alto. And it's from the experience from about 20 or 25 years of doing that that I want to bring to you the message this morning, that pain is a disease.
Τώρα,τον περισσότερο καιρό σκέφτεστε τον πόνο ως ένα σύμπτωμα μιας ασθένειας. Και αυτό ισχύει τις περισσότερες φορές. Είναι το σύμπτωμα ενός όγκου ή μίας μόλυνσης ή μίας φλεγμονής ή μίας εγχείρησης. Αλλά σε ένα δέκα τοις εκατό των περιπτώσεων, όταν ο ασθενής αναρρώσει από κάποιο από αυτά τα γεγονότα, ο πόνος επιμένει. Επιμένει για μήνες και συχνά για χρόνια. Και όταν συμβεί αυτό, είναι μία ασθένεια από μόνος του. Και πριν σας πω για το πώς νομίζουμε ότι συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε, θέλω να σας δείξω πώς το βιώνουν οι ασθενείς μου. Φανταστείτε λοιπόν, αν θέλετε, ότι σας χαϊδεύω το χέρι με αυτό το φτερό, όπως κάνω με το χέρι μου αυτή τη στιγμή. Τώρα, θέλω να φανταστείτε ότι το χαϊδεύω με αυτό. Παρακαλώ μείνετε στις θέσεις σας. (Γέλια) Ένα πολύ διαφορετικό αίσθημα. Τι σχέση έχει αυτό με το χρόνιο πόνο; Φανταστείτε, αν θέλετε, αυτές τις δύο ιδέες μαζί. Φανταστείτε πώς θα ήταν η ζωή σας αν το χάιδευα με αυτό το φτερό, αλλά το μυαλό σας σας έλεγε ότι αισθάνεστε αυτό -- και αυτή είναι η εμπειρία των ασθενών μου με χρόνιο πόνο. Στην πραγματικότητα φανταστείτε κάτι ακόμα χειρότερο. Φανταστείτε να χάιδευα το χέρι του παιδιού σας με αυτό το φτερό, και το μυαλό τους να τους λέει ότι ένιωθαν αυτό τον καυτό δαυλό.
Now most of the time, you think of pain as a symptom of a disease, and that's true most of the time. It's the symptom of a tumor or an infection or an inflammation or an operation. But about 10 percent of the time, after the patient has recovered from one of those events, pain persists. It persists for months and oftentimes for years, and when that happens, it is its own disease. And before I tell you about how it is that we think that happens and what we can do about it, I want to show you how it feels for my patients. So imagine, if you will, that I'm stroking your arm with this feather, as I'm stroking my arm right now. Now, I want you to imagine that I'm stroking it with this. Please keep your seat. (Laughter) A very different feeling. Now what does it have to do with chronic pain? Imagine, if you will, these two ideas together. Imagine what your life would be like if I were to stroke it with this feather, but your brain was telling you that this is what you are feeling -- and that is the experience of my patients with chronic pain. In fact, imagine something even worse. Imagine I were to stroke your child's arm with this feather, and their brain [was] telling them that they were feeling this hot torch.
Αυτή ήταν η εμπειρία της ασθενούς μου, της Τσάντλερ, που βλέπετε σε αυτή τη φωτογραφία. Όπως μπορείτε να δείτε, είναι μία όμορφη, νεαρή γυναίκα. Ήταν 16 χρόνων πέρσι όταν τη γνώρισα, και ήθελε να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια. Και στη διάρκεια μίας πρόβας χορού έπεσε στο προτεταμένο χέρι της και στραμπούληξε τον καρπό της. Θα φανταζόσασταν μάλλον, όπως και εκείνη, ότι ένα στραμπούληγμα είναι ένα ασήμαντο γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου. Τυλίξτε το με μία γάζα πάρτε ένα παυσίπονο για κανα δυο εβδομάδες και τέλος. Αλλά στην περίπτωση της Τσάντλερ, αυτή ήταν η αρχή. Έτσι ήτανε το χέρι της όταν ήρθε στην κλινική μου περίπου τρεις μήνες μετά το ατύχημα. Βλέπετε πως το χρώμα του χεριού δεν είναι φυσικό, είναι κάπως μωβ. Όταν το ακουμπούσες ήταν κρύο σαν πτώμα. Οι μύες είχαν παγώσει, παραλύσει -- δυστονικοί. Ο πόνος είχε εξαπλωθεί από τον καρπό στα χέρια της, στις άκρες των δακτύλων, από τον καρπό μέχρι τον αγκώνα, σχεδόν μέχρι τον ώμο.
That was the experience of my patient, Chandler, whom you see in the photograph. As you can see, she's a beautiful, young woman. She was 16 years old last year when I met her, and she aspired to be a professional dancer. And during the course of one of her dance rehearsals, she fell on her outstretched arm and sprained her wrist. Now you would probably imagine, as she did, that a wrist sprain is a trivial event in a person's life. Wrap it in an ACE bandage, take some ibuprofen for a week or two, and that's the end of the story. But in Chandler's case, that was the beginning of the story. This is what her arm looked like when she came to my clinic about three months after her sprain. You can see that the arm is discolored, purplish in color. It was cadaverically cold to the touch. The muscles were frozen, paralyzed -- dystonic is how we refer to that. The pain had spread from her wrist to her hands, to her fingertips, from her wrist up to her elbow, almost all the way to her shoulder.
Το χειρότερο όμως ήταν, όχι ο αυτόματος πόνος που ήταν εκεί 24 ώρες το 24ωρο. Το χειρότερο ήταν πως υπέφερε από αλλοδυνία, ο ιατρικός όρος για το φαινόμενο που μόλις περιέγραψα με το φτερό και το δαυλό. Το παραμικρό άγγιγμα του χεριού της -- με ένα χέρι, με το μανίκι, με ένα ύφασμα, καθώς το φορούσε -- προκαλούσε αφόρητο, φλέγοντα πόνο.
But the worst part was, not the spontaneous pain that was there 24 hours a day. The worst part was that she had allodynia, the medical term for the phenomenon that I just illustrated with the feather and with the torch. The lightest touch of her arm -- the touch of a hand, the touch even of a sleeve, of a garment, as she put it on -- caused excruciating, burning pain.
Πώς μπορεί το νευρικό σύστημα να κάνει τέτοιο λάθος; Πώς μπορεί το νευρικό σύστημα να παρερμηνεύσει μία αθώα αίσθηση όπως το άγγιγμα ενός χεριού και να τη μετατρέψει στην κακεντρεχή αίσθηση της φλόγας; Φαντάζεστε μάλλον πως το νευρικό σύστημα στο σώμα είναι σχεδιασμένο όπως τα ηλεκτρικά στο σπίτι σας. Στο σπίτι σας, τα καλώδια είναι στους τοίχους, και ενώνουν τους διακόπτες με μία σύνδεση στο ταβάνι και από εκεί στο γλόμπο. Και όταν πατάτε το διακόπτη, το φως ανάβει. Και σβήνει όταν ξαναπατάτε το διακόπτη. Οι άνθρωποι λοιπόν φαντάζονται πως το νευρικό σύστημα είναι έτσι ακριβώς. Αν χτυπήσετε τον αντίχειρά σας με ένα σφυρί, τα καλώδια στο χέρι σας -- που φυσικά αποκαλούμε νεύρα -- μεταφέρουν την πληροφορία στη σύνδεση στη σπονδυλική στήλη όπου νέα καλώδια, νέα νεύρα, μεταφέρουν την πληροφορία στον εγκέφαλο όπου συνειδητοποιείς πως ο αντίχειράς σου έχει χτυπήσει.
How can the nervous system get this so wrong? How can the nervous system misinterpret an innocent sensation like the touch of a hand and turn it into the malevolent sensation of the touch of the flame? Well you probably imagine that the nervous system in the body is hardwired like your house. In your house, wires run in the wall, from the light switch to a junction box in the ceiling and from the junction box to the light bulb. And when you turn the switch on, the light goes on. And when you turn the switch off, the light goes off. So people imagine the nervous system is just like that. If you hit your thumb with a hammer, these wires in your arm -- that, of course, we call nerves -- transmit the information into the junction box in the spinal cord where new wires, new nerves, take the information up to the brain where you become consciously aware that your thumb is now hurt.
Αλλά η κατάσταση στο ανθρώπινο σώμα είναι φυσικά πολύ πιο περίπλοκη από αυτό. Αντί να έχουμε την περίπτωση όπου η σύνδεση στη σπονδυλική στήλη απλά είναι το σημείο όπου το ένα νεύρο ενώνεται με το επόμενο ελευθερώνοντας αυτά τα μικρά καφέ πακέτα χημικών πληροφοριών που λέγονται νευροδιαβιβαστές με ένα γραμμικό, ένα προς ένα, τρόπο, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως οι νευροδιαβιβαστές ξεχύνονται τρισδιάστατα -- οριζόντια, κάθετα, πάνω κάτω στη σπονδυλική στήλη -- και αρχίζουν να αλληλεπιδρούν με γειτονικά κύτταρα. Αυτά τα κύτταρα, που λέγονται γλοιακά κύτταρα, πιστευόταν παλιά πως ήταν ασήμαντα δομικά στοιχεία της σπονδυλικής στήλης που δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να συγκρατούν όλα τα σημαντικά πράγματα μαζί, όπως τα νεύρα. Αλλά αποδεικνύεται πως τα γλοιακά κύτταρα παίζουν καίριο ρόλο στη διαμόρφωση, αύξηση και, στην περίπτωση του πόνου, αλλοίωση των αισθητικών εμπειριών. Τα γλοιακά κύτταρα δραστηριοποιούνται. Το DNA τους αρχίζει να συνθέτει νέες πρωτεΐνες, που ξεχύνονται και αλληλεπιδρούν με γειτονικά νεύρα. Και αρχίζουν να απελευθερώνουν νευροδιαβιβαστές. Και αυτοί οι νευροδιαβιβαστές ξεχύνονται και ενεργοποιούν γειτονικά γλοιακά κύτταρα, και ούτω καθ'εξής, μέχρι που σχηματίζεται ένας ανατροφοδοτούμενος κύκλος.
But the situation, of course, in the human body is far more complicated than that. Instead of it being the case that that junction box in the spinal cord is just simple where one nerve connects with the next nerve by releasing these little brown packets of chemical information called neurotransmitters in a linear one-on-one fashion, in fact, what happens is the neurotransmitters spill out in three dimensions -- laterally, vertically, up and down in the spinal cord -- and they start interacting with other adjacent cells. These cells, called glial cells, were once thought to be unimportant structural elements of the spinal cord that did nothing more than hold all the important things together, like the nerves. But it turns out the glial cells have a vital role in the modulation, amplification and, in the case of pain, the distortion of sensory experiences. These glial cells become activated. Their DNA starts to synthesize new proteins, which spill out and interact with adjacent nerves, and they start releasing their neurotransmitters, and those neurotransmitters spill out and activate adjacent glial cells, and so on and so forth, until what we have is a positive feedback loop.
Είναι σαν κάποιος να ήρθε στο σπίτι σας και να άλλαξε τα καλώδια στους τοίχους έτσι ώστε την επόμενη φορά που πατήσατε το διακόπτη έτρεξε το καζανάκι του γείτονα ή ξεκίνησε το πλυντήριο πιάτων, ή έσβησε η οθόνη του υπολογιστή σας. Είναι τρελό αλλά αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα με το χρόνιο πόνο. Γι' αυτό ο ίδιος ο πόνος γίνεται αρρώστια. Το νευρικό σύστημα έχει πλαστικότητα. Αλλάζει και μεταμορφώνεται ως απάντηση σε ερεθίσματα.
It's almost as if somebody came into your home and rewired your walls so that the next time you turned on the light switch, the toilet flushed three doors down, or your dishwasher went on, or your computer monitor turned off. That's crazy, but that's, in fact, what happens with chronic pain. And that's why pain becomes its own disease. The nervous system has plasticity. It changes, and it morphs in response to stimuli.
Τι κάνουμε γι' αυτό; Τι μπορούμε να κάνουμε σε μία περίπτωση όπως της Τσάντλερ; Κουράρουμε αυτούς τους ασθενείς με ένα ακατέργαστο τρόπο αυτή τη στιγμή. Χρησιμοποιούμε φάρμακα που αλλάζουν τα συμπτώματα -- αναλγητικά -- που δεν είναι, ειλικρινά, πολύ αποτελεσματικά γι' αυτό το είδος πόνου. Παίρνουμε θορυβώδη και ενεργά νεύρα που θα έπρεπε να είναι ήσυχα, και τα αποκοιμίζουμε με τοπικά αναισθητικά. Και το κυριότερο, αυτό που κάνουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε μία έντονη και συχνά δυσάρεστη μέθοδο φυσιοθεραπείας και εργοθεραπείας για να ξανα-εκπαιδεύσουμε τα νεύρα στο νευρικό σύστημα ώστε να αντιδρούν ομαλά στις δραστηριότητες και τις αισθητικές εμπειρίες που αποτελούν τμήμα της καθημερινής ζωής. Και τα στηρίζουμε όλα αυτά μ' ένα έντονο ψυχοθεραπευτικό πρόγραμμα για να αντιμετωπίσουμε τη μελαγχολία, απόγνωση και κατάθλιψη που συνοδεύουν πάντα τον έντονο, χρόνιο πόνο.
Well, what do we do about that? What can we do in a case like Chandler's? We treat these patients in a rather crude fashion at this point in time. We treat them with symptom-modifying drugs -- painkillers -- which are, frankly, not very effective for this kind of pain. We take nerves that are noisy and active that should be quiet, and we put them to sleep with local anesthetics. And most importantly, what we do is we use a rigorous, and often uncomfortable, process of physical therapy and occupational therapy to retrain the nerves in the nervous system to respond normally to the activities and sensory experiences that are part of everyday life. And we support all of that with an intensive psychotherapy program to address the despondency, despair and depression that always accompanies severe, chronic pain.
Έχει επιτυχία, όπως βλέπετε σε αυτό το βίντεο της Τσάντλερ, η οποία δύο μήνες αφότου τη γνωρίσαμε για πρώτη φορά, μπορεί να πηδήξει ανάποδα. Και γευμάτισα μαζί της χτες γιατί σπουδάζει χορό εδώ στο Λονγκ Μπιτς. Και τα πηγαίνει περίφημα.
It's successful, as you can see from this video of Chandler, who, two months after we first met her, is now doings a back flip. And I had lunch with her yesterday because she's a college student studying dance at Long Beach here, and she's doing absolutely fantastic.
Αλλά το μέλλον είναι ακόμα πιο ελπιδοφόρο. Κρατά την υπόσχεση πως θα αναπτυχθούν νέα φάρμακα που δεν μεταβάλλουν τα συμπτώματα καλύπτοντας απλώς το πρόβλημα, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά θα μεταβάλλουν την αρρώστια πηγαίνοντας στη ρίζα του προβλήματος και θα επιτίθενται στα γλοιακά κύτταρα ή τις ολέθριες πρωτεΐνες που επεξεργάζονται τα γλοιακά κύτταρα, και οι οποίες ξεχύνονται και προκαλούν την ένταση στο νευρικό σύστημα, ή την πλαστικότητα, που είναι σε θέση να αλλοιώσει και να αυξήσει την αισθητική εμπειρία που αποκαλούμε πόνο. Ελπίζω λοιπόν
But the future is actually even brighter. The future holds the promise that new drugs will be developed that are not symptom-modifying drugs that simply mask the problem, as we have now, but that will be disease-modifying drugs that will actually go right to the root of the problem and attack those glial cells, or those pernicious proteins that the glial cells elaborate, that spill over and cause this central nervous system wind-up, or plasticity, that so is capable of distorting and amplifying the sensory experience that we call pain. So I have hope
πως στο μέλλον, οι προφητικές λέξεις του Τζωρτζ Κάρλιν θα γίνουν πραγματικότητα, όταν είπε, "Η φιλοσοφία μου: Όχι πόνος, όχι πόνος."
that in the future, the prophetic words of George Carlin will be realized, who said, "My philosophy: No pain, no pain."
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)